Tien jaren van trouwe dienst aan
stad en - land!
Dokie Durf in „Boris Baai duikt op"
Wij hebben meer dan één reden
om trots te zijn op dit corps
Bij hef jubileum van de Posfharmonie
De tamboer-maft re, artist van
zuiver ras.
De. heer G. Anderson, de ondanks
zijn vele jaren nog steeds jeugdige
dirigent, die veel deed om de' Post-
harmonle te maken tot wat zjj is:
een uitstekend corps.
Men is het harde werken gewoon
bij de Postharmoriie. Maar in deze
zeer zomerse dagen wordt er harder
gew_erkt dan ooit. Alle hens z(jn
&a<i dek geroepen, er wordt gestud
eerd, gerepeteerd, goedgekeurd, af
gekeurd, overgedaan en weer opnic
uw begonnen En dat aV s in de vrije
tijd en in een klein, maar hogelijk
gewaardeerd, want „eigen" repetitie"
lokaal. Wij kwamen daar onverwa
chts binnen op de avond, van de dag.
die, naar boze tongen beweren, dc
warmste was sinds honderd jaar
en bij het voorportaaltje hoorden wg
een gepuf en g *s, zo luid en angst
aanjagend, dat onze eerste gedacht
e was: rennen en de "gemeentelgkr
geneeskundige dienst halen. Op het
zelfde ogenblik realiseerden wij ons
echter, dal^ het toch te warm was
om zich mbe te maken en wij stap
ten dus naar binnen. Gelukkig maar.
want hier was geen medische hulp
hodig. Het gepuf dat we hoorden
was maar een juist vertrokken
„posttrein", bestaande uit een aan
tal levende, bekoorlijke wagentjes.
We keken dit vrolijke gedoe wat
is mooier dan een toneeletuk ot
revue te repeteren? even aan
en zochten toen niet de heer W. A
van Houten, een der kopstukken va
n de Postharmonie (hij was de eerste
De \Jverlge secretaris, de heer P.
J. Kaih tien jaren vervulde hjj
zijn functie.
die onze tekenaar onder schot nam)
een rustig plekje op om te praten:
al gauw voegde de heer P. J. Kalb.
secretaris van de Postharmonie.
Zich bg ons.
Oogmerk: personeel en stad
„Wat onze bedoeling was, behalve
het maken van muziek?"' De heer
Het programma voor het
optreden van de Posthar
monie. op de avond van de
14e in de Muziektuin, is als
volgt samengesteld:
1 P.T.T.-Eondsmars, van
Thom Adéev
2 Odalisk, ouverture van
Gosl. Mol.
3 Romanesque, ouverture
van Frits Jakma.
4 Joyeuse, van Kéler Béla
5 Schone Meimorgen van
P. B. Bisselink,
6 Eerste Walsselectie van
Alb. Meyns Wzn.
7 •Tube'klanken, van Ernst
•UebeL
De heer G. D. Rijke, medeoprichter
en meester op de penning.
van Houten en de heer Kalb zgn
het antwoord niet lang schuldig op
deze vraag, die tastte naar de bron
van de wordingsgeschiedenis der
Postharmonie: „onze voornaamste
bedoeling was het versterken van de
saamhorigheid onder het personeel
En dan, punt twee: een stimulans
zgn voor het culturele leven van de
s*:ad".
„Wat dat .eerste punt betreft, is de,
opzet geslaagd
„Het is een onbetwistbaar feit, dat
de band onder het personeel door
het bestaan van ons muziekgezel
schap verstevigd is".
Die woorden worden onderstreept
door het va-et-vien van raadvragen-
den en raadgevers, perscneel van
hoog en van laag, collegae en supe
rieuren, die iets willen weten van
of iets komen mededelen over de
revue die op stapel staat: een ieder
steekt, ten behoeve van het, neen,
hun muziekcorps, met pleizier de
handen uit de mouwen. De deur
wordt plat gelopen".
De eerste zegetocht
En dat andere punt de, stad.
Wel, op 8 Juli 1937 werd het gezel-
PROGRAMMA VOOR HET
JUBILEUM.
Het programma, dat voor
het jubileum is vastgesteld,
luidt als volgt:
Zaterdagmiddag is er van
35 receptie in „Hét Wapen
van Heemskerk". Zaterdag
avond half acht is er een -
jubileumconcert in „Het
Gulden Vlies", met de op
voering van de grote revue.
Deze avond is voor het per
soneel en de genodigden.
Zondagavond, de 6de,
Maandagavond de 7e en
Zaterdagavond de 12de wordt
het zelfde programma voor
donateurs opgevoerd, even
eens in „Het Gulden Vlies".
Dinsdagavond, de 8ste
maakt het gezelschap een T
muzikale rondgang door de
stad, Woensdag, de 9de, mar
cheert men naar de Pius-
stichting op het Nassauplein,
om daar ongeveer 8 uur een
concert in de tuin te geven.
Zo geeft men verder Don
derdagavond een concert in
de tuin van „Het Wester-
licht" en Vrijdagavond in
„Het Hof van Senor".
schap opgericht, de postfanfare toen
nog, en op 31 Augustus, de verjaar
dag van de Koningin, veroverde zij
de straat, veroverde zij de harten
van de Alkmaarders. Majoor Twen
heuvel had de muzikanten afgericht;
hij leerde hen marcheren over de
meest hobbelige onzer kades, de
Ruysdaelkade, net zo lang tot geen
heuvel of kuil, geen „kinderhoofdje"
meer in staat was om storend te wer
ken op een harmonische klanken
vloeiing der instrumenten. Zo kwam
men reeds behorlijk getraind op de
straat en Alkmaar had reden van
die dag af trots te zyn op het corps
bij geen enkele plechtigheid van
enige betekenis heeft het ooit ont
broken aan de krachtig-opwekkendc
muziek van de P.T.T.-ers!
Voeling met de vijand
Behalve dan, natuurlijk, in de be
zettingstijd. In deze voor alle goed-
14. Als Gorgel een scherp waarne
mer was geweest, had hij zeker nog
een paar flauwe kringen opgemerkt
in het water bg de ketting, waaraan
de onderzeeboot gemeerd lag. Maar
Gorgel had me.er van een zelfvoldane
wilde beer dan van een waarnemer.
Overmoedig sprong hg achterwaarts
op de boei. „Raak hem midscheeps,
Gorgel", riep de chef van de tor-
pedist van de vissersboot uit. „Kel-
dere zal die as een fles", beloofde
Gorgel gul. De vissersboot keerde en
Gorgel zou weinig hebben kunnen
uitrichten tegen een ervaren vechter
als Dokie Durf, wanneer de detec
tive niet die éne fout had gemaakt,
zijn roeibootje te laten afdrijven.
Nederlandse verenigingen gevaarlgke
periode heeft het meer dan eens
maar een haar gescheeld, of de le
vensdraad van het corps was afge
sneden.
Het eerste gevaar kwam naar vo
ren in de persoon van de voor
zitter. Die stond n.1. met beide, ge
laarsde benen, in het andere kamp.
Met een zacht lijntje wist men hem
te loodsen en een ieder herademde,
toen, langs de gezonde, democrati
sche weg, de heer Van Houten op 3
Februari '42 tot voorzitter werd ge
kozen. Maar al spoedig werd het het
corps onmogelijk gemaakt, nog in
het openbaar op te treden. Het laatst
marcheerde het door de straten op
1 April 1942.
„Officer of the Day"
Het waren geen gemakkelijke he
ren, daar op de Ortskommandantur.
Zij waren enigszins wantrouwend en
zagen het gevaar, dat voor hen, in
het maken van muziek bestond, niet
over het hoofd. Zij schrokken van
de Engelse mars die op het program
ma stond, „Officer of the day". „Das
ist ja alles Quatsch es gibt doch
schöne Deutsche Marsche?" De Hol
landers roeiden echter meer voor een
niet-Duitse mars. Ze veranderden
„Officer of the Day" in „Officier van
de dag" en bliezen hem!
Invitatie en dreige
ment.
De „Kulturkammer" werd inge
steld en ook de Postfanfare kreeg
een uitnodiging om toe te treden.
Men legde de invitatie naast zich
neer. Een waarschuwing volgde; er
werd gedreigd met confiscatie van
de instrumenten. De waarschuwing
kwam naast de invitatie te liggen...
en het muziekgezelschap bleef van
vreemde smetten vrij.
Een goed verstaander..
Ma^r niet lang daarna kwam het
De heer W. A. van Houten, voorzit
ter en voorvechter van de Posthar
monie.
tot een ernstiger botsing. In '42 Zou
het vijfjarig bestaan gevierd zijn,
wanneer de tijdsomstandigheden dit
hadden toegelaten. Men besloot, toch
iets te doen. Een circulaire ging
rond: „Bij fer-steiyke gelegenheden,
zoals wfl die uit het verleden kenden
en zoals wg die in de toekomst ver
wachten, rekent U op de Postfanfare.
Nu, in deze slechte tyd, rekent de
Postfanfare op U".
Die zinsneden, die hier vet ge
drukt zyn, stonden in de circulaire
doodnuchtertjes, maar geen goed Ne
derlander die niet in zyn vuistje
lachte. Het geld voor de collecte
stroomde binnen1200 gulden
waf en een bewijs van de hechte
vriendschap tussen Postfanfare en
burgerij! Maar
Een telefoontje van ex-inspecteui
Ten Benzei was het gevolg: „Ik heb
een onaangename boodschap voor u.
De commissaris-generaal voor niet-
commerclëte stichtingen en vereni
gingen heeft gelast het geld te con-
fisceren".
Men wist, dat Maarleveld had ge
zegd: „Die postfanfare» draai ik wel
de nek om" en het zag er dus niet
rooskleurig uit Maar men hield
vast. By hoog en by laag beweerden
de drie dagelijkse bestuurders, dat
men niet op de hoogte was geweest
van de verordening zus en zo die be
paalde, dat voor het houden van een
collecte toestemming moest worden
gevraagd aan de heren der „nieuwe
orde".
„Op de lange baan'
Mr. C. J. de Lange, ere-commis-
saris van de fanfare, werd in de arm
genomen. Zgn advies was: „Op de
lange baan schuiven. Als we 't een
half jaar slepend kunnen houden, dan
zijh we misschien van de hele rom
mel af."
Het wérd lang slepend gehouden.
By het eerste proces was de eis (mr.
Holsteyn)confiscatie pi- f 20 boe
te per bestuurslid. Mr. Smal oor
deelde: wél f 20 boete maar geen
confiscatie. Mr. Holsteyn nam het niet
en ging in hoger beroep. Mr. Krabb»
gelaste een nieuw onderzoek en het
eind van het liedje was: wél boete
maar geen confiscatie. De Postfan
fare had een belangrgke overwin
ning bevochten op onze tegenstan
ders!
Het „blauwtje"
Nogmaals werd een aanslag op
het leven van de vereniging ge
pleegd. De „Technische Noodhulp"
wist mede te delen, dat „de post
fanfare tóch werd opgeheven
voelde men er niets voor om samen
te doen met een noj op te richten
corps van de T.N.?" Neen men
voelde er niets voor. En er kw&m
niets van. De Technische Noodhulp
moest het zonder muziek stellen.
„Als wc v r y zyn''
Zo hield men het hoofd koel en
de muziekvereniging kwam onge
deerd uit de strijd te voorschgn ,in
wendig sterker dan ooit Men had
FEUILLETON
ii
door Anlhony Berkeley
10
Tot verbazing van mgnheer Chit-
terwiek vervulde de lounge nog
steeds haar functie van het lessen
van Londen's dorst Theedrinkers
hadden nu beslag op de zaal gelegd.
Maar geen van al die bezoekers had
ook maar het miné^e idee, dat achter
die decoratieschermen een dode lag;
en daar zij het niet wisten,'waren zij
onbezorgd. Gelach en gepraat klonk
van alle -zijden. Er was meer nodig
dan een dode om de dagelijkse sleur
van de lounge van het Piccadilly Pa
lace te verbrekpn. Er was nauweiyks
iemand, die er op lette, dat mijnheer
Chltterwick cn, Moresby achter de
schermen verdwenen waren.
Het scheen, dat de inspecteur, die
de leiding had, zich wat ongerust
had gemaakt over mynheer Chitter-
wick's afwezigheid, «ij begroette hem
tenminste met een gebaar van op
luchting en wilde hem juist een
vraag stellen, toen Moresby hem In
de rede viel.
„Het is in orde, Parker. Ik heb
al met mgnheer Chitterwick gespro
ken."
Verrast draaide de inspecteur, die
nog geen acht op mgnheer Chitter-
wick's Tnetgezet had geslagen, zich
om. „U hier, mgnteer Moresby? Ik
had U in, het geheel niet verwacht!"
„Mgnheer Chitterwick belde mg
op", verklaarde Moresby, „en daarom
kwam ik hier om hem behulpzaam
te zijn." Dit was de waarheid, maar
giet de gehele waarheid.
„Oh!' de inspecteur keerde zich
opnieuw tot mijnheer Chitterwick.
„U kent mgnheer Moresby dus".
„Zeker, zeker", anttaoordde mijn
heer Chitterwick, „ik ken hem".
„Dan is het in orde. Ik begon ai
te denken, dat U er vandoor was.
Getuigen verdwyncn dikwyis neg
voordat wg hun namen en adressen
genoteerd hebben. Zy schynen te
denken, dat er iets oneervols in
sohullt, in een zaak gemengd te
worden".
„Mgnheer Chitterwick behoort niet
tot dat soort mensen", verklaarde
Moresby, „en, Parker, wat denk je
van de zaak".
Parker keek verbaasd. „Wat ik er
van denk? Wel het is duidelijk ge
noeg, niet
„Wat is duideiyk genoeg?"
Parker keek opnieuw verbaasd.
„Zelfmoord natuuriyk".
„Hm!" Moresby keek In de richting
van het ïyk. „Je hebt het lichaam
nog niet verplaatst, wel'"
„Neen! Ik heb de verklaring van
de dokter gehoord en op deze ge
tuige gewacht". Hij wees op mijn
heer Chitterwick.
Moresby wendde zich tot de dok
ter. „En wat is uw oordeel?"
„Wel, klaar als oen klontje. Het
buisje houdt zg nog in haar hand
geklemd. Zelfmoord!"
„Dat zullen wy wel uitmaken",
merkte Moresby op met een joviali
teit, die de scherpte van zyn woor
den verloren deed gaan. „Ik bedoel,
(wat is de doodsoorzaak'"
„Al even voor de hand liggend"
antwoordde de dokter, niet hef minst
uit het veld geslagen. H|i was nóg
een jonge dokter en voelde zich Jfet
spoedig beschaamd. „Pruisisch zuur.
Je kunt het meters ver ruiken".
„Hm"! zei'Moresby, maar hy gaf
geen blgk van afkeuring. „Ik wil dat
buisje hebben", voegde hg er aan toe,
„Ik zal het U geven", zei de dokter
„verstyvïng der spieren is nog niet
ingetreden".
Moresby stapte haastig naar vo
ren. „Dank U, dokter, ik haal het
liever zelf uit haar hand". Een ogen
blik lang stond hg de hand van de
dode aandachtig te bestuderen, maar
maakte geen aanstalte het buisje
uit haar vingers te nemen. „Mis
schien is het beter eerst de fotograaf
zgn werk te laten doen", merkte hy
op, „heb je iemand meegebracht,
Parken?"
Parker knikte. „Hy is op het kan
toor. Men had er bezwaren tegen,
dta hy de lounge in uniform zou be
treden. De verschyning van een po-
litie-agent kan het dividend voor de
aandeelhouders van het Piccadilly
Palace in gevaar berngen".
„Laat dan de Yard opbellen en zeg,
dat ze Grey met zyn camera sturen.
Oh, ja, en Matthews moet ook maar
meekomen".
(Wordt vervolgd)
en hier ziet u de ernst, waarmee
geblazen wordt.
onderling afgesproken: „als we om
twee uur vry zgn dan gaan we om
drie uur de straat op". En inderdaad
het allereerste muziekgezelschap dat
door Alkmaar's bevryde straten
trok wós de Postfanfare!
En van die dag af was het weer,
zoals het vroeger altgd was geweest:
het muziekcorps ontbrak by geen
feesteiyke gelegenheid van enige
betekenis!
En nieuwe lauweren werden aan
het vaandel toegevoegd neen, wat
wij nu schryvéh, is ten enemale on
juist. De Postharmonie heaft geen
vaandel. Zy wil er geen hebben óók.
Een vaandel immers dient om er het
ere-metaal aan te hangen en van
„blikjesjagery" wil mer zich verre
houden.
Zich dienstbaar maken aan het
leven van onze stad, at is waarin
men eer stelt. En by het leven past
beter de vry-uitwapperende vlag dan
het styve en pronkerige vaandel.
Dienstbaarhei 1
Dienstbaar aan het leven van on
ze stad. Een prach ig bewys r-
van geeft de Postharmonie in ueze
dagen. Want naast alle drukte ca
inspanning die men zich getroost
voor de grootscheepse viering van
het 10-jarige bestaan, met een uit
stekend verzorgde revue als hoogte
punt, was de Postharmonie ogen-
blikkelyk bereid een groot gedeelte
op zich te^nemen van het program
ma, dat op de 14e Juli a.s. ftr de Mu
ziektuin zal worden uitgevoerd ten
bate van de T.B.C.-bcstryding.
Waar men iets goeds tot stand wil
brengen, doet men niet tevergeefs
een beroep op onze Postharmonie!
Wy verwachten, dat Alkmaar's
burgery In al haar geledingen het
feest van de Postharmonie straks
mee ral vieren maar wy hopen
ook, dat men haar prachtige geste
ta.v. de T3-C.-bestrydlrg zal waar
deren door de 14e naar de Muziek
tuin te komen.
Kom naar de revue en
Reserveert nu reeds de avond \an
de 14e Juli! v
Zeer binnenkort wordt deze door de
Frits Diepen N.V. In Amerika aange
kochte helicopter op Ypenhurg
ver«arh*.
