POPULAIRBUVOEGSEL VAN DE HELDERSCHE COURANT
INSULL CONTRA
ROOSEVELT
Onze vlucht over de
Mount Everest
2ATERDAG 14 AFRfL (934
(AUTEURSRECHTEN VOORBEHOUDEN)
een zwerver te land
en ter zee
Een „Electrokoning" speelt met
nationaliteiten
Populaire Rubriek
2>e juik.
te gaf het verwende Rietje, dat haar
is uitgelachen had. een pak slaag.
,.°dat er groote herrie kwam en Ruth
P'lha van schooi gestuurd was, maar
'®tjes ouders waren verstandiger en
L°"den dat het leelijk was geweest van
'h dochter, om een kind te bespotten
'rn haar kleeren.
Sinds 18 maanden brengt een 74-
jarige man de wereld bedenkelijk in
opschudding. Ministers moeten om zij
nentwil „vallen". Politiepresidenten
moeten vliegensvlug met verlof. Diplo
maten wisselen nota's. En zelfs presi
dent Roösevelt, de machtigste man der
Y'ereenigde Staten, tracht tevergeefsch
de „wereldvluchteling" in zijn macht te
krijgen.
Samuel Insull, heet de grijsaard, die
evengoed op de hoogte is van de listig-
heidjes van het internationale recht
als van de onbetrouwbaarheid der men
sehen. Dat w il zeggen, dat juist hij over
de onbetrouwbaarheid der mensehen
zich 't minst beklagen moet, want hij
was het, die als Amerikaansch „eleetro-
koning" honderden en duizenden Ame-
rikaansche burgers hun laatste bezit
ontstal. Eigenlijk moest het toch niet
zoo moeilijk zijn zóó iemand aan den
eersten den besten politie-agent over te
leveren. Het „geval-Insull" bewijst, dat
zelfs dat met de grootste moeilijkheden
gepaard gaat.
Samuel Insull heeft nog geld, veel
geld zelfs. En dus kan hij de beste ad
vocaten der Zuid-Oost-Europeesche lan
den in zijn dienst nemen. En met val-
sche doktersattesten is de aandacht der
politie ook een tijdlang af te leiden.
Het politioneel berkenningsteeken
van den modernen wereldburger is de
nationaliteit. Iedere staat heeft macht
over zijn ónderdanen. Men zou raeenen,
dat de Vereenigde Staten van Amerika
door uitleveringsverdragen ook haren
onderdaan Samuel Insull ergens te pak
ken konden krijgen. Maar is Insull wel
oen Amerikaansch onderdaan? De ju
risten steken de hoofden bij elkaar.
Reeds scheen de kring der achtervol
gers zich om het spookschip „Maiotis"
sluiten, reeds was de „Electro-
koning" in verzekerde bewaring ge
steld door de Turksche politie te Stam
boel, toen opnieuw het lot zich keerde.
Samuel Insuul schijnt eenvoudig niet
van plan te zijn zich aan de Amerikaan-
sche politie-autoriteiten te laten uit
leveren. Toen het Turksche parlement
2Ün uitlevering reeds besloten en ge
ratificeerd had, herinnerde hij zich
plotseling een waarschijnlijk beteeke-
nislooze phrase uit zijn aan gebeurte
nissen zoo rijke leven. Samuel Insull is
te Londen geboren. Waarom zou hij
dus niet voor „Engelsehman" kunnen
doorgaan? Hij, die in Amerika zijn ge
luk zocht, zag plotseling de beteekenis
van deze nationaliteitswisseling. Dus
steken de internationale juristen, door
Insull gecharterd en zwaar betaald, op
nieuw hun geleerde koppen bij elkaar
en wikken en wegen met het probleem:
Is Insull Engelscb staatsburger?
Voor een normaal Europeaan is de
nationaliteit iets als een schikking van
bet noodlot of verworven goed. Samuel
Insull, de 74-jarige man, speelt met zijn
onderdaanschap als met speelkaarten.
Deze Amerikaansche dief en bedrieger
tracht den indruk te wekken, alsof hij
als Grieksch onderdaan maar alles
mag, wat er in zijn brein opkomt en
dan nog ongestraft, natuurlijk. Hij
brengt alle diplomaten der Levant in
de grootste verlegenheid. En tenslotte
laat hij de juristen menige noot kra
ken. Dit alles geschiedt met het voor
opgezette doel om door een fijn spel
met de nationaliteitsbepalingen aan
den rechterarm te ontglippen. Het
doel van Samuel's reis over den Agaeus
was Perzië of Abessinië. Het noodlot
beschikte echter, anders.
Maar met zijn verschillende trucs
heeft hij het toch klaargespeeld, dat de
deuren van de gevangenis zich nog
steeds niet voor altijd achter hem ge
sloten hebben. Het „geval Insull"
maakt er echter menig Europeaan op
attent, dat vooral, wat betreft het be
palen der nationaliteit, nog veel in
goede banen te leiden valt. Anders zou
zich Samuel InsulL nooit die kostbare
reizen te land en ter zee hebben kun
nen veroorloven en zou hij er op het
beslissende oogenblik van zijn leven
niet aan gedacht hebben om het Ame
rikaansche onderdaanschap als een las-
tigen mantel af te leggen en te ruilen
voor dien der Engelsche nationaliteit.
Niet aanvaarde geschenken.
Toen de wijsgeer Anacharsis, die in
de zesde eeuw vóór Christus in Athene
leefde, eens aanzienlijke geschenken
van een Carthaagschen veldheer kreeg
zond hij deze terug met een brief van
den volgenden inhoud:
Een' eenvoudig kleed dient mij
om mijn lichaam te bedekken; de eelt
mijner voeten dient mij tot schoenen,
de aarde is mijn bed en mijn grootste
lekkernij is de honger; mijn spijzen
zijn melk. kaas en vleesch. Geef dus
deze geschenken aan uwr medeburgers
of offer ze den goden.
door
FLORENCE EEKHOUT.
Een stug en onaangenaam kind, von-
de onderwijzeressen van Kutn.
Een verwaand wicht, zeiden de kinde-
ten. Toen zij een tijdje op school was,
besten de onderwijzeressen erken-
|!en. dat ze intelligent en vlijtig was,,
f.?c'h ze mochten haar niet. Gewoon-
Hlk houdt men niet van menschen, die
®eb niet begrijpt. Wat de schoolkame-
f'aadjes betreft, die hadden het afge-
openlijk vijandig op te treden.
,at>t Rut), kon doldriftig worden en
sterk was zij als een jongen en.
niemand bang.
'ecirreen wist dat Ruth's moeder het
m had en Ruth bovendien geen va-
L racer had.
<if> Pianolessen verdiende haar moe-
f nog een weinig om met haar. kind
'a leven.
Ruth's kleeren hestonden uit afleg
gertjes die men de pianoleerares wel
eerts' gaf. Een dier goed meenende
geefsters was een exentriek gekleede
danseres, met gevolg dat Ruth rond
liep met opvallende kleeren, door haar
moeder, die veel beter pianospeelde
dan naaide, veranderd.
Hoeveel bittere tranen het kind er
op schreide, wist de moeder niet.
Ruth was vroeg wijs, zooals alle kin
deren, die armoede en zorgen mee
maken. Ze begreep, dat het niet an
ders kon, en aanvaardde stilzwijgend
haar deel van de armeode, dat wat ze
liet ergste ervan vond: belachelijk zijn.
Want ze voelde zich soms belachelijk.
Straatkinderen hoonden haar soms
om haar jurken, de schoolkinderen
smoezelden en wierpen spottende blik
ken.
Ze wist niet hoe mooi soms dat fel
rood en dieppaars kleurde bij haar
goudblonde haar en mooie teint. Ze
voelde zich leelijk, belachelijk, schrei
de er in stilte om, doch toonde aan
iedereen slechts een trotsch, stug ge
zichtje.
Eenmaal kwam ze in verzet.
Het was met de beste bedoelingen
geweest. Rietjes ouders wilden haar
wat oude kleeren geven van haar doeh
tertje. Het kind werd bloedrood en viel
uit:' „Ik in oude kleeren loepen, dank
je wel."
Ze werd steeds- brutaler, en ging
zelfs zoover te beweren, dat haar
kleeren véél en véél mooier waren dan
de hunT\e en toen stapte ze weg.
Het hoogtepunt der Houston-
expeditie.
April 1933 bracht het succes.
Door Majoor Blacker.
Leider der expeditie.
Reeds ongeveer dertig jaar duurt de
strijd om den Mount Everest te ver
overen. Alle pogingen van geoefende
bergbeklimmers zijn tot dusverre ver-
geefsch geweest. Geen mensch heeft
den hoogsten bergtop ter wereld nog
betreden, doeh wel hebben een paar
moedige mannen er vanuit de lucht
een blik op geworpen en hem gefoto
grafeerd. Dit waagstuk, dat van zoo
groote wetenschappelijke beteekenis is
geweest, kon slechts met de grootste
voorzichtigheid en een zorgvuldige
voorbereiding tot een goed einde wor
den gebracht. Majoor Blacher be
schrijft hier een belangrijke episode:
De koude was reeds door alle voor
werpen heen gedrongen, vooral dooi
de metalen deelen van het vliegtuig.
Plotseling, terwijl het luik half open
stond, voelde ik duidelijk, dat wij in de
diepte neerstortten. De vloer Van het
vliegtuig zakte onder mij weg. ik
greep mij vast en wierp door mijn bril
heen een blik op de naald van den
hoogtemeter. Zij gleed, zij stortte bijna
ongeveer 600 m naar beneden. Toen
was het luik eindelijk open. Het vlieg
tuig raasde voort naar de diepte en
naderde een machtigen door kantige
rotsen omringden bergtop, de Zuide
lijkste van het massief. Onder ons
dreigde een onbeschrijfelijke wirwar
van bergketens, waterscheidingen en
zwarte naaldrotsen, waarin op vele
plaatsen het karakteristieke geelrood
van den Everest doorschemerde.
Na dit plotselinge hoogteverlies van
600 m scheen het, alsof wij er nooit in
zouden slagen om over de onregel
matige formaties van den Zuidelijken
top heen te komen naar den Everest,
die nu voor ons uit tegen den hemel
oprees. De angst was echter van kor
ten duur, want onze uitstekende motor
droeg ons weer steil omhoog. Het ging
betrekkelijk langzaam, maar toch nog
te vlug voor iemand, die elke minuut
moet benutten. Zoo naderde ons- vlieg
tuig den krommen, beitelvormigen top
van den Everest en vloog er overheen,
schijnbaar gevaarlijk dicht boven het
dreigende hoogste punt. De spits
kwam naar mij toe, grooter en grooter
Dpn volgenden morgen verscheen ze
echter uitdagend in een knalgele jurk
en zóó sterk was de indruk, dat de
heele klas erom te grinniken zat. zoo
dat de onderwijzeres donkere blikken
naar Ruth wierp en -straffen' uit
deelde.
Ruth verliet de school als altijd,
met hoog opgeheven hoofd, maar wat
in haar hartje omging, weerspiegelde
zich in haar oogen. Een eindje achter
Laar liepen de gichelende meisjes van
haar klas, keurige kinderen in leuke
jurkjes en manteltjes. Ruth droeg
haar mantel open, het was een al'ge^
dragen, oud ding, gelukkig donker,
maar de gele jurk deed in de herfst
achtige sombere straat als een hel
blinkende bloem in een winterland
schap aan.
Een jongeman stapte uit een schil
derswinkel.
Hij had enkele penseelen en wat
schildersbehoeften gekocht en was zoo
in aandacht verzonken, dat hij het
meisje niet zag.
Doch plotseling staarde hij haar aan.
Zij werd rood van woede, want zij
hield zijn staren voor spot. Hij zag
echter niet dat ze slecht gekleed was.
wat zei hem dat? Hij zag de tinten,
fel-geel, lichtend in de donkere straat,
liet glanzen van hare goud-getinte lok
ken, de wonderlijke teerheid van de
huid, opbloeiend als een zeldzame
bloem.
Hij volgde haar tot huis en den vol
genden dag bezocht hij haar moeder.
wordend, terwijl ik met gespannen
blik toekeek, op den vloer van het
\liegtuig ineengedoken en elk oogen
blik verwachtend, dat het van ski's
voorziene landingsgestel den top zou
aanraken. Het was ongelooflijk ver
moeiend om, terwijl ik naar adem
hijgde, platen en films op te nemen.
Het opnemen van een camera was
telkens weer een buitengewone
krachtsinspanning. Af en toe werd
alles wazig voor mijn oogen, maar als
ik een blik wierp op den zuurstofmeter,
wees hij toch het maximum aan.
Nu werkte ik mij weer omhoog, tot
ik stond. Het dak van de waarnemers-
cabine stond wijd open; de luiken wa
ren teruggeslagen en vastgemaakt. Ik
stak mijn hoofd en schouders naar
buiten in den wind van den propeller,
die verrassend veel van zijn gewone
krac-ht had ingeboet. Een oogenblik
verwonderde dit mij nog, tot ik plot
seling bedacht, dat de lucht hierboven
slechts een vierde zooveel woog als
boven den zeespiegel.
Zoo gleden wij. nog sneller dan ik
verwacht had, over den top heen. Nu
begon er een vreeselijk vermoeiende
étappe. Handig keerde de piloot het
toestel weer naar het Westen, pal
tegen den krachtigen wind in, die over
tien top naar het dal voerde. Hij was
zoo krachtig, dat wij hoewel ons
vliegtuig met volle kracht tegen den
neerdalenden luehtstroomingen in
ging en een nominale snelheid van 180
km per uur ontwikkelde ternauwer
nood vooruitkwamen. Ik schoof het
eene chassis met platen na het andere
ni de camera en werkte zoo snel moge
lijk om de prachtige beelden op te ne
men, die zich aan ons oog voordeden.
SPREUKEN.
Het ware te wenschen, dat zij. die
altijd zeggen ontzaglijk veel aan hun
hoofd te hebben, dit ook altijd werke
lijk in hun hoofd hadden.
Verdraagzaamheid is vaak niets
anders dan onverschilligheid.
De drijfveer alleen geeft waarde aan
een daad en Onzelfzuchtigheid vol
maakt de daad.
Van bittere woorden hebben wij dik
wijls berouw; van zwijgen zelden; van
zachte woorden nooit.
Toen Ruth uit school kwam hoorde
ze verbaasd en onthutst toe.
Hij wilde haar schilderen.
Haar.... schilderen? Ze verzette
zich eerst. Zeker weer voor spot! Hoe
vaak was zij niet uitgeteekend? Op
terreinen, op schoolborden, tot tergens
toe, op muren, en ook op schriften.
Maar haar moeder wist tenslotte' het
kind tot bedaren te brengen en te over
tuigen.
Op een Zondagmorgen ging ze naar
het.atelier van den schilder. Zoodra ze
hem zag voelde het kind, flat hij op
recht was en er kwam een wonderlijk
gevoel in haar op. Deze man bewon
derde de gele jurk. Ze kon het niet an
ders begrijpen dan zoo; dat ze móói
was, besefte ze niet; wat zijn kunste
naarsoog verrukte in die felle tint, kon
z<- nog niet weten.
Ze poseerde geduldig en braaf.
Na een uur bracht de hospita koek
jes en thee.
ITet werd een recht prettige Zondag
voor Ruth.
Ook echter voor haar moeder.
Misschien besefte het kind wel, hoe
veinig vreugde haar moeder had, toen
ze haar zag lachen om een grapje van
den schilder. Zoo jong leek de moeder
toen, die zij onwillekeurig altijd be
schouwde als een oude vrouw, bijna
oven jong als de oudste zuster van
Rietje, die haar soms afhaalde.
Ruth zat er verbaasd naar te kijken,
lan den schilder naar haar moeder.
Het was zoo anders, dan wat ze ken
de aan prenten, maar naarmate het op-
