Een Hollander in Rusland.
PQPULAJR BIJVOEGSEL VAN DE HÊLDERSCHE COURANT
R'
Als milliardairs gaan spelevaren
-j
1S3H1
i -
Het laatste lied.
ZATERDAG 10 FEBRUARI 1934
ten reis om 400 roebek.
EEN TREHM ZONDER LICHT!1
door
Jan Nteweg, Afektfec'
Ai-teer» HF! de Vepeenigde Staten van Noord-Amerika reeds
800 luxe jachten
door
G. H. J. VAN ASCHBERCK
te New-York,
Populaire Rubriek
63!
(AUTEURSREC THBN VOORBSHOU&fcH
De verbinding van Alma-Ata naar
Moskou is een zijtak van den Turksib-
spoorweg en voerde ons tot de grens
van Europa en Azië, waar de stad
Orenbiag ligt, gedurende drie dagen
door onmetelijke woestijnen en step
pen. De stationnetjes zijn slechts kleine
houten huisjes, en de trein stopt
slechts, om den tegentrein uit Moskou
te laten passeeren. Op deze stationne
tjes staan de z.g. „kipjatoks", dat zijn
kleine huisjes waar men kokend water
kan krijgen, Nauwelijks staat de trein
stil, of alle reizigers rennen met hun
keteltjes naar zoo'n kipjatok, waarvan
zij in den trein koffie of thee zetten.
Weliswaar is de vrijhandel in Sovjet-
Kusland geheel verboden, maar toch
kan men aan de verschillende station
netjes van de boeren toch een en ander
koopen. tegen woekerprijzen. Zoo kost
een kip 40 roebel en tegen staatsprij
zen 7 of 8 roebel, maar daar men te
weinig staatskippen heeft, moet men
wel bij de boeren koopen, wil men iets
goeds te eten hebben.
Aan de kleine steppen-stations was
men in de gelegenheid bij de kaisak-
kenvrouwen, aardappelpoffers en
aardemelk, z.g. „koemis" te koopen.
eze paardemelk, die frisch niet te
drinken is, wordt gegist en smaakt
zeer goed. Van twee liter paardemelk
wordt men absoluut dronken.
Alles wat men koopt, moet men eerst
desinfecteeren, zoo was ik b.v. genood
zaakt het gekochte kippetje boven een
vuurtje in een conservenbusje af te
branden.
Daar men op deze lijn door de step
pen géén water kon krijgen, (de ver
schillende steppen-stations worden met
extra-watertreinen van dit nat voor
zien) zaten wij reeds den tweeden dag
met opgezwollen tongen in de over-
beete coupé's.
De kipjatoks zijn op deze route
slechts half vol en het is een heele toer
een paar slokjes te bemachtigen. De
reis ging nu door groote hongerstep-
pen aan den rechterkant en de roode
of gouden steppen aan den linkerkant.
Uitgedroogde vlakten, slechts hier
en daar een jurte, welker bewoners
zich bezig houden met het vangen van
r>
schildpadden, die hier in ongelooflijke
hoeveelheden voorkomen. Dan weer
zagen we in de verte een karavaan
voorbijtrekken, volbeladen met kost
bare vracht. Naar mijn medereiziger
vertelde, zijn deze tochten levensge
vaarlijk, niet alleen, omdat men van
dorst of in een cycloon omkomen kan,
doch in deze woestijnen leven de z.g.
„karakoerts", dat zijn kleine spinnen,
welker beet doodelijk is. Kameelen, die
gebeten zijn door deze spinnen leggen
zich direct neer en sterven binnen drie
uur. Karakoert 'beteekent zwart-buikje.
Ook passeerden wij nog vele baba's,
die nog uit den tijd der Djonghis-Khan
stammen en nog in zeer goeden staat
verkeeren.
In Kara-Oesjak, één der steppen-
stations, was ik in de gelegenheid,
eenige groote watermeloenen te koo
pen. Deze watermeloenen veroorzaken
in den trein een ware revolutie. Alle
reizigers verlieten hunne wagens en
zelfs de chef slaagde er niet in, hen te
laten instappen, voordat zij allen in het
bezit waren van zoo'n vrucht.
Deze watermeloenen met hun don
kerrood vruchtvleesch bestaan voor
95 uit water en smaken heerlijk zoet.
Ze groeien op droge zandgronden en
hebben betrekkelijk weinig water noo-
dig.
Wij stoppen voor een nieuwen
bezem.
Nadat wij het station Aralsk aan het
Meer van Aral gepasseerd waren reden
wij door groote en kleine Barsoeki-
steppen in de richting van het Moegot-
sjarskie-gebergte. De trein begon lang-,
zamer en langzamer te rijden en mid
den in de steppen hield hij stil. De rei
zigers, denkende dat. een ongeluk ge
beurd was, hingen uit de raampjes en
zagen hoe een condurt -ur uitstapte,
zijn pantoffels verwisselde voor hooge
rijlaarzen en de steppen in wandelde.
Hij werd kleiner en kleiner, en in de
verte zagen we hem bukken, vreemde
maaiende bewegingen maken. De rei
zigers begonnen uit te stappen, mop
perden, vertelden elkander grappen en
vingen schildpadden, toen de conduc
teur weer terug kwam en ons gelastte
in te stappen.
De trein zette zich weer langzaam
in "beweging- en nieuwsgierig keek ik
in de gang en zag, hoe de conducteur
van een bos drooge takjes, die hij zoo
even geplukt had, een bezempje bond
en de coupé's schoon begon te vegen.
Tegen den avond van den derden dag
bereikten wij de stad Orenburg, op
de grens van Azië en Europa. Van
Orenburg naar Moskou duurt, de reis
nog drie dagen en ofschoon wij hier
reeds in Europa reizen was dit leven
toch voor ons nog Aziatisch te noemen.
Weliswaar kan men hier veel meer
koopen en zijn de stations grooter en
massiever, maar de snelheid der trei
nen bereikt niet meer dan 40 K.M. per
uur. Tot Moskou zaten we in het don
ker,. daar de kaarsen reeds lang op
gebrand waren en zelfs de meest ener
gieke gesprekken bij de verschillende
stationschefs konden mij niet aan licht
helpen.
begrijpt, dat ik na deze Zesdaag-
sche in Moskou, in het werkelijk prach
tige en Europeesche Hotel „Metropol*
van mijne welverdiende nachtrust ge
noot,
EINDE.
1
t x' WWf
- - j
Ademlooze stilte beerschte in de
groote- Concertzaal van het provincie
stadje. Meestal, gingen de burgers van
het plaatsje naar dit gebouw, om gezien
te worden en te zien. En onder de voor
stellingen of uitvoeringen konden ze
meestal hun mond niet houden.
Maar thans luisterden ze werkelijk
ingespannen. Hun oud-stadgenoot Ro-
bert .Steinland wist hun met zijn zang
te boeien.
Zelfs de strenge criticus van bet
plaatselijk dagblad kwam onder de be
koring van Roberts heerlijke kunst.
Vanaf het oogenblik, dat de eerste
tonen door de zaalruimte klonken, bad
hij niet gedacht, zooals anders, welke
scherpe opmerkingen hij in t verslag
over deze uitvoering zou zetten....
De zanger werd op den vleugel be
geleid door zijn jonge, blonde vrouw.
Met fijn gevóel, en met groote techni
sche vaardigheid accompagneerde ze
haar man. Het lied was uit.
Daverend applaus klaterde door de
zaai. Onstuimig handgeklap eischte een
toegift. Met van geluk stralende oogen
zag"" Robert Steinland Martha, zyn
vrouw aan. Ze begrepen elkaar, ^'ie
mand van het publiek kon weten, dat
de liefde deze twee tot z<jo'n hooge
kunst gebracht had. Het geluk zong in
Robert, het geluk van de liefde deed
zijn zang zoo heerlijk, lieflijk klinken.
Martha wist het, en met eenzelfde ge
voel in zich, beroerden haar vingers
de toetsen.
Lachend besloten ze tot een toegilt.
En nu zong de zanger een lied van
de liefde, en" nu wist het publiek, dat
de zanger zijn diepste gevoelens in den
zang uitte. En geboeid als nooit tevo-
ren luisterden de honderden in de
zaal. Robert zong en Martha begeleid
de hem, en beiden vergaten, dat ze
maar in een zaal, op het tooneel waren.
Ze dachten enkel aan elkaar.
Geen van beiden wist, dot dit liet
laatste lied zou zijn
Johan 11 artsen bevond zich ook on
der het auditorium. Maar hij luisterde
•niet naar Roberts gezang.
Zijn gedachten verwijlden bij het
verleden.
Vanaf haar kinderjaren had hij
Martha gekend. Als kinderen hadden
ze met elkaar gespeeld, en toen ze
ouder geworden waren, was die vriend
schap hij hem uitgegroeid tot liefde.
Martha was steeds lief tegen hem ge
weest.
Toen was ze weggegaan om te stu-
deerén, maar haar beeld was niet uii
f f t ix
-• -1 ÉL' -
c 4- -X 'V -
- 'TT - Hf -
L-liiWC
De Savarona, een der grootste jachten ter-wereld. De deurknoppen zijn van
zuiver goud, de wanden met edelsteenen behangen.
De beroemde en niet minder beruchte
Amerikaansche miilionnair, J. P. Mor
gan, hield er van, groote partijen te ge
ven aan boord van zijn luxe-jacht
„Corsair". Op zekeren dag vroeg een
van zijn gasten hem, hoeveel geld men
voor de aanschaffing en hef onderhoud
van zoo'n luxe-jacht noodig. had, daar
hij zelf zoo'n schip wilde koopen.
Morgan glimlachte, klopte hem va-
zijn gedachten geweest. En hij hoopte,
dat ook Martha aan hem zou blijven
denken. Eindelijk had hij gedacht dat
het tijd werd zich eens tegenover haar
uit te spreken. Toen was het te laat
geweest
Zij was Roberts vrouw geworden
Het daverend applaus was wegge
storven, en de schouwburgzaal liep
langzamerhand leeg. In de gangen, in
de vestibule en in de foyer sprak men
over niets anders dan over het groote
succes van de twee jonge kunstenaars.
Men scheen geen ander onderwerp
meer te hebben om over te spreken.
En ook den volgenden morgen spra
ken de menschen over hen. Maar nu
op een geheel andere wijze. Nu sprak
men over hen in verband met een
vreeselijk ongeluk.
In het groote hotel, waarin Robert
en zijn vrouw hun intrek hadden ge
nomen, was in den nacht brand uitge
broken. En Robert Steinland was als
offer gevallen. Juist hij had het levten
verloren. Alle anderen waren gered.
Martha was gered door Johan Han-
sen. Op het gevaar af. zijn leven te
verliezen had hij haar doov de vlam
men gedragen.
In hevige Ijlkoorts lag Martha nu om
hem te roepen, die alles voor haar be- j
teekend had.
De jaren verliepen de winter 1
volgde op den zomer, telkens opnieuw.
Regelmatig volgde de natuur haar
gang, zonder zich te bekommeren oiu
het lief en leed der menschen.
Een nieuwe lente was gekomen.
Nieuw leven en nieuwe groeikracht
kwam te voorschijn. Menig mensehen-
hart, tot dan toe vervuld van droef
heid, sloeg nu verkwikt.
Maar door deze nieuwe lente schreed
een jonge vrouw, wier rouw door geen
mild en zonneschijn verminderd werd.
Nog steeds droeg zij, Martha Steinland,
het zwarte gewaad; nog steeds treurde
zij-ofti den dood van haar man. Ze had
een brief ontvangen, die haar riep naar
het ziekenhuis in een plaats aan de
grens. De brief was geschreven op
verzoek van den man, die haar eens uit
de vlammen had gered.
De ziekenzuster, die haar naar de ka
mer, waar ze zijn moest, bracht, liet
haar merken, dat ze dacht, dat het ziek
bed van Johan Hansen weldra zijn
sterfbed zou worden. Nu stond Martha
aan zijn bed. Was dat haar oude be
kende? Die doodsbleeke, vermagerde
man? Niets herinnerde meer aan zijn
vroeger frissche uiterlijk. Als in een
doodslaap lag hij daar en Martha meen
de reeds, dat ze te laat gekomen was.
Maar met vriendelijke stem vertelde
de zuster haar. dat hij soms urenlang
zoo kon liggen. Nog pas had hij on-
sfruiniig naar haar gevraagd en rer-
