Buitenlandsch Overzicht.
GARANTIE''
BLUE BAND
De Tweelingzusters
NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA
BINNENLAND
Ik geef U
7419 EERSTE BLAD
ZATERDAG 14 APRIL 1934
62ste JAARGANG
Er is gewoon Krentenbrood en I
er is Krentenbrood van Krïgée
De samenzwering in
Roemenië.
zegt het
BLUE BAND-meisje
Tariefsverlaging K. L. M.
Het N.V.V. in 1933.
Saneering van de haring-
visscherii
Patricia Wentworth
COURANT
Abonnement per 3 maanden bij vooruitbet.: Heldersche Courant i.60; voor
Koegras, Anna Paulowna, Breezand, Wieringenen Texel f 1.66;binnen-
an 1 Nederl. Oost- en West lndië per zeepost t 2.10, idem per
mail en ovuige anden t 3.20 l.osse ros. 4ct.;fr.p.p Ccfe Zondagsblad
resp. 1 0.50 f Q.70. f 0.70, f 1._ Modeblad resp. f 1.20, 11.50, f 1.50, 1 1.70
Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag.
Redacteur: 1'. C. DE BOER.
Uitgave N.V. Drukkerij v h C. DE BOER Ju.
Bureau: Koningstraat 78 Telefoon: 50 en 412
Post-Gi intekening No. 16060.
ADVERTEN TIEN:
20 ct. per regel (galjard). Ingez. meded. (kolombreedte als redaction.
tekst) dubbele prijs. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur)
bij vooruitbetaling 10 ct. per regel, min. 40 ct.bij uiet-contante be
taling 15 ct. per regel, min. 60 ct. (Adres Bureau van dit blad en met
brieven .onder no.10 ct. per advertentie extra). Bewijsnummers 4 ct.
De ontwapeningsconferentie te Genève. Men moet er van
redden wat er van te redden valt. Zal Rusland toch lid
worden van den Volkenbond? Het hangt van de erkenning
van Rusland door verschillende mogendheden af.
Nu de ontwapenings
conferentie te Ge
nève weer voortgezet
wordt, staat het vraag
stuk van de beper
king van de bewape
ning weer in het volle licht van de pu
blieke belangstelling.
Natuurlijk is de wereld uiterst benieuwd
oni te weten wat er nog van de conferen
tie gered kan worden,' ómdat een wedstrijd
in bewapening den oorlog brengt.
De N. R. Crt. had naar aanleiding van
de conferentie te Genève dezer dagen een
zeer lezenswaardig artikel, waaraan wij
bet volgende ontkenen:
De ontwapeningsconferentie droeg, zoo
schreef het blad, in den Volksmond een
verkeerden naam.
Haar doel was niet ontwapening,
maar beperking van bewapening bij
onderlinge afspraak.
Ook deze definitie is bezig, verouderd
te raken. De Engelscben houden er aan
vast, door hun oude voorstellen tot een
algemeene beperking van de groote le-
gers in gewijzigden vorm nog te hand
haven. Of zij er zelf aan gelooven?
Het werkelijk aetueele plan is dat
van Mussölini: Herbewapening van df-
©ntwapende staten tot zekere gren
zen; bewapening dus aan dien kant.
En daarnaast een verplichting van de,
nu sterk gewapende staten, om zich
aan bepaalde grenzen te houden: een
begrenzing dus, die geen beperking
hoeft te zijn. Zij zal waarschijnlijk
zelfs met een bewapening gepaard
moeten gaan.
Men zal blij mogen zijn, als een over
eenkomst van deze strekking nog tot stand
ARTHUR HENDERSOX,
Voorzitter der Ontwapeninusconf erentie.
komt. Daarmede is dan het ergste van de
wereld afgewend: Een nieuwe wedstrijd
in bewapening. Als men ziet, hoe nu reeds
het wantrouwen de stemming in Europa
vergiftigd, dan kan men zich gemakkelijk
voorstellen hoe het zal zijn, als de wed
strijd in bewapening werkelijk is aan
vaard. De toestand van vóór 1914 zal dan
blijken een idylle te zyn geweest. Toen
stonden nog langzame krachten tegen
over elkaar, die gebonden waren aan land
en water, en voor hun grootste snelheid
aan de spoorlijn, waarvan men de ligging
en capaciteit over en weer kende. Het
laten springen van een belangrijke brug
of bet uitleggen van mijnen konden het
gevaar voor dagen of weken vertragen.'
De legers ais een verre dekking voor de
hoofdsteden. Overrompelingen waren
slechts binnen zekere grenzen mogelijk.
Aan een aanslag te land moest in ieder
geval een mobilisatie in eenigen zicht
baren vorm voorafgaan. Bondgenootén
konden bijtijds tusschenbeiden komen,
enz.
Heel anders is het nu. Het hart van een
land kan, zonder zichtbaar gevaar vooraf,
ieder ©ogenblik-op de vreeseliikste wijze
getroffen worden. De luchtvloten eischen'
geen bijzondere mobilisatie, niet eens veel
menschen.
Als een der dictatoren van Europa op
een morgen hét verstand verloor, en aan
liet ontbijt op de gedachte kwam, dat hij
het naburige land wel eens kon laten over
rompelen, dan ware het heel goed denk
baar, dat 's avonds zijn bevel reeds met
vreeselyke gevolgen was uitgevoerd. Der
gelijke mogelijkheden moeten Europa, als
werkelijk een wedstrijd in bewapening
zou worden ontketend, in een staat, van
zenuwachtigheid brengen, die met de ge
moedsgesteldheid van ons werelddeel vóór
1914 waarlijk niet te vergelijken zou zijn.
Daarom is het van zoo uitermate groot
gewicht, dat te Genève inderdaad wat
wordt bereikt.
De conferentie te Genève is dus geheel
van karakter veranderd. Men heeft er ook
haast gekregen. Duitschland gaat nu in
zoo snel tempo zijn gang, dat men zoo
gauw mogelijk tot een vergelijk moet
komen.
Een vergelijk zal steeds moeilijker wor
den, en de spanning steeds gevaarlijker.
Daarom moet men liet hun, die het eens
willen worden, zoo weinig mogelijk moei
lijk maken.
Aan liet slot van het artikel schrijft het
blad:
Met de „ontwapeningsconferentie" is
het in ieder geval gedaan. Zelfs besparin
gen van eenig belang zün er niet van te
verwachten. Het is een treffende wijsheid,
dat armoede duur is. Europa is nu, door
zijn economische ellende, zoover gekomen,
dat een zuinigheid inzake bewapening,
niet meer te denken valt. Tusschen deze
geldverspilling en de malaise bestaat een
rechtstreekse!) verband, dat men niemand
meer hoeft uit te leggen.
Een van de voor-
Rusland toch deelen van de confe-
lid van den renties te Genève is,
id van oen zooals we reeds vroe_
Volkenbond ger schreven, het onr
derling contact van de
staatslieden. Al is er dan het noodzake
lijke „onderlinge vertrouwen" niet, „on
derling contact" is er wel en dat heeft ook
een goeden kant en zal waarschijnlijk oqi-
zaak zijn dat de toestand in Europa niet
slechter is dan hij is. Kan hij dan
slechter zijn, zullen waarschijnlijk! meer
dere van onze lezers opmerken, «la, we
hadden b.v. reeds lang oorlog kunnen
lubben en daar zijn we dan tot nog toe
voor bewaard gebleven. Een van de ooi
zaken zal waarschijnlijk zijn de onderlinge
sanienspreking.
Woensdag en Donderdag ziin te Genève
verschillende besprekingen gehouden tivS-
schen de vertegenwoordigers der Kleine
Entente en daarbij schijnt men vrijwel
tot overeenstemming gekomen te zijn be
treffende de erkenning van Sowj^t-Rus-
land. Benesj verklaarde bovendien, dat
vermoedelijk in de zitting van dén C ol-
kenbondsraad van de maand Mei vertrou
welijke besprekingen zullen plaats vinden
tusschen de raadsleden, ter voorbereiding
van de toetreding van Spwjét-Rusland tot
den Volkenbond.
Een der bezwaren, die Ruslands toetre
ding nog in den weg staan, is bet feit. van
de niet-erkenning van Sowjet-Rusland
door tal van Volkenbondsstaten. De Sow-
jet-regeering stelt als voorwaarde, dat alle
Volkenbondsstaten Sowjet-Rusland zullen
erkennen.
Behalve door de Kleine Entente, wier
erkenning thans weldra te wachten staat
en door verschillende Zuid-Amerikaansche
staten en Siam, is Sowjet-Rusland nog
niet erkend door Nederland, België,
Bulgarije, Luxemburg, Portugal en Zwit
serland. Wellicht zal de Zwitsersche er
kenning het moeilijkst te verkrijgen zün.
Het is echter moeilijk aan te nemen, dat
Zwitserland de toetreding van Sowjet-
Rusland tot den Volkenbond zal blijven
in den weg staan, wanneer alle andere be
zwaren zouden zyii uit den weg geruimd.
Motta, die steeds de universaliteit van
den Volkenbond met warmte heeft bepleit,
heeft ook nog in de vorige maand in het
Zwitsersche parlement een verklaring in
dezen zin met nadruk herhaald.
Toch op mevr. Lupescu gemunt
Van de twee opvattingen niet betrek
king tot de plannen van een aanslag té
Boekarest' schijnt die, dat de samen
zweerders het in de eerste plaats op me
vrouw Lupescu hadden gemunt, veld te
winnen. Het was er om te doen haar voor
goed uit de omgeving van den Koning te
verwijderen. Men schreef haar den laat-
sten tijd ook het verdwijnen van de re
geering Maniu toe.
Van liberale zijde wordt' natuurlijk aan
rde lezing vastgehouden, dat de, samen
zweerders niets minder dan een staats
greep in den zin hadden en de militaire
dictatuur wilden afkondigen.
de garantie van een product, bereid onder de strengste controle. Een
waarborg, dat slechts de beste grondstoffen werden uitgezocht om
Blue Band te maken. Een belofte voor een smakelijk maal, waar
groot en klein van zullen smullen
VERSCH GEKARND
MC.
Naar het H.blad verneemt, koestert de
K. L. M. het voornemen een belangrijke
verlaging in te voeren voor de retours
op de lijn Amsterdam—Londen Op het
oogenblik kost een retour f 76.50, doch,
indien aan haar voornemen gevolg kan
worden gegeven, dan zal de prijs worden
teruggebracht tot f 66.30.
Bovendien wordt overwogen z.g. inter
nationale biljetten voor alle Europeesche
luchtlijnen beschikbaar te stellen en daar
op een aanzicnlyke reductie te verleenen,
in den trant van de vroegere kilometer
boekjes byde spoorwegen. Deze biljetten
zullen een waarde van f 450, - krijgen,
doch men.zal slechts f 360. - te betalen
hebben.
Daling van het ledental.
Het Nederlandsch Verbond van Vak
verenigingen publiceert in de Vakbewe
ging van deze maand de ledentallen op
1 Januari 1934.
Uit deze cijfers blijkt, dat de daling van
het ledental, die na het eerste kwartaal
1933 zich heeft -vertoond, is doorgegaan.
Op 1 Januari 1933 was het ledental
339,403. De aanwas zette zich door tot
April 1933 toen het ledental zijn hoogsten
stand bereikte n.1. 342,027.
Daarna kwam de inzinking. Iedere
maand daalde het aantal lede)) en op 1
Januari .1934 waren 324,852 leden inge
schreven. Een daling sinds 1 April 1933
van 17.175 leden.
Het, zwaarst werdén getroffen de bon
den van overheidspersoneel.
Ook de socialistische arbeidersomroep,
de Vara, had volgens de jaarcijfers, die
wjj in enkele bladen van vakbonden von
den, in 1933 met ledenverliezen te kam
pen. Het ledental daalde van 139,508 tot
129.039.
Er was dus een ledenverlies v an 10,769,
terwijl bovendien ongeveer 500 donateurs
hun hijdragen opzegden.
De andere vakcentrales.
In aansluiting met bovenstaande cijfers
laten wij hier nóg de ledentallen van de
vijf belangrijkste vakcentrales in ons
land-op 1 Januari 1934 volgen: Ned. Ver
bond van vakvereenigingen (N.V.V.)
324.852, R.K. wérkliedenbond (R.K.W.)
194.155, Chr. Nat. Vakverbond (C.N.V.)
117.193, Ned. Vak Centrale (N.V.C.) 47.820
en Nat. Arbeids Secretariaat (N. A. S.)
19.762 leden, tegen op 1 Januari 1933
resp. 339.403, 189.057, 116,913, 49,521 en
23.102 leden, of in 1933 een teruggang in
ledental bij het N.V.V. 14.551. R.K.W.
3902, N.V.C. 1701 en N.A.S. 3340.
Alleen het C."N.V. ging in ledental en
wel met 280 vooruit. De organisaties van
overheidspersoneel (ambtenaren, onder
wijzers, gemeentepersoneel, spoor- en
tramwegpersoneel) verloren in 1933 de
volgende ledentallen:. NV.V. 7372, R.K.
W. 1034, C.N.V. 290, N.V.C. 1151 en N.A.S.
1046.
DE KWESTIE-ZWERTBROEK.
Te Zaandam hebben een aantal sociaal
democraten een comité gevormd, ter be
scherming van de rechten van den heer
Zwertbroek, den ontslagen secretaris van
de V.A.R.A. Deze groep is niet tevreden
met de commissie van onderzoek, door het
partijbestuur aangewezen en elscht een
onpartijdige commissie, waarvan drie
leden door de V.A.R.A. worden benoemd
en drie door den heer Zwertbroek, met
een niet-sociaal-deinocraat als voorzitter.
Leider van deze groep is de heer C. C.
Bakker, oud-voorzitter van de afdeeling
Zaandam van de S.D.A.P. De heer Zwert
broek zal Woensdag te Zaandam als spre
ker optreden met het onderwerp: .Mijn
verweer.
CONFLICT BIJ DE FIRMA
VAN HEEK ZONEN?
Ultimatum van de arbeiders*
organisatie.
De drie samenwerkende textielarbei
dersorganisaties hebben aan de N.V.
Textiel Maatschappij L. van Heek en
Zonen te Losser een ultimatum gezonden.
Hierin wordt gevraagd: 1. herziening van
de loonen in verschillende afdeelingen
2. liet treffen van maatregelen, waardoor
de arbeiders in staat worden gesteld,
zelf hun loonen te berekenen; 3. toeken
ning van vergoeding bij stagnatie, voort
vloeiende uit bedrijfsbeheer.
In den brief is verder medegedeeld, dat
indien uiterlijk Zaterdag 28 April geen
bevredigende oplossing zal .zijn verkre-
gen. de arbeiders Maandag 30 April het
werk niet zullen hervatten.
XEDERL. CHRISTELIJKE
FILMCENTRALE.
Woensdag is te Utrecht de Nederl.
Christelijke - Filmcentrale opgericht. Deze
centrale is tot stand gekomen door samen
werking van een groot aantal christelijke
organisaties en bonden.
De bedoeling der stichting is „de film
dienstbaar te maken aan den socialen en
cultureelen arbeid der aangesloten cor
poraties". Haar grondslag is: de erken
ning van den bijbel als Woord van God.
De noodige maatregelen werden be
sproken en getroffen, teneinde in Septem
ber de campagne te kunnen beginnen.
Een keuringsraad voor de namens de
Ned. Christel. Filmcentrale te vertoonen
films werd benoemd, uit 5 leden bestaan
de. Hun namen zullen worden gepubli
ceerd, zoodra zy de benoeming hebben
aanvaard. De keuringsraad zal conform
grondslag en doel der Stichting het aan
te bieden filmmateriaal vooraf keuren.
Wat hun goedkeuring niet verwerft,
wordt niet vertoond.
De minister van oecononüsche zaken
heeft bij de centrale commissie, bedoeld
in art. 27 der Landbouw-Crisiswet 1933,
aanhangig gemaakt een ontwerp crisis
haring-besluit 1934, waarbij maatregelen
worden getroffen ten behoeve van de ha-
ringvisscherij.
Bij dit besluit wordt de aanvoer in Ne
derland van pekel- en stern-haring slechts
toegestaan aan aangeslotenen hij een dooi
den minister aan te wijzen crisis-organi
satie, niet in eigendom toebehoorende aan
of ter beschikking van deze aangeslote
nen staande schepen, welke ter haring
vangst zyn uitgevaren, tot een door den
minister te bepalen aantal en op door de
zen te bepalen tijdstippen. Voor elk van
deze tydstippen zal door den minister
worden bepaald met een vleet van welk
aantal netten deze schepen mogen uit
varen.
De verdeeling van het aantal schepen,
dat mag uitvaren, zal onder goedkeuring
van den minister geschieden door een
F e u i 1 1 e t o n
Uit het Engelsch van
Nadruk verboden.
10)
Hij kreunde bij het vooruitzicht en ver-
wensclite zijn dwaasheid. Als Fredenck
Fossiek-Yates ook maar een greintje
minder oprecht en kinderlijk verheerlykt
Was geweest met de vermelding van zijn
wijsheid in hoofdstuk zes en de noot over
zijn adder in hoofdstuk vijftien, zou hy
John zich zonder eenigen twijfel
verschanst hebben achter een oneindige
reeks andere afspraken, maar de stralen
de oogen achter de groote brilleglazen
hadden hem verteerd en verleid.
Zyn gedachten lieten den kleinen slan
genbezweerder, zooals hy den goeden
Fossick-Yafes bij zich zelf gedoopt had,
los en richtten zich weer op Anne Belinda.
Geen seconde kwam het in hem op Mr.
Carruther's advies op te volgen en de
Z:'ak te laten rusten. Dat hi.i dien raat
gekregen had, was op zichzelf al voldoen
de reden om in precies tegenovergestelde
richting te handelen....
Het was vele jaren geleden sinds iets
enders dan lichamelijke piin John Waie-
nye uit den slaap had gehouden. Als regel
viel hij, zoodia zyn hool'd het kussen aan
raakte, in een diepen, droomloozen, rus-
tigen slaap, waaruit hii pas den volgen
den ochtend ontwaakte. Maar dien nacht
lag liij uren wakker, ziin hersens piini-
gend óm de diverse vage inlichtingen, die
hij had gekregen, methodisch te ordenen
eii te trachten een spoor er in te vinden,
dat hem wellicht den weg naar Anne
Belinda zou kunnen wijzen. Hij hield
denkbeeldige gesprekken met. juffrouw
Jones, en den ouden lieer Carruthers,
kolossaal sluwe gesprekken, zooals hii
zelf vond, waarin hii probeerde hun de
mededeelingen te ontlokken, die zij vast
besloten waren niet te doen!
Uit een van deze gesprekken moest hy
in een soort looden sluimering gegleden
zijn, want plotseling hoorde liy juffrouw
Jones niet alleen spreken, maar hii meen
de haar ook te zien. Maar het bleek juf
frouw Jones heelemaal niet te zünhet
was de kleine mijnheer Fossiek-Yates in
vrouwenkleeren, met ziin baard, ziin bril
scheef op den neus en met een guirlande
van sleutelbloemen om ziin glanzenden
schedel. In een zotten rondedans nam hy
den krans van het hoofd, plukte dien uit
elkaar en wierp de bloemen naar John.
Zij veranderden in slangen zoodra ze op
den grond terechtkwamen!
]n ziin fantastisehen droom begon John
te rennen, te rennen met een snelheid,
alsof de vleugels van den wind hem voort-
droegen. Hii rende langs de oevers van de
Amazone en het volgende oogenblik dooi
de vallei van de Waveney, langs een smal,
kristalhelder stroompje, dat zich in een
wijden poel verloor. Opeens bleef hij stil
staan, met een ruk, alsof toovermacht ziin
vliegende voeten aan den bodem had vast
geklonken; aan den anderen kant van het
water stond Anne Belinda en glimlachte
tegen hem. Ze had haar oude, bruine
„overall" aan en het donkere haar viel in
lange kriillen om haar hoofd. Ze bleef hem
glimlachend aankijken en een intens,
vreugdevol verwachten rees uit de diepten
van ziin droom omhoog. Maar wat hii ver
wachtte wist hii niet.... Hii ontwaakte en
merkte, dat hii rechtop in bed zat. Het
was zonderling, heel zonderling. Maar van
één ding was hii zich klaar bewust: dat
hii nooit te voren zulk een vreugde door
zyn heele wezen had vóelen tintelen.
VIII.
Den volgenden dag ging John Mrs.
Courtney een bezoek brengen. Hii werd
in den salon gelaten en wachtte daar ter
wijl het meisje Mevrouw ging roepen.
Vol belangstelling keek hii om zich
heen de kamer leek in niets op wat hii
te voren op dit gebied gezien had. Mu
ren, vloer en plafond, het houtwerk en de
bekleeding der meubels, het was alles in
dezelfde, blauwachtig-grijze tint gehouden
en tegen dezen neutralen achtergrond
contrasteerden de weinige versieringen
van het vertrek op een wijze, die hun
schoonheid en w aarde heel wat sprekender
deed uitkomen dan in een andere, minder
sombere omgeving het geval zou ziin ge
weest. Er waren kussens in minstens zes
verschillende nuancen van purper en vio
let; op den schoorsteenmantel stond een
groene klok, geflankeerd door groene
kandelaars; aan den langsten wand, waar-
va)) het groote, griize vlak verder door
niets onderbroken werd, hing een groote
ets van» een hoogen, donkeren pijnboom,
gezweept door een feilen wind. De kamer
bevatte geen kleine, simpele snuisterijen,
ook was zy geen familiegalery niet een
heirleger van portretliistjes, alleen op de
piano stonden drie groote foto's en deze
waren alle van dezelfde persoon. Het
kostte John geen moeite Jenny Marr te
herkennen Jenny in bruidsgewaad,
Jenny in hoftoilet met veeren en sleep en,
de aardigste van de drie beeltenissen, Jen
ny in een eenvoudig maar gracieus huis
kleed, gebogen over een slapende baby.
De bezoeker vroeg zich af hoe de vrouw
des huizes er wel zou uitzien en op het
zelfde oogenblik kwam zij binnen. Ze
paste voortreffelijk in het interieur, want
ook zii was heelemaal in het grijs hij
zou later vernemen, dat zii nooit een an
dere kleur droeg! Massa's wit haar toren
den in sierlijke, ingewikkelde krullen om
haar hoofd ze had niet geofferd aan de
korte-haarmode, integendeel haar kapsel
wekte herinneringen aan de achttiende
eeuwMevrouw Courtnev's gezicht
was groot, vierkant. Haar trekkken waren
niet vrij van hardheid en heerschzucht;
haar donkere, energieke oogen werden
overwelfd door wenkbrauwen, onvrouwe-
liik-borstelig haast.
Ze drukte John de hand en ook die
handdruk getuigde van kracht. Toen ging
ze zitten, keek hem een paar seconden
monsterend aan en zei: „Het doet me ge
noegen dat je gekomen bent. Je moet het
me maar niet kwalijk nemen, dat ik je
eens goed opneem. Je uiterlijk interes
seert me: ik heb je vader en moeder ge
kend."
Haar stem was diepeen beetje
barsch en bazig, als haar trekken.
John was heftig verbaasd.
„Hebt u myn ouders gekend? Ik niet,
zooals u misschien weet."
„Ja, dat wist ik. Wat vreeseliik jammer
voor je! Je vader was de knapste man,
dien ik ooit in mijn leven gezien heb. Je
lykt lieelemaalniet op hem...."
John kon niet helpen dat hii even moest
lachen; ze vuurde den zin op hem af,
alsof ze zich persoonlijk tekort gedaan
voelde, alsof iemand getracht had haar
een imitatie ais echt in de handen te
stoppen;
„Neen, ik ben bang, dat ik daar niet
tegen-op kan."
Mevrouw Courtney fronste de zware
wenkbrauwen,
„En je zult ook wel niet zoo'n lieflijke
jeugdroman hebben beleefd als hii", ver
volgde ze. „Je vader was, toen ik hem als
heele jonge man kende, al tot over ziin
ooren op je moeder verliefd. Ik was zijn
vertrouweling van hen allebei trou
wens. Je kunt je waarschynlyk wel voor
stellen waarom". Haar gezicht verzachtte
plotseling op een alleronverwachtsehe en
eigenaardige manier; haar tamelijk-groote
mond plooide zich in een waarlijk betoo-
verenden glimlach. „Je moeder was het
schattigste meisje van de wereld. Ze was
zeventien toen en Tom drie-en-twintig.,
ik was stukken ouder! Wel, ze waren el
kaar dierbaar en lief bij hun leven, zooals
het oude, altyd nieuwe hoek zegt, en zyn
in den dood niet gescheiden. Maar het is
en blijft een verlies."
„Een groot verlies", viel John haar ont
roerd bij.
Mevrouw Courtney knikte ernstig.
„Nu begrijp je zeker wel waarom ik ver
langend was je te ontmoeten. Het spijt
me, dat je zoo weinig op ze lyktook
met je lieve moeder heb je niet veel pun
ten van overeenkomst, maar daar zal ik i
aan moeten wennen. En laten we nu lie
ver over het heden praten. Er is iets neer-
drukkends in dat-je-in-herinnering-ver-
diepen, vind je ook niet? De meeste men
schen van mijn leeftijd loopen niet hun
hoofd naar achteren gekeerd en turen
steeds maar naar de dingen uic het ver
leden, ))aar de dingen waar al jaren gele
den een streep door is gehaald Goddank
dat ik niet zoo ben! Ik heb belangstelling
voor het heden, voor het leven en de men
schen om mij heen. Ik heb belangstelling
voor jou. Ik hoop dat je je op Waveney
za:t vestigen."
„Ik weet het nog niet
„Onzin. Wat heb je aan een buitengoed
als je er niet woont? Aan geld om het in
goeden staat te houden en naar den eisrh
te bewonen, ontbreekt het je- niet, en dat
is meer dan de meeste menschen tegen
woordig kunnen zeggen. Dus moes, .ie
maar naar een vrouw uitzien en Wavt-ney
tot niéuw leven wekken. De laaTsie maal
dat ik er was, zag alles er even vervallen
uit.... om te huilen -gewoon. Dat was
kort voor Jenny's trouwen. Heb je Jenny
eigenlijk al ontmoet?"
Haar stem kreeg een warmen klank hij
het noemen van Jenny's naam.
„Neen", antwoordde John. Zijn hart be
gon sneller te kloppen. „Ik ben verlan
gend om keuris met haar te maken. En
vooral Anne wil ik graag ontmoeten."
„Anne?" De warme toon was weer weg.
„Jenny is mijn favorietze is mijn
petekind, weet je. Ze heet Jenifer naar
mij."
„Ja, ja". John knikte afwezig. „Toch
zou ik Anne vreeseliik graag ontmoeten."
„Hm. Ze is niet bij Jenny te vergelijken!
Ik erger me dood, wanneer ik kennissen
hoor beweren, dat ze ze niet uit elkaar
kennen." (Wordt vervolgd).