1 mi DE WIJDE WERELD
Populair Bijvoegsel van de
HELDERSCHE COURANT,
van ZATERDAG 8 MAART 1930
EEN DOKTER, DIF EEN
DOCTORES WAS.
Het geheizlnnlg geval van
James Barry. Aantrekkelijke
figuur voor romanschrjjvers.
Het opzienbarende geval van „Colomel
Barker", de vrouw, die zich jarenlang als
„man" wist voor te doen en zonder ach
terdocht te wekken als voormalig officier
van het Britsche leger zich in allerlei
kringen wist te bewegen, totdat voor kort
baar identiteit door een toeval werd ont
dekt, roept een herinnering wakker
aan een dergelijke venrnommiing ruim
een eeuw geleden, nog romantischer en
mysterieuser dan dieze. Onder den naam
„James Barry" diende in het Britsche
leger als officier van gezondheid een
vrouw, wier werkelijk sekse eerst na haar
ontslag uit den dienst en na haar dood
werd ontdekt, en wier identiteit zelfs
nimmer kon vastgesteld worden.
.James Barry" was op achttien jarigen
leeftijd te Edinburg als geneesheer ge
promoveerd. Tegen alle precedenten in
doorliep hij eerst alle hiërarchische ran
gen, maar werd hij bijna onmidellijk aan
den militairen staf van het garnizoen
Kaapstad verbonden en aangesteld ais
inspecteur-generaal, der hospitalen. Hij
diende verder, hoewel zonder militairen
rang, in Engeland, West-Indië, Engelsch-
Indië, Griekenland, Sint-Helena, enz. In
1864 repatrieerde bij met pensioen en
overleed kort daarna op 80-jarigen leef
tijd. Gedurende zijn ziekbed weigerde hij
medisohen bijstand. Na zijn overlijden
ontdekte de medicus, die den dood con
stateerde, dat het bovenlijf stijf gewik
keld was in een half dozijn doeken. Zijn
knecht, een kleurling, die hem jaren lang
gevolgd was, wist van deze eigenaardige
gewoonte van zijn meester af, maar had
nooit vermoed dat, zooals de lijkschou
wing uitwees, dlat „zijn heer" een dame
was geweest. Daarbij bleek tevens, dat
zij ook eenmaal moeder geweest moest
zijn. Een testament liet zij; niet na en
niemand eischte ook het lijk als familie
lid op.
Wie was zij? Allerlei gissingen werden
geopperd. Ontsluierd is het geheim nooit.
Sommigen beweerden, dat zij een buiten
echtelijke dochter van den Prins-Regent
was, die zich haar lot had aangetrokken
en haar een goede opvoeding had laten
geven. Van hem zou zij; verlof gekregen
hebben, zich als man voor te dioen en te
leven onder den aangenomen naam van
James Barry". Volgens anderen zou zij
de legitieme kleindochter zijn van een
Schotsch edelman en de medische loop
baan gekozen hebben uit vereering voor
een Britsch officier van gezondheid.
Hoewel kort na haar dood in 1867, in een
ondier redactie van Charles Dickens ver
schijnend tijdschrift, een tip van het
mysterie opgelicht heette te zijn, en ook
in later jaren nog in medische bladen
getracht is, het geheimzinnig geval op
te lossen, is nooit met zekerheid bekend
geworden, wie deze vrouw eigenlijk ge
weest is.
®ij had in baarKaapaohen tijd, om
streeks 1820, als kundig dokter maar ook
als zeer excentriek personage vermaard
heid. Tijdgenooten hadden een leven-
digen indruk behouden van de baarde-
f6' Engere, hinderlijk-jeugdige figuur
met het spitse gezicht, het rossige haar
en_het hooge stengeluid.
van des dokters „ver
wijfde' (manieren, bijtende tong en aan
insubordinatie grenzende vrijmoedigheid,
en de daaruit voortvloeiende duels. Het
trok de aandacht, dat de Britsche Gou
verneur van de Kaap, Lord Soanersett, deze
problematische figuur, ondanks de vrij
moedigheid die zij zioh ten zijnen op-
2 kl veroorloofde, op opvallende wijze
protegeerde. Eenmaal moet het zijn voor
gekomen, dat de gouverneur, toen de
dokter het al te bont maakte, hein eigen-
en forsch het raam uitgegooid zou
^ben. Het is mogelijk, dat Lord Sorner-
®et, in wiens huiselijken kring de dokter
herhaaldelijk verkeerde, méér van de nf-
homst, van James Barry" wist; maar dan
aeeft hij het voor zioh gehouden en daar
mede het geval reeds voor zijn tijdgenoo-
tei nog mysterieuser gemaakt.
Hij was fis dokter zeer gezien, finan
cieel bewoog bij zich gemakkelijk, en ge
noot bij rijn collega's een reputatie zon-
aer jalouzie. Er werd verteld, dat hij had
gedongen naar de hand van de dochter
van een vermogenden Kaapschen Hollan
der, maar dat deze hem geweigerd had.
w as dé hofmakerij opzet om de men-
schen op een dwaalspoor te leiden?
Van de waarheid omtrent James Bar-
r-v zÜn wij verder verwijderd dan ooit.
B.
DE BESTE TROEVEN.
I.
Het was bepaald een wanhopige brief,
uien Ridsdale op zijn kantoor zat te lezen.
En hij kwam nog wel van Louder-Oourt,
waar de Lyne-Oolson's op het oogenblik
een groot aantal gasten genoodigd! had
den. De Lyne-Colson's te kennen was een
heele onderscheiding, ze niet te kennen,
stond gelijk met buiten de beste gezel
schapskringen te staan. Wat ter wereld
was dan de oorzaak van Sybil Ayra's ver
driet.
Ridsdale zelf hadi een doorloopende uit-
noodiging om op Louder-Court te komën,
maar drukte in zaken' had hem dezer
dagen belet daaraan gevolg te geven. Hij
was echter net bezig de mogelijkheid te
overwegen, er toch maar voor een paar
dagen uit te breken, toen hij dézen onge-
lukkigen angstigen brief kreeg van Miss
Sybil Ayres, gedateerd uit Louder-Court.
Ridsdale was meer geïnteresseerd bij
Sybil en alles, wat haar betrof, dan hij
zichzelf wel bekennen wilde; hij besloot
van Zaterdag tot Maandag naar Louder-
Court te gaan. Hij» telegrafeerde met wel
ken trein hij 'zou aankomen en was vol
strekt niet verwonderd Miss Ayres aan
bet station te vinden.
„Wat scheelt er aan?" vroeg Ridsdale.
„Maar neen, vertel me nog niets; wacht
tot we wat thee hebben gehad. Dan ma
ken we samen een wandeling door den
rozentuin, en je vertelt me alles tot in de
kleinste bijzonderheden."
Sybil vertelde hem, dat de meeste gas
ten naar Ghichester waren, en ze dus
hoogstwaarschijnlijk in de hal konden
gaan theedrinken. Dat lukte, en daarna
gingen ze naar den rozentuin.
„Nu kan je me alles vertellen," begon
Ridsdale.
,Jn de eerste plaats," begon het meisje,
„ben ik totaal geruïneerd. Je weet dat we
erg arm zijn en het me .alleen door ovetr-
groote zuinigheid mogelijk is, in deze
kringen te blijven verkeeren, Jack! Als
ik aan het einde van de volgende week
geen achthonderd pond bijl elkaar heb,
kan ik niet meer het hoofd omhoog hou
den. Kan je me helpen?"
„Je hebt hier toch niet gespeeld?"
vroeg Ridsdale. „Ik weet, dat Dick Ool-
son er absoluut tegen is, dius kan je je geld
haast niet op die manier zijn kwijt ge
raakt."
„En toch is het zoo. Zooals je weet,
raakt onze gastheer nooit een kaart aan.
Een heel enkele keer maar komt hij eens
binnen, als er gespeeld wordt. Hoe ik in
dat clubje verzeild ben geraakt, weet ik
niet, maar het feit bestaat nu eenmaal,
helaas! Het is natuurlijk onvergeeflijk,
maar Dick Oolson wordt schandelijk be
drogen. Hein werd wijsgemaakt, dat we
maar om vijf shilling de honderdi pond
speelden, maar, bij het afrekenen worden
de vijf met tien vermenigvuldigd. Je be
grijpt wat ik meen."
„Wordt er op die manier gespeeld?
hm!" vroeg Ridsdale en fronste zijn wenk
brauwen. „Ik geloof wei," dat je wel' weet
waar dat alles op uit zal loopen? Als Ool
son er iets van merkt, worden jullie geen
van allen ooit meer hier te logeeren ge
vraagd."
,Je .schijnt niet te weten, dat Moljy
Oolson een hartstochtelijk speelster is.
Het is een feit, dat ze in een week eens
2000 pond heeft verloren."
Ridsdale wou nu'van Sybil de namen
der spelers weten, en hij lachte veelbe-
teekenend, toen ze genoemd werden.
„Zoo, is kolonel Trinlay hier ook? Je
weet zeker dat hij een neef is van Molly
en dat ze vroeger zoo half en half met
hem verloofd is geweest. Armoede was
oorzaak dat het huwelijk niet doorging.
Ik haal dat enkel aan, Sybil, omdat Trin-
lay's geluk bij bridge nu al twaalf maan
den lang een vruchtbare bron van inkom
sten is geweest."
„Dat is zeker, hij is merkwaardig ge
lukkig," zuchtte Sybil weer. „Verleden
week hebben hij en Molly onbegrijpelijk
veel samen gewonnen, en de manier waar
op ik houdl veel van Molly, maar soms
zou Ik haar kunnon slaan. Maar wat
helpt mij dat alles, ik heb achthonderd
pond schuld. En gisteren avond had er
een heel© scène plaats."
„Wat was dat voor een scène?"
,Je kent Ada Renelstoke, en je weet
hoe overdreven ze is. Ze had zoo onge
veer 50 of 60 pond verloren, gisteren
avond1, toen ze met tmij tegen Molly en
kolonel Trinlay speelde, en opeens zien
we haar opvliegen en den kolonel voor
bedrieger uitmaken. Molly smeekte ons
allen, het toch vooral stil te houden, want
Dick was met de anderen in de biljartka
mer, en als die er op af was gekomen, zou
het een groot schandaal .gegeven hebben.
Dooh dit gebeurde gelukkig niet. Ten
slotte verliet Ada bet vertrek en gingen
we door met spelen."
„Hw> hield Trinlay zich daaronder?"
vroeg Ridsdale.
„O, hij gedroeg zich zeer tactvol. Hij
bleef kalm en vriendelijk en deed zijn
best iedereen te sussen. Er werd dan ook
niet meer over gesproken, maar Ada
fluisterde mij een paar woorden in, waar
uit ik niet wijs kon worden."
,,'t Is maar het beste, als je me vertelt,
wat ze zei," mompelde Ridsdale.
„Het was niet veel meer dan een, wenk,
want wat ze zei was dit: „Let goed' op
den kolonel en kijk naar zijn cigaretten-
koker."
Hoewel Ridsdale maar niet zoo dladelijk
zijn oordeel klaar wilde hebben, begreep
hij toch wel, dat niet alles enkel op vrou
welijke verbeeldingskracht kon gescho
ven worden. Zelf was hij gieen groot
kaartspeler, maar wel wist hij, dat bridge
voor menigeen een gestadige bron van
inkomsten was. Hij ging de zaak in ge
dachten na en ondier het diner kon nie
mand iets aan hem merken; hij was kalm
als altijd, maar bestudeerde toch onder
wijl 'aandachtig de gelaatstrekken der
aanwezigen. Het viel' hem' vooral op, dat
de gastvrouw geforceerd vrooljjk was, en
haar frissche kleur ditmaal niet geheel
natuur was.
Toen de dames waren opgestaan
schikten de heeren wat dichter bij elkaar
om1 een sigaar te roaken. Bij het laatste
glas wijn stelde de gastheer een algemeen
biljartspel voor, welk voorstel veel bijval
vend; alleen Trinlay maakte een uitzon
dering.
,,'t Spijt mij," zelde hij. „Maar ik heb
Mol'Ly beloofd bridge te spelen."
„Ik begrijp niets van die bridge-woede,"
zei Lyne-Oolson lachend.
,yDit is maar het begin van de ziekte,"
merkte iemand aan het andere einde der
tafel op. „Je zult nog zien, dat je vrouiw
je met een speelschuld van een paar dui
zend pond komt verrassen."
Lyne-Colson's gelaat betrok en Ridis-
dale nam hem nieuwsgierig op.
„Het zon de eerste en de laatste maal
zijn," zei hij. „Als inij zoo iets overkwam,
trok ik me uit alle gezelschappen terug*
en keerde Engeland den rug toe! Maar,
wat praat ik voor nonsens. Je rookt niet
Ridsdale, wil je niet eens een van mijn
sigaren probeeren?"
„Dank je, op het oogenblik niet," ant
woordde hij. „Liever een cigaret, maar
ik heb de mijne boven gelaten. Mag ik je
even lastig vallen Trinlay?"
Toen de dames waren heengegaan, had
Ridsdale het zoo geschikt, dat hij1 naast
kolonel Trinlay kwam te zitten. Hij, vroeg
het zoo terloops en stak zijn hand al uit.
Trinlay nam rijn cigarettenkoker uit den
zak en gaf hem dien. Het was een heel
bi'zionder stuk, van kanonmetaal met edel-
steenen bezet. Een gebogen goudlen
streep in het midden scheidde diaman
ten en robijnen. Van beide soorten waren
er vijf, gezet in den vorm van een halve
maan. Beide zijden waren gelijk.
„Dank je wel," zei Ridsdale. „Wat een
artistieke koker en zoo origineel. Waar
heb je dien vandlaan?"
„Het is een geschenk van een onzer
Indische prinsen. Hij. is bij een firma in
Bombay gemaakt."
Ridsdale liet de zaak verder rusten.
Toen hij even later de hal doorging,
kwam een der gasten naar hem toe. „Een
oogenblik Ridsdale," zei hij:, „Vertel mij
eens, wat Trinlay zei, toen je hem naar
zijn cigarettenkoker vroeg? Ik hoorde het
maar half."
„O, hij. vertelde mij, dat het een ge
schenk was van een Indischen Prins.1*
„Ik dacht, dat mijn ooren mij bedrogen,
Jack. Ik wist met, dat die Trinlay zulk
een opsnijder was. Ik was er nota bene
toevallig bij', dat hij het ding bij Morris
sen in Bondstreet bestelde, een maand of
wat "geleden. Hij; b ad er een teekening
van gemaakt en de juwelier nam: er een
copy van."
„Nu maak je daar imaar niet verder
druk over," lachte Ridsdale. „Wat er
alzoo na een goed diner beweerd wordt,
is wel eens meer van twijfel'achtigen aard,
vind je ook niet? Kom, ga je mee biljar
ten?"
„Wanneer begint het kaartspelen,'*
vroeg Ridsdale aan Miss Ayres.
„Gewoonlijk niet voor twaalf uur. Als
ik iets ontdek
„Zeg niets, wat je ook ontdekt," fluis
terde hij terug. „Kom als je iets ziet, da
delijk naar m© tóe en zeg het mij."
Hij, was van plan, als de gastheer naar
bed'was, de kamer waar kaart werd ge
speeld, gemoedelijk te komen lndrentelen
en dan ongemerkt de spelers bij hun spel
gade te slaan.
„Denk er maar zoo min mogelijk aan,"
raadde hij' Sybil en stond meteen op, om
dat het zijn beurt was om te spelen. Het
slbeg half twaalf, toen Mrs. Lyne-Colson
het teeken gaf om met het kaartspel te
beginnen.
Kort daarop begaf Ridsdale zioh naar
Sybil en zei:
„Wat scheelt er'aan, Sybil? Je ziet er
uit of er iets ergs gebeurd is.
„Ik ben er niet heel zeker van, maar
ik geloof, dat ik .een ontdekking heb ge
daan. Neen, ik vertel je liever niets, ik
wou dlat je het zelf uitvondt!"
Ridsdale vóelde dat hij voor een moei
lijke plicht stond. Hij was het imet zich
zelf volmaakt eens, dat het niet imeer dan
fair was tegenover hen, die door Trinlay's
systeem' hadden geleden, het bedrog
openlijk aan de kaak te stellen. Fluiste
rend vroeg hij: „Wie is Trinlay's part
ner?"
„Molly Oolson," was het antwoord.
Ridsdale vroeg niet verder, hij was er
nu zoo goed ais zeker van, dot er hier
verkeerde dingen plaats hadden. En was
dat zoo, dan méést hij tot. een openlijke
verklaring komen.
Niemand lette op Ridsdale, zoo waren
de spelers in hun kaarten verdiept. Hij
keek een poosje rustig toe, toen opeens
een der tegenspelers van Mrs Oolson en
Trinlay boos de kaarten op tafel wierp
en uitriep: ,,'t Is allermerkwaardigst hoe
jelui kaarten samen kloppen. Als schop
pen troef Is gebeurt er niets bij
zonders, maar als harten of ruiten is, dlaii
maak je samen alles."
Trinlay haalde de schouders op, maar
zei niets. Hij nam een spel kaarten op om
te geven.
Toen Ridsdale naar de speeltafel keek,
zag hij daar Trinlay's veelbesproken siga
rettenkoker liggen. Mrs. Lyne-Colson
keek den kolonel eenigszins vaag glim
lachend aan, terwijl hij zijn kaarten op
zette. Op werktuigelijke wijze legde hij
de toppen zijner welverzorgde vingers op
den koker, en wreef er zachtjes overheen;
daarop werd zijn manie® van doen leven
diger, bewuster, toen hij Mrs. Oolson be
duidde, dat het haar beurt was troef te
maken. Zonder de minste aarzeling ver
klaarde ze, dlat het ruiten was. Ridsdale
slenterde zoo ongedwongen imlogelij'k om
de speeltafel heen en keek in de kaarten
van zijn gastvrouw. Z© had een lagen
honneur van troef en drie onbeduidende
kaarten van dezelfde kleur. Zooals Ridls-
dale al gezien had, had Trinlay drie hon
neurs van ruiten, zoodat, toen het spel in
het voordeel van den kolonel bleef, ze 32
aan honneurs konden rekenen. Ridsdale
begon te begrijpen hoe het in zijn werk
ging. Er werdi weer gegeven en nog een
maal slenterde hij kalmpjes om de tafel
heen, aandachtig^in de kaarten kijkend.
Het spel leverde nu niets bijzonders op,
en het voordeel was vrijwel verdeeld.
Toen was het weer Trinlay's beurt om
troef te maken; hij scheen even te aar
zelen, maar wreef toen weer als onbe
wust over den koker. Ridsdale boog zich
voorover en verlegde het tweede spel
kaarten, zoodat dit feitelijk den sigaret
tenkoker verborg voor het oog van de
andere spelers.
Trinlay keek boos, en een oogenblik
dreigde hij' uit te vallen. Hij schoof ech
ter enkel hiet bewuste spel kaarten op
zijde en weer gingen rijn vingertoppen als
toevallig over den koker, totdat de vijf
diamanten voor ieders oog onzichtbaar
waren.
<S!ot volgt?).
GR00TE EN KLEINE WIJSHEDEN.
Heel het menschdom ia verliefd op de
verliefden. Emerson.
Het is het werk van een leven om het
ware zelf bekend te maken en geëerd.
Tagore.
De heldhaftigheid voelt, maar rede
neert nooit; en daarom heeft ze steeds
gelijk. Emerson.
Een grenzeloos leven van roem kan
bloeien en ontbladerd worden in 5én och
tend. Tagore.
Spreekwoorden zijn, evenals de gewij
de boeken der verschillende volken, het
heiligdom der intuïtie.
Emerson.
De armen van een vrouw, die geen an
der sieraad dragen, dan ongebreidelde
kracht, zijn schoon! Tagore.
Ieder geheim komt aan het licht, elke
misdaad wordt gestraft, elke deugd be
loond, alle kwaad hersteld, stilweg en on
afwijsbaar. Etoerson.
Verwacht niet de liefde te bevredigen
met een luchtig niets. Geef mij iets dat ik
vatten kan, iets dat duurzamer is dan
vreugd, iets dat zelfs blijvend is door
lijden heen. Tagore.
Wanneer de ziel maar innerlijk over
tuigd was, in het heelal ergens haar ge
lijke te zullen ontmoeten, zou zij een dui
zendtal jaren in eenzaamheid tevreden
en blü zijn. Emerson.
Vreugd verkeert in leed, wanneer de
deur, waardoor zij wilde vertrekken, voor
haar gesloten wordt. Neem haar en houd
haar zoolang zij duurt. Laat niet de ver
zadiging van uw avond meer eischen dan
het verlangen van uw morgen oogsten
kan. Tagore.
TOB NOOIT HOEKJE.
IAAT NIET ONTMOEDIGEN.
De groot© kunst bestaat hierin,
hot niet de teleurstellingen klaar
te spelen.
Albert Sohweltzer.
Het ia niet zoo moeilijk een ideaal te
hebbon. Hot Is zelfs heel makkelijk,
want meestal zoekt het ideaal ons. Moei
lijker is het al voor dat ideaal te gaan
werken. We droomen en peinzen er lie
ver over, dan dat we meteen aanpakken.
Want we voorvoelen het al: met het
aanpakken zullen de teleurstellingen
komen. Van alle kanten komen ze, van
buiten af, uit onszelf.
Ais er geen teleurstellingen waren, hoe
veel groote dingen zouden er dan niet
tot stand worden gebracht! Ieder mensch
heeft in gedachten meerdere malen de
wereld veroverd, groote, nobele daden
verricht. Hij heeft zichzelf opgewerkt tot
een Uebermensch, zijn werk, zijn zaken
bereikten ongekende hoogten.
Maar tusschen het ideaal en de ver
wezenlijking liggen de teleurstellingen.
Daar is in de eerste plaats de spot van
de wereld. Alles wat groot en nieuw is
wordt met &pot en critiek ontvangen.
Zoodra we van onze plannen reppen*
komen van alle kanten ontmoedigende
woorden. Meestal komen die woorden van
mensohen, die zichzelf hebben laten ont
moedigen en die nu teleurgesteld door
het leven gaan. En ze ontmoedigen ons
ook. We waren zelf zoo enthousiast,
we verwachtten een even groot enthou
siasme van anderen. De bitterheid van
die anderen schokt ons vertrouwen in de
toekomst Schokt ook ons zelfvertrouwen.
Onze blijde hoop is weg. En dan krabbe
len wij, al achteruit We probeeren mis
schien nog iels, maar het mislukt „Zie jo
wel", zeggen de onheilvoorspellers. We
zetten de tanden op elkaar, willen toch
verder gaan. Uit koppigheid, maar niet
meer uit innerlijken drang. Het enthou
siasme is geweken. Etn zonder enthousi
asme bereiken we niets.
Begin dus met de eerste teleurstellin
gen te vermijden. iSpreek niet over uw
plannen, uw verwachtingen met anderen.
Dan zult ge in ieder geval met blijdschap
en enthousiasme beginnen. En ver
wacht teleurstellingen. Bedenk, dat de
grootsten onder de grooten met teleur
stellingen te kampen hebben gehad. Zij
zijn juist groot geworden, omdat ze zich
hoog hebben weten te houden, omdat ze
zich na elke teleurstelling met vernieuwd
enthousiasme aan hun taak hebben ge
wijd.
Wees niet laf! Laat u niet ontmoedigen.
Door niemand, en door niets!
Ook niet door teleurstellingen. Nie
mand heeft ooit in één ren den hoogsten
top bereikt.
Dr. JOa DE COOK.
(Nadruk verboden).
Voor de leaere van dit Mafl gaefll oase
Psychologische medewerker Dr. Jos. de
Oock, van Merlenstraat 120, Den Haag,
gratis zielkundige adviezen o.m. over ae
wijze waarop zij hun geest kunnen ver-
frissohen en hun wilskracht en energie
kunnen versterken.
De vragen zullen in da blad geregeld
worden behandeld. Mochten de beantwoor
dingen te uitvoerig worden, dan direct
schriftelijk aan de aanvragera
HOE ZIET DE WERELD
ER TEGENWOORDIG UIT?
Ware onzin.
Het moderne meubel en het moderne
interieur moeten voor alles waar zijn.
Binnenhuis.
Lieverkoekjes wordlen wel gebakkon.
Eetlust is zulk een belangrijke factor
bij de spijsvertering, dat iemand, die niet
houdt van een spijs, waarvan de waaide
niet bewezen is, niet gedwongen moest
worden ze toch te eten als dit maar
eenigszins kan worden vermeden.
Drs. Mo. Oane.
Hoedt U voor do vrouw.
Tyrannen blijven alleen op de been
zoolang zij zioh verre houden van het
vrouwvolk.
De Telegraaf.
Arm. maar trotsch.
In de letterkunde komen meer gevallen
voor van snel, opzienbarend succes dan
bij ander soort werk, maar er zijn ook
meer gevallen van verzwegen, zenuw-
sloopende mislukking, vele, vele trage
dies van zorg, behoeftigheid, ziekte. De
successen worden van de daken ge
schreeuwd, de mislukkingen stil verbor
gen in de diepte. We zijn er trotsch op,
dat de onfortuinlijken hun nooden niet
aan de groote klok hangen.
John Galsworthy.
Gevoelige relativiteit
De secretaresse van Prof. Einstein
werd dermate overstelpt met vragen over
de beteekenis van de „relativiteit", dat de
hoogleeraar besloot haar uit de moeilijk
heid: te helpen. Hij zeide haar die vragen
aldus te beantwoorden:
Wanneer u twee uur lang in gezel
schap zit van een aardig meisje, denkt
u, dat het slechts een minuut is, maar
wanneer u een minuut op een gloeiende
kachel zit, denkt u, dat het twee uur heeft
geduurd. Dat is relativiteit
The Ghurchman.
Kinderhuwelijken.
Tot dusver was in Engeland de bij de
wet geoorloofde huwbare leeftijd voor
een meisje 12 en een jongen 14. Van 1915
tot 1925 werden in het Rijk 8 huwelijken
gesloten, waarbij de bruid jonger was dan
14 jaar, 30 waarbij de bruid nog geen 15
was en 292, waarbij de bruid of bruide
gom beneden de 15 jaar waa Binnenkort
treedt nu de wet in werking, waarbij hu
welijken tusschen personen beneden de
16 jaar verboden worden.
Observer.
Geluk voor de ridders van die Tafelronde.
Dikwijls is de mogelijkheid geopperd,
dat eenmaal synthetisch voedsel in den
vorm van tabletjes ons tegenwoordig
dlöet zal vervangen. Dit is uiterst on-
waarsohijniyk om twee redenen: In de
eerste plaats heeft een normaal persoon
ongeveer een pond van dat geoompri
meerde voedsel per dag noodig en in de
tweede plaats zijn onze spijsverterings
organen zoo gebouwd, dat ze niet met
gecomprimeerde stof alleen kunnen wer
ken; steeds is er een zeker percentage
onverteerbare stof noodigi Het is niet
waarschijnlijk, dat we dat alles in enke
le tabletten vereenlgd kunnen krijgen.
Dr. Glaastoae.
't Juffertje
424. (AUTEURSRECHTEN VOORBEHOUDEN).
0 0
.Jaines Barry" leefde vegetarisch,
droeg een buitenmodel, zeer nauw aan
sluitend uniform, en zijn schoenen wa-
ron extra-dik gezoold, oim hem eenig
Postuur te geven.
De «sigarettenkoker.
„Pardon", zei hij daarbij, ,4k was bang,
dat Drummond: met zijn elleboog dit spel
van de tafel: zou gooien."t