Buitenlandsch Overzicht.
Wie lijkt het meest op het Blue Band meisje?
oetbal
iefde
NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA
No. 7607
eerste blad
DONDERDAG 13 JUNI 1935
Koning Georg lijdt aan
bronchitis.
De Vicieuze bewapeningscirkel.
Het publiek heelt op overtuigende wijze
zijn oordeel uitgesproken: No. 23 is met tien
duizenden stemmen meerderheid gekozen.
Aan deze jongedame hebben wij het bedrag
van duizend gulden uitgereikt.
De jury is thans bezig de overstelpend vele
rijmpjes te beoordelen - een zeer omvangrijk
werk - waarmede zij waarschijnlijk niet eer
der dan aan het eind van deze maand ggpg |5§\ IEL gjf§
gereed zal zijn. De beslissing zal aan de fl BE RAND
betrokkenen direct worden medegedeeld. EliP H& H§
Wij danken het Nederlandse publiek
voor de overweldigende medewerking en
deelname. Vele tienduizenden gezinnen
hebben zich met onze „Blue Band Prijsvraag
beziggehouden en evenzovele hebben zich
thans opnieuw kunnen overtuigen van de
VOORTREFFELIJKE BLUE BAND KWALITEIT
Het publiek weet wat het kiest:
0
COURANT
Abonnement per 3 maanden bij vooruitbet.: Heldersche Courant nn
Anna Paulowna, Breezand. Wieringen en Texï t 165 J
derl. Oost- en Weat-Indië per zeepost f 2,n 1 binnenJand f 2—
landen t 3.20. Losse nos. 4 ct fr p T Jt* °Verige
Zondagsblad resp. fo.50, f0 70 f0 70 f i ma ™eekabonnement«
f 170 ï0 fl Modeblad resp. f 1.20, fl.50, f 1.50,
Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag
Redacteur: P. C. DE BOER
Uitgave N.V. Drukkerij v/h. C. DE BOER Jr.
Bureau: Koningstraat 78 Telefoon: 50 en 412
Post-Girorekening No. 16006.
ADVERTENTIE Ni
20 cL per regel (galjard). Xngez. medsd. (kolombreedte als redaction. tekst)
dubbele prijs. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur) bij vooruitbetaling
10 ct per regel, minimum 40 ct.; bij niet-contante betaling 15 ct per regel,
minimum 60 ct (Adres Bureau van dit blad en met brieven onder nummer:
10 ct per advertentie extra). Bewijsnummers 4 ct
De scherpe redevoering van Mussolini tegen Engeland; men
vreest het uittreden van Italië uit den Volkenbond. Het corv
fhet tusschen Bolivië en Paraguay. De spanning in het Verre
Oosten.
De dikke
woorden van
Mussolini.
Wie eenmaal gesto
len heeft blijft altijd
een dief. Dat onder
vindt Engeland den
laatsten tijd in meer
dere of mindere mate,
nu het zich ingelaten heeft met het conflict
tusschen Italië en Abessinië. „Houd je
mond", heeft Mussolini Engeland toegevoegd
en „bemoei je met je eigen zaken en niet
met de onze. Of ben je vergeten hoe jezelf
BENITO MUSSOLINI.
aan je koloniën gekomen bent?" Ja, Mus
solini houdt er van de dingen maar bij hun
waren naam te noemen en ais luj het op z'n
beupen heeft, is hij niet op z'n mondje geval
len.
„Ja„, verontschuldigt zich Engeland, we
leven nu in een anderen tijd en wat vroeger
gebeurde, kan men nu maar niet meer doen.
Alles goed en wel, meent Mussolini, maar ik
zal m'n eigen boontjes wel doppen en jullie
houd je maar buiten mijn zaken. Daar zit
Engeland nu en daar zitten de nadere mo
gendheden. Ze willen graag goede vrienden
blqven met Italië, maar wat het in Abessi
nië uitspookt kan toch maar niet getole
reerd worden? Ze weten zich eerlijk gezegd
met het geval geen raad, bevreesd als zij
zijn dat Italië, bij al te veel complimenten
van zijn mede-Volkenbondsleden, den Vol
kenbond den rug zal toekeeren. Ja, ja, zoo'n
volkenbond is toch maar een nuttige instel
ling... zoolang er geen conflicten zijn en de
heeren in genoeglijken kout aan het meer
van Genéve door kunnen brengen. Edoch...
zoodra steken er donkere wolken op, of de
diplomaten, kruipen in hun diplomatieke
stulp en zien met angst en vreeze naar de
ontwikkeling van den toestand, zonder dat ze
een mond open durven doen.
De redevoering van Mussolini, waarvan we
in ons vorig overzicht een uittreksel gaven,
heeft begrijpelijkerwijs nogal wat commen
taar uitgelokt. De Nw Rott. Crt. schreef er
o.m. over:
Wij zouden er niet gaarne voor instaan,
dat Mussolini's woorden niet door overeen
komstige daden zullen worden gevolgd.
Maar, waarschijnlijk lijkt ons dat niet, zoo
wel op grond van gedane ervaringen als van
den. toestand van het oogenblik. Als Musso
lini voor een zeer gevaarlijk avontuur stond,
zou hij zich wachten, Engeland te prikkelen,
zooals hij het op dit oogenblik doet. Enge
land is voor hem het gevaarlijkste land. Niet
dat hjj onmiddellijk een blokkade in de Mid-
dellandsche kuststeden door de Britsche oor
logsvloot hoeft te vreezen. Zóóver denkt op
het oogenblik geen enkele Engelschman en
zeker ook Mussolini niet. Maar oeconomisch
en financieel heeft de Duce op het oogenblik
meer dan ooit reden, Engeland te ontzien. De
vriendschap van Engeland te ruilen voor die
van Duitschland moet niemand gevaarlijker
nu voorkomen, dan juist Mussolini. Het rond
stappen van Goering in den Balkan zal hem
wel niet beter van vertrouwen gemaakt neb
ben. Niet om het effect. Want zoolang
Duitschland in die wereld geen ernstige diplo
maten uitzendt, heeft Rome niet al te
veel vreezen.
De rede van Mussolini wordt, naar Reuter
meldt, te Londen opgevat als een duidelijk
bewijs, dat Italië zich niet van zijn gedrags
lijn ten opzichte van Abessinië zal laten
afleiden.
De rede van Mussolini is blijkbaar een on
middellijk antwoord op het Lagerhuisdebat
over het Italiaansch-Abessinische conflict.
Het is duidelijk dat men zich hier ongerust
toont over den loop der gebeurtenissen waar
over men versteld staat.
De Dailey Telegraph beantwoordt het ge
blaf van Mussolini op Sardinië met een ern-
stigen uitbrander aan zijn adres, waarin zij
zegt, dat, wat de vroegere methoden van alle
landen bij de verwerving van koloniaal bezit
ook geweest mogen zijn, een radicale veran
dering op dit gebied is ingetreden door de
overeenkomst om een oorlog niet als politiek
instrument te gebruiken, en door de plicht
tot vreedzame oplossing van geschillen.
Reuter meldt uit Par.js:
Na Mussolini's rede te Cagliari is men er
hier meer dan ooit van overtuigd, dat Italië
zich door niets zal laten afbrengen om op het
geschikte oogenblik de hand op Abessinië te
leggen.
Vrede tusschen
Bolivië en
Paraguay.
Volgens een officieel
communiqué hebben de
bemiddelende mogend
heden in het conflict
tusschen Bolivië en Pa-
raquay, over den Gran
Chaco, een overeenstemming bereikt. De
overeenkomst zal na de goedkeuring van Bo
livië en Paraguay worden geteekend.
Na afloop van de bijeenkomst van de be
middelaars verklaarde de Argentijnsche mi
nister van buitenlandsche zaken:
„Ik ben gelukkig, dat ik aan deze overeen
komst heb mogen meewerken. Ik geloof, dat
dit een einde zal maken aan den oorlog,
welke, naar wij allen hopen, de laatste in
Zuid-Amerika zal zijn."
De minister van buitenlandsche zaken van
Bolivië en Paraguay hebben beide de door de
bemiddelende mogendheden opgestelde over
eenkomsten goedgekeurd. De definitieve ra
tificatie wacht thans, tot de presidenten van
de republieken Paraguay en Bolivië hun
goedkeurig hechten aan deze mondelinge
goedkeuring.
„Pax habemus", „Wij hebben vrede", riep
minister van buitenlandsche zaken Macedo
Coares uit, ten aanzien van de onderhandelin
gen over het Gran Chaco conflict. „Wij we
ten, dat zoodra de machtigingen uit Lapaz en
Asuncion ontvangen zijn, het vredesverdrag
te Buenos-Aires onderteekend zal worden".
In verband met het verdrag is de vreugde
algemeen.
Reuter meldt uit Buenos Aires, dat Boli
vië de voorwaarden van de bemiddelaars om
een einde te maken aan het conflict in den
Gran Chaco heeft aanvaard. Neemt ook Pa
raguay deze voorwaarden aan, dan zullen de
vijandelijkheden gestaakt worden en zullen
de partijen door rechtstreeksche onderhan
delingen in het kader van een vredesconfe
rentie te Buenos Aires een definitieve oplos
sing van hst conflict zoeken.
WILLIAM RANDOLPH HEARST,
de bekende Amerikaansche kranten
koning, die, dank zij den grooten invloed,
dien hij heeft op de Amerikaansche pers,
krachtig bijgedragen heeft tot de oppo
sitie tegen Roosevelt.
Het conflict tusschen
China en Japan, dat
door de passieve hou
ding van China waar
schijnlijk tot een bevre
digende oplossing zal komen, geeft Europa
en Amerika ook niet geringe zorg. Men
vreest de experimenten van Japan.
De plaatsvervangende Japansche minister
van oorlog, Hasjimoto, deelde den secretaris
van het kabinet, Sjirase mede, dat de leider
van de Chineesche militaire commissie te
Peiping, de minister van oorlog, generaal Ho,
in opdracht van de regeering te Nanking, de
Japansche wenschen heeft aangenomen, zoo
dat spoedig een vreedzame oplossing van het
geschil verwacht kan worden. Minister-pre
sident Okade deed in den kabinetsraad een
zelfde mededeeling.
Intusschen worden de Japansche plannen
in Noord-China in de Japansche bladen open
hartig en uitvoerig behandeld en wel onder
het motto „Noord-China voor de Noord-Chi-
neezen". Onder „Noord-China" wordt hierbij
een gebied verstaan, dat zich naar het Zuiden
ongeveer tot aan de Hoang-ho uitstrekt. Uit
dit gebied moeten volgens de Japansche
wenschen alle leidende persoonlijkheden,
die Japan of Mantsjokwo vijandig zijn ge
zind, worden verwijderd, en dienovereenkom
stig georiënteerde organisaties worden on
derdrukt en ale Chineesche troepen worden
teruggetrokken. Op deze wijze zou Noord-
China een reusachtige gedemilitariseerde
zóne worden, bestuurd door Japan vriend
schappelijk gezinde personen.
Het Japansche ministerie van oorlog ls vol
gens het agentschap „rengo" van meening,
dat deze gedemilitairseerde zone een logisch
gevolg is van de tot dusver getroffen accoor-
den, en dat een militair verdrag dus niet
meer noodig is. Men wil in deze zóne zonder
schending van de Chineesche souvereiniteit
de oeconomische samenwerking met Japan
voorbereiden.
Daar de autoriteiten in dit gebied tot dus
ver in opdracht van de regeering te Nanking
werkzaam zijn geweest, moet men naar een
nieuwen bestuursvorm zoeken, aan welks
hoofd aan Japan gunstig gezinde personen
zouden moeten worden gesteld.
Gisterenochtend om 11 uur is op Sandring-
ham een bulletin verspreid met de mededee
ling, dat de koning lijdt aan een bronchitis,
die slechts langzaam betert, omdat de koning
vermoeid is van de inspanning van de laatste
weken. De doktoren verwachten, dat wel 14
dagen noodig zullen zijn, om den koning zijn
gewone gezondheid te hergeven. Gedurende
dien tijd zal de koning op Sandringham
blijven.
LESLDS HOWAKD,
de Engelsehe acteur, wereldberoemd ge
worden door zijn rol in de film „De Roode
Pimpernel", en die thans zal medewerken
brj de verfilming van Hervey Ailen's be
kenden roman „Anthony Adverse", en
waarschijnlijk ook de rol zal vervullen
van Kolonel Lawrence in een film, welke
van diens avontuurlijk leven zal worden
vervaardigd.
Een waarschuwing van secr van
Slaat Huil.
In een te Chester, Pennsylvanië gehouden
rede, zeide secretaris van Staat Huil o.a.:
Het bestaan van den vicieuzen bewape
ningscirkel is de grootste bedreiging voor
den vrede, de oeconomische stabiliteit en den
internationalen gemeenschapszin.
De politiek van de Ver Staten is gericht
op het verleenen van hulp ter voorkoming
van oorlog en het bewaren van den vrede,
zonder echter af te wijken van de Ameri
kaansche traditie.
De oorlogsvoorbereidingen in sommige lan
den vervolgde Huil bereikten een zoo
danige hoogte, dat zij de productieve energie
binnen de nationale grenzen verlammen.
Het is de plicht der naties, die zich van
deze bedreiging rekenschap geven, het licht
der publiciteit te richten op hen, die de
schuld dragen van deze politiek en om uit
al hun macht steeds weer te herhalen, dat
buitensporige bewapening slechts kan leiden
tot een rarnp.
Feuilleton.
en
8) J
„Zoodra Mr. Carstairs komt, zend je hem
Baai- boven, begrepen?" beval Wayne.
„Ik heb het begrepen, sir!"
Hij had er waarschijnlijk alles van begre
pen, want hij verliet de kamer met een hoon
lach op zijn ongunstige, beweeglijke tro"te-
De deur werd opnieuw achter hem gesloten
maar nu hoorde Maisie tweemaal een ge-
luid.
Wayne hield zich druk bezig met de ko
„Probeer eens een van deze sigaretten, zq
Et)n erg lekker. Deze club staat er om be-
kciicl."
Maisie nam het kopje aan, maar schoof de
■igaretten van zich af.
„Ik ben niet zeer „modern", vrees ik, maar
lk rook niet", zei zij.
Haar weigering om een van de sigaretten
te rooken, die hij zoo warm aanbevolen had
(het was volkomen waar, dat de club bekend
was om haar met opium gesauste sigaretten)
scheen Wayne boos te maken. Voordat hij de
sigaret, die hij zelf rookte, wegwierp, keek
hfl haar nijdig aan.
„Niet zeer modern, wellicht, Maisie maar
dat neemt niet weg, dat je eenvoudig verruk
kelijk bent!"
Zi) schoof van hem af, als bad hij na
l-lotseling aangerand. Hector Wayne had zie
ver over het tafeltje gebogen, zijn losbandig
gezicht was hoogrood gekleurd. Er schitter
de een gemeene glans in zijn half dichtge
knepen oogen. De man had het masker laten
vallen; hij had allen schijn in een oogwenk
laten varen.
„Voor zoover mq hekend, heb ik u geen
vergunning gegeven om mij „Maisie" te noe
men," antwoordde zij zoo koud als ijs.
„Spreek mij alsublieft niet weer op die ma
nier aan."
„Waarom zoo wreed tegen iemand, die je
hartstochtelijk bemint, liefste kindje?"
Zij rilde van louter walging. Wayne ver
slond haar letterlijk met zijn oogen zij had
nooit gedacht, dat een man zoo dierlijk kon
kijken...
„Ik verkies hier geen oogenblik langer te
blijven! U heeft bewezen een echte ploert
te zijn..."
Haar woede was onbedaarlijk; maar het
zien van haar, zooals zij daar stond, driftig
met een voet stampende, diende alleen om
zijn zinnen nog hooger te laten oplaaien.
„Het spijt mij je te moeten teleurstellen,
lieve Maisie-mijn!" riep hij, „maar je kunt
deze kamer niet uitkomen!"
Door een paniek bevangen, snelde zij naar
de deur en greep de kruk. Ze draaide mee,
maar de deur zat op slot.
Nu werd zij door een onbeschrqflgken
angst aangegrepen; zij zou dit beestmensch
evenwel niet de voldoening schenken, hem te
laten bemerken, dat zij bang van hem was_
Zii zag den toestand onder de oogen. „Jij,
lage ploert! Welke nadere verklaring kun je
hi£ Deze "g zei hij met een schouderophalen,
„dat je - dat je me nog een beetje langer
gezelschap zult blijven houden. j
haar verliefd aan. met zijn lodderige oogen.
,,U heeft mi) dus al dien tijd voor den gek
gehouden? Dit is niet de plaats, waar Mr.
Carstairs mij ontmoeten zou? Hier wordt
geen danspartij gegeven?"
„Een danspartq en een fijne ook!" Weer
dat ophalen van de schouders, en dat veel
zeggende grijnslachje.
„Ga er weer bij zitten." Hij wees naar den
stoel bij het tafeltje.
„Ik blijf liever staan... heeft u er wel aan
gedacht, dat ik Mr. Carstairs het gebeurde
van vanavond zal vertellen, zoodra ik hem
spreek?"
Het glimlachende gezicht werd opeens lijk
kleurig van drift. Het was alsof reeds het
noemen van den naam van den man, dien hij
zoo laf hart'g bed gen had, zijn woede op
zweepte.
„Dat is een reden te meer om mi) de ge
boden gelegenheid niet te laten ontsnappen,"
antwoordde hij, en liep op haar toe.
Zij plaatste zich met haar rug tegen de
deur, onmachtig van angst.
„Ik zal om hulp schreeuwen ellende
ling!" zei zij opeens. Haar stem klonk schel
en onnatuurlijk, en zij beefde van het hoofd
tot de voeten. De ware afgrijselijkheid van
haar toestand werd haar plotseling geopen
baard.
Hector Wayne haalde voor de derde maal
zijn schouders op.
„Aan het roepen om hulp zijn ze hier ge
woon en ze slaan er hier al niet de minste
acht op... maar, waarom wind je je eigenlijk
zoo op, lieve, beste meid? Beschouw je een
huwelijksaanzoek als een onuitwischbare be-
leediging?"
„Van u ja. Na uw onvergeeflijk gedrag
van vanavond, geloof ik geen woord meer
dat u zegt."
„Waarachies!" Hij bewaarde eenige ©ogen
blikken het stilzwijgen, als om al zijn zelf-
beheersching te herwinnen. „Maar toch, Je
mag rne gelooven of niet, het is de eenige
reden waarom ik vanavond een apartje met
je wou hebben. Je wilt mijn vereerend ver
zoek dus niet in nadere overweging nemen?"
En met een grijns op zijn gezicht, dreef hij
openlijk den spot met haar.
„Vereerend! U, die geen flauw begrip van
eer heeft! Maar ik ben vol vertrouwen, dat
Mr. Carstairs u een lesje zal geven."
De grijnslach was opeens verdwenen.
„Je mond schijnt maar niet te kunnen stil
staan over dien Carstairs. Ongetwijfeld is hij
de belichaming van alle mannelijke deugden
hoewel een overgroote ezel er bij. Maar,
wat denk jij, dat Carstairs zeggen zal, wan
neer hij hoort, dat je, met mij alleen, gezeten
hebt in i cabinet particulier, met de deur
op slot, in een van de beruchtste nachtkroe
gen in Londen? Hij zal niet zoo bijster ge
steld zijn op geschonden waar!"
„Onbeschrijflijke ploert!" Bijna krankzin
nig, hamerde het meisje met haar bloote
handen op de deur. Afgrqnzen, en een wal
ging, te diep om geuit te kunnen worden,
hadden haar van haar spraakvermogen be
roofd; anders zou zij haar toevlucht genomen
hebben tot gillen.
Wayne verslond haar van het hoofd tot de
voeten, voordat hij haar anderde en zijn ar
men om haar heen sloeg.
Zij weerstond hem als een bezetene als
een prachtdier uit de wildernis, dat zich plot
seling verstrikt ziet maar was machteloos
©m te beletten dat de verliefde lippen van
den man zich op de hare persten...
Stemmen op de gang; haastige voetstap
pen; toen werd de deur met geweld openge
worpen.
„Mr. Wayne haast u!" riep een zwaar
gebouwd man in avondkleeding, die een be
roerte nabij scheen te zijn.
Maisie snelde over den drempel, op ont
snapping bedacht, maar de zware man duwde
haar, hetzij opzettelijk, hetzij willekeurig,
terug. De deur flapte dicht, en zij was weder
om gevangen.
Dat was haar eerste indruk een zeer
natuurlijke in de gegeven omstandigheden.
Waar instinct drong haar evenwel weer naar
de deur. Tot haar niet te beschrijven ver
ademing, was ze ditmaal niet afgesloten.
Eenmaal buiten het vertrek der schande,
stond zij op een lange gang, met kamertjes
links en rechts van haar. Zij had in een hotel
kunnen zijn.
Geheel beneden scheen een ware hel los
gebroken te zijn. Mannen vloekten, vrouwen
gingen wild te keer; het geluld van hevige
schermutselingen drong tot haar door. Zq
was versuft en in doodsangst; haar voor
naamste gedachte was evenwel, om naar de
straat te kunnen vluchten, en zich, daar ge
komen, zoo snel mogelijk uit de voeten te
maken. Haar geheele verdere leven lang,
zou deze avond zich als een spookbeeld aan
haar vertoonen.
Hector Wayne was nergens te zien, en
evenmin de opgewonden man, die hem op
zulk een geheimzinnige wijze uit de kamer
geroepen had. Daarvoor was zq dankbaar.
Zij kwam aan de bovenste trede van de
trap; het spectakel nam in hevigheid toe,
terwijl zij een oogenblik bleef staan om te
luisteren.
Een man, dien zij voor een lid van het
personeel hield (hij droeg een soort uniform)
kwam de trap opgerend.
„Wat wat is hier te doen?" vroeg zij
beschroomd.
De vluchteling hield even stil om haar met
groote oogen aan te staren
Wat hier te doen is, snoesje, vraag je?"
zei hij familiaar. „De politie heeft een Inval
bij ons gedaan anders niets. Als jc niet
ingerekend wilt worden, raad ik je om de
beenen te nemen!"
„Een inval? De politie?"
Maar voordat zij uitgesproken had, was do
man al verdwenen, den raad dien hij haar
gegeven had, voor zichzelven niet verzui
mende.
Nu maakte zij zich ook gereed voor de
vlucht, maar een aantal mannen met een
dophoed op, en wier barsche gezichten haar
deden beven, stormde al d' trap op. Zij ver
moedde dat het politieagenten in burger
waren.
„Hier is er nog eentje!" riep een stem. „Je
doet het verstandigste met kalm mee te
gaan."
Die laatste woorden drongen haar flauw in
de ooren. Alles draaide in het rond, en zij
sloeg tegen den grond.
„Eentje, die den breeden weg opgegaan is
vermoed ik," zei de chef van het troepje.
„Zonde en jammer, van zoo'n lief bekje als
zij."
Inspecteur-detective Danvers had zelf een
dochter.
HOOFDSTUK VI.
Op ter redding!
De eerste seconden nadat Jack Carstairs de
ontstellende mededeeling van Bob Willen ont
vangen had, kon hij niets anders doen dan we
zenloos recht voor zich uit staren. Toen hjj
binnenkwam, ontving zijn gastvrouw, in ant
woord op een vraag, alleen een verstrooiden
blik.
(Wordt vervolgd).