Buitenlandsch Overzicht.
Sally's avontuur,
v
De Keizerin van de Galapagos-Eilanden»
HONIG'S BOUILLONBLOKJES thans 6 voor 10 c»
NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA
Wij Breien!!! alle Wollen
No. 7530
EERSTE BLAD
ZATERDAG 22 DECEMBER 1934
62ste JAARGANG
KERSTWILD?
KONIJN, SPOORSTRAAT 98.
Opslagplaats van ontplofbare
stoffen opgegraven in
het Saargebied.
Hongaarsche
vluchtelingenfilm.
n.
COURA
Abonnement per 3 maanden bij vooruitbet.: Heldersche Courant f 1.50; Koegras,
Anna Paulowna, Breezand,
Nederl. Oost- en West-Indië
landen f 3.20. Losse
Zondagsblad resp.
f 1.70.
Wieringen en Texel f 1.65; binnenland f 2.—,
per zeepost f 2.10. idem per mail en overige
no3. 4 ct.; fr. p. p. 6 ct. Weekabonnementen 12 ct.
0.50, f 0.70, f 0.70, f 1.Modeblad resp. 1.20, £1.50, £1.50,
Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag
Redacteur: P. C. DE BOER
Uitgave N.V. Drukkerij v/h. C. DE BOER Jr.
Bureau: Koningstraat 78 Telefoon: 50 en 412
Post-Girorekening No. 16066.
ADVERTENTIE NS
20 ct per regel (galjard). Ingez. meded. (kolombreedte als redaction. tekst)
dubbele prijs. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur) bij vooruitbetaling
10 ct per regel, minimum 40 ct.; bij niet-contante betaling 15 ct per regel,
minimum 60 ct (Adres Bureau van dit blad en met brieven onder nummer:
10 ct per advertentie extra). Bewijsnummers 4 ct
Is er geen hoop meer op hervatting van de vlootbesprekinger.
Von Neurath heeft een belangwekkend interview gehad; hij
weigert de onafhankelijkheid der grenzen, in Oostelijk Europa,
voor altijd te waarborgen. De agenda van de 84ste zitting
van den Volkenbondsraad.
Het einde van
de vloot'
besprekingen?
De conferentie te
Londen is geschorst, on
ze beschouwing aan het
begin ervan is waarheid
geworden, men heeft
niets bereikt, men zal
niets bereiken. In de waanzinnige wereld waar-
In we leven, lijkt geen plaats meer voor
„vrede", lijkt het Kerstevangelie een bespot
ting. En toch zullen straks de klokkenklan-
ken over de wereld van Noord tot Zuid en
van Oost tot West, neerregenen, en zullen
duizenden ter kerke gaan om te beleven „den
vrede van het hart", die alle verstand te
boven gaat. Ja, het kerstfeest, blijft ook in
onzen verscheurden trjd, zijn eeuwigheids
waarde behouden en het blijft de blijde bood
schap, in een wereld, die bezig is haar eigen
graf te delven. Wat zou het troostvol ge
weest zijn als we in deze dagen van advent,
aan de bekoring waarvan toch eigenlijk geen
mensch ontkomt, eens een anderen klank op
deze plaats hadden kunnen laten hooren,
dan het pessimisme van mislukte of te mis
lukken conferenties, dan het telkens opnieuw
moeten constateeren van het wantrouwen
onder de grooten der aarde. Het is niet an
ders, we zouden als geestelijk blinden de
wereld door moeten gaan, als we spraken van
toenemend vertrouwen, van vorderingen op
het terrein van den werkelijken vrede.
De conferentie te Londen is mislukt. Japan
heeft het vlootverdrag opgezegd. Dat zijn
werkelijkheden waaraan we niet ontkomen.
De Amerikaansche minister van marine
Swanson heeft in antwoord op een vraag
betreffende de plannen vcor vlootbouw van de
Amerikaansche regeering verklaard, dat het
verdrag van Washington, na de opzegging
door Japan nog twee jaar van kracht
blijft.
De minister zeide nog:
„Wij zullen alles doen, wat noodig is
om aan de Ver. Staten en aan zijn handel
behoorlijke bescherming te verleenen."
Nog zeide de minister, dat een beslissing
met betrekking van de voltooiing van de
vlootbasis in den Stillen Oceaan, welke was
stopgezet na de onderteekening van het ver
drag van Washington, nog niet was geno
men.
Naar de diplomatieke correspondent van
Reuter meldt, vindt de Britsche hoop op een
hervatting van de vlootbesprekingen weinig
steun in de kringen van de andere delega
ties.
De indruk wint veld, dat de besprekin
gen niet slechts verdaagd, maar volko
men geëindigd zijn en dat de volgende
faze de bijeenkomst zal zijn van een con
ferentie in het volgend jaar, waaraan met
de Ver. Staten, Engeland en Japan ook
Frankrijk en Italië zullen deelnemen.
Kleeding, zooals Truien, Vesten, Broeken,
Kousen, en Sokken (ook de allerfijnste). Voor
nieuw werk zijn wij no. 1. Handbreisters onze
wol en sajet is prima! JAAP SNOR, Zuid
straat 19.
Volgens de Times zal de Britsche regee
ring, nu de vlootonderhandelingen te Lon
den afgeloopen zijn en de tijd van diploma
tieke onderhandelingen aangebroken is, waar
schijnlijk een oplossing m ae richting van
een eenzijdige verklaring van plootprogram-
ma s door de betrokken naties blijven zoeken
Dat zou Japan de afschaffing van de vaste
verhoudingscijfers geven, maar onbeperkte
uitbreiding voorkomen en in feite een doel
treffende methode kunnen blijken om tijdens
de periode waarvoor zulk een overeenkomst
aangegaan zou worden, beperking tot stand
te brengen.
De Japansche regeering publiceert een
communiqué inzake de opzegging van hét
vlootverdrag. Er wordt daarin verklaard,
dat de opzegging op 27 December zal ge
schieden. Japan maakt daarbij gebruik van
zijn recht om het verdrag op te zeggen. Een
nieuw vlootverdrag moet leiden tot de ont
wapening ter zee en daardoor den vrede ver
zekeren.
Om dit doel te bereiken is Japan tot offers
bereid. Zouden de andere mogendheden een
accoord van de hand wijzen, dan zal Japan
zijn eigen weg gaan en geen concessies doen.
In een ander lang communiqué van de re
geering wordt verklaard, dat Japan niet bang
is voor een bewapeningswedloop.
De minister van marine, admiraal Oesoe-
mi, wees erop, dat de voor de Japansche vloot
uitgetrokken middelen voldoende waren, om
ten opzichte van Amerika het evenwicht te
bewaren. De versterking van de duikbooten
en, zoo noodig ook van de groote kruisers,
zal gelijken tred houden met andere landen.
Het is vaak belang
wekkend zegt de N.
R. Crt. als von Neu-
rathh eens het woord
neemt. Dan hoort men
de stem van de Wil-
helmstrasse met haar
tradities, waarvan men
niet al te veel meer merkt, ook al heeft het
nieuwe systeem, het oude apparaat, met
Een belang'
wekkend in-
terview van
von Neurath.
NEURATH.
merkwaardig weinig wijzigingen overgeno
men.
Hoe von Neurath over het prijsgeven van
alle voorbehoud tegenover Polen denknt,
zegt het blad, heeft hij in zijn onderhoud met
den man van de Messagero duidelijk laten
blijken.
„Als men onder een oostelijk pact de ver
plichting wil verstaan, om in geval van een
conflict tusschen twee of meer landen onder
de vele deelnemers, gewapend in te grijpen,,
en den geheelen territoriaal-politieken toe
stand van Oost-Europa voor de eeuwigheid te
waarborgen, dan zou Duitschland daar nim
mer aan kunnen meedoen", heeft hij verze
kerd.
Daarmede zijn wij weer op het standpunt
van Stresemann en de zijnen terug. Het is de
oude Wilhelmstrasse, die spreekt. Wat het
eerste gedeelte van deze uitlating betreft: Die
vaste belofte van steun aan den aangevallene
heeft slechts ten doel te bereiken, dat niemand
aan een aanval kan, denken. Zij moet het mid
del zijn om den oorlog ad adsurdum te voe
ren. Maar blijkens het tweede gedeelte van
zijn uitlating wil von Neurath dat juist niet.
Hij weigert de onveranderlijkheid der grenzen
in oostelijk Europa voor altijd te waarbor
gen. Dat hoefde htj ook niet te doen met zijn
aansluiting van den vrede. Immers, er bestaat
nog altijd een artikel 19 van het handvest
van den Volkenbond, dat den weg opent voor
vreedzame regelingen. Wij geven gaarne toe,
dat de vooruitzichten op de toepassing van
dat artikel vooralsnog weinig gunstig zijn.
Het heele stelsel, dat Pafrijs nastreeft is een
stelsel, dat stabilisatie van het in 1919 en
1920 verworvene ten gevolge moet hebben.
Von Neurath ware het verdrag der vier
mogendheden, zooals Mussolini dat oorspron
kelijk bedoeld had, veel liever geweest. Dat
beteekende: Een soort raad van den Areopa-
gus van groote mogenheden over Europa,
van het viertal zonder Rusland, dat naar
eigen oordeel alle lakens zou uitdeelen.
Eerst later is, op Fransch aandringen, dit
viertal onder de overkapping van den Volken
bond gebracht, waarvoor het verdrag van
zelf verviel, toen Duitschland den Volken
bond verliet. Dat Von Neurath liever de oude
politiek van heerschappij der groote mogend
heden zou hebben gezien, dan een democra
tisch stelsel, dat zelfs geen groote mogend
heid veroorlooft, ongestraft zijn kracht tegen
over zwakkeren te doen gelden, nemen wij
hem wel niet kwalijk, maar het leek ons toch
de moeite waard, op het karakter van dezen
wensch te wijzen. Hij vloeide weer voort uit
zuivere Wilhelmstrasse-traditie. Het was niet
de terminologie van den „Führer".
Von Neurath's woorden waren ouderwet-
sche polemiek met Parijs, niet passend in de
buitenlandsche tactiek van Hitier, die op het
oogenblik het Duitsche volk bevrijden wil van
zijn drukkende vrees voor, ja geloof in de
onvermijdelijkheid van een oorlog.
De Volken'
bondsraad van
Januari.
Het Volkenbondsse
cretariaat heeft Don
derdag de agenda voor
de 84ste zitting open
baar gemaakt. Deze zit
ting wordt, zooals men
weet, juist een dag voor de Volksstemming
in het Saargebied gehouden, opdat de raad
in geval van onverhoopte moeilijkheden, on
middellijk de noodzakelijke maatregelen zal
kunnen treffen.
HAZEN, KONIJNEN, GANZEN
KALKOENEN, FAZANTEN, ETC.
Versch en ook gebraden.
Tel. 339.
Het voornaamste punt van de agenda is
natuurlijk de bespreking van de resolutie der
volksstemming in het Saargebied. Het Zuid-
SlavischHongaarsch geschil staat nog niet
op de agenda vermeld, ofschoon het mogelijk
is, dat de regeering van Hongarije reeds in
Januari rapport zal uitbrengen over de maat
regelen, die zij genomen heeft tot bestraffing
van de schuldige ambtenaren.
Verder is het nog steeds mogelijk, dat Abes-
synië verzoeken zal het grensgeschil met de
Italiaansche troepen bij Ual Ual op de agen
da te plaatsen.
De Raad heeft voorts weer een nieuw ge
schil onder artikel 11 van het Volkenbonds
verdrag te behandelen, n.1. dat tusschen Irak
en Perzië, hetwelk door Irak onder de aan
dacht van den Volkenbondsraad gebracht is.
Verder staan er geen belangrijke gebeur
tenissen te wachten.
Het blad Deutsche Front te Saarbrücken
meldt, dat de politie een groote opslagplaats
van ontplofbare stoffen heeft opgegraven
langs de zuidelijke helling van den berg van
Spichern vlak bij de Fransche grens.
De ontdekking was het' gevolg van het on
derzoek naar de buit van een diefstal, waarbij
de politie op drie kuilen stiet die met dyna
miet, lonten en slaghoedjes gevuld waren. De
geheele voorraad, die van Franschen oor
sprong is, zooals de merkteekenen bewijzen,
is in beslag genomen. De politie heeft eenige
vingerafdrukken kunnen nemen.
Geen middel tot verzoening.
In alle bioscopen in Hongarije wordt op het
oogenblik een regeeringsflim vertoond, die de
ellende van de uit Zuid-Slavië verdreven
vluchtelingen aanschouwelijk te zien geeft en
waarvan de opbrengst voor het comité tot
ondersteuning der vluchtelingen bestemd is.
De vluchtelingen worden sprekend ten toonee-
le gevoerd, vertellen hoevele tientallen jaren
zij in het land gewoond hebben, waaruit men
hen thans verdreven heeft, laten hunne docu
menten zien ten bewijze daarvan, dat zij
soldaat in het Zuid-Slavische leger waren,
vertellen ervan, dat men hun geen tijd gaf,
om ook maar het hoogstnoodige in te pak
ken, van de mishandelingen, waaraan zij
blootgesteld waren, enz.
De film, die eindigt met de woorden van
een der gevluchte vrouwen, die zegt, ondanks
alles, aan de wederopstanding van Hongarije
te gelooven, zal niet nalaten, op alle lagen der
bevolking een diepen indruk te maken, zal
echter waarschijnlijk het tegendeel van ver
zoenend werken. Daar echter, ondanks alle
desbetreffende beloften in Genève de uitzet
tingen nog steeds voortduren, zal dat ook
wel niet de bedoeling geweest zijn.
door
F. M. DAVIS.
De twee aanbidders Lorenz en Philippson
gingen natuurlijk volgens den wensch van hun
meesteres den volgenden dag op weg om alles
uit te visschen wat over dr. Ritter en zijn
geheimzinnige eilanden gepubliceerd was. Het
resultaat was als volgt.
Dr. Ritter leeft met zijn tochtgenoote op
het eiland Floreana, wel het grootste eiland
van deze groep, die uit vijf groote en 55 kleine
eilanden bestaat en die hun naam Galapagos-
eilanden te danken hebben aan de reuzen-
schuilplaatsen van de zeeroovers, die onder
heele eilandengroep ligt ongeveer 900 km van
de kust van de Zuid-Amerikaansche staat
Ecuador verwijderd. Er zijn talrijke uitge
doofde vulkanen, er is slechts weinig water
en de enkele bronnen, die er aangetroffen wor
den, bevinden zich in den regel in het binnen
land van de eilanden.
Dr. Ritter is niet de eerste, die deze eilan
den bezocht heeft. Vroeger waren ze bekende
schuilplaatsen vand ie zeeroovers, die onder
zwarte vlag de kusten van Zuid-Amerika
onveilig maakten, die de Spaansche goudsche
pen plunderden en een gedeelte van de schat
ten veilig in hun schuilplaatsen opborgen.
Indertijd heetten de eilanden nog „las islas
encantadas", de betooverde eilanden, want een
eigenaardig angstige invloed ging van deze
gebieden uit.
Na de zeeroovers kwamen er voornamelijk
walvischvangers, die zoo af en toe de eilanden
aandeden. Zij namen hier proviand in, voor
namelijk de reuzenschildpadden, die bij hon
derden tegelijk in de scheepsruimen geladen
werden. Op het eiland Charles vestigde zich
ook een primitieve zeeman. Hij leefde hier
gelijk een oermensch, maar kreeg tenslotte
verlangen naar metgezellen en verschafte zich
deze, daar niemand vrijwillig wilde, met ge
weld, wanneer 'n schip aanlegde, dat pro
viand wilde innemen. Degenen, die hij gevan
gen hield, fungeerden als slaven. Toen htj ge
noeg had van het Robinsonleventje vermoord
de hij zijn metgezellen en vertrok alleen naar
het vasteland, waar hij eenigen tijd later we
gens roofmoord opgehangen werd.
Een andere „Robinson" vestigde zich op het
eiland Chatam, maar niet alleen, doch met een
groot aantal ontvluchte strafgevangenen. Deze
man heette Manuel Cobos; hij sprong met zijn
onderdanen nog heel wat wreeder om dan zijn
voorganger op het eiland Charles. Hij liet de
menschen geeselen, tot het bloed er uit stroom
de, liet hen ophangen, wanneer hij er idee in
had. Op zekeren dag werd het zijn „volk" toch
eenigszins te bont en werd de tyran door zijn
onderdanen vermoord.
Vaak hebben schipbreukelingen toevlucht
op een der eilanden gevonden, het laatst in
het jaar 1906. Dan hoort men niets meer van
de Galapagos-eilanden tot dr. Ritter uit Ber
lijn hen nieuwe glorie verschaft. Sedert hij
er zich gevestigd heeft, werden zij herhaalde
lijk bezocht, vooral de Zuid-Amerikaansche
milionairs, die hun weekend op Floreana door
brachten, en daar Robinson en zijn metgezel
len bewonderend aanstaarden. Deze million-
nairs hebben slechts prettige dingen weten te
berichten van het leven van den Berlijnschen
arts op de ei'anden
Dit is het verhaal, dat de twee jonge man
nen barones WagnerBousquet konden ver
tellen. En de barones luistert, verwerkt en
grift vooral in het geheugen, wat haar ver
teld is over de Zuid-Amerikaansche million-
nairs en daarop bouwt zij een eigenaardig
plan.
Wat haar nog van haar vermogen resteert,
laat zij overschrijven op een bank te
Guayaquil in Ecuador, bespreekt drie plaat
sen op een grooten oceaanstoomer en verlaat
op 'n goeien dag Europa.
Eenige weken later stappen zij te Guaya
quil, de voornaamste haven van Ecuador, aan
wal. En hier begint het romantische sprookje
van onzen tijd met waarlijk fantastische in-
koopen. Allereerst zorgt zij voor wapens, de
sierlijke damesrevolver wordt evenmin ver
geten als het grootste olifantengeweer, wan
neer de wetten het niet verhinderd hadden,
zou zij ook nog een „aardig" machinegeweer
gekocht hebben.
Terwijl deze inkoopen nog al begrijpelijk
waren, was dit met de rest niet het geval.
Het scheen, dat madame van plan was zich
op de eilanden aan den drank over te geven,
want zij sloeg ongelooflijke massa's wijn en
andere sterke dranken in. Beter kon men
den aankoop van talrijke conserven begrijpen,
maar wat moest zij beginnen met al dat
cement en gegalvaniseerd plaatijzer, die
mooie baksteenen, waarmee men een paleisje
zou kunnen bouwen.
Lorenz en Philippson durfden haar niets te
vragen. Maar zij kregen eenig inzicht in de
plannen van hun meesteres door de berichten
in de pers van Guayaquil: „Een Zuid-Ameri-
kaansch Miami zal verrijzen! Het giganti
sche ontwerp van de Oostenrijksche barones
Wagner-Bousquet. Een nieuwe weekend
plaats voor onze millionnairs!
De twee Duitschers konden dien waanzin
in het begin niet begrijpen. Toen begrepen zij
het echter. De barones wilde op Floreana,
waar dr. Ritter woonde en waar men voor
alle beschaving gevlucht was, een hotel bou
wen. In dat hotel zouden de Zuid-Amerikaan
sche millionnairs wonen om eens voor 48 uur
voor Robinson te spelen. Voor deze million
nairs waren de reusachtige wijnvoorraden en
conserven bestemd. Een naam had men ook
reeds voor dit hotel bedacht: „Hotel Para
dijs".
Eenige weken later arriveerde de barones
met haar mannen en materiaal op Florana.
Met groote passen liep zij langs het strand:
„Hier zal onze residentie verrijzen!" De
beide mannen knikten tam. Goed, wanneer
men het dan zoo noemen wilde: residentie...
Maar hoe dit woord bedoeld was, bleek
hen toen de barones de zin voltooide: „Want
hiermede aanvaard ik de heerschappij over
de Galapagos-eilanden. Bij de gratie van mij
zelf benoem ik mij tot keizerin van de
Galapagos-eilanden
Ontsteld keken de mannen haar aan. Wild
zwaaide zij met haar rijzweep, die de functie
van scepter scheen te vervullen, en barsch
eischte zij: „Saluutschoten, kwajongens!"
Wat kon men bij zulk een historisch mo
ment anders doen dan haar bevel op te vol
gen. De geweren werden van de schouder?
gehaald en de loopen werden leeggeschoten
„Volgt mij!"
En de keizerin van de Galapagos-eilanden,
gevolgd door haar soldaten, onderdanen, mi
nisters of hoe men de twee avonturiers an
ders wil noemen, schreed dieper het eiland
in. Af en toe riep zij een luid „Hallo!" maai
antwoord kreeg ze niet.
Weldra vonden de nieuwelingen de oude
ingezetenen. In de struiken vonden zij een
pad, waarbij een bord stond met de mystieke
woorden: „Naar Frido". Hier openbaarde
zich voor het eerst de intelligentie van Lo
renz. Hij combineerde dr. Ritters voornaam
is Friedrich.zijn metgezellin heet Dora. Frido
is dus een samentrekking van de beide namen
en geeft waarschijnlijk de woonplaats van de
ze beide op Florenana aan.
En dat was dan ook het geval. Het pat
leidde naar een hut. Voor de hut zaten d(
moderne Robinson en zijn vrouwelijke Vrij
dag.
Verbazing. Verbitterd zwijgen van de zijd
Feuilleton.
Uit het Amerikaansch.
66)
HOOFDSTUK XVIII.
Ontsnap.
Vijf minuten later zat Sally weer alleen op
haar slaapkamer; alleen met een sensatie,
welke rechtens uit een gevoel van tevreden
heid over 't mislukken van 't gekuip van haar
vijanden en uit een gevoel van triomf over
het toedienen van een figuurlijken „slag in 't
gezicht" aan dien aartsschelm van een Frego
had moeten bestaan. Maar van tevredenheid
of triomf was niet veel te bespeuren; ze voel
de zich moe, gedrukt, diep teleurgesteld.
Door 't flauwvallen van Mercedes Pride was
er aan de conferentie in 't boudoir onverwacht
een einde gekomen. Mrs. Goswold had het te
druk met 't helpen van haar nicht, om nog
eenige aandacht aan de overige aanwezigen te
kunnen wijden en met uitzondering van Sally
en Frego waren deze zoo dankbaar, dat ze er
door dit onverwachte intermezzo vrij gemak
kelijk afkwamen, dat ze zonder een oogenblik
dralen van de gelegenheid gebruik maakten,
om ongemerkt te ontsnappen. Vooral Lyttle-
ton gaf van buitengewone haast blijk, al moet
't gezegd worden, dat dit in zijn geval mis
schien te wijten was aan Frego, die hem dicht
op de hielen zat. Maar toen het fatterige jong-
mensch zich niet geneerde om, eenmaal in de
gang er in den looppas van door te gaan, vond
Frego het toch blijkbaar verstandiger, om niet
zijn voorbeeld te volgen. In plaats daarvan
bleef hij staan en keerde zich naar Sally om.
„Een veelbelovend jongmensch," zeide hij
hatelijk, terwijl hij de donkere figuur, die 't
andere einde van de gang al bijna bereikt
had, teleurgesteld nakeek. „Maar wacht
maar," ging hij als troost voor zichzelf voort,
„ik krijg hem nog wel. Jammer dat ik gister
nacht niet m'n zin gedaan heb dan had hij
vanavond tenminste geen kattekwaad kun
nen uithalen. Maar ik krijg hem nog wel.
Voor morgenochtend negen uur kan er nog
veel gebeuren."
Dit was de gelegenheid waarop Sally voel
de, dat ze gewacht had.
„Wat u, persoonlijk, met Mr. Lyttleton uit
te vechten hebt, gaat mij niets aan," vertelde
ze hem stroef... „maar denk erom, dat ik
geen inmenging in m ij n aangelegenheden
duld. Wanneer ik hulp noodig heb, zal ik die
wel vragen aan menschen, die ik daarvoor ge
schikt acht, menschen, die te vertrouwen zijn.
En wat u en mij aangaat, wees zoo goed om
alleen tegen me te spreken, wanneer het hoog
noodzakelijk is en bespaar me uw confiden
ties."
Daarop was zg met haar hoofd in haar nek
weggestap; ze l^id natuurlijk niet omgekeken,
maar bij 't ingaan van haar kamerdeur had
ze den indruk gekregen, dat hij haar stond na
te kijken.
Nu, rustig op haar kamer, was ze het niet
met zichzelf eens dan had ze spijt, dat ze
niet meer, dan weer, dat ze zoo veel gezegd
had. Of ze had hem volkomen moeten negee-
ren, óf ze had hem de waarheid moeten zeg
gen 't was waarschijnlijk wel leerzaam
voor hem geweest, als hij zichzelf door een
juiste belichting van zijn schandelijke handel
wijze, eens gezien had, zooals hij was.
Nooit zou ze hem die beleediging kunnen
vergeven ze kon het zichzelf niet eens ver
geven, dat haar trots, bij de herinnering aan
die vernederende scène in den tuin, nog leed
ze kon het zichzelf niet eens vergeven, dat
ze niet volkomen onverschillig was, dat ze het
zich durfde bekennen, dat ze niet volkomen
onverschillig was.
En, ofschoon haar positie in Goswold House
verzekerd was, na het gebeurde van de laat
ste paar uren nog meer dan te voren, was het
juist dit, dit niet-volkomen onverschillig zijn,
wat een blijven in dit milieu voor haar onmo
gelijk maakte.
Met haar hoofd in haar handen zat Sally
in den stoel bij het raam; vóórdat de volgende
dag aanbrak, moest ze tot een beslissing ge
komen zijn.
Hoe zou de toestand worden, als ze op
Goswold House bleef? Met Frego zou ze da
gelijks op voet van gewapenden vrede moeten
verkeeren en van Mrs. Arteuiis zou ze de
neerbuigende goedheid moeten dulden, die de
houding van de overwinnares tegenover haar
overwonnen mededingster kenmerkt, zélfs
wanneer die mededingster zich nooit van het
mededingen bewust is geweest.
Dat zou een onhoudbare toestand worden;
daarom stond er maar één weg voor haar
open: alle banden verbreken, hoe eerder hoe
beter. Het zou waarschijnlijk heel ondankbaar
tegenover Mrs. Goswold lijken, maar daar kon
Sally niets aan doen ze had te kiezen,
een middenweg was er niet.
Dat was het liesluit, dat ze daar alleen op
haar kamer, na een half uur nadenken, m.r.
Met een gevoel, alsof dit net einde van alles
was, stond ze op en ging naar haar schrijf
tafel toe. Het duurde lang, voordat ze een
briefje opgesteld had, dat door zijn hartelijken
toon het ontbreken van een geldige reden
voor haar weggaan goedmaakte toen ze
haar naam zette, viel het eerste koude grijze
schemerlicht van den aankomenden dag naar
binnen.
Met. een steeds grooter wordend gevoel van
nerversiteit dat haar te critisch voor de fou
ten deed worden, las ze het briefje nog eens
over. Het was bij lange na niet, wat ze had
willen zeggen, maar zooals het was, moest
het maar blijven. Niet alleen ontbrak haar de
tijd voor een tweede poging, maar daarbij was
haar schrijfmap leeg; beneden in de zitkamer
kon ze papier genoeg vinden, maar voor een
tocht door het stille huis voelde ze niet veel
Daarom vouwde ze het velletje resoluut in
tweeën, stak het in de enveloppe, adresseer
de den brief aan Mrs. Goswold en stak het
witte couvert in de lijst van den spiegel bo
ven de toilettafel.
Daarna zocht ze de allernoodzakelijkste
toiletartikelen bij elkaar en pakte die in een
kleine leeren handtasch, die ze niet alleen
voor het vervoeren van het kleine bundeltje
toiletbenoodigdheden, maar evengoed voor het
terugzenden van de kleeren, welke ze op dat
oogenblik droeg, noodig had. Want één ding
stond bij haar vast: na het avontuur wilde
ze, wat aardsche goederen betrof, dezelf
de zijn, die ze er vóór geweest was.
Niets wilde ze behouden, dat haar later aan
het eiland met zrjn aristocratische atmosfeer,
welke nu haar vulgairen longen te ijl was,
zou herinneren.
Eindelijk begon de groote wijzer van de
langzaam voorttikkende klok zijn kleinen
metgezel, die naar het cijfer van zes wees,
te naderen.
Sally stond op en sloot haar kamerdeur
open; 'na een paar minuten stond ze buiten
voor de bewuste kleine zijdeur, die ze zachtjes
achter zich dikttrok.
Het was een zeldzaam mooie morgen; met
duizenden lichtflitsen werd het zonlicht door
de zware dauwdroppels op het gras en in de
hagen weerkaatst; „een toovertuin", dacht
Sally, ondanks al haar ellende. Maar al werd
hierdoor het afstand-doen dubbel moeilijk,
geen oogenblik aarzelde ze, niet één keer
keek ze om.
De kortste weg naar de aanlegplaats van
de boot was langs het strand. Behoedzaam
sloop ze over den grasrand om zich niet
door het knerpen van het grint te verraden
den tuin door. Niemand zag haar weggaan,
niemand zag hoe ze met afgewend hoofd de
kleine, marmeren bank voorbij liep en langs
de houten trappen naar het strand daalde.
En niemand lette op haar, toen ze op weg
naar den steiger de hoofdstraat van het kleine
dorp doorliep; Mrs. Shandish had in een op
zicht gelijk gehad: in het donkerblauwe man-
telcostuum met het kleine zwart-strooien
hoedje viel ze niet op.
Op de boot bleek de fortuin haar gunstig.
Onder de talrijke passagiers was er niet één,
die door kleeding of manier van optreden be
wees, tot de meer gegoede kringen van het
eiland te behooren, zoodat de overtocht zon
der één vermeldenswaardig incident afliep.
Na aankomst aan den steiger op het vaste
land ging ze, achter haar medepassagiers aan,
het stationnetje binnen, waar de trein onge
duldig puffend en groote wolken stoom uit-
stootend op de passagiers van de vroegboot
stond te wachten. Tot haar teleurstelling
bleek het een echte boemel te zijn; na een
eindelooze reis kwam ze pas tegen den mid
dag in Provindence aan. En daar ze, na een
kort oponthoud daar, door haar onbedreven
heid weer een boemel koos, duurde de ver
moeiende reis in de snikheete wagons nog
een uur langer dan noodzakelijk geweest zou
zijn.
Gelukkig had ze van de twintig dollars,
haar bridgewinst van den eersten dag, na af
trek van de kleine sommetjes, die ze geduren
de de drie volgende, minder gelukkige dagen
verloren had, juist genoeg overgehouden om
de kosten van haar haar reis en een eenvou-
digen lunch in New Haven te bestrijden.
Maar daarmee was haar beurs dan ook uit
geput; ze kwam in New York terug, zooals
ze vier dagen geleden weggegaan was: plat
zak!
De stad ontving haar met het oorverdoo
vend lawaai van altijd; Sally leek het echtei
toe, of het bekehde geluid anders klonk dan
gewoonlijk, of zich in de combinatie van ge-
krijsch en gegrom een triomfantelijke toor
over den gedwongen terugkeer van haar ont
snapte prooi mengde.
En de hitte! Nog feller dan op den dag
van haar vertrek, lag het asfalt onder de
verzengende zomerzon te blakeren; nog druk
kender dan een paar dagen geleden leek haar
de broeiend-warme lucht, die in de straten
bleef hangen of, misschien leek het alleen
maar zoo na de weldadige koelte van het
eiland-klimaat.
Gedreven door een onverklaarbaar gevoel,
vermeed ze Park Avenue; langs Lexington
Avenue, een omweg, welke haar in de heer-
schende temperatuur dubbel zwaar viel, zocht
ze dat gedeelte van het groote huizen-com
plex te bereiken, waar ze „thuis" hoorde.
Met gebogen hoofd liep ze langzaam voort;
ze had een gevoel, of er lood aan haar schoe
nen zat, of de kleine, elegante handtasch een
dood gewicht was, dat ze geen minuut langer
kon voortsleepen.
(Slot v