Populair Bijvoegsel van de
HELDERSfH'E COURANT,
van Zaterdag «3 September 1930.
451. (AUTEURSRECHTEN VOORBEHOUDEN).
DE ONTVOERING VAN BIANOA
OAPELLOl
„Miss Italia" van 1563.
Op een Novemberavond) van bet jaar
1563 baadde zich de wonderschoone Lagu-
nenstad Venetië in bet sprookjesachtige
licht van de volle maan, hetgeen een schit
terenden aanblik opleverde. Het zilver
achtige schijnsel van de maan echter werd
verre in de schaduw gesteld door den licht
glans, welke dien avond het palazzio Ca-
pello uitstraalde, dat op korten afstand
van de plaats waar het kanaal San Mareo
uitmondt in het Canale Grande, zijn praoh-
tigen gevel ten hemel verhief.
'De familie Capello stond als een der
eerste „Nobili" aangeteekend in bet „Gou
den Adelboek" der stad Venetië. Op dien
N ovember-avond werd te haren huize een
schitterend familiefeest gegeven, waartoe
slechts de élite was uitgenoodigd. Dames
en heeren in de meest uitgezochte kleedij
bewogen zich ongedwongen door de in
een bloeienden tuin herschapen en door
honderden kaarsen k gioroo verlichte za
len. Geen enkele van al die opgewekte
gasten echter vermoedde, dat dit vroolijke
feest tegen middernacht op een voor de
Capello's buitengewoon onaangename
wijze zou eindigen. De familie Capello
was buitengewoon rijk, en haar familie-
sieraden overtroffi in glans en kostbaar
heid die van allo a> iere nobili. De jonge
edellieden waren Lu er echter allen over
eens, dat het huis Capello één juweel be
zat, dat in kostbaarheid al bun schitteren
de erfstukken overtrof. Dat was in hup
oogen namelijk de dochter des huizes
Bianca, diea wegenB haar overweldigende
schoonheid door dichters en schilders
uitermate geprezen en door alle trouw
lustige jongelui vereerd werd.
De dichters bezongen haar oogen, waar
uit maast het licht van Athene tegelijker
tijd de schaiksohh eid van liefdesgoden
blonk".
Beroemde schilders hadden haar ge
smeekt haar prachtige gevormde handen
en voeten als model te mogen nemen bij
het uitbeelden van Grieksche godinnen-
figuren. Bovendien bezat de bevallige
Bianca een bizonder ontwikkeld verstand,
dat zich echter noode uitte in scherpe op
merkingen, doch steeds in gevatte en
grappige gezegden. Het was daarom niet
te verwonderen, dat de beeldschoone doch
ter van het schatrijke huis Capello niet
alleen door de heeren, doch ook door de
dames met buitengewone achting werd
behandeld. Bianca vormde het middelpunt
van.' het feest en zou tegen middernacht
voor den schitterenden kring van gasten
de hoofdrol vervullen in een door haar
meest verknochten, doch steeds niet ver
hoorden vereerder, Dominiao Oolonna, ge
dicht blijspel.
Zij verdween om ach te kleoden, doch
liet zoo lang op -zich wachten, dat men ten»
slotte ongerust werd en overal in het pa
leis naar haar ging zoeken. Alles was
echter tevergeefs; Bianca was verdwenen.
Met de minuut, werd de angs der bloed
verwanten en gasten grooter en vele da
mes waren een bezwijming nabij, toen
plotseling een vissohersknaap te midden
der opgewonden menigte verscheen en
buiten adem mededeelde, dal Slgnora
Bianca even te voren met Pignor Piotro
Buonaventuri bij de Ponte Rialto in een
gondel was gestapt, hem vijf ducaton had
gegeven en hem had opgedragen in het
paleis te gaan zeggen, dat men zich over
haar welstand niet bezorgd behoefde te
maken, aangezien zij zich onder goede
OP DE HELLING.
Wat ik u ga vortellon is werkelijk ge
beurd. Slechts d'e namen zijn verdicht, of-
eoUoon het feit niet in ons vaderland,
maar te Parijs heeft plaats' gehad. Daar
zijn er velen, die bij gelegenheid der wed
rennen, zich niet kunnen onthouden om
©enige franken te wagen on niet weinige
■wagen op die dagen grooto sommen, wel
eens hun geheele fortuin. Wat hier volgt,
verhaalt ons, hoe iemand in eens en voor
goed van zijn hartstocht voor het wedden
werd genezen.
Het ie vijftien jaar'geloden on de thans
overal zeer bekendo koopman Lucien
pavenöe, was nog bediende bij het Credit
National. Een jonge man van zes en twin
tig jaar, in ieder opzicht aanbevelenswaar-
dlg, zee i-Tez l Ui i chefs er directeur n
finwM i>io onderneming.
Hoe kwam hot. dat deze jongp man piot-
hoede bevond. Hevig verschrikt ging het
gezelschap haastig uiteen, en den volgen
den morgen was geheel Venetië in beroe
ring tengevolge van deze vluoht, vooral
daar spoedig bleek, dat de gewetenloozo
Bianca de erfelijke familiejuweelen der
Capello's had meegenomen.
De geheele stad was gebelgd over deze
schaam tel ooze daad on besloot de vluchte
lingen met alle beschikbare middelen te
vervolgen, terwijl de hooge raad van tien
een prijs van twee duizend ducaten op het
hoofd Van den verleider stelde. De scha
ker, Pietro Buonaventuri, was een knappe,
nog zeer jonge man, een gewoon bediende
In het handelshuis Salvati. De schoone
Bianca, die de voornaamste Nobili had
versmaad, had in het geheim betrekkingen
aangeknoopt met hem en was, voor de
dreigende gevolgen, met haar minnaar en
de familiejuw.eelen gevlucht.
Ondanks de onmiddellijke Ingestelde
achtervolging, bereikten de vluchtelingen
veilig het machtige, door kunsten en we
tenschappen bloeiende Florence, in die
dagen geregeerd door Francesco de Medici,
els plaatsvervanger van zijn vader, groot
hertog Cosmo. Francesco was een even
groot vereerder van schoone vrouwen als
van kunsten en wetenschappen. Na ver
loop van tijd gelukte het de schoone Vene-
tiaansche verleidster hem zoodanig voor
zioh in te nemen, dat hij zijn gemalin
aartshertogin Johanna van Oostenrijk zoo
zeer verwaarloosde, dat zij van verdriet
over de ontrouw van- haar gemaal in 1578
overleed. Buonaventuri, die zich onmid
dellijk na zijn gelukte vlucht met Bianca
had laten trouwen, met behulp van den
prins-regent, en een hooge betrekking aan
het hof had weten te verkrijgen, werd
reeds in 1570 vermoord, öf uit jaloezie, èf
tengevolge van zijn onverdragelijke aam-
matiging. Bianca zette echter haar liefdes
intriges met den prins voort en tenslotte
wist zij' hem zoover te krijgen door allerlei
listige kunstgrepen, dat haar vorstelijke
minnaar haar na den dood der grootherto
gin tot zijn wettige gemalin verhief. Dit
had tengevolge, dat de adel uit haar ge
boortestad zich weder verzoende met dé
lichtzinnige en sluwe Venetiaansche en
haar met vele eerbewijzen overlaadde.
Volgens een overlevering, voor welker
waarheid echter niet kan worden inge
staan, moet zij echter ongelukkig aan haar
einde zijn gekomen, daar zij tegelijk met
haar gemaal, in het jaar 1587, zou zijn ge
storven tengevolge van het nuttigen van
vergiftige spijzen, welke oorspronkelijk
bestemd waren voor hun tegenstander
Kardinaal Ferdinand de Medici, een broer
van Francesco. B.
Sprekende Honden.
Uit de filmwereld.
Het is een uiterst merkwaardig tooneel-
gezelschap, dat op het oogenblik inj Stu
dio G. der Metro Goldwyn Mayer aan het
werk is. De acteurs en actrices liggen in
hun of haar kleedkamers aan touwen vast
gebonden, eten niets anders dan harde
cake ent vleeschafval erf brengen heele
dagen grommend; en op den grond, liggend
door.
Studio G. is oip bet oogenblik
namelijk ingericht voor het opnemen van
een serie „spiekende honden-fjlmpjes",
een nouveauté, die binnenkort ook in ons
land zal worden gepresenteerd en de ac
teurs en actrices zijn min of meer vrien
delijke, maar in ieder geval zeer verstan
dige viervoeters. Het tooneel waar eens
Greta Garbo „De Kus" maakte, waar John
Gilbert zijn laatste film „Bevrijding" tot
stand zag komen, wordt nu ingenomen
door allerlei Bollo's en Fido's, Fikjes en
Hectors. Ziji Bmuffeilen en blaffen, loopen
en liggen, en.... zij spelen hun scènes
met een ernst en een discipline, dat men
er versteld van staat. Een hondenleven
hebben deze viervoetige filmacteurs in
seling allen lust verloor in de vermaken
aan zijn jaren eigen en aar. niets meer
dacht dan aan de wedrennen van Long-
champs, van Auteuii, van Ohantilly, van
Suresnes on van de een© weddenschap in
do andere holde?
Spoedig had er een geheele verandering
plaats gegrepen in zijn uiterlijk. De jonge
man, vroeger altijd in de puntjes, werd
met den dag slordiger. Zijn vroolijkheid
verstomde, hij werd somber, teruggetrok
ken. Iedereen- bemerkte de verandering en
beklaagde hem, maar niemand wist de
reden. Trouwens, hij deed zijn werk steeds
met de grootste nauwkeurigheid en men
schreef zijn droefgeestigheid toe aan een
ongelukkige liefde. Ja, het was een liefde
die hem had ongelukkig gemaakt, mnnr
de liefde tot het speL
Op zekeren dag naar Auteuii gaande,
had hij het in zijn hoofd gekregen véél,
véél ^eld te winnen, in eens rijk worden.
Hij' L'idi een onfeilbaar middel ontdekt,
om afgaa'nde op de voorspellingen der
sportbladen/veel geld te winnen.
Hij beproefde zijn onfeilbaar middel
en verloor niet alleen alles, maar stak
zioh diep in de schulden.
geen geval, want ze leven prinselijk on
hebben geen zorgen.
Sprekend© honden. Dat is natuurlijk
onmogelijk. M;iar toch zal men ze binnen
kort kunnen hooren en aanschouwen.'
Jules White en Zien Myers, die al jaren
lang voer verschillende maatschappijen
één- en, twee-acters gemaakt, hebben,
peinsden er, toen de sprekend© film kwam,
over om iets nieuws te vimlen, een soort
van truc-fotografie met dialoog. Zij kwa
men tolt) de coaicluisie, dat het wel leuk zon
zijn, om een menscheLijk stemgeluid in
een hondenbek te leggen. Na verschillende
experimenten begonnen zij dit werk zoo
aardig to vinden, dat zdj het plan opvatten,
om een kort filmpje te maken met spre
kende bomden.
Onder degenen, die met belangstelling
de pogingen van White en Myers volgden,
was ook King Vidor, de bekende regisseur
en deze stelde den officials der Metro
Goldwyn voor om eens wat geld uit te
trekken voor een hondenfilm. Aldus ge
schiedde en met ijver togen de beide man
nen aan het werk. Ziji kwamen tot de aan
gename ontdekking, dat er in Hollywood
niet minder dan 400 gedresseerde honden
te vinden waren en zij hadden derhalve
een ruime keus.
Voor de eerste vrouwelijke rollen werd
een beroep gedaan op Jiggs, een hond, die
reeds baar sporen op filmgebied verdiend
had en van wie gezegd wordt, dat zij haar
vrouwenkleeren met meer gratie en char
me draagt, dan welke andere hond ook.
Jiggs is een weldoorvoed© bulhond, zes
jaar oud en zij trad o.a. op in „Do prins
student van Heidelberg" en laatstelijk nog
in de „Liefdesparade".
De mannelijke ster werd Buster, die vier
jaar oud is en in meer dan 50 twee-acters
optrad. Buster st&at niet in het honden-
stamboek ingeschreven, aangezien een
van zijn voorouders, tegen de regels der
conventie, welk© ook in hooge hondenkrin
gen theerschen, heeft gezondigd, maar toch
is het ceslacht Buster door zijn hooge in-
tellicentie in aanzien. Tot de andere ac
teurs en actrices behooren Brownie, King
Tut en Oscar.
De eerste film, welke geheel door hon
den- gespeeld werd, was „De tragedie in
het hondencabaret", een twee-acter, welke
binnenkort ook in ons land vertoond zal
worden. Dit is de geschiedenis van een
onbegrepen vrouw, welke het geluk bij een
ander zocht, met dien ander naar een
cabaret ging en daar door haar echtgenoot
werd betrapt. In wanhoop schiet de dame
haar man, dood en wij maken een terecht»
zitting mede, waar deze poging tot moord
berecht wordt door een groot aantal hom-
den met een alierijselijkste bloedhond als
president van de rechtbank.
De tweede film heette „College Hounds",
een parodie op Amerikaansch studenten
leven en als derde volgde „The dogville
murder case", een satire op het bekende
boek van S. S. van. Dine: Tb© bishop
minder case.
Myers en White geven toe, dat het ver
vaardigen van hondenfilms veel geduld
vereischt, maar zij zeggen, dat het veel
gemakkelijker is, dan algemeen veronder
steld wordt.
„Wanneer een hond eenmaal weet, wat
er van hem verlangd wordt", aldus Myers,
„wil hij het graag goed doen. En zij doen
hun werk met pleizier. Speciaal Jiggs en
de fox-terriers zijn buitengewoon verstan
dig en zij doen spelenderwijs, wat van hen
verlangd wordt.
Iedere hond heeft een eigen „trainer"
en het is merkwaardig om te zien, hoe zij
allen de stem van hun „baas" kennen.' In
sommige scènes zijn er wel twaalf bonden
tegelijk voor de camera, met evenzooveel
trainers, die commandeeren, aanmoedigen,
etc. en in al dat stemmenlawaai herkent
toch iedere hond „bis masteris voice".
Vanzelfsprekend worden de filmpjes
zwijgend opgenoujen. De mensohelijke
stemmen worden er later, in diverse talen,
ingesynchroniseerd.
Wij hadden al spoedig, nadat .wij met
dit werk begonnen, dé curieuze ontdek
king gedaan, dat bastaarden over het alge
meen verstandiger doen dan rashonden.
Misschien komt dat wel, omdat de rashon
den over het algemeen een veel gemakke
lijker bestaan hebben (Mn de bastaarden,
die veel meer bun eigen weg moeten vin
den en dan d© noodige levenswijsheid
opdoen.
Er was in het begin ook nog een andere
moeilijkheid. De honden, die gewend wa
ren om „zwijgend" op te treden, wilden
niet blaffen, als ze voor de camera waren
ën dat was een bezwaar, omdat zij toch de
illusie moeten geven te spreken. Het beeft
ons heel wat moeite gekost om hen aan het
blaffen te krijgen, maar teen ze er een-
Te fier om hulp te zoeken hij zijn vrien
den, wendde hij zich tot een woekeraar en
Gonseck vertrouwde den iiverigen beambte
van het Credit wel en leende hem, tegen
een matige rente van twaalf percent, voor
drie maanden zooveel, Mt hü zijn speel
schulden kon betalen. Nu ging het op een
sparen, maar al ontzegde hij zich al het
overtollige, ja zelfs het noodige, het was
den jongen man onmogelijk op den ge
stelden datum den wissel van Gonsck te
voldoen. Deze werd vernieuwd cn Davenn©
ondervond, wat dat was. Steeds rente en
aflossing betalende, werd toch de schuld
steeds grooter. Slecht® door een gelukkig
toeval bij het spel kon hij' er weder boven
op komen.
Daar bood zich een niuew-e combinatie
aan, nog aanlokkelijker Mn de eerste, maar
hij moest wat geld hebben om er gebruik
van te kunnen maken. En de hand' van den
armen jongeling greep in de kas, die aan
hem was toevertrouwd. De tweede poging
viel al even slecht uit als de eerste en na
korten tijd van afwisselend! geluk en te
genspoed, in het spel, steeg het tekort in
de kas tot tienduizend franks. Bij de eerste
verificatie der kas zou Lucien Davenne
Mar staan), onteerd. Dat was het einde.
Het was kort voor de verificatie zou
maai de smaak van beet hadden, wilden ze
ook geen seconde meer zwijgen.
Wanneer yersckillende scènes opgeno
men zijn, draaien wij het filmpje in de
showroom en pas op dat moment wordt de
dialoog geschreven, rekening houdend met
de blafbewegingen. Daarna draaien wij de
film nog eens af en dan spreken verschil
lende dames tn heeren den tekst. Het
hoeft geen bet» dat dit praotisch heel
wat moeilijkhed* biedt.
Het aantal gr Ig© incidenten tijdens
het opnemen der filmpjes, is legio, omMt
Iedere hond een eigen temperament heeft.
Jiggs vloog bijv :-beeld midden in een
belangrijke scène uvar buiten, omdat zij
een kat gezien 'had en op een anderen keer
waren alle honden zoo onrustig, dat wij
ons afvroegen, wat er aan d© hand zou
zijn. Het, bleek, dat een groote mand
vleesch in de studio hen' irriteerde.
Over het algemeen krijgen d© 'honden na
iedere scène een belooning. De een een
stukje vleesch, de andere 'n klontje, maar
sommigen doen hun werk zonder eenigo
belooning t e verlangen. De belooning van
de vrouwelijke ster Jiggs Is, dat zij even
met eer\ groot© rubber-bal mag spelen,
wanneer er gepauzeerd wordt.
Het is vanzelfsprekend, Mt de organi
satie van deze opnamen, de costuums en
de decors heel wat eischt. Maar het pu
bliek heeft de eerste hondenfilmpjes zoo
geestdriftig ontvangen, dat de moeite niet
vergeefs is. Myers en White zullen er nog
enkele maken.
HET LIEDJE VAN DE WEEK.
A (tot zijn vriend): Zeg eens, jij ligt
's nachts zek©r altijd op je rechterzijde,
want daar is je baard veel dunner."
De Kleine Frits „Papa, dan staat u
's nachts zeker op uw hoofd, dat u daar
zoo weinig haar hebt?"4
plaats hebben, Mt de uitbetaling van een
coupon ©ener obligatie van de stad Parijs
een ander jongmensch vani dertig jaren,
een jeugdig schrijver, Jules Darllni voor
het loket der groot© financieel© onderne
ming bracht, waar Luiden1 Davenne
werkte. Hij. vertoonde zijn strookje papier,
ontving de som, die moest worden uitbe
taald, en wilde zich verwijderen, toen hij
bedacht Mt zijn;coupons op waren en
(moesten vernieuwd worden. Hij! keerde
dus terug, legde de zaak uit, liet zijn obli
gatie Mar en kreeg daarvoor een behoor
lijk geteekend re©u. Over veertien Mgen
kon hij terugkomen en ging heen, na zijn
naam en adres te hebben opgegeven.
Een maand ging er voorbij,, zonder Mt
hij er aan dacht zjjn obligatie terug te
halen. Op zekeren avond zat hij behaaglijk
in zijn fauteuil, en genoot den geur van
eén heerlijke sigaar, toen een hevige ruk
aan de bel hem deed opschrikken. Wie kon
hem nog zoo laat, het was negen uur, ko
men lastig vallen?
Hij stond op en maakte open; Een man
met een bleek en ontdaan gelaat, stond
met den hoed in de hand voor de deur en
zeide:
„Kunt gij mij een oogenblik te woord
TOB NOOIT HOEKJE.
DE BUITENKANT.
Dat wij maar één kant zien,
volgt daaruit dat er geen andere
kanten zijn?
Hoe dikwijls benijden wij iemand? Wie
eerlijk is, zal althans voor zichzelf erken
nen: niet zelden. Wie een zwakke gezond
heid! heeft, en een ander met een vlot
vaartje met een tennisracket in de hand
ziet voorbij' fietsen, denkt allicht: ,,Hoe
benijdenswaardig om zonder eenigo' ge
dachte aan vermoeidheid of voorzichtig
heid aan sport te kunnen doen!"
Wie op ©en prachtigen zomerdag zich
'e middags om half twee weer naar kan
toor haast, heeft bij het zien van de her
stellende zieke die oogenschijnlijk lui op
zijn baloon zit, wellicht het idee: „Wat
heeft die het gemakkelijik, zat ik daar
maar!" Wie, moe na een zwaren werkdag
te voet naar huis gaand om het dubbeltje
tramgeld uit te sparen, ©en groot-industri
eel in zijn luxe-auto ziet voorbijglijden,
denkt niet onwaarschijnlijk met ©enige
bitterheid: „Zoo iemand heeft alle moge-"
lijke oomfort, en ik, die minstens even
hard1 werk, moet mij het allereenvoudigste
nog ontzeggen".
En toch, wie weet wat voor zware ver
antwoordelijkheid er op de schouders van
den benijden bezitter van de voorbijsnor-
rende auto rust, en hoeveel slapelooze
nachten deize hem bezorgt. Wie weet ten
koste van hoeveel overwerk de vroolijk
voorbij fietsende met d© tennisracket dezen
eenen middag heeft vrijgemaakt. Wie
weet wat voor zware ziekte, welke pij
nen de herstellende zieke die „zoo heer
lijk lui" op het baloon zit, achter den rug
heeft We zien meestal maar één kant van
het leven van anderen, den benijdens-
waardigen. Hoeveel moeilijkheden de
ïnenschen, die wij benijden, in andere op
zichten misschien hebben, daarover den
ken we niet W© beschouwen hen slechts
in het licht, waarin we hen zien. Aan den
anderen kant merken wij gewoonlijk in
ons eigen leven slechts datgene op, dat wij
tegen hebben. Waardeeren zij, die werken
terwijl een ander aan sport doet, hun mooi
salaris? Stellen degenen, die een minder
sterke gezondheid hebben hun gunstige
financieel© conditie op prijis, di© hen
instaat stelt rustig hun genezing
af te wachten? Appreciert hij,, di©
eens irnoet loopen terwijl bdj liever
zou rijden, zajn goede gezond
heid? Meestal niet Ontevredenheid en
een eenzijdige beschouwing van ande^er
leven, dat is het wat zoovele ©ogenblikken
noodeloos voor. ons vergalt waarmee
we slechts onszelf en anderen nadeel doen
zonder dat wij er iets goeM'door kunnen
bereiken. Laat ons liever een open oog
hebben voor bet goede dat ons deel is, in-
plaats van vruchteloos te haken naar din
gen, die, althans voor het oogenblik voor
ons niet weggelegd zijn. Omdat een ander
een gunstige factor in zijn leven heeft, die
ons ontbreekt is het Marom volstrekt niet
onwaarschijnlijk dat wij, wanneer wij eens
alle omstandigheden van dat leven ken
den, allerminst met hem zouden willen rui
len. En bovendien heeft nog nooit iemand
eenigszins aan geluk gewonnen, door een
ander iets te misgunnen. Laten wij daar
om dankbaar het goede, dat wèl ons deel
is gedenken, inplaats van ons leven door
vruchtelooze afgunst te verbitteren. Er is
bijna nienamd, over wie(n) alle schadu
wen van het leven samenvallen. Een ieder
heeft wel iets goeds, dat hem in zijn
zachte oogenblikken dankbaar stemt
Laat ons door deze stille Mnkbaarheid en
door een krachtig, hoopvol streven naar
de verwezenlijking van onze bereikbare
verlangens ons leven vermooien en ver
aangenamen door het van afgunst te zui
veren. Wi© anders doet handelt als
iemand, die op een kouden maar zonni-
gen dag zorgvuldig in de schaduw gaat
loopen.
Opent Uw hart wijd voor 's levens
zonnestralen!
Dr. JOS. DB OOOK.
(Nadruk ratboden).
Voor de lezers van dit blad geeft onze
Psychologische medewerker Dr. Jos. de
Ooek, van Merlenstraat 120, Den Haag,
gratis zielkundige adviezen o.m. over de
wijze waarop zij hun geest kunnen ver-
frissefaea en hun wilskracht en energie
kunnen versterken
De vragen zullen in dit blad geregeld
worden behandeld. Moebten de beantwoor-
dtngen te uitvoerig worden, dan direot
schriftelijk aan d© aanvragers
staan, mijnheer Darlin, het is voor een
zaak van gewicht".
Mijnheer Darlin keek zijn bezoeker aan.
Dat gezicht was hem niet geheel en al on
bekend. Zeker, hij had dien man meer ge
zien.
„Mijn naam zal u niet veel zeggen, mijn
heer. Ik ben Lucien Davenne". Darlin
kende dien naam niet en1 trok de schou
ders op.
„Ik ben een onbekende voor u, mijnheer
Darlin, en toch zou ik verzoeken willen,
een paar woorden met u te spreken op
een andere plaats dan voor uw deur".
Nog meer verbaasd, noodigde de heer
Darlin zijn bezoeker uit binnen te komen
en bood hem een stoel aan.
„U zult weldra begrijpen", zeide Da
venne, „wat mij aanleiding geeft u op to
zoeken op dit ongewone uur. Ik ben de
beambte van het Credit National, aan wifen
u eenigen tijd' geleden een obligatie van
de stad Parijs hebt afgegeven om de cou
pons te vernieuwen".
Nu herkende Darlin den bezoeker, maar
hij begreep nog altijd niets.
„En", vroeg hij.
„En mijnheer", antwoordde zijn bezoe-
Juttertje
t
HET SCHERPE OOQ.
Suprematie van dien mensch.
Hoe kon toch ooit de mensvhheid zegevieren
In 't rijk der dieren?
Hoe komt het dat de mensch ,de leiding heeft
Van al wat leeft?
Dat komt omdat hij steeds ia blijven pogen
Naar wetenschap!
Zoo bracht hij steeds zijn geest en denkver
mogen
Op hooger trap.
Al mogen' sotns de dieren zijn organen
Veel slechter wanen.
Toch fclijkt, dat zelfs hun dierlijk scherp
instinct
In 't niet verzinkt
Zoodra de mensch zijn speelschen geest laat
werken
En iets bedenkt,
Waarmee hij klauw en tanden kan versterken
Era 't oog verlengt
Met pijl en boog, met knots en zwaard en
speren,
En schietgeweren,
Behaalt de zwakke mensch op allemaal
De zegepraal.
Op zee en in d'e lucht gordt hij zijn vinnen
Of vleugels aan,
En schept zich zoo door dlenkeo en verzinnen
Een nieuw orgaan,
Al mogen valk en adkdaar ook bogen
Op scherpe Oogen,
De mensch ziet van planeten tot bacil
Zooveel hij wil.
Hij kijkt u door uw ribben en uw nieren,
Een' kranig feit,
Waaraan' ik graag, in plaats van een satyre,
Dit epos wijd.
Gebrek noch kwaal daar zal dit ook voor
zorgen
Blijft ons verborgen.
Mijn blik doorwroet (een ware heksentoer?)
Uw parelmoer.
En, richt gij die onzichtbre Röntgenstralen
Op mijn Frans Hals;
Dan kunt gij ook met zekerheid bepalen:
Dat prul is vaisch!
Zal ooit d;e wetenschap 't gezichtsvermogen
Eens zóó verhoogen,
Dat ook, wanneer men naar 't karakter kijkt,
De waarheid blijkt?
Neen, moest men steeds den w&ren aard
beschrijven
Van eiken vriendi,
Zou men dan tóch niet liever kippig blijven
Dan helderziend1?
WILLEM DE RIJMER.
Kinderlijke opmerking.
Jongens, speel aooil met maar in de
duinen.
„Pardon, mijnheer, maar mag ik uw
naam weten ik herinner mij niet wel".