Een Duitse M.G.-schutter met
modder en vuil bespat, keert in
de ruststelling terug na 24 uur ver
bitterde strijd. Van rijn voorhoofd
lopen de bloeddruppels, maar de voor
genomen doorbraak gelukte de Bols
jewisten niet.
Zo luidde het onderschrift van dit
Duitse plaatje
April 1946. Mevr. van Klcffens plant
de eerste Nederlandse tulp in Rocke-
feller Centre Gardens te New-York.
Keizer Hirohito daalde af uit de Japanse hemel en werd democraat. Hier
riet men hem in een menigte van 100.000 Japanners op een plein in Tokio
ter gelegenheid van de afkondiging van de nieuwe grond wei.
Radar nam het op tegen de verrader
lijke aanvallen der Duitse onderzeërs.
Maar ook voor vredesdoeleinden ie
Radar van onschatbare waarde. Hier
een Installatie in het Zuidpoolgebied,
die de aanwezigheid van Ijsbergen en
walvissen meldt.
En dit plaatje behoort, gelukkig. w(
bij Mei 1948. Onderschrift?
Meisje bU bloeiende pereboom
FEUILLETON
Avontuur in Venezuela
Naar hei Engels
door
JOHN STUDLEY
«7.
In de tuinpoort stond Senora Rojas,
haar arm in die van Pino Vega. Het
tweetal werd beschenen door 't maan
licht Roddy kon niet nalaten even te
gnuiven. Zijn zelfverwijt liet hem in
de steek, nu de sténd der partijen zo
ongelijk werd. Hij had alleen maar 'n
sportief gevoel van gevaar. Het was
geen tijd voor berouw of zelfverwijt
Er werd nu alleen maar van hem ge-
eist dat hij vlug handelde en zijn
hoofd helder hield. Roddy voelde zien
Of hij een base-ball wedstrijd speelde;
alleen het aanmoedigende geroep en
't gejuich van in spanning verkeren
de toeschouwers ontbraken. De spelers
van de andere partij zaten hem op da
hielen en de ruimte, waarin hij zich
kon omkeren en weghollen, werd
steeds kleiner. Ze hadden hem bijna,
nog één ogenblik en de bal zou hem
raken. Het was hoog tijd, vond Roddy,
om te „glijden" en hij gleed.,., in
het water voordat Inez begrepen had
wat hij ging ondernemen!
Er was niets dan een flauw geplas
en een even sterk lichten van het wa
ter. Roddy's handen klemden zich nog
aan de rand varf de steiger en Inez
ging op haar knieën liggen en bracht
haar gezicht vlak bij het zijne.
Kom terug! zei ze angstig. Kom
terug! U zult verdrinken! En de
haaien!
Met haar beide handen trok ze aan
zijn mouw.
Roddy keek even naar de maan. HU
zag dat een vriendelijke wolk hem te
hulp kwam. H|j begreep dat hij zich
nog even kon schuilhouden; hij zou
kunnen wegzwemmen, terwijl de wolk
over de maan gleed. HU maakte Inez"
handen los en zag, terwijl hij water
trapte en bijna niet durfde ademhalen,
hoe de lantaarns der politieagenten
stil stonden bij de steiger. Toen klonk
angstig roepend Senora Rojas' stem:
Ben je daar, Inez?, riep ze.
Er kwam geen antwoord. Roddy
klemde zijn handen weer aan de rand
van de steiger en trok zich omhoog,
bang dat het meisje een zware gtrüd
met haar geweten voerde. Inez lag nog
geknield in de schaduw, haar gezicht
nog dicht bij hem.
Geef antwoord, zei Roddy beve
lend. Ik kom heus wel terecht
Hij lachte zachtjes, plagend en hief
zijn gezicht dichter bU het hare.
Op zo'n avond, fluisterde hü, zwom
Leandar over de Hellespont. Waarom?
Omdat hij Hero' het liefste meisje op
de wereld vond!
Inez sprong overeind met een onder
drukte uitroep, half van ergernis, half
van verlichting dat hij de situatie zo
luchtig en gemoedelijk opnam en stap
te in het licht van da maan.
Ja, ik ben hier, riep ze. Pedro I*
bij me.
Op hetzelfde ogenblik schoof de
donkere wolk voor de maan en Roddy
liet, zo onhoorbaar al« een waterrat
de steiger los en zwom weg, de haven
in. Bij de tuinpoort hieven de twee
politieagenten hun lantaarns op en
hielden zé voor Senora Rojas' gezicht.
Vega keerde zich woedend naar hen
toe.
Wat doen jullie hier?, vroeg WJ.
Wilt u weten wie ik ben? Ik ben kolo
nel Vega. Zeg dat tegen je chef. Ga
weg!
Hij maakte een gebiedend gebaar en
de twee mannen gehoorzaamden mok
kend. Toen ze weg waren zuchtte Se
nora Rojas verlicht, maar de hand,
die op Vega's arm rustte, beefde.
Lieve mevrouw, klonk het vol
zelfbewustzU'n, als Ik hier ben, zal er
heus niets gebeur^t.
Vega hoopte, dat Inez het succes van
ztfn manhaftig optreden zou hebben
gezien, maar deze hoop was U<tel.
Met haar handen tegen haar borst
gedrukt, met een bezorgde blik ln
haar ogen, stond ze in angstige aan
dacht te staren naar een klein, lich
tend golfje, dat zich langzaam naar
zee bewoog.
In de „patio" van Roddy's huis lag
Peter lui uitgestrekt nl een dekstoel.
BU zijn elleboog stond een koele
dronk en tussen zijn vingers had hU
een grote sigaar. Tegenover hem, ln
een andere stoel lag Vicente. Tegen
middernacht was d* dokter, die terug
kwam van een patiënt en die licht zag
op de binnenplaats van Roddy's huis,
komen aanlopen. Dat bezoek kwam
Peter buitengewoon slecht gelegen.
Roddy was nu al vier uur weg en
Pater maakte zich langzamerhand
werkelyk ernstig ongeru«. Hy wist
met welk doel Roddy was uitgegaan
en het leek hem lang niet onmogelijk
dat de roekeloze jongeling door een
kogel getroffen was, toen hij over de
tuinmuur klom of dat bij nu achter
de tralies van het „Carter zat. Peter
was helemaal niet in stemming om
bezoekers aangenaam bezig te houden,
maar de bedienden waren al naar bed
en toen Vicente klopte had Peter zelf
de deur open gedaan. Op elke ander®
avond zou zijn bezoek heel welkom
zijn geweest. Hij was een intelligent*
Jongeman en door zijn studietijd ia
de Verenigde Staten had hU dezelfd#
kijk op de dingen gekregen als Roddy
en Peter; daarbU kwam dat zUn ver
halen over zijn land en het hunns
hoogst vermakelijk waren. HU was
hoogst verontwaardigd geweest over
Roddy's aanval op generaal Roja*
maar de Amerikaan had hem een ex
cuusbriefje geschreven en Vicents
wilde door dit late en dus weinig vor*
melijke bezoek tonen, dat ze weer
vrienden waren.
(Wordt vervolgd*.
