Politieagent fungeerde als
een inbreker!
JIMMY BROWN ALS WIELRENNER
NIEUWS UIT DE SKEER WINKEL
VOOR «fc LENS
Diefstallen konden niet
opgehelderd worden
In het Oranjekwartier te Bloemen-
daal was het de laatste maanden
'is nachts niet pluis. Herhaaldelijk
kwamen bij de politie aangiften bin
nen van diefstallen. Het merkwaar
dige was altijd, dat er geen sprake
was van inbraak en dat er nooit het
geringste spoor van de dader of de
daders te vinden was. De insluiper
kwam steeds in de huizen bifcnen
door niet-afgesloten deuren of ramen
of regelrecht door de voor- of ach
terdeur met een valse sleutel.
De Bloemendaalse politie stond
voor een raadsel en welke voorzorgs
maatregelen zij ook nam, altijd was
de geheimzinige „Lord Lister,, haar
te slim af. Meermalen zette de politie
een val op in de nachtelijke uren,
soms zelfs werd het gehele Oranje
kwartier met agenten afgezet, doch
steeds weer bleek alles tevergeefs.
De Bloemendalers werden er wan
hopig onder en de politie zat met de
handen in het haar. Totdat een der
Insepcteurs, de heer Voerman, een
lumineus idee had. Hij ging de lijst
van diefstalen nauwkeurig vtlgens
data en uur opgesteld, eens verge
lijken met het dienstrooster van zijn
manschappen en kwam toen tot de
conclusie dat alle gevallen samenvie
len met de nacht, waarin een bepaal
de agent dienst had gehad. De eerste
reactie was twijfel, maar het spoor
mocht niet worden verwaarloosd en
zo gingen de corpssuperieuren zelf
in de nacht van 13 op 14 October op
patrouille.
Toen bleek dat de verdachte agent,
de 24-jarige A. S., op vreemde wijze
dienst deed. Hij kwam op geen en
kele contrölepost en in zijn laatste
dienstuur zag men hem met een voor
agenten ongebruikelijke snelheid
door het kwa_t-er fietsen. De arg
waan was nu een regelrechte verden
Toen hielp ontkennen niet meer en
de agent gaf zijn schuld volledig toe.
Hij bekende sinds maanden 's nachts
in de huizen te zijn binnengedrongen
met valse sleutels en ongeveer f 1500
aan baar geld benevens 24 textiel-
kaarten en andere distributiebeschei
den. een radiotoestel en tal van huis
houdelijke artikelen te hebben gesto
len, De buit bracht hij meteen naar
zijn meisje. Het motief was: hij wilde
gaan trouwen en probeerde zo zijn
inboedel en uitzet bij elkaar te krij
gen. Hij heeft bekend in totaal onge
veer twintig maal hetzelfde feit te
hebben gepleegd.
MINISTER VOOR DE SPORT
In het Engelse Lagerhuis zal bin
nenkort een voorstel aan de orde ko
men om een Minister voor de Sport
tes benoemen. Men is daar n.1. onte
vreden over de resultaten van de
Olympische Spelen.
Gelukkig dat onze athleten het er
beter hebben afgebracht. Over een
Sportminister hebben wij ons nog
geen zorgen te maken.
VON BRAUCHITSCH OVERLEDEN
Van gezaghebbende zijde te Londen
wordt vernomen, dat veldmaarschalk
Walter von Brauchitsch gisteravond
in een ziekenhuis van „het militaire
kamp nabij Hamburg, waar hij was
gedetineerd, is overleden.
Von Brauchitsch, voormalig opper
bevelhebber van de Duitse strijd
krachten tijdens de veldtocht tegen
Polen, was een van de vier Duitse
generaals, die na hun krijgsgevan-
schap in Engeland hun berechting als
oorlogsmisdadigers afwachten.
87. Drie juryleden wierpen zich
ten einde raad in een auto om per
soonlijk een onderzoek op het par
cours in te stellen. Zij maakten zich
eigenlijk minder zorgen om Jimmy
Brown, dan omtrent het lot van me
neer Babbel, die als een soort gevan
gene door Jimmy was meegevoerd. I
Zij snorden tweemaal over het par-
co-rs, maar wat zij ook ontdekten
geen Jimmy en geen meneer
Babbel.
PECH
Motorrijwielen zijn prettige dingen.
Als je op de fiets zit en er snort er
je een voorbij, ben je licht geneigd
om jaloers te worden.
Wanneer je er echter pech mee hebt,
is het iets anders. Dan wordt zelfs de
beste motor een onaangenaam blok
aan het been. Dat ondervond een on
zer medewerkers, die met de motor
ver van huis pech kreeg. Veel zin
om wandelende naar huis te gaan
had hij niet en dus werd er een au
to opgebeld, die dra verscheen. Een
lang touw aan de auto, de motor er
aan vastgebonden en daar ging het.
Tenminste, dat zoudt u denken.
Helaas was het touw niet goed vast
gebonden en slingerde om het stuur
heen, zodat motor en berijder op de
grond rolden, toen de auto zich in
beweging zette. De man kwam er
goed af. Maar terwijl hij op de grond
zat, zag hij, hoe de motor door de au
to over de straatstenen werd voortge
trokken. Een diepe zorg vervulde
kin. geworden en de agent werd aan hem Wa„( een m<nw ,s op m<).
een streng erhoor onderworpen. Hij
ontkende ten stelligste, doch de on
dervragers betrapten hem op een
reeks pertinente leugens, onder an
dere dat hij zich op het vastgestelde
uur op een bepaalde controlepost had
gemeld. Diezelfde middag kwam
weer weer een aangifte van diefstel
binnen uit c" buurt waar men S. had
Sien racen. Een hui3zoiking bij de
verloofde van de agent bracht de
oplosing. Daar werden namelijk tal
van artikelen aangetroffen di in de
afgelooen maanden gestolen werden.
WERKLOOSHEID IN SEPTEMBER
Aan het eind van September was
het aantal werklozen geringer dan
eind Augustus. Het bedroeg op dat
ogenblik 24152.
In alle provincies was het cijfer ge
daald, behalve in onze provincie,
waar het met 654 is gestegen.
Een verkl-.ring voor dit verschijn
sel kunnen we niet geven.
O O
Naar wij vernemen hebben Italië,
Turkije, Griekenland en Egypte be
sloten Om een vierlanden-tournooi
voor voetballer© in te stellen. Doel is
de Vriendschapsbanden te versterken
en een geest van verdraagzaamheid
en vrede te kweken.
Het doe lis goed. Maar of het wat
zal uitwerken? We menen ons te her
Inneren, dat voetbalwedstrijden tij
dens de Olympiade nog al eens aan
leiding waren tot schandaaltjes. En
daar waren ook Turken bij betrok
ken. Eerlijk gezegd houden we ons
hart vast.
ment niet direct te vervangen, zelfs
als men er de financiën voor heeft.
Benauwde kreten ontsnapten aan zijn
mond. De auto ging verder, de motor
huppelde en rammelde en schokte
en botste. Tot de automobilist achter
zich keek en de motorrijder miste.
Gelukkig bleek de schade aan de mo
tor niet groot te zijn. Maar het vreem
de van het geval is, dat dit ongeluk
aan onze medewerker r verkomen,
ons langs een cmweg bereikte.
O O
De bond voor staatspensionnering is
nog niet tevreden met de gang van
zaken. Op haar jaarvergadering te
Amsterdam bleef ze vasthouden aan
de eis van een algemeen premievrij
staatspensioen voor alle Nederlanders
Het streven van de bord is sympa
thiek, maar gezien de insteling van
de verschillende bedrijfspensioenfond
sen wagen we het te betwijfelen of
ze binnen afzienbare tijd haar doel
zal zien verwezenlijkt.
O O
Bij het proces tegen maarschalk Gra-
ziani liet deze zich ontvallen dat Mus
sclini slap en bedeesd zou zijn ge
weest. Als hij tegenover Duitsers
stond was hij als met lamheid gesla
gen en vond alles goed wat zij. zei
den. Dat was de man met de sterke
kin van een andere kant bezien. Wilt
u geloven, dat het ons niets verwon
dert. Het is eigenlijk 'n normaal ver
schijnsel, dat meerdere malen voor
komt bij mensen, die bij gebrek aan
zwaarte omhoog getuimeld zijn.
Ze verbergen hun kleinheid door
bruutheid en wreedheid te demonstre
ren, Komt er echter iemand met een
nog groter mond. dan worden het
kwispelstaartende hondjes.
Roubaix, een stad in Frankrijk is
in het bezit van een voetbalclub van
beroepsvoetballers. Het elftal ging
naar Hongarije en verloor daar te Bu
dapest met niet minder dan 90. GrO
te consternatie in de kringen der
Franse beroepsvoetballers. Dat kunt
U begrijpen. Het bestuur der federa
tie heeft nu bepaald, dat Roubaix in
de eerste twee maanden niet tegen
buitenlandse clubs mag uitkomen.
Wij vragen ons af of de voetballers in
Frankrijk soms ook al besmet zijn
met stakingsbacilen.
O O
Een Amerikaanse geleerde heeft 'n
middel bedacht om muskieten te ver
delgen. Op een gramofoonplaat heeft
men het zoemende geluid voortge
bracht, dat de muskieten tijdens de
paringstijd voortbrengen. De vrouwe
lijke dan wel te verstaan. En de man
netjes zijn natuurlijk stom genoeg
om daar in te trappen. In zwermen
komen ze er op af en vliegen in de
listig opgezettte val. Er worden in 'n
val gemiddeld 600 mukieten per uur
gevangen. Een van de meest beruch
te moerassen van Cuba werd in twee
maanden tijds van muskieten gezui
verd. Er wordt niet bij vermeld, waar
de wijfjes blijven.
Het Octobernummer van de „Speel
wagen" begint ditmaal wel zeer ori
gineel: met een advertentie, waarin
ter overname gevraagd wordt een
echte oud-Hollandse boerenwagen.
Jammer genoeg zijn deze wagens er
niet al te veel meer, maar wat nog
wel voorkomt is de wijze van „ad
verteren" zoals men Vroeger deed. En
dit wordt op pag. 310 van „De Speel
wagen" wel zeer bevattelijk door Bob
Entrop beschreven:
„Er is een oud boerengebruik, dat
het plaatsen van egn advertentie of
„Te Koop"-bordjes eenvoudig ne
geert en op haar eigen specifieke
manier aan het publiek vertelt, dat
er dit of dat te koop is.
Onlangs kwam ik door de Lange-
dijk. Het was ter hoogte van Broek
op Langendijk, dat ik op het erf van
een echte oude Westfriese stelphoeve
dicht aan de weg, een wagen zag
staan. Het was een eenvoudige wa
gen, waar niets moois a~n te zien
was. Geen uitzonderlijke vormen,
geen mooi antiek snijwerk versierde
het vehikel. Toch was er iets, dat
aan de kar opviel. Aan één van de
bomen, die in de lucht staken (het
was een tweewielige) bungelde een
bosje stro in de lucht heen en weer.
Het bundeltje goud-geel stro werkte
door de opvallende kleur, die tegen
het donkergroen geboomte rond de
hoeve, scherp afstak, als een blik
vanger. Dit was trouwens ook net de
fe«doeling. De wagen was te koop en
het bosje stro was de advertentie!
„Dat moet je ook maar weten", zult
U zeggen. Zo is het ook. Oningewijde
lieden herkennen natuurlijk in zo'n
onnozel bosje stro geen ,Te Koop"-
advertentie, maar de boeren en han
delaren, die een wagen willen kopen,
zegt het genoeg. Het is een oud ge
bruik, dat in verschillende varian
ten nog voorkomt.
Inderdaad, voor ingewijden zegt
het genoeg. Doch welke rasechte (ver
geef ons dit geijkte woord) Westfries
zou dit niet weten?
Het gaat niet op de gehele inhoud
van „De Speelwagen" te bespreken.
We zouden best nog even kunnen
uitwijden over de reis met de caricle
(soort tilbury) waarvan op pag. 299
sprake is. Een reis, alleen al interes
sant vanwege het aantal plaatsen dat
doortrokken wordt vanaf De Rijp
naar Texei en terug. We kunnen, nee
wij moeten U wijzen op de prach
tige foto's en de beschrijvingen daar
bij. Het meest voor de hand liggende
is echter, dat ge zelf „De Speelwa
gen" doorneemt en van de inhoud ge
niet! Wij voor ons zien waarlijk nu
al weer verlangend uit naar het
eerstvolgend nummer van „De Speel
wagen"!
Die oude maarschalk Graziani heeft
merkwaardige dingen gezegd over de
veldtocht in Abessinië. Er was toen
op hem een aanslag gepleegd, waar
door hij ernstig gewond werd.
De Italiaanse generale staf wilde
represailles. En ze werden prompt
uitgevoerd ook. Ondanks de waar
schuwing van Graziani, dat het een
verkeerde uitwerking zou hebben.
Bij zijn proces verklaarde hij, dat de
Italiaanse verliezen na beëindiging
van de veldtocht tien maal groter wa
ren dan tijdens de gevechten.
Oosterse handelsgeest
De KLM beleeft soms wonderlijke
dingen. Op een vliegveld in het verre
Oosten stonden een aantal pelgrims,
die met een vliegtuig van de KLM
naar het heilige Mecca zouden wor
den vervoerd. Het vliegtuig stond al
klaar, maar het was helaas maar 'n
armzalige Dakota. De Dakota's ver
heugen zich niet meer zo bijzonder
in de populariteit van de luchtreizi
gers. Ze zijn te armoedig. De pel
grims bekeken hej vliegtuig dan ook
met afkeurende blikken
O O
Nog voor ze ingestapt waren,
kwam een sierlijke Douglas en land
de oP het vliegveld. Dat was beter!
Opgewonden snelden de aanstaande
luchtreizigers op het toestel af, ter
wijl ze luidruchtig eisten, dat ze met
de Douglas zouden worden vervoerd.
Hun geschreeuw overstemde zelfs 't
geluid van de motoren
De agent van de KLM trachtte ver
geefs de vrede te herstelen. De pel
grims weigerden met de Dakota ge
noegen te nemen. Als ze nou eens 'n
keer vlogen, dan was het beste maar
net goed genoeg!
O O
Er was echter in de Douglas geen
plaats meer. Alles was volgeboekt.
Hevig verontwaardigd confereerden
de pelgrims opnieuw. Toen begaven
ze zich naar de directie. Ze namen
het niet! Als ze dan perseé met een
Dakota moesten, dan wilden ze het
goedkoper hebben.
Het leek wel een Perzische markt.
Maar het eindigde er toch mee, dat
de agent aan iedere pelgrim 75 dol
lar moest terug betalen. Toenwas de
vrede getekend en welgemoed stap
ten ze in de gereedstaande Dakota.
„As ik de baas was in Nederland",
begon de barrebier, „dan zou ut er
aars van langs gaan. Ze Prate moin
hier nag veuls te veul en alles duurt
even lang. Maar ja, ik ben de baas
niet en ik zei ut wel nooit worre ok,
dus ut" zei nag wel een toidje zo
bloive, dat ze achter de1* dinge an lou-
pe. En den maar prate of ze dut niet
doen zelle en dat niet doen zelle en
as ze den net besloten benne om ut
te doen, den is ut al weer te laat.
Nei, wat dat betreft, ben ik niks in
m'n sas. Neem nou dat geval deer in
Indië.
„Houw maar op", zoi Klaas. „In de
eerste plaas weet jij van die hele
zaak niks of, aars praatte je niet over
Indië, maar over Indonesië en in de
tweide plaas, we kenne wel korter
bai huis bloive. Ik las deer net in
de krant, dat in de raad van Barre-
gorn hewwe ze de Weunruimtecom-
missie weer benoemd. Nou is dat niet
zo'n mirakel, want dat doen ze in al
le gemeente. Ut moet nou ienmaal.
Maar leit me die commissie nou in
Barregorn ut hele jaar niks te doen
had hewwe....
Afoin, deer kenne we dat durp ge
lukkig om proize. Want ik weet wel
van are plaasse."
„Dat wou ik je ok zo zegge", mum
melde Kees. Hai praat niet als te
best, want z'n tande benne net trok
ken, dat we hewwe wel derus een
toer om um te verstaan.
„Dat ken ik je wei aars vertelle.
Ik hew nog al wat kennisse onder
die commissielede in verskillende
plaasse. En azze die me vertelle met
wat voor moeilukhede die te kampe
hewwe, den roize je de here te ber
gen. Nei, den leve ze deer in Barre
gorn gelukkig. Deer benne zeker hil-
lekendal gien jóö- en moide die trou
we wulle en op 'n huis zitte te wach
ten. Of ze moete deer allegaar nuuwe
huize voor bouwe. Dat zou 'n pracht
weze. Maar dat ken ik me meist niet
voorstelle. Ik hew er tenminste nooit
van hoord. Er benne are plaasse.
Deer komt die weunruimtecommisse
zowat elke maand bai mekaar. Ze be
ginne 's eivends om een uur of acht
en voor twaalve gaan ze niet nei
huis".
Kees keek stroidlustig om um heen
Hai wachtte op teugenspraaL. Die
kwam vezelf niet ei. Maar voorlou-
pig kwam Kees niet meer an ut
woord, want de barrebier had al ge
nog de straai in, dat-ie z'n oigen zo'n
toid stil houwen had.
„Deer hei je ut weer", brieste-ie.
„Ze praatte maar. Ze praatte maar.
In alle gemeentes benne ze nou al
een jaar an de gang. Hei jij er veul
van ontdekt? Ja zo hier en deer.
Maar ut betekent niks. Vleden jaar
dochte we, nou, dat ken wat worre.
Nou benne we ai zo veer, dat je
lache er 'n beetje om. Er is nag niks
veranderd. En behalve in Barregorn
zitte er ho iderde jongelui op een
huis te wachte. Of ze trouwe maar
en kruipe van arremoed bai vader
en moeder in. Je magge soms niet
zien, hoe ze zitte. In een staltje, op
zolder, in kippeboete. Afoin,' as deer
niks aars is, zei je moin deer niet
over hore. Maar dat is ut um nou
juist".
„Ja, dat is ut um nou juist", her
haalde Klaas. „Ik weet van een par-
toi, die heb in de verkiezingsstroid
een inzameling houwen en die ge
bruikte as motto: Niet prate, maar
doen. Ut was te wense, dat ze bai die
weunruïmte deer ok erus van uit
gonge. Maar deer is ut net persies
aars om. Veul prate en woinig doen.
En deer skiete we niet hard mee op".
zoi Dirk, die nagal rustig is.
„Das nou wel heel makkeluk, maar
vindt jij ut den zo*h lolletje om een
stik of wat ouwe mense uit er huis
te zette?"
Ut bleef een heel toidje stil. We
voelde bliksems goed, cat ut niet zo
makkeluk is. Op ut lest zoi de barre-
beir? „As ze jullie jöös weghale om
de zaakkies in Indonesië op te knap
pen, is dat zo'n lolletje? Ok niet ei!
Maar ut gaat toch deur. As ze je boel
tje vordere of ontoigene om een weg
an te leggen, gaat ut deur, al vind i«
ut nag zo beroerd.
En as er nou mense benne, die «n
d'r ientje of met z'n tweitjes in een
groot huis weune en die mense prak-
kezere er niet over om uit er oigen
bai me kaar te gaan of are mense er
in te nemen, den zei dat maar zo
bloive moete. Al zitte er verlegen
veui are mense om 'n huis te springe.
Ik vind as er nou werkeluk zo'n ge
brek is aan weuninge, den moet de
beskikbare ruimte toch maar zo eer-
luk verdeeld worre. Den spaart dat
meskien nag een zoodje nuuwe huize
ui.. Nei, as ik de baas was in Neder
land, een beetje minder prate, een
meer doen".
Figaro
FEUILLETON
Jean Vaubaron bewijst
zijn onschuld
door
XAVfER DE MONTEPIN
13)Welnu, laten ze zorgen om 10 uur precies in de
avenue de Neuilly te zijn, dan zal papa Legrip hen te
woord staan. Een voor een kunnen ze komen. Men moet
voorzichtig zijn, niet waar?
Het kleine mannetje bleef nog even over allerlei din
gen zitten praten, stond toen op en zei:
Ik vergat nog haast u te zeggen, dat ik geen cent
meer rijk ben.
Nu, hier zijn twintig francs.
Toen de man weg was, vroeg Werner den kellner om
papier, pen en inkt en schreef het volgende briefje:
Liefste vriendin,
Het spijt mij zeer, dat ik vanavond niet kan komen
logeren, maar een dringende familieaangelegenheid
maakt my dat onmogelijk. Tot morgen!
Nadat de heer Werner dit kort minnebriefje onder
tekend had, adresseerde hij het aan
Mejuffrouw Ursule Renaud
huishoudster bij mijnheer baron de Virville
Rue de Pas-de-la-Mule.
Hij rekende daarna met de kellner af, stak de brief
bij zich en gaf hem bui.en aan een dienstman.
Werner-Rodille sloeg nu snel de richting in van de
passage Radzivill.
MIJNHEER ANTOINE.
Een ieder kent de Passage Radzivill, wonderlijk en
afschuwelijk zowc? op dit ogenblik als destijds in 1830,
donker zelfs op klaarlichte dag, prijkende met arm
zalige winkeltjes, tot toevluchtsoord diepende aan aller
lei verdachte takken van bestaan, en gebouwd bij wijze
van doolhof.
Het vrij raadselachtige personage, dat wij aan onze
lezers hebben voorgesteld, sloeg deze passage in; toen
hij ter hoogte van de rue des Bons Enfants gekomen
was, ging hij een zeer smalle, zeer slecht verdichtte
Je liefhebbende
Rodille,
U
zijtrap op en klom naar boven, de voorzorg nemende
om stil te blijven staan gedurende een of twee secon
den, telkens wanneer hij de een of ander tegenkwam,
ten einde zich goed er van te vergewissen, dat die
persoon zijn weg naar omlaag vervolgde en zich niet
om hem bekommerde.
Hij bereikte zodoende de zesde en laatste verdieping,
en liep een vrij lange gang in, waarop verscheidene
deuren uithamen, die elk een nummer droegen. Hij
hield stil voor die, waarop no. 5 te lezen was, en over
tuigd, dat hij zich alleen in de gang bevond, haalde hy
een sleutel uit de zak, opende de deur en trad een klein
vertrek binnen.
Deze kamer, waarin het gehele meubilair bestond
uit een mahoniehouten bed, een toilettafel en één van
de grote beweegbare spiegels, waarin men zich gemak
kelijk van het hoofd tot de voeten kan beschouwen,
geleek volmaakt op de achterwinkel van een kleer-
koper.
Een zestigtal kapstokken, op gelijke afstanden naast
elkaar tegen de muren opgehangen, droegen kleren van
allerlei vormen en allerlei kleuren. De kleermaker van
een schouwburg kon bijna niet beter voorzien zijn.
Alle standen der maatschappij waren hier door hun
kenmerkende klederdrachten vertegenwoordigd, De
burgerman, de werkman, de dandy, dg priester, de sol
daat, de officier, van alle wapens en alle graden, de
matroos, de besteller, de koetsier enz. enz. zouden hier
onder deze hoop van gedragen plunjes de kleren aan
getroffen hebben, die met hun smaak, hun gewoonten
cn hun beroep overeenkwamen.
Kapsels en pruiken waren er even talrijk als ver
schillend.
Werner-Rodille liet een gordijn neervallen, die een
begluring van buiten* af door het sleutelgat onmogelijk
maakte, wierp zijn hoed op het bed, zomede zijn bril,
zijn stok en zijn jas, vervolgens nam hij met een
enkele ruk de blonde pruik en de ringbaard af, en
ging twee of driemalen met een nat servet over zijn
gezicht heen.
Nooit had er in korte tijd een verwonderlijker ver
andering plaats gehad. Niemand ter wereld, die getuige
ware geweest van de gedaanteverwisseling van deze
persoon, zou in hem aé bleke man met zijn kleurloos
gelaat, zijn doffe ogen en zijn kromme schouders her
kend hebben.
Na al zijn bovenkleren uitgetrokken te hebben, ging
dit personage met een bijzondere aandacht de kleren in
ogenschouw nemen, die aan de kapstok hingen. Onge-
wijfeld aarzelde hij voor hij zijn keus op t' een of ander
kostuum liet vallen.
Toen deze eindelijk gevestigd was, ging hij schielijk
tot het verkleden over. Hij deed fijne laarzen met ram
melende sporen aan, trok een lichtblauwe broek aan,
die op de heupen zeer ruim, om de kuiten zeer nauw
was, kortom, een van die huzaren-broeken, die de taille
even dun maken als een vrouwenéorset dit zou doen.
Een donkerblauwe jas, versierd met een rood lintje in
het knoopsgat, een geitenharen vest, en een hoge bleek
gele stijve das voltooiden het bevallige tenue van een
jong cavallerie-officier, die zijn halfjaarlijks verlof vro
lijk in Parijs kwam doorbrengen.
(Wordt vervolgd).
