WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA
NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL
REGIONALE VERDRAGEN
Oost-lndië
in 50 dessins,
ADVERTENTIES:
20 ct. per regel (galjard). Ingez. meded. (kolombreedte als redaction
tekst) dubbele prijs. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur)
van 1 t/m. 3 regels 40 ct., elke regel meer 10 ct. bij vooruitbetaling (adres
Bureau v. d. blad en met br. onder no. 10 ct. p. adv. extra). Bewjjsno. 4 ct.
Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag.
Redacteur: P. O. DE BOER.
Uitgave N.V. Drukkerij v/h C. DE BOER Jk.
Bureau: Koningstraat 78 Telefoon: 50 en 412
Post-Girorekening No. 16066.
Abonnement per 3 maanden bij vooruitbet.: Heldersche Courant f 1.50; voor
Koegras, Anna Paulowna, Breezand, Wieringenen Texel f 1.65binnen
land f 2.—, Nederl. Oost- en West-Indië per zeepost f 2.10, idem per
mail en overige landen f 3.20. Zondagsblad resp. f 0.50 f 0.70, f 0.70,
f 1.Modeblad resp. f 0.95, f 1.25, f 1.25, f 1.35. Losse nos. 4 ct.;fr. p.p.6ct.
wasch-echi
Verkrijgbaar bij
Let op naam op den zelfkant
Vraagt onze Stalen-collectie
ELF MILLIOEN WERKLOOZEN.
In de Vereenigde Staten zijn volgens
een V. D.-bericht, op het oogenblik naar
schatting bijna 11 millioen personen
werkloos.
GEEN HULP AAN OOSTENRIJK
Frankrijk maakt moeilijkheden,
waardoor de heele hulpverlee
ning weer in gevaar komt.
Wolff meldde Dinsdagavond uit Ge-
nève:
De kans op het slagen van de voorge
stelde hulp aan Oostenrijk wordt naar
verluidt in ingewijde kringen op het
oogenblik ongunstig geacht.
De Fransche regeering zou n.1. niet
haar toestemming geven tot de onder lei
ding van den Zwitserschen minister Musy
uitgewerkte voorstellen voor het finan
cieel herstel van Oostenrijk. Men rekent
er daarom op, dat de Oostenrijksche re
geering a.s. Donderdag het verbod zal
aankondigen van afgifte van deviezen
voor betaling der buitenlandsche schul
den.
LEGERINKRIMPING.
Het „Soer. Hbld." meldt, dat de plan
nen inzake de inkrimping van het leger
zijn: terugbrenging van het aantal esca-
drons cavalerie tot vier, opheffing van
een afdeeling artillerie en terugkeer tot
de oude formatie der artillerie.
Ten slotte wordt de infanterie terug
gebracht tot vier regimenten elk van
vier bataljons, waarvan twee bestemd
voor politie- en marechaussee-diensten.
Gevolg hiervan zal zijn opheffing van
een divisiestaf, waardoor overcompleet
zullen worden een generaal, twee kolonels
en twee luitenant-kolonels, benevens een
luitenant-kolonel der artillerie, een over
ste der cavalerie, plus vele kapiteins en
luitenants.
Mede wordt overwogen geen nieuwe
officieren in Nederland aan te stellen.
drukte opgewektheid en veerkracht uit,
toen hij het kleine, onaanzienlijke maga
zijn binnenkwam. Toen mr. Masters op
dat ongewone uuï de deur hoorde open
gaan, sprong hij van zijn stoel op en keek
angstig door het kleine kantoorraampje.
Na den eersten blik van hoopvolle ver
wachting staarde Miss Clayton overbluft
naar de buitengewone verschijning: Bliss
in jacquet en grijs gestreepte pantalon.
Hij liet hem echter geen tijd tot het stel
len van vragen.
„Ik zou graag willen, dat u beiden met
me mee ging," zeide hij, „de taxi, waar
mede ik gekomen ben, is blijven wach
ten."
Zonder verdere verklaring af te wach
ten, zette mr. Masters zijn hoed achter op
zijn hoofd en liep zoo hard hij kon naar
de deur, terwijl Frances voor den spiegel
haar hoed opzette. Terwijl ze in de taxi
zaten, was hij het mikpunt van een kruis,
vuur van vragen. Maar Bliss wilde niets
zeggen, hij voelde zich als een kind, dat
een verrassing bedacht heeft en op het
punt staat om die verrassing eindelijk te
laten zien.
,,'t Is een plannetje, dat ik gisteren be
dacht heb," was het eenige antwoord, dat
ze op al hun vragen kregen. „Zoo iets van
„de laatste kans". En wat 't beste is, 't is
schitterend geluk."
„Verelt u ons liever, of u een paar for
nuizen verkocht heeft," vroeg Frances,
recht op haar doel afgaand.
„Heb nu nog even geduid, binnen eon
paair-'minuten kunt u zelf oordcelen,"
zeide Bliss.
Ia Regent street stapten ze uit. Bliss
betaalde de taxi met geld uit zijn rechter
broekzak. De menigte, die zich voor den
winkel verdrong, was op dat oogenblik
op haar grootst. Mr. Masters bleef stok-
sijf staan, met zijn hoed achter op zijn
hoofd en zijn mond wijd open; overbluft
keek hij naar den kok, die druk aan het
werk was, overbuft keek hij naar zijn
eigen fornuis, maar het meest overbluft
was hij toch wel toen hij las, wat er op de
kaart voor het raam stond. Hij was niet in
slaat om ook maar één woord uit te bren
gen. Het leek wel of hij voor net eerst van
zijn lbven hoorde dat het Alpha fornuis
het beste fornuis ter wereld was.
„Als u nu 11100 naar binnen wilt gaan?"
vroeg Bliss, „dan zal ik u alles vertellen,
wat er te vertellen valt."
Met moeite baanden ze zich een weg
naar de deur. Bliss gaf Frances een stoel;
mr. Masters was er niet toe te krijgen om
te gaan zitten, hij stond nog steeds met
zijn hoed achter op zijn hoofd en met zijn
beenen alsof ze hem in die houding
beter steun konden geven ver van
elkaar, in de grootste verbazing naar zijn
fornuis en de twee transpireerende koks
te kijken.
,,'t Kwam gisteren ineens by me op, dat
reclame wel goed zou zijn," legde Bliss
uit. „Tegenwoordig is dat 't eenige, dat
helpt. En 't resultaat? Heel Londen
spreekt op het oogenblik over niets an
ders dan 't Alpha fornuis. Een paar kran
ten hebben ons al een plaats voor adver
tenties kosteloos aangeboden. Een afge
zant van Ellermann is al-hier geweest, en
hij heeft meteen een order van een hon
derd stuks geplaatst tegen den prijs van
dertien en een halve guinea per stuk, en
nu willen ze een contract voor de leve
ring van duizend stuks hebben. Kijk, hier
is de order."
„Maar waar heb je in 's hemelsnaam de
centen vandaan gehaald, om zoo iets voor
mekaar te krijgen?" vroeg mr. Masters,
terwijl hij, zonder iets te zien, naar het
stuk papier keek, dat hij in zijn trillende
vingers hield. „Zoo iets is ook al eens in
mij opgekomen, maar ik wist nooit, hoe
ik aan de duiten komen moest."
„O, het geld heb ik geleend van een
kennis van me, tusschen ons gezegd en
I gezwegen, de grootste kaffer die er rond
loopt, maar die veel meer geld heeft, dan
goed voor hem is," antwoordde Bliss.
„Vijfhonderd pond heeft hij me geleend.
Hier heeft u het overschot."
Hij keerde zijn reohterbroekzak boven
tafel om en schoof den inhoud, die er uit
kwam rollen, een handvol bankpapier en
wat goudgeld, naar mr. Masters toe.
„U moet hem natuurlijk het geld plus
de rente terugbetalen," ging Bliss verder.
„Maar hij heeft er niet de minste haast
mee, hij zal u wel een rekening sturen,
heeft hij gezegd."
„O, ja, en dan nog iets." Voordat beide
menschen wisten wat hij bedoelde, nam
hij van het stapeltje geld twee pond af
en stak ze in zijn zak.
„Mjjn salaris van morgen," legde hij
hen uit. „Mijn geld is bijna op. Kijk daar
is de afgezant van Ellermann weer terug.
Hij heeft werkelijk zijn technischen direc
teur meegebracht. Nu mr. Masters, ver
der het allerbeste en tot ziens."
Mr. Masters keek hem vragend aan, ter
wijl Frances, die oplettend had zitten
luisteren, verschrikt uit haar stoel op
sprong. Met oogen die verdacht schitter-
den, keek Bliss hen beiden aan.
„Ik kan er heusoh niets aan doen,"
zeide hij, „maar ik moet elke connectie
met u afbreken. Ik mag zelfs geen provi
sie van u aannemen; alleen de twee pond
salaris, waarop ik eigenlijk morgen pas
recht had. 't Spijt me erg, dat ik het u
niet vooruit heb kunnen zeggen, maar ik
mag werkelijk geen dag langer in uw
dienst blijven."
„Ben je gek geworden, kerel? Je blijft,
en als mijn compagnon," barstte mr.
Masters uit. „Wat denk je wel, nu weg
gaan! Waar zie je me wel voor aan? Weet
je wel, dat je me van een zekeren onder
gang gered hebt?"
Bliss kreeg bij die woorden een ge-1
waarwording alsof hy een kind was, dat
iets heel moois gekregen had. Hij gevoel
de zich bepaald opgewonden van blijd
schap, wat een' geheel nieuwe sensatie
voor hem was. Toen mr. Masters hem
vragend bleef aankijken, stak hij hem de
hand toe en greep meteen met zijn vrije
linkerhand de beide handen van het
meisje, dat nog steeds stond en hem
smeekend aankeek.
,,'t Is toch zeker maar een grapje?"
vroeg ze, „u bent toch zeker heusch niet
van plan weg te gaan?"
„Werkelijk, ik ga niet uit vrijen wil",
antwoordde Bliss ernstig, „maar ik moet.
't Is nu eenmaal zoo afgesproken en ik
moet mijn belofte houden. Maar geloof
me, dezen tijd zal ik niet licht vergeten,
heusch, ik zal hem niet vergeten",
Met moeite maakte hij zijn hand vrij,
Masters trachtte hem nog tegen te hou
den, maar op hetzelfde oogenblik werd
hij aangesproken door een welgedanen
heer van middelbaren leeftijd.
„Heb ik het genoegen met mr. Masters
te spreken? Mag ik me even voorstellen:
Burrell, technisch directeur van de naam-
loóze vennootschap Ellemann. Ik zou u
graag eens even zakelijk over die fornui
zen willen spreken."
Mr. Masters haalde diep adem. Ten
slotte was hij maar een gewoon mensch
en het gesprek beloofde het keerpunt ir
zijn zaken te worden.
„Aangenaam, mr. Burrell", zeide hij.
„Gaat u zitten, gaat u zitten."
Even daarna zaten ze druk te praten;
Frances, die al dien tijd had staan luis
teren, liep naar het winkelraam. Zonder
zich ook maar eenigszins te storen aan do
nieuwsgierige menigte, welke zich nog
steeds voor tet raam verdrong, keek ze
met oogen, die vol tranen stonden, het
trottoir langs. In de verte liep Bliss; met
zijn oude kleeren in een bruin papier ge
wikkeld in zijn rechterarm en twee pond
en vier pence in zijn linker broekzak,
stapte hij, zonder omkijken, met een ze
kere vastbeslotenheid, snel langs het
vochtige trottoir verder.
E. PHILLIPS OPPENHEIM,
„Ik vind het veel beter als uw techni
sche directeur hier komt, dan kunnen we
de zaak meteen bespreken," antwoordde
Bliss met het kalmste gezicht ter wereld,
terwijl hij met de hand, welke hij noncha
lant in zijn broekzak had gestoken, zich
zelf hard in zijn been kneep, om er ach
ter te komen, of hij wel goed wakker was.
„Verandert u dan in dien tusschenrijd
de order van zooeven, u weet wel, van
twintig stuks in een van honderd," zeide
het jongmensch. Bliss veranderde het
cijfer met het gezicht van een makelaar.
„Ik ben bang, dat dat het grootste quan-
tum is, dat we tegen dien prijs kunnen
leveren," zeide hij toen.
„Daar kunnen we naderhand nog wel
over spreken," zeide de reiziger van El
lermann. Nauwelijks was de jonge man
weg of Bliss sloot zijn schrijftafel af, ging
de straat op en nam de eerste de beste
taxi, welke hem in een paar minuten in
de City bracht. Zijn gezicht had nu een
geheel andere uitdrukking dan den vori-
gen avond, zijn geheele manier van doen
(Wordt vervolgd.)