Jkiewn
25 gulden voor een
woord van Dickens.
A-O
De droom van een
platina-blonde
door gewetenlooze valsche spelers be-
dergelijke stumpers. Zjj schrijven zich
in het vreemdelingenboek in, zonder
met de oogleden te knippen, hebben
een stuk of tien, twaalf mooie, leeren
koffers bij zich en weten op te treden,
of zij het heele hotel wilden opkoopen,
zoo zij daar zin in zouden hebben.
Een der grootste op zijn gebied was
wel de bekende Manulescu, een Roe
meen van geboorte, die ook nooit na
het plegen van een diefstal (door hem
gepleegd) het hotel overhaast verliet,
doch rustig nog een paar weken bleef
wonen, zoodat nimmer op hem de min
ste verdenking viel.
Weer andere hotel-dieven traden op
als gewone, eenvoudige, maar degelijke
zakenmenschen, zij spinnen een web
van vertrouwen rondom hun a.s. slacht
offers, die zij op deze manier in slaap
weten te wiegen en dan op een ge
schikt oogenblik van hun geld, gouden
kostbaarheden en juweelen weten te
ontlasten.
De hotels hebben tegen deze men-
schen soms een eigen-detective, maar
liever nemen zij voor een paar dagen
een bekwamen inspecteur, van politie,
die onopvallend een tijdje zijn intrek
in het hotel neemt en dan de ver
dachte gasten, die wel eens hoteldieven
zouden kunnen zijn, op heeterdaad
tracht te betrappen.
Het is alleen verwonderlijk, hoe gas
ten in groote hotels vertrouwelijk wor
den met hun totaal onbekende lieden.
Dat zijn de menschen, die vermoedelijk
als hotel-dief in aanmerking komen.
Samen met de afdeeling voor hotel
diefstallen werkt vooral op het Berlijn-
sche hoofdbureau van politie de afdee
ling voor valsche spelers. Speelclubs
heeft het te Berlijn altijd gegeven en
ze zijn er natuurlijk nu ook nog.
Alleen is het bestaan dier clubs veel
moeilijker geworden, omdat de politie
ze scherper controleert
Gevaarlijker dan de min of meer be
sloten speelclubs zijn natuurlijk de
echte valsche spelers, die alleen, of met
twee, of drie man er samen op uitgaan
slachtoffers te zoeken. Valsche spelers
zijn duidelijk in twee soorten te onder
scheiden.
De beste en de handigste zijn de
valsche spelers, die over groote per-
„Weet je wel, dat een kameel een
week kan leven zonder water!"
,,Zou ik van een kameel moeten lee
ren wat ik te doen of laten heb?"
I wee maanden na de bruiloft ver
dween Mientje.
Jim wachtte op een avond tever
geefs.
Woedend kroop hij in bed.
Als ze thuiskwam, zou hij haar eens
ronduit zeggen, wat hij van haar dacht
en dat het nu maar eens uit moest zijn;
maar ze kwam niet thuis en den vol
genden morgen vond hen een briefje in
de bus.
an Mientje, hij herkende het schrift
niet een krabbelpootje.
Ze schreef, dat ze verder niet met
hem kon leven, dat ze langer het leven
van een slavin niet kon verdragen. Ze
had hem niet noodig.
Toen haar tante destijds dat briefje
op die advertentie had geschreven
was ze blij geweest, dat ze die niet lan
ger tot last behoefde te zijn. Maar het
was haar niet meegevallen in dat suffe
winkeltje en des avonds in de huis
kamer.
Het speet haar voor hem, maar het-
was voor beiden veel beter, scnreef ze
verder. Eerst ging ze een pooste naai
de Riviera, als gouvernante bij een
oude vriendin, die onverwachts met
haar man en de kinderen uit Tndië
overgekomen waren. Heerlijk daar.
in het zonnige Zuiden. Ze begre p niet,
dat hij haar nou niet eens zou gunnen
om naar het Zuiden te gaan.
De grafologie was bij .Tim *n eere
hersteld: maar voortaan zou hij er
geen gebruik meer van maken.
soonlijke handigheid beschikken en
die met kaarten goochelen. De minder
handige valsche spelers vergenoegen
zich met gemerkte kaarten, of handig
ingerichte kaartenbakken, zooals die
bij baccara worden gebruikt.
Twee valsche spelers, die samenwer-
werken, hebben natuur duizend-en-een
trucje om te laten bemerken, welke
kaarten zij in handen hebben gekre
gen. Een lichte geeuw voor oen mond
beteekend de aas van troef..! En zoo
heeft ieder teeken een bepaalde betee-
kenis, en zoo moet ieder slachtoffer
wel op den duur zijn geld verliezen.
Het merken van de kaarten, moet na
tuurlijk zoo onopvallend mogelijk ge
schieden. Kleine speldeprikjes, die al
leen een ingewijde kan bemerken, zijn
hier de meest gebruikelijkste. Men
moet nu niet denken, dat valsch spel
alleen in clubs voorkomt. Nog zeer
onlangs werden de Berlijnsche werk-
loozen van hun ondersteuningsgeld
roofd. En geen wonder. Een dader had
de handigheid om bij dobbelen steeds
de zes boven te werken. De dobbel-
steenen waren bij de één verzwaard, dus
moest de zes altijd boven komen te lig
gen.
Natuurlijk hebben de groote Berlijn
sche hotels ook hun valsche spelers,
die gewoon als gasten ingeschreven
zijn en dan hun mede-gasten tot een
spelletje bridge uitnoodigen, dat latei-
op den avond in écarté, of in baccara
verandert.
'Een tijdlang zijn alle invallen van de
afdeeling voor valsche spelers te Ber
lijn mislukt.
Altijd kwam de politie te laat. De op
lossing was heel eenvoudig.
Deze afdeeling had haar kamers op
het hoofdbureau van politie voor aan
de straat. Ging nu des avonds in alle
kamers het licht uit, dan wist de
handlanger der valsche spelers, die
tegenover het hoofdbureau op de
Alexanderplatz een kamer met een
telefoontoestel had gehuurd, dat die af
deeling ergens een inval ging doen.
Dan belde hij alle clubs op, waar men
valsch speelde en onmiddellijk staakte
men zijn spel.
Na dien tijd blijft in de kamers der
politie-ambtenaren steeds het licht
branden.
De valsche spelers en de hotel-die
ven, die des winters te Berlijn werken.,
trekken des zomers naar de badplaat
sen aan de Noord- of aan de Oostzee,
dan wel gaan ze naar de mondaine
kuur-oorden in de Duitsche bergen.
Maar de politie weet, dat allang. Zoo
dat des zomers ook de Berlijnsche de
tectives de zeebaden gaan gebruiken,
waar zij regelmatig hun oude, goede
bekenden uit de Berlijnsche onder
wereld plegen terug te vinden.
Wat Engelsche kranten voor een
manuscript van Dickens
betalen.
Charles Dickens heeft het in zijn le
ven nooit kunnen droomen, dat men
nog eens zijn woorden letterlijk met
goud zou betalen. Hij, de kleine klerk-
op een advocatenkantoor te Gatham
had het hard te verantwoorden in het
.even, voor het eerste groote succes
met de „Pickwick Papers" kwam. Ook
als verslaggever voor rechtzaicen en
plaatselijke reporter bij de Londensche
kianten verdiende hij niet erg veel.
Voor een uitgave der Pickwickers be
taalde men hem vijftien pono. Later
evenwel, toen de roem kwam en Char
les Dickens op ontelbare tournees kris
en kras door Engeland reisde om uit
zijn eigen werken te lezen, steeg de
rijkdom. En toen hij in 1870 stierf, kon
bij zijn kinderen een groot vermogen
nalaten, dat uit de steeds herhaalde
oplagen zijner werken voortdurend
aangroeide.
Nog iets anders liet Charles Dickens
zijn familie na. Hij had voor zijn kin
deren „Het Leven van onzen Heer" ge
schreven, dat hij in 1849 voltooide en
waarvan het eigenhandig gescnreven
manuscript bij testament alleen voor
zijn kinderen bestemd werd In de lite
ratuurgeschiedenis wist men van het
bestaan dezer kostbaarheid. Reeds na
zijn dood betaalden handschriften-ver
zamelaars enorme prijzen, voor enkele
regels van den populairsten Engel
sehen roman-schrijver. Nu is dezer
dagen de laatste nakomeling van Char
les Dickens, Sir Henri Dickens, een be
kend rechter gestorven. De testamen
taire bepaling nopens het laatste, niet
gepubliceerde manuscript werd daai-
om waardeloos.
Heel Engeland volgde met belang
stelling den familieraad der kindei'n
van Sir Henry Dickens onder voorzit
terschap van diens weduwe. Het was
inderdaad niet gemakkelijk een beslis
sing te nemen. Aan den eenen kant
boden de groote Engelsche kranten
eenvoudig fabelachtige sommen voor
het publicatierecht, aan den anderen
kant bestond de mogelijkheid, bijna een
eereplicht voor patriotische Engelsche
families, het kostbare handschrift aan
het Britsche Museum te schenken.
Tenslotte decideerde men zich toch
voor de nuttigere aanbiedingen der
kranten en de „Daily Mail" verwierf
het manuscript voor het enorme be
drag van 363.300, daar het manus
cript 14.000 woorden tiet, werd dus voor
ieder woord 25 a 26 gulden betaaldl.
Voor zijn laatste boek „The mysteries
of Erwin Wood" had Dickens net voor
dien tijd hooge honorarium van 7.500
pond of 90.000 gulden ontvangen, en
1000 pond voor de Amerikaanscne ver
taling.
Het manuscript van den grootvader
bouwde voor de kleinkinderen in de
meest waren zin van het woord gouden
huizen.
Dit is wel de hóógste prijs, die een
krant voor het publiciteitsrecht van
een dusdanig manuscript betaald heeft.
„O, ik hoop toch zoo, dat uw man
weer zal herstellen, 't Zou vreeselijk
zijn voor u als hij moest sterven!"
„Ja, dat zou het zeker. Zwart staat
me heelemaal niet!"
en een prins die getrouwd was
In het beroemde hotel George V
heeft zich een romantische tragedie
afgespeeld. De Amerikaansche film
speelster Dorothy Rambo ontmoette
hier vorst Bishnu, heerscher over
Nepal, een klein onafhankelijk staatje
in den Himalaya. Zij had den vorst
reeds in 1932 leeren kennen en koes
terde sinds dien de stille hoop, dat
hü haar zou huwen en als vorstin naar
zijn verre rijk zou voeren. Aanvanke
lijk scheen er wel eenige kans te be
staan, dat deze hoop in vervulling
kwam; in ieder geval liep al gauw
overal het gerucht ,dat Dorothy Rambo
zich verloofd had met den vorst van
Nepal. Toen prins Bishnu echter het
nieuwtje over zijn eigen verloving ter
oore kwam, was hij zoo ongalant om
onmiddellijk een officieel dementi te
laten verspreiden. Dit geval herhaalde
zich onlangs in Parijs, waar den be
richtgever van de „New York Herald"
een olficieel communiqué werd over
handigd waarin vermeld wordt, dat de
vorst binnen enkele dagen de aankomst
van zijn gemalin, vorstin over Nepal,
en van zijn zoon verwacht.
a?.,eeri h,,welijk met de Amerikaan
se ie filmster kan dus geen sprase zijn.
i'e reporter probeerde tevergeefs
Miss Rambo te spreken te krijgen. De
platina blonde kunstenares heeft zich
fchter in haar vertrekken teruggetrok
ken en weigert halsstarig iemand te
on vangen Ook zij treurt over haar
schoonen droom
In sommige gedeelten van Roemenië
wordt op een huis, waar huwbare doch
ters zijn, een bloem geschilderd, ten
teeken, dat jonge mannen, die een
vrouw zoeken, weten waar zij hun
bruid kunnen vinden.
Een weduwe in Afghanistan
niet hertrouwen, vóór en aleer a
ouders van haar overleden man n
betaalden huwelijksprijs heeft terue
geven. B
Bij enkele Indianenstammen durv.
de mannen hun schoonmoeders n\
aan te zien, uit angst dat zij blind w<!
den.
dat ió ikkt
Toen ik Dinsdagmorgen op school
kwam, vertelde de meester al dat de
Koningin-Moeder dood was. Hij hebei
een heele hoop van verteld en het was
net, of de stad nou in eenen heel
ders was as anders.
Ik weet eigelijk niet hoe ikke dat
nco o precies zeggen moet, maar is
liep nou net zoo'p gevoel of dat ik 1
stil zijn moet en zoo zal het met
andere menschen nou ook wel zijn want
ze hebben de vlaggen allemaal half op
gehangen en dat hebben ze op de sche
pen ook gedaan.
En m'n moeder heef ook zoo fjja
verteld van de week, want toen wasd'r
niemand thuis 's avonds, behalve m'n
moeder en ik en toen hebben we di
,amp uitgedaan en de schemerlamp
aangedaan en m'n moeder is in een
footuij gaan zitten en ik hep een kus
sen gepakt en ik hep toen op de grond
gezeten, dich bij m'n moeder en zij
heeft me zoo mooi, zoo heel mooi ver
teld van die lieve oude Koningin, dit
nou zoo maar na een paay dagen ziek
zijn gestorven is,
M'n moeder heef zoo mooi verleid1
van die Koningin, die Wimpie
maar één maal gezien hep, zij heef ver
teld dat toen de oude Koning stierf, nu
vier en veertig jaar geleden, dat Ko
ningin Emma toen alleen moest zorre-
gen dat Koningin Wilhelmina een
groote Koningin worden moes en
zij met al dat werk nog zoo veel voor
de arreme, zieke menschen deed.
Als je zoo dat plaatje van hyiï ziet
dan is het net, of het zoo'n lieve oude
oma van ons allemaal is, hè.
En nu is zij dan gestorven en
kan ik nu nog niet zoo erreg gow
grijpen. Ik wouw, dat ik nu al
groote sjoernalis was, dan kon ik dal
ook allemaal z I met die mooie woor
den schrijven hè, maar de
die in mij lezen begrijpen mij
wel, hè. ..Ui
M'n moeder zei ook, toen zij dat
aan 't vertellen was, datte het zoo
is voor de menschen as ze later S?r0°
zijn, datte ze dan hun moeder nog n'V
ge hebben en dat zal nu voor de h
ringin en de Prinses wel erg "aar zi,
omdat zij toch ook maar zoo niet te» 1
alle menschen gewoon kenne doen
alleen maar die goede oude Koning
hadden.
Ik hep daar allemaal heel erg
moeten denken en toen ik 's avonds
m'n bed lag, toen dacht ik er aan.
ook voor Wimpie wel eens de
komen zou dat Wimpie z'n moeder
wel eens zal moeten verliezen en
mij zellef toen beloofd om altijd
goed voor haar te zijn en om
doen wat zij mij zeg en ik hoop
maar dat zij ook zoo oud worden
en dat ik haar ook zoo lang
houwen.
Wimpie zal deze week nerrege
ders over schrijven omdat ik n
vroolijk zijn kan. Want die lieve .j
Koningin is dood, waar de K° 'f(
en Prinses zoo veel van hielden^
waar ook alle menschen in
en in de Oost en in de West zo
van gehouwen hebben omdat
iief en zoo goed was. En de k
beginnen te luiden en het is gr
of alles heel stil word, dat je n0l|(
ders hoort als de klokken d' 0u!
vertellen dat een goede he y
dood gegaan is, een lieve oma
derland en van de Oost en
West
