^aar den top der „Zugspttze".
bedraagt 38 millioen kronen; de schul
den zijn uit eigen kracht afgelost. Er
zijn 1550 employé's en arbeiders in
dienst. Waar men enkele jaren geleden
nog een verlaten bosc-h- en kustgebied
zag, verheft zich thans een klenoe
modelstad met moderne, zeer comfor
tabele huizen.
Een merkwaardige reis met den Zugspitz-bergtrein
door
huizen, uit het zeer comfortabel in„
richte hotel en een scheef daart<-o,
over liggende touristenhut. Alles t
zamen kunnen er ongeveer 200 gast
een onderdak vinden- En beice zijn oü
het Zuiden gebouwd. Daar voor ligt het
uitgestrekte, zelfs in den hoogzere!
nog met sneeuw bedekte Zugspit»
plateau, dat in ruime mate door de zen
wordt bestraald, 's Morgens in aïe
vroegte reeds baadt alles in den zon-e
gloed. En wij kunnen ons uitzicht po»
vergrooten door op een zonnigen mor.
gen met het kabelspoortje naar een
hoogsten Zugspitztop te rijden....
Een kerte wandeling, dan zijn wij bh
hel station van het kabelbaantje, dat
oii9 naar den top draagt, waar wij een
korte wandeling van den Oostelijk,m
top naar den Westelijken maken, waar
het ..Miinchener Haus" is gelegen. Een
bezoek wordt gebracht aan het weer
station, het hoogste Duitsche observa
toriumKabels, verankerd in de
rots, houden dit gebouwtje op zijn
plaats om het te beschermen tegen liet
lot, dat het „weerstation op den Mont-
Blanc" in ce film van dien naam be
schoren was.
En daar dergelijke weerstations al
tijd iets romantisch over zich hebben,
en een bijzonder sterke aantrekkings
kracht voor steedsehe asfaittrappers
schijnen te bezitten, heeft de „eenzame
man" op den Zugspitze bijna doorloo-
pend bezoek, d.w.z. alleen in 't seizoen
•natuurlijk. En dat is maar goed. Want
wie de romantiek van ce weerstations
van nabii heeft leeren kennen, weet wat
die te beteekenen heeft!....
De wachter van het station-Zagspitze
i9 niet de eenigste. die de blauwwitte
wagens van den bergtrein met vreugde
welkom heet.... Na maandenlang een
geestdoodend, afstompend kluizenaars
leven te hebben geleid, brengt deze
blauwwitte trein hem menschen en
nieuw leven tegemoet, die in zijn een
tonig bestaan wat afwisseling, wat licht
brengen.
„Maar meneer Meijer, waarom trouwt
u niet? U kunt een heel damesgezel
schap onderhouden."
„Ja, zeker, een gezelschap wel, maar
niet een dame alleen."
ten, zien wij de stiile rotswand-en, die
bijna loodrecht oprijzen uit den groe
nen bodem, uit de korenaren en de
vruchtboomen. Alpspitze en Zugspitse
Schneefernerhaus, vanwaar men
recht naar het als een vogelpest 'bal
den berg klevende bergbote
komen. Het bestaat eigenlijk ujj
zaamheid der bergwereld waarbij
het bijzonder pijnlijk was, dat de „Jung-
frau" de eerste was, die er aan gelooven
moest.
Dat is thans anders geworden....
Wat de Jungfrau zich "veroorloofde,
konden ook haar huurlieden ziich per-
mitteeren. En zoo moest de sportsman
het hoofd buigen voor den asthmati;
schen stedeling. De skiloopers waren
het spoedigst met de bergtrein ver
zoend, daar zij nu zonder vermoeienis
konden stijgen en zich geheel en al kon
den wijden aan d-e geneugten van een
daling... Bij de „Innsbrucker Fisre-
nen" werden verleden jaar heele batail-
lons naar den top van den Glungozer
gebracht, waar zij hun latten rustig en
geheel frisch konden aangespen, om
de tocht naar beneden te ondernemen.
Wie de vermoeienissen van een stij
ging op ski's kent, zal inzien, wat dit
voor hen beteekent!
Voor ons Hollanders, is het een ge
mak, dat wij niet heelemaal naar Zwit
serland of Tirol behoeven te trekken,
om de geneugten van een bergtrein te
onderzoeken. Sedert twee jaar bestaat
er ook in Duitschland een Alpen-berg-
o-ntsnapt mij een zucht van verlangen.
Vergeet niet, bezoeker van Garmisch,
uw voet te zetten op den top van den
Zugspitze. En vergeet dSt heerlijke
beeld nooit meer: de groene weilanden
van het dal, die bo-nte bloemen, die het
groen breken, het Garmischer „voor
stadje" Grainau, welks ui-vormige
kerktoren tusschen de bloesemende
vruchtenboomen uit komt kijken dit
onbeschrijfelijk bekoorlijke land, dat
de eeuwige lente bezit, zelfs als de
sneeuw er decimeters dik ligt
Een beetje hooger gelegen is het
meer: het heerlijke meer, waar d-e ba
ders genieten van het kristalheldere,
lichtgroene water, waar de bronzen
waternimf op den bodem rust, die men
vanuit d-e booten, waarmede men over
haar rustplaats vaart, duidelijk kan
zien het Riessermeer, dat in den winter
ten behoeve van de schaatsenrijders ge
pacht is en de Eibsee, waarin de fraai
ste forellen zwemmen, die men zich
slechts denken kan. In het hotel aan
den oever kan men deze keurspjjs eten,
gebakken of blauw en in de boter....
Geen wonder, dat ik zucht
Maar als wij de blikken omhoog rich-
De bergspoortjes zijn nu tenslotte
ook bil de hoogere toppen ingevoerd-
Nog voor kort was het een groote
zen-de tegen de sport de skiloopende en
bergklimmende alpenbezoekers te ver
zoeken, inplaats van met bergschoenen
en touwen, op raderen of langs kabels
naar dien top te glijden. De bergtrein
stond in kwaden reuk. Men vond het
een schande voor de natuurlijke een-
spoor, die niet onderdoet voor de „klas
sieke" banen in Zwitserland. In 12 uur
zijn wij boven! En de prijs daarvoor is
uiterst goedkoop: slechts 30 Mark.
Want ons einddoel is Partenkirchen!
Bi; de gedachte aan dit idyllische
oord in het Weröenf eiser land, het land,
dat door een krans van bergen is om
lijst, waaronder, vlak bij de poorten van
Garmisch, de Zugspitze zich verheft,
bekronen dit machtige muurwerk. In
de hoogte, bij de wolken, heerscht het
eeuwige, het oneindige zwijgen.... de
witte wereld van de eeuwige sneeuw!
In Juni en Juli verwonderen wij ons
over het scherpe contrast tusschen de
sappige, groene weilanden in het dal
en de sneeuw op de toppen, die zomer-
sehe warmte beneden en de glinsteren
de, koele pracht van de rotstoppen-
Zomer en winter met elkaar verbonden,
omsloten door één enkel, grootsch berg-
panorama
De Bayerische Zugspitzbahn is de
„trait d'union" tusschen deze beide
werelden. Van Garmisch uit kan men
in een kleine 2 uur alle contrasten tus
schen de jaargetijden en de landschap
pen van nabij bezien. Tenslotte leiden
de rails door 'n tunnel in de rotsen, die
uitkomt in de buurt van het berghotel,
het op het Zugspitzplateau staande,
eenzame zwijgzame sneeuwhotel.
Midden in den zomer verlaten wij het
groene dal bij de Eib9ee daar waar
de woudigrens is gelegen en het plan
tenleven ophoudt en in een naherfst-
temperatuur hereiken wij de op bijna
2700 M. hoogte gelegen hooggebergte
wereld der laatste, door de eeuwige
sneeuw bedekte alpentoppen.... Daar
staan zij plotseling vlak voor ons, de
boden der eeuwigheid, öiie als granieten
standbeelden in die wereldruimte om
hoog strevenHier leeren wij deze
zwijgende, raadselachtige figuren van
dichterbij kennen en begrijpen, figuren
die ons reeds tientallen jaren geleden,
toen er nog geen sprake was van een
bergspoor, steeds uitlokten tot een
klimpartij van een halven dag, met als
belooning het versterken van de vriend
schapsbanden tusschen ons en deze ge
weldige, glanzende toppenwereld.
Nu komen wij onvermoeid boven. De
spoorweg hoeft geen bezorgdheid te
koesteren voor lawines of steenslag,
zooals vroeger nog geen twee jaar-
geleden de bergklimmer die zich
door het stjjle Höilenthal van Garmisch
moest werken. Veilig voert de door de
AEG (Allgemeine Elektrizitats Gesell-
schaft) gebouwde blauwwitte bergtrein
de reizigers naar boven, zonder dat zij
iets inboeten van het schoone verge
zicht of van den blik op het landschap
dat de bergbeklimmer vroeger genoot.
In de rots uitgehouwen ligt het station
mofiiïTAna* l
*9SQn,
naar haar wierp. Woedend verdiepte
hij zich weer in zijn tijdschrift, zich in
spannend om niet te verstaan wat die
kerel vertelde.
Dr. Lancast vervolgde:
„Wat er toen gebeurde, is een merk
waardig experiment geworden. Ik heb
er naderhand diverse collega's over ge
sproken. Dr. Rumber, de groote psy
chiater, heeft er een beschouwing aan
gewijd in zijn laatste werk over patho
logie en suggestie. Wel... die schurk
begon te jammeren toen hij mijn revol
ver op zich gericht zag. Ik beval hem,
mee te komen naar mijn laboratorium,
liet hem in een stoel plaatsnemen en
bond hem vast.
Je denkt misschien, dat ik de politie
zal roepen, zei ik, maar daarin vergis
je je. Wat zal er gebeuren, als ik de
politie roep? Men zal je arresteeren,
men zal je veroonfdeelen en als je
wat me waarschijnlijk lijkt recidivist
bent, zal men je eeni-ge jaartjes opber
gen, op kosten van fatsoenlijke bur
gers! Neen, dat is geen straf, die me
voldoening kan geven voor het verlies
van een kunstwerkje, dat door ni ts
kan worden vervangen! Maar je bent
natuurlijk toch niet in staat, daar iets
van te begrijpen. Misschien begrijp je
dit beter! En daarop haalde ik een
fleschje te voorschijn, en zei: hierin
zitten bacteriën van een der vre-ese-
lijkste doodelijke ziekten, die er be
staan, de gele koorts. Die bacteriën zal
ik je inenten en je zult hier sterven aan
de gele koorts.
Dr. Lancast hield weer even op. Zijn
levendig, interessant gezicht weerspie
gelde iedere fase van zijn verhaal. Hij
was zich natuurlijk niet bewust, dat het
in de laatste seconden niet sympathie
ker was geworden. Ethel zat hem onbe
weeglijk aan te kijken.
Wel, de kerel ging te keer als een
bezetene, vervolgde dr. Lancast en
lachte bij de herinnering, maar ik liet
hem de kleine operatie ondergaan
o, natuurlijk was het slechts comedie!
Dit als antwoord op een ontstelde uit
roep uit een kring van hoorders.
Ethel was verbleekt, nu ontspande
haar gelaat zich.
Gelukkig, fluisterde ze.
Wel om kort te gaan, ik ging in
een leunstoel zitten en wachtte op wat
moest komen. Zooals ik zei, was de
heele geschiedenis maar comedie, de
inenting had niets te beteekenen, ik
wou hem alleen bestraffen voor het
beeldje en toen toen deed zich iets
eigenaardigs voor.
Toen. sy was ongeveer een
kwartier verloopen, waarin mijn in
breker jammerde en smeekte en mij
zijn heele levensgeschiedenis vertelde,
om te bewijzen, dat hij niet zoo slecht
was, maar door de omstandigheden tot
misdaad gekomen toen werd hij stil
ler en ik merkte op, dat hij rilde en
huiverde.
Het begint te werken, steunde hij,
red me toch dokter!
En waarachtighet klinkt on-
geloovig, maarhet begon te wer
ken! De injectie, die ik niet gegeven
had, werkte! De bacteriën, die ik hem
niet had ingeënt hadden hem besmet.
Ik weet niet, hoe ik het anders moet
zeggen. Om kort te gaan: de man
stierfhij stierf aan gele koorts.
Het was doodstil in de kamer, de toe
hoorders staarden als gebiologeerd in
het gelaat van den verteller.
Er is natuurlijk een mogelijkheid,
zei dr. Lancast, dat de man besmet was
door de gele koorts, voordat hij bij mij
inbrak, doch dat is zeer onwaarschijn
lijk. Neen, de geheele kwestie moet zijn
terug te brengen tot een geval van sug
gestie. Natuurlijk heb ik aan de zaak
verder geen publiciteit gegevenik
houd niet van nieuwsgierige reporters,
doch in medische kringen is er veel
over gedisputeerd.
Hij stak een clgaret on en zijn inte
ressant gezicht werd als gewoonlijk.
Doch Ethel zag het en zou het nooit
anders meer kunnen zien zóéals het
even tevoren was geweest. Zij stond
zoo bruusk op dat haar stoel bijna viel
en liep de salon uit, nagestaard door de
anderen.
Vandaar dat James opschrikte uit
zijn sombere overpeinzingen, doordat
Ethel binnenkwam, hem opmerkte, op
hem toesnelde en zich in zijn armen
wierp.
Ethel! stamelde de jongeman.
Zij sprak niet, klemde zich alleen aan
hem vast en sidderde. Pas na eenige
oogenblikken kreeg hij, op zijn ver
schrikte vragen, slechts het verwarde
antwoord:
Dat gezichto een duivels-
gezicht
Hij kon zich niet voorstellen, dat zij
over dr. Lancast sprak en zij was nooit
geneigd verder er op in te gaar. of hem
de zaak nader uit te leggen. Maar een
feit is het, dat zij zich denzelfden
avond met James verloofde. En dat ze
van dien avond af een onoverwinnelij
ke antipathie tegen dr. Lancast heen
gekregen.
(Nadruk verbodenj.