Daar moet je een Vrouw voor zijn
Stormen beuken de
Noordhollandse Pers
Adverteerders
Aan ónze lezers!
De golven van de Noord-Hollandse journalistieke xee zün de laatste
dagen al bijzonder hoog opgezweept. Er woei een ware orkaan door
ons courantenwereldje en al zullen de meeste lezers, die nu eenmaal
leven in een ander milieu, de hevigheid er van niet ten volle
hebben beseft, velen zullen zich wellicht hoofdschuddend hebben
afgevraagd, wat-«r-nu-toch-wel-aan-de-hand-was, toen Dinsdagavond
de „Vrije Alkmaarder" een eigen begrafenisrede hield enWoens
dagavond toeh verscheen of er heel niets aan de hand was. Nu
weten we wel. dat men voorzichtig moet z#n met het uitweiden
over eigen aangelegenheden. We menen echter, dat onze lezers recht
hebben op een verklaring en we zullen daarom een relaas geven
vaa de dingen die gebeurd zijn. waarbij we er geen ogenblik naar
willen streven de eigen fouten te verdoezelen.
U kunt de advertenties, welke U geplaatst
wilt zien in de „VRUE ALKMAARDER',
telelonisch opgeven aan no. 3300
Om te beginnen dan was de finan
ciële positie der oud-illegale bladen
een zeer moeilijke geworden.
De fusiegedachte
Deze nu voerde er toe, dat, toen
van de zijde der „oude pers" toenade
ringspogingen werden ondernomen,
verschillende leidende figuren uit de
„nieuwe pers" daarvoor wel toegan
kelijk bleken te zijn. De fusie-gedach
te was geboren en hoewel deze af en
toe weer scheen te vervagen, bleef de
gedachte leven.
Nog slechts luttele dagen geleden,
omstreeks midden van de vorige week,
werd de zaak plotseling uiterst acuut.
De stichtingen ,.De Vrije Alkmaarder"
„De Nieuwe Schager" en ..De Kenne-
•ner Koerier", die zich samen hadden
verenigd in de N.V, De Noordholland-
te Pers 1945 Le. (in oprichting» sche
nen te zijn bezeten door een ware
'usiemanie. Men maakte zich uiterst
ongerust over de toekomst en in een
aantal vergaderingen, die min of meer
hals over kop werden gehouden, gaven
de Nieuwe Schager en de Kennemer
Koerier hun gedelegeerden practisch
een blanco volmacht om iedere fusie
overeenkomst te tekenen.
Alleen het stichtingsbestuur van de
Vrije Alkmaarder maakte ernstig voor
behoud, zó ernstig, dat daardoor de
Cotstandkoming van de fusie bedreigd
icheen.
Eindeloze besprekingen en
toch niet de U.N.O.
De vergadering, waarin de fusie
overeenkomst nv^est worden getekend
was uitgeschreven op Zaterdagavond
T uur ln het gebouw van de Alkmaar-
se Courant Het was een merkwaardig
gezelschap, dat zich daar verzamelde,
niet zozeer om de heren uit de stich
tingsraden, die daar aanwezig waren
doch om de vertegenwoordigers van
de „oude pers". Namens deze laatste
zaten aan de onderhandelingstafel de
heren Butter en Krak, geassisteerd
door hun directeur, de heer Biilsma.
Aan de eerstgenoemde twee is het
weliswaar op straffe verboden zich
met courantenaangelegenheden te be
moeien, doch In de beslotenheid van
de conferentiekamer nam men het
blijkbaar niet zo nauw.
Toch moet het ons van het hart.
dat we bij de verdere onderhandelaren
een andere mentaliteit hadden ver
wacht. dan waarvan bliik werd gege
ven. Ze hadden niet bereid behoren
te zijn te praten met lieden aan wie
het recht om zich met courantenzaken
in te laten, was ontzegd bü de uit
spraak van de Perszuivering in ver
band met Hm gedragingen geduren-
j de oorlog.
Deze andere onderhandelaren waren
Fusie! De uitwerking die dat ha
telijke woord had op het personeel
van „De Vrije Alkmaarder" deed ons
denken aan een ander woord, dat
ieder Nederlander voor eeuwig in het
geheugen is gegrift Het woord, dat Js
een mantel geslagen lag om een af
zichtelijke spookgestalte. Het woord,
dat in een kille greep de keel snoer
de. Het woord dat sneed als een
zwaard, dat het bloed naar de kaken
Joeg, dat alle begrip wilde worgen.
Dat woord van de Meidagen in veer
tig: capitulatie. Wij hebben gecapitu
leerd is het waar het kan toch
niet waar zijn?
Jawel jawel wij moesten
wij hebben gecapituleerd.
Capitulatie.
Fusie. De lopers zaten bijeen in de
kelder van het gebouw aan de Rid
derstraat Sommigen op de kaie vloer,
sommigen met hun rug naar het lage
kelderraam op de houten schraag,
waar zij gewend waren hun admini
stratie te voeren.
Och, zo'n simpele administratie:
kranten tellen, guldens en stapels
kwartjes en centen van de abonne
mentsgelden neerleggen, 't Is ook
zo'n simpel werk. kranten bezorgen.
Ieder z'n wijk, ieder z'n vaste route,
de ene dag ais de andere, als het
rzgent, zachtjes of hard, als de zon
echijnt, mild of verzengend, als het
rtormt en hagelt en sneeuwt als een
snijdende Noordooster je door je merg
de heren Brugman namens de Nieuwe
Schager, de Bock namens de Kenne
mer Koerier, Plas namens de Vrije
Alkmaarder, v. d. Waarden namens
de Arbeiderspers en Reynders als di
recteur van de N.V. Noordhollandse
Pers Lo.
Hoewel de heer v. d. Waarden ver
scheen namens de directie van de Ar
beiderspers en dus niet de redactie
vertegenwoordigde, zou het kunnen
zijn, dat dit de oorzaak was van het
feit, dat Het Vrije Volk heel wat min
der hete tranen plengde bü het ver
scheiden van de oud-illegale pers in
Noord-Holland dan enige weken ge
leden aan het graf van de „VrUe
Twentse".
Het licht in de duisternis
Wanneer in de nacht van Zaterdag
op Zondag de bewoners van de Kaas
markt op uren, dat een eerzaam bur
ger pleegt te slapen, een blik naar
buiten hadden geworpen, dan zouden
hun zijn opgevallen de verlichte ra
men aan het perceel Voordam 9. Tot
's morgens heel vroeg brandden er de
lichten, want daar was voor alle even
tualiteiten het bestuur samengetrokken
van de stichting „De Vrije Alkmaar
der", dat zoveel last veroorzaakte. Er
gens achter in het pand werd gepraat
en gepraat en werd alles In het werk
gesteld om de heer Plas te vermur
wen zijn handtekening te plaatsen on
der de fusie-overeenkomst, die lang
zamerhand in de ogen der heren een
sprookjesachtige waarde kreeg.
Nadat ettelijke malen de conferentie
was onderbroken om het stichtingsbe
stuur op de voorkamer te bewerken,
kwam het na negen uur van onder
handelen zo ver, dat de laatste hin
dernis was overwonnen. Omstreeks 4
uur in de morgen zetten alle partijen
hun handtekening onder het document
dat een einde zou maken aan alle con
currentiestrijd: de fusie was tot stand
gekomen! Dat wilde zeggen: de vrije
Noordhollandse Pers was gebroken! De
reactie juichte; een orgaan dat zich
tot taak had gesteld te vechten voor
een betere en gelukkiger wereld was
genekt
Het einde, dat geen einde
was.
De zitting werd opgeheven, verschil-
lendè heren stapten voldaan in hun
wachtende slee, de heer Reynders be
klom zijn jeepje. De lichten gingen
uit
Het had lang geduurd, maar de be
sprekingen waren met succes be
kroond. In plaats van de tijd van
eeuwige verliezen scheen een periode
te zijn aangebroken van heerlijke
winsten. En daarvoor offert men im
mers graag een paar uren op! Winst
en botten jaagt, iedere dag je vaste
route, iedere dag je wijk. De krant
moet er komen én op tijd, daar heeft
de loper aan te denken. De krant moet
er komen. Dat hangt van de loper af.
De krant zal er niet meer komen.
Zo is het besloten. Dat hing niet van
de lopers af. Anderen namen het be
sluit De eigenaren. Eigenaren?
Was dan *die krant, waar ze mee
sjouwden door weer en wind, jaar in
jaar uit die krant die er toch maar
gegroeid was, levensgroot, uit het
onooglijk kleine, rose, onbeduidende
en o zo belangrijke papiertje, dat in
die tijd van na de capitulatie de
mensen, de makkers in de nood, tot
een veilig kompas diendewas dan
die krant die zij toen reeds, met ge
vaar voor hun leven, des avonds, ge
dekt door hel donker, met eigen han
den in de brievenbussen frommelden,
was dan die krant niet hun krant
hun eigen krant? Waren zij dan geen
eigenaars?
Zij hadden 't altijd zo gevoeld, maar
nu waren ze het in-eens aan de weet
gekomen. Want de wérkelijke eige
naars hadden gecapituleerd. Dat zou
den zij nooit gedaan hebben. Nooit.
Zij zaten bij elkander in de kelder
ruimte. Verslagen. Juffrouw Bennekes
had gehuild toen zij de winkel binnen
was gekomen om de laatste krant te
halen. De laatste Vrije Alkmaarder.
De meisjes uit de winkel zeiden het
tegen de anderen. Zij konden dat niet
is immers hot haakje, waar de kan aan
hangt. Geld is het toverwoord van
deze wereld.
Bü het ontwaken
Helaas! Helaas! Helaas!
De kastelen, die de heren in hun
gedachten hadden gezien, bleken lou
ter luchtkastelen. Ze hadden een scho
ne droom gehad, maar toen ze zich bij
het eerstvolgend ontwaken de slaap
uit de ogen wreven, staarden ze n>et
nog lodderige ogen de harde werke
lijkheid tegemoet.
Wat er zoal gebeurde?
Laten we in 't kort enkele dingen
vermelden.
Faillissementsaanvrage
Een fail issementsaanvrage tegen het
Dagblad voor Noord-Holland.
De heren van de ..nieuwe pers" gre
pen met de handen in 't haar!
De toestand bleek bij die oude pers
volkomen rot te zijn en in plaats van
de hand te reiken aan een krachtige
partner, bleek die niet meer in staat
op eigen benen te staan.
Processen, verboden en wat
dies meer zfy.
Een deurwaardersexploit van de
N.V. Sprekend Papier tegen de nieu
we fusie met het verbod de nieuw- ge-
crëeerde bladen verder te laten ver
schijnen. Met de belangen van de N.V.
Sprekend Papier, die de Nieuwe Scha
ger, de Vrije Alkmaarder en de Ken-
nemer Koerier tot dusverre had ver
zorgd was in de fusieovereenkomst
niet de minste rekening gehouden.
Men was er gladweg overheen gelo
pen. En het is nog niet- zo ln Neder
land, dat men iets dergelijks onge
straft kan doen.
Inmiddels besloot de N.V. Sprekend
Papier de couranten, welke tot dus
verre door haar waren gedrukt, te
laten doorverschijnen. Wel moesten
daarvoor een massa moeilijkheden
„Twee groepen van dagbladen'
stonden naast elkander,, zo begin^j^fl»
verklaring, gisteren Woensdag 1 Oct.,
opgenomen in het „Dagblad voor Alk
maar,,
Twee groepen dagbladen bestonden
naast elkanderhet publiek, dat de
ze woorden las, wist het al: het was
de aankondiging van de kranten vrede
in onze provincie. De lezers, zowel
van de ene groep als de andere, wa
ren hier reeds op voorbereid sinds de
dag daarvoor, Dinsdag.
De betroffen dagbladen publiceer
den een korte verklaring, dat tot een
fusie besloten was; een enkel lande
lijk blad kwam met uitvoeriger be
richten. Deze voorbereiding was dus
wel kort geweest voor de lezer, van
de ene dag op de andere en de reac
tie was een algemene verwondering en
ergernis: wat, die bladen, die elkan
der te vuur en te zwaard bestreden,
die oïf zulke scherp aan elkander te
gen gestelde ideologieën geboren wa
ren. die een zo geheel ander karakter
verzwijgen. Het klonk als een heel ge
wichtige, heel belangrijke mededeling:
juffrouw Bennekes heeft gehuild. Er
was eerbied in en troost Je had er
een houvast aan voor jezelf. Het was
een drommels goed ding om dót te
weten.
Het was heel wat anders dan die
gemaakt-zachte, weke en slijmerige
stem. die mij sterk deed denken aan
het kwaakgeluid van een verkouden
kikker in een troebel modderpoeltje
van meewarigheid en self-made leed
wezen: eh tot mijn spijt mijne he
ren eh ik heb de onaangename
taak om eh u officieel mede te
clelen eh dat datgene fs ge
schied, wat reeds eh zo lang ge-
vrseesd eh
Juffrouw Bennekes huilde en haar
collega-lopers vloekten. Daar in die
kelder werden gekke dingen gezegd.
Er was dat grillig verbond van ver
bittering en fantasie, dat hersen
schimmen bijna grijpbaar maakt. Er
werd gezegd, en het werd geloofd: de
krant kón toch doordraaien! Wij heb
ben de abonné's, niet de administra
tie! Wü garanderen jullie dat alle
abonné's blijven als jullie een krant
maakt daarginds. Dat kan toch? Je
hebt toch alle machines? Over een
maand komen er toch weer de abon
nementsgeiden binnen? Advertenties,
die halen wij ook wel op. Genoeg! Dat
moet toch altijd kunnen?
Van de Voordam hoeven we toch
worden overwonnen, maar de abonné's
van de Vrije Alkmaarder zagen stel
lig tot hun verwondering, gisteren hun
blad toch weer in de bus. We menen
hieraan echter te moeten toevoegen,
dat de moeilijkheden zo buitengewoon
groot zijn, dat een geregelde verschij
ning helaas niet is gewaarborgd. Even
wel we doen ons best
Het resultaat van dit toch verschij
nen heeft enerzijds ten gevolge gehad,
een actie van de gefuseerde pers bü de
Vereniging De Nederlandse Dagblad
pers met als resultaat dat geen papier
meer aan de N.V. Sprekend Papier
ter beschikking zal worden gesteld.
Anderzijds heeft Zaterdagmorgen te
10.15 een zitting plaats in kort geding,
waarin de stichting „De Nieuwe Scha
ger" de N.V Sprekend Papier ter ver
antwoording roept wegens het laten
verschijnen van „De Nieuwe Schager".
waarop de Stichting de rechten acht
te bezitten
De papieren in dit proces liggen
daarom zo vreemd omdat de heer
Poldervaait, directeur van de N.V.
Sprekend Papier, oorspronkelijk eige
naar was van dit blad. doch zijn rech
ten uit vrije wil overdroeg aan het
stichtingsbestuur, dat zyn belangen bij
de fusie zo schromelijk veronacht
zaamde.
Op hetzelfde tijdstip speelt dan Zater
dagmorgen een kort geding van de
N.V. Sprekend Papier contra N.V.
Dagblad van Noord-Holland, waarin
de NV Sprekend Papier stopzetting
eist van de gefuseerde bladen.
En de krant kwam uit
Ziedaar, lezers, een kort overzicht van
enkele moeilijkheden die iü» gerezen
Er *ün er nog veel meer, we gelo
ven echter met de bovenstaande te mo
gen volstaan in de zekerheid, dat se
ruim voldoende züti om Iedereen rich
te doen afvragen, hoe dese chaos ooit
weer h» orde kan worden herschapen.
hadden, die in de jaren dat ons volk
gebukt ging onder de jammer van
oorlrg en bezetting, in de felste vüand
schap met elkander hadden geworsteld
zouden plotseling de beste vrienden
van eikander geworden zijn?
De lezer van „De Vrije Alkmaar
der., in het bijzonder zal zich de pers-
strijd teen deze op zUn hevigst was,
terdege herinneren. Er werden over
en weer harde noten gekraakt; op de
„gemeenschappelijke» zetterü geschied
den riiustcre dingen; copy moest per
deurwaarder worden aangeboden; zet
sel verdween, de kranten kwamen
vaak te laat, waren slecht opgemaakt
sabotage, getreiter, kinderachtigheid
en brutaliteit waren de klippen waar
onze krant telkens weer tegen op bot
ste. Geen n.iddelen waren te laag voor
de kapitalistische pers om ons Jonge
bedrijf te worgen. Het ging hard te
gen hard maar de nieuwe pers had
een sterke ruggegraat: de trouw, de
aanliankelijkheid van haar lezers.
En die trouw bleef haar bü! De
niet bang te zyn? Wü lopen desnoods
voor vier cent. Als het moet, voor
niets. Als die krant maar doorgaat!
Dat zeiden zü, de lopers. Ze zeiden
het met een flinke knoop er hier en
daar op. Maar ergens achter hun
woorden zeurde het venijnig refrein;
fusie fusie fusie.
Zü zeiden het, omdat zü er niet aan
wilden. Eerst; loper van de Vrije Alk
maarder. En dan: lopen bü Krak eu
by Bijlsma. Wat dat betekent, wisten
de meesten helaas uit ondervinding.
Jaren terug maar als een koelie be
handeld te zijn vergeet een mens niet
gauw.
Die lopers van de Voordam. het zin-
de ook hun niet Van beide partijen
moesten er uit. Aan de dyk. Afvloeien
van personeel, heet dat by een fusie
't Kwam zo ver, dat zy allen de hoof
den bü elkaar staken. In een gecom
bineerde vergadering. Dinsdagavond in
het ABB-gebouw gehouden, werd be
sloten aan de heren Reynders en
Bijlsma, beiden adjunct-directeur van
het fusie-gedrocht, de volgende mor
gen door een afvaardiging van vier
de volgende eisen te overhandigen:
zeven cent per krant; 14 vacantieda-
gen; sociale lasten. Hetzelfde wat de
Vrije Alkmaarder zijn lopers steeds
gegeven had.
Om der wille van de progressivi
teit die de heer Reynders vertegen
woordigde, kon hij deze eisen niet an
ders dan onderschrijven en schoorvoe
tend deed hy dat.
Bijlsma weigerde vierkant. Beide
heren hadden hier een reputatie op
te houden, en dus dicteerde Bijlsma:
taaie, koppige Noordhollander Is niet
van het slag van hoe-de-wind-waait-
waait-m'n-jasje.
Dat moest dc collaboratiepers erva
ren tot haar bittere teleurstelling, ook
toen zy het rijk alleen had in Alk
maar met haar batterijen zetmachines,
haar grote moderne rotatiepers, dat
moest zij ervaren ook al smeet zü
met duizenden en duizenden guldens
door haar kranten gratis huis aan huis
te verspreiden Alkmaar en de om
liggende plaatsen waren niet voor haar
te winnen.
Dag en nacht werd in Scha gen, in
een zo veel kleiner bedrijf, met zo
veel minder personeel, met een zo
veel zwakkere outillage, gezwoegd,
geploeterd, gedraafd om de ongelijke
strijd vol te houden. De tegenstander
kon doen wat hü wilde; kon hoog
springen of laag, de abonné's én de
adverteerders, zü bleven trouw, zü
hielden het bü de kleur die zij een
maal bekend hadden.
Zelfs «chijn-progressieve artikelen
hielpen de Goliath niet de sympa
thie van het overgrote deel van de
bevolking bleef aan de züde van de
kleine David.
Is het een wonder, dat, nu plo^ge-
ling een vrijage wordt aangekondigd,
neen, een duurzame echtverbintenis
tussen deze twee partyen, de nuch
tere lezer een gevoel van ergenis ia
zich op voelt komen? Een ergenis, die,
dunkt ons, tot verontwaardiging en
walging moet aangroeien wanneer
men het onsmakelijk product leest,
dat deze huwelijksaankondiging „Aan
de Lezers" in het „Dagblad voor Alk
maar" van gisteren is. Woordelijk
staat er: „Ondanks de felle strijd zün
beide eigenaars bij elkander gekomen
in de overtuiging, dat de lezers niet
langer de dupe mochten zijn van te
genstellingen, die in wezen veel min
der scherp waren dan in de hitte van
de strijd vaak was gesuggereerd".
Waar sleepten, zo zal men zich toch
af moeten vragen, „de beide eige
naars" plotseling de overtuiging van
daan, dat de tegenstellingen cigenlyk
zo gering waren?
Tot de dag van gisteren waren zy
beiden immers nog overtuigd vsyi hun
goed recht, neen van hun dure plicht
om hun eigen geluid met alle kracht
te laten horen? Hoe dacht, om slechts
één ding te noemen, de éne krant
over het probleem Indonesië, hoe
ondersteunde de andere de heren van
Ryk6eenheid? Hoe ach, laten wij
ophouden. Het is al te misselyk.
Tegenstellingen, die werden „gesug
gereerd"Men heeft dus (van
weerskanten?) op zün Hollands ge
zegd; de lezer belatafeld, tot en met?
Is dót de boodschap, die de direc
tie van *,.De Vrüe Alkmaarder", het
blad dat toch stond voor Sociale Ge
rechtigheid, Geestelüke vrijheid en
Abonnementen en adver
tenties nemen onze lopers
aan
Zorgt u zelf even voor
duidelijke tekst en adres
Economische Ordening, nu zy zich ge-
associëerd heeft met de directie van de
geldpers, op 't scheiden van de markt
aan haar mensen had te brengen?
Déze directie had, indien al de fusie
om andere redenen, die nu angstval
zes cent per krant (waarmee hü ook
voor eigen lopers meteen het tarief
der" placht te geven, was geen spra
ke meer. „Fooienstelsel" is voordeli
ger, economischer voor de bedrijfs
voering heet dat. Reynders, de man
die, naar hij overal had rondgeba
zuind, uitsluitend en alleen mee over
was gegaan in deze fusie om zo goed
mogelijk voor „zijn" personeel te zor
gen, Reynders slikte het.
De lopers slikten het niet. Het had
maar een haai- gescheeld of op zyn
geboortedag zou het waardig fusie
blad reeds een levensgevaarlijk sta-
kingsstuipie hebben moeten doorstaan.
Geen macht ter wereld zou daaraan
iets veranderd hebben behalve
behalve.
DE VRIJE ALMAARDER UIT?
De Vrije Alkmaarder??? En die was
juist ten grave gedragen door de
eigenaren! Staken? Staken als je eigen
krant er is?
Daar by het station waren zo sa
mengekomen. Ons kleine, dappere
troepje lopers. Om kwart over twee
laat, maar niet té laat! arriveer
de een auto. Er ging een luid: hoe
ra! op. Eindelük! Daar is ie! Jon
gens, aan de slag!
En iedere abonné kreeg zyn krant
thuis. Alsof er niets gebeurd was. De
mensen wreven hun ogen uit.
Bakker en melkboer staan beide op
de stoep. Een juffrouw daalt de trap
pen af, dcet de voordeur open. ziet
een krant in de brievenbus, haalt 'm
er uit en vouwt hem open. Ze kijkt
maar met 1 cent verlaagde.., 't ging
in éne moeite door!); 5 dagen va
lig verzwegen zün. onafwendbaar wn-
re geweest, toch een ander gelold kun
nen en moeten laten horen. Dit woord
is een klap in het gezicht vai. ieder
rechtschapen mens.
Déze directie heeft zich, thans óók
voor het forum van de lezers voorgoed
in haar ware gedaante vertoond.
De verklaring over het personeel,
die even later volgt, is minstens even
schandclük. Het heet daar: „Het per
soneel van de beide groepen wordt zo
veel mogelyk in dienst gehouden; da
genen die moeten afvloeien wordt be
hoorlijk gelegenheid gegeven naar een
nieuwe werkkring uit te zien."
Laten wij één ding hier vaststel
len. Inderdaad is er van bepaalde zyde
n.L door ons Stichtingsbestuur, tot 't
uiterste gevochten om zo goed mogelü-
ke voorwaarden af te dwingen voor
het personeel.
De uitkomst was niet al te gunstig
en de mensen, die dag in dag uit da
krant verzorgden, die altijd moesten
roeien tegen de stroom in, die vol
hielden ondanks de grote teleurstel
lingen, die zij juist door toedoen van
hun directie in de eerste plaats moes
ten ondervinden, weten en voelen
heel goed: de heren van de Voordam
lachen wat om de vage beloften, die
op papier zün gedaan.
Deze dingen zün bittc- Maar erger,
véél erger is de leugen, waarmee de
verklaring sluit: „Zo is dan een oude
strijd voor beide partijen eervol ge
ëindigd en kunnen de lezers verwach
ten een dagblad te ontvangen, geleid
in progressieve zin" enz.
Progressiviteit dat is een ding.
dat de lezers van het „Dagblad voor
Alkmaar" het laatst kunnen verwach
ten in deze krant te vinden.
Wel is bepaald, dal de nog ver
wachte hoofdredacteur wie zal zich
laten vangen? op bindende voor
dracht van. de stichtirgsbesturen
moet worden benoemd, maar
alléén en uitsluitend voor de eerste
keer! En welke krant zal zich kun
nen permiteren een hoofdredacteur te
houden, die om de een of andere re
den. zeg bijv. zyn progr ssieve gezind
heid, in de practyk niet blykt te vol
doen? In dat geval zal een andere
hoofdredacteur moeten worden aange
nomen. Maar daarin hebben de Stich
tingsbesturen niets meer te vertellen.
Van dergelüke handige oplossingen
zyn er in deze ruzie-fusie wel meer
gevonden. Wie er voor voelt, zich beet
te laten nemen, wü kunnen hem of
haar aanraden; neem een abonnement
op het „Dagblad voor Alkmaar",
Zü. die déze krant die hier voor U
ligt, een gezuiverde „Vrije Alkmaar
der", verzorgen waarschuwen: De fu
sie zal geen lang en gelukkig leven
beschoren zijn.
En tot de lezers, die ónze krant
door dik en dun trouw zün grbi' «n,
zeggen zij: wij doen geen belo.ti
maar leggen hier een gelofte af.
Wü hebben de slrüdbül niet begra
ven, wü zullen doorvechten tot het
uiterste. Wü weten, wat er op het spel
staat Wü denken niet aan een com
promis met de reactie óns eerge
voel schrijft ons een andere wet voor
Een staalharde wet, waar onze tegen
standers tenslotte voor zullen bukken.
cantie, 6 weken ziekengeld en dus
géén „sociale lasten". Van een vast
maandloon, dat „De Vrije Alkmaar-
Ze fcykt nog eens bakker! Hé
bakker! roept ze uit Kük nou er is!
Ze zeeje dat ie niet meer kwam. En
nou nou ia-tic er toch weer!
Zo reageerde de mensen op het toch
verschynen van hun verstaat u,
heren die dit aangaat!? hün krant.
En dat die krant by de eigenaren
bezorgd werd. dat hebben wc allen
aan de lopers te danken. Zanzclfspre-
kend hè. hoe moet een krant andcis
in je bus komen?
Ja. vanzelfsprekend. Vanzelfspre
kend, doodgewoon, vonden zü het om
hun sober bestaan in de waagschaal
te werpen voor hun EIGEN krant
Kijk, ik wou dit er van zeggen te
gen de lopers zelf. Denk niet. óók al
zou je misschien zo aanstonds eens
géén krant meer in handen hebben,
dat deze daad van jullie zo maar ver
geefs is geweest Nee, voor zo iets
wordt gewoonlijk geen medaille uit
gereikt Maar van zulke dingen is een
zeker slag bang. Doodsbenauwd. Met
zülke daden kan een volk de reactie
breken .Alléén met zulk een solidari
teit, zulk een vastberadenheid en zulk
een enthousiasme.
Ik heb gehoord, dat juffrouw Ben
nekes de dag van de le October twee
maal heeft gehuild. Vreemd, ik kon
die tweede maal alleen maar lachen.
Om om zo iets te huilen, daar moet
je een Vrouw voor zijn. den ik.
