Vreugdebetoon over de geweldige overwinning
EXTRA EDITIE
Het reageeren der buitenlandsche pers
'Ut WOENSDAG 16 JANUARI 1935
HELDERSCHE COURANT
DE KLOKKEN BEIEREN OVER SAARLAND
(van onze eigen verslaggever)
Ontzettende drukte l„ de straten.
Maandag 4 uur.
De uitslag is nog niet bekend. Men moet
zelfs op den Wartburg nog beginnen met
tellen, maai toch, zooals ik reeds schreef de
reus, het Deutsche Pront, heeft zijn tegen
stander weggevaagd! Dit weet men, dit voelt
ieder!
Ik moet postpapier koopen, mijn papier is
op. Een winkel van kantoorbehoeften wil ik
binnengaan! Honderden mannen, vrouwen en
kinderen persen bjj elkaar in de winkelruimte
Ze koopen hakenkruisvlaggen van papier'
Hitler-bekers, portretten van den Führer
Schrijfpapier? Vanavond om 11 uur
ben ik nog niet aan de beurt, daar is geen
fcjjd voor!
In het groote Passage-warenhuis word ik
ra een kwartier wachten, geholpen. Ook hier
drommen menschen met verheugde gezichten
langs de toonbank. Ook hier wordt koorts
achtig gekocht. Al wat insigne voor den
Führer is, vliegt weg. Uit alle huizen steken
witte vlaggestokken.
Eindelijk heb ik mijn postpapier en sta
weer buiten.
Een roes van vreugde heeft zich van alle
Inwoners meester gemaakt.
Buiten klateren de lichten. De bogen van
de bruggen over de Saar stralen in electri-
schen glans. Het stadhuis baadt in een alias
overtreffende lichtstraling. Hier in Saar-
brücken is de superlatief, de overtreffende
trap, van uitgelaten feestroes. Officieel weet
men niets en toch, men weet Alles!
Iedereen schreeuwt het uit met een
vreugdekreet: „Wij hebben Duitsch gestemd!"
Op de hoeken van de straten staan zielig
de jongens met Status quo-kranten. Men hin
dert ze niet, veel erger: men verklaart ze
dood!
In de feestelijk versierde straten zie ik een
auto stilstaan. Een man komt er uit. Han
den gaan in de hoogte: Heil!
Dat is Röckling, de president van het
Duitsche front, zegt mijn begeleider en
weet u wie die andere meneer is, die lange,
met den bontkraag op zijn jas?
Direct herken ik hem. Het is een figuur,
die wereldbekend is. Von Papen.
Ook hij heeft hier, als oud-Saarlander zijn
stem uitgebracht.
„Een verkiezingskrantje".
Er hebben maar heel weinigen niet ge
stemd, dat is zoo'n beetje bekend. Men schat
hun aantal op slechts 2 pet.
Ongetwijfeld, enkele kleine strubbelingen
uitgezonderd, werd de discipline door het
Duitsche Front gehandhaafd. Om het voor
hem zoo gunstige resultaat te verkrijgen,
heeft het ook heel wat kosten moeten maken.
Vooral met drukwerk is slag geleverd. Niet
op bekrompen manier. Het Duitsche Front
heeft een verkiezingskrant uitgegeven, en wel
iets, dat tot dusver nog nicht da gewesen
ist. Deze krant bestaat n.1. uit 208 bladzijden
en heeft een gewicht van 1(4 kilogram. Dit
was het 3e extra nummer (een Sondernum-
mer, noemt de Duitscher het), dat deze partij
uitgaf. Het is, evenals de vorige Sonder-
nummers kosteloos in geheel Saarland ver
spreid.
In het andere kamp kon men niet doen,
Wat zij deden, 't Was hier ook, zooals ik
schreef, de reus tegenover den dwerg.
Verkiezingsvaria.
Tot Zondagmorgen toe, was er haast geen
pijl op te trekken.
De Duitsche Fronters riepen: „Wij hebben
2000 nieuwe leden", de Status quo-ers ant
woordden: „Wij hebben er 4000 nieuwe bij-
gekregen."
Nu beweert het Eenheidsfront, dat door de
Hitlerjongens, alle biljetten en reclameplaten,
die door de Status quo-partij uitgegeven wer
den, vernietigd is, dat van 700 groote affi
ches 500 totaal afgescheurd zijn, dat aan
plakborden weggenomen zijn. Het kan zijn.
Maar ik heb menige nacht uren over de stra-
ten geloopen, vaak om 3 uur en 4 uur des
nachts, maar ik heb geen enkele afgescheur
de plaat gezien. Wel heb ik vernomen, a
toen het Eenheidsfront in 80 Saarlandsche
bioscooptheaters een propagandafilm wilde
vertoonen, de kino-directeuren zoodanig door
het Deutsche front en Hitler-jongens werden
bewerkt, dat ze alle tachtig het niet aandurf
den om deze af te draaien.
Het Duitsche Front is machtig! Het w
een reus en na 13 Januari zou het de ino
directeuren leelijk opgebroken hebben.
Het was dus, niettegenstaande ook Frank
rijk er bij geïnteresseerd was en oo c van
zijde propaganda werd gemaakt, een s nj
met zeer ongelijke wapenen.
Niet alleen Duitschland heeft Dultschc"
uit de verste hoeken der aarde opgehaald,
Maar ook Frankrijk deed dit.
Vandaag was ik op een reisburea
sprak ik iemand, die werkzaam is
Hij was een kiezer. Tnrkiie
- Een klein ritje, zeg ik, even uit Turkqe
hierheen! ,of i,
- Ach, wat, antwoordt hij lachend, dat is
nog maar een peuleschilletje! Gis eiav
mijn hotel vertelde iemand me, dat hu heeie-
maal uit het Noorden vanSlb®r
men was! Hij kon niet meer op tijd in Saa
brücken zijn, Toen hebben ze vb°' he t
Koningsbergen een vliegmachine klaar gez
en die heeft dezen,man, .elke jjj-
bracht. ,H„
Toen ik gisteren even een koi t treim 1
maakte, zag ik veel deftige FranQaises, en
ook eenvoudige huismoeders, die uit la p
frankrijk kwamen. Vrij reizen! Koot r'^
Een dagje uit! Alles voor la patne.
Status quo, geen Duitschland, maarLa
France! Dit heeft niet veel gebaat.
Sommigen meenen, dat Frankrijk volgens
recht ook zijn soldaten, die destijds in het
Saai gebied „woonden", als stemgerechtigden
kon laten optreden.
Dit is niet gebeurd. Het zou absoluut een
slechten indruk hebben gemaakt.
Tegenover mij in het boemeltreintje zit een
jonge man.
Ook stemmen, vraag ik. Ook pour la
patrie
De jongeman knikt, ook hij heeft vrij rei-
zen. Op kosten van Frankrijk komt hij, van
het eiland waar Napoleon geboren is, van
Corsica.
Het lokaaltje staat stil in Saarbrücken. De
Corsicaan loopt nog even met mij op. Een
klein opstootje ontstaat, de politie rijdt toe en
komt ook in onze buurt. De Corsicaan en ik
komen in den knel.
Ho! zeg ik tegen een agent, die met zijn
gummistok zwaait, stop even vader!
U mag hier niet loopen!
Mag ik wel, zeg ik, 'k ben van de Pers.
Ik toon mijn kaart van de Plebiscietcommissie.
En die man dan, zegt de agent op Na
poleon wijzend.
Is ook van de Pers, jok ik; hij is mijn
teekenaar!
Met een brutaal gezicht trek ik den Corsi
caan mee en help hem uit het tumult.
Waarom ik dit zoo uitvoerig vertel? Om
dat die Corsicaan uit pure dankbaarheid mij
's avonds op de thee vroeg en mij veel in
teressants van Corsica vertelde en waar in
zijn stadje ook veel pêeheurs, visschers en
matrozen wonen en ookbandieten, was
dit zeer aardig. Volgende week zou hij een
brief schrijven over de marinelui en visschers
op Corsica.
Misschien is het wat voor uw courant,
zei hij.
Stipt worden de instructies opgevolgd.
Het volgende tafereel waarin een majoor
der mariniers een hoofdrol vervult, toont u,
hoe strikt men zich aan de instructies hield.
Het gebeurde bij een stembureau.
De auto waarop de majoor met zijn man
nen rijdt, houdt met een ruk stil voor een
stembureau.
De bemanning, tot de tanden gewapend,
springt op den grond.
Voor den wagen staat een korporaal, ter
linkerzijde drie mariniers, ter rechterzijde
drie mariniers en achter den wagen 1 mari
nier. Met twee andere mariniers gaat majoor
Weiland het stemlokaal binnen. Het was bij
de Fransche grens.
In dat gebouw zijn twee stembureaux on
dergebracht. Volgens de voorschriften, waar
van absoluut door de Hollandsche militairen
niet mag worden afgeweken, moeten in den
wagen, ter controle, een voorzitter van het
stembureau en twee bijzitters meerijden naar
Blieskastel, ter begeleiding van hun bus.
Nu komen de mariniers triomphantelrjk met
de stembus aandragen en plaatsen die op den
wagen. Drie man mogen en moeten er mee,
niet meer en niet minder.
Doch de voorzitter van het 2e stembureau
wil ook mee.
All right, zegt majoor Weiland, maar ik
heb instructies niet meer dan drie man mee
te nemen. Als één van de bijzitters verdwijnt,
vind ik het goed.
Doch geen der bijzitters wil er af.
Wat heb ik nou op mijn wagen? zegt de
majoor tegen dien deftigen burgemeester. Ik
heb instructies van het hoofdkwartier: 3 man
en geen 4, dus, zegt hij: een burgemeester of
een bijzitter er af!
Nu begint die burgemeester een speech te
houden, of hij een begrooting verdedigt in zijn
13— Klap dicht den wagen, zegt de majoor.
Opstappen! Er zijn drie man; aan de wet is
voldaan. We gaan verder.
Rrrrr, de auto gaat er vandoor en de bur
gemeester blijft, de handen in de hoogte,
staan.
Het Duitsche Front heeft gepoogd de stem
men en de stemmers toch extra te controlee
ten want in vele huizen werden papieren uit
gereikt waarop den kiezer verzocht werd, mee
te deelen, waar hij gestemd had, of hg ge
stemd hak en zoo niet, waarop hq thuis.ge-
Weven was? Dit was geheel in tegenspiaaK
met de bedoeling van de Abstimmungscom-
missie en die gaf den leider van het duitsche
Front een hartige uitbrander en v«-bood dit.
Het gebeurde in de buurt van St. Ingbert,
dat men een status quo-man verhinderde zijn
- \p verlaten en men dreigde hem de
beenen stuk te slaan, als hij toch ging. Deze
QUO-er werd in een specialen politie
auto afgehaald en heeft toch zijn stem kun
nen uitbrengen.
HetlHkTwef af dit vreedzame gebouw her-
in een fort. Overal Tommies en
schapen is lb geweren en bajonetten.
agenten, mita^Ueurs, &e de stembus.
sefJtlet "aarvoor zij aangewezen
wS wordftn dehioote zaal het laatste be
drijf van den 7eer^rtrlhfbgikPeook daarvoor
Een speciale kaa tQch desniettegen-
weten te kr'fen' aan dei» lijve gevisi-
staande wordt iedeieen
teerd. Sommigen protesteeren, zeggen, dat ze
heel nette jongens zijn. Maar de dienstdoen
de militairen wijken niet af van hun orders.
Een vreemde aanblik biedt de groote Wart-
burgzaal. Direct vallen de zestig tafels op,
waaraan verschillende burgemeesters uit Hol
land, Luxemburg en Zwitserland hebben
plaats genomen. Heel ongegeneerd zitten ze
daar in hun hemdsmouwen, zelfs hebben de
meesten hun vest uitgedaan. Op de tafels lig
gen groote witte zakken. Hierin, vertelt mijn
buurman, liggen de legitimatiebewijzen van
de kiezers. De zakken zijn nog geplombeerd.
Die arme burgemeesters! Ze zijn gevangenen
tot den volgenden dag. Ze mogen met nie
mand praten, met niemand een teeken wis
selen.
Uit al die gekleurde hemden probeer ik den
Helderschen burgemeester te visschen, maar
het is onbegonnen werk.
Honger behoeven de burgemeesters echter
niet te lijden, want een rijk voorzien buffet
staat tot hun dienst.
De persfotografen zijn natuurlijk met hun
broeders van de film in grooten getale aan
wezig. Er zijn zeker 350 journalisten.
Op de tafels liggen nu een half millïoen
blauwe couverts. Ook staan er cartonnen doo-
zen waarin de stembriefjes gesorteerd wor
den.
Men heeft eigenlijk heelemaal geen erg, dat
hier een stuk wereldgeschiedenis wordt ge
speeld.
Er mag niet gerookt worden, staat met
groote letters aangegeven, maar men puft de
eene sigaar na den andere. Er zijn naar ik
verneem 529,005 stemmen uitgebracht.
Na de stemming!
De Saarlanders zijn zoo lekker als kip!
Een juffrouw in een boter- en kaaswinkel
vertelde me, dat alle Saarlanders uitgenoodigd
werden, een paar weken vacantie in 't Rijk
door te brengen en dat zij er al op vlast, naar
het strand van Norderney te gaan. Bergen
en bosschen ziet ze genoeg, maar de zee, die
heeft ze nog nooit gezien!
Von Papen heeft een officieele verklaring
afgelegd, vertelt mij een Deensch verslaggever,
hij heeft gezegd als het Saarprobleem wordt,
opgelost, zal het een verademing beteekenen
en er zal een goede verstandhouding tusschen
Frankrijk en Duitschland komen.
De gevallen beslissing is volgens Von Papen
het behoud van de vrede.
De stembus heeft gesproken. Ondanks men
als neutrale er nuchter tegenover moet staan,
grijpt het geweldig gebeuren je aan.
Over Saarbrücken en door het Saarland
beierden de klokken en trekken de menschen
in feestgewaad door de straten.
De kinderen hebben vrijaf, ik zie ze met
sleetjes op den schou »er in de richting va~* de
bergen gaan. Ook ',ie ik ski-loopers. Vandaag
werkt niemand Saarland is teruggekeerd
naar Duitschland.
In Saarbrücken gaan de dennetakken van
de vlaggenstokken.
Het vlaggenverbod bestaat niet meer. Met
machtig geweld beieren de klokken over de
hoofden der compacte menschenmassa, die
voor de Wartburg staat. De Bahnhof-
strasse is als een mierennest. Overal wap
perende vaantjes. Overal vlaggen! Mannen
en vrouwen schudden elkaar de hand. Duizen-
de malen aan de armen op. Heil! Het groote
portret van Hitier, waarover ik reeds schreef,
staat nu onbedekt. Var» het hakenkruis is ook
het doek weg. Hitier kijkt levensgroot op het
volk, dat door de Bahnhofstrasse trekt, het
volk dat Duitschland koos. Voor 't portret
blijven ze staan.
„Heil!" roepen de mannen en heffen de
hand op.
De statos-quo is dood. Zielig loopen enkele
voormannen door de straten. Schuw kijken ze
soms om...
Ik geloof niet, dat zij iets te vreezen heb-
ben, het Saarvolk is goedmoedig.
Ach wat, zei gisteren een postambtenaar in
de perszaal, dacht u, dat wij in de groote
vreugde die ons bezielt, zoo kleingeestig wa
ren ons te wreken! Wij zullen vergeten en
vergeven, alléén, en dreigend flikkerden zijn
oogen, de leiders, de cnheilstichters, die ver
geten we niet.
Saarbrücken kan nu feestvieren, want in de
■Wartburgzaal zijn de cijfers bekend gemaakt.
i De heele wereld heeft geluisterd, meer dan
1 90% voor Duitschland!
Allen hebben zich in de Wartburg van hun
zetel verheven.
De Duitsche journalisten, wie kan het hen
kwalijk nemen, zijn in een overwinningsroes.
Daverend klinken hun toejuichingen, en deze
culmineeren in het oude Deutschland-lied.
De dageraad is doorgebroken Langs de
oevers van de Saar en in de nooge bergen,
in de kleine huisjes, waar nog voor vele ra
men een kerstboom brandt, is vreugde. Ze
hooren de klokken beieren, daaronder! Ze
weten het, Saarland is weer Duitsch! De
stem van het bloed heeft gesproken. Het Va
derland riep hen!
Het is niet direct Hitier, die overwon, al
wordt hij ook in 't Saargebied door het over-
groote deel veraigood. Wie overwon, was de
Heimat, het Vade land. Dat was de band die
sterker is dan de band van een poiitieke par
ty.
De klokken beieren in het land
van de Saar.
Nog zie je niet veel bruine uniformen in
Saarbrücken. Officieel is deze nog verboden.
De Volkerenbond moet nog beslissen. Offi
cieel is Saarland nog Volkenbondsland, be
hoort het nog tot Drüben, tot den Reus, die
het met 90%, een bljjk van liefde gaf, maar
toch Saarbrücken is 90% meer Duitsch dan
Berlijn.
Duitsche liederen stijgen op. Schor schreeu
wen zich de kelen. Heil! Heil!
Overmoedig gaan de Hitleraanhangers door
de straten. Ze hebben zwarte rijbroeken aan
en een pet, die op een schipperspet lijkt met
een heel klein insigne.
Het lijken allemaal wel cavaleristen, want
met groote zwarte rijlaarzen onder een nik
kelen glinsterend spoor, loopen ze dreunend
over de Mainzer-, Bahnhof- en -teichstrasse,
iiber alles en het Horst Wessellied.
De straatmuzikanten zijn ook in Holland
veel Duitschers, naar nu lijkt het wel alsof
al die Hoempa's ook ter abstimmung zijn ge
komen en nu zitten ze in café's, conditoreien
en op straat en reeds in den vroegen morgen
daveren de klanken uit de koperen instrumen
ten je tegemoet. Op de hoeken der straten
staan ze.
Niemand hindert hen. De Saar-politie
brengt zelf de Hitler-groet. Wie maalt er nog
wat om den armen heer Knox, daar in het
regeeringspaleis Der gehtten Bürckel,
onze Bürckel, die komt in zijn plaats!
Bommen worden geworpen, maar ze zitten
vol hakenkrulsconfetti.
Het huis der Socialisten ligt eenzaam.
Men is daar doodsbang, doch tot nu toe is
men niet gemolesteerd. Hoe het vandaag ver
der zal afloopenniemand kan het voor
spellen
Velen zeiden mij: ach, wij zijn veel te
blij, dat we weer Duitscher zijn. wat kunnen
die paar tegenstanders ons schelen.
Zullen allen er zoo over denken?
Het is te hopen, maar overal zijn extre
misten en het is niet te wenschen, dat hier
les extrêmes se touchent.
Na den uitslag. Toespraak van
Bürckel.
Nadat de Duitsche radio gisterenochtend
den uitslag had omgeroepen, heeft Bürckel,
de gevolmachtigde van Hitier, een korte toe
spraak gehouden, waarin hij het resultaat
aan den leider en rijkskanselier bekend
maakte en die met de woorden eindigde:
„Adolf Hitier, de Saarbevolking is weer
Duitsch, wees gij hun beschermheer, want gij
zjjt Duitschland, ons Duitschland".
De rede van Hitier.
Een oogenblik later klonk de stem van
Hitier door de microfoon, welke rede wij reeds
in ons blad van gisteren opnamen.
Minister Goebbels over de over
winning.
Na den Leider sprak dr. Goebbels voor de
radio. Hij zeide o. a.: Duitsch volk! De beslis
sing is gevallen, onze Duitsche broeders en
zusters hebben in de steden en dorpen van het
Saargebied met het stembiljet ons Duitsch
vaderland verdedigd.
Mannen en vrouwen van alle standen en be
roepen hebben de geheele wereld te kennen
gegeven: Dit land is Duitsch en Duitsch zal
het eeuwig blijven! Wij antwoorden hun: Gé-
lijk gij ons trouw zijt gebleven, zoo zullen wij
tot U in trouw en broederlijke verbondenheid
staan. Bewogen verheffen wij ons hart tot
God, die onzen strijd om Duitsch land zoo
zichtbaar zijn zegen heeft gegeven.
GENEVE EN HET SAARGEBIED.
De correspondent van de N. R. Crt. te Ge-
nève schrijft:
Reeds voor zeven uur midden-Europeesche
tijd stroomden gisterenmorgen de Volken-
bondsjournalisten naar het Volkenbondsge
bouw, in de hoop daar nog voor de officieele
verkondiging van het resultaat der Volken
bondsstemming in het Saargebied door de
radio de met groote spanning door de heele
wereld verwachte cijfers te zullen vernemen.
Hun hoop is niet verwezenlijkt; de strenge
voorzorgsmaatregelen van het Volkenbonds
secretariaat tegen ieder uitlekken van het
geheim voordat het oogenblik der officieele
bekendmaking zou zijn aangebroken, zijn dit
maal afdoende geweest. Eerst kwart over
acht, toen de radio van alle landen het ge
heim der stembus reeds ontsluierde kwamen
ook wij te Genève in het bezit van het door
het Volkenbondssecretariaat ten dienste van
de leden van den Volkenbondsraad en van de
Volkenbondsjournalisten vervaardigde com
muniqué, dat het resultaat openbaar maakte,
't welk gisterenochtend 6 uur (alles Midden-
Europeesche tijd) telefonisch door president
Rohde aan het Volkenbondssecretariaat was
medegedeeld..
Toen bekend was, dat de geweldige meer
derheid van 90 pet. der stemgerechtigden
zich ten gunste van den onmiddellijken terug
keer van het Saargebied naar Duitschland
had uitgesproken, was het iedereen terstond
duidelijk, dat het Saar-vraagstuk thans voor
Genève had opgehouden een vraagstuk te
zijn.
DE COMinSSIE-ALOISI ZAL REEDS
VANMIDDAG BIJEENKOMEN.
Reeds heden de beslissing over den
terugkeer van het Saargebied naar
Duitschland?
De Volkenbondsraad heeft gisterenochtend in
een bijeenkomst achter gesloten deuren ken
nis genomen van het resultaat der volks
stemming. Discussies zijn hierover niet ge
houden, doch de Raad heeft de commissie-
Aloisi uitgenoodigd om reeds spoedig bijeen
te komen, om een voorstel aan den raad uit
te werken over het gevolg dat de Volken-
bnodsraad thans aan de stemming zal moeten
geven. Men verwacht, dat de Volkenbonds
raad reeds heden een eerste rapport van de
commissie-Aloisi voor zich zal hebben, waar
in de terugkeer van het Saargebied naar
Duitschland zal worden voorgesteld.
De Raad zal deze beslissing dan heden kun
nen nemen, zoodat de overgangstijd wellicht
reeds eind Februari zal kunnen afloopen en
Duitschland reeds op 1 Maart het bestuur
over het Saargebied in handen zal krijgen.
Hetgeen natuurlijk met het vertrek van de
Volkenbondstroepen gepaard zal gaan.
In Volkenbondskringen is men vrijwel alge
meen ten hoogste voldaan over den duide-
lijken afloop van de volksstemming waarvan
men een gunstigen invloed op de pacificatie
van Europa verwacht. Aller krachten kunnen
geconcentreerd worden op de oplossing van
het ontwapeningsvraagstuk en op den terug
keer van Duitschland naar Genève.
DE COMMISSIE-ALOISI SPREEKT ZICH
UIT VOOR TERUGKEER VAN HET
SAARGEBIED NAAR DUITSCHLAND.
Naar Reuter uit Genève meldt, heeft de
commissie-Aloisi in haar vergadering van
gisterenochtend besloten den Volkenbondsraad
in beginsel terugkeer van het Saargebied naar
Duitschland aan te bevelen.
KOLONEL HOUSE OVER HET
SAARGEBIED.
Een herinnering aan de dagen van Versailles.
In het Amerikaansche tijdschrift Liberty is
een artikel verschenen, dat betrekking heeit
op de gebeurtenissen, die zich tijdens de on
derhandelingen te Versailles hadden afge
speeld.
De schrjjver, kononel House, deelt daarin
mede, dat president Wilson met direct vertrek
had bedreigd, voor het geval Foch en Clemen-
ceau er op zouden blijven staan, dat het
Saarbekken bij Frankrijk werd gevoegd.
House had daarop het compromis voorge
steld, waarbij het Saargebied onder het be
stuur van den Volkenbond werd gesteld.
De schrijver verklaart dan woordelijk: „De
zucht tot wraak en de hebzucht der Gealli
eerden was destijds sterker dan hun eigen
vredeswil, en zelfs dit compromis dat thans
tot de volksstemming heeft geleid, heeft 15
jaar lang als een molensteen aan den hals
van Europa gehangen."
Max Braun.
Max Braun, de leider van het totaal ver
slagen eenheidsfront had, meldt de corr. van
de N. R. Crt., nog een persconferentie aan
gekondigd in een localiteit, die wij gesloten
vonden, na de stemming. Wij hooren dat zij
verplaatst was naar de Arbeiterwohlfart. In
dat gebouw blijken zich de autonomisten te
hebben geconcentreerd; als gij wilt kan mep
ook zeggen: daar waren zij heen gevlucht op
de bovenverdieping. De persconferentie-Braun
ziet er ellendig uit. Hij uit eenige nietszeg
gende volzinnen omtrent doorstrijden op an
deren grondslag, tekort schieten van de po
litie en „als wij dezen dag maar te boven
komen.", Zooals het er nu uit ziet zal dat
wel gaan; het is toch de bedoeling van de
regeering in Duitschland, alsook van de lei
ding van het Duitsche front hier, dat geen
excessen voorkomen, vooral niet onder de
oogen van internationale getuigen. Daar
door kan het effect van de groote overwin
ning immers alleen maar worden geschaad.
Op het oogenblik is voor het gebouw van
de „Arbeiterwohfahrt" politie geconcentreerd;
dat is ten deele een bescherming; het schijnt
echter ook dat de politie eenige lieden in het
gebouw zoekt.
Honderd politiemannen ontwapend.
Men weet dat gisterennacht honderd man
van de politie zijn ontwapend, verschillende le
zingen deden daaromtren'. tie ronde. Daarover
hebben wij majoor Hennenessey, den Engel-
schen chef van de politie ondervraagd, hij
antwoordde, dat het z.g. emigranten zijn. In
alle geval zijn ze republikeinen, maar van
een oproer is geen sprake geweest en even
min van heimelijke ontwapening. De man
nen en de wapens hebben wij beiden, zeide
Hennessey, de mannen hebben echter de wa
pens niet. Er zijn gevallen tegen de tucht
voorgekomen, maar daarover laten wij niets
uit.
Vlak naast de Arbeiterwohlfahrt is het
huis, waarin het bureau van de krant van
Hofmann, den autonomischen katholiek,
gevestigd. De voorgevel gaat schuil onder
hakenkruisvlaggen en zwart-wit-roode vlag
gen.
„Gelukkig maar dat alles achter den rug
is". „Wij zijn het dan toch allemaal eens", dat
zijn de woorden, die de menschen elkaar toe
voegen als zij verheugd elkaar de hand schud
den. Nu komen kleine groepen op straat met
vaandels en in den pas marcheerend. Zij wor
den luide begroet. De bevolking zoekt naar
menschen die toegejuicht kunnen worden; zij
juicht de politie toe; zij juicht de auto's toe,
die rijk versierd zijn met nationale emblemen;
eenige daarvan komen al uit het rijk.
Het D.N.B. over Max Braun.
Het D.N.B. meldt uit Saarbrücken:
Op het laatste oogenblik heeft Max Braun
nog gepoogd de buitenlandsche pers voor zijn
plannen te winnen door den heeren een uit-
noodiging te zenden voor een vanmorgen te
8.15 u. te houden persconferentie, waar hij
met den communist Pfordt over de beteekenis
van den uitslag zou spreken. Misschien zal hij
nog probeeren een anti-semietische pogrom-
stemming te ontketenen omdat hij daarvan
nog eenig effect in sommige buitenlandsche
bladen verwacht. Maar hij werd slechts uit
gelachen en als niet meer aanwezig beschouwd
en dit is wel zijn allergrootste verdriet.
Het bureau voegt hieraan toe, dat de socia
listen en communisten, die bij het plebisciet
tegen Duitschland hebben geageerd, onder be
scherming staan van den Volkenbond en de
regeeringscommissie in het Saargebied.
Zij hebben weinig te vreezen gedurende den
tijd dat het Volkenbondsregime nog duurt en
als zij verstandig zijn zullen zij voorgoed het
Saargebied verlaten vóórdat het tot Duitsch
land terugkeert.
Een putsch-poging van Separatisten?
Het D.N.B. beweert verder, dat gister bij
de politie-autoriteiten te Saarbrücken in de
avonduren bekend werd, dat de door Macht
aangeworven z.g. afdeeling buitengewone po
litie, 120 man tellende, het plan had een sepa-
ratistischen Putsch te arrangeeren. De lei
ders, emigranten, wisten te vluchten; de man
nen, van wie 90 emigranten zouden zijn. zijn
verhoord.
In verband met dit Putschplan zijn. naar
het D.N.B. nader meldt, gisterenochtend de be
ambten Gericke, Christ, Wagner, Edelmut,
Paul en Loriot, allen „Duitsche. emigranten",
gevangen genomen. Verder is de vriendin van
Machte, Else Haas, gearresteerd.
Volgens een rapport zouden eenige commu
nistische politier »nten voornemens zijn ge
weest, een Putsch uit te voeren, en de andere
politie-beambten te ontwapenen.
Toen het plan echter ontdekt werd, zijn de
twee leiders naar Frankrijk get'lucht. Vol-
