Buitenlandsch Overzicht. Sally's avontuur, v De Keizerin van de Galapagos-Eilanden» HONIG'S BOUILLONBLOKJES thans 6 voor 10 c» NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA Wij Breien!!! alle Wollen No. 7530 EERSTE BLAD ZATERDAG 22 DECEMBER 1934 62ste JAARGANG KERSTWILD? KONIJN, SPOORSTRAAT 98. Opslagplaats van ontplofbare stoffen opgegraven in het Saargebied. Hongaarsche vluchtelingenfilm. n. COURA Abonnement per 3 maanden bij vooruitbet.: Heldersche Courant f 1.50; Koegras, Anna Paulowna, Breezand, Nederl. Oost- en West-Indië landen f 3.20. Losse Zondagsblad resp. f 1.70. Wieringen en Texel f 1.65; binnenland f 2.—, per zeepost f 2.10. idem per mail en overige no3. 4 ct.; fr. p. p. 6 ct. Weekabonnementen 12 ct. 0.50, f 0.70, f 0.70, f 1.Modeblad resp. 1.20, £1.50, £1.50, Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag Redacteur: P. C. DE BOER Uitgave N.V. Drukkerij v/h. C. DE BOER Jr. Bureau: Koningstraat 78 Telefoon: 50 en 412 Post-Girorekening No. 16066. ADVERTENTIE NS 20 ct per regel (galjard). Ingez. meded. (kolombreedte als redaction. tekst) dubbele prijs. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur) bij vooruitbetaling 10 ct per regel, minimum 40 ct.; bij niet-contante betaling 15 ct per regel, minimum 60 ct (Adres Bureau van dit blad en met brieven onder nummer: 10 ct per advertentie extra). Bewijsnummers 4 ct Is er geen hoop meer op hervatting van de vlootbesprekinger. Von Neurath heeft een belangwekkend interview gehad; hij weigert de onafhankelijkheid der grenzen, in Oostelijk Europa, voor altijd te waarborgen. De agenda van de 84ste zitting van den Volkenbondsraad. Het einde van de vloot' besprekingen? De conferentie te Londen is geschorst, on ze beschouwing aan het begin ervan is waarheid geworden, men heeft niets bereikt, men zal niets bereiken. In de waanzinnige wereld waar- In we leven, lijkt geen plaats meer voor „vrede", lijkt het Kerstevangelie een bespot ting. En toch zullen straks de klokkenklan- ken over de wereld van Noord tot Zuid en van Oost tot West, neerregenen, en zullen duizenden ter kerke gaan om te beleven „den vrede van het hart", die alle verstand te boven gaat. Ja, het kerstfeest, blijft ook in onzen verscheurden trjd, zijn eeuwigheids waarde behouden en het blijft de blijde bood schap, in een wereld, die bezig is haar eigen graf te delven. Wat zou het troostvol ge weest zijn als we in deze dagen van advent, aan de bekoring waarvan toch eigenlijk geen mensch ontkomt, eens een anderen klank op deze plaats hadden kunnen laten hooren, dan het pessimisme van mislukte of te mis lukken conferenties, dan het telkens opnieuw moeten constateeren van het wantrouwen onder de grooten der aarde. Het is niet an ders, we zouden als geestelijk blinden de wereld door moeten gaan, als we spraken van toenemend vertrouwen, van vorderingen op het terrein van den werkelijken vrede. De conferentie te Londen is mislukt. Japan heeft het vlootverdrag opgezegd. Dat zijn werkelijkheden waaraan we niet ontkomen. De Amerikaansche minister van marine Swanson heeft in antwoord op een vraag betreffende de plannen vcor vlootbouw van de Amerikaansche regeering verklaard, dat het verdrag van Washington, na de opzegging door Japan nog twee jaar van kracht blijft. De minister zeide nog: „Wij zullen alles doen, wat noodig is om aan de Ver. Staten en aan zijn handel behoorlijke bescherming te verleenen." Nog zeide de minister, dat een beslissing met betrekking van de voltooiing van de vlootbasis in den Stillen Oceaan, welke was stopgezet na de onderteekening van het ver drag van Washington, nog niet was geno men. Naar de diplomatieke correspondent van Reuter meldt, vindt de Britsche hoop op een hervatting van de vlootbesprekingen weinig steun in de kringen van de andere delega ties. De indruk wint veld, dat de besprekin gen niet slechts verdaagd, maar volko men geëindigd zijn en dat de volgende faze de bijeenkomst zal zijn van een con ferentie in het volgend jaar, waaraan met de Ver. Staten, Engeland en Japan ook Frankrijk en Italië zullen deelnemen. Kleeding, zooals Truien, Vesten, Broeken, Kousen, en Sokken (ook de allerfijnste). Voor nieuw werk zijn wij no. 1. Handbreisters onze wol en sajet is prima! JAAP SNOR, Zuid straat 19. Volgens de Times zal de Britsche regee ring, nu de vlootonderhandelingen te Lon den afgeloopen zijn en de tijd van diploma tieke onderhandelingen aangebroken is, waar schijnlijk een oplossing m ae richting van een eenzijdige verklaring van plootprogram- ma s door de betrokken naties blijven zoeken Dat zou Japan de afschaffing van de vaste verhoudingscijfers geven, maar onbeperkte uitbreiding voorkomen en in feite een doel treffende methode kunnen blijken om tijdens de periode waarvoor zulk een overeenkomst aangegaan zou worden, beperking tot stand te brengen. De Japansche regeering publiceert een communiqué inzake de opzegging van hét vlootverdrag. Er wordt daarin verklaard, dat de opzegging op 27 December zal ge schieden. Japan maakt daarbij gebruik van zijn recht om het verdrag op te zeggen. Een nieuw vlootverdrag moet leiden tot de ont wapening ter zee en daardoor den vrede ver zekeren. Om dit doel te bereiken is Japan tot offers bereid. Zouden de andere mogendheden een accoord van de hand wijzen, dan zal Japan zijn eigen weg gaan en geen concessies doen. In een ander lang communiqué van de re geering wordt verklaard, dat Japan niet bang is voor een bewapeningswedloop. De minister van marine, admiraal Oesoe- mi, wees erop, dat de voor de Japansche vloot uitgetrokken middelen voldoende waren, om ten opzichte van Amerika het evenwicht te bewaren. De versterking van de duikbooten en, zoo noodig ook van de groote kruisers, zal gelijken tred houden met andere landen. Het is vaak belang wekkend zegt de N. R. Crt. als von Neu- rathh eens het woord neemt. Dan hoort men de stem van de Wil- helmstrasse met haar tradities, waarvan men niet al te veel meer merkt, ook al heeft het nieuwe systeem, het oude apparaat, met Een belang' wekkend in- terview van von Neurath. NEURATH. merkwaardig weinig wijzigingen overgeno men. Hoe von Neurath over het prijsgeven van alle voorbehoud tegenover Polen denknt, zegt het blad, heeft hij in zijn onderhoud met den man van de Messagero duidelijk laten blijken. „Als men onder een oostelijk pact de ver plichting wil verstaan, om in geval van een conflict tusschen twee of meer landen onder de vele deelnemers, gewapend in te grijpen,, en den geheelen territoriaal-politieken toe stand van Oost-Europa voor de eeuwigheid te waarborgen, dan zou Duitschland daar nim mer aan kunnen meedoen", heeft hij verze kerd. Daarmede zijn wij weer op het standpunt van Stresemann en de zijnen terug. Het is de oude Wilhelmstrasse, die spreekt. Wat het eerste gedeelte van deze uitlating betreft: Die vaste belofte van steun aan den aangevallene heeft slechts ten doel te bereiken, dat niemand aan een aanval kan, denken. Zij moet het mid del zijn om den oorlog ad adsurdum te voe ren. Maar blijkens het tweede gedeelte van zijn uitlating wil von Neurath dat juist niet. Hij weigert de onveranderlijkheid der grenzen in oostelijk Europa voor altijd te waarbor gen. Dat hoefde htj ook niet te doen met zijn aansluiting van den vrede. Immers, er bestaat nog altijd een artikel 19 van het handvest van den Volkenbond, dat den weg opent voor vreedzame regelingen. Wij geven gaarne toe, dat de vooruitzichten op de toepassing van dat artikel vooralsnog weinig gunstig zijn. Het heele stelsel, dat Pafrijs nastreeft is een stelsel, dat stabilisatie van het in 1919 en 1920 verworvene ten gevolge moet hebben. Von Neurath ware het verdrag der vier mogendheden, zooals Mussolini dat oorspron kelijk bedoeld had, veel liever geweest. Dat beteekende: Een soort raad van den Areopa- gus van groote mogenheden over Europa, van het viertal zonder Rusland, dat naar eigen oordeel alle lakens zou uitdeelen. Eerst later is, op Fransch aandringen, dit viertal onder de overkapping van den Volken bond gebracht, waarvoor het verdrag van zelf verviel, toen Duitschland den Volken bond verliet. Dat Von Neurath liever de oude politiek van heerschappij der groote mogend heden zou hebben gezien, dan een democra tisch stelsel, dat zelfs geen groote mogend heid veroorlooft, ongestraft zijn kracht tegen over zwakkeren te doen gelden, nemen wij hem wel niet kwalijk, maar het leek ons toch de moeite waard, op het karakter van dezen wensch te wijzen. Hij vloeide weer voort uit zuivere Wilhelmstrasse-traditie. Het was niet de terminologie van den „Führer". Von Neurath's woorden waren ouderwet- sche polemiek met Parijs, niet passend in de buitenlandsche tactiek van Hitier, die op het oogenblik het Duitsche volk bevrijden wil van zijn drukkende vrees voor, ja geloof in de onvermijdelijkheid van een oorlog. De Volken' bondsraad van Januari. Het Volkenbondsse cretariaat heeft Don derdag de agenda voor de 84ste zitting open baar gemaakt. Deze zit ting wordt, zooals men weet, juist een dag voor de Volksstemming in het Saargebied gehouden, opdat de raad in geval van onverhoopte moeilijkheden, on middellijk de noodzakelijke maatregelen zal kunnen treffen. HAZEN, KONIJNEN, GANZEN KALKOENEN, FAZANTEN, ETC. Versch en ook gebraden. Tel. 339. Het voornaamste punt van de agenda is natuurlijk de bespreking van de resolutie der volksstemming in het Saargebied. Het Zuid- SlavischHongaarsch geschil staat nog niet op de agenda vermeld, ofschoon het mogelijk is, dat de regeering van Hongarije reeds in Januari rapport zal uitbrengen over de maat regelen, die zij genomen heeft tot bestraffing van de schuldige ambtenaren. Verder is het nog steeds mogelijk, dat Abes- synië verzoeken zal het grensgeschil met de Italiaansche troepen bij Ual Ual op de agen da te plaatsen. De Raad heeft voorts weer een nieuw ge schil onder artikel 11 van het Volkenbonds verdrag te behandelen, n.1. dat tusschen Irak en Perzië, hetwelk door Irak onder de aan dacht van den Volkenbondsraad gebracht is. Verder staan er geen belangrijke gebeur tenissen te wachten. Het blad Deutsche Front te Saarbrücken meldt, dat de politie een groote opslagplaats van ontplofbare stoffen heeft opgegraven langs de zuidelijke helling van den berg van Spichern vlak bij de Fransche grens. De ontdekking was het' gevolg van het on derzoek naar de buit van een diefstal, waarbij de politie op drie kuilen stiet die met dyna miet, lonten en slaghoedjes gevuld waren. De geheele voorraad, die van Franschen oor sprong is, zooals de merkteekenen bewijzen, is in beslag genomen. De politie heeft eenige vingerafdrukken kunnen nemen. Geen middel tot verzoening. In alle bioscopen in Hongarije wordt op het oogenblik een regeeringsflim vertoond, die de ellende van de uit Zuid-Slavië verdreven vluchtelingen aanschouwelijk te zien geeft en waarvan de opbrengst voor het comité tot ondersteuning der vluchtelingen bestemd is. De vluchtelingen worden sprekend ten toonee- le gevoerd, vertellen hoevele tientallen jaren zij in het land gewoond hebben, waaruit men hen thans verdreven heeft, laten hunne docu menten zien ten bewijze daarvan, dat zij soldaat in het Zuid-Slavische leger waren, vertellen ervan, dat men hun geen tijd gaf, om ook maar het hoogstnoodige in te pak ken, van de mishandelingen, waaraan zij blootgesteld waren, enz. De film, die eindigt met de woorden van een der gevluchte vrouwen, die zegt, ondanks alles, aan de wederopstanding van Hongarije te gelooven, zal niet nalaten, op alle lagen der bevolking een diepen indruk te maken, zal echter waarschijnlijk het tegendeel van ver zoenend werken. Daar echter, ondanks alle desbetreffende beloften in Genève de uitzet tingen nog steeds voortduren, zal dat ook wel niet de bedoeling geweest zijn. door F. M. DAVIS. De twee aanbidders Lorenz en Philippson gingen natuurlijk volgens den wensch van hun meesteres den volgenden dag op weg om alles uit te visschen wat over dr. Ritter en zijn geheimzinnige eilanden gepubliceerd was. Het resultaat was als volgt. Dr. Ritter leeft met zijn tochtgenoote op het eiland Floreana, wel het grootste eiland van deze groep, die uit vijf groote en 55 kleine eilanden bestaat en die hun naam Galapagos- eilanden te danken hebben aan de reuzen- schuilplaatsen van de zeeroovers, die onder heele eilandengroep ligt ongeveer 900 km van de kust van de Zuid-Amerikaansche staat Ecuador verwijderd. Er zijn talrijke uitge doofde vulkanen, er is slechts weinig water en de enkele bronnen, die er aangetroffen wor den, bevinden zich in den regel in het binnen land van de eilanden. Dr. Ritter is niet de eerste, die deze eilan den bezocht heeft. Vroeger waren ze bekende schuilplaatsen vand ie zeeroovers, die onder zwarte vlag de kusten van Zuid-Amerika onveilig maakten, die de Spaansche goudsche pen plunderden en een gedeelte van de schat ten veilig in hun schuilplaatsen opborgen. Indertijd heetten de eilanden nog „las islas encantadas", de betooverde eilanden, want een eigenaardig angstige invloed ging van deze gebieden uit. Na de zeeroovers kwamen er voornamelijk walvischvangers, die zoo af en toe de eilanden aandeden. Zij namen hier proviand in, voor namelijk de reuzenschildpadden, die bij hon derden tegelijk in de scheepsruimen geladen werden. Op het eiland Charles vestigde zich ook een primitieve zeeman. Hij leefde hier gelijk een oermensch, maar kreeg tenslotte verlangen naar metgezellen en verschafte zich deze, daar niemand vrijwillig wilde, met ge weld, wanneer 'n schip aanlegde, dat pro viand wilde innemen. Degenen, die hij gevan gen hield, fungeerden als slaven. Toen htj ge noeg had van het Robinsonleventje vermoord de hij zijn metgezellen en vertrok alleen naar het vasteland, waar hij eenigen tijd later we gens roofmoord opgehangen werd. Een andere „Robinson" vestigde zich op het eiland Chatam, maar niet alleen, doch met een groot aantal ontvluchte strafgevangenen. Deze man heette Manuel Cobos; hij sprong met zijn onderdanen nog heel wat wreeder om dan zijn voorganger op het eiland Charles. Hij liet de menschen geeselen, tot het bloed er uit stroom de, liet hen ophangen, wanneer hij er idee in had. Op zekeren dag werd het zijn „volk" toch eenigszins te bont en werd de tyran door zijn onderdanen vermoord. Vaak hebben schipbreukelingen toevlucht op een der eilanden gevonden, het laatst in het jaar 1906. Dan hoort men niets meer van de Galapagos-eilanden tot dr. Ritter uit Ber lijn hen nieuwe glorie verschaft. Sedert hij er zich gevestigd heeft, werden zij herhaalde lijk bezocht, vooral de Zuid-Amerikaansche milionairs, die hun weekend op Floreana door brachten, en daar Robinson en zijn metgezel len bewonderend aanstaarden. Deze million- nairs hebben slechts prettige dingen weten te berichten van het leven van den Berlijnschen arts op de ei'anden Dit is het verhaal, dat de twee jonge man nen barones WagnerBousquet konden ver tellen. En de barones luistert, verwerkt en grift vooral in het geheugen, wat haar ver teld is over de Zuid-Amerikaansche million- nairs en daarop bouwt zij een eigenaardig plan. Wat haar nog van haar vermogen resteert, laat zij overschrijven op een bank te Guayaquil in Ecuador, bespreekt drie plaat sen op een grooten oceaanstoomer en verlaat op 'n goeien dag Europa. Eenige weken later stappen zij te Guaya quil, de voornaamste haven van Ecuador, aan wal. En hier begint het romantische sprookje van onzen tijd met waarlijk fantastische in- koopen. Allereerst zorgt zij voor wapens, de sierlijke damesrevolver wordt evenmin ver geten als het grootste olifantengeweer, wan neer de wetten het niet verhinderd hadden, zou zij ook nog een „aardig" machinegeweer gekocht hebben. Terwijl deze inkoopen nog al begrijpelijk waren, was dit met de rest niet het geval. Het scheen, dat madame van plan was zich op de eilanden aan den drank over te geven, want zij sloeg ongelooflijke massa's wijn en andere sterke dranken in. Beter kon men den aankoop van talrijke conserven begrijpen, maar wat moest zij beginnen met al dat cement en gegalvaniseerd plaatijzer, die mooie baksteenen, waarmee men een paleisje zou kunnen bouwen. Lorenz en Philippson durfden haar niets te vragen. Maar zij kregen eenig inzicht in de plannen van hun meesteres door de berichten in de pers van Guayaquil: „Een Zuid-Ameri- kaansch Miami zal verrijzen! Het giganti sche ontwerp van de Oostenrijksche barones Wagner-Bousquet. Een nieuwe weekend plaats voor onze millionnairs! De twee Duitschers konden dien waanzin in het begin niet begrijpen. Toen begrepen zij het echter. De barones wilde op Floreana, waar dr. Ritter woonde en waar men voor alle beschaving gevlucht was, een hotel bou wen. In dat hotel zouden de Zuid-Amerikaan sche millionnairs wonen om eens voor 48 uur voor Robinson te spelen. Voor deze million nairs waren de reusachtige wijnvoorraden en conserven bestemd. Een naam had men ook reeds voor dit hotel bedacht: „Hotel Para dijs". Eenige weken later arriveerde de barones met haar mannen en materiaal op Florana. Met groote passen liep zij langs het strand: „Hier zal onze residentie verrijzen!" De beide mannen knikten tam. Goed, wanneer men het dan zoo noemen wilde: residentie... Maar hoe dit woord bedoeld was, bleek hen toen de barones de zin voltooide: „Want hiermede aanvaard ik de heerschappij over de Galapagos-eilanden. Bij de gratie van mij zelf benoem ik mij tot keizerin van de Galapagos-eilanden Ontsteld keken de mannen haar aan. Wild zwaaide zij met haar rijzweep, die de functie van scepter scheen te vervullen, en barsch eischte zij: „Saluutschoten, kwajongens!" Wat kon men bij zulk een historisch mo ment anders doen dan haar bevel op te vol gen. De geweren werden van de schouder? gehaald en de loopen werden leeggeschoten „Volgt mij!" En de keizerin van de Galapagos-eilanden, gevolgd door haar soldaten, onderdanen, mi nisters of hoe men de twee avonturiers an ders wil noemen, schreed dieper het eiland in. Af en toe riep zij een luid „Hallo!" maai antwoord kreeg ze niet. Weldra vonden de nieuwelingen de oude ingezetenen. In de struiken vonden zij een pad, waarbij een bord stond met de mystieke woorden: „Naar Frido". Hier openbaarde zich voor het eerst de intelligentie van Lo renz. Hij combineerde dr. Ritters voornaam is Friedrich.zijn metgezellin heet Dora. Frido is dus een samentrekking van de beide namen en geeft waarschijnlijk de woonplaats van de ze beide op Florenana aan. En dat was dan ook het geval. Het pat leidde naar een hut. Voor de hut zaten d( moderne Robinson en zijn vrouwelijke Vrij dag. Verbazing. Verbitterd zwijgen van de zijd Feuilleton. Uit het Amerikaansch. 66) HOOFDSTUK XVIII. Ontsnap. Vijf minuten later zat Sally weer alleen op haar slaapkamer; alleen met een sensatie, welke rechtens uit een gevoel van tevreden heid over 't mislukken van 't gekuip van haar vijanden en uit een gevoel van triomf over het toedienen van een figuurlijken „slag in 't gezicht" aan dien aartsschelm van een Frego had moeten bestaan. Maar van tevredenheid of triomf was niet veel te bespeuren; ze voel de zich moe, gedrukt, diep teleurgesteld. Door 't flauwvallen van Mercedes Pride was er aan de conferentie in 't boudoir onverwacht een einde gekomen. Mrs. Goswold had het te druk met 't helpen van haar nicht, om nog eenige aandacht aan de overige aanwezigen te kunnen wijden en met uitzondering van Sally en Frego waren deze zoo dankbaar, dat ze er door dit onverwachte intermezzo vrij gemak kelijk afkwamen, dat ze zonder een oogenblik dralen van de gelegenheid gebruik maakten, om ongemerkt te ontsnappen. Vooral Lyttle- ton gaf van buitengewone haast blijk, al moet 't gezegd worden, dat dit in zijn geval mis schien te wijten was aan Frego, die hem dicht op de hielen zat. Maar toen het fatterige jong- mensch zich niet geneerde om, eenmaal in de gang er in den looppas van door te gaan, vond Frego het toch blijkbaar verstandiger, om niet zijn voorbeeld te volgen. In plaats daarvan bleef hij staan en keerde zich naar Sally om. „Een veelbelovend jongmensch," zeide hij hatelijk, terwijl hij de donkere figuur, die 't andere einde van de gang al bijna bereikt had, teleurgesteld nakeek. „Maar wacht maar," ging hij als troost voor zichzelf voort, „ik krijg hem nog wel. Jammer dat ik gister nacht niet m'n zin gedaan heb dan had hij vanavond tenminste geen kattekwaad kun nen uithalen. Maar ik krijg hem nog wel. Voor morgenochtend negen uur kan er nog veel gebeuren." Dit was de gelegenheid waarop Sally voel de, dat ze gewacht had. „Wat u, persoonlijk, met Mr. Lyttleton uit te vechten hebt, gaat mij niets aan," vertelde ze hem stroef... „maar denk erom, dat ik geen inmenging in m ij n aangelegenheden duld. Wanneer ik hulp noodig heb, zal ik die wel vragen aan menschen, die ik daarvoor ge schikt acht, menschen, die te vertrouwen zijn. En wat u en mij aangaat, wees zoo goed om alleen tegen me te spreken, wanneer het hoog noodzakelijk is en bespaar me uw confiden ties." Daarop was zg met haar hoofd in haar nek weggestap; ze l^id natuurlijk niet omgekeken, maar bij 't ingaan van haar kamerdeur had ze den indruk gekregen, dat hij haar stond na te kijken. Nu, rustig op haar kamer, was ze het niet met zichzelf eens dan had ze spijt, dat ze niet meer, dan weer, dat ze zoo veel gezegd had. Of ze had hem volkomen moeten negee- ren, óf ze had hem de waarheid moeten zeg gen 't was waarschijnlijk wel leerzaam voor hem geweest, als hij zichzelf door een juiste belichting van zijn schandelijke handel wijze, eens gezien had, zooals hij was. Nooit zou ze hem die beleediging kunnen vergeven ze kon het zichzelf niet eens ver geven, dat haar trots, bij de herinnering aan die vernederende scène in den tuin, nog leed ze kon het zichzelf niet eens vergeven, dat ze niet volkomen onverschillig was, dat ze het zich durfde bekennen, dat ze niet volkomen onverschillig was. En, ofschoon haar positie in Goswold House verzekerd was, na het gebeurde van de laat ste paar uren nog meer dan te voren, was het juist dit, dit niet-volkomen onverschillig zijn, wat een blijven in dit milieu voor haar onmo gelijk maakte. Met haar hoofd in haar handen zat Sally in den stoel bij het raam; vóórdat de volgende dag aanbrak, moest ze tot een beslissing ge komen zijn. Hoe zou de toestand worden, als ze op Goswold House bleef? Met Frego zou ze da gelijks op voet van gewapenden vrede moeten verkeeren en van Mrs. Arteuiis zou ze de neerbuigende goedheid moeten dulden, die de houding van de overwinnares tegenover haar overwonnen mededingster kenmerkt, zélfs wanneer die mededingster zich nooit van het mededingen bewust is geweest. Dat zou een onhoudbare toestand worden; daarom stond er maar één weg voor haar open: alle banden verbreken, hoe eerder hoe beter. Het zou waarschijnlijk heel ondankbaar tegenover Mrs. Goswold lijken, maar daar kon Sally niets aan doen ze had te kiezen, een middenweg was er niet. Dat was het liesluit, dat ze daar alleen op haar kamer, na een half uur nadenken, m.r. Met een gevoel, alsof dit net einde van alles was, stond ze op en ging naar haar schrijf tafel toe. Het duurde lang, voordat ze een briefje opgesteld had, dat door zijn hartelijken toon het ontbreken van een geldige reden voor haar weggaan goedmaakte toen ze haar naam zette, viel het eerste koude grijze schemerlicht van den aankomenden dag naar binnen. Met. een steeds grooter wordend gevoel van nerversiteit dat haar te critisch voor de fou ten deed worden, las ze het briefje nog eens over. Het was bij lange na niet, wat ze had willen zeggen, maar zooals het was, moest het maar blijven. Niet alleen ontbrak haar de tijd voor een tweede poging, maar daarbij was haar schrijfmap leeg; beneden in de zitkamer kon ze papier genoeg vinden, maar voor een tocht door het stille huis voelde ze niet veel Daarom vouwde ze het velletje resoluut in tweeën, stak het in de enveloppe, adresseer de den brief aan Mrs. Goswold en stak het witte couvert in de lijst van den spiegel bo ven de toilettafel. Daarna zocht ze de allernoodzakelijkste toiletartikelen bij elkaar en pakte die in een kleine leeren handtasch, die ze niet alleen voor het vervoeren van het kleine bundeltje toiletbenoodigdheden, maar evengoed voor het terugzenden van de kleeren, welke ze op dat oogenblik droeg, noodig had. Want één ding stond bij haar vast: na het avontuur wilde ze, wat aardsche goederen betrof, dezelf de zijn, die ze er vóór geweest was. Niets wilde ze behouden, dat haar later aan het eiland met zrjn aristocratische atmosfeer, welke nu haar vulgairen longen te ijl was, zou herinneren. Eindelijk begon de groote wijzer van de langzaam voorttikkende klok zijn kleinen metgezel, die naar het cijfer van zes wees, te naderen. Sally stond op en sloot haar kamerdeur open; 'na een paar minuten stond ze buiten voor de bewuste kleine zijdeur, die ze zachtjes achter zich dikttrok. Het was een zeldzaam mooie morgen; met duizenden lichtflitsen werd het zonlicht door de zware dauwdroppels op het gras en in de hagen weerkaatst; „een toovertuin", dacht Sally, ondanks al haar ellende. Maar al werd hierdoor het afstand-doen dubbel moeilijk, geen oogenblik aarzelde ze, niet één keer keek ze om. De kortste weg naar de aanlegplaats van de boot was langs het strand. Behoedzaam sloop ze over den grasrand om zich niet door het knerpen van het grint te verraden den tuin door. Niemand zag haar weggaan, niemand zag hoe ze met afgewend hoofd de kleine, marmeren bank voorbij liep en langs de houten trappen naar het strand daalde. En niemand lette op haar, toen ze op weg naar den steiger de hoofdstraat van het kleine dorp doorliep; Mrs. Shandish had in een op zicht gelijk gehad: in het donkerblauwe man- telcostuum met het kleine zwart-strooien hoedje viel ze niet op. Op de boot bleek de fortuin haar gunstig. Onder de talrijke passagiers was er niet één, die door kleeding of manier van optreden be wees, tot de meer gegoede kringen van het eiland te behooren, zoodat de overtocht zon der één vermeldenswaardig incident afliep. Na aankomst aan den steiger op het vaste land ging ze, achter haar medepassagiers aan, het stationnetje binnen, waar de trein onge duldig puffend en groote wolken stoom uit- stootend op de passagiers van de vroegboot stond te wachten. Tot haar teleurstelling bleek het een echte boemel te zijn; na een eindelooze reis kwam ze pas tegen den mid dag in Provindence aan. En daar ze, na een kort oponthoud daar, door haar onbedreven heid weer een boemel koos, duurde de ver moeiende reis in de snikheete wagons nog een uur langer dan noodzakelijk geweest zou zijn. Gelukkig had ze van de twintig dollars, haar bridgewinst van den eersten dag, na af trek van de kleine sommetjes, die ze geduren de de drie volgende, minder gelukkige dagen verloren had, juist genoeg overgehouden om de kosten van haar haar reis en een eenvou- digen lunch in New Haven te bestrijden. Maar daarmee was haar beurs dan ook uit geput; ze kwam in New York terug, zooals ze vier dagen geleden weggegaan was: plat zak! De stad ontving haar met het oorverdoo vend lawaai van altijd; Sally leek het echtei toe, of het bekehde geluid anders klonk dan gewoonlijk, of zich in de combinatie van ge- krijsch en gegrom een triomfantelijke toor over den gedwongen terugkeer van haar ont snapte prooi mengde. En de hitte! Nog feller dan op den dag van haar vertrek, lag het asfalt onder de verzengende zomerzon te blakeren; nog druk kender dan een paar dagen geleden leek haar de broeiend-warme lucht, die in de straten bleef hangen of, misschien leek het alleen maar zoo na de weldadige koelte van het eiland-klimaat. Gedreven door een onverklaarbaar gevoel, vermeed ze Park Avenue; langs Lexington Avenue, een omweg, welke haar in de heer- schende temperatuur dubbel zwaar viel, zocht ze dat gedeelte van het groote huizen-com plex te bereiken, waar ze „thuis" hoorde. Met gebogen hoofd liep ze langzaam voort; ze had een gevoel, of er lood aan haar schoe nen zat, of de kleine, elegante handtasch een dood gewicht was, dat ze geen minuut langer kon voortsleepen. (Slot v

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1934 | | pagina 1