Buitenlandsch Overzicht.
Aspirin
leder pak HONIG's VERMICELLI hTnig's Bouillonblokje GRATIS
DE GOUDEN
BRUG
De opzienbarende
rede van Hitier.
Sarraut, de Fransche minister^
president, verklaart Hitler's
voorstellen onaannemelijk.
DT= IN DE PIJP
NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA
No. 7723 EERSTE BLAD
DINSDAG 10 MAART 1936
64ste JAARGANG
Duitschland bereidt de wereld de nieuwste sensatie door de
opzegging van het Locarno pact. De daad geeft verschillende
mogelijkheden; verbetering of verergering van den toestand. -
Nuchterheid en rust voor alles noodig.
Hitler's
nieuwste
sensatie
De voorstellen
van den
dictator
k
FEUILLETON.
ROMAN VAN
E3 HANNO PLESSEN
De reacties in het buitenland.
MODERN of
OUDERWETTCW
MAAR—
£cbfe Triescbe -Heeren-ISaai
10-15-20- 25per X ons.
De Volkenbondsraad tegen 13 dezer bijeengeroepen.
COURANT
Abonnement per 3 maanden bij vooruitbet.; Heldewche Courant J 1.50; Koegras,
a auowna, Breezand, Wierirgen en Texel 1.65; binnenland 2.—,
Oost en West-ïndlë per zeepost 2.10, idem per mail en overige
8.20. Losse nos. 4 et; fr. p. p. fl et Weekabonnementen 12 ct
Zondagsblad resp. 0.50, 0.70, 0.70, 1.-. Modeblad resp. 1.20, 1.50, 1.50, 1.70.
Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag
Redacteur: P. C. DE BOER
Uitgave N.V. Drukkerij v/h. C. DE BOER Jr.
Bureau: Koningstraat 78 Telefoon: 60 en 412
Post-Girorekenlng No. 16066.
ADVERTENTIËN:
20 ct per regel (galjard). Ingez. meded. (kolombreedte als redaction. tekst)
dubbele prijs. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur) bij vooruitbetaling
10 ct per regel, minimum 40 ct.; bij niet-contante betaling 15 ct per regel,
minimum 60 ct (Adres Bureau van dit blad en brieven onder nummer 10 ct.
per advertentie extra). Bewijsnummers 4 ct
Vandaag vraagt
slechts één onderwerp
onze aandacht, dat ech
ter van zoo diep ingrij
pende beteekenis voor
Europa kan worden,
dat we er uitvoeriger bij stil zullen staan,
dan wtj in onze „overzichten" gewend zijn.
„Hitler's nieuwste sensatie" noemden we de
opzegging van het verdrag van Locarno, in
het kopje. Inderdaad heeft Hitier de wereld
een sensatie van bijna ongekenden aard ge
bracht. En we zijn toch heusch wel wat ge
wend de laatste jaren.
Beteekent deze daad van Hitier, oorlog?
Laat ons de vraag maar zoo concreet moge
lijk stellen, want dat is toch de angst die de
menschen bezielt, na de jongste daad van
Duitschlands dictator. Een positief antwoord
hierop te geven is natuurlijk momenteel niet
mogelijk, toch kunnen we uit de reacties van
het buitenland wel eenige conclusies trekken
en dan lijkt het ons in het geheel niet onge
rijmd hier neer te schrijven dat deze onbe
suisde daad van Hitier, want als zoodanig
moet zij toch gekwalificeerd worden, ophel
dering aan den politieken hemel kan bren
gen. De mogelijkheid is lang niet buitenge
sloten dat we straks weer wat ruimer kun
nen ademhalen... mits de mogendheden de
zaken nuchter en zakelijk bezien.
Wat toch is het geval? Hitier heeft een
daad noodig gehad om de toenemende onte
vredenheid onder het Duitsche volk te be
zweren. De werkloosheid in Duitschland stijgt
snel. De staat en het volk verarmt, een ge
deelte der bevolking lijdt gebrek. In 1935, een
Jaar geleden, was het de opzegging van de
militaire clausules van het verdrag van Ver-
sailies en het besluit tot herbewapening, dat
het volk moest im poneeren en de aandacht van
den binnenl. toestand moest afwenden. Nu
kon met de opzegging van het Locarno-
verdrag, het binnentrekken van de militairen
In het Rijnland, hetzelfde worden bereikt.
Duitschland, heeft gejubeld over deze daad
van den Führer. Voor het binnenland heeft
Hitier dus zijn doel bereikt. Doch voor het
buitenland
Laat ons de zaak in
deze ook nuchter bezien.
De demilitarisatie van
de Rijnland-zóne was in
wezen nog slechts een
fictie. De politie-macht
daar had vrijwel waarde als een militaire
macht. En het was op dezen toestand waarop
Frankrijk al eens met angst de aandacht ge
vestigd had. De daad op zichzelf brengt dus
waarlijk niet veel verandering in den toe-
Stand. Eerlijk gezegd was voor een gezondere
verhouding in Europa deze verandering ook
meer dan noodig. Men kan nu eenmaal niet
ongestraft een volk van meer dan zestig mil-
iioen zielen onder moreelen dwang van ver
ouderde verdragen houden. Het opkomende
geslacht wenscht vrijheid van handelen, het
wil de lasten niet meer dragen van een al of
niet rechtvaardig gestreden en verloren oorlog.
Wil men tot gezonde en reëele verhoudingen
komen dan dient men de lasten af te nemen
van de schouders van hen, die zuchtten onder
verdragen, die gemaakt zjjn in een stemming
van verbitterdheid, door mogendheden, die
diep in de ellende waren geraakt door den
oorlog. Beschouwen we de zaak dus van dezen
kant dan kunnen we niet anders dan dank
baar zijn voor het afdoen van deze bepaling
uit een verouderd verdrag. Een ernstig pro
test moet echter aan het adres van Hitier
gericht worden over de wijze waarop hij
meende aan het verdrag van Locarno een
einde te moeten maken.
De methode van Hitier is die van een bruut
geweest, die in onverschilligen overmoed
vertrapt, wat voor een ander van groote be-
teeekenis is. Wij denken hier in de eerste
plaats aan Frankrijk, dat wel zeer verbit
terd is door deze daad van Hitier. Had Hitier
door middel van overleg de opheffing van het
verdrag van Locarno verkregen, dan was er
veel gewonnen voor den vrede in Europa. De
wijze waarop hij nu gemeend heeft zijn recht
te moeten krijgen bergt in zich tal van ge
vaarlijke stoffen, die tot een explosie kunnen
leiden.
Hitier heeft gespeeld met vuur, vlak bij het
kruitvat yan Europa, het zal aan het nuchtere
staatsmansbeleid, in de eerste plaats van de
verdragsluitende mogendheden, liggen of zij
de vlam uit zullen blazen of over zullen laten
springen. Wij gelooven dat men den vrede
nog te lief heeft om Duitschland niet een
kans te geven de beloften, door Hitier ge
daan, na te komen. Ondanks wapengekletter
van Frankrijk en België gelooven we niet dat
we voor een Europeeschen oorlog staan. God
behoede ons er voor.
Wjj geven elders op
deze pagina en In dit
blad enkele bijzonder
heden uit de redevoering
van Hitier en de reacties
daarop in het buitenland. Hieronderlaten we
het voornaamste gedeelte uit deze rede, n.1.
de voorstellen, die Hitier gedaan heeft, vol
gen:
„De Duitsche regeering verklaart zich
bereid, op de basis der volgende voorstel
len onverwijld nieuwe overeenkomsten te
sluiten voor het tot stand brengen van
OrviMAWatvideeijk.
alleen hel beste voor
Uw gezondheid %fp'"
Uitsluitend verkrijgbaar in de oronje-bandbuisjes van
'0 fabl. 70 ets. en oranterakjes van 2 tabl. a »0 ct*
een systeem van verzekering van den
Europeeschen vrede;
1. De Duitsche regeering verklaart
zich bereid, onmiddellijk met Frankrijk
en België in onderhandelingen te treden
over de vorming van een wederzijdsche
gedemilitariseerde zóne en aan een der
gelijk voorstel in allen omvang van te
voren haar goedkeuring te hechten onder
voorwaarde van volkomen gelijkheid.
2. De Duitsche regeering stelt voor,
ter verzekering van de onschendbaarheid
en onaantastbaarheid der grenzen in het
Westen, een non-agressiepact tusschen
Duitschland, Frankrijk en België te slui
ten, waarvan zij bereid is den duur op
25 jaar te stellen.
3. De Duitsche regeering wenscht
Engeland en Italië uit te noodigen als
garanten dit verdrag te onderteekenen,
4. De Duitsche regeering is bereid,
Indien de koninklijke Nederlandsche
regeering dat wenscht en de andere ver
dragspartijen het gewenscht achten,
Nederland in dit verdrags
systeem te betrekken.
5. De Duitsche regeering is bereid,
ter verdere versterking der veiligheids
overeenkomsten tusschen de Westersche
mogendheden een luchtpact te sluiten,
waardoor automatisch en effectief het ge
vaar van plotselinge luchtaanvallen kan
worden voorkomen.
6. De Duitsche regeering herhaalt haar
aanbod, met de staten, die in het Oosten
aan Duitschland grenzen, een non-agres
siepact zooals met Polen te sluiten. Daar
de Litausche regeering in de laatste maan
den haar houding met betrekking tot het
Memelgebied aan een zekere correctie
heeft onderworpen, neemt de Duitsche
regeering de uitzondering, die zij eens ten
aanzien van Litauen heeft moeten maken,
terug en verklaart zij zich, onder voor
waarde, dat de gegarandeerde autonomie
van het Memelgebied wordt bevorderd,
bereid, ook met Litauen een dergelijk non
agressiepact te sluiten.
7. Na de thans eindelijk bereikte
rechtsgelijkheid en het herstel der volle
souvereiniteit over het geheele Duitsche
rijksgebied beschouwt de Duitsche regee
ring het voornaamste motief voor haar
uittreden uit den Volkenbond als verval
len. Zij is derhalve bereid, weder tot den
Volkenbond toe te treden.
Zij spreekt daarbij de verwachting uit,
dat binnen afzienbaren tijd langs den weg
van vriendschappelijke onderhandelingen
het probleem van de koloniale rechtsge
lijkheid en het probleem van het losma
ken van het Volkenbondsstatuut van zijn
in het verdrag van Versailles gewortelden
grondslag worden opgelost.
„Hoe u bij die kaart kon passen, is me
toch werkelijk een raadsel, barones!" meent
ór. Falk, iets scherper te mogen opmerken.
»Oh, I suppose... u gevoelt u zeker niet
goed..." zegt miss Spencer, die ook haar duit
in het zakje wenscht te doen.
De aldus berispte grijze dame bloost van
ergernis en mompelt iets van „een beetje
hoofdpijn". De partij wordt nog slechts ten
einde gespeeld en daarna gaat men uiteen.
Dr. Falk heeft alle kranten nog niet gelezen,
wat persé eiken dag gebeuren moet, miss
Spencer heeft nog een paar brieven te schrij
ven en Szartossy besluit nog eenmaal zijn
sneeuwschoenen aan te trekken. Onder den
helderen sterrenhemel is het bepaald verlei
delijk voor het diner nog een uurtje te wan
delen.
„Welken kant gaat u op?" informeert de
harones belangstellend.
„Den weg naar Lans. Ik wil op dezelfde
hoogte blijven, want om nog wat te gaan
klimmen ben ik toch werkelijk te moe," ant
woordt Szartossy.
„Dat begrijp ik... U bent vanmorgen vroeg
immers al naar de ICranebitterklamm ge
feest...? xja, wat ik u eigenlijk vragen wou,
meneer Szartossy... Mijn nichtje en meneer
Vcnberg zijn al sinds negen uur vanochtend
op pad en..." De oude dame aarzelt.
„Naar ik hoorde, wilden zij naar de Pat-
scherkof!" helpt Szartossy haar op weg. „Dat
is een trip, die tot in den laten avond kan
duren."
„Als er maar niets gebeurd is", laat de
bezorgde tante zich nu toch ontvallen.
„Maar barones!" Szartossy lacht gerust
stellend. „Bij een serpetlne-daling als deze
is heusch geen gevaar. Zelfs beginnelingen
kunnen dien tocht maken. En de barones en
meneer zijn toch uitstekend getrainde ski'ers!"
„Ach ja!" zucht Sophie von Geitier klagend
maar zij blijft besluiteloos In de hotelhall staan
met een wat zieligen blik voor zich uitstarend.
Zij kan dien man daar toch niet zeggen, dat
ze nog een ander gevaar voor Hannerl ducht?
Bovendien... „de barones en meneer" heeft
hij gezegd, uitdrukkelijk „meneer Vonberg".
Ligt daarin al niet een geringschatting, een
minder gunstige critiek op den persoon van
den jongen componist? Want Stefan Szar
tossy weet toch werkelijk wel hoe het hoort
en als hij zoo'n onderscheid maakt, dan doet
hij dat bewust en heeft hij er een bepaalde
reden voor. Waarom zou die Vonberg hem
eigenlijk onsympathiek zijn? Of die musicus
misschien niet geheel achttien karaart is en
de Hongaar het een of ander van hemb weet?
Al deze en nog vele andere vragen bestor
men de barones en er ligt iets hulpeloos in
de beweging, waarmee zij haar witte wollen
shawl dichter om de schouders slaat,
Szartossy gentleman tn elke situatie, buigt
zijn rijzige figuur eenigszins voorover en
biedt haar zijn arm.
„Permitteert u, barones, dat ik u naar uw
kamer breng? Om hier op den terugkeer van
de jongelui te wachten, heeft werkelijk geen
zin, U zoudt slechts gevaar loopen om kou
te vatten. Als ik u daarmee gerust kan stel
De rede, die Hitier Zaterdagmiddag ge
houden heeft, hield een motiveering in van
het besluit van de opzegging van het verdrag
van Locarno. Het was, afgezien van alle
critiek die er op geleverd kan worden, een
kranig stukje werk en wie de voordracht door
de radio gehoord heeft, heeft opnieuw moeten
erkennen dat die Hitier buitengewone
sprekersgaven heeft en dat hij de macht be
zit zijn hoorders te bezielen tot groot enthou
siasme.
We zullen hier slechta enkele grepen uit de
rede doen. De voorstellen, die Hitier deed en
die voor ons het voornaamste zijn, vindt men
onder het „buitenlandsch overzicht".
Het onzalige verdrag van Versailles zal
eenmaal als het werk van onverstandige harts
tochten door de geschiedenis veroordeeld wor
den, en als het voorbeeld ervan, welk einde
men aan oorlogen niet moet geven.
Een volkenbond kan alleen bestaan als een
gemeenschap van rechtsgelijke volken, maar
het verdrag van Versailles trok grenzen, niet
in het belang der betrokken bevolkingen
maar slechts uit wraak en vergelding en uit
angst voor de toekomst en een mogelijke
revanche!
Voor den nood van het Duitsche volk heeft
men geen begrip getoond. Zelfs staatslieden
hebben dien nood als een verblijdenden factor
in de ontwikkeling der toestanden in Europa
begroet.
Hoeveel zorgen zouden Europa bespaard
gebleven zijn als men natuurlijke en van zelf
sprekende levensvoorwaarden van ons volk
gerespecteerd had en bij de politieke indeeling
onze oeconomische noodzakelijkheid erkend
had.
ten en dat hij dit altijd bij de besprekingen
voorop had gesteld.
In den tijd dat Frankrijk in het grensge
bied verscheidene garnizoenen heeft en forten
bouwde, was Duitschland in het Westen weer
loos. Niettemin zijn wij deze verplichtingen
nagekomen in de hoop door deze bijdrage den
Europeeschen vrede te dienen. Met dit ver
drag in strijd is het accoord dat Frankrijk het
vorige jaar met Rusland gesloten heeft en
reeds heeft onderteekend en dat de Kamer
heeft bekrachtigd.
Door dit Fransch-Russisch accoord wordt
met een omweg over Tsjechoslowakije, dat
een dergelijk verdrag met Rusland heeft ge
sloten, de dreigende militaire macht van een
geweldig Rijk naar Midden-Europa overge
bracht.
Hitier deed voorlezing van de aanbiedin
gen der rjjksregeering aan de staten die aan
Duitschland grenzen en ging toen verder:
In dit historische uur, waarop in de
westelijke provincies van het Rijk Duit
sche troepen hun vredesgarnizoenen heb
ben betrokken, leggen wij hier tezamen
twee heilige geloften af,
ten eerste, dat wij voor geen macht en
voor geen geweld zullen wijken bj het
herstel van de eer van ons volk en liever
eervol zullen ondergaan, dan ooit te ca-
pituleeren. Ten tweede, dat wij nu eerst
met alle macht zullen streven naar een
toenadering tusschen de volken in Euro
pa en in het bijzonder naar een samen-
werking met onze westelijke buren. Na
drie jaren geloof ik op deze wijze den
strijd om de rechtsgelijkheid van Duitsch
land te kunnen afsluiten.
Duitschland wil gelijke kansen.
Het Duitsche volk heeft geen bijzondere
hulp van anderen noodig, maar het wil dezelf-
kansen hebben als de anderen.
Het tweede Duitsche vraagstuk is dit: Om
dat tengevolge van dezen algemeenen, onfor-
tuinlijken oeeonomischen toestand het leven
voor den Duitscher moeilijker is, is een in
spanning van alle krachten noodig om het
eerste vraagstuk van brood en leven op te
lossen. Dat kan alleen gelukken als het volk
het gevoel bezit van zijn
politieke veiligheid
en rechtsgelijkheid. Wij willen niet langer als
heloten behandeld of geleid worden.
Een oplossing van deze beide kwestie zou
tot een bevrijding van geheel Europa van een
nachtmerrie leiden.
Het Duitsche volk heeft er geen belang bij,
dat het Fransche volk lijden zou, noch om
gekeerd, en welk voordeel is er voor Frank
rijk als Duitschland in nood en ellende ver
keert? Welk voordeel kan de Duitsche ar
beider omgekeerd hebben als Frankrijk door
het ongeluk zou vervolgd worden?
Ik beschouw het als een groote eer, een van
de grootste vijanden van het bolsjewisme te
zijn, doch dit beschouw ik tevens als de recht
vaardiging van mijn daden. Ik zal beletten
dat het gevaarlijke bolsjewisme Duitschland
binnenkomt en ik geloof niet dat een betrek
king met de Sowjet-unie voor de staatslieden
van eenig nut kan zijn.
Hitier gaf vervolgens een overzicht van de
Duitsche pogingen, om tot samenwerking met
Frankrijk te komen. Hij zeide, dat hij daarbij
altijd gestreefd had naar gelijkheid van rech-
De door Frankrijk tot den Volkenbond ge
richte nota luidt als volgt:
„Ingevolge de schending door Duitschland
van art. 1 van het pact van Locarno betref
fende de demilitarisatie, heeft Duitschland
bevestigd, dat het de bepalingen der artike
len 42 en 43 van het verdag van Versailles
wil opzeggen, volgens welke de Duitsche ge
bieden aan den linkeroever van den Rijn en
een strook gelegen tusschen die river en een
op 50 km ten Oosten daarvan getrokken lijn,
gedemilitariseerd zijn.
„Volgens artikel 8 kan het verdrag van
Locarno slechts eindigen door een met twee
derde meerderheid genomen besluit van den
V olkenbondsraad
„Ondanks deze formeele bepalingen heeft de
regeering van het Duitsche rijk door een op
gisteren gedateerde mededeeling aan de ver
tegenwoordigers te Berlijn der mogendheden,
die het pact hebben geteekend, dit verdrag
door een eenzijdige behandeling opgezegd.
„Op een vraag van den Franschen gezant
aan den Duitschen minister van buitenland-
sche zaken gedaan, toen hem deze mededee
ling werd gedaan, werd geantwoord, dat de
Duitsche regeering van plan was, „bij wijze
van symbool" kleine detachementen naar de
gedemilitariseerde zóne te zenden. In feite ls
reeds melding gemaakt van de verschijning
van belangrijke troepenmachten In verschil
lende plaatsen in deze zóne.
„De Duitsche regeering heeft daardoor op
zettelijk artikel 43 van het verdrag van Ver
sailles en artikel 1 van het verdrag van
Locarno overtreden. Bijgevolg heeft de regee
ring der Fransche republiek, ingevolg artikel
4 van laatstgenoemd verdrag de eer de aldus
begane overtreding ter kennis van den Vol
kenbondsraad te brengen. Met het oog op het
dringende karakter zou ik er prijs op stellen,
dat de noodige maatregelen worden genomen,
opdat de Raad zoo spoedig mogelijk kan bij
eenkomen."
Het document is onderteekend door Flandin,
den Franschen minister van buitenlandsche
zaken.
DE REDE VAN SARRAUT.
Sarraut, de Fransche minister-president,
heeft Zondagavond een radio-redevoering ge
houden tot het Fransche volk.
Sarraut noemde de besluiten van
Duitschland, waarbij het zjjn eigen, vrije
lijk aangegane verplichtingen opzegt, een
voorwendsel.
Het pact van Locarno.
Toen men na den oorlog Frankrijk wilde
vrijwaren voor een nieuwen inval, openden
zich verscheidene wegen. Men besloot toen
den linkeroever van den Rijn en een zóne
van 50 km langs den rechter-Rijnoever te
demllitariseeren.
Duitschland zou er geen troepen legeren en
er geen versterkingen aanleggen.
Deze eerbiediging van de gedemilitariseerde
zóne wil zeggen, dat den dag, waarop een
onverhoedsche aanval tegenover ons zou wor
den ontketend, deze aanval aan de grens zelve
zou kunnen worden afgeslagen. De integriteit
van het nationale grondgebied werd verzekerd
len, ben ik echter graag bereid de jongelui
tegemoet te gaan".
„Ach ja, als u zoo vriendelijk wilt zijn!"
De oude dame slaakt een zucht van verlich
ting, zonder te bedenken, dat de bereidwil
lige Hongaar met zijn ridderlijk aanbod toch
niets meer zal kunnen redden, goed maken
of verhinderen, wanneer inderdaad het nichtje
op dezen ski-tocht het een of ander mocht
zyn overkomen.
Vóór zij naar haar kamer gaat, haalt zij
nog een boek uit de hotel-bibliotheek. „Wat
de natuur vertelt", verzamelde novellen van
Renate Lien.
„Renate Lien", zegt ze, bijna overluid, ter
wijl ze peinzend het voorhoofd fronst. Wie is
dat ook weer Ze ontmoet den naam niet voor
't eerst, maar ils dien van een bekend kent
ze hem toch niet. Neen, dat zeker niet. Alleen
- hij zegt haar iets, al weet ze dan op het
oogenblik niet wat dat zijn kan. Nee maar, 't
is toch te dwaas, dat zij daar niet op kan
komen! Niet zonder moeite tracht zij haar
gedachten op het onderwerp te concentreeren.
„Renate Lien", mompelt ze nog eens voor zich
zelf en plotseling is ze er.
Ach ja, dat is immers die kleine Royterl
De dóchter van Lisa Zerlett van Zerlett-
Calmeroni uit Triëst, die met Peppi Royter
getrouwd en zoo jong gestorven was. Hemel
ja, wat was d&t destijds een begrafenis ge
weest! Zelfs de aartshertog troonopvolger
had acte de présence gegeven!
Natuurlijk door den ouden graaf Zerlett, die
immers een of andere functie aan het hof had
gehad. Want de doorluchtige Pep Royter,
nou, die was toch eigenlijk niet veel meer
dan een flinke, aardige jongen geweest. En
als zoodanig was hij dan ook in Krief geble
ven, de arme kerel! Maar Renaterl, die was
steeds bij een tante of nicht geweest; meestal
bij Betty Hasslingen, de oudste zuster van
Boyter, Veel drukte hebben ze nooit met haar
gemaakt. Ze was altijd een beetje een As-
schepoes, die Renate. Hoogst onbeduidend en
niet bijster interessant in die onbeduidend
heid. Pas door haar mesaillance was ze opge
vallen; de wijze, waarop ze haar huwelijk met
dien architect Lien wist door te zetten, lever
de zelfs dagenlang stof voor allerlei praatjes.
Enfin, ook dat was voorbij gegaan. Ja, ja, nu
herinnert barones Geitier zich plotseling alles
weer. Ook dat Lien bij een vlucht over de
Alpen verongelukt is en zijn weduwe daarna
Weenen verliet om zich ergens als schrijfster
te vestigen. De kleine comtesse Royter, Re
nate Lien, het Asschepoesje...
In gedachten vezonken, bladert de barones
in het boek. Vergeten zijn op dit oogenblik
Hannerl en Vonberg en de gansch niet pas
sende, je zelfs min of meer zorgwekkende
skitocht van dit tweetal...
Stefan Szartossy heeft inmiddels eenigs
zins spijt gekregen van zjjn aanbod, waartoe
hjj zich tegenover de, zoo kenneljjk In onge
rustheid verkeerende oude dame liet verlei
den, want de jonge componist is hem inder
daad zoo weinig sympathiek, dat hij hem tot
dusver steeds uit den weg is gegaan. Boven
dien meent hij de jonge barones Geitler-Hat-
torf te kennen als een persoontje, dat geen
bescherming noodig heeft en zeer wel in
staat is om zich een dozijn Vonberg's van het
l(jf te houden. Althans, als zij wil! En dat is
voorloopig nog eenigszins twijfelachtig. Het
is Stefan Szartossy niet ontgaan, dat Von
berg steeds weer het gezelschap van de
jonge barones zoekt, ja, zich zelfs min of
meer aan haar opdringt. Daarbij komt nog,
dat de muziek, die beide jonge mensehen zich
als beroep hebben gekozen, hen in zekeren
zin verbindt. Juist de muziek kan zoo'n ge
raffineerde koppelaarster zijn! En per saldo
is die knappe, verstandige Johanna toch
slechts een Jong meisje. Een onbedorven
jong meisjes is iets onbeschrijfelijk kostbaars
in haar teerheid en onschuld. Veel te goed
voor dien Vonberg, dien... Bohémien! Ja,
d&t is het, wat de vroegere Honvedofficier
instinctief verwerpt, het zigeunerachtige, dat
hij in den eleganen, jongen componist ver
moedt achter diens masker van buitengewone
wellevendheid en de volmaakte wijze waarop
Vonberg zich weet voor te doen. Maar hij
moge dan daarmee elkeen overbluffen, hem
Stefan Szartossy bedriegt hij niet. Hem
zegt zijn menschenkennis, dat onder deze
effen, schijnbaar onbewogen oppervlakte iets
sluimert en smeult, dat eenmaal tot uit
barsting komend ernstige verwoestingen
kan aanrichten.
Maar misschien is dat een meer voorko
mend verschijnsel bij, op kunstgebied zeer
begaafde menschen, besluit Szartossy zijn
meditaties. Want dat die Vonberg op een of
andere manier geniaal is, dat moet hij, bij
al zjjn bedenkingen tegen dezen jongeman
zonder eenlg voorbehoud toegeven.
Intusschen heeft hij de eerste huizen van
Lans bereikt. Juist overlegt hij bi) zichzelf,
of hij de belofte tegenover barones Geitier
niet nakomt, wanneer hij nu terugkeert, óf
dat hij verplicht is het nichtje nog verder
tegemoet te gaan, als hij de jubelende Wal-
kiirenroep hoort:
„Hojotoho...ho...hojotoho...ho", een
tweemaal herhaald. Zóó klinkt de stem van
de zangeres Johanna Geitler-Hattorf, welke
Szartossy door haar dagelijks musiceeren met
Vonberg bekend ls.
En daar komt zjj ook reeds dicht achter
deze in volle vaart den weg van St. Pieter
naar Lans afglijden. De skistokken zwaait
zjj overmoedig boven het hoofd en uit volle
borst klinkt haar „Hojotoho...ho..."
Snel buigt Szartossy links af in de richting
van het Lansermeer, Hij wil een ontmoeting
vermijden. De zekerheid, dat de Jonge baro
nes in een kwartier gezond en wel Iglerhof
zal binnenvallen, ls hem voldoende. Hij maakt
een kleinen omweg, welke hem ln een half
uur eveneens naar het hotel zal brengen.
Daarbij werpt hij nog tersluiks een blik op
de beide silhouetten van het sportieve twee
tal, dat nu over den vlakken weg naast
elkaar voortglijdt.
De maan verspreidt een helder Hcht over
het besneeuwde landschap. Het edele, als een
camée gesneden gezichtje van Johanna steekt
scherp af tegen de donkere omlijsting van
de nauw om het hoofd sluitende sport-muts.
Een lok van het golvende, blonde haar is los
gemaakt en ligt gedeeltelijk over het voor
hoofd. Deze lok verleent het scherpe gelaat
de zachte uitdrukking van zijn jonge jaren
en zjjn geslacht. En nu ljjkt het, of de glans
van de maan zich duizendvoudig weerspie
gelt ln de groote, heldere blauwe oogen,
welke het meisje, terwijl zij het hoofd naar
links wendt, op den man naast haar richt.
„Lief ben je zoo, een sprookje, Jo", fluis
tert de man ln nauw bedwongen hartstocht,
terwijl hij zijn arm om haar schouder legt..
Onwillekeurig blijven zjj staan.
Een lichte rilling gaat door het lichaam
van het meisje. Een rilling van geluk, van
verwachting, van hoop. De man voelt het en
drukt haar dichter tegen zich aan. Maar
daarbij blijft het, want nóg durft hij niet
te gelooven tn het wonder, dat deze vrouw
hem zal toebehooren, dat hij Sylvester
Vonberg haar gekust heeft, daar boven in
de verlaten skihut bij Patscherkofl. En dat
zij, geloovend in de oprechtheid van zijn inni
ge liefdesbetuigingen, die kussen heeft beant
woord.
(Wordt vervolgd.)