[en val van 3000 Meter... EERSTE WEEK SUCCESVOL VOOR NEDERLAND ilMMY BROWN ALS WIELRENNER Verenigde Staten veruit superieur in athletiek en zwemmen bij de mannen HET GEHEIM VAN DE GELE NARCISSEN ALLERLEI TERUGBLIK OP WEMBLEY (Van onze sportredacteurj LONDEN, 9 Augustus. Zonder de ruiters, de zeilers, wielrenners, boksers, turners en natuurlijk de kanoërs ook maar even tekort te willen doen, durven wij zeggen dat de eerste volle week van deze .veertiende Olympische Spelen de belangrijkste was, zowel algemeen, als Nederlands beschouwd. Athletiek en zwemmen immers werden Volledig afgewerkt, evenals worstelen, waterpolo, een deel van het .voetballen, hockey, zeilen en roeien om maar niet eens te spreken Van de voor ons minder belangrijke sporten. Het lijkt ons daarom dienstig eens rustig de afgelopen dagen te bekijken, en dan speciaal door een Nederlandse bril. nationale yell „H - O - L - L - A - N - D, Holland spreekt Sen woordje mee", heeft gedaverd. i)e muren van het Empirestadion trilden er bijna van en het water Ier Wembleypool kolkte onrustig ils onze landgenoten het weer jens op hun heupen kregen. En ir was reden tot juichen! Om te ►eginnen was daar natuurlijk Tanny Blankere, over wier litzonderUJke prestaties wij hier iet eens meer willen uitweiden, iij was de meest succesvolle fi guur van deze spelen, een ware >penbaring, evenals in mindere late de Franse athlete Micheline Istermeyer, twee maal goud »n maal brons, de Amerikaanse «.wemster Ann Curtiss, die yooral in de 4 x 100 meter estafette een •nvergetelijke Indruk heeft ge naakt en voorts de 400 meter vrije jlag won, de Zweedse vijfkamper Trutt en de 17-Jarige Amerikaan lob Mathias. winnaar van de tien- nouaen w,j ons eerst bij lethletiek. Amerika was met negen .gouden, zes zilveren en negen bronzen medailles veruit topsco rer. Op de sprint-, de estafette- en yele veldnummers waren de Yanks Superieur. Zoals een Londens la vond blad grapte: „Onze geld- Schieters hebben hun rente ge taald". Was de 4 X 100 meter estafetteploeg niet gedisqualifi- ceerd, Amerika's superioriteit op de korte afstand was des te vol lediger geweest enEngeland stond nog zonder enig goud aan He kant. Dat de superioriteit der jBcandinaviërs op de lange afstand Ben einde is hebben Zatopek, Reiff, ||pnze Wim Slijkhuis bewezen. Ij5e tijd van een Nurmi, Kohlemai- jlren en andere Finse grootmeesters Üs voorbij. Slechts de 1500 meter ijwerd een zege voor de Zweden. JToch is Zweden met 5 gouden, 3 kilveren en 5 bronzen medailles ia Amerika het meest succesvolle and. Dan volgt Australië (2-3-3) •n dan Nederland. Ja, met vier gouden en twee bronzen plakken mag ons land luichen. Wij hadden moeilijk meer Kunnen verlangen. Voor het eerst ,Tvas een Nederlandse de snelste vrouw ter wereld. Niet de snelste ynoeder, de snelste echtgenote, jdochter of schoonzuster, maar de fenelste vrouw. Er is deze week schromelijk overdreven, vooral in (het buitenland, in Amerika en Engeland en helaas ook in ons eigen landje. Bladen die spreken ,van „vliegende huisvrouwen", van 9,eerst de vaat doen en dan sprin ten", bladen die brieven publice ren van het zevenjarige zoontje 'Jan (in de oude spelling nota jbene), zij alle overdrijven schro melijk. Fanny Blankers was de cmelste vrouw ter wereld en zij Leeft voor Nederland een enorme goodwill gekweekt. Dit Is haar (Verdienste. DE SPRINGPLANK VOOR HELSINKI Zaterdag werden de laatste [fcwemwedstrijden en de beslissen de waterpolo-ontmoetingen ge speeld. Nog eenmaal ging het llpi-JSÊÊÊ De taal der cijferg In volgorde vindt men hier de gewonnen gouden, zilveren en bronzen medailles. 1. V.S25 18 14 2. Zweden 11 8 14 3. Turkije 6 5 2 4. Frankrijk 5 4 6 5. Hongarije 5 3 7 6. Italië 3 6 2 7. Nederland 5 0 5 8. Finland 3 4 1 9. Australië 1 5 4 10. Denemarken 2 3 3 11. Gr. Brittanniö 15 2 12. Zwitserland 1 3 3 13. Jamaica 1 2 0 14. Argentinië 1 2 0 15. Tsjechoslowakjje 110 16. Oostenrijk 1 0 2 17. België 1 0 2 (Omdat ook bijgaand artikel slechts de prestaties van de eerste week beschouwt, heb ben wij de uitslagen van Maan dag nog niet verwerkt), F r~?il! rood-wit-en-blauw de lucht inj Ter ere van ons kranig water pol o-team, dat de derde plaats veroverde. Dat was het glorieuze sluitstuk van een week, die voor onze zwem wereld onvergetelijk zal blijven. Neen, het was geen Berlijn '36, bij lange na niet. Toen vier gouden en een zilveren, thans één gouden en drie bronzen, maar toch heeft deze O.S. '48 overduide lijk geleerd, dat het met ons zwemmersgilde bij lange na niet slecht gesteld is. Onze zwemmers en zwemsters zijn nog jong. Zij hebben thans hun entree gemaakt in het grootste zwemfestijn. Nog vier jaar heeft de KNZB de tijd met baar pupillen voort te bou wen, zich voor te bereiden op Hel sinki. In bijna alle nummers, waarop Nederlanders startten, kwamen zij in de finale. Bij de 200 meter schoolslag zelfs met drie, evenals b$ de 100 meter rugslag. Bob Bon te klasseerde zich onder de beste acht schoolslagzwemmers en twee van de drie zwemsters kwamen in de finale 100 meter borstcrawl. Eenmaal klonk het Wilhelmus in Wemhlevpool voor Nel van Vliet en nog driemaal ging di Nederlandse vlag aan de links* mast de lucht in. Voor de bronzen medaille van Wiesje V a e s s e n, de damesestafetteploeg en het waterpoloteam. We kunnen niet anders dan tevreden zijn. On ze zwemmers (sters) hebben ge toond zich te kunnen meten mei de allerbesten van de wereld. In Londen, dat de springplank moei zijn voor Helsinki. FAIR PLAY Onze voetballers liggen er uil en dat is Jammer. Maar zij zijn bedwongen door gelijkwaardige tegenstanders al sprak het ge luk dan een woordje mee en er is dus geen reden tot enige on gepaste ontevredenheid. Onze worstelaars waren tegen de Turk se en Zweedse ..massieven" niet jpgewassen, onze roeiers verlo ren van Italianen en Engelsen beide ploegen winnaars van de eerste prijs onze schermers kruisten het rapier met ervaren Fransen en Italianen, onze zeilers hebben nog een kans, evenals onze wielrenners, en onze hockeyers deden werkelijk best werk. Wie Maandagavond de wedstrijd tegen India zag, begrijpt niet waaron^ deze sport nog zo weinig, althans te weinig, verbreid is. Wij mogen tevreden zijn. Het was een beste vnek voor onze landgenoten, die allen hun medail-' les hebben behaald in wedstrijden, waarin het Olympisch Ideaal s „Niet overwinnen, maar eerlijk strijden" hoogtij vierde. En daaft raat het tenslotte om. AjSON n ementscon cejrten SEIZOEN 1947—1948 STEMDEN TOT TEVREDENHEID Uit het jaarverslag van de Commis sie voor het houden van abonnements concerten over het muziekseizoen 1947 48 klinkt een zekere tevredenheid over de gehouden vier concerten. Oorspronkelijk lag het in de bedoe ling drie concerten te geven, maar daar wed later een aan toegevoegd. Het bezoek was over het algemeen niet best, wat voor een groot gedeelte aan slechte weersomstandigheden moet worden geweten. Er is een klein kaste kort, wat echter niet van ernstige of gevaarlijke aard is. Men verwacht dat dit spoedig uit de weg zal kunnen wor den geruimd- Zowel wat het gehalte der concerten als de aandacht van jonger en ouder publiek, aangaat, is de Commissie te vreden. Opgevallen is hert, dat de jeugd pianomuziek minder apprecieert dan andere muziek, al of niet gecombi neerd met zang. Overigens ziet de Commissie het nieuwe seizoen vol vertrouwen tege moet. VADER EN ZOON Ein van mijn vrienden heeft 'n zoon. Het is een aardig ventje. Dat kan ook niet anders, want mijn viiend is een aardige kerel. En het is zijn zoon. Soms echter kan die zoon on gelooflijk stom uit de hoek ko men. Dat kan ook niet anders. Want het is immers zijn zoon.. Laatst moest mijn vriend een boodschap vcor zijn vrouw doen. Aangezien het dorstig weer was, beval zei, dat hij het zoontje moest meenemen. Dit uit strate gische overweging, da het altijd beter is. dat de zoon ijs consu- me~rt in plaats van de vader bier. Mét de veiligheidsklep aan zijn hsnd liep hij langs de straat, min of meer uit zijn humeur. Tot hij een meisje ontmoette, wier ge stalte hem deed wensen, dat hij beeldhouwer was Om haar hals prijkte een fluwe len bandje, met diamantjes afge zet, wat de spruit met schelle stem deed opmerken, dat die Juf frouw een „rechthouder" aanhad. Mijn vriend is een wijsgerig man. Hij deed geen pogingen om tot n-dere kennismaking te gera ken, maar liep zwijgend met zijn telg op een ijswagen toe. De veiligheidsklep is niét alleen gied voor bier.... FEUILLETON Spannend verhaal van EDGAR WALLACE - Een geladen pistool?" vroeg hij zijn wenkbrauwen Optrekkende, „maar mijn beste, goede Mr. Tarling, waar hebt u hét over? Ik heb nooit een geladen pistool «p Mr. Lynes schrijftafel gevonden arme kerel! Mr. Lyne had een even grote afschrik voor deze dodelijke Wapens als ikzelf". Dit was een slag in het gezicht voor Tarling, maar hU verried door geen enkel teken zijn teleurstelling of Verwondering. Milburgh had zijn wenkbrauwen saam getrokken. alsof hij zich inspande om een half_verge'ten herinnering weer wakker te roepen. „Is het mogelijk", zei hij met bewogen stem, „dat u met het doel om een dergelijk wapen te ontdekken, laatst huiszoeking bij mij deed?" „Hst is heel goed mogelijk", zei Tarling koel, ,.en ■elfs waarschijnlijk. Nu zal ik heel oprecht met u spre ken, Mr. Milburgh. Ik vermoed, dat u heel wat meer reden had. om Mr. Lynes dood te wensen, dan u op dit ogenblik wilt bekennen. Wacht", zei hij, toen de ander zijn mond opende om te spreken. „Ik zeg u ronduit, dat het doel van mijn eerste bezoek aan dit Magazijn was, om gebeurtenissen te onderzoeken, die er voor u zeer bezwarend uitzagen. He was eigenlijk meer het werk voor een accountant dan voor een de tective", zei hij, „maar Mr Lyne dacht, dat ik zou kunnen ontdekken, wie de firma bestal". „En gelukte u dat?" vroeg Milburgh kalm. Er was nog altijd een spoor van een glimlach op zijn gelaat, maar in zijn fletse ogen lichtte wantrouwen. „Neen, want ik ging niet verder op de zaak in, na dat u ingestemd had met Mr. Lyne, dat de firma be stolen was door Odette Rider". Hij zag de man van kleur veranderen en trok partij van zijn voordeel. „Ik wil niet teveel navraag doen naar de redenen, waarom u een onschuldig meisje wilt ruïneren", zei hij streng. „Dat is een zaak tussen u en uw geweten. Maar dit zeg ik u, Mr. Milburgh, wanneer u onschuldig is zowel aan de diefstal als aan de moord dan heb ik nog nooit in mijn leven een schuldige gezien". „Wat bedoelt u?" vroeg de man op luide toon. „Durft u mij beschuldigen „Ik beschuldig u van niets minder dan dit", zei Tar ling, „dat ik er heilig van overtuigd ben, dat'u jaren lang de firma bestolen hebt. En ik ben er eveneens van overtuigd, dat u, wanneer u Mr. Lyne niet ver moord hebt, tenminste weet, wie dit deed". „Je bent gek", snauwde Milburgh, maar zijn gelaat was spierwit. „Stel, dat het waar is, dat ik de firma bestolen heb, waarom zou ik Mr. Thorn'ton Lyne heb ben willen doden? Het feit van zijn dood zou immers een onderzoek van de boeken ten gevolge hebben". Dit was een overtuigend argument temeer daar het een argument was, dat Tarling zelf ook al had aangehaald. „Wat uw ongerijmde en melodramatische beschuldi 31. Naarmate hij dieper de stad in reed, stonden er meer toeschouwers op de trottoirs en op een groot plein was het zelfs héél druk. Daar was een groot doek over de rijweg gespannen met het woord „eindstreep" er op. Er liepen vele heren met hoge hoeden op en prachtige rozetten met linten in hun knoopsgat. Zij vormden de jury van aankomst en zij keken vol achterdocht naar Jimmy die op een race_fiets, met een pet van een veldwachter op z'n kop, was ko men aanstuiven. Hoe een vliegtuigcommandant, Joe Herman genaamdt zonder parachute toch nog aan de dood ontsnapte DIJNA niet te geloven Nu vele krijgsgevangenen weer naar Engeland zijn te ruggekeerd onder wie vele leden van vliegtuigbemannin- gen komen de verhalen over wonderbaarlijke ont snappingen aan de dood los. Verzinsels? Zeker niet! Al die verhalen zijn bevestigd door Officiële onderzoekingen van Britse officieren endoor Duitse documenten. Hier is het verhaal van de 22- jarige Joe Herman. Hij was de Australische commandant van een „Halifax", waarmede hij op 4 No vember zijn drie-en-dertigste vlucht maakte met Bochum als einddoel. Daar werden de bom men afgeworpen, waarna de koers werd gewend. Er volgde echter een klap en nog een en nog een: voltreffers van het afweervuur. Binnen enkele seconden was de bommenwerper één vlammenzee. „Springen!" riep Joe. De man- men volgden zijn bevel zonder bedenken op. I ife Joe 2e^- hoorde een noodkreet. „Ik geloof dat mijn beéri gebroken is, kapitein, kan je mé helpen?" riep de middenboord schutter. Joe gespte zyn parachu te los en kroop naar achteren. Zijn hulp was echter niet nodig, Want halverwege zag hij hoe de boordschutter naar buiten kroop, het gewonde been achter zich aanslepend. Op hetzelfde ogenblik vouwde zich de stuurboordvleu gel op, de „Halifax" draaide op zijn rug, Joe werd naar de kant geslingerd, waarna het toestel uit elkaar spatte. Joe vielEn meteen flitste de gedachte aan zijn achtergeble ven parachute door hem «heen. Een akelig hulpeloos gevoel be ving hem. Het verdween na en kele seconden. Daarna begon hij te denken aan einde van zijn val en de angst keerde terug. SALTO'S Joe Herman merkte dat hij langzaam salto's maakte. Dan weer zag hij de zacht glanzende sterren, enkele ogenblikken later een zwarte vlakte, doorsneden door het zilveren lint van een ri- yier. Hij hoopte vurig dat hij in het water terecht zou komen. Nog geen seconde later bonsde hij met een vreselijke schok tegen iets aan. Eén ogenblik scheen zijn geest niet te werken, daarna kreeg hij een vreemd, zwevend gevoeL Hij hoorde vlak bij zich, de be kende stem van de middenboord schutter Irish Vivash: „Is er iemand in de buurt?" (Tja, het klinkt vreemd, maar wat zou U gezegd hebben?) Langzaam ont waakte Joe uit zijn verdoving en hij bemerkte dat hij zijn armen stevig om een paar benen hield gekneld. „Ja, ik ben hier beneden! Ik hang aan je benen." „Zeg, wees voorzichtig met m'n rechterbeen. Dat is gebroken." (Het was, naar later bleek, niet gebroken, doch er zaten zeven wonden van afweer-granaten in, die het verdoofden). Daarna vielen zij in diepe stilte en in een kalm tempo. Joe zag plotseling bomen onder zich, voel de takken, bemerkte dat zijn voe ten de grond raakten en probeer de vrij te komen. Maar Vivash viel precies op zijn borst en Joe voelde een stekende pijn. Geen wonder: twee ribben gebroken. Voorts zaten zijn gezicht en oren vol bloedende schrammen, zijn lichaam was bedekt met builen en hij had kramp in zijn armen. Maarhij leefde nog! Later hebben Joe en Vivash uitgerekend, dat de laatste net zijn parachute had geopend toen Joe arriveerde. Vlak na het ope nen van een valscherm zwaait de parachutist vrij hevig heen en weer en het was juist tijdens zo'n zwaai dat Joe de benen van Vi vash te pakken kreeg. De zonder linge ontmoeting moet op een hoogte van tweeduizend meter zijn geschied, zodat Joe, die met zijn vliegtuig op 5000 meter zat. een „vrije" val van drie km. heeft gemaakt. 'Wetenswaardig In Amerika maakt men. zich ernstig bezorgd over de dalende uitvoer van auto's In het afgelopen half jaar wer den er omstreeks 50.000 minder uitge voerd dan het vorig half jaar. Gezien de stevige prijzen die er voor gevraagd worden, verwonderen wij ons er niet zo bijzonder over. Volgens mededelingen van het Mini sterie van Economische Zaken zullen parapluie's in het vervolg puntenvrij gekocht kunnen worden. We hebben altijd nogal hoog bij de Zwitsers opgekeken. Wat we nu echte van hen lazen is niet mooi meer. Het schijnen daar echte bierdrinkers te zijn. Waar we lang op gewacht hebben is toch eindelijk weer werkelijkheid ge worden. De haring, die lekkere gezou ten, u kent ze wel, mag niet meer dan één dubbeltje kosten. Na 1 Oc- tcber zal alleen voor koelhuisharing méér mogen worden genomen. In Engeland hebben onderzoekingen aangetoond, dat onder varkens veel i.b.c. voorkomt, doordat de beesten met wei gevoerd worden, die afkomstig is van besmette koeien. De boeren wordt nu aangeraden de wei te koken alvo rens ze te voeren. In de Sowjet Unie worden op het ogenblik proeven genomen met zolen, die vervaardigd worden van een spe ciaal soort triplexhout. De proeven schijnen een zeer bevredigend verloop te hebben gehad en men verwacht, dat er jaarlijks millioenen huiden door zul len kunnen worden bespaard. De Duitsera sparen blijkbaar niet erg meer. Ze geven er de voorkeur aan om hun geld maar op te maken. Ten einde hierin verbetering te bren gen, overweegt men om het bankga heim, ook voor de belasting, maar weer in te stellen Voor belastingontduikers een schoon vooruitzicht. Wilt u naar Australië? Er is een ta. hielijke ruime gelegenheid om naar Australië te emigreren. Volgens da laatste berichten kunnen er Mi dit jaar nog 70.000 vreemdelingen worden toe gelaten. Speciaal Hollanders zijn er graag geziene gacten. Amerikanen die over een vas- :iko men beschikken, dat niet te hen" is (en die zijn er) zijn over het vév'.oop der prijzen niet al te best te sp> eken. De prijzen zijn sedert twee jaar gele den (toen de prijscontrole werd ooge heven) met bijna dertig percen ver hoogd. De berichten, die uit alle delen van de wereld binnenkomen over de-te ver wachten graanoogsten, luiden bijzon der optimistisch. Niet alleen, dat tar we overvloedig schijnt te zijn, maar ooi" de granen, die voor veevoeder ge bruikt worden brengen méér pp dan de raming. Hetzelfde geldt -'oor de we reldrijstoogst Zouden de zeven vette jaren weer in aantocht zijn? We zijn wel een en ander te goed. Per jaar maken de Zwitsers voor 820 millioen franc aan dranken op, aan melk slechts 370 millioen, terwijl ze per jaar maar 268 millioqn sparen. Dat valt ons niet mee van de Zwit sers. ging betreft, dat ik de firma bestolen zou hebben", ver volgde Milburgh, „de boeken zijn nu in handen van een uitstekende beëdigde accountantsfirma, die iedere bewering, die u gemaakt hebt, kan logenstraffen". Hij was weer enigszins de gewone wellevende man en hij stond nu wijdbeens, zijn duimen in de arms gaten van zijn vest gestoken, minzaam de detective aan te kijken. „Ik wacht vol vertrouwen en volkomen gerust hét onderzoek van deze eminente firma, Dashwood en So- lomon, af", zei hij. „De uitslag zal mij volkomen in mijn eer herstellen. Ik zal deze zaak kalm afwachten!" Tarling keek hem aan. „Ik bewonder uw zenuw gestel", zei hij en verliet het kantpor zonder iets meer te zeggen, HOOFDSTUK XXI. Het spoor uitgewist. Tarling had een kort onderhoud met zijn assistent Whiteside en de Inspecteur accepteerde, tot zijn ver bazing, zijn mening omtrent Ling Chu's bekentenis. „Ik heb altijd gedacht, dat" Milburgh een tamelijk koelbloedige klant was", zei Whiteside nadenkend. „Maar hij is kwaadaardiger, dan ik dacht. Ik zou be slist eer je Chinees geloven dan Milburgh. En, terloops gezegd, je jongedame is er vandoor".. „Waar heb je het over?" vroeg Tarling verwonderd. „Ik heb het over je Miss Odette Rider en waarom, in godsnaam, een ervaren politiebeambte mét jouw on dervinding daarom moet blozen, dat begrijp ik niet". „Ik bloos niet", zei Tarling. „Wat is er met haar?" „Ik liet haar door twee man bewaken", verklaarde Whiteside, en wanneer ze uitging, werd ze steeds ge volgd, zoals je weet. Overeenkomstig je instructie, zou ik morgen deze bewaking opheffen, maar vandaag ging ze naar Bond Street, en of nu Jackson zorgeloos was Jackson was er mee belast of dat de jongedame erg bij de hand was; zeker is het, dat hij een half uur wachtte op haar terugkeer uit de winkel en toen ze niet kwam, ging hij naar binnen en ontdekte, dat er nog een andere ingang bestond, waardoor zij verdwe nen was. Nadien is zij niet meer in hét hotel terugge keerd", „Dat bevlat mij niet", zei Tarling, een weinig ver stoord. „Ik wilde, dat zij onder toezicht bleef, zowel voor haar eigen veiligheid als om enige andere reden. Ik wens, dat je een man bij het hotel laat blijven en mij telefoneert, zodra zij terugkeert." Whiteside knikte. „In dat opzicht ben ik je wensen al voor geweest", zei hy. „Wel en wat is de volgende beweging?" „Ik ga naar Hertford om Miss Riders moeder te be zoeken; en mogelijk kan ik Miss Rider ook oppikken, die hoogstwaarschijnlijk naar hul3 is gegaan." Whiteside knikte. „Wat verwacht je van de moeder te zullen horen?" vroeg hij. „Ik verwacht heel wat nieuws te horen", ze! Tarling. „Er is nog altijd een kleine duisterheid, die opgehelderd moet worden. Bijvoorbeeld, wie is die geheimzinnige man, die komt en gaat te Hertford en waarom leeft Mrs. Rdier in weelde, terwijl haar dochter haar bood verdient in Lynes Magazijnen?" „Daar is iets waars in", stemde Whiteside toe. „Wü je, dat ik met je meega?" „Dank je", glimlachte Tarling. „dat karweitje kan He alleen wel af' Wordt vervolgd

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

De Vrije Alkmaarder | 1948 | | pagina 3