Zijn er nog witte vlekken op de
I wereldkaart te vinden?
$inwiy, Baowji ah iw-etfaaMeA
Achter hei ijzeren gordjjn
Wie verdient er het meest?
De Moord
De ontdekking der wereld
is nog niet gereed
Colurabus, Vasco di Gama, Houtman
tn Abel Tasmanwelk een klank
hebben die namen! Een klank van
avontuur en romantiek. En menig ont
dekkingsreiziger in spé zegt zuchtend,
dat hij tweehonderd jaar te laat gebo
ren werd. Maan er is nog wit genoeg
op de wereldkaart.
De tijd, waarin een cartograaf een
Vermoedelijke kustlijn met een stip
pellijntje aangaf, is onherroepelijk
voorbij. Afrika, zo lang de droom en
het verlangen van elke reiziger, staat
nu op de kaart met de grenzen der
koloniën aangegeven door onwaar
schijnlijk rechte .strepen. Admiraal
Byrd heeft zijn zoveelste aanval op
de Zuidpool ingezet en de non-stop
vluchten over de Noordpool hebben
het waas van geheimzinnigheid totaal
verscheurd. Dat alles is in nog geen
honderd jaar gebeurd. Ontdekkings
reizigers van het type Amundsen,
Scott en Sven Hedin zijn onmogelijk
geworden. Eén der laatste grote ont
dekkingsreizigers, Byrd, is al van een
geheel ander type. Het romantische
om hem heen is zo ijl en het weten
schappelijke overleg waarmee fci
werkt zó groot, dat de legende aan
h^ri geen houvast heeft. En Byrd zal
naar alle waarschijnlijkheid de rij. die
met Columbus begon, definitief afslui
ten.
De eerste jaren van de twintigste
eeuw gaven de ontdekkingsreizigers
voor de laatste maal een groteVkans.
En zij hebben die kans aangegrepen:
Scott, die stervend op het eeuwige ijs
nog betreurde één maand na Amund
sen de Zuidpool bereikt te hebben: de
ontdekking van het Kaiser Wilhelm-
land door de expeditie Gaitss; de tocht
van Shackleton naar Vïctorialand: de
ontdekking van de Zuidpool door
Amundsen op 14 December 1911. de
daarbij zich aansluitende ontdekking
van de magnetische pcol door Da vis
in 1914. Steeds worden die tochten za
kelijker, de reisverslagen nuchterder,
de ontdekkingen van meer onderge
schikte betekenis.
Verdwenen romantiek
Met de ontdekking van de Noord
pool ging het weinig anders. In Cen
traal Azië trok Sven Hedin het verbo
den land Thibet binnen, waarbij hij
zich moest vermommen als donker
kleurige en bevuilde drager van
zijn eigen expeditie. Het was de laat
ste ontdekkingsreiziger, die zich nog
enigermate aansloot bij de klassieke
tradities. Zijn populaire reisboeken
werden verslonden met een gretigheid,
die in vroeger jaren dc oude scheeps
journalen ten deel viel. Maar aan de
öndere kant was Hedin een modern
onderzoeker, die oplossingen zocht
voor oude problemen. Die kaarten
schetste met een pijnlijke nauwkeurig
heid en die alle romantiek bande uit
zijn wetenschappelijke reisverslagen.
Van die romantjpk is zo weinig
overgebleven. Jat het. laatste grote
nieuws op dit gebied gevormd werd
door Byrd's voorstel om de Antarcti
sche gebieden te bestemmen tot ijs
kast der wereldhuishoudingMaar.
ondanks al de behaalde resultaten
hebben ontdekkingsreizigers-in-soé
nog steeds mogelijkheden. Alleen zul
len zij van een ander type moeten zijn.
Het is niet meer voldoende om over
moed en een getraind lichaam te be
schikken. Men zal tevens een gespe
cialiseerde kennis moeten bezitten,
want al de exoedities. die in de toe
komst de wereld intrekken, zullen van
een vakwetenschappelijke betekenis
Zijn
Er is nog meer te doen
Er zyn nog genoeg gebieden, waar
van een nadere detaillering ten enen
male ontbreekt Voorbeelden zijn b.v.
het Himalayagebied, grote stukken van
Alaska, streken van IJsland. Het Ama
zonegebied is nog één onoverzichtelijke
warboel van vermoedens en vraagte
kens. Middeu-Airika bewaart nog een
massa geheimen, evenals de binnenlan.
den van Centraal-Azië. N'euw-Guinea
is bijna nog maagdelijk gebied. Afgha
nistan zou op een stafkaart een won
derlijke indruk maken, zo weinig als
men er van weet. De Sahara biedt
altijd nog onopgeloste problemen.
Als men de norm zó stelt dat onbe
kend is wat nog niet op bruikbare
schaal in kaart gebracht kon worden
dan is de wereldkaart eigenlijk nog
één witte vlek buiten Europa, de Ver.
Staten, een gedeelte van Canada en
de dichter bevolkte gebieden rond de
grote wereldsteden.
Hoe lang het duurt eer die ten dele
nog onbekende streken doorvorst zul
len zijn, blijft voorlopig een vraagte
ken. Niemand weet \velke voortgang
het topografisch onderzoek zal maken.
Veel wordt gedaan met luchtfotografie
vanuit vliegtuigen. De KLM heeft er
een speciale afdeling voor. Later past
men al die foto's aaneen en tekent
men aan de hand van dit natuurge
trouwe voorbeeld de kaarten. Het
drukken daarvan vereist weer duizend
andere zorgen, 7-kleurendruk is wel
het minste waarmee men voor een
werkelijk goede landkaart kan vol
staan.
Twee gebieden zijn er nog, waar
heen oneindig vele expedities mogelijk
zijn en waar ontelbare onderzeekers
nog honderden jaren nieuwe ontdek
kingen zullen kunnen doen. Dat zijn:
de hogere luchtlagen en de diepten
der zee.
Professor Piccard daalt nu, na zijn
succesvolle stratosfeervluchten, af tol
bijna de bodem van de Oceaan. Hij
zal de eerste zijn, die deze vermetele
„stap" durft wagen. Ongetwijfeld ont
dekt hy heel veel nieuwe dingen en
zal ook de oceaanbodem ter plaatse in
kaart gebracht kunnen worden. Maar
meer dan dat ook niet. Stel u voor.
dat een zeebewoner eens midden in de
nacht ergens midden in Siberië wordt
neergeplant. Met een zaklantaarntje
kijkt hij om zich heen. Dan verdwijnt
hij weer in zee. Die ontdekkingsrei
ziger heeft dan een stukje van de
narde kunnen zien. Net zo veel als
professor Piccard van de oceaandiepte
zal ontdekken
Er is nog genoeg te doen. Zelfs voor
uw zoontje, dat straks op ontdekking
uitgaat in de kleine wieg, die voor,
hem nog zo'n grote witte plek bete
kent. Is het niet op aarde, dan toch
daarboven, daarbeneden, of: wie weet,
hoe spoedig, oolc daarbuiten!
Brief uit Moskou
In de Sowjet-Unie denkt
men in staal en cement
61. Ja„ Piet Stoppen vrat zich op
van nijd, toen hy zag hoe Jimmy
Brown zich in het doel van DL.W.
weerde. Hij stond er gewoon van te
knarsetanden. „Dat bruine loeder",
siste hij tussen zijn tanden, „is bezig
mij een beroerd figuur te laten slaan.
Ik wou dat-ie z'n nek brak, 't ondier".
Nu daar maakte Jimmy niet de
minste aanstalten toe. Hij bleef ln
grootse styl keepën en geen schot was
hem te moeilijk. Alles ranselde en
trapte hij er uit, zodat de speler#
van D.S.E. er op het laatst radeloo#
van wei-den en elkaar wanhopig aan
keken: Dit was geen keeper meer, dat
waszwarte kunst.
De Rus zegt altijd „straks" of „niets
.aan te doen". Als men op een grens
station wacht op de expresse naar
Moskou en vraagt wanneer de trein
aankomt, krijgt men steevast te horen
„straks". Dit kan 5 minuten zijn of
24 uur, alles is „straks".
Haast is iets. waar een Rus gloeiend
't land aan heeft. We kunnen zien, dat
we hier Europa gaan verlaten en Azië
naderen. Dit blijkt ook uit het fatalis
me, dat z'ch weerspiegelt in hun stop
woord „niets aan te doen". Valt er
iemand in 't watéï-, dan is daar „niets
aan te doen". Er zal wel een reden ge
weest zijn waarom hij in het water
terecht kwam. De Rus maakt zich niet
druk om zijn naasten. Het leven stelt
daar nu eenmaal harde wetten. Ieder
zorgt voor zichzelf. Overkomt zijn
buurman iets, dan is daar „niets aan
te doen". Zo zijn de Russen.
Een reis naar dit land is slechts wei
nigen gegeven. De Russische ambassa
de in Den Haag is zuinig" met haar
inreisvisa. Wie zijn verzoekschrift ir
het Russisch stelt, kan er op rekenen
dat hij er geen krijgt; men duldt geen
pottekijkers. Het best kan men zeggen
voor „zaken" te gaan. Krantenmensen
en zij. die „zo maar eens" willen kij
ken, kan men in de Sowjet-republie-
ken niet gebruiken.
Strategische punten.
Maar ook de zakenman is er nog
niet. Aan de grens staat altijd een fi
guur klaar, die met een brede grijns
komt vertellen, dat hij u zal „rondlei
den". Rondleiden betekent: er voor
zorgen dat u geen strategische punten
te zien krijgt. Foto's nemen mag ook
niet Een troepje schamel geklede Rus
sen. hongerige vrouwen in een queu.
dat mag immers niet voor de lens ko
men. Want ook dat zijn „strategische
puntèn"Bezichtigen van fabrieken
staat altijd op 't program. Een fabriek
is voor de Russen alles. Zij denken in
stof. materie en product--cijfers. Musea
en bouwwerken zijn slechts in zoverre
belangwekkend, dat ze van cement en
staal gebouwd werden ln zo en zoveel
dagen en door die en die ingenieur.
De inhoud, kostbare Rembrandts en
Vermeers, zijn voor hen van weinig
of geen waarde.
Het bolsjewisme heeft zogenaamd
gebroken met het klassestelsel. Aristo
cratie en bourgoisie zouden zijn ver
dwenen. Maar daarvoor in de plaats
is nu een nieuwe gekomen, de ambte-
narenklasse. Een fabrieksdirecteur
staatsambtenaar krijgt een vast sa
laris van b.v. 8000 roebel. Produceert
hij meer dan 't minimum, dan krijgt
hij persoonlijk 50 pet van de uitge
loofde extra-premie. 20 pet. gaat naair
de onderdirecteur, 5 pet naar de be
drijfsleider. de 5 of 6 werkbazen krij
gen elk 2 pet. en de rest is voor
arbeiders gezamenlijk. In sommige
dryven, waar hard gewerkt word!
valt er dan ook wel eens 30.000 roebel
voor de directeur af en moet de ar
beider met 2 k 3000 genoegen nemen.
Ambtenaar of directeur, Ieder die door
premies rijk wordt gaat in grote hui
zen zitten, richt deze luxueus in en.,
zo is een nieuwe stand geboren.
Bijna alles is er schaars in de Sow
jet-Unie. Behalve voor de buitenlan
ders, die kunnen in speciale waren
huizen hun hart aan de prachtigste
dingen ophalen. De normale Rus moet
in de rij staan voor regeringswinkels.
Zo is 't ook met de hotels. Tien ge
zinnen in één huis is heel gewoon in
Moskou. Maar in de hotels kan men
als buitenlander een luxueuze kamer,
of desnoods twee, helemaal voor zich
zelf krijgen.
Anti-kerkelijk
Soms krijgt men als reiziger nog
wel eens een museum te zien. Bij voor
keur een z.g. „Anti-religieus museum".
Deze instituten vindt meu over 't ge
hele land. De gids die u rondleidt zegt
dat de naam anti-religieus eigenlijk
onjuist is. Beter zou zyn „anti-kerke
lijk". Wij Russen hebben niets tegen
de religie zo zegt hij maar we
zijn tegen de kerk. omdat ze de ar
beiders misleidt, uitzuigt en besteelt.
De Russische burger, die men hier
over vraagt, (als men daar de kans
toe krijgt), heeft meestal geen mening.
Hij haalt z'n schouders op en zwijgt.
Is dit onverschilligheid? Angst voor
de geheime politie? We weten het niet.
Het zijn half-Aziaten. Ondoorgronde
lijk. Misschien verlangen ze wel naar
iets beters, maar ze zeggen 't niet. Er
is immers „niets aan te doen".
En misschien verandert de toestand
wél, „straks"....
Zo is dit land. Zo is dit volk.
Gehoorzaam. Geduldig.
De dure groenten
De pot verwijt de ketel....
en de huisvrouw is de dupe
De groentenhandelaren zeggen, dat
de kwekers schatten verdienen. De
kwekers op hun beurt zeggen, dat de
handelaren slapende rijk worden, en
de huisvrouw met een krap budget
vindt de groenten alleen maar duur.
En zelfs erg duur. Een vakvereniging
heeft zich 'nu ook in de discussie
-gemengd en den minister verzocht 'n
prijsregeling voor groenten vast te
stellen. Het tekent wel de toestand.
Nu kunnen de prijzen van voor de
oorlog niet als maatstaf gelden. Toen
vormden de kwekerijen eenvoudig
„krepeergevallen" en menig tuinder
dankte zijn bestaan aan de regerings
steun. Dat was niet bepaald een ide
ale toestand.
Op het ogenblik is de tuinbouw als
geheel genomen lonend Maar dewït-
lofteelt was dit voorjaar een debacle
en de slabonen. de peperdure boon
tjes brachten deze zomer ook meer
dan eens nog niet het plukloon op.
De koolprijzen zijn fors, maar welk
bedrijf kan van verlies leven? De
koolproducten geven een overwinst,
maar die kan niet als toegift be
schouwt worden, maar is noodzakelijk
om de teelt van andere gewassen
weer rendabel te maken. Bovendien
liggen de bedrijfslasten en onkosten
een flink stuk hoger dan vroeger. Het
arbeidsloon b.v. dat nu in de drukste
tijden van het seizoen werd betaald
is het driedubbele van vroeger.
Dat is de mening van de tuinder.
Wie betaalt het afval
Maar de handelaar heeft ook nog
wel het een en ander te zeggen. De
winsten zijn minder groot dan zo op
pervlakkig wel eens verondersteld
wordt. Eén voorbeeld: groene kool.
Wanneer die kool aan de markt komt
is zij in 9 van de 10 gevallen nat.
Flink nat. Dat water weegt ook en er
blijft in de winkel weinig van over.
Bij het verladen sneuvelt er nog al
eens een blad. Die bladeren wegen
ook. Van honderd kilo wordt er 95
verkocht. Maar die laatste vijf kilo
wordt onooglijk, komt uiteindelijk in
de afval terecht en in de gunstigste
gevallen bij de schillenboer.
Er is meer. Het fust is tegenwoordig
zeer duur en het blijft in een druk
bedrijf niet uit, dat er wel eens een
kist gekraakt wordt. Weer twee gul
den of meer. De vrachtprijzen tellen
ook mee
Voor de aardappelen staat de prijs
vast: twaalf cent per kilo. Maar wie
kan ze daarvoor leveren als de groot-
handelsprijs al 10, 11 cent bedraagt?
Niettemin is de handelaar gebonden
aan de prijs voorschriften en de on
kosten moeten dus door de groenten
weer gedeeltelijk goedgemaakt wor
den.
Dat is de mening van de handelaar.
Moeder de vrouw aan het woord
Hoe kan het, dat de veilingpryzen
zo hoog zijn?. Tjaallereerst is
de afgelopen zomer daar niet geheel
onschuldig aan. Het buitenland trekt
ook aan de Nederlandse groenten en
wanneer ze over de grens gaan, be
tekent dat deviezen. Uitvoer verbie
den is een luxe. die Nederland zich
niet permitteren kan. Overigens zijn
de oogsten niet meegevallen en wat
betrekkelijk- schaars is, wil men duur
betalen.
Aan al die overwegingen en ophelde
ringen hebben we echter niets. Het
N.V.V. heeft nu de kat de bel aan
gebonden en de tuinders zijn een
beetje boos. Niet omdat zij hun win
sten beknot zien door deze actie, maar
hun vraag is deze: zou een vakvere
niging ook een actie voeren om een
minimumprijs vastgesteld .te krijgen?
De kwekers vinden het begrijpelijk
dat velen een „plafond" in de markt
gelegd willen zien, maar dan vragen
zij van hun kant, dat ook een „bo
dem" niet achterwege zal blijven.
Dan is een redelijke prijs verzekerd.
Het wachten is nu op het beslissen
de woord. (Nadruk verboden)
Vijftig dagen reizen
en nietsuitgeven
Om in deze dagen gratis door Euro
pa te reizen, behoeft men slechts spe-
sialist in muntkoersen te zijn. Het be.
wijs van deze stelling leverde zojuist
een Engels journalist (zijn rubriek:
Economie!)'
Met 25 op zak ging hij van Lon
den naar Parijs, wisselde het bedrag
op de zwarte markt voor 20.000 francs
en maakte daarvan in een week 8.000
op. Hij lifte naar Grenoble en kreeg
daar voor zijn resterende 12.000 francs
36.0001ires, Daarvan gaf hij er 6.000
uit op zijn driedaagse reis naar Bari.
waar hij voor 8.000 lires een passage
biljet naar Athene en voor de laatste
22.000 lires 6 „Napoléons" kocht
Franse 20 francstukken.
Een Griekse stoomboot bracht hem
tussendeks naar Athene, waar hij
voor 2 „Napoleons" een week in het
mooiste hotel der stad logeerde. De
andere 4 werden omgezet in 700.000
drachmen en toen werd de bootreis
Athene-Port Said aangevangen. Reis
kosten: 100.000 drachmen. Dank zij
de medewerking van een andere pas
sagier veranderde de 600.000 drach
men aan boord in.12.000 Franse francs
en op hun beurt verkeerden deze ia
Cairo in 84 Egyptische ponden.
Het verblijf in het land der pyra-
miden verslond 68 Egyptische ponden.
Met een lege vrachtboot reisde hij
gratis naar Palestina, kocht daar voor
zijn laatste 16 Egyptische ponden 2
Engelse goudstukken, die hij na aan
komst in Toulon direct voor 16000
francs kwijt kon. Onderweg van Tou
lon naar Londen gaf hij. nog 4000
francs uit en bij de „Bank of England"
wisselde Bij de overblijvende 12000
fracs tegen de officiële, blanke koerj
tegen 25 in.
Vijftig dagen had hij door Europa,
Afrika en Azië gereisd, ruim 15.000
km. genietend afgelegd en.„. geen pen
ny uitgegeven. De weddenschap, aan
gegaan om de chaos in de huidige
muntkoersen aan te tonen, heeft hij
glorieus gewonnen!
DINSDAG 25 November 1947
Hilversum I 301 m. Nieuws
om 7. 8, 13, 18, 20 en 23 uur.
7.50 Dagopening; 8.15 Aubade; 8.4$
Amerikaanse muziek; 9.15 MorgemvfJ.
ding; 9.45 Arbeidsvitaminen; 10.50
Voor de kleuters; 11.00 Orgelconcert;
12.00 Ensemble Jetty Cantor; 12.43
Pianospel; 13.15 Weinig woorden, veel
muziek: 14.00 Met naald en schaar;
14.30 Radiomatinee; 16.40 De School
bel; 17.00 Dat kun jij ook; 17.45 Het
Rijk over zee; 18.15 Pianospel; 18.30
Ned. Strijdkrachten: 19.15 Beroemde
liederreeksen; 20.15 Bonten Dinsdag-
avondtrein met Sylvain Poons en Hen-
riette Davids; 21.30 Contact: 22.15
Buitenlands weekoverzicht; 22.30 Men-
delssohn-herdenking.
Hilversum II 415 m. Nieuws
om 7. 8. 13. 19, 20 en 22.30 uur.
7.30 Morgengebed; 8.30 "Lichtbaken;
9.00 Hoogmis; 10.15 Voor de kleuters;
10.40 Voordracht; 10.50 Operetteklan
ken; 11.30. Als de ziele luistert; 11.40
Domkoor van Salzburg; 12.03 Harp en
hobo: 12.33 Gram. platen; 13.20 Licht
orgelspel; 14.00 Gram. platen; 14 30
Onder ons; 15.00 Domstad, kwartet;
16.00 De Zonnebloem; 16.30 Ziekcnlof;
17.00 Na schooltijd; 17.15 Gram. platen;
18.20 Sportpraatje; 18.30 Sylvester-
trio; 19.20 Pianoconcert van Mozart;
20.20 Radio-Philharmonisch orkest (d*
Indy, Debussy, Messiaen en Tomasi);
21.35 Nèderlands kamerkoor, 22.15
Avondgebed.
Maar mevrouw Muller krijste te
rug. dat-ie dronken geweest was en
dat-ie toen, ln zijn roes, het hele ge
heim van zijn schitterende uitvinding
tegen de mot in de een of andere
kroeg verklapt had. En toevallig had
Huizei aan een tafeltje naast hem ge
zeten en alles gehoord. Wat durfde
ze nou te beweren, dat-ie dronken
geweest was? Hij dronken? Dat moest
er nou nog bijkomen. Belachelijk!
Smerige leugenaarster. Dat praatje
had ze samen met haar vriend in el
kaar gezet! Het is niet te geloven!
Een eigen vrouw, die met de ergste
Vijand van haar man samenspant, om
haar echtgenoot te ruinerenl Met
een smak wordt een stoel tegen de
muur aangesmeten. Zij gilt. Mevrouw
de Meester voorspelt dat die geschie
denis niet goed zal aflopen. Men
moest ze eigenlijk tot kalmte aanma
nen. Zij geeft haar man het catego
rische bevel zich naar de Mullers tc
begeven en hen tot rede te brengen.
Een mens heeft toch zijn plichten en
een zekere verantwoordelijkheid, niet
waar? Maar haar wederhelft zegt, dat-
Ie zich niet graag met zulke akkefiet
jes inlaat. Je krijgt er alleen maar
last en moeilijkheden door. Dus.blijft
Mi zitten. En het drama ernaast neemt
zijn door het noodlot voorgeschreven
loop.
Meneer Muller voert nu een ge
sprek met zichzelf, waaruit de buren
afleiden, dat hij nog een. één goeie
vriend heeft die 'hem van begin af
aan voor zijn vrouw heeft- gewaar
schuwd. O! Had hij maar naar hem
geluisterd!... Plotseling begint zijn
vrouw sarrend te lachen en zegt cy
nisch, dat zij zich verheugt over elke
bekeerde zondaar. Kort en goed: ook
Muller's laatste vriend blijkt tenslotte
een minnaar van zijn vrouw geworden
te zijn.
Meneer de Meester knarst met zyn
tanden en mompelt iets van „onmens".
Mevrouw de Vries trilt van opwinding
en zegt: „Daar komen ongelukken van
let op mijn woorden...." Muller schijnt
in de trouweloosheid van zij nieste
VROLIJK VERHAAL
van
H. WIELEK
vriend niet te kunnen geloven. Nu
drijft de vrouw hem tot het uiterste.
Zij leest een liefdesbrief voor, die aan
haar gericht is en die afkomstig is..—
van de beste vriend van haar man.
Schuimbekkend van woede brult hij.
terwijl zijn stem overslaat: „Ga uit
mijn ogen slang! D'r uit" D'r uit!!! An
ders„Anders?", hoont zij hem.
En hij: „Ik weet nu wat mij te doen
staat! Ik..." Maar onbewogen blijft zij
hem sarren: „Zo, wil je nou de flinke
vent uithangen? Een lafbek ben je.
Een vent van niks. Je bent alleen goed
om je door anderen te laten beetne
men en om de tuin te laten leiden.
(En alweer lacht de slang!) Niets zal
je doen, totaal niets. Je zult je mond
houden, omdat je bang bent, bang
Ha-ha-ha!" En de man brult: „Ja! Ja!"
En nog eens: „Ja!!!" Zij blijft maar
lachen. Totdat.... plotseling een schot
knalt. De vrouw giltVol ontzetting
horen de buren, die opgesprongen zijn,
een lichaam vallen.
Nu barsten de brave echtparen, De
Meesier, De Vries en Jurgens, in jam
merklachten uit. Elk van hen had
dit slot voorzien. Zij drongen zij
het met gepaste voorzichtigheid, want
de drogist had immers een revolver! -
naar de deur van de woning der Mul
lers. Meneer Jurgens eist dat de deur
zal worden geopend, klopt en belt en
bonst tenslotte met zijn vuist op de
deur. Alles zonder resultaat. Nu ho
ren zij de weeklagende stem van Mul
ler van binnen uit de woning komen.
„Nou zit-Ie bij het lijk, die schoft",
commentarieerde mevrouw Jurgens.
„N o u maakt-ie zich zelfverwijten, de
schobbejak, nou het te laat is
Terwijl meneer De Vries wegge
gaan is om de politie te halen, klaagt
de moordenaar in een lange monoloog
zich zelf zijn leed. Telkens herhaald
hU het woord „bloed", soms fluistert
hij het, soms brult hij het uit: hij
klaagt en jammert, dat het nu ook
met zijn leven uit is; dat hij eeuwig
ongelukkig is....
Maar de buren voor de deur heb
ben geen medelijden met hem: Een
moordenaar blijft een moordenaar! Al
leen meneer De Meester waagt schuch
ter de tegenwerping, dat de vrouw
hem door haar sarren tot het uiterste
gedreven heeft en hem daardoor tot
de afgrijselijke misdaad gebracht had;
maar hiermee is hij aan het verkeer
de adres. Wat. zei hij daór, zij had
hem tot het uiterste gedreven? Hij
Is gek! De man draagt alle schuld
En De Meester wordt stil als een
muisje. Mevrouw Jurgens merkt nog
op, dat zij direct al had gezien dat
die Muller een echt mtsdadigerstype
had, een tronie zo uit het politieblad
geknipt, nee zij had het direct inge
zien: die man was tot alles in staat.
En met hen allen schelden zij op de
huisbaas, die, zonder behoorlijke in
formaties in te winnen, de leegstaande
woning maar aan de eerste de beste
had verhuurd. Mevrouw De Meester
verklaart plechtig, dat zij in dit met
bloed bevlekte huis geen nacht meer
gerust zal slapen: zo ijselijk en zo eng
vindt zij het, dat zij hiér geen dag
langer meer wil wonen. Morgen aan
de dag nog zal zij naar een nieuwe
woning omzien. En, wat hoogst zel
den voorkomt, mevrouw De Vries
geeft haar gelijk. Intussen weeklaagt
de moordenaar daar binnen nog steeds
door. zodat het hart van meneer De
Meester steeds weker wordt. Maar
hy past er wel voor, zijn mond nog
eens ten gunste van de moordenaar
open te doen. Waar, waar, blijft
nou toch die politie eigenlijk? Dat
zal je nou altijd zien, als je ze nodig
hebt zijn ze in geen velden of wegen
te vinden.... Hoeveel jaar brommen
zou er voor de moordenaar op zitten?
De buren putten zich uit in alle moge
lijke veronderstellingen. Eindelijk! Ze
horen een auto stoppen. Politie-agen-
ten stormen de trappen op. Nadat de
buren hen op het hart gedrukt heb
ben zich toch vooral voor Muller, die
moordenaar in acht te nemen, en na
dat de agenten op hun herhaald klop
pen geen antwoord hebben gekregen,
gaan ze er eindelijk toe over de deur
te forceren. Voorzichtig, heel voor
zichtig, dringen de buren achter hen
op. Merkwaardig, nergens brandt licht
in de woning....
In een hoek van de huiskamer hóórt
men onafgebroken de doordringende
afgrijselijke stem van de moordenaar,
die zich overstelpt met zelfverwijten....
Meneer De Meester geeft als zijn me
ning te kennen, dat de man plotse
ling gek geworden moet zijn.... Maar....
Waar is het lijk? Men fluistert „pst!"
en „voorzichtig!" Van de kant der po
litie klinkt het bevel „lichten aan!"
en „handen op!"
Waar zou die vent zitten? Waar-
Wat? Wat is dat nou? Maar dat
is toch iets ongehoords! Onge
hoord....!
Nauwelijks is het licht aan, of men
hoort namelijk uit de luidspreker, die
op een tafeltje in een hoek van de
huiskamer staat, de stem van de om
roeper: „Dames en heren, U hoorde
zo juist de eerste acte van het hoor
spel „De moord", door Fanta Sima»
In de hoofdrollen hoorde U Eva ett
Hein Muller. Nu volgt een korte pau
ze......"
Toen de Muller's 's avonds thuis
kwamen, ze hadden eigelijk weër
eens een behoorlijk honorarium ont
vangen werden zij al in het bene
den portaal door de verontwaardigde
mevrouw De Meester met verwijten
overladen. Ze zouden de buren een
groot plezier doen om er in het ver
volg om te denken hun radio af te
zetten, als ze uitgingen. De beschadi
ging aan de deur hadden ze aan zich
zelf, aan hun eigen nalatigheid, te wij
ten. Al waren ze nou acteurs, ze kon
den daarom toch wel leren een beetjn
minder lichtzinnig te zijn. En me
vrouw De Meester smeet in een be
grijpelijke gevoelsopwellin? *««t een
amak de deur dicht, omdat ze haar
man die suffert hoorde proesten
van het lachen.
