TRINIDAD,
ACHTER DE SCHERMEN
VAN DE FILMSTUDIO
DE
betoverend eiland
in hei Verre Wesien
Tot nu toe heb ik jullie nog lang
al mijn kippen niet genoemd. Rooi-
nek is jullie zo langzamerhand meer
dan bekend en ook Klokkie, mijn lie
velingskip. Van Kriboliwatsinie had
den jullie echter nog niet gehoord en
spaar je de moeite om die naam uit
te spreken, want je zal die niét meer
ihoren. Kriboliwatsinie is ook een
kip van me, of liever gezegd was.
Maar laat ik met het begin beginnen
en jullie eerst de naam uitleggen.
De baas meende waarschijnlijk,
dat mijn kippen niet mooi genoeg
waren en kwam op zekere dag van
een tentoonstelling thuis met een
Japans Zgdehoentje. Dit is een kip-
penras, dat er uit ziet als 'n scheeps-
zwabber zonder stok en in plaats
van veren allemaal krullige haartjes
heeft. Om kort te gaan, de baas
gooide op die bewuste dag zo'n zij-
dehoentje bij ons in het hok,
waardoor mijn kippen een paar uur
als gemagnetiseerd op een hoopje in
een hoek van het hok het wereld
wonder bleven aanstaren. Dat kon
zo echter niet blijven en na Rooinek,
omdat hg zo opdringerig werd, in
de halve Nelson genomen te hebben
en ik nog een paar Jiu Jitsu-grepen
op hem had toegepast, stapte ik
eens naar deze kippengeisha toe en
vroeg waar ze vandaan kwam. Ja
pans is moeilijk, maar hoenderjapans
is nog moeilijker en bovendien sprak
deze kip heel erg zacht omdat ze
vanwege de luizen nogal veel met
haar snavel in het krulhaar zat te
wroeten. Toen Klokkie dan ook aan
mg vroeg, hoe haar naam was, zei
ik: „Ik geloof van Kriboliwatsinie"
Later bleek, dat de Japanse me ver
keerd verstaan had. Ze meende, dat
ik gevraagd had waarom ze zo
krabde en had ze geantwoord: „Het
kriebelt zo, maar ik zie niets". Om
dat de andere kippen groen van ja
loezie waren, vroeg ik aan de nies
bui (als ik haat naam moest zeg
gen, nieste ik maar even) of ze 'n
eindje met me wilde wandelen, dan
kon ik haar de mooie plekjes aan
wijzen, zoals de mesthoop, de vuil
nisbelt, het rioolputje en al die
plaatsjes waar de lekkerste wormen
en torretjes gevonden worden. Dus
wandelden we, nagestaard door een
koppeltje hevig verontwaardigde
kippen het erf af en liepen zo te
lopen over de weg, die langs het erf
loopt, toen er plotseling met een pijl
snelle vaart een auto kwam aansui
zen. Waarschuwend wilde ik nog gil
len, maar ik kon zo gauw niet op
j de naam komen van het Japaneesje
en voor ik kon niesen was het onge
luk al gebeurd. Daar lag Kriboli
watsinie met een lamme vlerk te
spartelen. Op het rumoer was de
baas uit het huis komen snellen en
hief het kippetje omhoog. „Voor de
soep, vrouw", riep hij tegen zijn
echtgenote, die voor het raam toe
keek. Mgn hart draaide enige ma
len om mijn maag heen toen ik dit
hoorde en heel stil en stiekum ver
wijderde ik me. „Zo?", vroeg Rooii
nek, toen ik in het hok kwam, „heb
je nu je zin?". Om kort te gaan,
Rooinek is candidaat voor de ont-
leedtafel. Panklaar!!!
De laatste berichtën melden, dat
zgn toestand hopeloos is.
De opstelwedstrijd
Ik heb een massa opstellen gekre
gen. F$n hoor! Ik heb echt van jullie
vacantieavonturen genoten. Een
ding hebben jullie allemaal meege
maakt en dat was regen. Het was
ook wel erg dit jaar, hè?
Van de Berger Schoolclub kreeg
ik een hele verzameling opstellen.
Leuk, dat ik weer eens iets van jul
lie hoorde! En niet alleen dat jullie
aardige opstellen kunt maken,
maar wat waren er leuke tekeningen
bij.
Ik kan natuurlgk niet alle namen
noemen van mijn vrienden en vrien.
dinnen, die hebban meegedaan. De
prijzen zijn dit keer gewonnen door
Josicn Teenstra, Guurtjeslaan 16, Ber
gen, en Wonter Ypma, Breelaan 73,
ook te Bergen.
En dan heb ik nog een troostprijs
voor Fransje Muytjens, Zuidlaan 5,
alweer te Bergen.
Die heeft* het grootste opstel in
gezonden en het was prachtig ver
teld ook, maar er zaten nog te veel
fouten in om voor de eerste prgs
in aanmerking te komen. De prijzen
zijn al aan de winnaars verzonden.
OOM ROB
En nu
voor de tekenaar
Jullie hebben me al verscheidene
keren gevraagd, wanneer komt er nu
weer eens een tekenwedstrijd.
We gaan een tekenwedstrijd hou
den.
Ik loof ook nu weer twee prijzen
uit. Een voor degene, die de mooiste
tekening gemaakt heeft zonder voor
beeld, dus uit eigen fantasie en een
voor de mooiste tekening, die van
een voorbeeld is nagetekend.
Dus, afstammelingen van Rem-
brandt, doe je best. En haast je niet.
De inzending sluit pas op 11 Nov.
Dat is de dag van Sint Maarten.
Stuur de tekeningen aan
OOM ROB
Postbus 3 Behagen.
Oom Rob antwoordt
Gré Dubbeld in de Beemster heeft
,me ook een leuk opstel gestuurd.
Maar omdat het uit een taailesje
kwam, kon je geen prijs winnen, Gré.
Jammer hè! Later beter.
Een mooie tekening kreeg ik van
Pietje Zeeman uit Anna Paulowna
en dan ook een heleboel postzegels.
Ook Jan Stubenitsky uit Alkmaar
stuurde er 660. Is jouw vader vroe
ger nog bij bloemist Kruit geweest,
Jan? Dan ken ik hem nog.
Freddy en Elly Korver uit Wie-
ringerwerf winnen het deze keer en
zonder 1100 postzegels. En al stuur
de Gré Bgvoet er ook heel wat min
der, ze waren even welkom, Gré.
Ik zie al weer verlangend naar
brieven van jullie uit.
Dag hoor!
OOM ROB
Postbus 3, Schagen.
De zeven Kabouters
van Sneeuwwitje
De volgende morgen was Knorre
pot het eerst wakker. Hg wreef de
slaap uit zijn ogen en keek om zich
heen. Het zonnetje scheen door de
ruiten. De andere kabouters sliepen
nog.
Knorrepot ging op de rand van
zijn bed zitten en dacht diep na.
O ja, nu wist h^j het weer! Ze had
den vannacht ruzie gehad. Ze ver
veelden zich nu Sneeuwwitje weg
was. Plotseling ging Knorrepot
staan. Hij wist iéts.
Ze zouden eens vacantie gaan ne
men. Laat werken wie er zin in
heeft. Ze zouden het bos in gaan.
„Wordt jullie eens wakker", riep
hg luid. Voorzichtig kwamen de an
deren overeind. Wipneus, Welgemoed,
Hummeltje, Langhaard, Zonderhaar
en Krombeen.
Het zonnetje scheen precies op de
kale schedel van Zonderhaar en dat
was zo'n grappig gezicht, dat Knor-
rebaas in lachen uitbarstte en ver
gat te knorren.
De kabouters sprongen nu allen
het bed uit en verdrongen zich om
Knorrepot. Ze roken, dat de baas
'in goede stemming was.
„Zonderhaar en Langhaard", be
gon Knorrepot, „jullie hebben van
nacht gevochten. Alleen omdat jullie
dachten, dat Sneeuwwitje verliefd
op jullie was. En dat denken de an
deren ook".
De kabouters keken elkaar aan.
„Dat is natuurlijk onzin, ging
Knorrepot verder. „Maar wel staat
vast, dat we ons hier gruwelijk ver
velen. We moeten er uit.
Daarom stel ik voor, dat we voor
een hele poos het bos in gaan. Het
is nog prachtig herfstweer en het
avontuur lokt me".
„Hoera", riep Hummeltje, „hoera,
dat kan fijn worden. Dan gaan we".
„Ho", riep Knorrepot en hij begon
knorrig te kijken. „Ik zal jullie eens
precies zeggen wat we gaan doen".
„Wacht even", zei Krombeen. „La
ten we ons eerst gaan wassen
„En dan eten" voegde Welgemoed
er aan toe. Toen ze dan eenmaal goed
eii wei aan-tam zaten Deguu xvnur-
repot weer.
se -en
„We maken ons hulsjgcdight We
nemen niets mee als onze jasjes en
een deken en dan trekken we het
bos in. We vinden wel wat te eten
en we zoeken wel een slaapplaats
op. En dan gaan we alle mogelgke
avonturen beleven en vergeten ons
lieve Sneeuwwitje".
„Dat kan ik niet", snikte Zonder
haar plotseling. Geen van de anderen
lette op hem.
Ze gingen druk aan het werk. Al
les werd netjes opgeruimd en toen
ze daar mee klaar waren, timmer
den ze planken voor de ramen. De
deur.ging op slot. Het grote avon
tuur kon beginnen. Daarover een
volgende keer.
AUGUSTUS 1198.
Een primitief vaartuig, geme
ten naar onze moderne begrippen,
vaart over de wereldzeeën. Aan
boord bevindt zich een van de be
roemdste ontdekkingsreizigers:
Christopher Columbus, de man,
die de Nieuwe Wereld heeft ont
dekt.
Voor de derde maal heeft hij
het waagstuk om overxde oceaan
te varen volbracht. Een van de
zeelieden, 'hoog op de uitkijkpost
In de mast, meldt naderend land.
Het is een schoon schouwspel, dat
zich voor zgn ogen ontrolt. Drie
bergen, waarvan de toppen zich
vlak bg elkaar boven de horizon
verheffen.
Columbus en zijn makkers zgn
zuiten zichzelf van vreugde. Om
hun gevoelens op gepaste wijze
tot uiting te brengen, geven zij
het nieuw ontdekte land, dat la
ter een eiland zou blgken te zjjn,
de naam van Trinidad, daarmee
de Heilige Drieëenheid symboli
serend.
De schoonheid van het pas ont
dekte eiland maakte diepeNndruk
op de bemanning en Columbus
schreef in zgn reisrapport aan de
koning van Spanje: „Dit land is
even lieflijk als de tuinen van Va-
lencia in Maart". Hij was er vast
van overtuigd, dat in deze stre
ken eens het Paradijs moest heb
ben gelegenmaar dat was
natuurlijk wel een erg persoonlijke
opvatting.
Trinidad is op een na het groot
ste eiland van Brits West-Indlë.
Het ligt dicht bij Venezuela en op
een plaats is de kustlijn slechts
zeven mijl van het vasteland ver
wijderd. De grootte is niet veel
meer dan een tiende van Neder
land. Samen met Tobago, dat 35
kilometer verder naar het Noord-
Oosten ligt, vormt het een ge
bied onder de Britse Kroon.
Tobago wordt wel eens het
eiland van Robinson Crusoë ge
noemd, maar dat is niet waar.
Defoe, de schrijver van het be
roemde boek, heeft op het eiland
je (nog geen 200 Engelse mijlen
groot) zfy'n ideeën aan het papier
toevertrouwd en hg werd daarbij
van Alexander Selkirk op Juan
Fernandez, een eiland in de Pa
cific.
Asfal tineer.
Trinidad is het meest beroemd
geworden door zjjn asfaltmeer, 'n
unicum! Dit natuurlijke meer be
slaat een oppervlakte van 120
acres (of ongeveer 18 hectare) en
ligt ongeveer veertig meter boven
de zee. Dit gedeelte van het
eiland is zeker niet het mooiste.
Men ziet een onooglijke, zwart
bruine plek, hier en daar water
plassen. Schijnbaar is het asfalt
hard, maar als men er een poos
je op gestaan heeft, voelt men dat
het zacht wordt. Oneffenheden
worden dan ook na verloop van
tijd weer uitgewist. Dit deegach
tig karakter van het asfalt, nood
zaakt er toe spoorrails etc. om
de paar dagen te verleggen.
Vele straten van Londen en
New-York zijn belegd met asfalt
uit het pek-meer van Trinidad.
De laatste jaren bedraagt de ex
port circa 90.000 ton, waarvan
het grootste deel naar Amerika
en Europa gaat. De productie is
vroeger meermalen veel hoger ge
weest.
Is dit asfaltmeer onuitputte
lijk? Dat is moeilijk te zeggen.
Men is met de ontginning onge
veer een halve eeuw geleden be
gonnen en de laag is sindsdien 'n
meter of vjjf gezakt. Proefborin
gen hebben echter uitgewezen,
dat de diepste minstens 45 meter
bedragt, zodat men voorlopig nog
wel vooruit kan.
De ontginning is tamelgk een
voudig en niet duur. In grote
scherven wordt het asfalt losge-
bakt door negers, die het naar
wagentjes dragen. In deze vorm
wordt het asfalt voor een deel
naar het buitenland geëxporteerd
en voor een ander gedeelteeerst
verhit, taai-vloeibaar gemaakt,
gereinigd, in tonnen gegoten en
dan verzonden.
Een kabel baant je voert het pro
duct naar de grote stoomschepen
aan de kust.
Hoe asfalt ontstaat? De geleer
den nemen aan, ,dat natuurlijke
uitdroging van de aardolie tot
asfaltvorming aanleiding geeft
Voor dit proces zijn natuurlijk
eeuwen en nog eens eeuwen nodig.
Verrukkelijk eiland.
Afgezien van het asfaltmeer, is
Trinidad een verrukkelijk eiland.
De bodem i3 vruchtbaar. Er zijn
lieflijke valleien, maar ook ge
vaarlijke rotskloven. Het land is
ontsnapt aan de verwoestende
uitwerking van verschrikkelijke
orkanen, waarvan andere West-
Indische eilanden zo'n hinder heb
ben gehad.
Het gevolg is, dat men er in
de stralende zon een weelderige
plantengroei aantreft. Men vindt
er de prachtigste orchideeën (in
het wild) en uiterst zeldzame va
rens. Ook de~ dierenwereld la rgk
vertegenwoordigd. In de uitge
strekte bossen, die meer dan de
helft van het eiland beslaan, le
ven apen, herten, allerlei soorten
vogels, waarvan vooral de para
dijsvogels (geïmporteerd uit N.-
Guinea) met hun schitterende
kleurencombinaties fonkelen en
schitteren in de tropische zonne
schijn.
Ergens in de onmetelijke bossen van de Lage- en Hoge Vuur-
sche, staat een eenvoudig boerenhuisEen gebouw zonder eni
ge pretentie, waar de voorbijganger zonder erg langs fietst o
wandelt, wanneer daar niet een bord was: ..Filmstudio de Ho
ge Vuursche".
Aan de buitenkant is er niets te zien, de ramen zijn geblin
deerd en slechts een grote auto verraadt de aanwezigheid van
OPLOSSING PUZZLE
De baron is 52, Carambert 50
en freule Aletta 22 jaar.
Bij de stakingen in de Franse mijnen is de strijd tussen stakers en militai-
«tr. ontbrandt. Er wordt gebi'uik gemaakt van tanks en traangasbommen.
het echischeidingsparadijs
RENO, in de Amerikaanse staat
Nevada, is een stadje niet veel
groter dan Monnikendam. Maar
wie er 's avonds over de brede
hoofdstraat, Virginia Street, wan
delt en zich vergaapt aan flonke
rende lichtreclames, Imposante
modepaleizen, luxe hotels en hon
derden amusementsinrichtingen
van allerlei allooi, waant zich in
het hartje van New-York of Pa-
rgs!
RENO (Nevada) ontstond als
zovele Amerikaanse mgnwerkers-
stadjes: een paar houten keten,
een winkel en een kroeg, (waar
schijnlijk was de volgorde zelfs
omgekeerd) vormden het begin.
Langzamerhand breidde de stad
zich uit, maar bleef toch een on
aanzienlijke plaatsje.
Nevada was'een ruw land vol
ruwe mensen en met een zeer
vlottende bevolking. Men zocht
er zgn fortuin en vond men het
niet spoedig, dan ging men ver
derop.
Het viel niet te verwonderen,
dat ook de wetgeving sporen
droeg van deze eigenaardige
volksgesteldheid; terwijl in de an
dere staten van Amerika met na
me de huwelijkswetgeving uiterst
streng was en getuigde van puri
teinse invloeden, nam men het in
Nevada wat gemakkelijker op en
kon men daar een cis tot echt-
schelding indienen op iedere grond,
mits men minstens een half jaar
metterwoon in de staat gevestigd
was geweest.
Mettertijd trokken deze gemak-
kelgke bepalingen de aandacht
van de ongelukkige burgers van
andere staten, die zuchtten onder
de last v£fh een mislukt huwelijk
en de hun inziens volkomen ver
ouderde echtscheidingsprocedures.
Steeds meer lieden, die de huwe-
(en daar meestal nog al haast
Igksband wensten te verbreken
mee hadden, omdat ze zo spoedig
mogelijk een nieuwe wensten aan
te gaan) vonden de weg naar het
kleine mijnwerkersstadje. De ho
telhouders voeren er wel bij, de
winkelstand eveneens. Want het
waren meestal niet de armsten,
die zich konden veroorloven een
tgdje in Reno te gaan wonen!
Vreemdelingen-industrie.
VAN alle kanten stromen zij,
die in het huwelijk worden teleur
gesteld, naar Reno. Gemiddeld
vijfduizend echtscheidingen wor
den daar per jaar uitgesproken.
Het gaat allemaal aan de lopen
de band. Men komt naar Reno,
verblijft er zes weken in een van
de luxe hotels, dan wel in een bil
lijk pension, verschijnt aan het
einde van die termijn voor de
rechter met de verklaring van de
hotelhouder, dat men zes weken
burger van Nevada is geweest en
ziet: de banden des huwelijks zijn
geslaakt! Op deze wijze heeft
zich in Reno een inmense vreem-
delingen;industrie ontwikkeld. De
luxueuse hotels kunnen zich me
ten met hun collega's uit wereld
steden. De grote modemagazg-
nen, de juweliers, de parfumeurs,
de bonthandelaren, kortom allen,
MAAR binnen is het een en al
bedrijvigheid. Een bedrijvigheid,
die voor de leek volkomen onbe
grijpelijk is. Overal wordt met ka
bels gesleept, lampen worden ge
richt op het decor en geluidstech
nici zijn met microfoons bezig.
Midden in al dat geloop staat
de producer, de heer Niestadt,
vraagboek voor iedereen, voor de
man van het geluid, de electri-
ciens en ae spelers.
Tijdens ons bezoek zullen enige
binnenopnamen worden gemaakt
van de kinderfilm „Trouwe Kame
raden". Het draaiboek werd ge
schreven door de heer Niestadt,
die, behalve, dat hjj de produc
tieleiding heeft, ook nog camera
man is.
Het deoor stelt een armoedige
keuken voor in een van Amster
dams armste wijken. Het is het
begin van de film, doch de rest
is reeds nagenoeg klaar.
IEDEREEN wordt plotseling
j stil, wanneer de regisseur Ernst
I Winar roept: „Klaar voor opna
me". Hij klapt in de handen, houdt
het nummer van de scene voor
de reeds snorrende camera en dan
begint het
De moeilijkheid van deze op
name is de hond. Want de trouwe
kameraden waarop de titel zin
speelt, zgn een meisje en een hond.
In deze scene nu moet het meis
je een trap afkomen, de hond roe
pen eri* hem knuffelen. Wanneer
alles goed gaat, duurt de opname
nauwelijks een minuut". Maar de
hond wordt iedere keer onrustig
door de akelige stilte om hem
heen en loopt weg. Tien, twaalf
keer wordt het opnieuw gepro
beerd, steeds weer mislukt het.
Dan besluit de productieleider
om de opname maar zonder ge
luid te maken en dan later de
scene na te synchroniseren, want
nu niet iedereen stil behoeft te
zgn, kan de hond door de om
standers worden aangespoord.
Eindelijk lukt het. Meer dan een
uur was er nodig voor een opna
me van enkele meters
IN deze studio werd verleden
jaar ook Dik Trom opgenomen,
welbekend bij de jeugd. Ook dit
maal wordthet 16 mm smalfilm
met geluid.
vrouw behoeft om in.volle glans
te stralen, hebben hier hun fili
alen. Talloos zijn de speélgelegen-
heden, waar men zijn geld kwijt
kan bij poker, roulette, bacaret,
chemin de fer en hoe die gok
spelletjes nog meer mogen heten.
De helft van de inkomsten van de
staat vloeit uit deze bron.
En het opmerkelijke is, dat het
aantal huwelijkssluitingen in Reno
nog veel groter is dan het aantal
echtscheidingen. Men kan zich
verwonderen over de lichtvaardig
heid waarmee de tijdelijke bewo
ners en bewoonsters van Reno de
huwelijksband doorsnijden, maar
met nog meer verbazing aan
schouwt men het onverwoestbaar
optimisme, waarmee zij van de
ene huwelijksboot :n de andere
stappen.
Maar schelden of trouwen
die leven van wat een schone j Reno verdient er aan!
Het is een verhaal van twee
kinderen, een jongen en een meis
je, een pleegvader en een hond,
die er met een pierement op uit
trekken om hun broodje te ver
dienen. Het meisje en de hond zijn
trouwe kameraden en het ver
driet van het meisje is niet te
troosten, wanneer de hond wordt
gestolen. De jongen ziet echter op
een gegeven moment de hond te-
in de tuin van een grote villa.
De mensen, die daar wonen, heb
ben de hond op de markt gekocht
van een „hondenmepper"
Wanneer onze kameraden na
vraag willen doen, blijkt de fa
milie met vacantie te zijn in Vier
houten.
De .bestolenen besluiten daarop
ook naar Vierhouten te vertrek
ken gaan er met een harmonika
op uit. In Vierhouten aangeko
men is de familie weer vertrok
ken en moeten zij de terugtocht
zonder Hector aanvaarden. Terug
in Amsterdam ziet het meisje
haar hond op een voorbijvarend
motorjacht en springt in het wa
ter. Zij wordt «op het laatste nip
pertje gered en alles komt weer
goed. De rijke familie is zo met
haar lot begaan, dat ze haar als
dochtertje adopteert.
DE heer Niestadt zit achter zgn
camera op een wagentje, dat ge
ruisloos op rails rijdt, de came
ra zoemt en langzaam wordt de
wagen voortbewogen, schuin naar
het beeld toe. Het bevalt hem
niet. Het licht wordt anders op
gesteld, het wagentje wordt weer
teruggereden en nogmaals glijdt
de camera naar voren, zich draai
end naar de personen om de wrak
ke tafel, die zitten te ontbeten.
Sylvain Poons speelt de rol van
pleegvader. Het meisje is Elsje
Niestadt, haar broertje Is Henny
Schouten. Verder spelen nog mee
D. Koridon, die verleden jaar voor
Dik Trom speelde, Jules Ver-
straete, Alex de Meester en Edu-
ard Palmers.
Eindelijk is er weer een opname
gereed en kunnen we de heer Nie
stadt even een paar vragen stel
len.
Hij vertelt ons dan, dat de film
nog lang niet klaar is. De buiten
opnamen zgn bijna alle gemaaktg
maar de binnenopnamen nog niet-
En dan moet de film nog gemonf
teérd worden. Al die fragmenten
van soms maar enkele meter*
moeten aan elkaar worden go
plakt, sommige gedeelten moeten
na-gesynchroniseerd worden en
andere gedeelten geschift. Dat
neemt nog wel enige maanden in
beslag
Dan roept de regisseur „Klaar
voor opname" en gloeien de Jupi-
terlampen opnieuw aan. De ca«
meraman richt zijn lens, de ge
luidstechnicus houdt zgn micro^
foon zo dicht mogelijk bij de spet
Iers en het spel kan weer beginr
nen. Het spel van proberen, overó
doen en mislukken. Wat is er aj'
niet ncdig, alvorens wij zo'n filnv
een Vrij eenvoudige kinderfilm nog
wel, kant en klaar op het v'tte
doek zien. Ach, wij zitten maar
op onze gemakkelijke stoelen ia
de donkere zaal van een filn»»s
theater en kijken...
