0.e sefdag-zx
SCHOOL VOEDE OP
BURGERSCHAP
TOT
KAPPIE EN HET MYSTERIE VAN DE IJSZEE
B
Met elkaar en
voor elkaar
Oud-Landsmeerder ontmi
Jan Oly in Brazilië
:ie.
en
Grillig publiek wijst Mariandel aj
bemint voortaan Harry Liem
Gezin, School en Opvoeding
(IV an »lot)
^baa dat lader* vorm van maatschappelijk leven, eisen
aw» de school stelt. Zo b het al'ijd er. overal geweest. Al houden
ge negzrstamzK«Q la de binnenlanden van AirLka er geen school op na
toch wordt d« «t*p van groot kir.d tot \ohvamm man, niet gedaan, zon-
#er dat er ean btpkPdi InwUdlag aan vooraf ia gegaan. Zo zal elke
revolutie, die sioh voltrekt, dadelijk het onderwijs naar de eisen die
tan da maataahapt>y srt^It, veranderen. t
In da voorgaande artikelen hebben we getracht aan te tonen, dat de
laak. die de school zich tot dusverre stelde, overeenkomt met de geest
»an de maatschappelijke verwachtingen der voorgaande eeuw. Hoewel
fcrij sinds lang weten, dat het optimisme der voorgaande eeuw volkomen
misplaatst ia geweest. begint het in het onderwijl langzaam door te
dringen, dat zowel de stof-aanbiedlng als het doel der opvoeding anders
moet zijn.
In dit alctartikel moeten we trachten de opdracht, die de school in
veranderde maatschappij heeft, samen te vatten. In het knappe
iek van de Zwitserse psycholoog, dr. H. Meng. „Dwang en Vrijheid
In de Opvoeding", zegt hij: „Zowel ia staatsverband als in de opvoeding
breekt iets door, dat niet te beschouwen is als regelmatige vervanging
van oude maatregelen door nieuwe, maar als een diepgaande verande
ring van instelling, ten opzichte van alle sociale, juridische en opvoed
kundige problemen".
tot ontplooiing komen in een wer
kelijkheidsmoment, in een concrete
situatie. Het is de taak van de
school aan deze uitermate belang
rijke kant der opvoeding ernstige
aandacht te besteden en die werke
lijkheidsmomenten te scheppen.
Voordat we de mogelijkheden
hiervan nagaan, moeten we nog
even teruggrijpen naar het eerste
artikel, waar geciteerd werd eer.
uitspraak van prof. Kohnstamm:
„De democratie heeft andere men
sen ën staatsburgers nodig dan de
voorgaande eeuw. Wij mogen niet
tevreden zijn en de moderne vak
verenigingsman wil niet meer te
vreden zijn met de geesteshoudini
van het fabrieksproletariaat van
weleer. Het is de vraag van levens
behoud voor de democratisch inge
lichte staten, het volksonderwijs zo
in te richten, dat het opvoedt tol
zelfstandig nadenken, dat het zelf
standig en critsch onderzoek aan
wakkert. dat het de gelegenheid
schept, niet te zweren bij „de woor
den van de meester", maar staat ir
het teken van eigen onderzoek er,
vergelijking van wat van verschil
len zijden wordt bevolen".
Zwaargeladen zult U zeggen, da'
hoort niet in de school. Dit hoori
wel terdege in de school, mits hei
geheel op kinderlijk niveau gebrach
wordt. Over het „denken" hebber
we het al eens gehad. Het reagerei
op een vraag met een vast antwoord
zoals in de school de vraag hon
derd fegen één keer een vraag naa.
de bekende weg is (deze vragei
zijn wel terdege nodig), is nog geei
denken. Denken veronderstelt altiji
een keuze doen. Dit is een volkome)
nieuw gezichtspunt in de psycholo
gie van het denken, waar de schoo
w.el onbewust van gebruik maakte
maar dat nu bewust en systematiscl
telkens- weer aan de orde gestelt
moet wórden. En nu dat „niet zwe
ren bij de woorden van de meester"
Hoe zit dat? Op de meest eenvou
De diepgaande verandering, waar
hier over gesproken wordt, doelt op
de instelling van de mens op de
aociale en paedagogische vraagstuk
ken van deze tijd. Zij is werkelijk
van die aard, dat zij, die deze ver
andering in zich voelen voltrekken,
Vanuit een nieuwe gezichtshoek de
Opdracht der school in opvoedknn-
flige zin bezien. Het Is alsof men
door een deur gaat, waarbij men
achter zich laat de idee, dat we het
toch zo heerlijk ver gebracht hebben
en plotseling staat voor een nieuw
Vergezicht met ongekende mogelijk
heden, waarvoor nieuwe kracht zal
•uoetcn worden opgebracht
Al Is de opvoedkundige factor in
bet schoolleven niet altijd te schei
den van de instructieve kant, van
bei lesgeven dus, toch zullen we
deze laatste dit keer buiten beschou
wing laten.
Waar gaat het hier om?
Het gaat hier om de opvoeding
tol burger in een democratische sa-
Vv - - vv-VV
door
C. J. Rol
inenleving. Het „Ieder voor zich"
moet vervangen worden door „Met
•ikaar, voor elkaar". Dr. Idenburg
gegt het op zijn wijze in het April-
oummer van Wending '48: „In plaats
van lid van een organisch gestruc
tureerde maatschappij, is de mens
een nummer geworden in de men-
eenhopen, welke in onze steden zijn
samengetrokken. Tot zijn medemen
sen staat hij nog slechts in anonieme
betrekking, als koper of verkoper,
gis kiezer, als bioscoopbezoeker of
radioluisteraar, als trampassagier,
gis belastingbetaler of trekker van
Ouderdomsrente. De samenleving
Verkommert tot een vormloze men-
genverzameling welke vatbaar is
Voor de werking van massale in
drukken en emoties. Wij raken hier
aan het zwaarste sociaal paedagogi-
gche vraagstuk van onze dag".
Tot dusverre heeft ons ganse
gch ooi wezen gefaald in de opvoe
ding tot gemeenschapszin. Het is de
aociale factor in de opvoeding, die
In onze scholen een belangrijke
plaats moet innemen.
De opvoeding tot persoonlijkheid
la een oud ideaal, maar zij ls alleen
mogelijk door opvoeding tot gemeen*
gch&p. Zelf-werken, zelf-vinden, die
pen ln de school gepaard U gaan
Wet samen-werken, aamen-vinden.
Dit is in wezen het opvoeden tot
gen democratische levenshouding.
Te vaak dankt men bij „democra
tie" aalleen aan de practijk der de
mocratische staatsvorm. v.aarbij
Iedere burger via bepaa'de organen
g'n invloed kan doen g l loa. Maar
bier gaat Iets aan vooraf, dat eigen
lijk het fondament der samenleving
Is. nl. een democratische levenshou
ding van ds burger, d.w.z. een ge-
glndheld om zonder te heersen, an
deren te dienen met alle gaven van
hoofd, hart »n hand.
Wanneer m*n meent, dat r.iet
veranderingen in de bewindsvorm,
gepaard gaande met andere produc-
tleverhowtogsn, deze gezindheid
Vanzelf bomt, dan doet r.«n goed
gich de mlabikkixig van hd optimis
me der voorgaande eeuw voor ogen
te gtelUsu Ook dan zal de kater
gilet uitblijven. Da ontwikkeling van
de gezindheid tot denv •rs'.'-aoh de.i-
ken tn Utu.telaa tet Mcdamant
van d« toekomstige gr.iua.deving.
Deze fatiiidhaid v te
vens een g*p**£ g«tl*»*uüs nukfn van
VrijhsldL 2e sel.sian dom er goed
aan, het o»vo*-d«cund.g d«*l der
UNESCO over te nawen: „De kin
deren der gaó«i9 wereld voor te
bereidan op ds verantwoordelijkheid
dor vrljueH".
EIGEN ONDERZOEK
Loven ia vrghaid, tender anderen
la hinderen, vraagt zelfdiscipline,
Verantwoordelijkheid voor de ar-
a->
aniiu vraagt begrip voor de taak
Van de mens in dt saiv.sr.lovlng, de
flenst aan de naaste veronderstelt
op t'n minst sociaal bewustzijn, o:n
bot awaargeladen woord liefde niet
t* (TPhruiken. Deze kunnen alleen
dlge wijze, het hanteren van een
woordenboek of een encyclopedie.
De kinderen moeten leren, dat, wat
ze in het dagelijks leven ook tegen
komen, ergens te vinden is. De
meester weet ook niet alles, geluk
kig maar. Iets moeilijker wordt het
wanneer men enkele vragen stelt
over een bepaald onderwerp en men
aangeeft in welke boekjes dit ge
vonden kan worden. Hier vindt U
dus ook iets terug van het eigen
onderzoek. Wat denkt U bijvoor
beeld van een klassevergadering,
waar aan de orde gesteld wordt de
vraag, waar zal deze keer onze
schoolreis naar toe gaan? Er Ls zo
veel -geld, zie maar hoe jullie er
uitkomen. Laat de kinderen zelf de
brieven voor inlichtingen samen
stellen. Dit is een aardige groeps-
opdracht. Zo is er nog veel meer te
bedenken, waarbij eigen onderzoek,
zelfstandig denken en handelen, ge
zamenlijk zoeken en uitvoeren on
der voortdurende controle der leer
kracht mogelijk is.
Kunnen onze scholen voor dil
werk ruimte krijgen?
DE MOGELIJKHEDEN
OP SCHOOL
Op de meeste leerplannen, die na
de oorlog ontstaan zijn, komen op
het lesrooster vier vrije uren, ook
wel genoemd keuze-uren. voor. Het
is de bedoeling, dat in deze vrije
uren gelegenheid geboden wordt het
bovenstaande in de school in te
voeren. Dit kan op alle mogelijke
wijzen geschieden. Om iets te noe
men. Men kan voor deze vier uren
een taak samenstellen, bestaande
uit taal-, reken-, aardrijkskunde- en
geschiedcnisstof. Het kind mag zelf
bepalen waar het mee wil beginDen,
het mag om hulp vragen en het mag
helpen. Het moet leren zijn tijd in
te delen. Of dit wel eens mislukt?
Wis en waarachtig, maar tijd inde
len is niet zo eenvoudig. Men kan
cok een groepstaak samenstellen,
die gezamenlijk gemaakt moet wor
den Dit kan gewoon schoolwerk
zijn, maar ook handenarbeid, bijv.
jullie maken een polder van klei.
of een sluis, of noem maar wat. Iets
vat op dat ogenblik in de belang
stelling der kinderen staat.
Zo is het gewenst om zoveel mo
gelijk iedere morgen, te beginnen
met 'n'klassegesprek, over de dood
gewoonste dingen. Over een stuiter,
die mooi is, of het hondje van Jan,
dat telkens de school binnen wil,
waarbij het er om gaat, dat de kin
deren praten, praten, praten en de
leerkracht alleen stimuleert en het j
gesprek probeert op te trekken. Dit
duurt maar kort. Maar het is van
enorme betekenis, dat dit gedaan
wordt Ik weet wel, dat dit niet
dadelijk lukt. Maar dit werk moet
ook reeds in de eerste klasse ge-
Goede raad:
Wordt geen stijve
hark
Heinrich Kauffman, de Deen
se ambassadeur in de Verenig
de Staten, heeft mrs. Eugenie
Anderson, de nieuwe Ameri
kaanse ambassadrise in Dene
marken, op een lunch te harer
ere te New York de raad gege
ven niet een van die „opgebla
zen nietsnutten of stijve harken
te worden, die men in ons be-
ruep vindt".
„Blijf zoals ge zijt," was zijn
advies.
schieden, dan pas zullen we in de
zesde klas resultaten bemerken.
En hoe staat het dan met de klas
sikale lessen? Verdwijnen die hele
maal? Wel neen, dat is onmogelijk.
Dit zou het kind met het waswater
weggooien zijn. Er blijven klassi
kale instructielessen. Een vak als
geschiedenis is voor het lagere
schoolkind in hoofdzaak een vertel-
vak. Zo min als het in de opvoeding
gaat omtrent de vraag dwang OF
vryheid, maar altijd dwang EN
trijheid, zo gaat het niet tussen
klassikaal O F individueel onder
wijs, maar om klassikaal EN indi
vidueel EN groepsonderwijs.
MET KLOKKENDE ROK.
Gelukkig is de al te wijde en te lange mode
weer voorbij en bepèrken we ons nu tot de
klokkende banenrok, die eventueel nog één
of meer platte plooien kan bevatten, maar
in elk geval komt hier de ruimte pas voorbij
de heupen. De lengte van de rok variëert
van 36 tot 39 cm. van de grond en dan ligt
het gemiddelde nog dichter bij de 39 dan
bij de 36!
Natuurlijk kiezen we in dit seizoen het lif^gt
lange mouwen, omdat die veel warmer zitten.
Er zijn veel modellen met een hooggesloten,
ronde hals, waarlangs een rond of pun£i£
kraagje is aangebracht, maar we zien ev.ete
veel japonnen met vierkante of V-halfgp,
waarlangs dan in de meeste gevallen een
kraagje of een corsage ter garnering is aan
gebracht. Een enkele maal worden er zakken
in de naden van de rok verwerkt maar nódig
is dit niet!
De afgebeelde modellen zijn c twee vap d?t
gezellige slag jurken, waarin we ona^ireet
thuisvoelen echte jurken „voor alledeg"
K 3S53/1. Een fraai, eenvoudig wollen japonnetje voor het werk t
voor in huis. De zesbaanse rok is klokkend De schouders zijn verbrcc1
Het lijfje sluit met knopen, terwiil rond het middel een ceintuur word*
gedragen. Het kraagje laat ruimte voor een ketting. Benodigd voor
108 cm. bovenwijdte ca. 3.40 m. stof van 140 cm. breedte.
K 3657/1. Het model van deze japon leent zich uitstekend om van
tweeërlei stof te worden vervaardigd. Het kraagje en de mouwen zijn
apart. De lijnen van de rok lopen op het lijfje door. Benodigd voor
116 cm. bovenwijdte ca 3.85 m. stof van 140 cm. breedte.
De knippatronen van deze modellen zijn bjj vooruitbetaling per post
wissel a f 0.95 bij „Bella Patronen Service", Kromme Nieuwe Gracht 66,
Utrecht verkrijgbaar. K 3653'J is verkrijgbaar voor de bovenwijdten 100,
108 en 116 cm.: K 3657 1 voor de bovenwijdten 108, 116 en 122 cm.
Deze modellen zijn overgenomen uit „Bella", Het Nieuwe Modeblad.
Dat is HtrTl
Sensationele brief uit Rio:
Maar (le ex S.S.er dreigde hem
knock-out te slaan
fan Oly, de zoon van Sam
oud-S.S.er en in Brazilië,
Oly
waar
heen hij gevlucht is, thans een ge
vierd bokser, is 11 December jl. pei
vliegtuig naar Venezuela vertrok
ken om daar zijn bokssuccessen
voort te zetten. Naar de Braziliaan
se nieuwsdienst meldt, vertrek"
Oly in Januari na3r de Verenigdt
Staten. Deze laatste nieuwtjes om
trent deze beruchte Tuindorp-Oost
zaner ontvingen wij van een oud
Landsmeerder, de heer Jaap de
Boer. die sinds 1938 in Brazilic
woont. Hij schreef aan onze redac
tie het volgende: „Sinds verschei
dene weken bokst hier een Duitse
zwaargewicht, die enorme sensatie
verwekt door zijn lengte en ge
wicht. Hij noemt zich Hans Oley
Als Noordhollander zijnde, kwamen
de naam en de couranten foto's mi
zeer bekend voor. En ofschoor
reeds iets ouder zijnde en geen gro
te boksliefhebber meer, begaf ik mii
naar de Pacaembu, een gebouw
wa_rin twaalfduizend personen ver
zameld waren. Inderdaad was Hans
Oley, zoals ik ook wel vermoed had.
de Nederlander Jan Oly uit Lands
meer. Ik kende hem van voor de
Dorlog persoonlijk, evenals zijn va
der en grootvader Ik informeerde
hier en daar en vernam, dal hij
hier in Rio de Janeiro reeds twee
wedstrijden had gebokst. Hij ver
sloeg in de eerste wedstrijd de Chi
leen Guillermo er Herrera. Hij won
door k.o. in de derde ronde en won
op punten van de Italiaanse Argen
tijn Americo Capitanelli. De wed
strijd, die ik zag, verliep echter al
'.eer slecht voor hem. Het ging te
gen de Braziliaanse kampioen
:waargewicht Cincenton des San-
os. Oly viel in de negende ronde
ioor de ringtouwen bij hel ontdui
ken van een slag en bezeerde daar
bij zodanig de knie, dat hij niet in
dr ring terug kon keren en zo
doende k.o. werd verklaard, of
schoon hij volgens mij op punten
/oorstond. Na de wedstrijd bega!
'k mij naar de kleedkamer en zeg
gende, een landgenoot van hem te
zijn, werd ik toegelaten. Ik ben zel
den in mijn leven zo schoftig ont
vangen. Toen ik hem in het Hol
lands aansprak, kreeg ik dergelijke
scheldwoorden en vloeken te horen,
(Oly zei. ik sla je op je sm.dat
dit, zoniet 't laatste woord: .jot-
hollander" wel duidelijk aangaf,
dat Hans Oley, alias Jan Oly, met
bijzonder prijs meer stelde op het
ontmoeten van landgenoten. Daar ik
slechts uit pure nieuwsgierigheid
was binnengekomen, en Oly uiterst
geprikkeld scheen te zijn door het
ongeluk in de ring, begaf ik mij
weer naar buiten zonder iets te
zeggen Oly was echter tijdons de
lorlog een berucht S.S.'er, zo ver-
elde mijn zoontje mij later. Is he"
lan niet mogelijk zo'n kerel ook hr
boksen hier en in geheel A'
,e verh-'-^co
„De Dageraad" bijeen
Gisterenmorgen hield de Vrijdenkers
vereniging ..De Dageraad haar perio
dieke bijeenkomst in Valk s lunch
room op het Waagplein. De heer
Horst opende de morgen met een har
telijk welkomstwoord. Hij vertelde dat
de opening van de morgen in het te
ken van de Zonnewende stond, waar
door er meer licht op aarde zal zijn.
Mevrouw de Bruyne uit Zaandam
declameerde daarna het mooie ge
dicht: „Gebed van de onwetende".
Als spreker trad de bekende auteur
Willem van Iependaal op. Hij sprak
over ,,De Christus Mythe", op éen
boeiende en tevens komische wijze
wijdde hij over dit onderwerp uit.
Het programma werd afgewisseld
met declamaties van mevr. de Brtiy
nc. Zij declameerde oa. „Moed"
„He", offer" en „Vrede".
WTIE kan precies zeggen hoe ei-
genlijk een „schlager" geboren
wordt, er. waarom iedereen nu juist
„Mariïndel" op da lippen heeft en
geen ven de honderden andere
vaak niet minder aardige deuntjes,
die tezelfdertijd door componisten,
orkesten en zangets aan de wereid'
worden toegediend! Een schlager
komt, klinkt en overwint: plotse
ling kan niemand deze melodie
ontlopen, je hoort haar door de
radio, in bioscoop en café, totdat
ieder oakfietsjongen het je tege
moet fluit; en al zou je het zelf le
lijk vinden en je er tegen verzet-'
ten midden in de nacht word'
je wakker en ergens diep binnen
zingt iemand in .ie „Mariandel....
andelandel'" en hij zingt het
met je eigen stem! Misschien is
het waar dat zulk een lied tot
schlager wordt omd .t het de stem-
niing van een bepaald tijdperkje
't treffendst weergeeft, zoals 't b.v.
met Lily-Marleen was, een Duits
eo datenlied, dat door de troepen
van de Geallieerden zender tegen
offensief werd overgenomen, om
dat de mensen onder de uniformen
nu eenmaal intieme! met eikaar
verwant zijn dan de uniformen het
toelaten en omdat een lied geen
andere grenzen kent dan die van
het menselijk hart.
„Men veroudert snel op het slag
veld". zei Napoleon; zo zou men
ook kunnen zeggen: geen lied ver
oudert zc snel als een schlager,
want die leeft van de gunst der]
menselijke stemmingen, die nooit-
lang i'uren, wat Napoleon, die zelfs
een3 ten soort schlager was, al te
goed xe weten is gekomen. Zo is
dan ook het wereldberoemde „Ma
riandel" al weer aan 't vergrijzen;
een nieuwe schlager is sinds enige
weken over de aarde gegaan.
o ui gc^cuiedenis
v Je jongste wei eldveroveraar
v„ -\ien: Carol Reed, de Engelse
roi, ;seur, die de nieuwe film „De
cl .e man" (draaiboek van de be-
ke-de schrijver Graham Greene)
met Engelse, Amerikaanse en Oos
tenrijkse artisten te Wenen op
nam, zocht wanhopig naar een me
lodie, die altijd weer te horen
vnosst zijn wanneer Orson Welles
op het doek verschijnt. Welles
speelt de hoofdfiguur Harry Li
jn:;, een tijdgenoot uil ons atoom
tij dperK, een inens die moreel ge-
v.oerd is en en ten slotte zelfs
tol moordenaar wordt. Toevallig
h: rm-'rde Reed zich een cither-
speler, die hij eens in een ono*.
kende Weense wijngelegenheid ge
hoord had en hij dacht: de koele
en toch melancholieke toon van
dit instrument zou misschien de
wandelende wanhoop, waarom het
ging, rot best kunnen begeleiden.
Hij wilde het eens proberen en
ging onmiddellijk ep zoek naar de
bekende citherspele-, die ergens in
een vin de vele wijngaarden van
Wenen moest te vir.den zijn. Deze
kleine muzikant, die zich van geen
kwaad maar ook /an ggen geluk
bewust was, heette Anton Karas
en hij moest zijn salaris oogsten
door fooien die hem weieens wer
den toegegooid.
De fnm-ondernemers vonden de-
11ARRY LIME
ofwel Orson Welles...-
ze man absoluut niet belangrijk,
zijn werk zou een van de vele klei
ne risico's zijn, die het scheppen
van een film met zich meebrengt
en die men na de voltooiing meest
al weer vergeten ls. Ook onze cl*
therspeler was na zijn laatste
speelscène te Londen reeds weer
vergeten: niemand zou op de ge
dachte zijn gekomen hem enthou
siast op de schouders te slaan of
hem in Engeland te houden. En
Anton Karas zelf? Die was blij
dat hij na dit opwindende werk
de mist van Londen weer met de
zon van Wenen kon verwisselen.
Maar toen de première afgelopen
was begon het. Wat? Het, wat
niemand kan verklaren, het volko
men onverwachte, dat geen deri
toeschouwers zich van de herinne
ring van de melancholieke cithWV
melodie kon verlossen, dat leder-,
een dit zwaarmotriige lied op da
lippen droeg, alsof het uit zijn ei-,
gen hart was geboren en hem van
iets onuitsprekelijks kon bevrijden.
In een ommezien was dit lied tol
een schlager geworden. Onmiddel
lijk wilde de filmmaatschappij er
platen van laten maken, maar An^
ton Karas zat allang weer in We-,
nen en had niet het minste benul
ervan dat iemand in Londen zich'
nog naar zijn werk zou kunnen
omdraaien. De firma had geen tijd
om de e n bekende ergens in Wenerv
op te sporen de geest van suc
ces is een ongeduldige geest; wie
hem dienen wil, raag hem geen
seconde uit de ogen verliezen de
heren lieten direct platen van doj
geluidsband copiëren. In korte, tijd
was niet alleen de eerste editie,
maar ook de tweede en derde ge
heel uitverkocht. En vandaag, nog.
maar enkele weken nk de premièrë
van de film, zijn reeds 250.000
platen letterlijk uit de handen vai^
de verkopers getrokken. De pla',
ten fabrikanten, eerst nog een beet
je verdoofd van dit verbazende,
succes, waren niet eens dadelijk ln
staat om nu juist ook een wereld
schokkende naam te vinden voor
hun lied dat Immers niet meer is
dan een begeleidende melodie zon'
der .voorden, en zo heet de schla
ger nu eenvoudig ,JHarry Lirae-,
motief" naar de hoofdfiguur van
de film.
De c-itherspeler Anton Karas ii
intussen natuurlijk al lang uit da
kelders van Wenen naar Londen
gehaald, waar hij in vele nacht'
Hnhs aan de lopende band optreed!
en onophoudelijk hei „Harry Ll-f
e{" moet tokkelen.
:rj", zo schrijft een Lon-
me-motie!
„Zeldeq
dense krfnt, „zelden is een cabar
ret-kunstfnaar door het publlel»
met meef respect behandeld dan
de 43jar»ge cafémuzikant Anton
Karas". Onder zijn gasten begroet'
te hij zteds Prinses Margaret,
Wedden dat oox wij in Neder
land spoedig van Mariandel over'
stappen naar Harry Lime?
KURT 1EHMANN.
Abonneer! U op dit blad
19 We waren nu allemaal in het
binnenste van de walvis terecht ge
komen, en al gauw bleek het. dat het
geen echte walvis was. Daa.- van
binnen leek het wel een sooet dok.
Aan weerszijden waren brede stel
gers, waarop diverse mannen heen en
weer liepen, die bezig waren de
„Kraak" in te halen. Het geheel
werd door een paar felle schijnwer
pers verlicht. De kajak met Oït en
Kappie er in dobberden achter de
„Kraak" aan, en was zodoende voor
niemand zichtbaar. Waar zijn we
nou terecht gekomens mompelde Kap
pie, toen hij weir wat van de schok
was bijgekomen. „Als dit een walvis
is ben ik er ook één." „Kaliopilala
zei Oet met een angstige klank in
zijn stem. „Uk wuk" Ja ja zei Kap
ple Net wat je zegt Ik zou wel eens
willen weten, wat dit allemaal moe1
betekenen. Wanneer ze ons nu maar
niet in de gaten krilgen. dan «al ik
er wel achter komen. De haron had
Li alles nog niet zo'n erg. cmdat hij
oog bezig was met het harpoen ka
non. Hij had nergens anders oog voor
„Wacht maar beestje" mompelthij
„Hier heb ik een aardig harpoentje
voor je klaar" De baron trok aan een
touw, en de harpoen suisde door hef
inwendige van de walvis hcert en
kwam tenslotte met een ketsend ge
luid tegen één der stalen wanden
aan
