VOOR - LENS
HAAR KONINKRIJK
We drukken onze neg? iieven zelf a f
In Parijs mag men baccarat en
hazard spelen
Maar... alle spelers zijn geregistreerd
Er is al veel geschreven over het spel. in het bijzonder
over het hazardspel en ds mentaliteit van de spelers.
Sinds er mensen op dit ondermaanse rondlopen, bestaat
het sp.1 en de verslaafdheid aan het spel is zeker even oud
als de mens zelf. Men zegt we 1 eens, dat het in Parijs krioelt
van de clandestiene speelholen. Hoe talrijk zijn niet de ver
halen van romanschrijvers, waarin d; speelholen worden be
schreven? Geheimzinnig moe t er de sfeer zijn bij het groe
ne tapijt, vamps roken er on verschiilig een sigarrt, RussI
sche graven verspelen er for tuinen en verliezers plegen
zelfmoord.
Maar toch als men eens rustig
met commissaris Perrot die
belat is met het tozicht op de
speelzalen te Parijs gaat pra
ten, komt men al gauw tot a^
dere gedachten. Op een hoge
uitzondering na bestaan er in
de Franse hoofdstad geen of
flclële speelzalen. Ten tweede
zijn er geen vamps eenvoudig
omdat er geenvrouwen in de
zalen worden toegelaten. En
ten derde is de speler van
vandaag aan de dag een gere
gistreerd speler.net als elk lid
van een voetbalclub. De naam
van elke speler staatop een
kaartje, waarvan er 35.000 in
het systeem van de speelza
lendienst staan.
controle.
SINDS 1923, vertelt commissaris
Pen-ot. is er een w van kracht
die het hazardspel in sommige
Parijs? clubs toestaat. Onder be
apalde voorwaarden dan Men re
den eerde toen zo: Is het toelaat
baar. dat er in het geheim wordt
gespeeld? Als men het spel v?r
biedt, wordt er toch gespeeld,
wam men behoeft slechts de ziel
van de sp?ler en zijn koorts te
kennen, om dat te beseslen. Con
trole op dergelijke clandestien0
holen is erg moeilijk en er zou
hoel wat kunnen gebeuren dat
strafbaarder is. dan het spel al
leen.
Staat men het spel echter toe
on^p>- bepaalde voorwaarden, dan
wordt het spel gereglementeerd,
de felesenheid gecontroleerd en
bebaivp d" verliezer wordt n'e
mand er minder van De staat
profiteert van de belasting, die
bv voric Jaar 990 milliren franc
bedroegen, sociale instellilngen
kro°-en peen deel.
Tn 1940 werden d? clubs weer
en inde ooriot* glnft
„o.tendé". het, clandestiene speel
Ho off'e'jnp duw vervangen
M«n kon er wrinig tegen doen. De
namen aantal van
on-*ov v»oede"
Na d,e oorlog heeft de Dollt'®
schoon schin moeten maken. On
orronhlo» 9dfn p" vrHvvel g^en
..on<ier<mondse" speelholen meer
ln Parijs.
BFSCWRMTNr.
Er zijn op het ogenblik negen
tien o'flcIMp sr>?eiolute in Pariis.
zegt de commissaris 35.000 spe
Iers ziin er bij ons ingeschr-ven
en bezitten eenspeelkaart. Van
*}K<\0n 7,Pn pr ppH'p» nfp» jpf».
dan 10 000 vrii geregeld in de
clubs. Zodira wij merken dat er
jp*s ni"+ m orde is orvr>
Ier hij probeert bijvoorbeeld
om vals t0 soeien word* hem
voor vijf jaar lang het spelen ver
boden.
Elke club h'eft een lijst, waar
on h» nam°n vop deze 'nterdits
de jeu" voorkomen. Bovendien
kennon rfo ^cronaar* van d« club-
de mcesU spelers. Dan ziin ei
nog d® J^erdHs vo'ontalres" A1'
we bOvncbseM m°*ken «te1
Iemand aan 7,{n pacs'o ten gron
de dreigt te gaan soms kriieen
we een tip van de familieleden
dan sturen wij hem een briefje
op een gunstig ogenblik. Wij stel
len hem voor, een stuk te tekenen
waarin hij om bescherming van
de politie vraagt en trachten hem
er van te overtuigen, dat dit wer
kelijk voor zijn beswil is.
En die verhalen over „vamps"?
De commissaris glimlacht een
beetje. De spelers vinden het best
zo, zegt hij. Als er vreemde vrou
wen zijn dan verdwijnt de winst
altijd. Hun vrouw kan hen niet be
reiken om te controleren wat ze
verspelen. In het algemeen wor
den scènes aan de speeltafel
zo gelukkige wijze vermeden. Ha
zardspel moo-en de vrouwen n,p'
spelen ln Parijs. Er zijn genoeg
bridge en schaakclubs waar ze
hun hart kunnen ophalen. Rodlet
te mag er in Parijs met worden
gespeeld. Meestal speelt men bac
carat of chemln de fer. Als
de trucjes en foefjes met deze
spelen dcor 'de veertien special is
ten van de brigade zouden moe
ten worden beschreien, ^n zou
de krant klein zijn. Daarover
tet hier toe.
dinsdag 17 januari 1950
Hilversum I 7.00 Nieuws 7,15 Och
tendgymnasiiek 7,30 Gramofoonmu
ziek 7,45 Morgengebed 8.00 Nieuws
en weerberichten 8.15 Gramofoonm
ziek 9.35 Lichtbaken 10.00 Voor de
kinderen 10.15 Kamerorkest 10.40 De
schoolradio 11,00 Voor de vrouw -
11,30 Gramofoonmuziek 11.50 Gods
dienstige causerie 12.00 Angelus 12.03
Amusementsorkest (12,30 mededelin
gen) 12.55 Zonnewijzer 13.00 Nieuws
13.20 Mannenkoor 13.50 Viool eu pia
no 14.30 Gramofoonmuziek 15.00 De
schoolradio 15.30 Gramofoonmuziek
16.00 Voor de zieken 16.30 Ziekenlof
17.00 Declamatiewedstrijd 17,30 Voor
de jeugd 17,45 Regeringsuitzending
18.00 Promenade orkest 18.20 Sport
18.30 Voor de strijdkrachten 19.00 't
Nieuws 19.15 Actualiteiten 19.25 Cau
serie 19.40 Gramofoonmuziek 19.45
Hoorspel 20.00 Nieuws 20.05 De ge
wone man 20.12 Hoorspel 22.45 Avond
gebed 23.00 Nieuws 23.15 Kamermu
ziek 23.4524.00 Gramofoonmuziek.
HILVERSUM II 7.00 Nieuws 7,15
Gramofoonmuziek 7.50 Dagopening
8.00 Nieuws en weerberichten 8.15
Radio ochtendblad 8.40 Gramofoon
muziek 8.55 Voor de vrouw 9.00 Gra
mofoonrauziek 10.00 Morgenwijding
10.15 Metropole orke3t 10.50 Voor
de kinderen 11,00 Mezzo-sopraan en
piano 11,30 Voor de zieken 12,00 Gra
mofoonmuziek 12,30 Mededelingen
12.33 Voor het platteland 12.40 -
Weense muziek 13.00 Nieuws 13.15
Musette-orkest 13.45 Voor de vrouw
14.30 Opera 16.30 Voor de jeugd 17.35
Dansmuziek 13,00 Nieuws 18,15 Pia
nospel 18,30 Toneelbeschouwing 18,45
Gramofoonmuziek 19.00 Voor de kin
deren 19,05 Fanfare orkest 19.25 Pa
ris vous parle 19.30 Viool en piano
20,-00 Nieuws 20,05 Actualiteiten 20,15
Gevarieerd programma 21,30 Orgel
spel 21.45 Buitenlands overzicht 22,00
Hawaiian muziek 22.30 Fluitduetten.
23,00 Nieuws 23,1524.00 Gramofoon
muziek.
Voor onze amateur fotografen
1 Kappie, de maat en de kok Ah
Sing zaten op het achterdek van de
„Kraak" te visen. Dit was een plan
van Ah Sing geweest, die Kappie 'n
paar dagen geleden in dienst had ge
nomen. „Wij vissie vangen!" zei Ah
Sing. „Lekkehkost geen cen-
tjiesvissie vangenin panne
tje doen en opeteh". „Jij lijkt me 'n
zuinige kok!" zei Kappie. „Dat is 'n
goed plan! Pak drie hengels, maat!
We hebben er de tijd voor, want er
is op het ogenblik toch geen vracht
of sleep te krijgen! De tijden zijn
slecht.... we liggen hier nu al weer
drie weken!" Daar zaten ze dus, en
ze staarden naar de dobber.... een
kwartier, een half uur, een uur
en er gebeurde maar niets! „Er zijn
hier geen vissen!" zei de maat ten
slotte somber. We zitten hier voor
gek! Ik zou beter m'n prentebrlef-
kaarten in kunnen plakken dan hier
te zitten, of...." De maat werd on
derbroken door een bulderende stem
vlak bij hen. „Carambissima del pip-
po! Signor Capitano! Ik izekijk dat
gij aan het vangvissen zijn!" Ze ke
ken alle drie om en Kappie en do
maat herkenden meteen Signor Rl-
valdi. „Wel heb ik van m'n leven!"
zei Kappie. Waar komt u vandaan?"
„Ik die aard-wereld omgezwerfd en
eindelijk Signor Capitano zoek-vin-
den!" vertelde Signor Rivaldi met
omhoog geheven handen. „Eindelijk!"
W E hadden de laatste keer
afgesproken, da* we met el
kaar afdrukken van de nega
tieven zouden gaan maken.
Misschien herinnert u zich
nog, dat we alles reeds hac*
den klaargelegd ln de donke
re kamer. De ontwikkelaar,
het fixeerbad, het zachte en
het normale papier. De oran
jelamp waa in orde. Natuur
lijk kunt u er ook een rode
lamp voor gebruiken, maar
een rode lamp heeft het na
deel, dat uu er bijna niets bij
kunt zien. En wat het appier
betreft, we gebruikten gas
lichtpapier. Ik heb u de vori
ge keer reeds verteld, dat er
ook andere soorten papier
zijn o.a. bromide en daglicht
papier. Maar daar komen we
een anderekeer wel eens over
te spreken.
TWEE dingen heeft u nu nog nó
dig. In de eerste plaats een af
drukraampje en in de tweede
plaats een maskertje. Dat is om
het witte randje om uw foto te
krijgen. En eigenliik nog een der
dï ding. Een Dineetje om d® fofo's
uit de ontwikkelaar te halen en
na ze in een bakje met water te
hebben afgespoeld in het fixeer
bad te brengen.
Eind?lijk is dan toch alles ge
reed. Het negatief wordt in het af
drukraam gelegd, de gevoelige
kant naar boven. Een stuk papier
er op met de gevoelige kant op
hot, negatief afdrukraam sluiten
en dan moet u belichten. Dat wil
zeeeen. dat u het afdrukraam 'n
bet>aalde tijd onder een gewone
elpctrische lamp houdt
U moet steeds een lamp van de
zelfde sterkate houden. En u
moet ook steeds oo de zelfde af
stand van de larr i blijven met
uw afdrukraam. Als u dan neea
tieven heeft van reliike dikte.
HET IS AL ENIGE tijd geleden
gebeurd, maar lenskijker was de
notitie er van kwijt geraakt, oor
onze Westfrlese dreven reed een
colonne militaire auto's. Door on
bekende omstandigheden raakte
de achterste wagen van de weg
af en de sloot in.
Een er achter rijdende luxe wa
gen, bestuurd docr iemand, die
tot het ras der burgers behoorde
zag het gebeuren en als goed Ne
derlander voelde hij zich ver
plicht dp commandant, dis aan
het hoofd der colonne reed van
het ongeval kennis te geven. Met
levensgevaar en een flink portie
geluk slaagde hij er inderdaad in
weet u hoe lang u belichten moet.
En weer geef ik u de raad: noteer
de belichtingstijd, dan krijgt u de
minste mislukkingen en dat is bil
de tegenwoordge duurte van het
materaal van het hoogste belang.
En het heeft nog een voordeel.
Het werkt niet zo vlug.
Dat moet ook niet. Als u Iets
wilt bereiken in de fotografie,
moet u niet vlug werken. Dan
moet u secur werken. Pas dan
slaagt u er na een paar Jaar in
foto's te maken, die u stil kunnen
deno genieten. Ik hoop, dat u het
zo ver zult brengen en dat we e?
na verloop van tijd nog eens in
zullen slacen een fototentoonst?]
ling te organiseren in de kop van
Noordholland.
Ziezo. Dft lamp is aan geweest.
Oo mijn advies heeft u de foto
ach+. seconden bei'eht oo een af
stand van 50 centimeter van de
lamp. En nu gaan we de foto in
het onitwlkkelbad brengen. U
gooit de foto er ln. met de zijde
waaroo het b°eld moet komen
naar boven. Dat is do gladdo zi»
de van het paoier. Dan duwt u
de foto met het pincet onder en
wacht rustig af.
DE EERSTE
BFELDSPOREN.
Zi:t u de eerste beeldsporen oo
komen? Ja, u wordt er zenuwach
tig van. Dat was bij mij ook zo
de eerste keer. Dan ben je zo ont
zettend nieuwsgierig naar wat er
te voorschijn zal komen. Dat is
juist het mooie van het zelf w?r
ken. De spanning en het kunnen
beïnvloeden van het eindresul
taat.
Ziet u h?t beeld duidelijker wor
den? Het is het aardigekopje van
uw jongste. Neen. haalt u het er
niet te vlug uit. Het beeld mo?t
volkomen uLt ontwikkelen. En
omdat ook de gele lamp een enigs
zins bedriegelijk licht geeft, wil
men de foto er wel eens te vlug
uithalen. Dan valt het resultaat
tegen. Dan is de foto te flets, te
grijs. Dan flonkert ze niet meer.
Als u de foto nu enkele minuten
in de ontwikkelaar heeft gehad,
Is u er zeker van dat ze niet meer
in kracht kan toenemen.
Ziezo, nu halen we defoto er
uit. Het het pincet breneenwe ze
in een bakje schoon water, spoe
len ze even af en gooien ze in het
fixeerbad. Nadat ze er enkele
ogenbhkken helemaal onderge
domneld in heeft geleaen. draaien
ive het witte licht op. ten einde
WÊt resultaat bij dat volle licht te
bekijken.
Zte u hoe aardig de foto is ge
worden. Ho? orachH? van toon
waarden? Misachten zult u bil
n zelf zeggen: «c ^ot rm
xwapvo p?»t, dat, de fofo
in de schaduwpartijen niet hele
maal zwart is gewonden en In
de lichtste part'ien nog voldoen
do tekening, vertoont*
We komen er later nog wel
eens on terug. We kunnen echter
begrijpen dat u in de wolken
bent. En w° laten u nu verder al
leen uw foto's zelf maken. We
hobben nog ander work te doe«
En als wp bli u gebleven waren
zouden w* onmcriemden hebben
eemnakt over de foto. dip naar
uw smaak zo voortreffdiik was.
D«P onmerkingeu hewatien we tot
volorende week. Want dat de foto
nog zo veel proVoi^n vertoont, is
niet uw schuld. Tenminste..
-Ta, gedeeltelik wel. maar 1»
wist. neg riet beter De hoofd
schuldge is hier de gulzige lens.
En die lens zullen we in een van
ionze volgende lessen moeten le
ren beheersen. U zult zien, dat
dit het moeilijkje maar tevens
het mooiste van de fotografie is.
het hoofd der colonne te bereiken
en de commandant in kennis te
stellen van het aan een zijn r wa
gens overkomen ongeval.
Hoe glunder begon de comman
dant te kijken. Wat was hier een
prachtige gelegenheid om prak
tisch te oefenen. In bloemrijke be
woordingen bedankte hij de wel
willende burger, er aan toe voe
gende, dat het. niet zo erg was,
daar de colonne over een eieen
kraanwagen eosch *te Het gelaat
van de commandant betr i.< ech
enigszins toen hij van de
burger moest .vern?men dat het
juist de kraanwagen was. die ln
de sloot was geraakt. Zodat ten
slotte nog een burgerkraanwagen
zijn militaire collega uit zijn be
nardeposltie moest verlossen.
LENSKIJKER HAD tot voor enke
le dagen een hartstochtelijke be
wondering voor journalisten. Hij
beschouwde hen als ridderlijke
wezens, zonders vrees of blaam,
die er regelmatig oo uit ziin. de
naar nieuws dorstende mensheid
van het nodige nieuws te voorz'en
Maar nu is hij voor goed van
dat. denkbeeld genezen. Misschien
herinnert u zich dat een zkere
filmster, Rita Hayworth getrouwd
is met een monsterachtig rüke In
dische prins, Ali Kahn. Een huwe
illk net als alle andere. Na ve-
looo van niet al te lange tHd
werd er in het gelukkige Jonge
e-ezin een baby verwacht. Na.arma
het t.Hd jlp waaroo de Wilde ge
beurtenls nlaats zou v'uderi. n(i
d?rde. werden de lournalisten on
poduldteer. Ze beWerden de wo
nlng var» Rita v»aar man en
toen het elndelilk zo ver was.
moest ze m?t naar een zieken
huis worden vervoerd. Dat was
nog niet mooi genoeg.
De journalisten kregen de lucht
van de Pst en ze ontzagen zich
niet het ziekenhuis binnen te
dringen, zo behict waren
sensatie. Ten slotte moest de po
Utitle er aan te nas p»n 7®
met harde hand te verwilderen.
Lenskilker zou het niet erg heb
ten gev'nden. Indien ze er uit wa
ren geslagen.
INDIEN WE ONS niet b?zlg hiel
den met de schrijverij, dan zou
den we tuinder worden. Want
daar is ook de nodige sensatip in.
Wat is er vorig jaar niet wat te
doen geweeat over «de uien. He*
leek er op of niemand meer uien
wilde eten. Duizenden balen wer
den op de mestvaalt, e^poo'd. F'
hetgevolg was natuurlijk, dat de
tuinders er een beetje huiverig
voor waren om uien te zaaien,
1 Werkt u graag voor niets? F"
kom nu vandaag eens kijken.
Lenskijker had tot dusverre wei
nig noti? van de prijzen van de
uien. Maar nu werd hij deze week
door zijn echtgenote uitgestuurd
om uien te kopen ten elide erw
tensoep te kunnen consumeren.
Hij moest trouwens nog meer in
grediënten halen. HIJ moest de
spliterwten inslaan en de kluif.
De laatste twee sloegen al een
aardig gat In zijn beurs. Speciaal
de kluif is enigszins aan de prij
zlge kant. Maar hij trees*
dat de uien in ieder geval niet te
duur zouden zijn. Och arme, wat
een schrik. Vijf maal zo duur als
het vorig Jaar.
Als lenskijker nog eens van be
roep verandert, gaat hij in de
uien.
NIET ALLEEN DAT de uien duur
is. Je krijgt er zo'n onaangename
smaak van in je mond als je ze
eet. Wij hadden de gewoonte om
een paar koffiebonen na te eten.
als we uien hadden geconsumeerd
at word* ons echter ook mei
lijk gemaakt. Want laat me de
minister nu als Oudejaarsverras
sing het koffierantsoen verminde
ren. Toen het bekend
we juist in de bus dei een aan
tal patiënten vervoerde, die op
bezoek waren geweest bij dokter
Swaters. He r
overkomen dat we die bus trol *n
En veelal bewoog het gesprek
zich dan rond de kwalen, die de
verschillendp slachtoffers teister
den en waarvoor ze in het veraf
gelTgen Juliar>adorp genezing
zochten. Maar dit maal hebben
we geen klachten meer gehoord.
Elke kwaal werd verre overtrof
fen doorde kofflen^od, waardoor
hun gezinnen, indien we hen
mochten geloven bedreigd wer
den. We hebben zelfs sterk de in
druk cekregen. dat ho' cph—
aan koffie genezend werkte. Mis
sch'en dat de knffte de 4s
van vele kwalen. Dat weten we
niet. Maar het koffiecebrpv heeft
hen iu ieder eeval enkele uren v®'*
pozing gebracht. ff
MINISTER IN T VELD heeft de
gemeenten een zware taak op de
schouders gelegd. Kom b?« me
aantrekkelijke en go^dkooe nten
r»en om te bouwen, n'dnc; v®rkTaar
de hij p*> dan kun JuUip fp o^r>or
gaan. Wat zal dat een Vnnnnel
ln h?t. hnewderi>nk Wo yenr
z'en. dat de veip wcnnni'm'<»/»«►»>-
missles bji zul'en tenrdpn om?e
cchakeld tot pianppneommlcctoR,
die allemaal aan bet. reker>en
laan. We ziin erp ben'euwd
er uit te voorscbiin ^oi Vnn«»n.
d«en er SOm« COmn*1««5es z«n
een nlan wWpu hebben. Tenskïj
ker h-'ef* er oVele In voorraad.
Maar niet gratis.
(Ongecorrigeerd).
Roman naar het Engels door Ida Boyd
9. „Ik mot na de mart", zei Lou-
tje opeens. .As ik het nou niet doe,
komt er niks meer van en we hebbe
van alles nodig".
Hij nam een hengselmand van een
spijker, hing die over zijn arm en
vertrok fluitend.
Toen zij alleen waren begon Ar-
thur vragen te doen, moeilijk en
aarzelend.
Hoe ging het met Wan da? Wat
was het vooc een man? Hield ze van
hem? Wanneer gingen ze trouwen?
Zo gauw al? Hij staarde peinzend ln
het vuur.
„Je weet, dat ik eens gehoopt heb
met haar te trouwen?"
„Ja dat weet ik...."
„Ze zal nu wel duivels blij zijn,
dat ze het niet gedaan heeftWe
ten je vader ea moeder.... van me?"
Ze zwegen.
„Neen. De heb hun niets gezegd".
Maar al spoedig met een poging
ora hem over de pijn der herinne
ring heen te helpen, om de oude
toon van vertrouwelijke vriendschap
terug te vinden begon ze te ver
tellen van Lenda's zorgen en angsten
en intriges. Ze had daarbij een on-
onderdrukbare sensatie van oneer
lijkheid tegenover haai- zusters, een
krenking van dat gevoel van saam
horigheid. dat zich nimmer het zwij
gen liet opleggen. MaarArthur
ging vóór alles en bovendien: was
Arthur vroeger niet altijd ingewijd
in alle familie-intriges? Hij was
steeds haar vertrouweling geweest.
Waarom nu dan niet meer?
„Lenda heeft haar hart nog meer
op dit huwelijk gezet dan Wanda
zelf", zei ze. „Ik kan geen woorden
vinden om haar laten we maar zeg
gen: „haar hebzucht" te beschrijven.
Ze doetniet anders dan intrigeren
om nadeel af te weren en voordeel
te bemachtigen. Ze bedenkt de on
mogelijkste intriges om te verkrij
gen wat ze wil. EnWanda maakt
haar door haar domheden bijna gek
van angst".
„Dat lijkt me een pijnlijke toe
stand".
„O» met Wanda weet je nooit waar
je aan toe bent. Die verwekt altijd
pijnlijkheden. Zij wil een rijke man
hebben en een rijke positie, maar
ze heeft geen verstand genoeg om
haar teng te bedwingen en de boel
niet in de war te sturen. Heus, Ar
thur, als het niet zo ernstig was. zou
ik er om moeten lachenJe moest
die moeder van Builing ham zien
een oude draak, volgepropt met con
ventie. Ilc geloof vast, dat Wanda
haar vrije tijd doorbrengt met plan
nen te maken over hatelijkheden,
die ze tegen haar zal zeggen en on
aardige dingen, die ze tegen haar zal
doen zodra ze veilig in de huwe
lijkshaven is binnengevaren".
„Dat zal prettig zijn voor Bullirïg-
ham", zei Arthur.
Linda kwam die dag laat thuis en
mr Rellacc was daar nijdig over
en mrs BeUace zeurde eindeloos over
het feit, dat ze Linda had nodig ge
had en dat Linda er niet geweest
was en dat niemand wist wat ze te
genwoordig uitvoerde en dat nog wel
in een tijd. waarin zoveel te doen
was en bovendien
Zo ging het maar door.
Linda zei weinig gaf geen ver
klaring van haar lang en laat uit-
bLijven.
„Ben je Arthur gaan opzoeken?"
vroeg Wanda.
„Wat? Arthur? Wie? Arthur
is die? Wat weet Linda van hem?
Manners?" riep mrs Reliace. „Waar
Is t Arthur Manners, Wanda? Waar
om zeg je niets? O wat is er toch
altijd voor...."
„Dat zijn zowat zeventien vragen
achter elkaar", zei Wanda. „Je zou
ze stenografisch moeten opnemen,
om ze te kunnen onthouden en een
voor een te behandelen."
„Misschien dank je. dat je geestig
bent" begon mrs Rellace, maar brak
af en wendde zich tot Linda. „Heb
je Arthur Manners gezien, Linda?
Waarom komt hij je vader en mij
niet opzoeken? Ik vind het niet erg
beleefd".
„O aan beleefdheid doet hij niet
meer", zei Wanda lachend. Ze had
Linda nu op de pijnbank, heerlijk!
„Ze ls altijd verliefd op hem ge
weest". dacht ze met de grondeloos
wrede jalouzle van een zelfzuchtige.
,Jk kan het nu nog aan haar ogen
zien de domme gans".
„Antwoord je moeder op haar
vraag!" riep mr Rellace kwaad. Wan
da bleef zwijgend toezien. Linda be
gon snel te spreken.
„We hebben Arthur Manners een
tijdje geleden gezien. Lenda zag hem
en heeft hem niet aangesproken
we waren samen met Fred Builing-
ham. Ik ben hem even later nage
gaan om hem te vragen, waar hij
woonde
„Waarom is mij daar niets van
verteld? Wat betekent het, dat Lenda
niet tegen hem sprak? Waarom komt
hij vader en mij niet opzoeken? Hij
was kind in huis bij ons en je vader
heeft hem die positie bezorgd.Is
hij Uitgenodigd voor het huwelijk
van Wanda?"
„Nee!" zei Linda met een nadruk,
die haar vader en moeder niet be
grepen.
„Waarom niet? Hoe kon je zo on
hartelijk zijn? Wat moet hij wel
denken? Schrijf hem vanavond nog.
Hij zal nauwelijks tijd hebben; maar
je hebt er zeker toch wel met hem
over gesproken, Linda?"
„Arthur komt niet op de bruiloft",
zei Wanda langzaam. „Hij zou zelfs
niet komen al kreeg hij een uitno
diging. Hij speelt op een draaiorgel
ln de straat en haalt met zijn pet de
centen op hij is een bedelaar ge
worden".
Mr en mrs Rellace waren tamelijk
dom en zelfzuchtig, maar ze waren
geen onmensen en deze onomwon
den mededeling deed hen verstomd
neerzitten. Het was niet te geloven!
En toch Wanda kon het op die
manier niet gezegd hebben als het
niet waar was.
Arthur Manners! Dat was dus de
reden waarom hij niet op bezoek
gekomen was.
Linda's ogen liepen over. Ze kon
niemand meer aankijken; ze kon het
niet uitstaan, dat ze haar zagen
schreien schreien om Arthur, die
van Wanda gehouden had. Ze schoof
haar stoel terug en liep wankelend
de kamer uit.
„Dat is iets verschrikkelijks",
zei mr Rellace eindelijk en mrs Rel
lace barstte uit in een eindeloze je-
remiaade.
Linda had geen tijd om zich in
haar kamer op te sluiten en daaruit
te huilen. Er was te veel te doen, dat
zij alleen doen kon en na den eten
kwam Lenda, om orders uit te de
len en overal haar neus in te ste
ken. Ze kreeg al gauw uit haar moe
der. dat Wanda „vreselijke dingen
had gezegd" over Arthur Manners.
Lenda maakte korte metten met 't
geval. Linda was 'n idioot, die sen
timenteel snikte en stotterde over
alles wat op haar weg kwum. Hopen
mensen raakten aan lager wal in de
wereld; het gaf niets om je daarover
op te winden en het was eenvoudig
een onmogelijkheid Arthur hier in
huls te ontvangen, zolang hij deed,
wat hij nu deed.
„Dat zou te veel zijn voor de Bul-
linghams", zei ze koel. „Je zou het
hun niet kwalijk kunnen nemen, al*
ze verder voor de eer bedankten. En
als we met hem omgaan, fcadat Wan
da getrouwd ls, zullen ze nog lelijk»
dingen over ons denten en zeggen.
Ik wil niet, dat er zo iet* gebeurt.
Houden jullie je mond er over en
laat het afgedaan zijn!"
Lenda's jonge gezicht leek ee*
stenen masker, haar neus een havik*
neus, haar lippen een rode smalte
streep. (Wordt vervolgd).
