Buitenlandsch Overzicht. GARANTIE'' BLUE BAND De Tweelingzusters NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA BINNENLAND Ik geef U 7419 EERSTE BLAD ZATERDAG 14 APRIL 1934 62ste JAARGANG Er is gewoon Krentenbrood en I er is Krentenbrood van Krïgée De samenzwering in Roemenië. zegt het BLUE BAND-meisje Tariefsverlaging K. L. M. Het N.V.V. in 1933. Saneering van de haring- visscherii Patricia Wentworth COURANT Abonnement per 3 maanden bij vooruitbet.: Heldersche Courant i.60; voor Koegras, Anna Paulowna, Breezand, Wieringenen Texel f 1.66;binnen- an 1 Nederl. Oost- en West lndië per zeepost t 2.10, idem per mail en ovuige anden t 3.20 l.osse ros. 4ct.;fr.p.p Ccfe Zondagsblad resp. 1 0.50 f Q.70. f 0.70, f 1._ Modeblad resp. f 1.20, 11.50, f 1.50, 1 1.70 Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag. Redacteur: 1'. C. DE BOER. Uitgave N.V. Drukkerij v h C. DE BOER Ju. Bureau: Koningstraat 78 Telefoon: 50 en 412 Post-Gi intekening No. 16060. ADVERTEN TIEN: 20 ct. per regel (galjard). Ingez. meded. (kolombreedte als redaction. tekst) dubbele prijs. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur) bij vooruitbetaling 10 ct. per regel, min. 40 ct.bij uiet-contante be taling 15 ct. per regel, min. 60 ct. (Adres Bureau van dit blad en met brieven .onder no.10 ct. per advertentie extra). Bewijsnummers 4 ct. De ontwapeningsconferentie te Genève. Men moet er van redden wat er van te redden valt. Zal Rusland toch lid worden van den Volkenbond? Het hangt van de erkenning van Rusland door verschillende mogendheden af. Nu de ontwapenings conferentie te Ge nève weer voortgezet wordt, staat het vraag stuk van de beper king van de bewape ning weer in het volle licht van de pu blieke belangstelling. Natuurlijk is de wereld uiterst benieuwd oni te weten wat er nog van de conferen tie gered kan worden,' ómdat een wedstrijd in bewapening den oorlog brengt. De N. R. Crt. had naar aanleiding van de conferentie te Genève dezer dagen een zeer lezenswaardig artikel, waaraan wij bet volgende ontkenen: De ontwapeningsconferentie droeg, zoo schreef het blad, in den Volksmond een verkeerden naam. Haar doel was niet ontwapening, maar beperking van bewapening bij onderlinge afspraak. Ook deze definitie is bezig, verouderd te raken. De Engelscben houden er aan vast, door hun oude voorstellen tot een algemeene beperking van de groote le- gers in gewijzigden vorm nog te hand haven. Of zij er zelf aan gelooven? Het werkelijk aetueele plan is dat van Mussölini: Herbewapening van df- ©ntwapende staten tot zekere gren zen; bewapening dus aan dien kant. En daarnaast een verplichting van de, nu sterk gewapende staten, om zich aan bepaalde grenzen te houden: een begrenzing dus, die geen beperking hoeft te zijn. Zij zal waarschijnlijk zelfs met een bewapening gepaard moeten gaan. Men zal blij mogen zijn, als een over eenkomst van deze strekking nog tot stand ARTHUR HENDERSOX, Voorzitter der Ontwapeninusconf erentie. komt. Daarmede is dan het ergste van de wereld afgewend: Een nieuwe wedstrijd in bewapening. Als men ziet, hoe nu reeds het wantrouwen de stemming in Europa vergiftigd, dan kan men zich gemakkelijk voorstellen hoe het zal zijn, als de wed strijd in bewapening werkelijk is aan vaard. De toestand van vóór 1914 zal dan blijken een idylle te zyn geweest. Toen stonden nog langzame krachten tegen over elkaar, die gebonden waren aan land en water, en voor hun grootste snelheid aan de spoorlijn, waarvan men de ligging en capaciteit over en weer kende. Het laten springen van een belangrijke brug of bet uitleggen van mijnen konden het gevaar voor dagen of weken vertragen.' De legers ais een verre dekking voor de hoofdsteden. Overrompelingen waren slechts binnen zekere grenzen mogelijk. Aan een aanslag te land moest in ieder geval een mobilisatie in eenigen zicht baren vorm voorafgaan. Bondgenootén konden bijtijds tusschenbeiden komen, enz. Heel anders is het nu. Het hart van een land kan, zonder zichtbaar gevaar vooraf, ieder ©ogenblik-op de vreeseliikste wijze getroffen worden. De luchtvloten eischen' geen bijzondere mobilisatie, niet eens veel menschen. Als een der dictatoren van Europa op een morgen hét verstand verloor, en aan liet ontbijt op de gedachte kwam, dat hij het naburige land wel eens kon laten over rompelen, dan ware het heel goed denk baar, dat 's avonds zijn bevel reeds met vreeselyke gevolgen was uitgevoerd. Der gelijke mogelijkheden moeten Europa, als werkelijk een wedstrijd in bewapening zou worden ontketend, in een staat, van zenuwachtigheid brengen, die met de ge moedsgesteldheid van ons werelddeel vóór 1914 waarlijk niet te vergelijken zou zijn. Daarom is het van zoo uitermate groot gewicht, dat te Genève inderdaad wat wordt bereikt. De conferentie te Genève is dus geheel van karakter veranderd. Men heeft er ook haast gekregen. Duitschland gaat nu in zoo snel tempo zijn gang, dat men zoo gauw mogelijk tot een vergelijk moet komen. Een vergelijk zal steeds moeilijker wor den, en de spanning steeds gevaarlijker. Daarom moet men liet hun, die het eens willen worden, zoo weinig mogelijk moei lijk maken. Aan liet slot van het artikel schrijft het blad: Met de „ontwapeningsconferentie" is het in ieder geval gedaan. Zelfs besparin gen van eenig belang zün er niet van te verwachten. Het is een treffende wijsheid, dat armoede duur is. Europa is nu, door zijn economische ellende, zoover gekomen, dat een zuinigheid inzake bewapening, niet meer te denken valt. Tusschen deze geldverspilling en de malaise bestaat een rechtstreekse!) verband, dat men niemand meer hoeft uit te leggen. Een van de voor- Rusland toch deelen van de confe- lid van den renties te Genève is, id van oen zooals we reeds vroe_ Volkenbond ger schreven, het onr derling contact van de staatslieden. Al is er dan het noodzake lijke „onderlinge vertrouwen" niet, „on derling contact" is er wel en dat heeft ook een goeden kant en zal waarschijnlijk oqi- zaak zijn dat de toestand in Europa niet slechter is dan hij is. Kan hij dan slechter zijn, zullen waarschijnlijk! meer dere van onze lezers opmerken, «la, we hadden b.v. reeds lang oorlog kunnen lubben en daar zijn we dan tot nog toe voor bewaard gebleven. Een van de ooi zaken zal waarschijnlijk zijn de onderlinge sanienspreking. Woensdag en Donderdag ziin te Genève verschillende besprekingen gehouden tivS- schen de vertegenwoordigers der Kleine Entente en daarbij schijnt men vrijwel tot overeenstemming gekomen te zijn be treffende de erkenning van Sowj^t-Rus- land. Benesj verklaarde bovendien, dat vermoedelijk in de zitting van dén C ol- kenbondsraad van de maand Mei vertrou welijke besprekingen zullen plaats vinden tusschen de raadsleden, ter voorbereiding van de toetreding van Spwjét-Rusland tot den Volkenbond. Een der bezwaren, die Ruslands toetre ding nog in den weg staan, is bet feit. van de niet-erkenning van Sowjet-Rusland door tal van Volkenbondsstaten. De Sow- jet-regeering stelt als voorwaarde, dat alle Volkenbondsstaten Sowjet-Rusland zullen erkennen. Behalve door de Kleine Entente, wier erkenning thans weldra te wachten staat en door verschillende Zuid-Amerikaansche staten en Siam, is Sowjet-Rusland nog niet erkend door Nederland, België, Bulgarije, Luxemburg, Portugal en Zwit serland. Wellicht zal de Zwitsersche er kenning het moeilijkst te verkrijgen zün. Het is echter moeilijk aan te nemen, dat Zwitserland de toetreding van Sowjet- Rusland tot den Volkenbond zal blijven in den weg staan, wanneer alle andere be zwaren zouden zyii uit den weg geruimd. Motta, die steeds de universaliteit van den Volkenbond met warmte heeft bepleit, heeft ook nog in de vorige maand in het Zwitsersche parlement een verklaring in dezen zin met nadruk herhaald. Toch op mevr. Lupescu gemunt Van de twee opvattingen niet betrek king tot de plannen van een aanslag té Boekarest' schijnt die, dat de samen zweerders het in de eerste plaats op me vrouw Lupescu hadden gemunt, veld te winnen. Het was er om te doen haar voor goed uit de omgeving van den Koning te verwijderen. Men schreef haar den laat- sten tijd ook het verdwijnen van de re geering Maniu toe. Van liberale zijde wordt' natuurlijk aan rde lezing vastgehouden, dat de, samen zweerders niets minder dan een staats greep in den zin hadden en de militaire dictatuur wilden afkondigen. de garantie van een product, bereid onder de strengste controle. Een waarborg, dat slechts de beste grondstoffen werden uitgezocht om Blue Band te maken. Een belofte voor een smakelijk maal, waar groot en klein van zullen smullen VERSCH GEKARND MC. Naar het H.blad verneemt, koestert de K. L. M. het voornemen een belangrijke verlaging in te voeren voor de retours op de lijn Amsterdam—Londen Op het oogenblik kost een retour f 76.50, doch, indien aan haar voornemen gevolg kan worden gegeven, dan zal de prijs worden teruggebracht tot f 66.30. Bovendien wordt overwogen z.g. inter nationale biljetten voor alle Europeesche luchtlijnen beschikbaar te stellen en daar op een aanzicnlyke reductie te verleenen, in den trant van de vroegere kilometer boekjes byde spoorwegen. Deze biljetten zullen een waarde van f 450, - krijgen, doch men.zal slechts f 360. - te betalen hebben. Daling van het ledental. Het Nederlandsch Verbond van Vak verenigingen publiceert in de Vakbewe ging van deze maand de ledentallen op 1 Januari 1934. Uit deze cijfers blijkt, dat de daling van het ledental, die na het eerste kwartaal 1933 zich heeft -vertoond, is doorgegaan. Op 1 Januari 1933 was het ledental 339,403. De aanwas zette zich door tot April 1933 toen het ledental zijn hoogsten stand bereikte n.1. 342,027. Daarna kwam de inzinking. Iedere maand daalde het aantal lede)) en op 1 Januari .1934 waren 324,852 leden inge schreven. Een daling sinds 1 April 1933 van 17.175 leden. Het, zwaarst werdén getroffen de bon den van overheidspersoneel. Ook de socialistische arbeidersomroep, de Vara, had volgens de jaarcijfers, die wjj in enkele bladen van vakbonden von den, in 1933 met ledenverliezen te kam pen. Het ledental daalde van 139,508 tot 129.039. Er was dus een ledenverlies v an 10,769, terwijl bovendien ongeveer 500 donateurs hun hijdragen opzegden. De andere vakcentrales. In aansluiting met bovenstaande cijfers laten wij hier nóg de ledentallen van de vijf belangrijkste vakcentrales in ons land-op 1 Januari 1934 volgen: Ned. Ver bond van vakvereenigingen (N.V.V.) 324.852, R.K. wérkliedenbond (R.K.W.) 194.155, Chr. Nat. Vakverbond (C.N.V.) 117.193, Ned. Vak Centrale (N.V.C.) 47.820 en Nat. Arbeids Secretariaat (N. A. S.) 19.762 leden, tegen op 1 Januari 1933 resp. 339.403, 189.057, 116,913, 49,521 en 23.102 leden, of in 1933 een teruggang in ledental bij het N.V.V. 14.551. R.K.W. 3902, N.V.C. 1701 en N.A.S. 3340. Alleen het C."N.V. ging in ledental en wel met 280 vooruit. De organisaties van overheidspersoneel (ambtenaren, onder wijzers, gemeentepersoneel, spoor- en tramwegpersoneel) verloren in 1933 de volgende ledentallen:. NV.V. 7372, R.K. W. 1034, C.N.V. 290, N.V.C. 1151 en N.A.S. 1046. DE KWESTIE-ZWERTBROEK. Te Zaandam hebben een aantal sociaal democraten een comité gevormd, ter be scherming van de rechten van den heer Zwertbroek, den ontslagen secretaris van de V.A.R.A. Deze groep is niet tevreden met de commissie van onderzoek, door het partijbestuur aangewezen en elscht een onpartijdige commissie, waarvan drie leden door de V.A.R.A. worden benoemd en drie door den heer Zwertbroek, met een niet-sociaal-deinocraat als voorzitter. Leider van deze groep is de heer C. C. Bakker, oud-voorzitter van de afdeeling Zaandam van de S.D.A.P. De heer Zwert broek zal Woensdag te Zaandam als spre ker optreden met het onderwerp: .Mijn verweer. CONFLICT BIJ DE FIRMA VAN HEEK ZONEN? Ultimatum van de arbeiders* organisatie. De drie samenwerkende textielarbei dersorganisaties hebben aan de N.V. Textiel Maatschappij L. van Heek en Zonen te Losser een ultimatum gezonden. Hierin wordt gevraagd: 1. herziening van de loonen in verschillende afdeelingen 2. liet treffen van maatregelen, waardoor de arbeiders in staat worden gesteld, zelf hun loonen te berekenen; 3. toeken ning van vergoeding bij stagnatie, voort vloeiende uit bedrijfsbeheer. In den brief is verder medegedeeld, dat indien uiterlijk Zaterdag 28 April geen bevredigende oplossing zal .zijn verkre- gen. de arbeiders Maandag 30 April het werk niet zullen hervatten. XEDERL. CHRISTELIJKE FILMCENTRALE. Woensdag is te Utrecht de Nederl. Christelijke - Filmcentrale opgericht. Deze centrale is tot stand gekomen door samen werking van een groot aantal christelijke organisaties en bonden. De bedoeling der stichting is „de film dienstbaar te maken aan den socialen en cultureelen arbeid der aangesloten cor poraties". Haar grondslag is: de erken ning van den bijbel als Woord van God. De noodige maatregelen werden be sproken en getroffen, teneinde in Septem ber de campagne te kunnen beginnen. Een keuringsraad voor de namens de Ned. Christel. Filmcentrale te vertoonen films werd benoemd, uit 5 leden bestaan de. Hun namen zullen worden gepubli ceerd, zoodra zy de benoeming hebben aanvaard. De keuringsraad zal conform grondslag en doel der Stichting het aan te bieden filmmateriaal vooraf keuren. Wat hun goedkeuring niet verwerft, wordt niet vertoond. De minister van oecononüsche zaken heeft bij de centrale commissie, bedoeld in art. 27 der Landbouw-Crisiswet 1933, aanhangig gemaakt een ontwerp crisis haring-besluit 1934, waarbij maatregelen worden getroffen ten behoeve van de ha- ringvisscherij. Bij dit besluit wordt de aanvoer in Ne derland van pekel- en stern-haring slechts toegestaan aan aangeslotenen hij een dooi den minister aan te wijzen crisis-organi satie, niet in eigendom toebehoorende aan of ter beschikking van deze aangeslote nen staande schepen, welke ter haring vangst zyn uitgevaren, tot een door den minister te bepalen aantal en op door de zen te bepalen tijdstippen. Voor elk van deze tydstippen zal door den minister worden bepaald met een vleet van welk aantal netten deze schepen mogen uit varen. De verdeeling van het aantal schepen, dat mag uitvaren, zal onder goedkeuring van den minister geschieden door een F e u i 1 1 e t o n Uit het Engelsch van Nadruk verboden. 10) Hij kreunde bij het vooruitzicht en ver- wensclite zijn dwaasheid. Als Fredenck Fossiek-Yates ook maar een greintje minder oprecht en kinderlijk verheerlykt Was geweest met de vermelding van zijn wijsheid in hoofdstuk zes en de noot over zijn adder in hoofdstuk vijftien, zou hy John zich zonder eenigen twijfel verschanst hebben achter een oneindige reeks andere afspraken, maar de stralen de oogen achter de groote brilleglazen hadden hem verteerd en verleid. Zyn gedachten lieten den kleinen slan genbezweerder, zooals hy den goeden Fossick-Yafes bij zich zelf gedoopt had, los en richtten zich weer op Anne Belinda. Geen seconde kwam het in hem op Mr. Carruther's advies op te volgen en de Z:'ak te laten rusten. Dat hi.i dien raat gekregen had, was op zichzelf al voldoen de reden om in precies tegenovergestelde richting te handelen.... Het was vele jaren geleden sinds iets enders dan lichamelijke piin John Waie- nye uit den slaap had gehouden. Als regel viel hij, zoodia zyn hool'd het kussen aan raakte, in een diepen, droomloozen, rus- tigen slaap, waaruit hii pas den volgen den ochtend ontwaakte. Maar dien nacht lag liij uren wakker, ziin hersens piini- gend óm de diverse vage inlichtingen, die hij had gekregen, methodisch te ordenen eii te trachten een spoor er in te vinden, dat hem wellicht den weg naar Anne Belinda zou kunnen wijzen. Hij hield denkbeeldige gesprekken met. juffrouw Jones, en den ouden lieer Carruthers, kolossaal sluwe gesprekken, zooals hii zelf vond, waarin hii probeerde hun de mededeelingen te ontlokken, die zij vast besloten waren niet te doen! Uit een van deze gesprekken moest hy in een soort looden sluimering gegleden zijn, want plotseling hoorde liy juffrouw Jones niet alleen spreken, maar hii meen de haar ook te zien. Maar het bleek juf frouw Jones heelemaal niet te zünhet was de kleine mijnheer Fossiek-Yates in vrouwenkleeren, met ziin baard, ziin bril scheef op den neus en met een guirlande van sleutelbloemen om ziin glanzenden schedel. In een zotten rondedans nam hy den krans van het hoofd, plukte dien uit elkaar en wierp de bloemen naar John. Zij veranderden in slangen zoodra ze op den grond terechtkwamen! ]n ziin fantastisehen droom begon John te rennen, te rennen met een snelheid, alsof de vleugels van den wind hem voort- droegen. Hii rende langs de oevers van de Amazone en het volgende oogenblik dooi de vallei van de Waveney, langs een smal, kristalhelder stroompje, dat zich in een wijden poel verloor. Opeens bleef hij stil staan, met een ruk, alsof toovermacht ziin vliegende voeten aan den bodem had vast geklonken; aan den anderen kant van het water stond Anne Belinda en glimlachte tegen hem. Ze had haar oude, bruine „overall" aan en het donkere haar viel in lange kriillen om haar hoofd. Ze bleef hem glimlachend aankijken en een intens, vreugdevol verwachten rees uit de diepten van ziin droom omhoog. Maar wat hii ver wachtte wist hii niet.... Hii ontwaakte en merkte, dat hii rechtop in bed zat. Het was zonderling, heel zonderling. Maar van één ding was hii zich klaar bewust: dat hii nooit te voren zulk een vreugde door zyn heele wezen had vóelen tintelen. VIII. Den volgenden dag ging John Mrs. Courtney een bezoek brengen. Hii werd in den salon gelaten en wachtte daar ter wijl het meisje Mevrouw ging roepen. Vol belangstelling keek hii om zich heen de kamer leek in niets op wat hii te voren op dit gebied gezien had. Mu ren, vloer en plafond, het houtwerk en de bekleeding der meubels, het was alles in dezelfde, blauwachtig-grijze tint gehouden en tegen dezen neutralen achtergrond contrasteerden de weinige versieringen van het vertrek op een wijze, die hun schoonheid en w aarde heel wat sprekender deed uitkomen dan in een andere, minder sombere omgeving het geval zou ziin ge weest. Er waren kussens in minstens zes verschillende nuancen van purper en vio let; op den schoorsteenmantel stond een groene klok, geflankeerd door groene kandelaars; aan den langsten wand, waar- va)) het groote, griize vlak verder door niets onderbroken werd, hing een groote ets van» een hoogen, donkeren pijnboom, gezweept door een feilen wind. De kamer bevatte geen kleine, simpele snuisterijen, ook was zy geen familiegalery niet een heirleger van portretliistjes, alleen op de piano stonden drie groote foto's en deze waren alle van dezelfde persoon. Het kostte John geen moeite Jenny Marr te herkennen Jenny in bruidsgewaad, Jenny in hoftoilet met veeren en sleep en, de aardigste van de drie beeltenissen, Jen ny in een eenvoudig maar gracieus huis kleed, gebogen over een slapende baby. De bezoeker vroeg zich af hoe de vrouw des huizes er wel zou uitzien en op het zelfde oogenblik kwam zij binnen. Ze paste voortreffelijk in het interieur, want ook zii was heelemaal in het grijs hij zou later vernemen, dat zii nooit een an dere kleur droeg! Massa's wit haar toren den in sierlijke, ingewikkelde krullen om haar hoofd ze had niet geofferd aan de korte-haarmode, integendeel haar kapsel wekte herinneringen aan de achttiende eeuwMevrouw Courtnev's gezicht was groot, vierkant. Haar trekkken waren niet vrij van hardheid en heerschzucht; haar donkere, energieke oogen werden overwelfd door wenkbrauwen, onvrouwe- liik-borstelig haast. Ze drukte John de hand en ook die handdruk getuigde van kracht. Toen ging ze zitten, keek hem een paar seconden monsterend aan en zei: „Het doet me ge noegen dat je gekomen bent. Je moet het me maar niet kwalijk nemen, dat ik je eens goed opneem. Je uiterlijk interes seert me: ik heb je vader en moeder ge kend." Haar stem was diepeen beetje barsch en bazig, als haar trekken. John was heftig verbaasd. „Hebt u myn ouders gekend? Ik niet, zooals u misschien weet." „Ja, dat wist ik. Wat vreeseliik jammer voor je! Je vader was de knapste man, dien ik ooit in mijn leven gezien heb. Je lykt lieelemaalniet op hem...." John kon niet helpen dat hii even moest lachen; ze vuurde den zin op hem af, alsof ze zich persoonlijk tekort gedaan voelde, alsof iemand getracht had haar een imitatie ais echt in de handen te stoppen; „Neen, ik ben bang, dat ik daar niet tegen-op kan." Mevrouw Courtney fronste de zware wenkbrauwen, „En je zult ook wel niet zoo'n lieflijke jeugdroman hebben beleefd als hii", ver volgde ze. „Je vader was, toen ik hem als heele jonge man kende, al tot over ziin ooren op je moeder verliefd. Ik was zijn vertrouweling van hen allebei trou wens. Je kunt je waarschynlyk wel voor stellen waarom". Haar gezicht verzachtte plotseling op een alleronverwachtsehe en eigenaardige manier; haar tamelijk-groote mond plooide zich in een waarlijk betoo- verenden glimlach. „Je moeder was het schattigste meisje van de wereld. Ze was zeventien toen en Tom drie-en-twintig., ik was stukken ouder! Wel, ze waren el kaar dierbaar en lief bij hun leven, zooals het oude, altyd nieuwe hoek zegt, en zyn in den dood niet gescheiden. Maar het is en blijft een verlies." „Een groot verlies", viel John haar ont roerd bij. Mevrouw Courtney knikte ernstig. „Nu begrijp je zeker wel waarom ik ver langend was je te ontmoeten. Het spijt me, dat je zoo weinig op ze lyktook met je lieve moeder heb je niet veel pun ten van overeenkomst, maar daar zal ik i aan moeten wennen. En laten we nu lie ver over het heden praten. Er is iets neer- drukkends in dat-je-in-herinnering-ver- diepen, vind je ook niet? De meeste men schen van mijn leeftijd loopen niet hun hoofd naar achteren gekeerd en turen steeds maar naar de dingen uic het ver leden, ))aar de dingen waar al jaren gele den een streep door is gehaald Goddank dat ik niet zoo ben! Ik heb belangstelling voor het heden, voor het leven en de men schen om mij heen. Ik heb belangstelling voor jou. Ik hoop dat je je op Waveney za:t vestigen." „Ik weet het nog niet „Onzin. Wat heb je aan een buitengoed als je er niet woont? Aan geld om het in goeden staat te houden en naar den eisrh te bewonen, ontbreekt het je- niet, en dat is meer dan de meeste menschen tegen woordig kunnen zeggen. Dus moes, .ie maar naar een vrouw uitzien en Wavt-ney tot niéuw leven wekken. De laaTsie maal dat ik er was, zag alles er even vervallen uit.... om te huilen -gewoon. Dat was kort voor Jenny's trouwen. Heb je Jenny eigenlijk al ontmoet?" Haar stem kreeg een warmen klank hij het noemen van Jenny's naam. „Neen", antwoordde John. Zijn hart be gon sneller te kloppen. „Ik ben verlan gend om keuris met haar te maken. En vooral Anne wil ik graag ontmoeten." „Anne?" De warme toon was weer weg. „Jenny is mijn favorietze is mijn petekind, weet je. Ze heet Jenifer naar mij." „Ja, ja". John knikte afwezig. „Toch zou ik Anne vreeseliik graag ontmoeten." „Hm. Ze is niet bij Jenny te vergelijken! Ik erger me dood, wanneer ik kennissen hoor beweren, dat ze ze niet uit elkaar kennen." (Wordt vervolgd).

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1934 | | pagina 1