Buitenlandsch Overzicht.
CHINA
NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA
Een aanslag op den
koning van Engeland.
REIST PER WACO-
64ste JAARGANG
Het einde van de conferentie te Montreux levert geen
onbevredigend resultaat op. De fiasco's van de buitenlandsche
politiek van Engeland.
Bevredigend
eind van de
conferentie
te Montreux
Het verhoor en identiteit
van den dader.
AUTOBUSDI EN STEN
Voorstel tot aanbouw van twee
groote Amerikaansche luchtschepen
EEN
IN
m BEN
B O LT
COURANT
Abonnement per 3 maanden bij vooruitbet: Heldersche Courant 1.50; Koegras,
Anna Paulowna, Breezand, Wieringen en Texel 1.65; binnenland 2.—,
Nederl. Oost- en West-Indië per zeepost 2.10, idem per mail en overige
landen 3.20. Lo3se nos. 4 ct.; fr. p. p. 6 ct Weekabonnementen 12 ct
Zondagsblad resp. 0.50, 0.70, 0.70, 1.—. Modeblad resp. 1.20, 1.50, f 1.50, f 1.70.
Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag
Redacteur: P. C. DE BOER
Uitgave N.V. Drukkerij vjh. C. DE BOER Jr.
Bureau: Koningstraat 78 Telefoon: 50 en 412
Post-Girorekening No. 16066.
ADVERTENTIËN:
20 ct per regel (galjard). Ingez. meded. (kolombreedte als redaction. tekst)
dubbele prijs. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur) bij vooruitbetaling
10 ct per regel, minimum 40 ct; bjj niet-contante betaling 15 ct per regel,
minimum 60 ct (Adres Bureau van dit blad en brieven onder nummer 10 ct
per advertentie extra). Bewijsnummers 4 ct
De Dardanellen confe
rentie nadert haar einde
en het bereikte resultaat,
al is het dan ook met
veel barensweeën ge
paard gegaan, mag niet
onbevredigend genoemd
worden. De conferentie is
Woensdag aan een schipbreuk ontsnapt en
schijnt nu de haven in zicht te hebben, zoo
meldde de corr. van de Times Donderdag
avond uit Montreux aan zijn blad.
Na veel onderlinge conferenties tus-
J schen de delegaties en getelefoneer met
Londen, verklaarde de Britsche delegatie
de Fransche en Russische voorstellen over
j passage van oorlogsschepen door de Dar-
danellen in oorlogstijd, terwijl Turkije
neutraal is, aan te zullen nemen, en zoo
was de grootste hindernis om tot een ac-
j coord te komen, den weg geruimd.
Er blijven nu slechts nog kleinigheden ter
beslechting over, en de redactie van het
nieuwe accoord, en dan zullen de negen lan
den, welker vlaggen nu boven het Palace-
hotel in Montreux wapperen, hun handteeke-
ningen zetten. Tenzij zich nog onverwachte
moeilijkheden voordoen, kan men aan het eind
Van de week de slot-acte verwachten.
Deze slot-acte heeft beteekenis, want do
conferentie heeft Europa laten zien, dat ver
dragen door onderhandelingen gewijzigd kun
nen worden, en dat het niet noodig is ze te
vertrappen. Die demonstratie was nooit meer
noodig dan op dit oogenblik. Over de hoofd
zaak de versterking van de Dardanellen
bestond geen verschil van meening.
Maar de Dardanellen komen uit in de
Zwarte Zee, en zoo kwam de conferentie tot
grooter -aagstukken. Het is bekend welke
Kwestie de grootste hindernis vormde: het
vrijwel zuiver theoretische vraagstuk wat de
Vol van Turkije moest zijn als neutrale staat
In tijd van oorlog, in het bijzonder of het de
Bardanellen moest sluiten voor een achter
volger van de Russische vloot, die zich terug
trok in de Zwarte Zee. Het is zóó onwaar-
zchjjnlijk dat een vloot de Russische vloot in
de Zwarte Zee zou nagaan zonder dat vast
zou staan, aan welke zijde Turkije zich zou
scharen, dat men zich afvroeg of op deze
kwestie nu wel de heele conferentie moest
stranden. Maar, zooals ook al gemeld, het was
Engeland er om te doen Duitschland een reden
te ontnemen oorlogsschepen te gaan bouwen
als antwoord op aanbouw van oorlogsschepen
door Rusland in een beschermde Zwarte Zee.
Het figuur van Engeland is in deze geschie
denis alweer niet fraai geweest. Zoo schrijft
b.v. de Londensche corr. van de N. R. Crt.
aan zjjn blad:
Op de keper beschouwd, is het optreden van
de Engelsche regeering in deze episode al
weer nauwelijks geslaagd te noemen geweest.
Voor de zooveelste maal is zij begonnen met
iets te eischen, waarvan zij bij voorbaat had
kunnen voorzien, dat zij het niet zou kunnen
krijgen. Het is immers van meet af aan dui
delijk geweest, dat het Engelsche verzet tegen
den Franrch-Russischen eisch van vrije door
vaart in tijden van oorlog voor vloten, die
hun verplichtingen van met goedkeuring van
den Volkenbond gesloten verdragen van we-
derzjjdschen bijstand uitvoeren, slechts kans
van slagen had voor zoover het Turkije, dat
in de practijk het laatste woord in deze
kwestie heeft, op zijn hand had.
We hebben in ons
vorig overzicht gewezen
op de slappe houding
van Engeland inzake
verschillende problemen
van den laatsten tijd.
Ook te Montreux blijkt het Engelsche optre
den allesbehalve een succes te zijn geweest,
zooals hierboven blijkt. We kunnen ons be
grijpen dat de Engelsche regeerders zich zoo
langzamerhand in een onprettige positie gaan
gevoelen.
Het is de N. R. Crt. die daar in een hoofd
artikel nog eens op wij at. Wjj ontleenen daar
aan het volgende:
Wij kunnen begrijpen, dat de Engelschen nu
den toestand niet prettig vinden. Alles wat zij
doen, bljjft nog steeds verkeerd uitloopen.
Toen zij de sancties loslieten, zeiden zjj heel
dapper hun positie in de Middellandsche Zee
te zullen handhaven, politiek en maritiem.
Nu, een goede week later, is deze in volle af
braak. Mussolini zendt zijn instructies naar
Londen, omtrent hetgeen nog verder moet
worden opgeruimd. Engeland kan niets naar
eigen hoofd of eigen temperament doen. Het
eindigt alles in nederlaag. Een goede week
geleden toonde Eden ook nog ongeduld, ten
opzichte van het uitblijvende antwoord van
Duitschland op de bekende Engelsche vragen.
Nu is men te Londen reeds wat blij, in de
Duitsch-Oostenrtjksche verzoening een voor
wendsel te hebben om de heele vragenlijst te
vergeten. Ribbentrop kwam nog naar huis
uit Engeland met de opvatting, dat er werke
lijk eenig antwoord noodig was. Maar Ribben
trop is nu met vacantie. En het heet, dat hij
dezen keer Hitier niet vergezellen zal op zijn
tocht naar de Noorsche fjorden. Dat was vroe
ger het kenmerk van ongenade van oude, ver
trouwde raadslieden van Wilhelm n. Men
zegt, dat de geschiedenis „se repète". De En
gelsche richting heeft voorloopig blijkbaar af
gedaan te Berlijn, en plaats moeten maken
voor de Italiaansche richting. Dit is niet het
gevolg van een gril van Berlijn, maar het is
de logische consequentie van de politiek, die
Engeland ons in het laatste jaar heeft ver
toond. Hitier was vol goeden wil om in de
beteekenis van Engeland te blijven gelooven.
Tegen het vertoonde kon geen geloof bestand
zijn.
De toestand is delicaat. Dat wil zeggen:
Engeland kan zich niet roeren. Het kan geen
vinger uitsteken, zonder dat er een tik op
valt, en het dien moet terugtrekken. De bij
eenkomst van de Locarnisten kan nu ook
niet doorgaan. Engeland durft niet.
Koning Eduard VIII van Engeland.
Tijdens de troepenschouw in Hyde
Park heeft een man, met een revolver
in de hand, het politie-cordon ver
broken.
Donderdag gedurende de toespraak van den
Koning bij de vaandeluitreiking aan troepen
van het garnizoen van Londen in Hyde Park,
heeft de politie een verdacht individu gear
resteerd en naar den politiepost in Kingstreet
gebracht, waar hij voorloopig is opgesloten.
Nader meldt Reuter:
Het incident geschiedde toen de Koning on
derweg was naar de troepenschouw in Hyde
Park.
De man brak plotseling door de afzetting
van de politie en zou zich met den revolver
in de hand in de richting van den Koning
hebben geworpen. Hij werd onmiddellijk over
mand en gearresteerd.
Een officieel communiqué van
Scotland Yard.
De autoriteiten van Scotland Yard hebben
gisteren het volgende officieele communiqué
gepubliceerd:
„Toen de koninklyke stoet terugkeerde van
de plechtigheid, die vanmorgen in Hyde Park
heeft plaats gehad ter gelegenheid van de
overhandiging der vaandels aan de garde
regimenten, drong nabij de Wellingtonpoort
op Constitution Hill een man uit de menigte
naar voren. Het is nog niet duidelijk, hetgeen
daarop geschiedde, doch een revolver is op
den weg gevallen tusschen den koning en de
troepen, die hem begeleidden. De man is
onmiddellijk gearresteerd en naar het politie
bureau Hyde Park gebracht. Er is geen
enkel schot gelost, doch de revolver was met
vier kogels geladen."
Hij had niet de bedoeling een
aanslag te plegen.
Na de fouilleering van den arrestant in het
bureau van Hyde Park is hij onder sterk ge
leide naar Bowstreet gebracht en daar voor
den dienstdoenden rechter verschenen.
De man is George Andrew MacMahon, jour
nalist, een 34-jarige Schot, die al jaren te
Londen woont. Onderweg naar den rechter
ontkende de man tegenover de hem begelei
dende inspecteurs van politie, dat h(j werkelijk
het voornemen had een aanslag op den koning
te plegen. Hij wilde slechts protesteeren. De
minister van binnenlandsche zaken Sir John
Simon draagt de schuld voor het incident. Hij
had hem Woensdagavond nog geschreven en
den volgenden morgen opgebeld.
Toen de dader in het politie-gerechtshof
aankwam vroeg hij of de koning gewond was.
De man trilde over het geheele lichaam, toen
naarHOORN, EDAM,AMSTERDAM
en GEHEEL WEST-FRIESLAND
Inlichtingen WACO,
Kanaalweg 137, Den Helder
de eerste getuige, een inspecteur van politie,
gehoord werd. Deze verklaarde, dat in het
bezit van den beklaagde een revolver was ge
vonden met vijf kamers, waarvan vier geladen
waren. Bovendien beschikte hij over twee
banden scherpe munitie, terwijl hij verder een
couvert, een briefkaart en een exemplaar van
de Daily Telegraph in zijn zak had. De in
specteur herhaalde daarop de verklaringen
van den dader onderweg naar het gerechtshof.
MacMahon werd door den rechter beschul
digd van het onwettig in bezit hebben van
vuurwapenen met de bedoeling om daarmee
iemand ernstig lichamelijk letsel toe te bren
gen en voorloopig blijft hij acht dagen in
arrest voor verhoor door den rechter-commls-
saris. Toen de rechter zeide „met de bedoeling
ernstig lichamelijk letsel toe te brengen",
zeide de inmiddels toegevoegde verdediger:
mijn cliënt erkent schuldig te zijn aan het
bezit van vuurwapenen, maar hij ontkent de
bedoeling gehad te hebben of eenige poging
gedaan te hebben om van dat vuurwapen op
de door den rechter bedoelde wijze gebruik te
maken. Van deze verklaring werd acte ge
nomen, waarop de arrestant naar zijn cel is
gebracht.
Vroegere aanslagen op Engelsche
vorsten.
Aanslagen op het leven van Engelsche
koningen zijn in den laatsten tijd niet meer
voorgekomen. Een jaar voor de troonsbestij
ging van den lateren Eduard VII in 1900 is
op den toenmaligen prins te Brussel door een
jongen anarchist een revolveraanslag ge
pleegd. Gedurende de lange regeeringsperiode
van koningin Victoria z(jn 5 pogingen tot een
aanslag op de vorstin gedaan. De eerste daar
van geschiedde op vrijwel dezelfde plaats als
het incident van gisteren. Een jongmensch
werd toen gearresteerd, doch later wegens
krankzinnigheid vrijgesproken en in een in
richting opgenomen. Twee jaar later volgden
twee nieuwe pogingen. Het parlement nam
toen een wet aan, waarbij óe rechter gemach
tigd werd de geeselstraf toe te passen op
dengene, die de koningin zou lastig vallen.
Gelukwenschen.
Toen het bericht van den mislukten aan
slag was bekend geworden, begaven zich de
leden van het diplomatieke corps naar het
Buckingham-paleis, om daar een brief met ge
lukwenschen te teekenen.
Hitier heeft den koning het volgende tele
gram gezonden: „Zoo juist kreeg ik bericht
van den op Uwe Majesteit gepleegden vloek-
waardigen aanslag en ik bied u ter gelegen
heid van de ontsnapping aan dit gevaar mijn
hartelijke gelukwenschen aan".
Een werklooze fotograaf boft.
Een blijde gebeurtenis had tezelfder tijd
plaats, schrijft de Londensche corr. van het
„Volksblad". De foto's van dezen zoogenaam-
den aanslag werden genomen door een foto
graaf, die vroeger in betrekking zijnde b(j
een der groote foto-agentschappen, reeds
wekenlang zonder werk was. In de laatste
dagen had deze man, om te kunnen bestaan,
zijn meubels verkocht en zijn foto-toestellen
verpand.
Vanmorgen kwam hij op het idee een foto
toestel te leenen van een zijner vroegere
collega's
Hij slaagde er in op de Wellington Are te
klimmen, die juist gelegen is tegenover de
Constitution Hill, de plaats, waar het incident
zich voordeed. Hij was de eenige, die dezè
gebeurtenis heeft kunnen fotografeeren en de
pers en de foto-agentschappen betwistten
elkaar met ongekende prijzen de foto's, die
deze man heeft gemaakt. Het gevolg hiervan
was, dat hij onmiddellijk een aanstelling kreeg
bij een ander foto-agentschap en geld genoeg
verdiende om zijn woning opnieuw in te rich
ten en zijn toestellen uit de lommerd te halen.
Een toespraak van den Koning,
B|j de vaandeluitreiking aan de troepen van
het garnizoen van Londen in Hyde Park heeft
Koning Eduard Donderdagmorgen gezegd:„De
menschheid schreeuwt om vrede en de waar
borging van den vrede en gij zult in vredestijd
gelegenheid vinden tot even groote plichtsbe
trachting als ooit op de slagvelden getoond is.
Slechts enkelen uwer hebben de verschrikking
van den oorlog uit engen ervaring meege
maakt maar ook het gevoel van kameraad
schap nu 30 jaar geleden. Ik hoop van gan-
scher harte dat ons tijdperk en'dit geslacht
niet opnieuw zullen geroepen worden om zulke
verschrikkelijke dagen nogmaals te beleven",
Voor den dienst over den Atlaa-
tlschen Oceaan.
De raad van advies van het departement
van handel te Washington heeft voorgesteld,
dat de Amerikaansche regeering den bouw
ter hand zal nemen avn twee groote bestuur
bare luchtschepen, teneinde in samenwerking
met twee buitenlandsche luchtschepen (be
doeld z(jn de Graf Zeppelin en de Hinden
burg) den dienst over den Atlantischen
Oceaan te onderhouden.
ILLETON
UIT HET ENGELSCH
DOOR
14)
„Wacht een oogenblik," verzocht hij Li
Weng-Ho. „Ik moet je even alleen laten. Als
Kathleen soms verschijnt, verzin dan een of
luider excuus!"
De mandarijn, die den brief, welke de huls-
Jongen in de hand hield, ook gezien had, be
greep de bedoeling van zijn gastheer. Deze
•bleef maar een minuut of drie weg en toen
hij terugkeerde wist de mandarijn dat de
Expeditie niet vergeefsch was geweest, want
Barrington's oogen glinsterden trimofantelijk.
„Net wat ik dacht," begon hij. „Die brief
Was voor Forsyth bestemd."
De mandarijn knikte, wachtte wat de ander
Verder zou zeggen en sloeg Barrington zonder
«en enkel teeken van ongeduld gade, terwijl
deze bedaard een sigaar aanstak.
„Ik begrijp niet goed," vervolgde Barrington,
Ban zijn sigaar trekkend. „Kathleen moet
Jets ontdekt hebben. Ze vraagt hem in den
brief hier te komen en haar te redden van wat
Be een vreeseljjk lot noemt. Wil dat hij haar
meeneemt de rivier af tot Canton en waar-
Behuwde hem om jou in de gaten te houden.
Be schreef dat ze hem alles wel zou vertellen
Bis ze hem sprak."
t „Liet Je den brief door7"
„Natuurlijk."
„Waarom
„Snap je dan niet dat onze belangen zóó
beter gediend worden? Je kunt het gerust
laten om het zendingsstation in brand te
steken, dat is onnoodig moeilijkheden verwek
ken. Ik moet me al erg vergissen als Forsyth
niet hier komt, zoodra het donker is; dan zal
hij Kathleen een teeken geven dat hij er is en
het eenige wat jij te doen hebt, is te zorgen
dat je mannetjes bij het hek staan. Ze kunnen
hem inpikken zonder dat hij een kik hoeft te
geven. Hij zal Chang wel met een briefje terug
sturen; Chang zal mij dat brief je overhandigen
en dan weten wij wat hfl van plan is, zoodat
we onze maatregelen kunnen nemen. Be
grepen?"
„Ja," antwoordde Li Weng-Ho, „het is een
uitmuntend idee. Over een week zal ik Dr.
Wang-Hi een officieel bezoek brengen en mijn
deelneming betuigen. Als je dochter ons kostje
zóó schitterend voor ons kookt..."
„Dat is het 'm juist," lachte Barrington.
„Forsyth zal natuurlijk denken dat Kathleen
hem verraden heeft."
Op hetzelfde moment luisterden Dick For
syth en zijn collega naar een geklop op de
poort. Forsyth liep naar den muur, gevolgd
door den ander.
De ladder stond nog op dezelfde plaats waar
hij haar neergezet had; voorzichtig klom hi)
naar boven en gluurde over den rand omlaag.
Het plein was leeg. Maar voor de poort stond
een eenzame Chinees met een brief in de hand.
De man zag Forsyth niet, bleef nog even
wachten en raapte toen een steen op, waarmee
hij op de poort begon te hameren. Forsyth
daalde zacht de ladder af.
„Het is in orde," deelde hij zijn collega mee.
„Er staat een man voor de poort met een
brief in zijn hand. Misschien komt hij van Li
Weng-Ho, hoewel hij niet de uniform van de
Yamen draagt. Ik zal hem opendoen."
Het gehamer duurde voort; de Engelschman
schoof den balk opzij en trok de poort open,
waarop de Chinees hem het briefje overhan
digde.
„Dokter Forsyth, van Missie Barrington."
Er kwam een glinstering in Forsyth's
oogen terwijl hij het briefje aannam, maar
toen hij van den inhoud kennis nam, ver
bleekte hij en kreeg z(jn gezicht een ernstige
uitdrukking.
„Kom binnen," voegde hij den boodschap
per toe. „Ik zal antwoord mee terug geven."
De Chinees ging den tuin in, en terwijl Dr.
Wang-Hi de poort weer grendelde, liep For
syth onrustig heen en weer. Het was Dr.
Wang-Hi duidelijk dat de ander hevig ge
schokt moest zijn en na even zijn blik op
hem te hebben laten rusten liep hij naar hem
toe.
„Heb je onaangename tijding ontvangen,
Forsyth?" vroeg hij vriendelijk.
„Ja," antwoordde Forsyth, met een ruk
stilstaande, toen barstte hij uit: „Wang-Hi,
de mandarijn en Barrington zijn een paar
ellendige schurken."
„Daaraan heb ik nooit getwijfeld," luidde
het kalme bescheid. „Alleen heb ik nooit
kunnen ontdekken wie de grootste schavuit
van de twee was."
„Dat zal ik je vertellen het is Barring
ton. Hjj is een doortrapte boef. Dit briefje is
van Miss Barrington. Haar vader staat op
het punt haar te verkoopen aan Li Weng-Ho,
of heeft dat al gedaan. Ze vraagt of ik haar
helpen wil met de zendingssampan weg te
komen."
Wang-Hi dicht een oogenblik na.
„Ben Je ervan overtuigd, dat dit briefje
van Miss Barrington is?" klonk het toen.
„Absoluut!"
„Dus Je denkt niet dat het een valstrik is?
Dat ze..."
„Dat Miss Barrington een valstrik voor mij
opzet, is buitengesloten," verklaarde Forsyth
vol overtuiging.
„Nu, eerljjk gezegd," stemde de Chinee-
sche arts toe, „geloof ik dat je gelijk hebt.
Maar in dergelijke omstandigheden kun je
niet voorzichtig genoeg zijn. Het is misschien
verstandig als ik even met den Jongen praat,
allicht kan ik iets ontdekken."
„Doe dat; inmiddels kan ik overleggen wat
m(j te doen staat."
Hjj hervatte zjjn rustelooze wandeling door
den tuin, tot „Wang-Hi zich weer bij hem
voegde.
„Er is geen twijfel aan dat Miss Barrington
den brief gestuurd heeft," vertelde hij. „Ik
kan den jongen op geen enkele leugen of
tegenspraak betrappen."
„Ik heb onderwijl een plan herdacht," zei
Forsyth hierop. „Ik moet haar te hulp ko
men, ik kan haar niet aan de genade van die
twee bandieten overlaten. Wjj zullen de zen
dingssampan voor haar gereed maken; ik
zal haar helpen Barrington's huis te verlaten
en wanneer ik haar veilig en wel aan boord
heb, kom ik hier terug."
„Als er op straat maar geen gevaar voor
je is," opperde Wang-Hi.
„Na donker niet. Ik kan kleeren van jou
aandoen; als Chinees zal ik niet de aan
dacht trekken; daarbij verwachten ze niet,
dat ik mjj na het gebeurde van vanmiddag,
zoo gauw weer vertoon. De heele zaak zal niet
meer dan een uur kosten." Hjj wachtte een
oogenblik en vervolgde: „Zoek jjj Ching op,
terwijl ik het antwoord schrjjf en geef hem
Instructies om provisie in de sampan te laden.
Laat hjj er dadeljjk voor zorgen, want zoo
gauw het donker is moeten we weg."
Hjj vroeg den boodschapper even geduld te
hebben, ging het huis binnen en schreef een
briefje aan Kathleen. waarin hjj haar mede
deelde dat hjj, als Chinees vermomd, kort na
donker bjj de poort van haar vaders huis zou
komen; ze moest dan klaar zjjn en wachten
tot hjj driemaal geklopt had. Hjj deelde haar
in 't kort mede, dat hjj maatregelen getroffen
had, die het haar mogeljjk zouden maken
naar Canton te gaan en spoorde haar aan,
zich dapper te houden. Hjj verzegelde de en
veloppe, gaf den brief aan den Jongen en be
loonde dezen met een zilveren dollar. De
Chinees nam de veloppe en het geld aan zon
der een spier te vertrekken en toen Forsyth
de poort geopend had, liep hjj met een sluwen
lach om zjjn dunne lippen heen.
Toen de mandarijn verdwenen was, begon
Dick Forsyth toebereidselen te maken voor
zjjn avonturljjke onderneming en nadat de
duisternis was Ingevallen, klom hjj, in Chi-
neesche kleedt), over den muur. Het plein lag
stil en verlaten en overtuigd, dat hjj geen
gevaar liep lastig gevallen te worden, sloeg
hjj den weg in naar Barrington's woning.
Hjj bereikte het pad, dat van den hoofd
weg erheen voerde, liep behoedzaam over het
gras, dat het aan den kant omzoomde en
kwam aan de witte poort. Hjj keek behoed
zaam om zich heen, zag alleen zwijgende
duisternis en klopte met het heft van zjjn
zakmes driemaal op de poort. Het geluid
klonk helder en duideljjk door de stilte en hjj
wilde juist zjjn hand opheffen om het signaal
te herhalen, toen hjj in zijn onmiddellijke na
bijheid beweging bemerkte. Hjj draaide zich
half om en op hetzelfde moment hoorde hjj
een soortgeljjk geluid aan zjjn andere zjjde.
Vóór hjj kon roepen of iets doen om zich te
verdedigen, doemde een schaduwige gedaante
uit het donker op en klemden zich een paar
pezige handen, met scherpe nagels om zjjn
hals.
De aanval geschiedde zoo onverhoeds, dat
Dick Forsyth op den grond tuimelde, maar
toen hjj lag, begon hjj zich als een bezetene
te verweren. Een andere gestalte plofte bo
venop hem en de volgende seconde kreeg hjj
met een gevulden bamboestok een venjjnigen
tik op het hoofd. Hjj had een gewaarwording
als of hjj een feilen lichtstraal zag, toen ver
loor hjj het bewustzijn. Zjjn aanvallers, die
zjjn lichaam voelden slap worden, stonden op
en votooiden hun werk door zjjn handen en
voeten te binden.
En aan den anderen kant van de poort, ia
smarteljjk begrijpen, stond Kathleen Barring-
ton, zich wanhopig afvragend wat ze doen
zou. Ze had daar gestaan toen Forsyth klopte
en haar had een namelooze angst aangegre
pen; de volgende geluiden lieten haar niet
in twjjfel dat Dick Forsyth was overrompeld
en toen het eensklaps stil werd teeken dat
de strijd geëidigd was had ze het wel kun
nen uitgillen van vertwijfeling, want ze was
overtuigd, dat de aanvallers hem hadden ver
moord. Met bovenmenscheljjke inspanning
hield ze zich in, duwde de poort open en liep
naar buiten.
Ze zag in de duisternis, dat twee schimmige
figuren zich over een derde bogen, die op den
grond lag. Opeens viel al haar angst af, een
blinde, roekelooze moed, een gevoel dat uit de
oer-diepten van haar instinct opsteeg, ver
drong elke redeneering, en met een ongeartl-
culeerden kreet wierp ze zich op den dichtst-
bijzjjnden aanvaller in de jjdele hoop den be-
wusteloozen Forsyth te kunnen helpen. Maar
op hetzelfde oogenblik glipten twee andere
mannen geluidloos buiten de schaduw van den
muur. Een van hen had een zak in zjjn hand
en toen zijn metgezel Kathleen vastgreep,
gooide de eerste haar den zak over het hoofd,
waarna ze haar snel vastbonden. Een paxuf
minuten later lag ze, ingepakt als een mum
mie, hulpeloos aan hun voeten.
(Wordt vervolgd.)
