Typisch Engeland
DE DEUR....
Een l.ord als wafelbakker.
In nachtgewaad voor den koning.
Privileges, die een merkwaardige
symboliek geschapen hebben.
Nergens anders zijn tradities zóó taai:
Een typeerend voorbeeld van de tal-
looze merkwaardige gebruiken eii pri
vileges, die in Engeland nog steeds in
eere worden gehouden, levert het vol
gende voorval, dat onlangs aan het En
gelsche hof heeft plaats gevonden. Het
hoofd van een der voornaamste adellijke
ges.achten had reeds meermalen moeite
gedaan om te bereiken, dat zijn schoon
dochter een meisje van eenvoudige
afkomst tot de grootste recepties
aan het hof werd toegelaten. Al zijn po
gingen mislukten, totdat bij bij een
zekere gelegenheid van een privilege,
dat indertijd door Karei II aan den
slainvader van zijn geslacht was ver
leend, gebruik zou maken.
In nachtgewuad voor den
koning.
Kare! il was eens met zijn gevolg by
een snelle nachtelijke rit verdwaald ge
raakt. Eindelijk bereikte hu' het huis
van een boer, die zich juist te bed had
begeven. De man stond dadelijk op,
gunde zich niet eens den tijd. om zijn
nachtgewaad te voltooien, besteeg zijn
paard en bracht den koning, die groote
haast had, op den goeden weg.
Voor dezen dienst werd hy in den
adelstand verheven, terwyl hijzelf en
de latere hoofden van zijn geslacht het
privilege kregen om in onverschillig
welke kleeding, zelfs in nachtgewaad,
voor den koning te verschijnen. Van dit
privilege was nooit gebruik gemaakt,
doch het tegenwoordige hoofd der fa
milie dreigde nu, dit bij de volgende
receptie te doen, wanneer zijn schoon
dochter geen uitnoodiging kreeg. En
zij werd uitgenoodigd, nadat de koning,
die hartelijk om het geval moest lachen,
cr zijn toestemming voor gegeven had.
Lord Klngsal mag den hoed
ophouden.
Deze familie heeft van het haar ver
eende privilege nooit gebruik gemaakt;
';r zyn echter tal van andere families,
ie dit wèl doen. Zoo maakt elke Lord
Kingsal gebruik van het in 1223 aan
zijn familie verleende privilege om in
'e tegenwoordigheid en zelfs bij het
begroeten zijn hoed op te houden. Lord
Monteagle mag ten allen tijde aan de
tafel van den koning plaats nemen en
mee-eten, waar de tegenwoordige hou
der van dien titel een goede vriend van
George V is, eet hij Inderdaad vaak als
diens eenige gast mee. Lord Walsing-
harn maakt daarentegen van zijn recht
op de afgedragen kleeren van den ko
ning slechts in zooverre gebruik, dat
hij zich elk jaar een zakdoek uit de ko
ninklijke garderobe laat geven, waar
voor hij echter een belangrijke som
geeft aan het koninklijk hospitaal.
Een goedkoope huishuur.
Vele merkwaardige Engelsche ge
bruiken vindt men ook terug onder de
pachtsommen en cynsen, die tal van
grondbezitters en gemeenten moeten
opbrengen. Zoo heeft Koning Jacobus
IV van Schotland het oude slot Sauchie-
muir aan de familie Murray in erfpacht
gegeven onder die voorwaarde, dat de
bezitter steeds in den Oudejaarsnacht
een mandje vruchten en een glas oude
portwijn in een bepaald keldergewelf
neerzette voor de grootmoeder van den
vorst, die daar in dien nacht heette te
spoken. Aan dezen eisch wordt ook
thans nog voldaan, hoewel de Schotsche
koningstroon reeds lang aan de Engel
sche dynastie is gekomen. Nog steeds
gaat de bezitter van het slot op Oude
jaarsavond kort voor middernacht een
zilveren blad met de eigenaardige cyns
erop, naar dat gewelf brengen, dat
daarna weer een .jaar lang gesloten
blijft. Van de vreemde ceremonie zijn
als regel een groot aantal gasten ge
tuige.
De hertog van Wellington, een na
komeling van den beroemden legeraan
voerder van Waterloo, betaalt de pacht
voor zijn prachtig landgoed in Hamps-
hire door den koning op zijn verjaardag
een zijden wimpel met zijn wapen ten
geschenke 'te geven. En de Hertog van
Marlbourough moet voor zyn landgoed
Blenheim een wimpel in de Engelsche
kleuren als pachtsom betalen. Nog
goedkooper komt de Hertog van Attholl
er af; hy moet den koning slechts op
1 Mei een witte roos zenden, en wan
neer de vorst des zomers in de buurt
van zyn landgoed komt, alle dames uit
zijn gezelschap voorzien van verschil
lende gekleurde viooltjes.
De Schotsche landedelman Clarke be
hoeft als erfpacht voor zijn uitgestrekte
bezittingen niets anders te doen dan
persoonlijk van zijn slottoren drie trom-
petstooten te laten weerklinken, ter
verwelkoming van den koning, wanneer
deze eens in die streek mocht komen;
op deze verplichting wordt zelfs in het
wapen der families Clarke gezinspeeld.
De Markies van Ailesburg moet voor
zyn uitgestrekt boschbezit den koning
een ivoren beker ter beschikking stel
len, wanneer deze zich in de buurt van
het slot bevind, terwijl de Graaf van
Derby den koning op zyn kroningauag
twee jachtvalken ten geschenke moet
geven.
De Voorzitter van den Lon-
denschen gemeenteraad als...
houthakker.
De stad Londen heeft een menigte
van verplichtingen tegenover de regee-
rende dynastie; er wordt echter aan vele
ervan niet de hand gehouden. Volgens
de traditie moest eigenlijk eiken herfst
d© voorzitter van den gemeente-aad
naar het koninklijk landgoed Shrops-
hire gaan om dóar hout te hakken voor
de verwarming gedurende den winter
voor het slot.
Als de koning of -»en van zijn zoons
naar het slagveld gaat. moet de stad
Londen een wapenrusting en een
zwaard leveren. Verder moet de 9tad
een ambtenaar naar het koninklijk pa
lcis zenden om het werk d*r wasch-
vrouwen te contro.eeren. Natuurlijk
worden dergelijke gebruiken thans op
zyn hoogst in symbolischen vorm ge-
hanrhaafd, doch geheel vervaiVr. iaat
men ze niet. Zoo wordt er nog steeds
een zilveren sleuteltje aan den kening
overhandigd, wanneer hij na 'angdurige
afwezigheid in Londen terugkeert, een
gebruik uit het jaar 1066, toen de staci
W. _ou het teven mooi zijn, als men
zich overgaf aan Willem den Verove
raar om de ellende van een beleg te
voorkomen.
Een speciaal ambtde
„herlnneraar"*
De stad Londen heeft alles bij elkaar
zooveel verplichtingen tegenover het
Engelsche koningshuis, dat er een spe
ciale ambtenaar voor moest worden
aangesteld als „de herinneraar aan de
rechten des konings", om te voorko
men, dat er een der vele verplichtingen
werd vergeten. Voor dit ambt wordt
het aanzienlijke salaris van 2500 pond
per jaar betaald, hoewel deze ambte
naar uitsluitend representatieve plich
ten heeft.
Schotsche sneeuwscheppers.
Ook andere plaatsen hebben echter
vreemde plichten tegenover den vorst.
De gouverneur van het Kanaaleiland
Jersey moet bij voorbeeldt te paard zoo
ver mogelijk de zee inrijden, wanneer
de koning dit eiland mocht komen be
zoeken, kort voor den oorlog is dit het
laatst gebeurd.
De bewoners van het Schotsche dis
trict Ben Nevris moeten jaarlijks drie
emmers sneeuw bezorgen in het ko
ninklijk paleis te Edinburg, hieraan
wordt tegenwoordig niet meer de hand
gehouden, terwijl ook de oorsprong van
dit eigenaardig gebruik onbekend is.
Wanneer de koning eens het plaatsje
Kidwelly in Wales mocht bezoeken,
moet hem een lijfwacht van tien zwaar
bewapende mannen ter begeleiding
worden gegeven, een maatregel, die in
D Tra vat»
d"'a, wat men graag zou willen.
door
CHARLES DELAMBIER.
D€ inspecteur drong niet lang aan,
och nam nog eenige informaties.
Daarna zocht hjj den commissaris op en
"ad een onderhoud met hem.
De graaf geldt als bijzonder trotsrh
f" zéér exclusief in de keus van zyn
hekenuen, zei hy. desniettemin invi
teerde hy den Amerikaan te dineeren.
typisch selfmade-man. Dr.t is punt
De financiën van den graaf staan
G- niet goed voor, al doet hii al het mo-
^p'ijke om den schijn op te houden. Zijn
trots dwingt hem een kasteel te bewo-
nen. dat ontzettend duur huishouden
ferRt en dat hij bovendien heeft moeten
laten restaureeren. Dat is punt twee.
®n punt drie i9. dat het halssnoer
hóóg verzekerd was, vulde de com-
""ssaris aan.
De inspecteur dacht na. Ja, dat is na-
-uHjjk óók een belangrijk punt.
Maar het allervoornaamste is voor
mij die deur.
Die deur, vroeg de commissaris?
Ja, zei de inspecteur.
De gravin trok even haar wenkbrau
wen op toen het meisje den inspecteur
aandiende met de uitdrukkelijke verkla
ring, dat meneer de gravin persoonlijk
en onder vier oogen wilde spreken.
Doch toen Litaud binnenkwam glim
lachte zij één en al beminnelijkheid.
De inspecteur had zyn uitdrukking-
looze gezicht, dat tamelijk geruststel
lend werkte.
De woorden echter waren niet ge
ruststellend.
Mevrouw de gravin, zei hy haar, ik
zou graag willen weten, wie het hals
snoer heeft gekocht.
Ze staarde hem aan, lachte toen even
en zei; Ja, ik ook.
Het zal op dit moment wel in andere
handen zyn, peinsde Litaud.
Nu al, vroeg de gravin.
Nu al? Denkt u dan, dal ze liet
zullen verkoopen? Ik denk eerder, dat
zij den steen zullen terugbrengen naar
het afgodsbeeld.
Litaud grijnsde. Mevrouw de gravin,
dit is heel mooi voor een detective boek,
te mooi. Het kon haast niet mooier.
Dreigbrief met romantisch verhaal,
waarbij geheimzinnige roovers er in
slagen en ook voor zorgen, dat zijven
lapje achterlaten, in rook op te gaan..
wilt u my even l^ten uitspreken? Toen
ik zei: ik zou graag willen weten wie
het kocht, meende ik niet nu, maar des
tijds, toen u die imitatie liet namaken.
De jonge vrouw stond op, was doods
bleek geworden.
Wat zegt u, ik begrijp u niet.
U begrijpt me maar al te goed, me
vrouw de gravin, zei de inspecteur
glimlachend, en het zou verstandig zyn
wanneer u nu eens eindelijk de hééie
waarheid aan my zoudt vertellen.
Hoelang is het geleden en waarom
verkocht u het halssnoer?
Ze boog het hoofd.
Ik.... had geld noodigvoor
iets.... voor.... iemand. Mijn man
mocht.... dat niet.... weten, ik dacht
niet dat er.gevaar bij was.maar
nu.... opeens sprak hy erover, het
halssnoer te verkoopen aan dien Ame
rikaan hij had zorgen en wilde dit
kasteel niet opgeven, wat ik ook zeide.
Ik zag géén anderen uitweg dan dit
alles te enscèneeren.zoo zou hij het
niet te weten komen, dat het snoer niet
meer echt was en zou het geld van de
verzekering krijgen. Ze barstte in snik
ken los.
Hoe hebt u het geraden?
Door de deur, zei de inspecteur neer
slachtig.
Een deur, die altijd jaren en .jaren
lang al dicht was, maar zoo keurig en
geluidloos openging.... geolied name
lijk. Dat wees op een medeplichtige in
huis.
Of op een comedie van u.
Ik zag dadelijk, dat het héél eenvou
dig voor u was geweest, het licht uit ve
draaien, de deur van de kamer te slui
ten, het halssnoer te verstoppen.... en
dat lapje zat natuurlijk al op z'n plaats.
Wat moet ik doen, snikte de vrouw,
wat moet ik doen?
Wat u jaren geleden had moeten
doen, zei Litaud, uw man alles be
kennen.
Den volgenden dag werd het hals
snoer gevonden in den tuin. Daar was
het door den dief verloren.
Een man vergeeft véél als hij zijn
vrouw werkelijk liefheeft, zei de com
missaris maanden later tot Litaud, toen
zij erover spraken.
Ze zal hem alles bekend hebben en
hy hééft eerst gezworen, dat hij het
nooit vergeven kon en
Ik vraag het me af, mompelde Litaud.
Wat? Of hij het vergeven heeft?
Neen. of zij hem alles bekende.
Maar wat kon zij anders doen?
Litaud staarde hem aan, zonder de
minste uitdrukking in zijn oogen.
Een vrouw kan altijd nog wel iets
anders doen, meneer de commissaris,
zei hij pessimistisch, eerder dan de
waarheid zeggen.
EINDE.
