WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL REGIONALE VERDRAGEN Oost-lndië in 50 dessins, ADVERTENTIES: 20 ct. per regel (galjard). Ingez. meded. (kolombreedte als redaction tekst) dubbele prijs. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur) van 1 t/m. 3 regels 40 ct., elke regel meer 10 ct. bij vooruitbetaling (adres Bureau v. d. blad en met br. onder no. 10 ct. p. adv. extra). Bewjjsno. 4 ct. Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag. Redacteur: P. O. DE BOER. Uitgave N.V. Drukkerij v/h C. DE BOER Jk. Bureau: Koningstraat 78 Telefoon: 50 en 412 Post-Girorekening No. 16066. Abonnement per 3 maanden bij vooruitbet.: Heldersche Courant f 1.50; voor Koegras, Anna Paulowna, Breezand, Wieringenen Texel f 1.65binnen land f 2.—, Nederl. Oost- en West-Indië per zeepost f 2.10, idem per mail en overige landen f 3.20. Zondagsblad resp. f 0.50 f 0.70, f 0.70, f 1.Modeblad resp. f 0.95, f 1.25, f 1.25, f 1.35. Losse nos. 4 ct.;fr. p.p.6ct. wasch-echi Verkrijgbaar bij Let op naam op den zelfkant Vraagt onze Stalen-collectie ELF MILLIOEN WERKLOOZEN. In de Vereenigde Staten zijn volgens een V. D.-bericht, op het oogenblik naar schatting bijna 11 millioen personen werkloos. GEEN HULP AAN OOSTENRIJK Frankrijk maakt moeilijkheden, waardoor de heele hulpverlee ning weer in gevaar komt. Wolff meldde Dinsdagavond uit Ge- nève: De kans op het slagen van de voorge stelde hulp aan Oostenrijk wordt naar verluidt in ingewijde kringen op het oogenblik ongunstig geacht. De Fransche regeering zou n.1. niet haar toestemming geven tot de onder lei ding van den Zwitserschen minister Musy uitgewerkte voorstellen voor het finan cieel herstel van Oostenrijk. Men rekent er daarom op, dat de Oostenrijksche re geering a.s. Donderdag het verbod zal aankondigen van afgifte van deviezen voor betaling der buitenlandsche schul den. LEGERINKRIMPING. Het „Soer. Hbld." meldt, dat de plan nen inzake de inkrimping van het leger zijn: terugbrenging van het aantal esca- drons cavalerie tot vier, opheffing van een afdeeling artillerie en terugkeer tot de oude formatie der artillerie. Ten slotte wordt de infanterie terug gebracht tot vier regimenten elk van vier bataljons, waarvan twee bestemd voor politie- en marechaussee-diensten. Gevolg hiervan zal zijn opheffing van een divisiestaf, waardoor overcompleet zullen worden een generaal, twee kolonels en twee luitenant-kolonels, benevens een luitenant-kolonel der artillerie, een over ste der cavalerie, plus vele kapiteins en luitenants. Mede wordt overwogen geen nieuwe officieren in Nederland aan te stellen. drukte opgewektheid en veerkracht uit, toen hij het kleine, onaanzienlijke maga zijn binnenkwam. Toen mr. Masters op dat ongewone uuï de deur hoorde open gaan, sprong hij van zijn stoel op en keek angstig door het kleine kantoorraampje. Na den eersten blik van hoopvolle ver wachting staarde Miss Clayton overbluft naar de buitengewone verschijning: Bliss in jacquet en grijs gestreepte pantalon. Hij liet hem echter geen tijd tot het stel len van vragen. „Ik zou graag willen, dat u beiden met me mee ging," zeide hij, „de taxi, waar mede ik gekomen ben, is blijven wach ten." Zonder verdere verklaring af te wach ten, zette mr. Masters zijn hoed achter op zijn hoofd en liep zoo hard hij kon naar de deur, terwijl Frances voor den spiegel haar hoed opzette. Terwijl ze in de taxi zaten, was hij het mikpunt van een kruis, vuur van vragen. Maar Bliss wilde niets zeggen, hij voelde zich als een kind, dat een verrassing bedacht heeft en op het punt staat om die verrassing eindelijk te laten zien. ,,'t Is een plannetje, dat ik gisteren be dacht heb," was het eenige antwoord, dat ze op al hun vragen kregen. „Zoo iets van „de laatste kans". En wat 't beste is, 't is schitterend geluk." „Verelt u ons liever, of u een paar for nuizen verkocht heeft," vroeg Frances, recht op haar doel afgaand. „Heb nu nog even geduid, binnen eon paair-'minuten kunt u zelf oordcelen," zeide Bliss. Ia Regent street stapten ze uit. Bliss betaalde de taxi met geld uit zijn rechter broekzak. De menigte, die zich voor den winkel verdrong, was op dat oogenblik op haar grootst. Mr. Masters bleef stok- sijf staan, met zijn hoed achter op zijn hoofd en zijn mond wijd open; overbluft keek hij naar den kok, die druk aan het werk was, overbuft keek hij naar zijn eigen fornuis, maar het meest overbluft was hij toch wel toen hij las, wat er op de kaart voor het raam stond. Hij was niet in slaat om ook maar één woord uit te bren gen. Het leek wel of hij voor net eerst van zijn lbven hoorde dat het Alpha fornuis het beste fornuis ter wereld was. „Als u nu 11100 naar binnen wilt gaan?" vroeg Bliss, „dan zal ik u alles vertellen, wat er te vertellen valt." Met moeite baanden ze zich een weg naar de deur. Bliss gaf Frances een stoel; mr. Masters was er niet toe te krijgen om te gaan zitten, hij stond nog steeds met zijn hoed achter op zijn hoofd en met zijn beenen alsof ze hem in die houding beter steun konden geven ver van elkaar, in de grootste verbazing naar zijn fornuis en de twee transpireerende koks te kijken. ,,'t Kwam gisteren ineens by me op, dat reclame wel goed zou zijn," legde Bliss uit. „Tegenwoordig is dat 't eenige, dat helpt. En 't resultaat? Heel Londen spreekt op het oogenblik over niets an ders dan 't Alpha fornuis. Een paar kran ten hebben ons al een plaats voor adver tenties kosteloos aangeboden. Een afge zant van Ellermann is al-hier geweest, en hij heeft meteen een order van een hon derd stuks geplaatst tegen den prijs van dertien en een halve guinea per stuk, en nu willen ze een contract voor de leve ring van duizend stuks hebben. Kijk, hier is de order." „Maar waar heb je in 's hemelsnaam de centen vandaan gehaald, om zoo iets voor mekaar te krijgen?" vroeg mr. Masters, terwijl hij, zonder iets te zien, naar het stuk papier keek, dat hij in zijn trillende vingers hield. „Zoo iets is ook al eens in mij opgekomen, maar ik wist nooit, hoe ik aan de duiten komen moest." „O, het geld heb ik geleend van een kennis van me, tusschen ons gezegd en I gezwegen, de grootste kaffer die er rond loopt, maar die veel meer geld heeft, dan goed voor hem is," antwoordde Bliss. „Vijfhonderd pond heeft hij me geleend. Hier heeft u het overschot." Hij keerde zijn reohterbroekzak boven tafel om en schoof den inhoud, die er uit kwam rollen, een handvol bankpapier en wat goudgeld, naar mr. Masters toe. „U moet hem natuurlijk het geld plus de rente terugbetalen," ging Bliss verder. „Maar hij heeft er niet de minste haast mee, hij zal u wel een rekening sturen, heeft hij gezegd." „O, ja, en dan nog iets." Voordat beide menschen wisten wat hij bedoelde, nam hij van het stapeltje geld twee pond af en stak ze in zijn zak. „Mjjn salaris van morgen," legde hij hen uit. „Mijn geld is bijna op. Kijk daar is de afgezant van Ellermann weer terug. Hij heeft werkelijk zijn technischen direc teur meegebracht. Nu mr. Masters, ver der het allerbeste en tot ziens." Mr. Masters keek hem vragend aan, ter wijl Frances, die oplettend had zitten luisteren, verschrikt uit haar stoel op sprong. Met oogen die verdacht schitter- den, keek Bliss hen beiden aan. „Ik kan er heusoh niets aan doen," zeide hij, „maar ik moet elke connectie met u afbreken. Ik mag zelfs geen provi sie van u aannemen; alleen de twee pond salaris, waarop ik eigenlijk morgen pas recht had. 't Spijt me erg, dat ik het u niet vooruit heb kunnen zeggen, maar ik mag werkelijk geen dag langer in uw dienst blijven." „Ben je gek geworden, kerel? Je blijft, en als mijn compagnon," barstte mr. Masters uit. „Wat denk je wel, nu weg gaan! Waar zie je me wel voor aan? Weet je wel, dat je me van een zekeren onder gang gered hebt?" Bliss kreeg bij die woorden een ge-1 waarwording alsof hy een kind was, dat iets heel moois gekregen had. Hij gevoel de zich bepaald opgewonden van blijd schap, wat een' geheel nieuwe sensatie voor hem was. Toen mr. Masters hem vragend bleef aankijken, stak hij hem de hand toe en greep meteen met zijn vrije linkerhand de beide handen van het meisje, dat nog steeds stond en hem smeekend aankeek. ,,'t Is toch zeker maar een grapje?" vroeg ze, „u bent toch zeker heusch niet van plan weg te gaan?" „Werkelijk, ik ga niet uit vrijen wil", antwoordde Bliss ernstig, „maar ik moet. 't Is nu eenmaal zoo afgesproken en ik moet mijn belofte houden. Maar geloof me, dezen tijd zal ik niet licht vergeten, heusch, ik zal hem niet vergeten", Met moeite maakte hij zijn hand vrij, Masters trachtte hem nog tegen te hou den, maar op hetzelfde oogenblik werd hij aangesproken door een welgedanen heer van middelbaren leeftijd. „Heb ik het genoegen met mr. Masters te spreken? Mag ik me even voorstellen: Burrell, technisch directeur van de naam- loóze vennootschap Ellemann. Ik zou u graag eens even zakelijk over die fornui zen willen spreken." Mr. Masters haalde diep adem. Ten slotte was hij maar een gewoon mensch en het gesprek beloofde het keerpunt ir zijn zaken te worden. „Aangenaam, mr. Burrell", zeide hij. „Gaat u zitten, gaat u zitten." Even daarna zaten ze druk te praten; Frances, die al dien tijd had staan luis teren, liep naar het winkelraam. Zonder zich ook maar eenigszins te storen aan do nieuwsgierige menigte, welke zich nog steeds voor tet raam verdrong, keek ze met oogen, die vol tranen stonden, het trottoir langs. In de verte liep Bliss; met zijn oude kleeren in een bruin papier ge wikkeld in zijn rechterarm en twee pond en vier pence in zijn linker broekzak, stapte hij, zonder omkijken, met een ze kere vastbeslotenheid, snel langs het vochtige trottoir verder. E. PHILLIPS OPPENHEIM, „Ik vind het veel beter als uw techni sche directeur hier komt, dan kunnen we de zaak meteen bespreken," antwoordde Bliss met het kalmste gezicht ter wereld, terwijl hij met de hand, welke hij noncha lant in zijn broekzak had gestoken, zich zelf hard in zijn been kneep, om er ach ter te komen, of hij wel goed wakker was. „Verandert u dan in dien tusschenrijd de order van zooeven, u weet wel, van twintig stuks in een van honderd," zeide het jongmensch. Bliss veranderde het cijfer met het gezicht van een makelaar. „Ik ben bang, dat dat het grootste quan- tum is, dat we tegen dien prijs kunnen leveren," zeide hij toen. „Daar kunnen we naderhand nog wel over spreken," zeide de reiziger van El lermann. Nauwelijks was de jonge man weg of Bliss sloot zijn schrijftafel af, ging de straat op en nam de eerste de beste taxi, welke hem in een paar minuten in de City bracht. Zijn gezicht had nu een geheel andere uitdrukking dan den vori- gen avond, zijn geheele manier van doen (Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1932 | | pagina 1