Buitenlandsch Overzicht.
Na den dood van Koningin
Emma.
Maar wat IS „Tempo*'
HONSG'S VERMICELLISOEP 6 borden voor 15 ets.
De Tweelingzusters
NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA
'n Revolverschot!!!
Iets nieuws voor Den Helder
No. 7409 EERSTE BLAD
ZATERDAG 24 MAART 1934
62ste JAARGANG
De weg, dien de rouwstoet zal nemen.
3)
Patricia Wentworth
LDERSCHE COURANT
Abonnement per 3 maanden bij vooruitbet.: Heldersche Courant 1.50' voor
Koegras, Anna Paulowna, Breezand, Wieringenen Texel f 1.65; binnen
land f 2. Nederl. Oost- en West-lndië per zeepost 1 2.10, idem per
mail en overige landen f 3.20 Losse ros. 4ct.;fr.p.p Gct. Zondagsblad
resp 1' 0.50 f 0.70. f 0.70,f 1.— Modeblad resp. f 1.20, f 1.50, fl.50, 11.70.
Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag.
Redacteur: P. O. DE BOER.
Uitgave N.V. Drukkerij v,'h C. DE BOER Jr.
Bureau: Koningstraat 78 Telefoon: 50 en 412
Post-Girorekening No. 16066.
ADVERTENTIËN:
20 cL per regel (gajjard). Ingez. meded. (kolombreedte als redaction.
tekst) dubbele prijs. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur)
bij vooruitbetaling 10 ct. per regel, min. 40 ct.; bij niet-contante be
taling 15 ct. per regel, min. 60 ct. (Adres Bureau van dit blad en met
brieven onder no.: 10 ct. per advertentie extra). Bewijsnummers 4 ct.
Alweer het ontwapeningsvraagstuk. - Het Duitschland
van nu Bestaat de mogelijkheid dat Rusland toetreedt
tot den Volkenbond.
Op gevaar af verve
lend te worden, moe
ten we vandaag weer
de aandacht vragen
van onze lezers voor
het vraagstuk der
ontwapening en wel in de eerste plaats
naar aanleiding van een toespraak van
den Lord-grootzegelbewaardër van En
geland. Eden, waarin hij o.m. zeide: „Wat
wij scheppen willen is grooter internatio
naal vertrouwen. Ik heb geen spijt over
de pogingen die de Engëlsèhe regeering
heeft ondernomen en nog onderneemt, dm
het. succes van de ontwapeningsconfe
rentie te verzekeren.
Grootzegelbewaarder ANTHONY EDEN,
bizonder vertegenwoordiger der Engel-
selie regeering in Vólkenhonds- en
ontwapeningskwesties.
Voor Engeland staat met het pro
bleem van den wereldvrede meer op
het spel, dan voor eenig ander land,
omdat wij een handeldrijvende natie
zijn en gunstige voorwaarden noodig
hebben, opdat onze industrie kan ex
porteeren en onze handel kan bloeien.
Als de ontwapeningsconferentie mis
lukt, dan beteek ent dit een slag voor het
geheele consultatieve systeem en voor den
Volkenbond zelf. De Volkenbond is een
belangrijk deel van de veiligheid der we
reld en deze veiligheid beteekent onze
veiligheid. Als de conferentie mislukt,
zullen alle naties den stand van hun be
wapening aan een nieuw onderzoek moe
ten onderwerpen. Wij zullen dat onge
twijfeld moaten doen, zooveel te meer,
omdat wij reeds aanzienlijke verminde
ringen hebben aangebracht. Maar zelfs
asl dit hte geval is, mogen wij ons, aldus
Eden, niet overgeven aan valsche voor
spiegelingen voor den toestand.
Herbewapening op zichzelf, hoe ver
ook doorgevoerd, kan een 'and nooit vol
komen veiligheid geven. Een bewape-
Kousen, Sokken, Truien enz. draagt, dan zal U
op aangename wijze voelen, wat dat is. JAAP
SNOR, Zuidstraat 19. (Let op den gelen winkel).
Ie klas reparatie inr. Voor Texel Wed. BU1JSMAN
ningswedloop zou een treurige vervan
ging van den Volkenbond zijn. Derhalve
poogt de regeering ook thans nog de
ontwapeningsconferentie eenig succes te
a ei zekeren en, indien zij dat op eeniger-
lei wijze kan bewerkstelligen, den leden-
kiing tan den Volkenbond weer te her
stellen.
Het Engelsche kabinet heeft zich D011-
ueidag wederom met de ontwapenings
kwestie bezig gehouden. Het Lagerhuis
wenscht algemeen nóg vóór het Paaseh-
reces van het parlement een 'regeerings-
verklaripg over het Fransehe antwoord.
De Belgische minister-president, de
liroquevijre, die zich een paar weken ge
leden in een ophefmakende verklaring
heeft uitgelaten over het ontwapen ings-
vzaagstuk, Waarya 11 wij toen melding
maakten", heeft een aanvullende verkla-
1 ing gegeven, waarin hij de internatio
nale toestand schetste even ernstig als
in 1913.
De Broqueville heeft verder aan de
hand van vertrouwelijke gegevens be
toogd, dat het op het oogenblik onmoge
lijk zou zijn op Duitschland de door
sommigen verlangde wapeningscontrole
toe te passen. Weliswaar zeide hij
is Duitschland nog niet sterk genoeg be-
Avapend om eA'entueel tot een offensie\'en
oorlog tegen Frankrijk, Engeland en
België over te gaan, maar het zou tpch
zeer zeker hij machte zijn een preven
tieve militaire actie van de geallieerden
met het doel de Duitsche herbewapening
ie beletten, met succes af te slaan.
CHARLES DE BROCQUEV1LLE,
Eerste Minister van België, die op verzoek
van Koning Leopoïd III met zijn
ministerie aanblijft als de regeering
van het land.
Het
Duitschland
van heden
Het leven onzer
Duitsche buren is
fleurig geworden
zoo schreef de Nw.
Rott. Crt. dezer da
gen maar in onze
oogen ook vermoeiend. Het is een leven
van voortdurende opzweeping en bepra
ting door redevoeringen.
Vermoeiend zooAvel voor degenen, die
ze uitspreken als voor de toehoorders,
moeten ook de vele redevoeringen zijn.
Van nationaal-socialistische zijde kan
men vele schimpscheuten vernemen op
de breedsprakingheid van het parlement,
leder onzer heeft daartegen zijn bezAva-
ren. Maar het is een troost, dat de man
nen, die bij ons het regeeringswerk moe
ten verrichten, niet in zoo hooge mate
daarin Avorden gestoord als. de Duitsche
regeerders van hun taak worden afge
houden door de eischen, die aan hun
eigen bespraaktheid worden gesteld. Als
ZAvaluwen flitsen zij zigzag over het land,
alleiAvege gedenkdagen vierende, verga
deringen van tienzuizenden toehoorders
toesprekende, gelegenheidsredevoeringeii
houdende. Duitschland lijkt steeds in
viaggentooi, in feestvreugde, in partij-
geestdrift. Extratreinen rollen door het
land, om de menigte bijeen te brengen.
Waar komt het geld en de nationale tijd
vandaan voor al deze betoogingen, her
denkingen, huldigingen, die merkwaar
dig gelijken op hetgeen in Rusland in de
eerste- jaren der revolutie is geschied en
daar ook nu nog in eere Avordt gehouden
Me.n kan er toch niet enkel AAcrklooze
voor recruteëren?
Deze dagen zijn wel bizonder rijk
aan welsprekendheid, en Avel juist
van de hoofdpersonen. Nu zal de
groote slag van den arbeid beginnen,
het' algemeen offensief tegen de Averk-
loosheid.
Voor den echten revojiitionnair is het
nu iederen dag feest in Duitschland; En
zijn vreugde heeft nog niet eens zijn
toppunt bereikt. Men voelt trilling Aan
geestdrift voor het nog komende Averk in
de woorden die Himmler, het hoofd van
de politieke politie-buiten Pruisen, vol
gens het verslag in de Times, gesproken
heeft op de feestelijke vergadering, Avaar-
op Hitier zelf Maandag het Avoord heeft
gevoerd. Hij beklaagde zich, „dat de re-
volutie ongelukkigerwijze te vreedzaam
en met te veel burgerlijke achtenswaar
digheid had plaats gevonden. Wij zullen
behoorlijk en bescheiden soldaten blijven,
maar eens, als de Leider het toestaat,
zullen wij losbreken. Geen Avond er dat de
ontboezeming stormachtige toejuichingen
uitlokte!
Pertinax gelooft, dat de Fransehe
regeering dergelijke voorstellen be
gunstigen zal, aangezien zij geschikt
zijn den afstand tusschen Rusland en
Duitschland nog te vergrooten en
bovendien de ItaliaanscKe \'oorstel-
len tot hervorming van den Volken
bond teniet doen.
Partinax wil dergelijke argumenten la
ten gelden, doch waarschuwt tevens, dat
Frankrijk zich niet door de Sovjets, die
niet in staat zijn zichzelf of anderen te
helpen, in toekomstige avonturen te laten
meesleepen, Avaarmede het noch moreel,
noch materieel iets te maken heeft.
De radio'uitzending van de uitvaartplechtigheid.
Rusland en de
Volkenbond
Dezer dagen is de
mogelijkheid bespro
ken van het toetreden
van de Sovjet-Unie
tot den Volkenbond.
De Petit Parisien veiuvachtte, dat dit in
September a,s. zou plaats hebben.
Volgens het blad beeft de Sovjet-Unie
te Genève en in enkele hoofdsteden, o.a.
Parijs, gepolst, hoe men over dit toetre
den dacht. Zij heeft den indruk ge
kregen, dat dit niet alleen met sympa
thie wordt gezien, doch zelfs een zetel in
den volkenbondsraad zou ontvangen.
Pertinax Avijst in de Echo de Paris op
een aantal vooiwvaarden, Avelke niet zon
der moeilijkheden kunnen worden ver
vuld en langdurige onderhandelingen
eischen.
De Russen trachtten de moeilijkheden
uit den weg te ruimen door voor te stel
len de bevoegdheden van den Volken
bond te vergrooten en garantie-pacten
tegen een eventueelen aanvaller af te
sluiten
Rusland verlangt evenwel, dat de diplo
matieke betrekkingen met en de officieele
erkenning van de Sovjet-unie door de sta
ten, welke te Genève zijn vertegenwoor
digd en tot nu toe geen betrekkingen met
Rusland ondrhielden, zooals Nederland,
eerst zal plaats hebben-.
De overlijdensacte.
Donderdagochtend 0111 kAvart over 10
Uuy heeft op het stadhuis te's-Graven-
bage de officieele aangifte van het over
lijden van de Koningin-Moeder plaats
gehad.
De minister-presiderft, dr. H. Colyn, en
de minister van justitie, Mr. van Sehaik,
kAyamen op het bovenvermelde iiu'r op
bet stadhuis, waar in de kamer van den
.burgemeester en in diens tegenwoordig
heid de plechtigheid plaats had.
Ais ambtenaar van den burgerlijken
stand fungeerde oud-Avethouder, dr. W.1
W. v. d. Meulen.
Nadat de aangifte Avas geschied, Averd
de acte voorgelezen en dooi- de ministers
en dr. v. d. Meulen ge teek end.
De overlijdensacte luidt als volgt:
„Heden den tAvee en twintigsten Maart
negentien honderd vier én dertig ver
schenen voor mij, ambtenaar van den
burgerlijken stand der gemeente 's Gra-
venhage:
Zijne Excellentie Meester Josephüs
Robertus Hendricus van Sehaik, oud tAvee
en vijftig jaren, Minister van Justitie, en
Zijne Excellentie Doctor Hendrikus' Go-
lijn, oud vier en zestig jaren, Minister
van Staat, Minister van Koloniën, Voor
zitter van den Raad van Ministers, bei
den wonende te 's-Gravenhage, die ver
klaarden, daartoe gemachtigd door Hare
Majesteit de Koningin der Nederlanden,
dat op den twiritigstén Maart negentien
honderd vier en dertig, des morgens ten
zeven uren en vijf en veertig minuten te
's-Gravenhage is overleden:
Hare Majesteit Adelheid Emma Wiï-
j hehnina Theresia Prinses van Waldeck
en Pyrmont, in den ouderdom van vijf
en zeventig jaren, Avonende te 's-Graven-
bage, geboren te Arolsen, Aveduwe van
- Zijne Majesteit Willem Alexander Paul
Frederik Lodewijk Koning der Nederlan
den, dochter van Zijne Doorluchtige
Hoogheid Georg Victor van Waldeck en
Pyrniont en Hare Doorluchtige Hoog
heid Helene Wilhelmine Henriette Pau-
line Marianne Prinses van Naussau, bei
dén overleden.
Hiervan is deze akte opgemaakt, die
overeenkomstig de Wet is voorgelezen.
(Get). J. R, H. van Sehaik. (Get.) H. Co
lyn. (Get.) v. d. Meulen."
De kist gesloten.
Donderdagochtend is. in tegemvoordig-
heid van mr. R. J. H. van Sehaik, den
i minister van justitie, de kist met het
stoffelijk overschot van de Koningin-
Moeder gesloten. De Koninklijke familie
heeft gisterenavond afscheid genomen.
Hét stoffelijk overschot is niet gebal
semd.
De stoet.
De lijkstoet zal worden geopend door
generaal van Andel, gevolgd door een
detachement marechaussee, de Konink
lijke Militaire Kapel, een bataljon infan
terie ter sterkte van 400 man, een esca-
dron cavalerie ter sterkte van 120 man,
daarna de lijkkoets met het stoffelijk
overschot van de Vorstin, getrokken
door acht paarden, geflankeerd door
opperoffieieren van land- en zeemacht,
Koninklijke familie en verwanten, gezan
ten, hofdfgnitarissen, enz., een bataljon
infanterie, tAvee batterijen veldartillerie
ter stérkte van vier stukken en besloten
door een detachement marechausse.
De Aveg van den rouwstoet.
Naar thans nader Avordt medegedeeld,
zal de rouwstoet Dinsdag den volgenden
weg nemetu Vertrek van liet Paleis.in Jiet
Voorhout, daarna oveir Tiet niidden-
(sclielpen)pad van het Lange Voorhout,
den Kneuterdijk, den Hofweg, het Spui,
de Pletterijkade, het Rijswijksche Plein,
den Rijswijksche Aveg, den HaagAveg, de
Hoornbrug, den nieuwen rijksAveg naar
Delft, over de niéuwe provinciale brug,
door het Kalverboseh, over het Noord
einde, het Oude Delft, de Westzijde, de
Niéuwstraat, de Oameretten, achter het
stajdhuis om, naar de markt en over de
markt in de richting van de Oudemari-
huissteeg, waar de stoet naar de Nieuwe
Kerk zal omzwenken.
Regeling te Delft.
De regeling te Delft is als volgt: ter
weerszijden van den hoofdingang van de
•Nieuwe Kerk wordt de eerewaeht der
mariniers opgesteld, met een muziek
korps. Aan de Noordzijde voor het stad
huis komt een detachement der koloniale
reserve. Van de kerk af Avordt een dub
bele rij gevormd door cadetten, adel
borsten en leerlingen van de scholen
voor verlofsofficieren ter sterkte van te
zamen ongeveer 800 man, tot aan de
Nieuwstraat komt een enkele rij.
Het verkeer over den niemven Rijks
weg en over den ouden Haagweg wordt
na tien uur geheel stopgezet. Zij, die dus
11a tien vuil' naai; Den Haag Avillen zullen
TEMPO"!!
den Aveg moeten nemen over Zoetenneer
of door liet Westland. Het publiek, dat
per trein komt, zal na tien uur de bin
nenstad niet meer kunnen passeereh,
doch Avel buiten om de stad zich be
geven naar den Nieuwen Rijksweg.
Geen verlofsperscneel onder
dé Avapenen.
in verband met de vele verzoeken,
Avelke den minister van defensie bereiken
van officieren, onder-officieren, korpo
raals en soldaten, beüoorende tot het
verlofspersoneel van de Nederlandsehe
weermacht, om in de gelegenheid te wör-
den gesteld, gedurende enkele dagen vrij
willig onder de Avapenen te mogen kó
men, teneinde op die Avijze uiting te ge
ven aan hun gevoelens van deelneming
by het overlijden van de Koningin-
Moeder en te mogen worden ingedeeld hij
de troepen, aangewezen voor liet verrich
ten van liet militair eerbetoon op den dag
der begrafenis, deelt de minister van de
fensie mede, dat deze verzoeken, hoezeer
zij overigens ook Avorden gewaardeerd,
niet kunnen worden ingewilligd, aange
zien voor het verrichten van het militair
eerbetoon het thans bij de Aveermaeht in
Averkelijken dienst zijnde personeel in de
eerste plaats in aanmerking moet word én
gebracht en daarmede volledig in hét
vastgestelde eerbetoon kan \vorden vooi-
zien.
Blijken van deelneming.
De toevloed Aan personen, die de eoa-
doleantie-registers wenschen te teekenen,
hield voor de paleizen in het Voorhout en
het Noordeinde, uit den aard der zaak
vooral het paleis -in het Vooriiout, ook
Donderdag aan. Reeds duizenden hebben
-de lijsten geteekend en er is nog niets te
bemerken van verminderende belang
stelling. Ook worden er nog voortdurend
groote en kleine bloemstukken en Kran
sen aan het sterfhuis bezorgd. Deze Avor
den neergelegd in de groote zaal aan de
achterzijde van de vestibule van het pa
leis, welk vertrek reeds geheel met bloe
men is gevuld.
Buitenlandsche vertegenAvoor-
diging bij de bijzetting.
Naar de N. R. Ct. verneemt heeft H.M.
de Koningin tegenover de buitenlandsche
regeeringen, in verhand met het eenvou
dig karakter van tle bijzettingsplechtig
heden, den wensch te kennen gegeven,
dat er geen bijzondere missies zullen Avor
den gezonden 0111 de bijzetting bij te wo
nen.
Dientengevolge kan men er op reke
nen, dat er geen vorstelijke personen als
vertegenAvoordigers van buitenlandsche
staatshoofden of regeerende personen uit
het buitenland bij de bezetting tegenwoor
dig zullen zijn, tenzij die welke aan de
Nederlandsehe Koninklijke familie direct
verwant zijn.
Hieruit volgt, dat geruchten omtrent
overkomst van een lid van de Belgische
Koninklijke familie en van den Öosten-
rijkschen Bondskanselier, dr. Dolfuss
Ongegrond zijn.
Feuilleton
Uit het Engelsch van
f ,'adruk verboden.
2)
„Neen, het is niet erg als iemand, om
wien niemand treurt, sneuvelt," hield ze
koppig vol. „Mijn broers, dat zou heel wat
anders zijnZe knikte zoo heftig ter
wijl ze dit zei, dat haar lange krullen om
haai- hoofd dansten. Het was .een aardig
meisje, een echt meisje, van het standpunt
"van zijn drie- en twintig jaar beschouwd.
Wel komisch ook met haar ernstige
«ogen, die vlekken op haar gezicht en
haar heilige overtuiging dat sneuvelen
■voor iemand zonder familie niet zoo heel
erg Avas.
„Hat is alles goed én wel," verklaarde
{Hi opgewekt, „maar familie of geen fami
lie, niemand vindt het pleizierig zyn
®aehje erbij in te schieten."
„Heb je werkel' niemand?"
Hij schudde het hoofd.
'Zft had de handen 0111 de knieën gevou
wen lange, smalle handen, erg bruin
en ze gaven een idee van kracht. Op een
hand zat een eigenaardige kleine moeder
vlek tusschen duinr en wijsvinger, ze,
had den vorm van een hart. John Mauri-
ee's blik was erop gevestigd, terwijl hij
antAvoordde:
„Geen sterveling. Die achterneef, of
wat hij is, zal eerder blij zijn als bedroefd,
als ik van het tooneel verdwijn."
Het aardige, ernstige meisjesgezicht
kreeg een nog ernstiger uitdrukking en
even staarde ze nadenkend voor zich uit.
„Ik zou het, geloof ik, toch Avel jammer
vindenbegon ze aarzelend. Ze kon
den zin niet afmaken, want op dat oogen
blik klonk uit de verte een langgerekt
„koekoek" dat echode door de vallei.
„Dat is voor mij," deelde ze mede. Ze
stond op en begon omlaag te klauteren.
De laatste paar meter sprong ze, toen be
gon ze hard te loopen en zich plotseling
omkeerend naar John Maurice, riep ze:
„Ik beloof je, dat ik het een beetje jam
mer zal vinden
I.
De auto hield stil in deii stroomenden
regen en een jongeman sprong eruit. Hij
stapte over de schildpad, die op de stoep
van den dorpswinkel lag te slapen en liep
naar de toonbank. Links hingen sauspan
nen en broeken, rechts een paar zijden
doorregen spek en twee enorme bloem-
koolén," daarboven een ham en vele klu
wens touw, een pak vliegenvangers en een
riik-eevarieerde collectie leeren riemen.
De jongeman klopte op de toonbank en
floot Mr" Margleton kwam te voorschijn,
een kwiek oud heertje met borstelige
grijze wenkbrauwen en groenachtige
«oireii vol levenslust.
Ik moet naar Waveney Hall en u zou
niè buitengewoon verplichten als u me
wilde uitleggen, hoe ik daar komen kan."
Uit de stem van Mr. Margleton sprak
duidelijk teleurstelling.
„Den heuAel op en dan den tweeden
weg links. Er woont daar niemand," voeg
de hij aan zijn inlichting toe.
„Er is rnjj gezegd dat er een huisbe
waarster was."
Mr. Margleton keek ontstemd naar de
rolletjes vliegenpapier.
„Er Avoont een zekere juffrouw Mossi-
ter," gaf hij toe, „en haar dochter en
de baby van haar dochter om precies te
zijn." Hij snoof en nu kAvam de geest der
dorpsche spraakzaamheid over hem vaar
dig. „Het is hoog tijd dat er weer iemand
op het landgoed komt wonen. Sir Anthony
is 1111 al een jaar dood en de bezitting gaat
met den dag achteruit, nu er niemand
naar omkijkt. Ik wou dat ik Sir John
Waveney eens tegenkwam; dan zou ik het
hem ongezouten zeggen. Kent u hem, als
ik vragen riiag?"
De groene oogen keken hem onderzoe
kend aan.
John Maurice Waveney gaf hierop geen
antwoord. Hij wenschte geen vertoon te
maken als de erfgenaam, die bezit komt
nemen van zijn nieuw-verworven eigen
dom hij Avilde alleen maar het landgoed
zien en een besluit nemen of hij het zou
gaan bewonen of niet. Daarom verliet hij
de toonbank, stapte weer over de sluime
rende schildpad en herhaalde: „Den twee
den weg links op dén heuvel? Ja? Vrien
delijk bedankt, hoor."
De tweede weg op den heuvel bleek een
smalle laan, die zich niet enkele bochten
omhoog wond en dan recht naar beneden
liep. Aan het eind bevonden zich een paar
groote steenen pilaren met een hoog ijze
ren hek ertusschen. De pilaren waren met
mos overdekt; het hek was gesloten.
John stapte uit en duwde het open
liet knarste en piepte in zijn scharnieren.
Toen zette hij zich weer in den auto en
reed langzaam de oprijlaan in. Oud inge
reden en ingetrapt grint, overal onkruid,
ongesnoeide hoornen vol doode takken,
verwilderd struikgeAvas en weer onkruid,
onkruid en nog eens onkruid. En daar
boven een grauwe hemel, waaruit de regen
zonder ophouden néergutste.
„Een vroolijke thuiskomst!" spotte Sir
John Waveney in zichzelf.
De wagen reed voort onder de druipen
de hoornen en Waveney lag voor hem;
grijs in den somber naargeestigen dag.
Toch gaf de aanblik van zijn voorvader
lijk kasteel hem even mysterieuze, roman
tische ontroering. Het oudste gedeelte van
het geboiiAv kon hij niet zien van het punt
waar hij zich thans bevond. Wat zich aan
zijn blik opdeed was een Queen Anne ge
vel met een terras ervoor. Alle blinden
waren gesloten een onherbergzaam
verblijf leek het zoo een huis met doode
oogen.
John trok hard aan de bel. Het geluid
weerklonk spookachtig door de verlaten
ruimten der groote behuizing en stierf
toen weg als in eindelooze verten. Maar
binnen roerde zich.niets. Hij haalde een
opgevouwen stuk papier uit zijn zak en
belde nogmaals. Weer hoorde hij het ge
luid zich verliezen als in holle gewelven.
Driemaal had hij moeten betten, eer de
deur openging. Een forscligebouwde
vrouw met een somlier gezicht keek langs
hem heen 111 den regen.
„Ik heb een vergunning 0111 het huis te
zien," deelde John mede.
Hij vouwde het papier open en bood het
haar aan. Juffrouw Mossiter, de huisbe
waarster, keek er vijandig naar.
„Wat is dat?" vroeg ze norsch.
„Een vergunning 0111 het huis te zien,
geteekend door de advocaten van Sir John
Waveney. Het is in orde, hoor."
„Het huis is niet te huur," protesteerde
juffrouw Mossiter. „Ik weet tenminste
nergens van."
„Maar hét is toch heusch in orde. U bent
juffrouw Mossiter, de huisbeAA aarster,
nietwaar?"
„Ik heb er niets van gehoord, dat het
huis te huur is," hield ze koppig vol en
er klonk minachting en onverzettelijkheid
in haar zware stem.
„Neen, het is ook niet te huur. Misschien
dat het onder bepaalde omstandigheden
nog eens te huur komt, maar dat is een
kwestie van later. Maar in ieder geval heb
ik een schriftelijk beAvijs, dat ik het be
zichtigen mag." John sprak vriendelijk,
maar er was toch 'n tikje ongeduld in zijn
stem.
Heel langzaam, met zichtbaren tegenzin,
deed juffrouw Mossiter een paar stappen
achteruit en maakte ruim haan voor hem,
zoodat hij de hall kon binnengaan. Ze deed
hem denken aan een buldog, die hem
jaren geleden, ergens in Zuid-Afrika ge
beten had de grimmige blik in haar
oogen, haar langzame bewegingen, haar
air van meerderheid. „De eetzaal," lichtte
.juffrouw Mossiter in, terwijl zy een deur
aan haar linkerhand opendeed. John
staarde in de duisternis en zijn begeleid
ster, die begreep, dat hij zoo niet veel zien
kon, liep met groote, dreunende stappen
naar het< raam en opende een blind op een
kier, zoodat het pikdonker plaats maakte
voor grauwe schemering.
De laatste bewoner, Sir Anthony, was
een minnaar van kostbare tapijten geAveest
en zelfs in het spaarzame licht, dat in het
vertrek naar binnen viel, kon John zien,
dat de Avandbekleeding en vloerbedekking
van zeldzame schoonheid Avaren. Ook het
prachtige snijwerk van de eiken lambri-
zeering trof hem onmiddellijk. Met een
slag sloot juffrouw Mossiter het blind,
hem zoo dAvingend naar de hall terug te
keeren. „De salons", kondigde juffromv'
Mossiter bij een volgende deur aan.
Ook hier eerst inktzAvarte duisternis en
toen er een straaltje licht kAvam, kreeg
John Waveny een indruk van melancho
lieke verlatenheid, die hem even deed
huiveren. Alle stoelen Avaren met witte
hoezen overdekt en de kroon in het mid
den der kamer hing in een grooten Avit-
linnen zak; het had iets van een ge
slachte koe, opgehangen in een slagerij.
Over het karpet lag een kleed uitgespreid.
Hij liep langs juffrouw Mossiter heen en
deed nog een blind open.
Het regende nog steeds, lage ZAvare
donkere wolkenmassa's kAvamen aandrij
ven en hy trachtte zijn gedruktheid te
verdrijven door zich voor te stellen, hoe
yroolijk deze in lichte kleuren geschil
derde kamer zou zyn, als de zon door de
hooge ramen naar binnen viel en het meu-
Jiilair van zijn sinister-witte omhulsels
ontdaan Avas.
(Wordt vervolgd)
