2500 Paarden wachten in
Rotterdams haven
Paul Ramadier's carrière:
Het werk van twee zeventigers
BULLE TIN der Letterkunde
Zonder Washington's toestemming niet van boord
via de balie
Quai d'Orsay
De „Van Galen" weer thuis
Herdenkingslag in de
Java-zee
Allerlei voor de jeugd.
Toch wordt het Lente
Dr. P. H. VAN MOERKERKEN, cultuurwijsgeer
CERARD VAN ECKEREN, psycholoog
MAASDAG 1.1.. 17 Februari, werd dr. P. H. van Moerkerken, histo-
rcus, kunsthistoricus en romanschrijver. 70 "jaar. Eenige maanden
tevoren, op 19 November 1946. bereikte Maupits Bsser, als romanschrij
ver en criticus bekend onder den naam Oerard t>an Bekeren, denzelfden
leeftijd. Hoe ongebroken hun kracht nog is. bewezen ze door beiden
©en nieuwen roman te publiceeren, Van Moerkerken zijn Naar de Een-
eaamheid. Van Eckcren zijn De Paarden van Holst.
Er zijn punten van overeenstemming in deze boeken, maar die van
onderscheid overwegen zóó zeer. dat men van een tegenstelling kan
spreken. Beide boeken toonen, zooals by zevent gers te verwachten
was, in overwegende mate een overpeinzing van den zin des levens,
zij 't ook concreet uitgebeeld in den strijd van jonge menschen. Merk
waardig is voorts en typisch voor het Nederlandsche geestesleven -
dat in beider overpeinzing de denkbeelden van Spinoza een groote rol
ren. De eindconclusie echter, en samenhangend daarmee de houding
de schrijvers in hun hoofdfiguren aannemen tegenover leven en
dood. is zeer uiteenloopend.
„NAAR DE
EENZAAMHEID"
P. H. van Moerkerken is de auteur
van een geheele serie historische ver
beeldingen vol boeiende tafreelen,
maar die minstens evenzeer het
werk zijn van den cultuur-wijsgeer
als van den romanschrttver. (Ik
zwijg hier dan van zijn gedichten en
drama's). Om een paar der bekend
ste titels te memoreeren: De dans
des Levens, De ondergang van het
Dorp, De Bevrijders, De Wil der
Goden en vooral de zesdeelige serie
De Gedachte der Tijden. Telkens
weer schilderde hg den mensch in
zgn drang naar vrijheid, rechtvaar
digheid en geluk, in diens strijd met
verstarde conventies, domme mas
sa's, doode autoriteit. Duidelijk stond
hjj steeds met zijn sympathie aan de
zijde der revolutionairen, maar even
duidelijk was zijn scepsis ten opzich
te van het-resultaat; zoowel door het
menschelijk-al-te-menschelhke in de
strijders als door de verstikking der
tegenkrachten. Een voilé verwerk e-
i loting scheen alleen te denken in het
visioen. Zoo eindigde hij het laatste
deel van De Gedachte der Tri den
„Het lange leven van Habhabalgo"
met een visioen van overwinning en
een naspel in deir hemel, waarin de
sterken door rijkdom, macht én ge
weld hun tekort erkennen door het
gemis van de liefde.
In dit recente boek Naar de Een-
taamheid wordt opnieuw een histo
risch milieu herschapen, het Amster
dam Utrecht en Den Haag uit de
d5.?en van den vrede van Utrecht
(1713). De schrijver bedient zich van
«en eenigszins veranderd procédé:
hij zou deze papieren, blgkbaar aan-
tcekeningen van een rondtrekkend
schilder, gevonden hebben bij een
boekenantiquair in Zuid-Frankryk,
Zij vertellen de avonturen van een
groepje a-sociale artisten, die voort
durend opbotsen tegen de versteen
de en schijnheilige orde van regenten
en kerk. Het werd niet van Moerker-
ken's sterkste boek, vooral omdat
3in vrijbuiters hier, op de enkele
tzondering na van den drukker
Thomas Rogiersz, bn al hun levens-
éi an zedelijke grootheid missen en
een tegenspeler als dominé Bontejak
Eheel in het karikaturale is getrok-
n Sappig en drastisch Is menig
taveeme-tooneeltje met ziïn rauw-
•chte boert; waren daar echter som
mige ergerlijk profaneerende mop
pen voor noodig?
De slotsom van dit stukje zeden-
reschiedenis is dat het leven een zin-
looze comedie is, waarin ieder in zijn
rol ten slotte mislukt en niemand
werkelijk gelukkig is. De besten ein
digen, gelijk de dappere geloovige
atheïst Thomas Roglerz, als marte-
laar. De schrijver dezer papieren
trekt zich aan 't eind in de verlaten
heid der Cevennen terug. Hier
droomt hy zyn twijfel aarzelend weg
in romantiek: een eenzame herder,
ver van alle menschelijke idealen en
problemen, schijnt hem het symbool
van het geluk, al durft hy den man
er niet op te ondervragen. Maar in
deze eenzaamheid, waarheen het
zielsverlangen hem trekt, voelt hy
zich uitgeheven uit den tijd, uit de
mislukte rollen van het historische
leren, in 'n moment van eeuwigheid.
„DE PAARDEN VAN
HOLST"
Ook Gerard v. Ecke-
ren heeft een oeuvre
achter zich van serieu-
zen omvang en diep
gang. Hy behoorde tot
de groep der naturalis-
tisch-psychologische ro
manciers en onder
scheidde zich zoo al niet
door een meesleepende
gloed, toch door zyn
grondig peilen van de
menschelgke ziel en de
eerbiedige waarachtig
heid der uitbeelding.
Niet alleen de traditie
waaruit hij stamde,
maar ook deze eerbie
dige peiling stelden hem
in staat beter dan één
der psycholoogschrijvers
de conflicten van een
eenvoudig orthodox
meisje te verstaan. Ik
denk aan den roman Ida
Westerman (1908).
Naast dezen noem ik De
van Beemsters (1916).
De Oogen in den Spiegel
(1934) en zyn voorlaat
ste boek, waarin hg zich
belangrijk vernieuwde
Parade gaat door C37).
En dan verscheen nu in
zijn zeventigste jaar de
roman, geschreven in de
bezettingsjaren De
Paarden van Holst.
Ook in het werk van
Van Eckeren is een tel
kens weerkeerend
grondmotief; men vindt
het met name in zijn
beste andere werk Ida
Westerman en in dit
nieuwste boek onder
woorden gebracht in de
Bijbelschc formuleering
leven wil behouden, die zal het ver
liezen, en die het wil verliezen, die
zal het behouden". De toevoeging
„Om Mijnentwil", waardoor deze
woorden in het Evangelie pas hun
vollen zin krijgen, gold mede voor
Ida Westerman; in De Paarden van
Holst wordt zonder deze veelzeggen
de toevoeging een levenswet gefor
muleerd, die in de ontwikkeling van
den jongen Frits Doma evenzeer als
in die van zijn veel ouderen leeraar
Beversma zich realiseert. Het be
trokken zgn op elkander van deze
twee menschen en de bevrydende
kracht die van ieders eigen leven op
dat van den ander uitgaat, is een
bijzonder gelukkige greep in dezen
roman. In den aanvang van het boek
neemt de leeraar Frits een boek af,
dat hij onder de bank las. Het is
H. Roland Holst's „Uit Zelfbehoud"
en de passage, waarom het gaat en
die het boek zijn titel gaf, luidt:
„Wie ooit, al was het maar in een
vroege verte, van de verrukkingen
der zielskracht het wild en helder
hinniken hoorde, weet wel, dat die
vrije paarden maar weinige ruiters
zullen duldenBeversma speurt
de onstuimige zielskracht In zgn
leerling en wordt daardoo:r als met
een schok zich bewust, hoezeer die
zielskracht in zijn eigen gekanali
seerd leven Is Ingedommeld. Eerst
wykt hy nog uit in een droomend
herleven van het verleden, dan waagt
hg het, verjongd met de werkelgE-
heid. En aan het eind kan hy klaar
staan om den jongen op te vangen,
die is vastgeloopen, voor wien het
leven door en na net tragisch sterven
van de liefste een redclooze chaos Is
geworden. Frits Doma staat tegen 't
eind van den roman ln dezelfde sfeer
van scepsis en verbysterlng als van
Moerkerkens mémoires-schryver. Hy
trekt echter niet weg een ironische
weemoedige eenzaamheid in, maar
hij leert, daartoe voorbereid door het
lijden van zjjn ouden vriend, dat de
echte zielskracht groeit ln een leven
dat zichzelf geeft, dat zich door het
groote Leven zelf als een werktuig
laat gebruiken, omdat het gelooft in
dat Leven, dat vormen schept en
vormen breekt.
Ik laat nu in het midden of Holst
zich by de verrukkingen der ziels
kracht een aldus zichzelf gevend
leven dacht; lk vraag my met u af.
of de geloovige dienst van dat Leven
met een groote L om niet opnieuw
ontgoocheld te worden zich niet zal
moeten verdiepen tot geloof in den
Heer des levens. Maar ik constateer
iii ieder geval dat hier de man, wiens
oogen open gingen voor den chaos
„Wie zgn
Gerard van Eckeren, gemaakt
naar borstbeeld door z'n zoon.
en de erbarmeüjkheid daarin van de
Rede, niet een eindeiykc schuilplaats
zocht, maar opnieuw, zelf nieuw,
begint. Het boek speelt ln de Jaren
onmiddellgk voor den oorlog; de epi
loog stipt een paar feiten van ait
nu pas echt begonnen leven van de
daad aan, dat fier eindigt voor het
vuurpeleton. En ik constateer tevens
dat Van Eckeren met het werk van
zijn zeventigste jaar een beiydenis
schreef van in de mislukkingen ge
rijpt, de scepsis te boven gaand jong
levensgeloof.
Dat boek bezit ook overigens vele
kwaliteiten. In zyn soms minutieuze
„Kleinmalerei" herinnert het hier
en daar aan een voorbggegane pe
riode, evenals in de uitvoerige psy
chologische milieu-teekening der
gezeten bourgeoisie. Anderzijds
schiep Van Eckeren in het meisje
Hesther en den vriend Hasselman
karakters met een eigen boeiende
problematiek en als tegenspelers van
de hoofdfiguren van beteekenis. Alles
tezamen genomen: dit naar huidige
smaken misschien wat moeizame
boek is artistieic knap en geesteiyk
van onbetwistbare waarde.
^/EGENS het dichtvriezen van de Poolsche haven Gdynia zijn
eenige Amerikaansche schepen de Rotterdamsche haven binnen-
geloopen, om hier het einde van de'vorstperiode af te wachten.
Deze schepen hebben 2500 paarden aan boord, door de UNRRA
gekocht in Amerika en bestemd om de Poolsche landbonw er weer
bovenop te helpen. Vele van deze beesten hangt een droevig lot
boven het hoofd, als er uit Washington geen toestemming komt om
ze aan wal te laten gaan.
Naar wij vernomen hebben, kwamen er de laatste dagen sterfge
vallen voor onde^ de paarden. De aantallen worden sterk overdreven,
maar er blijken toch wel eenige tientallen dieren te zijn gestorven.
Vermoeiende reis
Aan deze sterfgevallen heeft, daar
van hebben wy ons persoonlgk over
tuigd. niemand schuld. De Victory-
'*chepen zgn prima voor het vervoer
^gericht en de mannen die de paar-
<ien verzorgen zyn rasechte cowboys.
Aan eten ontbreekt het de beesten
ook niet; het eenige waar ze behoefte
Mn hebben, en wat hun thans niet
kan worden gegeven, is lichaams
beweging. De paarden hebben een
«nge en vermoeiende reis achter den
"'S. Begin Februari vertrok het
convooi uit Savannah, maar toen
waren de naarden, die uit Middcn-
Amerika komen, al geruimen tijd
Onderweg. Het was dan ook dringend
noodzakelijk, dat zg nu zoo iang-
?®erhand hun plaats van bestem-
mmg hadden bereikt. Inplaats van
jvgejrech? op te stoomen naar Polen,
•Töen de schepen door het zware
iL,, de Scandinavische wateren
^awongen haar Rotterdam te gEian.
nricend °*>0nth0U(* had "iemand ge-
Een triest gezicht
tu^ret-len sP'dobootje hebben wy ons
een van de paardenschepen la
ten varen. Het was geen gemakkeiy-
ke tocht om dwars door het dryfys
by het schip te komen. Toen wy aan
boord kwamen., zagen wy een kada
ver aan dek liggen, dat even te voren
uit een van de ruimen was gehe-
schen. Hier lagen ook de lijken van
een paar te vroeg geboren veulentjes.
Het was een triest gezicht. Het was
ook een triest gehoor, om al die
paardeniyven tegen de schotten te
hooren schuren, om de hoeven te
hooren krabben van de pooten. die
zoo dringend beweging noodig had
den.
Veeartsen loopen aan boord, geven
waar noodig Inspuitingen. De dieren
bescherming Is ook aanwezig, maar
al haar adviezen, hoe goed ook be
doeld, biyven waardeloos, als de die
ren niet van boord kunnen. En daar
om worden alle pogingen ln het werk
gesteld de schepen zoo spoedig mo
gelijk gelost te krygen. Een Rotter
dammer, de heer De Koning, die zelf
een stalhoudery heeft, ls er al ln ge
slaagd om voor de beesten by zich
zelf en by andere dierenvrienden on
derdak te vinden, maar het wachten
is op Washington.
Amerikaan wil eilanden
laten opkoopen
De CaliforhJsche republikein
Bertrand Gearhart heeft ln het Ame
rikaansche Huis van Afgevaardigden
voorgesteld, dat de regeerlng onder-,
handelingen zal openen voor den koop
van alle eilanden in den Grooten
Oceaan, Atlantlschen Oceaan en Ca-
raibische Zee, welke voor de verde
diging van^de V. S.. het Panama-
Kanaal en de Philippgnen noodzake-
lgk .kunnen worden geacht.
Tevens werd in deze resolutie voor
gesteld. dat IJsland zal worden uitge-
noodigd om een staat van de Ameri
kaansche Unie te worden. Reeds eer.
der is door de Ver. St. een plan aan
de V.N. voorgelegd, waarin verzocht
werd de bijna 1000 eilanden in de
Stille Zuidzee. waarover Japan
vroeger het bewind voerde als ..stra
tegische beheersgebieden" onder het
alleenbeheer van de Ver. St. te
stellen.
naar het
In gedachten zouden wy IV willen
meenemen naar La Roebelle, de oude
Fransche oorlogshaven aan een klei
ne golf van de Atlantische Oceaan.
Het is een beroemd stadje, dat reeds
ln de tiende eeuw werd genoemd en
thans nog pronkt met een academie
voor kunsten en wetenschappen, een
seminarium voor geesteiyken, een
waterbouwkundige- en een zeevaart
school, verschillende musea, een
rechtbank, een handelsrechtbank en
tenslotte met een Protestansche kerk
uit het jaar 1706. Na de hervorming
was La Rochelle een bolwerk der
Hugenoten. Echter moest het zich na
een lange belegering in de jaren
1572 en '73 aan de Roomsch-Katho
lieken overgeven. Maar ook later
bleef de stad middelpunt der Pro-
testantsche oppositie, totdat zy, weer
na een hardnekkige belegering, in
handen van Richelleu viel. Evenwel,
de stad is nog steeds in het bezit van
een Protestantsche kerk.
In deze kleine veste, die niet meer
inwoners telt dan Velsen, werd in
1888 in een degeiyk burgergezin een
zoon geboren, die Paul werd ge
noemd, Paul Ramadier. Een stad met
een dergeiyke traditie drukt al vroeg
haar stempel op de jeugd, die in de
17-eeuw8che bogengangen verstop
pertje speelt. Maar veel tijd om te
spelen werd Paul niet gelaten. Zijg
ouders keken spoedig naar een ze
ker bestaan, een goed beroep voor
den jongen uit. Waar twee rechtban
ken zijn, zoo zullen zy gedacht heb
ben, zal Paul als jurist wei zgn brood
vinden. Paul neemt spoedig afscheid
van zyn familie, om eerst in Tou-
louse en later in Parijs rechten te
studeeren. En de In La Rochelle ach
tergebleven familie kon meer dan
tevreden zijn: Paul studeerde goed.
Aan vlot studentenleven besteedde
hg zeer zeker niet zgn aandacht. Het
resultaat van zgn gver was dan ook,
dat hij reeds in 1909, op 21-jarigen
leeftyd dus, werd ingeschreven als
advocaat by het Hof van Appèl ln
Parys. Twee laren later verscheen
zijn eerste boek: Mlsslo in bonst rel
servandae causa.
Overtuigd socialist
Van de juridische loopbaan naar de
politieke, is, vooral ln Frankryk,
geen groote stap. Deze werd dan ook
door Ramadier die eigeniyk op
weg was als advocaat naam te ma
ken in 1919 gedaan, toen hy bur
gemeester van Decazeville, een klei
ne plaats ln het departement Avey-
rona, Zuid-Oostenryk van Bordeaux,
werd. Of hy wegens zHn socialistische
neigingen naar dit kleine industrie
plaatsje, dat nog geen 15.000 inwo
ners telde, werd geroepen, of dat hy
dit am£it als springplank voor een
hoogere functie aanvaardde, staat
niet vast. maar wel, dat hy steeds
meer geloofde ln de noodzakeiykheid
vegi een socialistische gemeenschap
en lid werd van de socialistische par
ty, de S.F.I.O.
Dat hy zich steeds met socialisti
sche vraagstukken bezig hield, biykt
uit enkele boeken, die ny gedurende
zyn burgemeesterschap heeft ge
schreven en die alle het thema
„Recht en Coöperatie" behandelen.
Via de S.F.I.O. werd hy later, op
veertigjarigen leeftyd door het ar
rondissement Villefranche-de-Rouer-
gue afgevaardigd naar de Kamer; hy
behield deze functie ook ln 1932 en
1936. Hiermede stond hy dus midden
ln het politieke leven en maakte den
indruk van een politieken ambtenaar,
die, geen fouten makend en trouw
biyvend aan zgn Ideaal, de party lad
der sportje voor sportje hooger op
zou klimmen.
Toen ln 1933 Pierre Renaudel de
S.F.I.O. verliet, o.a. omdat hy in te
genstelling tot de partg een deelne
ming aan de regeering voorstond,
sloot ook Ramadier, een vriend van
Renaudel, zich by de nieuwe Republi-
keinsche Socialistische Unie aan. Zyn
trouw werd door Leon Blum beloond:
in 1936 werd Ramadier onderstaats
secretaris van Publieke Werken en
Verkeer in het Volksfrontkabinet.
Steeds opklimmend, werd hy in 1938
tot minister van Arbeid benoemd,
een functie, die hy tot». Maart 1940
bekleedde.
„Violette est a la matson"
Toen kwam de oorlog Ramadier
bleef zijn ideaal trouw. Hij trok zich
uit al zgn functies terug, om als ille
gaal strijder zijn land te helpen. En
wanneer ge tijdens de bezetting eens
het codewoord gehoord mocht heb
ben „Violette est la malson", dan
beteekende dit, dat Ramadier thuis
was, want de huidige minister-presi
dent van Frankryk werd „viooltje"
genoemdhet verlegen bloempje,
zeggen thans zyn tegenstanders Iro
nisch.
Maar hij was geenszins verlegen.
Hy onderhield o.m. contact met
Auriol en Jules Moch en correspon-
Zijn vijanden noemen hem
een allemansvriend-
De oorlog beivees echter
het tegendeel
deerde zelfs met den gevangen Leon
Blum.
Na den oorlog zag hy wederom zyn
trouw beloond. Of was het zyn be
kwaamheid, die aanleiding voor De
Gaulle was, hem een zetel in het
ministerie van Bevoorrading aan te
bieden Hierdoor werd zyn ln 1940
plotseling afgebroken carrière weer
voortgezet. En als Goebbels' gezegde:
„Was uns nicht umwlrft, stürkt uns"
juist Ls, dan is het zeker op Ramadier
van toepassing, die door de bezetting
wel lichameiyk werd verzwakt, maar
geesteiyk gesterkt uit den stryd
kwam.
Ook Leon Blum, die zyn mannetjes
nog beter kent dan De Gaulle. ver
trouwde tijdens zyn 32-dagen-kabinet
den oud-Illegalen stryder, die vanaf
zyn 21ste jaar jurist ls geweest, het
ministerie van Justitie toe.
Evenwel dit is weer kenmer
kend voor den ambtenaar en politi
cus Ramadier bleef naast zyn
minlsterieele functie voorzitter van
de socialistische kamerfractie.
En thans heeft Ramadier dan de
voornaamste sport van den minlste-
rieelen ladder bereikt, hy ls minister,
president. Hy is aan veel critiek on
derworpen. Politieke tegenstanders
verklaren dat hy een „allemans
vriend" ls; andoren verwyten hem
„laksheid". Maar wy meenen, dat
zyn verklaring, dat hfi zich de regee-
ringsautorltelt door niemand uit han.
den zal laten nemen en dat zyn ver-
gelgking van een stakenden ambte
naar met een vuurtorenwachter, die
zyn licht laat uitgaan, duideiyke taal
mag worden genoemd. Tevens moet
men er echter aan denken, dat hy
a) als socialist aanhanger van een
"1, die dreigde tusschen de twee
V(jf jaar geleden ging een smaL
deel der Kon. Nederlandsche Marine,
onder aanvoering van Schout bg
Nacht Karei Doorman, onder eé"
verwoeden, hopeioozen slag togen
een Japansch© overmacht. Doorman
en zyn mannen brachten het hoogste
offer dat zg konden brengen, het
Offer van hun leven.
Dit feit, in de historie van den
tweeden wereldoorlog geboekstaafd
als „de slag in do Javazee" Woens
dagavond op.initiatief van het N.J.V.
in de Oosterkerk te Den Haag plech
tig herdacht.
Schout bg Nacht ihr. E. J. van
Holthe, chef van tien Marinestaf,
wees als eerste spreker op de bezie
lende leiding van Doorman, waar
door hy zyn ondergeschikten inspi
reerde tot een plichtsbetrachting,
waarvan schooner voorbeeld in onzo
vaderlandsche geschiedenis schier
niet te vinden te. Moge ieder goed
Nederlander, die meent dat te veel
van heen geëiacht wordt, zich dit
voorbeeld herinneren.
De heer K. v. Rhsdorp.
zitte» van het NJ.V. vergeleel
stryd van Doorman en de bemanning
van de onder hem sïaglcverend©
schepen met den stryd van Guldeon
en zijn kleine bende van 300 be
zielde, overtuigde menschen.
In den gcesteiyken stryd om de
waarden, die ln ons koninkryk ver.
ankerd liggen, aldus spreker, moe
ten ook wy een Guideonbende zyn.
Het gaat meer om de overtuiging en
de bezieling dan om het getal.
Da. J. H. SlUevis Smitt. hoofd-
oote partyen. de vooruitstrevende
.tholieken en de communisten, te
worden fyn gemalen en b) als
minister-president van een coalitie,
kabinet, voorzichtig laveeren moet.
Dat hy hiertoe in staat is. meenen
wh met deze schets van zyn leven te
hebben aangetoond.
die den dag der verlossing mocht-a
om met eenzelfde offerbe-
vlootpredikant. wekte tenslotte hen,
|a den
en op B
reidhefd, zelfveroochening en moed
als Doorman en zyn mannen betoon
den, zich ln te zetten voor den op
bouw van een herboren land. waar
van de grondslag werd gelegd ook
door hen, die vielen ln de Javazee.
De toespraken werden afgewisseld
door zang van het Oosterkerkknor
o.l.v. den heer Kaat. Onder de aan
wezigen bevonden zich de It.-admi
raal C. E. L. Helfrich en J. Th.
FUrstner.
Red.: het is op zyn zachtst ge
zegd zeer te betreiiren, dat mr. W.
van Santen, vice.voorzlttcr van het
N.J.V., een wanklank ln deze plech
tige herdenking bracht, door ln zijn
openingswoord te beweren, dat do
Kerkeraad der Haagschc Ned. Herv./
Gom., va nmeenlng, dat deze her-'N
denking een politiek karakter had,
geweigerd had de Willemskerk voor
deze herdenking af te staan. Te be-
voegder plaatse deelde men ons me.
de, dat de Kerkeraad op het desbe
treffende verzoek heeft geantwoord:
dat de Willemskerk alleen voor gods
dienstige samenkomsten beschikbaar
kon worden gesteld.
Door aan dit argument bewust
een verkeerden uitleg te geven en
dezen uitleg te hanteeren als het
wapen der politieke verdachtma-
king. heeft mr. van Santen het ver.
wijt dat hy tot den Kerkeraad
riohtte, op zichzelf het de organisa
tie, die hy vertegenwoordigt, doen
terugvallen, daarmee voor ons ge
voel een ernstige breuk brengend in
het plechtige karakter van deze her
denking.
Na een afwezigheid van een jaar keerde H.M.'s ;,Van G in de
hoofdstad terug. Bij de ontvangst toas o.m. aanwezig Pr ra, dic zich
eenigen tijd onderhield met de officieren en manschappen. Het schip heeft
ligplaats gekozen aan het ,J3teenen Hoofd",
Luister toch, hoor je dat hoesten?
Benauwd kuchen, daavrend proesten?
En niemand ls er op pad!
Zeg eens, wat betekent dat?
Kom dan zachtjes aangelopen
en doe eens een deurtje open
ln die grote, dikke boom
Bah, wat hangt het vol met stoom
in dat huisje. Deur gesloten
en eens flink d© neus gesnoten.
Baardmans, vuurrood als een kreeft
heeft zoiets nog nooit beleefd.
Dokter zei: „Vriend. iy moet stomen
om van je griep weer af te komen."
't Water kookt er als een zee.
Ja, zo'n dampbad valt niet mee!
Baardmans mag vooreerst niet
bulten
en doet niets dan vrcesiyk snuiten.
Tranen lopen langs zyn wangen
in zyn baard en biyven hangen.
,,'t Is hier Griepdorp", niest hy luid,
„geen kabouter gaat meer uit."
Dokter Drop rent pyisnel rond,
maakt de zieken weer gezond,
steeds gevolgd door knageiyn
met zyn mand vol medicijn,
hocsttabletten, poeders, pillen,
stroopjes, drankjes om te rillen.
Dag en nacht gaat dat maar door,
en nooit gaf 't kabouterkoor
zo'n luidruchtig proestconccrt
waar een leder naar van werd.
Maar de tyd zal weldra komen
dat de sneeuw valt van de bomen,
't water wegloopt ln de beken
en de bloempjes 't hoofd opsteken.
Als fluweel zal 't mos weer voelen
en de kleur'ge paddestoelen
zullen tegen zonnestralen
schaduw bieden. Vele malen
zal een vroiyk wysje klinken
en men daar wat anders drinken
dan het bitter zlekendrankje.
dat naast bed stond op een plankja.
Baardmans' bas zal er weer brommen,
Grijpgauws rug zich yvrig krommen
boven zijn planotoetsen,
Pi jlmee hei koper poetsen
van zij" schelle schuiftrompet,
wtmr j straks d© mond aanzet.
Peter Puni i'.uts zal weer blazen
op zyn fluit cn alle hazen
gaan "eer eens -m« ing wagen
om elkaar ten dans U: vragen.
Dokter Drop slechts Ls verkouden,
zal zyn zomerslaap gaan houden.
R. H.