^aar den top der „Zugspttze". bedraagt 38 millioen kronen; de schul den zijn uit eigen kracht afgelost. Er zijn 1550 employé's en arbeiders in dienst. Waar men enkele jaren geleden nog een verlaten bosc-h- en kustgebied zag, verheft zich thans een klenoe modelstad met moderne, zeer comfor tabele huizen. Een merkwaardige reis met den Zugspitz-bergtrein door huizen, uit het zeer comfortabel in„ richte hotel en een scheef daart<-o, over liggende touristenhut. Alles t zamen kunnen er ongeveer 200 gast een onderdak vinden- En beice zijn oü het Zuiden gebouwd. Daar voor ligt het uitgestrekte, zelfs in den hoogzere! nog met sneeuw bedekte Zugspit» plateau, dat in ruime mate door de zen wordt bestraald, 's Morgens in aïe vroegte reeds baadt alles in den zon-e gloed. En wij kunnen ons uitzicht po» vergrooten door op een zonnigen mor. gen met het kabelspoortje naar een hoogsten Zugspitztop te rijden.... Een kerte wandeling, dan zijn wij bh hel station van het kabelbaantje, dat oii9 naar den top draagt, waar wij een korte wandeling van den Oostelijk,m top naar den Westelijken maken, waar het ..Miinchener Haus" is gelegen. Een bezoek wordt gebracht aan het weer station, het hoogste Duitsche observa toriumKabels, verankerd in de rots, houden dit gebouwtje op zijn plaats om het te beschermen tegen liet lot, dat het „weerstation op den Mont- Blanc" in ce film van dien naam be schoren was. En daar dergelijke weerstations al tijd iets romantisch over zich hebben, en een bijzonder sterke aantrekkings kracht voor steedsehe asfaittrappers schijnen te bezitten, heeft de „eenzame man" op den Zugspitze bijna doorloo- pend bezoek, d.w.z. alleen in 't seizoen •natuurlijk. En dat is maar goed. Want wie de romantiek van ce weerstations van nabii heeft leeren kennen, weet wat die te beteekenen heeft!.... De wachter van het station-Zagspitze i9 niet de eenigste. die de blauwwitte wagens van den bergtrein met vreugde welkom heet.... Na maandenlang een geestdoodend, afstompend kluizenaars leven te hebben geleid, brengt deze blauwwitte trein hem menschen en nieuw leven tegemoet, die in zijn een tonig bestaan wat afwisseling, wat licht brengen. „Maar meneer Meijer, waarom trouwt u niet? U kunt een heel damesgezel schap onderhouden." „Ja, zeker, een gezelschap wel, maar niet een dame alleen." ten, zien wij de stiile rotswand-en, die bijna loodrecht oprijzen uit den groe nen bodem, uit de korenaren en de vruchtboomen. Alpspitze en Zugspitse Schneefernerhaus, vanwaar men recht naar het als een vogelpest 'bal den berg klevende bergbote komen. Het bestaat eigenlijk ujj zaamheid der bergwereld waarbij het bijzonder pijnlijk was, dat de „Jung- frau" de eerste was, die er aan gelooven moest. Dat is thans anders geworden.... Wat de Jungfrau zich "veroorloofde, konden ook haar huurlieden ziich per- mitteeren. En zoo moest de sportsman het hoofd buigen voor den asthmati; schen stedeling. De skiloopers waren het spoedigst met de bergtrein ver zoend, daar zij nu zonder vermoeienis konden stijgen en zich geheel en al kon den wijden aan d-e geneugten van een daling... Bij de „Innsbrucker Fisre- nen" werden verleden jaar heele batail- lons naar den top van den Glungozer gebracht, waar zij hun latten rustig en geheel frisch konden aangespen, om de tocht naar beneden te ondernemen. Wie de vermoeienissen van een stij ging op ski's kent, zal inzien, wat dit voor hen beteekent! Voor ons Hollanders, is het een ge mak, dat wij niet heelemaal naar Zwit serland of Tirol behoeven te trekken, om de geneugten van een bergtrein te onderzoeken. Sedert twee jaar bestaat er ook in Duitschland een Alpen-berg- o-ntsnapt mij een zucht van verlangen. Vergeet niet, bezoeker van Garmisch, uw voet te zetten op den top van den Zugspitze. En vergeet dSt heerlijke beeld nooit meer: de groene weilanden van het dal, die bo-nte bloemen, die het groen breken, het Garmischer „voor stadje" Grainau, welks ui-vormige kerktoren tusschen de bloesemende vruchtenboomen uit komt kijken dit onbeschrijfelijk bekoorlijke land, dat de eeuwige lente bezit, zelfs als de sneeuw er decimeters dik ligt Een beetje hooger gelegen is het meer: het heerlijke meer, waar d-e ba ders genieten van het kristalheldere, lichtgroene water, waar de bronzen waternimf op den bodem rust, die men vanuit d-e booten, waarmede men over haar rustplaats vaart, duidelijk kan zien het Riessermeer, dat in den winter ten behoeve van de schaatsenrijders ge pacht is en de Eibsee, waarin de fraai ste forellen zwemmen, die men zich slechts denken kan. In het hotel aan den oever kan men deze keurspjjs eten, gebakken of blauw en in de boter.... Geen wonder, dat ik zucht Maar als wij de blikken omhoog rich- De bergspoortjes zijn nu tenslotte ook bil de hoogere toppen ingevoerd- Nog voor kort was het een groote zen-de tegen de sport de skiloopende en bergklimmende alpenbezoekers te ver zoeken, inplaats van met bergschoenen en touwen, op raderen of langs kabels naar dien top te glijden. De bergtrein stond in kwaden reuk. Men vond het een schande voor de natuurlijke een- spoor, die niet onderdoet voor de „klas sieke" banen in Zwitserland. In 12 uur zijn wij boven! En de prijs daarvoor is uiterst goedkoop: slechts 30 Mark. Want ons einddoel is Partenkirchen! Bi; de gedachte aan dit idyllische oord in het Weröenf eiser land, het land, dat door een krans van bergen is om lijst, waaronder, vlak bij de poorten van Garmisch, de Zugspitze zich verheft, bekronen dit machtige muurwerk. In de hoogte, bij de wolken, heerscht het eeuwige, het oneindige zwijgen.... de witte wereld van de eeuwige sneeuw! In Juni en Juli verwonderen wij ons over het scherpe contrast tusschen de sappige, groene weilanden in het dal en de sneeuw op de toppen, die zomer- sehe warmte beneden en de glinsteren de, koele pracht van de rotstoppen- Zomer en winter met elkaar verbonden, omsloten door één enkel, grootsch berg- panorama De Bayerische Zugspitzbahn is de „trait d'union" tusschen deze beide werelden. Van Garmisch uit kan men in een kleine 2 uur alle contrasten tus schen de jaargetijden en de landschap pen van nabij bezien. Tenslotte leiden de rails door 'n tunnel in de rotsen, die uitkomt in de buurt van het berghotel, het op het Zugspitzplateau staande, eenzame zwijgzame sneeuwhotel. Midden in den zomer verlaten wij het groene dal bij de Eib9ee daar waar de woudigrens is gelegen en het plan tenleven ophoudt en in een naherfst- temperatuur hereiken wij de op bijna 2700 M. hoogte gelegen hooggebergte wereld der laatste, door de eeuwige sneeuw bedekte alpentoppen.... Daar staan zij plotseling vlak voor ons, de boden der eeuwigheid, öiie als granieten standbeelden in die wereldruimte om hoog strevenHier leeren wij deze zwijgende, raadselachtige figuren van dichterbij kennen en begrijpen, figuren die ons reeds tientallen jaren geleden, toen er nog geen sprake was van een bergspoor, steeds uitlokten tot een klimpartij van een halven dag, met als belooning het versterken van de vriend schapsbanden tusschen ons en deze ge weldige, glanzende toppenwereld. Nu komen wij onvermoeid boven. De spoorweg hoeft geen bezorgdheid te koesteren voor lawines of steenslag, zooals vroeger nog geen twee jaar- geleden de bergklimmer die zich door het stjjle Höilenthal van Garmisch moest werken. Veilig voert de door de AEG (Allgemeine Elektrizitats Gesell- schaft) gebouwde blauwwitte bergtrein de reizigers naar boven, zonder dat zij iets inboeten van het schoone verge zicht of van den blik op het landschap dat de bergbeklimmer vroeger genoot. In de rots uitgehouwen ligt het station mofiiïTAna* l *9SQn, naar haar wierp. Woedend verdiepte hij zich weer in zijn tijdschrift, zich in spannend om niet te verstaan wat die kerel vertelde. Dr. Lancast vervolgde: „Wat er toen gebeurde, is een merk waardig experiment geworden. Ik heb er naderhand diverse collega's over ge sproken. Dr. Rumber, de groote psy chiater, heeft er een beschouwing aan gewijd in zijn laatste werk over patho logie en suggestie. Wel... die schurk begon te jammeren toen hij mijn revol ver op zich gericht zag. Ik beval hem, mee te komen naar mijn laboratorium, liet hem in een stoel plaatsnemen en bond hem vast. Je denkt misschien, dat ik de politie zal roepen, zei ik, maar daarin vergis je je. Wat zal er gebeuren, als ik de politie roep? Men zal je arresteeren, men zal je veroonfdeelen en als je wat me waarschijnlijk lijkt recidivist bent, zal men je eeni-ge jaartjes opber gen, op kosten van fatsoenlijke bur gers! Neen, dat is geen straf, die me voldoening kan geven voor het verlies van een kunstwerkje, dat door ni ts kan worden vervangen! Maar je bent natuurlijk toch niet in staat, daar iets van te begrijpen. Misschien begrijp je dit beter! En daarop haalde ik een fleschje te voorschijn, en zei: hierin zitten bacteriën van een der vre-ese- lijkste doodelijke ziekten, die er be staan, de gele koorts. Die bacteriën zal ik je inenten en je zult hier sterven aan de gele koorts. Dr. Lancast hield weer even op. Zijn levendig, interessant gezicht weerspie gelde iedere fase van zijn verhaal. Hij was zich natuurlijk niet bewust, dat het in de laatste seconden niet sympathie ker was geworden. Ethel zat hem onbe weeglijk aan te kijken. Wel, de kerel ging te keer als een bezetene, vervolgde dr. Lancast en lachte bij de herinnering, maar ik liet hem de kleine operatie ondergaan o, natuurlijk was het slechts comedie! Dit als antwoord op een ontstelde uit roep uit een kring van hoorders. Ethel was verbleekt, nu ontspande haar gelaat zich. Gelukkig, fluisterde ze. Wel om kort te gaan, ik ging in een leunstoel zitten en wachtte op wat moest komen. Zooals ik zei, was de heele geschiedenis maar comedie, de inenting had niets te beteekenen, ik wou hem alleen bestraffen voor het beeldje en toen toen deed zich iets eigenaardigs voor. Toen. sy was ongeveer een kwartier verloopen, waarin mijn in breker jammerde en smeekte en mij zijn heele levensgeschiedenis vertelde, om te bewijzen, dat hij niet zoo slecht was, maar door de omstandigheden tot misdaad gekomen toen werd hij stil ler en ik merkte op, dat hij rilde en huiverde. Het begint te werken, steunde hij, red me toch dokter! En waarachtighet klinkt on- geloovig, maarhet begon te wer ken! De injectie, die ik niet gegeven had, werkte! De bacteriën, die ik hem niet had ingeënt hadden hem besmet. Ik weet niet, hoe ik het anders moet zeggen. Om kort te gaan: de man stierfhij stierf aan gele koorts. Het was doodstil in de kamer, de toe hoorders staarden als gebiologeerd in het gelaat van den verteller. Er is natuurlijk een mogelijkheid, zei dr. Lancast, dat de man besmet was door de gele koorts, voordat hij bij mij inbrak, doch dat is zeer onwaarschijn lijk. Neen, de geheele kwestie moet zijn terug te brengen tot een geval van sug gestie. Natuurlijk heb ik aan de zaak verder geen publiciteit gegevenik houd niet van nieuwsgierige reporters, doch in medische kringen is er veel over gedisputeerd. Hij stak een clgaret on en zijn inte ressant gezicht werd als gewoonlijk. Doch Ethel zag het en zou het nooit anders meer kunnen zien zóéals het even tevoren was geweest. Zij stond zoo bruusk op dat haar stoel bijna viel en liep de salon uit, nagestaard door de anderen. Vandaar dat James opschrikte uit zijn sombere overpeinzingen, doordat Ethel binnenkwam, hem opmerkte, op hem toesnelde en zich in zijn armen wierp. Ethel! stamelde de jongeman. Zij sprak niet, klemde zich alleen aan hem vast en sidderde. Pas na eenige oogenblikken kreeg hij, op zijn ver schrikte vragen, slechts het verwarde antwoord: Dat gezichto een duivels- gezicht Hij kon zich niet voorstellen, dat zij over dr. Lancast sprak en zij was nooit geneigd verder er op in te gaar. of hem de zaak nader uit te leggen. Maar een feit is het, dat zij zich denzelfden avond met James verloofde. En dat ze van dien avond af een onoverwinnelij ke antipathie tegen dr. Lancast heen gekregen. (Nadruk verbodenj.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1933 | | pagina 14