SCHETSEN VAN HET LAND
Populair Bijvoegsel.van de
HELDERSCHE COURANT,
van Zaterdag 7 Oct. 1922.
No. 41. (AUTEURSRECHTEN VOORBEHOUDEN)
MARJNE-HERINNERING.
In April 1894 kwamen we in dienst met
Hr. M». pantserdekschip „Koningin ilhelr
mina dar Nederlanden". was toen „de
nieuwst» aanwinst van de vloot en wij, offi
cieren, waren wit trotsch op deze „eenheid
voelden ons „officiers de hautbord en keken
eenieszins geringschattend neer op onze col
lega! die op oud materieel dienden. Er liep
toen evenwel een gerucht door het Nieuwe-
diep dat het schip niet zeewaardig was, een
gerucht, dat natuurlijk op niets gebaseerd
was, en dat er dikwijls is als een nieuw type
schip zij» ewtré» in de Marine doetmaar
het w&s er ea sommigen geloofden er aan.
MissobieB kwam dat hoofdzakelijk, althans
gedeeltelijk, hierdoor, dat er toen in het Jut-
terland een kolonel van de Marine woonde,
die steeds maar op bet nieuwe schip afgaf.
De oude Rook (ik zal hem maar noemen I) kon
zich met die nieuwigheid maar niet vereeni
gen en als hij op den havendijk naar de
„Wilhelmina" stond te kijken, dan ging het
er van langs: „Wat een schuit! het lijkt wel
een hooiberg met dien bovenbouwgeen
lap zeil er op..,, een drijvende doodkist is
het.1 k zou er niet graag den Oceaan mee
opgaan.... er komt geen steek van terecht,
Je kunt net zoo goed dadelijk in Je graf krui
pen", enz., enz.; enfin er was geen naar goed
aan het echlp! Wij, aan boord, trokken er
ons niets van aan, maar Rook was zóó over
tuigd, „dat er niets van terecht zou komen
dat op de» dag dat wij vertrokken om de
Eroefrels naar het Engelsche Kanaal te mn-
I en, hij even aan boord kwam om „afscheid"
te nemen, Commandant en alle officieren kre-
{en een handdruk van hem, met een uitdruk-
g ln f'n oogen of hij zeggen wilde: „arme
stakker, dat ie voor het laatst, God zegen Jè".
Zelfa ging hij naar de nor, "naar do adelbor
sten, om „afscheid te nemen" van dezfc hoop
des vaderlands, die weldra on den bodem der
see sou rustenII.... maar aóér trof hij het
niet. want de Jonk ere zaten allen luldruohtlg
rond een groeten pot „boerenjongens", waar
mede zij aen aanvang der reis vierden....
hetgeen Rook zeer ongepast en weinig be
langstellend vond; maar zoo zijn nu eenmaal
adelborsten!
De rsls begon en alles liep goed van stapel.
Op een goeden dag heel ln de vroegte, het
was Juni passeerden wij het geheele En
gelsche Kanaal-eskader, waarvan de oom-
msndovlag gesalueerd werd en na eenlge da
gen varens kwamen wij ten anker op de ree
van Plymouth. Van het verblijf aldaar her
inner ik mij nog een klein voorval. Na de
officieel» besoeken te hebben afgelegd, kreeg
onse oommandant een contra-bezoek van den
T'.ngelachen admiraal. Deze kwam aan boord
ln een keurige groote witgelakte steamlaunch,
allea ln de puntjes, en die zelfs was voorzien
van sen dskhuls, dat ongeveer heelemaal van
Ïlas was. Da wacht stond bU ons aangetre-
en, d# tamboer sloeg drie roffels, eni., enz.,
sooals hst behoort, en de admiraal, met adju
dant ea enten commandant, verdween ln de
kajuit.
ondertusschsn werd bij ons de batterij van
7.6 oM. bemand, om wanneer de vlootvoogd
wed«r vertrok, hem het hem toekomende
saluut t» kunnen geven. Alle» was gereed!
Na een kwartiertje komt de admiraal weder
aan dek, wordt met hetzelfde ceremonieel uit
geleide gedaan, stapt in zijn sloep, steekt af,
stopt op sen vijftig meter ongeveer afstand
van het schip enklaar om te salueeren
met vijftien scheten.... stuurboord uit..,,
stuurboord vuur!" klinkt hst commando,....
„boem", zegt het eerste sohot.en daar rolt
met een verschrikkelijk gerinkel, ongeveer
het heels glazen dekhuis van de admiraals-
sloep la elf aar II Waarom ging ook die admi
raal zoq. dicht bij die nieuwerwetsche kanon
nen liggen wachten, of waarom had hij geen
zwaarder glaswerk, dat heter tegen den lucht
druk kon? Nu, hij stoomde onmiddellijk een
eindje op, en vóór het derde schot viel, was
hij op behoorlijken afstand.... en kon toen
vandaar na afloop van het saluut nog met een
vriendeüjk(?) gezicht bedanken voor de eer!
Ja, prettig is zoo iets niet, wanneer je in een
vreemde haven gastvrijheid geniet, maar onze
schuld was het niet li
Maar om op de proefreis terug te komen!
Na Plymouth gingen we weer naar zee, be
keken onderweg de Eddystone vuurtoren van
zeer dichtbij, vertoefden een'paar dagen op
de „gronden" en toen wij na een week of drie
in Nieuwediep terug kwamen, haddea wij
allen de overtuiging, dat de „Wilhelmina"
een uitstekend zeeschip was. Maar dit wilde
de oude „Rook" niet gelooven I hij was een
en al verwondering haast teleurgesteldl
dat wil goed en wel terug waren! Hij klampte
alle officieren van het 'schip, die hij tegen
kwam, aan, om te hooren of dat waar was, hij
kón het niet gelooven, „het was onmogelijk,
zoo'n schuit", maar wij hadden onze maatre
gelen genomen entals hij dan een van ons te
pakken kreeg, en Informeerde „hoe die hooi
berg" zloh gehouden had, dan kreeg hij steeds
betzelfde afgesproken antwoord „hij
ligt als een meeuwtje op het water l" De man
werd er kriegel van, „ze bedonderden hem",
hij liep er over te mokken, „het wès geen
schip", het kón niet waar zijn!..,, en einde
lijk zwam hij op de werf den Offloier van
Administratie van zijn nachtmerrie tegenl
Waoht, dien zou hij eens uithooren en..,,
„He, Dinges"/ zei de oud» Rook
„jü bent nu wel geen man van het vak, maar
Je hebt toch genoeg gevaren van ie leven, zeg
lij me nu eens eerlijk, maar eerlijk hoorl hoe
heeft die doodkist zich gehouden??"
„Kolonel", zei Dinges „hij ligt als
een meeuwtje...," Mqar zijn zin afmaken
kon hij niét, want „atlk 1" zei Rook en ver
dween.... razend!
THIJ8.
DIALOOG.
Ba Kling ftlkl.
Gelezen?
Ja natuurlijk.Ctrpenttsr!
En Beuling Hui.
Geweldig.
Enorrnl.,,,
Soblleral.
Nogal glad.Om in tien minuten en
met twee kinnebakslagen twee honderd dul
zend Frank M verdienen, plus 'n doos vol
titels van kampioen, liohtkamploen, tinUeve
zware kampioen, heelt zware kampioen....
Fr&nsohe kampioen.... Negurkampioeo»..
Nouja.
Welaeker.eohimp jij der maar op,
Heb jij Iemand ooit *n knok gegeven, dat je
'n half uur later 'n aanbieding kreeg voor
160.000 dollara om 1 zoo vlug mogelijk in
Amerika ook lomand te komen doen?....
Nooit! Ik heb er al verscheidene uit
geslagen.,,. Maar ik heb er nooit moor
voor gekregen, dan nacht vrij logies ln
t arrestantenhok.
ON.
door
Dr. CAREL J. BRENSA.
1)
De vreemdeling.
Binnen onder 't helpen en rekenen oip de
lel babbelde Vrouw de Wit van de komo-
ny«winkel mot Katrien, dat Arte, de jongen,
al aardig lang wea waa. Want dat Katrien
nou al voor de derde maal om de boodsohap-
peu alleen kwam.
Toen waa Katrlan klaar en Vrouw de Wit
tikt» voo» ta geld terug gaf, tegen het kleine
matruilj» tuaïuhen de open kruidenloreitak-
ken. Aohte» dat ruitje was de heiberg, diu
ook van Vrouw de wit waa. Waal vrouw
de Wit hield van *»u mea niet twee kanton,
sooste wewnd waa ouder de plattelaar
N<m.getto.aei da meid bfl H
weggaan.
- 't jjeata-n-'oov.wenadhta de krulde-
nierevrouw.
En met da hengselmand aan den arm
ging Katrlan heen.
Toen se bulten kwaim stond er netaoo do
Cste soldaat met de harige muts op bot
fd. Hij draalde aan iljn zwarte morren
en keerde sioh naar Katrien, terwijl ze bul
ten kwam. Meteen ukto hij mot twee vinger»
deftig aan de muts.
Maas Katrien kende hom olotl
ft
Heel de week waa Katrien «lekeneurig, al
wou ie t niet bekennen. Er waa geen och
tend dia verschild# met de vprigen; ln 't aa-
heel kwam er geen antwoord van Arle. De
brie venbode kwain lederen dag aan en bracht
van allerlei, maar brieven van Arle kendie hij
in /Jjn bundeltje niet.
En Katrien bleef uitzien tot het weer Za
terdagavond was. Ze begon druittg te wor
den, omdat ze het geen manier van doen
'w>nd va» de» jonge». Het wa» verkeerd *>o
lang weg te blijven, terwijl alle jonge»a uit
den polder en van het dojrp al zeker een of
of twee koeren in t pak over geweest waren.
Soma sprak ze vaag eena met de vrouw van
de boewterü én twee keer waa ie al naar
moeder op *t eiland geweest. Deze wis) ook
nleta. t Zou wel goed kommen, meende moe-
(l„r was vreemd'voo» Arle, moest Ka
trien maar rekenen.
En met deze troost waa hot wee» Zater
dagavond en ging de meld helder en kwiek,
mot do hengselmand aan den arm naar het
dorp Woor zagen de boeren en boerinnen in
den schemer haar na en vroegen hos *1 nou
wa» mot Ario.En ze lachte uog terug; go
zei dat ®t glad uit waal.
In de kom van t dorp en op Ge brug over
de vaart was H weer Zaterdagavond. Overal
hingen do jongens van 't vlek en de omlig-
gende woren over die leuning on tegen den
blauwen bazaltrand van do groote pomp.
Zo Vierden den luien lust van vrij-wezen
puur opgeknapt mot de Zondagsohe pot als
branie op 't oene oor en de bloem 1 ge hals-
dook op H stijve boerthtvmd. Zo rookten "n
zwaren sigaar omdat 't Zaterdagavond woh
en zo praatten »or#elooa-weg boereniprnnijes,
terwijl zo loom leunden over de losse lij-bal
ken van de brug en tegen don rand van de
er verschillende toen ze passeerde en goen-
Hvond zei. Do rand van de pomp en de leu
ning van de vaartbrug was het midden van
de omgeving en de plaats voor de Jongens
om bij mekaar te wezen. Hier was Arle ook
altijd göwwst Zaterdagsavonds cm te leunen
en te praten met de anderen, als zijzelf bij
vrouw de Wit was.
Maar nu was Arle er niet bij dat voelde
ze zonder op te kijken.
Van alle kanten hoorde ze zie® gedag zeg
Natuurlijk! Dat komt alleen omdat Je
de goeie niet "te pakken hadl Als Battling
Siki zoo'n muilpeer had verkocht aan don
eersten den besten politieagent in de buurt
van het Buffalo-Sfcadion, dan was bij mis
schien Landru achterna gegaan.... Nou is
hij wereldkampioen.Dat zit Sn eenvou
dig in Carpentier.
In Carpentier?.
In Carpentier!.... natuurlijk! Het
komt alleen omdat Siki Carpentier geknokt
heeft juist Carpentier.
Hoe is 't mogelijk Zou d'r geen aan
komen aanwezen om die Carpentier ook
eens 'n optater te gevfen?.Als 't erop
aan komt.
Geeft niks, man. je krijgt *m niet te
pakken.
Als ik eens met jou begon?
Of ik met jou????
Geeft niks.We krijgen tien gulden
boete op staandenyoet van den nieuwen
spiksplinternieuwen 'politierechter en voor
de rest geen nieuws.-
Nou als ik dan die rechter zelf
80nu.
Alleehhoogere boelsanders niks....
Dè burgemeester van Helder?.
Niet hoog genoeg..,, lang niet hoog
genoeg!.... t
Dan ga ik naar Siki -zelf!
Dat kun je doen.Dan slaat hij jou
In de eerste ronde morsdood.en dan
krijgt hij weer de centen.
Jonge 't ls moeilijk.
*- Reuze-moeilijkl.
Gedag!
Addict.-..1
Dr. B.
BINT MORITZ.
Er zijn Wen, die hun tijd en ook hun geld
verdoen met te gaan naar de hooge bergen,
met hun bijna eeuwig besneeuwde hellingen,
om daar te trachten aan hun geblaseerdheid
te ontkomen dan wel werkelijk nun hart op te
halon aan heerlijke, verfrlsschonde, opwek
kende wintersport.
Wellicht aan allen la ln dat opzicht bekend
St. Moritz. Ik althana ken dat, d. w. z. van
een plaatje ln een der geïllustreerde bladen
en vermoedelijk zult go 't op diezelfde wijze
kennen.
Dat hindert U niet en ookmiij niet, want
vermoedelijk kunnen we daarom oven geluk
kig zjjn.
Toch zou zoo'n tochtje met eon bob-alelgh
ook mij wel lijken. Nu behoeft dat tochtje niet
preclèa met een bob-slelgh te gebeuren; een
gewone, ouderwetache slee zou lk ook wel
voor dergelijk werkje willen gebruiken.
Dat 't daarom niet minder gezellig en amu-
aant behoeft te zijn, behoeft geen betoog, ala
lk even eraan herinner, hoe uitgelaten pret
er waa, toen, ln den nfgeloopon winter, moe
der natuur zoo goedwillend waa geweest om
wat aneeuw rond te strooien.
Die perioden zijn echter te weinig Jn nr.s
landje om volop van de sneeuwaport dagen'
achtereen, ja zelfa maanden aaneen daarvan
te genieten.
Daarom zoeken de liefhebbers van die
■port, nu, laten we zeggen, St. Moritz op en
als ze daarheen niet kunnen gunn, wel, dan
behelpen ze zloh met een Ersatz Ht. Moritz.
En ala Je Je evengged vermaakt, wat ta er
dan op tegen ora ,v»n die Ersatz-mlddelen
gebruik te makeni
Zoo dachten ook waarschijnlijk eenlge kor
nuiten in onze gemeente er over, or liever
misschien: ie dachten er heelemaal niet bij,
doch genoten en genoten intens.
Hun gebergte waa de verhoogde dijk tua-
■ehen batterij Viachmarkt en den Windwij
zer. hun aledebaan waa da betonnen trap, hun
■lede was een plank, vermoedelijk een laning
uit moeder's bedateó en aneeuw, ja, die be
stond slechts in hun fantasie.
Maar, zooala gezegd, ze genoten, want fijn
ging het, met z'n tweeHn op de plank gezeten,
rutachl naar beneden en dan sjouwden ze
hun plank weer omhoog, plekten die op de
treden en,.,, rutsch! gfhg het weer.
En een pret, dat ze hadden I
Ze hadden daarvoor geen St. Moritz noodlg.
Grooter genoegen konden ze niet hebben.
Hun bob-slelgh was de plank, ze behoefden
geen aportkousen en aporttruien en sport*
mutsen. Het Jagershuis zou geen goede klant
aan hun hebben.
gen. Maar het wa» Arle uiet.Hot was
Tljs of Jan Vermeer, of Janus van den melk-
rlj-or, of Henk en Louw Brouwer en Geurt
en Plet.,.. Verderop was Neert en Klauw
en Pleun en Witte Marlen en twee jongens
van Boer Blaak en een van Verwey en Wil
lem Bakker. En ze zelden:.Dag Kutrlen
of dag meidl of soo kind of da» Trieneke.
Muur de stem van Arle klonk er niet tua-
sohen.
En daarom »ei Katrien: „Gedagf eonder
meer en liep luchtig vrij de Jongens voorbij.
Bij Soheltens de weitebroodbakker ging ze
weer binnen en bestelde drie stoeten en an
derhalf welt, tarf voor do pannekoeken en
Zwartslulzer roggebrood. Toen stak ze over
naar Pauw, den sigarenman voor rook- en
pruimtabak voor den boer. Daarna haalde ze
nog van allerlei voor t groffo werk en stak
over naar de komeiUjswkikel van Vrouw de
Wil
Voor de deur vam den winkel «tond de
vreemde soldaat van de vorige week of kil
niet weg geweest was. Onderdanig sloeg hij
mot de vingers togen de ruige muts, zooals
oen soldaat dat doet en streek daarna self-
buwust de groote zwarte snorren op.
En hij keek Katrien reóht aan.
M aar do meid kende hem niet en ging bij
Vrouw de Wit binnen.
Onder het boodschappen opgeven hadden
ze t nog over Arle, dlo nu toon wel wegbleef,
Vrouw de Wit woog de zakken af en rekende
op de lel als van ouds. En toen alles klaar
was draalde ze zich om en gaf *t tik tegen
het matte ruitje tussohon de hakken en wat
ln de herberg moést worden gehoord. Katrien
lotte or niet op, omdat 't haar niet aan ging.
Ze betaalde de boodschappen on eoT.
Goo'n dag.
1 Besto-n-'oor, meid.sol Vrouw de
Wit.
Bulten Stond nog altijd de vreemde sol
daat Katrien kon niet-laten hem eens flink
aan te kijken. Zoo'n snoeshaan had ze nog
nooit gezien.Zou die daar staan blijven
als 'n coutpllaar? Ze was benieuwd of hij
weg geweest was sinds Zaterdag voor 'n
week. *n Mooie grap! Zij zou t niet uithou
den om daar zoo stijf te staan, zoolang ala
't boodschappen doen duurde.Dat vond
ze al knap!
Daarom kon ze niet nalaten eens op te kij
Wat zou er een genot meer te smaken zijn
voor velen als er geen conventiebegrippen
waren en als we niet haakten naar dat onbe
reikbare, doch slechts toonden te kunnen ge
nieten van datgene wat bereikbaar voor ons
was. 1
Die kleuters hadden gelukkig van al dat
onbereikbare nog geen "besef, doch, of liever,
en daarom genoten ze naar hartelust.
BABBELUURTJE OVER MODE.
De Herfstmode.
In vervolg op mijn babbeltje van de vo
rige week, doe ik hieronder nog ?n paar
modellen aan uw aandacht voorbij gaan. De
bedoeling is aan te toonen wat naar de
meening der vakkundigen voor den aan
staanden winter DE mantel zal zijn.
Tenminste voor zoover betreft het alge
meen modeL
Weliswaar zijn ook in dit opzicht de ver
scheidenheden op het thema eigenlijk onaf
zienbaar. En tusschen twee haakjes: Dit
is maar heel goed ook, want stel u voor dat
alle vrouwen in den a.s. winter met nage
noeg demzlfden mantel voor den dag zouden
komen.Om te beginnen zou het een ef
fect zijn als nooit tevoren, want dit is wel
Iets dat juist de vrouwen ln hun kleedimg
zoo goed als niet gewond zijn. Enrin do 2o
plaats zou hiermede juist het altijd schil
derachtige en eltijdi verrassende en altijd
onberekenbare pardoes uit de vrouwenmode
verdwijnen...,
Nu: gelukkig la dit nog niet het goval, zoo
dat lk maar zoggen wli, dat er op dit boven-
?:enoentde grondmodel van "don wlntorman-
el natuurlijk een „aortocrlng" afwijkingen
zljti.
Maar hot grondmodel Ujkf mij voo» het
oogenblik wel 'n soort standaardtype.
De hierboven gereproduceerde mantel la
een erg geschikte voorstelling van het „mo-
In do eerste plaat» la ze vervaardigd uit
fluweel —.een zeer volle en soepele velvet.
In de tweede plaats heeft ze die kleine
elgenaohap, welke ln onze dagen zoo ge
liefd la en modern, omdat het „ohlo" is.
Dat la: de mantel la lichtelijk of s.g. „even
gedrapeerd"!
ken naar dezen bomsoldaat, die zoo reoht ais
een boom daar stond.
Góeien dag! -» sel do soldaat met h\
stem als 'n oordeel.
Katrien moest nu ladhen.Boo*n doe
del!. Nou wist re al precies hoe de vork
ln de steel zat. Dat was weer 'n knaap die
t op'vrijen aanleL Hü was de eerste niet
Ze kende dat. Maar hij kon lang staan, daoht
ze in stilte.Hij kon gerust ataan blijven
tot na de kermis, alaie dat wou.
Goelen dagl zei ze dus kort terug
en keek niet meer, .maar liep vort de
hengselmand aan den arm en het heldere
schort om de reppende boenen gestrekt.
Er gingen zooveel weken voorbij, dat het
al diep in het najaar goworden wus. En nog
niet had Katrien Arle teruggezien!, sinds
hij was vertrokken naar het garnizoen. Wel
wna er nu 'n paar maal *n briefje gekomen,
waarin Arle schroef dat *t heel goed ging
en dat hli parkwachter was bij den majoor.
Dat was 'n louw bestek, schroef Arle en ver
telde er zooveel van als zijn kromme vingers
en zotto hanepooten toelieten.
Maar van komen schreef hij nooit. Van
komen naarvbuls op *n Zondag en in *1 sol
datenpak. Hij sprak er niet een enkel
woord van!
En Katrien wist niet meer hoe ze 't had.
't Was al omtrent twee maanden nu dat hij
vertrokken was. Goen dag en geen uur ging
or meer voorbij, dat ze niet aan den jongen
daoht. Ze miste hem, dat begreep ze lang-
zomerhand. 's Avonds in 'r bed kwam ze tot
stilte en dan daoht ze na hoe Arle het ma
ken zou. Hoe het hem gaan zou als soldaat.
Én dan begon ze vanzelf te denken, dat ze
hem wol 'ns zien wou graag zien zelfs in
z'n pak van soldaat.... Want Arle was *n
stoere Jongon met 'n praohtigen loop. Ze
had In 't liefst van al de jonge kerel» uit
don omtrek.
Maar zfl zo In zichzelf om haar den
ken stil te zetten t gaat ®m goed en da'»
maar de hoofdzaak.
Dan sliep ze in om *s morgens vroeg
zonder erg weer te beginnen met uitkijken
naar den brievenbesteller. Of hij soms 'n
brief brengen zou, dat Arie thuiskwam.
En dan mijmerde ze weer verder, dat ze hem
wel eens zien wou. Daarna kwam soms de
En het moet worden toegegeven: Het ls
juist dat even gedrapeerde, dat werkelijk
die Interessante on heerlijke lichtschakeo-
ringen in het fluweel geeft die onge
merkt iets lenigs an elegants geeft aan de
draagster die dus.chic! ia.
Niettegenstaande het eigenlijk hoogst een.
voudig model.
Want een sober en eenvoudig model is
het. Het is in werkelijkheid alleen het ma
teriaal en de bewerking, die er het buiten
gewone aan geven. En wat dan het mate
riaal betreft; De hier-nog niet genoemde
bontgarneering (in dit geval chinchilla)
draagt tot het effect niet weinig bij.
Nu is liet natuurlijk niet noodzakelijk een
syio zware garneering te bezigen. Om het
model te hebben behoeft men niet alles er
op den koop toe bij te nemen. Het kan ook'
ander bont zijn. Het kan zelfs heelemaal
geen bont ziinl
fMaar en dit dient gezegd: Ik ben
van meening, dat er maar heel, heel weinig
kleeding zonder bont zal worden gedragen.
Het dragen van bont „verergert" met het
jaarl En voor dezen winter is het werkelijk
weer in overweldigende hoeveelheid aan
wezig. Er zijn alle mogelijke soorten van
het goedkoopste en eenvoudigste tot het
meest zeldzame en kostbare....
Intusschen is het nog maar pas herfst en
goen winter. Dus er staat geen straf op om
zonder bont gekleed te gaan.
Derhalve noteer lk hierboven nog een
tollet vöör do vrouw, die eens gauw klaa»
wil zijn en er toch goed uit wil zien!
Het ls weer ln de eerste plaats bedoeld voo»
de vrouw die zelf maken wil.
In dit geval Ls het bovenstaande geheel t
op zeer eenvoudige «m toch smaakvolle wM-
zo te- maken van vrijwel alle effen, soepels
stoffen. B.v. velours ae lolne, amazone-laken,
serge, kamgaren etc..
Met eenlge smaak en Ttagerwaardlgheld
zet men het zelf hoel gemakkelijk in elkaar,
omdat allea „reoht" Ta. Da heupoeintuu»
brengt er eenlge vorm aan en de knoop en
en knoopsgaten zorgen voor de verslering.
De cape la niets meer en niets minder,
dan een eenvoudige halve cirkel van «tof,
welke aan de reohtcr kant 2 meter lang most
zijn en aan den rug pl.m. 60 o.M.
Een breede reep van andere «tof (kan in
dit geval ook weer Ixrnt zijn) van voren en
een smal reepje langa den onderkant ee*
fleurige, moderne voering met groote blos-
men erin.en ziedaar: Madame Parlslena
staat voor u, wanneer gy ln den spiegat
ziett.
„En vooral prettig en nonchalant dragen,
zoo'n keep net doen of ja hem ni at aaa
bebtl.
Dat ls meestentijds mijn gebruikelijke
aanbeveling bfl het dragen van een oape.
Muziekonderwijzer: Hola.... hola.... Je
moet hier even waohten, met spelen, meis
je.Zde je niet dat hier 'n rust staat?
Jeugdige leerlinge: O jawel, mijn
heer. Maar lk ben heelemaal niet moe.
kwade bui, waarbij ee in stilte op den jongen
mopperde on zich .voornam ook MM te
■ohrijven. Dan besloot ze 's avonds na het
werk 'n vel papier te nemen on Arle te schrij»
ven, diat ze best bulten hem kon dat ze
hem niet noolg had en dat zo 't 'n edhandaal
norfnde om izoolang weg to blijven.
Maar ala t avond geworden was, kwam en
van het sohrijven niemendal Want het was
nou al Donderdag, meende Katrien en ze
zou nog eerst naar moeder op 't eiland gaas.
Mogelijk dat die Iets meer wist
En als ze dan 's avonds was gegaan, hoorde
ze van moeder, dat er niks niemendal geen
nieuws was van Ar ld! dan dat hij 't opperbest
maakte bij den majoor!
Dan ging Katrien teleurgesteld heen en
nam zloh voor den volgenden avond to suhrH-
ven.
Maar den volgenden avond wa» het Vrij
dag en dan zei de stoere deern.Ik zal
eerst afwachten! Morgen 1» het Zaterdag.
Dan kan hij niet verlof gan.Wis weet?.
En als lt dan eindelijk weer Zaterdag
avond was, kleedde ze zich helder voor hst
boodschappendoen en ging naar den bakkes
en naar Pauw, den sigarenman en naar aller
lei winkeltjes en naar Vrouw de Wit.
Overal stonden de Jongen» in do sohoone
plunje en zelden haar gedag.Maar Arie
was er niet bij nooit!
Alleen stond voor het winkeltje van Vrouw
de Wit Immer de vreemde soldaat. Hij waa
er trouw en streek aan zijn snorren en tikte
aan de muta. Het miste geen week. Het ging
als de klok en als Katrien voor de komenijs-
winkel kwam, wist-ze al vooruit, dat hij or
staan zou.Ze werden al bekenden en
zelden elkaar godag als Katrien kwam. Eerst
had de soldaat alleen aan zijn muts getikt
en stijf gestaan als 'n eohte soldaat. Maar
toen zei hij: Goelen dagl terwijl Katrien
hem had ultgelaohen. En lederen week zal
hh In woordje meer.
Bn Katrien lachte 'n beetje harde®
Wordt voortgeaaift.
't Jutte rt je
Subliem??????,
Robtnaon.
Mme Corry.
