„De eerste walvisvaart
van de Willem Barend sz."
farimty ISAcuun cJU
Bloembollenhandelaren
uit de vakgfoep
DE SCHAT
Boekennieuws
Een merkwaardig boek
van een cud-Schagenaar
Een oud-inwoner van het goede
stadje Sc hagen heeft het bestaan, om
de aandacht van heel lezend Neder
land tot zich te trekken.
Wij wedden, dat gij reeds kunt ra
den. die we op het oog hebben.
Het is niemand minder dan dokter
A. Melchior, scheepsarts van de Wil
lem Barendsz, die over deze tocht een
boek schreef, getiteld „De eerste wal
visvaart van de Willem Barendsz"
En zomin als dokter Melchior, toen
hij als jongen aan de Loet tc Schagen
waar zijn vader als arts praktizeerde,
een walviskakebeen vond, vermoed
zal hebben, dat hij ooit nog eens een
tocht op een moderne Nederlandse
Walvisvaarder zou maken, zo zal hij
ook niet gedacht hebben, toen-hij dit
boek schreef, dat hij èèn van de
meest besproken en gelezen schrij
vers zou worden in de tijd van twee
maanden.
Want het is immers nog maar een
paar maanden geleden, dat dit boek
uitkwam en van alle kanten is het
ia de pers besproken, becritiseerd en
is de schrijver er van over de tong
gegaan, zoals andere slech' gebeurt
aa een productie van jaren.
En als we dan ons zelf de vraag
voorleggen: is er reden voor die be
langstelling? dan moeien we ons even
bezinnen, alvorens we het antwoord
kunnen geven.
Het is inderdaad een goed boek.
Goed geschreven, al Is het begin wel
licht een ietsje te dor en zal dit som
mige lezers afschrikken. Maar wy ra
den u aan: lees die eerste bladzijden
goed door! Want reeds na een paar
hoofdstukken wordt ge meegenomen
door de vaart, die er in dit verhaal
zit en kunt ge al lezende genieten van
de grotendeels kostelijke illustraties,
die 't boek in grote getale verluchten.
Dus er zit óók vaart in het boek.
De illustraties zijn aardig, de historie
levendig en vier beschreven. Allemaal
factoren, die er toe zouden meewerken
dat het boek behoorlijk verkocht zou
worden, maar toch niet in die mate,
dat het een besi-seller zon worden.
En dat wordt dit boek evenwel toch!
Daar moet dus nog een reden voor
zijn. En die reden is er. Want dokter
Melchior, die er voor gezorgd heeft,
dat deze reisbeschrijving geen dorre
opsomming maar een boeiend relaas
werd, heeft nog iets meer gedaan dan
een boeiend verslag geven van al het
„mooie en verhevene en schone van
deze eerste vaart om de Nederland
se vctpositie te verbeteren".
Hij heeft met een scherpe opmer
kingsgave de verschillende wantoe
standen op de Willem Barendsz waar
genomen.
Wanneer ge aandachtig de beschrij
ving leest van het leven aan boord,
van het lange werk in de koude Pool-
zee, waar een twaalfurige arbeidsdag
gewoonte was; wanneer ge leest, hoe
met alle hygiëne gespot wordt en hoe
het de dokters moeilijk gemaakt wordt
hun taak te .vervullen;
wanneer ge leest, hoe de hele beman
ning als het ware aangegrepen was
door de winsthonger (hoe meer traan
hoe hoger verdienste), dan voelt ge
de wrevel en de afkeer bij u opkomen
en vraagt ge u af hoe de mens zich
zo zeer verlagen kan!
En dan voelt men ook. dat men
weer eens bij de neus is genomen,
door de schone communique's, die er
door de Eerste Nederlandse Maatschap
pij te:- Walvisvaart tijdens de tocht
werden uitgegeven. Ge herinnert u
nog wel dat fraaie telegram, hoe de
mannen van de Willem Barendsz het
oude jaar vierden? Het was zo echt
Ons dagelijks overiicht
Vrijheid en puin
De feestklanken die de onafhanke
lijkheidsverklaringen van de nieuwe
«taten Pakistan en India begeleidden
waren nog niet geheel vertrouwd of
werden verdrongen door een an-
ter, minder aangenaam geluid: het
gekletter van wapens. Het enige dat
deze twee geluiden gemeen hebben, is
de zwakte van de klank.
Heeft Engeland zijn handen te vroeg
en te volledig afgetrokken van het in
wording zijnde nieuwe werelddeel en
is, wat in Kasjmir gebeurt, een voor
spel van het ineen-storten van een
zich verdeeld onafhankelijkheidsstre
ven?
Men moet de strijd in Kasjmir eer
der zien als een voorbode van meer
voorbij-vliegende stormvogels aan de
horizon van de gekregen „vrijheid".
De ontwikkeling zoals deze zich
thans openbaart, is voorzien én door
Nehroe, de leider van de Indische Con
grespartij, én door Dzjinnah, de man
van de Mohammedaanse Liga/én door
Baldev Singh. de leider van de Sikhs.
Zij hebben, ieder voor zich en hun
groep, duidelijk te kennen gegeven, dat
Mountbatten's verdelingsplan de ver
deeldheid zou aanwakkeren en de te
genstellingen die ook onder Brits be-
ïtuur het vinden van een synthese on
mogelijk maakten, zou toespitsen.
Maar het verdelingsplan ging in
Londen de weg op^yan de daar lang
zamerhand reeds vast-gebaande bui
tenlandse politiek; Be vin en Churchill
gaven er elkander de handslag op. De
koersen van Indische aandelen stegen
Mtmiddellijk in de City „de City
geeft zijn zegen", zei de Daily Herald
lichtelijk ironisch. De bedekte erger
nis van het Labour-blad is begrijpe
lijk.
De eenheid van Brits-India was,
ondanks de aandrang die van alle kan
ten op de oude bestuurders werd uit
geoefend om te verdwijnen, inderdaad
nog geen feit. Maar zij was groeiende
en de fout, die de Britse politiek ge
maakt heeft, is, dat dit groei-proces
niet werd gestimuleerd, maar gestuit.
De nationale opstand in nldia had één
•terke band: de gezamenlijk door alle
groepen gedragen afweer tegen het
„Britse imperialisme". Dit negativisme
alleen zou nooit een hechte basis voor
«amenleving hébben opgeleverd, maar
het inzicht, door Nehroe van meet af
verkondigd, n.L dat de vorm van een
federatie van staten de oplossing
moest brengen, vond allengs krachti
ger weerklank in de Mohammedaanse
Liga De zgn. kabinetscommissie van
Juni van dit jaar trok echter een
streep door de rekening. Hindoe's en
Mohammedanen werden gescheiden
door afzonderlijke „Grondwetgevende
Vargsd erin gen" en daarmee was de
twistappel opnieuw geworpen. De van
ranwr.werking afkerige elementen in
de Mcly mmedaanse Liga hadden reeds
do overhand gekregen na AtUee's ver
klaring. dat verdeling nog de enig
overblijvende mogel.jkheid zou zijn.
éüdien de Liga bij naar weigerachtige
fcouding bleef. Het gevolg was, dat
Congres en Liga niet tot elkander
konden komen en hieruit vloeide weer
de verdeling voort. Een verdeling in
drieën: de staat Pakistan met een
Noord-Westelijk en een Noord-Oos
telijk deel en een bevolking van 70
millioen, overwegend Mohammedaans;
de Indische Unie met een bevolking
van 225 millioen, hoofdzakelijk Hin
doe's en de Vorstenlanden, die 2/5 van
het gebied beslaan en een zielenaan
tal van 03 millioen bevatten.
Het Congres ging met het plan
slechts aecoord om tenminste met het
grootste deel van India te kunnen be
ginnen aan de opbouw van een nieu
we, democratische en vooruitstrevende
staat. Zijn doel blijft echter: de ver
enigde Republiek India, een federatie
met voor minderheden gewaarborgde
rechten en voor een ieder gelijke
plichten. De Mohammedaanse Liga
heeft genoegen genomen met een
.,romp"-Pakistan om van hier uit haar
gebied en macht te vergroten.
Deze „vrijheid", ontvangen uit han
den van een Brits imperium, dat al
leen nog bij de gratie van onderlinge
onenigheid zijn economische, admini
stratieve en militaire posities een tijd
lang kan handhaven, is een ongeluk
kig begin op de weg naar de werke
lijke onafhankelijkheid. De verdeling
moedigde de tegenstellingen aan, ver
hinderde een begin van uitvoering
van de hoognodige economische orde
ning (het agrarische Pakistan is nu
gescheiden Van het meer industriële
India) en belemmerde de politieke
éénwording, die de voorwaarde is.
voor een ware nationale zelfbeschik
king. Een verdeling, zoals die nu is
geschied, kan niet anders dan een
reeks van strubbelingen ten gevolge
hebben, wart én de Mohammedaanse
én de Hindoestanse gebieden om
nog maar niet te spreken van de in
gewikkelde verhoudingen in de vor
stenlanden blijven nu zitten met de
onverteerbare grote brokken der min
derheden. De gehele situatie is zo, dat
sleehts een federatieve oplossing mo
gelijk schijnt.
Ondertussen is wat in Kasjmir ge
schiedt, een graadmeter voor de om
vang der moeilijkheden. De vorst van
^Kasjmir, maharadja Hari Singh. is, in
tegenstelling tot driekwart van de be
volking, Hindoe. De Mohammedanen
grepen de kans aan, zich van hem en
zijn feodaal régime te ontdoen. Hari
Singh zocht steun bij het naburig In
dia, dat met een klein legertje Sikhs
hulp verleende tegen de uit Pakistan
van munitie voorziene benden van 't
„Vrije Kasjmir".
Een botsing, die zich niet zal kunnen
ontladen in openlijk geweld tussen
Pakistan en India al was het al
leen, omdat beider strijdkrachten te
zwak zijn.
Hoe straks ook over Kasjmir beslo
ten wordt, het is waarschijnlijk
dat de feodale heerschappij van de
maharadja nog zal terugkeren. Dit,
misschien, is de sleutel van India's
toekomst: eerst wanneer het feodale
puin is opgeruimd, zal zij de vrijheid
niet ontvangen, maar: zelf verwer
ven A. H.
hartontroerend! En de geest, was zo
goed!
Lees dan dit boek! Dan zult ge mer
ken, hoe de Oudejaarsavond gevierd
werd en hoe er andere feesten ge
vierd werden. Dan zult ge merken
hoe de geest onder dp bemanning
was
Lees dit boek vooral aandachtig, en
speciaal het gedeelte, dat handelt over
het Paasfeest, toen het telegram kwam
dat nog tien dagen gevaren mocht
worden. En besef eens goed, wat er
voor nodig is geweest om de beman
ning zo ver te brengen, dat zij zeg
gen „Wij doen het niet!"
Het is gelukkig, dat het boek van
dokter Melchior deze misstanden heeft
blootgelegd, gelukkig, dat hij er een
open oog voor heeft gehad, waardoor
de beschrijving van deze eerste Ned.
Walvisvaart, naast een boeiend reis
verhaal, een felle aanklacht tegèn te
verouderde geldzuchtige manier van
werken is geworden, die op dit mo
derne Nederlandse schip werd toege
past.
En het is nog gelukkiger, dat de
Nederlandse pers aan dit boek grote
aandacht heeft besteed. Een aandacht,
die zich niet bepaalde tot het ver
heerlijken van „onze jongens" die het
er maar weer goed hadden afgescho
ten en die „het bloed van Tromp en
Piet Hein nog in hith aderen had
den" en die zorgden voor de verbete
ring van onze vetpositie.
Inderdaad er zijn critici geweest,
die zich aldus uitlieten. Maar het me
rendeel heeft fel geprotesteerd tegen
toestanden, die er op de Willem
Barendsz heersten.
Een merkwaardig boek, van een eer
lijk en moedig man. waarvan elke
Westfries met trots kan zeggen: „Dr.
Melchior? Die komt nog uit Schagen"
„De eerste walvisvaart van de Wil
lem Barendsz" is uitgegeven bij
Uitgeversmij. Gottmer. Haarlem.
Prijs f 6.90.
51. Onmiddellijk na de aftrap het
zelfde beeld, want weer trokken de
DLWers er tussenuit en weer moest
de achterhoede van DSE alle zeilen
bijspannen om erger te voorkomen.
Punters c.s. forceerden achter elkaar
drie hoekschoppen en tolden rond het
vijandelijk doel als bijeen om de ho
ningpot. Intussen begon Jimmy Brown
zich bepaald te ergeren. Wat was dat
nou voor manier van doen? Waar bleef I
die bal nu toch? Zo vond hij er gee» 1
snars aan. Op die manier had hij
evengoed thuis kunnen blijven. I
Denk om de
schillenboer!
De afdeling voorlichting van het
Ministerie van Landbouw, Visserij en
Voedselvoorziening schrijft ons:
„De veevoederpositie is-dit jaar bij
zonder nijpend in verband met dé uit
zonderlijke droogte in de zomer. Vele
veehouders waren gedwongen een ge
deelte van hun vee voor de slacht aan
le bieden, omdat niet voldoende vee
voeder beschikbaar was.. Mede door
deze omstandigheid liep de melk- en
zuivelproductie terug, tengevolge waar
van tot rantsoenverlaging moest wor
den overgegaan.
De Nederlandse bevolking kan zelf
een niet onbelangrijke bijdrage leve
ren tot verbetering van de veevoeder-
positie. Dagelijks worden n.1. in ge
heel Nederland honderdduizenden ki
lo's aardappelschillen weggegooid.
Dit betekent het vernietigen van een
gelijk kwantum aan veevoeder, waar
van duizenden koeien zouden kunnen
leven.
Gooi dus geen aardappelschillen weg
maar geef ze aan de schillenboer.- Het
is in uw eigen belang!"
Als onze jongens terugkomen
Wat doen wij voor hen
Druppelsgewijs komen onze oorlogs
vrijwilligers thuis. Straks, binnen en
kele weken misschien al, wanneer de
grote massa het demobilisatiepapier
in de zak heeft, zal het aantal thuis-
varenden in de honderden gaan lo
pen.
En dan wordt het ernst met de
vraag: „Wat doen we voor onzea^btf-'
gens?" Vju-j?
Wij zijn het er allen over eensj-dftt
dit probleem niet zonder meer een
kwestie is van „administratief afvloei
en". We beseffen, dat er iets meer
moet worden gedaan en niet alleen
door vrienden en verwanten, maar
door ons volk alsgeheel. Een oor
logsvrijwilliger die weer thuiskomt na
twee jaar en soms langer uit zijn om
geving weg te zijn geweest, is zo
maar niet te vergelijken met iemand
die om de een of andere reden zijn
vaderland tijdelijk vaarwel zeide. On
ze jongens verlieten huis en haard,
niet omdat zij meenden het elders be
ter te zullen hebben; zij gingen omdat
de plicht hen riep. Hiervoor moes
ten dikwijls zware offer worden ge
bracht. Het na-oorlogse vaderland,
dat schreewde om arbeidskrachten,
kon niet wachten tot zij terug waren
en zo zagen zij van daargings .uit.
dat de mooie kansen èèn voor èèn
aan hen voorbijgingen. Maar nog er-
g:r was het voor diegenen, die door
hun vertrek een vaak moeizaam ver
worven positie prijsgaven. Zij zullen
bij hun thuiskomst bemerken, dat- zij
weer van voren af aan kunnen be
ginnen.
Dit is echter niet het enige waar
mede wij rekening moeten houden. Er
is mper. En misschien is dit nog wel
het belangrijkste, nl. hoe zullen zij
zich weer aan hun oude omgeving
aanpassen, na een langdurig en hard
leven in een mannenmaatschappij. En
hoe moeten wij hen daarbij helpen?
Nu is het blijkens de rapporten van
onze geestelijke verzorgers in ons le
ger zo met de jongens gesteld, dat we
ons over hun moreel zeker niét on
gerust behoeven te maken. De jaren
van ontbering hebben mannen van
hen gemaakt. Mannen die weten wat
disipline is. Die geleerd hebben
zich te beheersen. Kortom, er wer
den karakters gevormd.
Doch de terugkeer zal zijn moei
lijkheden geven. "Vaak werd door de
soldaat het gezin,, waar hij zo sterk
naar verlangde, als het ware ge
ïdealiseerd, zodat bij '.huiskomst de
teleurstelling veelal niet uitblijft. Ook
de tyouding van de burgers zal zeker
niet aan zijn verwachtingen beant
woorden. In zijn verbeelding zag hij
het vaderland steeds in dankbare af
wachting yan zijn terugkeer. En zon
der het zelf te willen, meende hij
toch dat daarginds de gedachten
steeds bij hem waren. Hoe bitter zal
dan voor hem de werkelijkheid zijn.
Het grote publiek trekt langs hen
heen, heeft hoogstens een vriende
lijke lach voor hem over .desnoods
nog een prijzend woord. Daar blijft
het bij.
Het is te begrijpen dat hierdoor de
terugkerende soldaat uit het lood ge
slagen wordt. Waar hij jaren op hoep-
te. blijkt dan een voze verwachting
En deze dingen nu zijn te vermijden,
als wij als volk in zijn geheel onze
houding bewust gaan bepalen. Hierin
ligt onze taak. Eerst moeten wij ons
rekenschap geven van wat hier voor
offers werden gebracht, dan zal het
niet moeilijk vallen de* juiste houding
te vinden. Let weL de soldaat heeft
recht op onze waardering. Hij
ging. opdat w ij thuis konden blij
ven. Opdat wij ons eigen leventje in
alle rust konden leven. v
Wat nu te doen?
Het antwoord is kort. Laat de werk
nemer beseffen .dat h ij hier de hel
pende hand heeft te bieden. Een mo
rele verplichting rust op hem, om on
ze oorlogsvrijwilliger, die zulke kost
bare jaren verspeelde, een kans te
geven. Hij zal hiermede ook eigen be
lang het beste dienen, want een man
die getoond heeft karakter te bezit
ten, is in deze maatschappij uitste
kend te gebruiken.
Maar ook op ons als burgers, en
op hen, die de terugkerende weer in
het gezin opnemen, rust een taak. Wij
zullen met open harten tegenover hen
moeten staan, veel door de vingers
zien .begrip tonen voor de moeilijk
heden.
Kortom, door daden laten zien dat het
ons ernst was. toen wij bij hun ver
trek zeiden: „Vaarwel, op ons kun je
rekenen!"
OLYMPISCHE SPELEN
HELSINKI TREFT MAATREGELEN
Terwijl men in Londen worstelt met
het probleem, hoe de duizenden ath-
leten en bezoekers tijdens de spelen
van 1948 onder dak te brengen, ont
vangt het Finse Olympische Comité
uit alle delen der wereld aanvragen
om huisvesting in 1952, als de spelen
in Helsinki worden gehouden. Sommi
ge candidaten sturen geld mee en an
dere bieden hun diensten aan.
Alhoewel het Finse comité zich ont
houdt van propaganda voor de Spe
len in Helsinki, totdat die in Londen
achter de rug zijn. worden Finse waar
nemers naar St. Moritz gezonden voor
de winterspelen en naar Londen voor
de organisatie der Zomerspelen. De
Finnen hebben op dit punt reeds er
varing opgedaan, want toen Tokio
zich in 1938 terugtrok kwam Helsin
ki er voor in de plaats en gaven de
Finnen 300 millioen mark uit om de
Spelen van 1940 voor te bereiden. De
invasie der Russen haalde een streep
door de rekening.
Het centrum der Spélen in Helsinki
zal het in 1939 voltooide stadion zijn
met zijn hoge, witte „zelfmoordenaars
toren", van welke top zich dit jaar
drie mensen hebben geworpen.
Vrijheidsdrang
De reeds meer dan een halve eeuw
beslaande Bond van Bloembollenhan
delaren. die gedurende de oorlog op
ging in het bedrijfsschap en na de be
vrijding niet als zelfstandige organi
satie herleefde, is thans door een 200-
tal bollenexporteurs gezamenlijk onge
veer 80 pCt. van de bollenexport ver
zorgende, opnieuw in het leven geroe
pen. Tot deze wederoprichting werd
besloten, omdat de exporteurs in de
overheidsbemoeiingen een" gevaar
zien voor de zo sterk mogelijke ont
plooiing van hun, voor het gehele
land -zo belangrijke, bedrijven. Bij de
oprichting is bepaald, dat bestuursle
den geen zitting mogen hebben in het
Vakgroep-bestuur. Het dagelijkse be
stuur wordt gevormd door de heren K.
Van Til (Hillegom) voorzitter. T. van
Waveren (Benningbrock) viee-voor-
zitter, en A. Philippo (Assendelft)
penningmeester. Het secretariaat be
rust bij Mr. W. G. J. Veenhoven te
Haarlem. De heren van Til en Phi
lippo bedankten als bestuurslid van
de Vakgroep.
(4).
„Nou, u zult het misschien niet ivil-
len geloven, maar in de volgende drie
dagen kreeg ik geen kans om de schat
weg te halen; geen halve kroon kreeg
ik eruit. Altijd kwam er iets tussen
beide altijd. „Gek eigenlijk, dat
men daar nooit aan gedacht heeft",
zei mijnheer Brisher. „Schatten vin
den is zo moeilijk niet. Maar ze weg
halen, dat is de kunst. Ik geloof niet,
dat ik in die drie nachten een oog
dicht deed; ik piekerde maar, waar
ik het geld heen zou brengen, wat ik
ermee zou doen en welke verklaring
ik ervan zou geven. Ik werd er ziek
van. En overdag was ik zo stil, dat
Jane er kregel van werd. „Je bent
helemaal niet meer dezelfde van vroe
ger, in Londen", zei ze een paar maal
tegen me. Ik probeerde de schuld op
haar vader te gooien en op zijn go-
harrewar; maar zij wist wel beter.
Natuurlijk dacht ze, dat ik 'een an
der meisje in mijn hoofd had. Ze zei
dat ik haar bedroog. En we kibbelden
een beetje. Maar ik was zo vervuld
van mijn schat, dat ik eigenlijk wei
nig lette op wat ze zei.
Eindelijk kreeg ik een idee. Ik ben
altijd nogal sterk geweest in het plan
nen maken, maar ze uitvoeren, dat
gaat me meestal niet goed af. Enfin,
ik had dan het volgende bedacht.
Eerst zou ik al mijn zakken vullen
met die halve kronen en dan zou ik...
Maar dat komt straks.
Nou, ik durfde niet meer overdag
naar de schat te gaan kijken en wacht
te daarom eerst de nacht af. Toen al
les stil was, stond ik op en sloop naar
beneden naar de achterdeur met het
voornemen mijn zakken te gaan vul
len. En laat ik daar nou net over een
emmer water vallen in de keuken! En
haar vader er natuurlijk als de kip
pen bij met een geweer hij sliep
erg licht, haar vader was nogal wan
trouwend van aard en daar stond
ik nou met mijn goeie gedrag. Ik ver
zon een verhaal van een karaf water,
die gebroken was en dat ik zo'tk dorst
had en daarom naar beneden v/as ge
gaan om bij de pomp te drinken. Nou,
en ik kreeg de nodige schimpscheuten
van hem te horen, dat kun je begrij
pen."
VAN LIEFDE EN GELD
door
HENRY GEORGE WELSL
Brabantse mammouth
en neushoorn
Bij vergravingen voor het leg
gen van fundamenten voor een
barakkenkamp op de Oirschot-
sè heide (N.Br.) zijn op een
diepte van drie meter bescha
digde overblijfselen gevonden
van prae-historische dieren. Na
onderzoek op het geologische
museum te Leiden kwam vast
te staan, dat het hier betrof 'n
slagtand van een mammouth
een deel van het scheenbeen
van een wolharige neushoorn.
MELK MOET DAGELIJKS WORDEN
Afgeleverd
Het komt nog meermalen voor, dat
niet overal de melk iedere dag aan
consumenten wordt afgeleverd, niet
tegenstaande* het met betrekking hier
toe bestaande voorschrift. De r lk-
handelaar is VERPLICHT e hter
IEDERE DAG de benodigde consump-
tiemelk al te leveren. Bö NIET vol
doen hieraan kannen klachten worden,
ingediend bij het Bedrijfschap veor
Zuivel, Afdeling Melkvoorz'ening.
't Hoenstraat 5 te "s-G raven ha ge.
DONDERDAG 13 NOVEMBER
Hilversum I - 301 ni. - Nieuws om 7,
8, 13, 18, 20 en 23 uur.
VPRO 7.50 Dakopening; AVRO 8.15
Marsen en walsen: 8.45 Werken van
Rimsky-Korsakoff; 9.15 Morgenwijding
9.45 Arbeidsvitaminen; 10.35 Gram.
muziek; 10.50 Voor de kleuters; 11.00
Gram.platen; 11.20 Musettebal; 11.50
Renovaseptct; 12.38 Pianoduo; 13.15
Vaudeville-orkest; 14.00 Voor de
vrouw; 14.20 Gram. platen; 15.00 Voor
zieken en gezonden; 16.05 Reprises;'
17.00 Kaleidoscoop; 17.20 Welk dier
deze week?; 17.30 The Skymasters;
18.15 Sportpraatje; 18.30 Ned. Strijd
krachten; 19.15 Pierre Palla: 20.05 Met
de microfoon bij20.15 Omroep
orkest; 21.25 „Van riddertrouw en
vrouweneer", hoorspel; 22.10 The Ro-
mancers.
Hilversum II 415 m. Nieuws
om 7. 8. 13, 19, 20 en 22.30 uur.
KRO 7.30 Morgengebed; 8.15 Pluk
de dag; 9.00 Werken van Mozart en
Haydn; 9.35 Tsjecho-Slowaakse koor
zang; NCRV 10.15 Morgendienst: KRO
11.00 De Zonnebloem; 12.03 Liederen;
12.33 en 13.25 Metropoleorkcst; 13.45
Hors 'd peuvre; NCRV 14.00 Piano
vierhandig; 14.40 Voor de vrouw; J5.15
Amsterdams Strijk kwartet; 16.00 Bij
bellezing; 17.00 Radio Jeugdjournaal
17.30 Geestelijke liederen; 17.50 Het
rijk over zee; 18.00 CNVkwartier; 18.30
Gemend koor; 19.30 Het actueel ge
luid; 20.30 BBC-jubileumconcert t.g.v.
het 25-jarig bestaan der BBC; 22.10 De
vaart der Volkeren; 22.45 Avondover
denking.
„U wilt toch niet zeggen, dat.be
gon ik.
„Wacht u. nou even", zei mijnheer
Brisher. „Ik zei al, dat ik een plan ge
maakt had. Dat geval met die emmer
was wel een tegenvaller, maar dat
wou nog niet zeggen, dat dat plan
mislukt was. Zult u horen. Ik maakte
de volgende dag die rotspartij af, net
alsof er niets gebeurd was; de stenen
erop een groen verfje alles
keurig in orde. En op de plaats van
de kist een plantje ,om te weten, waar
ik moest zijn, ziet u. En ze kwamen
allemaal kijken en vonden het erg
mooi zelfs hij was een beetje vrien
delijker, toen hij het zag en zei alleen
maar: „Jammer, dat je niet altijd zo
je best doet. dan zou je misschien nog
eens een vast baantje kunnen krygen!"
„Ja", zeg ik ik kon het niet laten
„dat rotspartijtje is nog zó kwosd
niet, daar ben ik werkelijk van gaan
houden", zei lk. „Begrijpt u? Daar
ben ik werkelijk van gaan houden! Ik
bedoelde.
„Ja, ja, ik begrijp het", zei ik haas
tig want mijnheer Brisher heeft er 'n
handje van zijn geestigheden wat erg
lang uit te spinnen.
„Hij begreep het niet", zei mijnheer.
Brisher, „tenminste toen niet. Nou en
toen dat allemaal voorbij was, toen
ging ik naar Londen., Toen ging ik
naar LondenEen lange pauze. Toen:
„Maar ik ging natuurlijk niet naar
Londen", zei mijnheer Brisher onver
wachts met grote levendigheid en boog
zich ver naar mij over. „Geen kwestie
van. Wat dacht u dan? Ik ging naar
Colchester, geen stap verder. De schop
had ik achtergelaten op een plaats,
waar ik hem kon terugvinden. Alles
had ik haarfijn uitgedacht. In Col
chester huurde ik een paard en wa
gen en zei, dat ik naar Ipswich moest
en dat ik daar 's nachts bleef en de
volgende dag terugkwam en de ka
rei bij wie ik het ding huurde, lift
me een half pond vooruitbetalen
toen ging ik op weg..
Wordt, vtrvolf#.