Stadsnieuws
de
strooper.
Knip-Demonstratie
WOENSDAGSCHE MIJMERIJ*
x Trust 2
oti&ke/bz stuMsfi
FEUILLETON.
Afscheid Mevrouw
K* Everards-Sitenga*
De geestelijke
verzorging der militairen*
en Son tMxrt
van 10.30 tot 12.30 cn
van 3 tot 6 uur op onze
stoffen-afdeeling lïte étage
Vrijdag laatste dag!!
Algemeene Militaire'
Pensioenbond*
Passage-tarieven van St. Mij.
Nederland en Rott. Lloyd.
IVoat gaan
N.V. W.A.C.O. HOORN
DOOR
PETER BARON.
De heer E. L. de Zeeuw te Huisduinen is
T ed by het te 's-Gravenhage gehouden
êes voor tennisspel-leider, uitgeschreven
^oor-1 den Nederl. Lawn Tennis Bond.
Onze vroegere plaatsgenoot de heer C.
Müller, is met ingang van 1 Oct 1936,
oemd als stationsschef te Deventer.
R K B. zijn wederom benoemd tot tgdelijk
aar aan de R.H.B.S. te Den Helder:
le(v Pi Koene; J. A. Nijkamp; R. J. R
C'
q, Arum-
TOBÜS-ONDERNEMING DER FIRMA
>AASTEPAD BESTAAT 12"/2 JAAR.
Kaar ons ter oore komt, bestaat heden,
October, de Autobusonderneming en het ga-
„bedrijf van den heer Naastepad te Anna
paulowna juist 12 y2 jaar.
KERKCONCERT
jO VINCENT—ANT. VAN DER HORST.
Kaar men ons mededeelt, zal het Kerk-
concert, aanvankelijk geannonceerd op 12
October, thans definitief plaats hebben op
Vrijdag'23 October.
Nadere bijzonderheden zullen worden bekend
gemaakt.
Gisterenmorgen om half twaalf, nadat de
schoolbel het einde der lessen had aangekon
digd, verzamelden zich in de zevende klas der
Com'enius-school het bestuur en het perso
neel der school om op hartelijke en waardige
wijze afscheid te nemen van de onderwijzeres
der tweede klas: mevrouw Everards, die op
dezen laatsten Septemberdag haar taak op
de school beëindigde.
Deputatie's van kinderen uit alle klassen
waren bij dit afscheid aanwezig.
Nadat mevrouw Everards en haar echtge
noot waren binnengeleid, nam de Voorzitter
der Schoolvereeniging, Dr. Dibbetz het woord
om in hartelijk gekozen bewoordingen uiting
te geven aan het gevoel van weemoed,
dat gewekt wordt door dit afscheid. Wee
moed, zoowel bij de scheidende onderwijzeres
als bij het personeel, dat door dit afscheid
een sympathieke collega verliest.
Het bestuur is mevrouw E. veel dank ver
schuldigd voor de uitnemende wijze waarop
zij zich van haar taak kweet.
Mede om de herinnering aan haar school te
doen bewaren tot in lengte van jaren, over
handigt de spreker, uit naam van het be
stuur, aan mevrouw een prachtig bewerkte
gebakvork.
Hierna spreekt het Hoofd der School, de
heer Jager eenige dankwoorden tot haar, die
in de eerste en moeilijkste jaren zoo kranig
meehielp om de Comeniusschool de waardee
ring te verschaffen, die ze thans in Den
Helder geniet. De heer Jager onderstreept de
woorden van den vorigen spreker en wijdt
verder vriendelijke woorden van welkom aan
de nieuwe onderwijzeres, mej. Akke de Jong.
Het personeel heeft gemeend zijn hartelijke
gevoelens eveneens in een geschenk te moeten
demonstreeren. Een etui met zilveren bowl
vorkjes werd hiervoor gekozen.
Het was de oudste onderwijzer, de heer
Pronk, die in een geestige speech het woord
voerde namens zijn collega's.
„Wars van alle conventie, slaagde U erin,"
aldus de spreker „een sfeer van gemoedelijk
heid te brengen, waar U verscheen. Daarvoor
danken wij U."
Ook de aanwezige kinderen lieten zich niet
onbetuigd. In voorafgaande weken was door
hen op eigen initiatief een collecte gehouden.
Met een spontaniteit, der jeugd eigen, waren
groote en kleine offers bijeengebracht. Het
resultaat: Een prachtig zilveren armband
horloge, dat door Hanke van Vendeloo werd
overhandigd.
Ook bloemen waren er: prachtige chrysan
ten, die Fransje Dibbetz aan Mevrouw gaf.
Oud-gediende Vlam, de vroegere conciërge,
toonde eveneens zgn medeleven. Een keurig
bouquet ontving Mevrouw van hem.
Een hartelijk gebaar.
En dan nam nog een kleine peuter het
woord. Dientje Loesberg, 9 jaar oud, zei zonder
haperen, met heldere stem een groot afscheids
gedicht op, dat een der onderwijzers voor deze
gelegenheid maakte.
We laten hier de twee laatste coupletten
volgen:
Want uit naam van alle kind'ren,
ook van die al zijn gegaan.
Kom ik U de dank betuigen,
eerder zijn ze niet voldaan,
k Moest U zeggen van die kind'ren,
dat geen één Uw naam vergeet.
Eerder wordt een rups een ijsbeer,
of de Noordpool gloeiend heet!
En zij wenschen U nog jaren
vol geluk en zonneschijn.
Leef in voorspoed en gezondheid,
Moog Uw hemel helder zijn.
Komt U ons nog vaak verblijden
met bezoekjes in de klas,
Waar U zooveel lange jaren
onze tweede Moeder was.
Een hartelijk applaus beloonde dit kranige
meisje.
Toen was het oogenblik aangebroken,
waarop Mevrouw E. het woord nam om allen
hartelijk dank te zeggen voor zoowel het
gesprokene als het geschonkene.
Wie neemt het haar kwalijk, dat haar stem
niet zoo helder was, als men van haar ge
wend is
Met de beste wenschen voor de toekomst
der Comeniusschool besloot zij haar korte
afscheidsrede.
Tot slot voelde ook de heer Everards zich ge
roepen woorden van grooten dank. toe te
voegen aan die van zijn vrouw. Dank voor de
ondervonden vriendschap en waardeering.
Nadat koffie geserveerd en lekkerijen rond
gediend waren, werd deze intieme samen
komst besloten.
Behandeling op de Generale Synode
der Gereformeerde Kerken.
Amsterdam, 30 Sept. Nadat de Generale
Synode der Gereformeerde Kerken Dinsdag
morgen en -middag in comité-generaal had
vergaderd, heeft zij des avonds een korte
openbare zitting gehouden. In deze zitting is
behandeld de kwestie der geestelijke verzor
ging van de militairen en de vraagstukken,
welke daarmede verband houden.
Conform de conclusie van het door de Sy
nodale commissie ter zake uitgebrachte rap
port besloot de Synode, aan de te benoemen
deputaten op te dragen, nader te overwegen,
op welke wijze de geestelijke arbeid ondér
het marine-personeel het best kan worden ge
organiseerd en hen te machtigen, voor dezen
arbeid medewerking en financieelen steun te
verleenen en de voorbereiding van het beroe
pen van een predikant, speciaal voor deze
geestelijke verzorging, in de komende drie
jaren voor te bereiden.
JJ6-»
Openbare Vergadering.
Dinsdagavond heeft in het Militair Tehuis
Spoorstraat, een openbare vergadering plaats
gevonden, uitgeschreven door den Algemeenen
Militairen Pensioenbond, en waar door een
tweetal sprekers het woord gevoerd is over
het onderwerp „Pensioenkorting".
De eerste woordvoerder was de secretaris
van den A.M.P., de heer L. van Geest, die het
in zijn betoog speciaal had over de oud-gepen
sioneerden, en scherp protesteerde tegen de
wijze, waarop de Staat zich aan de belangen
der oud-militairen, gelegen laat liggen. Aan
de hand van een groot aantal cijfers tracht
spr. duidelijk te maken dat met name de cate
gorie der oud-gepensionneerden het wel zeer
hard heeft. Zij zijn de rechtloozen, waarvoor
nimmer, ook als de begrootingen van het Rijk
overschotten vertoonden, opgekomen werd.
Eveneens hekelt de heer van Geest de hou
ding der regeering ten opzichte van de wedu
wen en weezen der oud-gepensionneerden. Vol
gens hem waren en zijn zij Volkomen toege
wezen aan de officieele en particuliere liefda
digheid.
Spr. besluit zijn rede met er op te wijzen
dat de zoo juist afgekondigde devaluatie we
derom in het bijzonder voor deze klasse men-
schen een niet onbelangrijke korting beteekent
en wekt op zich als lid van den bond op te
geven ter bescherming van een onbezorgden
levensavond.
De tweede spreker is de heer D. F. Brand
wijk, pres., van den A.M.P. en die eveneens
scherpe critiek levert op de regeering inzake
haar bemoeiingen voor de gepensionneerden. In
het bijzonder vestigt hij de aandacht op de
z.i. door de overheid aangenomen tweeslach
tige houding: eenerzijds kan men in officieele
stukken lezen hoe men de verplichting aan
vaardt om voor de gepensionneerden te zor
gen, terwijl zij dit anderzijds weer ontkent.
Uitvoerig wordt dan nagegaan of de overheid
het recht heeft pensioenen te korten, hetgeen
door den woordvoerder tenslotte ontkent
wordt.
Wederom komt het devaluatie-ontwerp ter
sprake; evenals de vorige spr. wijst deze er
op dat dit voor de pensioentrekkenden een
korting beteekent; in tal van landen, waar
men bereids devalueerde is dit z.i. reeds over
duidelijk bewezen.
Met de aanwezigen op te wekken proganda
in hun omgeving te maken en zich aan te
sluiten bij den Bond besluit hij.
Motie aangenomen.
Het is tenslotte de volgende motie die aan
genomen wordt:
De afdeeling Den Helder, in Openbare Ver
gadering bijeen op 29 September 1936,
kennis genomen hebbende van de voorne
mens inzake de korting op de pensioenen,
spreekt uit als haar meening:
dat korting op de pensioenen moet wor
den beschouwd als aantasting van bestaande
rechten;
dat met klem moet worden afgewezen het
door de Regeering ingenomen standpunt, dat
pensioen is het resultaat van overleg tusschen
regeering en ambtenaar, aangezien een der
gelijk overleg nimmer heeft plaats gehad;
dat, indien dit overleg wel zou hebben plaats
gehad, toch ook de vermindering van het pen
sioen in overleg met belanghebbenden zou be-
hooren plaatr te vinden, hetgeen nog uit geen
enkele handeling der regeering is gebleken;
dat het bovendien bevreemding en sterke
iiiiiiiiiniiiiiiiMiiimmiiiiiiiNiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiitninniiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiimHiiiHiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHitiiiiiiii
limit
Dilettanten.
Wanneer het u duizelt van inflatie en
deflatie en reflatie, wanneer de ooren u
tuiten van devaluatie, „managed curren-
cy", „zwevende valuta's en fijn goud, dan
moet u wel den indruk krijgen, dat men
tegenwoordig geen knip voor den neus
waard is, als men zich geen professional
kan noemen in het een of ander; dat dit
met andere woorden geen tijd is voor di
lettanten
En niets is minder waar dan dat!
Integendeel. Er is op het oogenblik
om in de economische terminologie te blij
ven voor dilettanten een hoogconjunc
tuur, een hausse waar te nemen.
Bij niets is dit zoo verrassend gebleken
als bij de groote oceaanvluchten, die ach
ter ons liggen. De vliegers, die gedurende
een paar dagen de heele wereld op haar
kop zetten, waren mevrouw Markham en
de heer Richman. Ze vlogen, en ze waren
meteen beroemd. En ze zullen het min-
stens nog drie maanden blijven (dat is een
heele tijd, als men bedenkt hoe vlug alles
in deze dagen gaat. Ibsen schreef aan een
„waarheid" een levensduur van 30 jaar
toe. Afgezien ervan, dat „waarheden" te
genwoordig een aanzienlijk korter leven
hebben, zèls als een waarheid 30 jaar leeft,
dan zijn drie maanden voor een sensatie
niet gering). Ze vlogen dus, en ze waren
meteen beroemd. En hoe kwam dat?
Déérin juist zit nu het merkwaardige:
omdat ze geen vliegers waren. Want als
een vlieger vliegt, is dat niets bijzonders.
Maar als een dilettant vliegt, is het groot
nieuws: „a piece of news", zooals in
't Engelsch de technisch term luidt.
De Amerikaansche krantenmagnaat
wist wat hij zei, toen hij zijn redacteu-
ren inscherpte: „Alleen wat bijzonder
is, is nieuws. Als een hond een man bijt,
is dat geen bericht dat de moeite waard
is. Maar als een man een hond bijt dén
wel!"
Ze waren inderdaad beiden dilettanten
in de lucht. Richman is een cabaret-
artist, en Mrs. Markham is een dame uit
de socity, een dame met een kind en ont
zaglijk veel schulden. Richman was een
gevierd artist, zoo een, die op het podium
komt en, nadat hij eenige minuten ge
wacht heeft tot men de beroemde spel kan
hooren vallen, in een smeltend lied uit
breekt over een oude moeder in Charles
ton of Alabama. Maar hij vond, dat een
beetje reclame hem geen kwaad kon doen.
Mrs. Markham was een dame, die ver bo
ven haar inkomen leefde, met het boven
aangeduide gevolg; Amerikaansche bladen
hebben zelfs weten te vertellen, dat zij
gevaar liep, om door haar schulden in de
gevangenis te raken in Engeland is men
in die dingen nog zoo ouderwetsch cor
rect en dies vloog zij ook. Oe tocht
levert haar, naar deskundigen beweren,
20.000 pond op. Dit lieve sommetje ver
dient ze door courantenartikelen, radio
voordracht, mémoires en de geteekende
verklaring, dat dit of dat badpak het
beste is, deze of die chocolade of sigaret
ten de eenig ware, en dat ze zich op haar
vlucht alleen met dingeszeep heeft ge-
wasschen.
De beide vliegers, of liever niet-vliegers,
hebben heel juist gespeculeerd. De wereld
was er heelemaal kapot van, dat ze vlo
gen. De wereld wil nu eenmaal sensaties;
maar liefst van dilettanten, niet van pro
fessionals.
Wie weet, misschien komt de dag nog
dat Mengelberg alleen volle zalen trekt,
als hij eerst over den Oceaan vliegt. En
dat de menschen zich voor een concertzaal
verdringen, omdat het orkest wordt aan
gevoerd door Hondong of Evert van Dijk.
Dat Mr. Trip wordt toegejuicht, omdat hij
regen maakt; en de heer Vervaart, omdat
hij den gouden standaard laat schieten. Als
Louis Davids het mocht noodig vinden, zijn
populariteit weer 's wat op te poetsen,
heeft hij maar als Marathon-racer uit te
komen in de Olympische Spelen te Tokio,
en Rie Mastenbroek hoeft maar één avond
de plaats van Buziau in te nemen.
De dilettanten maken de wereld het dolst
en als het niet zoo droevig was, zou
het heel vermakelijk zijn
teleurstelling heeft gewekt, dat de regeering
eenerzijds de vrijheid meent te mogen nemen,
de pensioenen van na 1 Januari 1921 te korten,
terwijl anderzijds nog altijd de pensioenen van
vóór 1 Januari 1921 zijn gebleven beneden het
minimum van hetgeen in verband met den
levensstandaard noodig moet worden geacht;
dat om deze en veel andere redenen met
kracht en met klem een korting op de pensioe
nen moet worden afgewezen;
roept alle gepensionneerden op, zich binnen
de grenzen van het wetelijk toelaatbare en
behoorlijke, te keeren tegen deze aantasting
van hun pensioenen,
besluit deze motie ter kennis te brengen van
de regeering, de Volksvertegenwoordiging en
de Pers,
en gaat over tot de orde van den dag.
Tot 30 December geen verhooging.
De Stoomvaart Mijen „Nederland" en „Rott.
Lloyd" deelen mede, dat haar huidige passa
getarieven in guldens van kracht blijven voor
schepen, welke vóór of op 30 December 1936
van Amsterdam/Rotterdam, resp. Batavia
vertrekken.
De tarieven, welke nadien zullen gelden,
worden nader bekend gemaakt; indien reeds
thans passage op na dien datum vertrekken
de schepen geboekt wordt, zal voorloopig
passage aangeboden worden tegen het be
staande tarief, evenwel zonder aftrek van de
korting van 15 Ook voor de reeds geboekte
passages voor 1937 zal dezelfde gedragslijn
gelden.
Zaterdag 3 October.
Casino, 8.15 u. Marine Sanatorium Fonds.
Zondag 4 October.
Musis Sacrum, 8 u. Propaganda-revue-
avond Esperantistenvereen. „Nova Sento".
Militair Tehuis, Spoorstraat, 7 u. Feest
avond „Joodsche Sociëteit".
Casino, 8 u. Tooneelvoorstelling met Mevr.
de Boervan Rijk. „Tropenadel".
R.K. Volksbond, 3 uur Kinder-operette-uit-
voering.
DIERENDAG OP 4 OCTOBER.
In verband met den wereld-dierendag op
4 October zal Zaterdag 3 October, 's middags
2 uur, de heer C. M. Kuypers voor de
V.A.R.A.-microfoon spreken. Om 4u.40 spreekt
de heer Mr. Rinks voor den H.I.R.O. en Zon
dagmiddag van 1 u. tot 1.20 u. spreekt Prof.
Brandsma voor den K.R.O.
Men zie voorts de advertentie in dit num
mer.
Vanaf 3 Oct. UITBREIDING DIENST
Den Helder—Medemblik—Hoorn-
Amsterdam
Weekse dagen 5X. Zaterdag 6X. Zondags 4X>
in beide richtingen.
Vraagt gratis dienst wijziging bij onze chauf
feurs en ons bijkantoor, Kanaalweg 137, Tel. 773
En zoo kwam het, dat de schemering Kea-
g en Kaye op het marktplein vond staan
de deur van het hotel „Het Witte
"ert", mijmerend over den cul-de-sac, waar-
ln 'le' nieuwe spoor van den kolonel begon
nen was.
Behalve het vinden van den vrachtauto
ndden ze geen succes gehad, maar succes
^as vo'gens beider al lang gevestigde over-
&hig, een betrekkelijk begrip.
°P Keating hadden hun hardnekkige te
genspoeden een ongewone uitwerking. Zoo
ongewoon, dat hij bepaald opgeruimd werd;
a' hij zelfs het verlangen voelde opkomen
Dm te zingen. En hij zong.
„Auf Flügein des Gesanges", bulkte hij.
n meteen dreef een fiksche slag zijn bol-
°ed over zijn oogen.
!'Je kunt misschien een tenor zijn,"
61 superintendant Kaye vriendelijk, „een
06 "melodieuse tenor, of anders een rjjk-
esonneerende bariton, maar in elk geval
£een diepe bas."
Keating keek zijn meerdere zuur aan.
„Wou je dan, dat ik „In a Persian Mar-
ket" zong?" En na zijn hoed recht gezet te
hebben, hervatte hij zijn solo. Als bewijs voor
den omvang van zijn stem zette hij een oc
taaf hooger is, en overschreeuwde de weinige
oppositie, die op dezen tijd van den avond
verwacht kon worden. Juist aan dat gedeelte
van het lied gekomen, „waar de Ganges
stroomt", hield hij plotseling op en keerde
zich met een onvriendelijken blik naar Kaye.
„Reigate," zei hij, „is een aardige plaats,
een gemoedelijke plaats, een vriendelijke
plaats, maar dat buiten beschouwing ge
laten, zie ik er niet veel in. Denk jij nou
eigenlijk, dat de kolonel hier dadelijk zal ko
men aandazen om je te smeeken, hem de
armbandjes aan te doen?"
Kaye bekeek de forsche figuur van den
ander beminnelijk. Hij had de beste meening
van Samuel Keating, een meening, die ge
grond was op een langen omgang. Keating's
vriendschap was een van die dnigen,, waar
Kaye weinig waarde aan hechtte, en Kea
ting's verstand een van de dingen, waarop hij
niet al te vast vertrouwde.
„Je verstand is niet zoo omvangrijk als je
voeten en ook niet zoo doordringend als je
stem, maar als je zelf de vraag niet kunt be
antwoorden, zal ik het wel voor je doen.
„Het leven is de kunst om voldoende resulta
ten te bereiken me onvoldoende gegevens."
Dat zei een meer talentvolle naamgenoot
van je. Je moet Butler lezen, Sam."
Keating haalde zijn pijp uit den zak. „Als
je in een van je mijn-beste-stemmingen bent,
ga je gang dan maar. Ik zie je graag geluk
kig, maar ik snap nog niet, waarom we hier
eigenlijk dorst staan te lijden."
En hij werd daarover ook niet ingelicht,
voordat eindelijk een kleine man op hem
afkwam.
„Juist een draadloos bericht gehad, mijn
heer," meldde hij. „Dennis Teyst is om zeven
uur uit Hotel Gorringe vertrokken in een
blauwe Chrysler. Onze lui verloren zijn spoor
in Croydon. Ralph Teyst verliet zijn flat om
zeven uur en was zeven vijftien op Victoria.
Hij nam zijn kaartje naar Reigate en we
hebben een mannetje in den trein. Jan Teyst
is om tien over zeven van zijn flat weggegaan
en komt met een lateren trein hierheen. Een
van onze lui komt mee."
Kaye knikte en wendde zich tot Keating.
„Gaat je nu langzamerhand een licht op?"
vroeg hij beleefd.
Keating keek een beetje onnoozel.
„Ik schijn je er aan te moeten herinneren,
dat je me wel eens verteld hebt van het plan
van den kolonel om het groote water over te
steken met smaragden," vervolgde Kaye; en
Keating gaf zichzelf in overdrachtelrjken zin
een schop.
„Mijn verstand begint dus in verval te ge
raken," merkte hij op.
„Dat proces is een-en-veertig jaren geleden
op den vijfden October al begonnen," grijnsde
Kaye. De vijfde October was Keating's ge
boortedag. „Ik hoop, dat onze lui tenminste
één van de Teyst's naar den kolonel zullen
kunnen volgen, maar 't is een groote vraag.
Zij weten, vrees ik, dat ze op de hielen geze
ten worden."
Hg keek op zijn horloge: kwart over acht.
En toen drentelde hg over het plein naar
den dichtstbijzijnden auto van de Squad en
keek een poosje naar den man, die op de
achterbank zat met een paar koptelefoons
over zijn ooren. Ze waren verbonden met een
zwart kistje op den bodem van den wagen.
Nu en dan hield de marconist waarschuwend
de hand op, als hij luisterde.
Kwart over negen ontving Kaye het be
richt, dat hij verwacht had. De Squad had
het spoor van Ralph en Jan verloren, nadat
zij heb station Reigate verlaten hadden.
„Eenig voorstel, Sam?" vroeg hij.
Keating krabde zich het hoofd.
„Huis voor huis doorzoeken," meende hij.
„Hoeveel van de Squad zijn er hier?"
„Tien, mijnheer," antwoordde de marconist
en deed zijn koptelefoons af.
„Goed, dat is genoeg om dit nest uit te
kammen. Begin er maar mee, jong."
De man groette en haastte zich naar het
groepje jonge mannen, dat aan den anderen
kant van het plein stond te redeneeren.
Zoodra de Squad weg was, ging Keating
op den trottoirband zitten.
„Je hebt het totaal verkeerd aangelegd,
Kaye," zei hij doceerend. „George is niet gek.
Hij draait ons een rad voor de oogen, mis
schien om de een of andere streek te bedek
ken. Ik verwed zooveel als je wilt, dat hij in
Piccadilly of Birmingham is, overal, maar
niet in Reigate."
Keating vergiste zich echter. Op het mo
ment, dat hij deze bewering uitte, was de ko
lonel niet minder dan een mijl van hem van
daan in een villa en wachtte op zijn broers
en op het einde.
VII.
Het leven van Ralph Teyst bestond uit
sympathieën en antipathieën in de verhou
ding van één tot honderd. De eenige persoon
ter wereld, voor wien hij genegenheid of be-'
wondering voelde, was Ralph Teyst. En
bg de honderd, die hij niet kon lijden, was er
geen dien hij minder kon uitstaan dan zijn
drie broers. George misgunde hij zijn ver
stand, Jan zijn handigheid, Dennis zijn figuur
voornamelijk het laatste, sedert Ralph's
eigen figuur zich bedenkelijk begon te ronden,
in pijnlijke tegenstelling met de slanke athle-
tische gestalte van zijn jongeren broer.
Over die dingen peinsde Ralph gemelijk,
toen hij de oprijlaan van „Marske House" in
sloeg. Die naam alleen maakte hem al wre
velig, omdat hij zoo kenmerkend was voor
George. Hoe iemand voor den duivel zijn huis
„Marske House" kon noemen, dat ging het
begrip van Ralph te buiten. Hij kon zich dien
naam met geen mogelijkheid verklaren en
vond er geen zin in. Zulk een naam was een
beleediging voor het oog en voor de rede. Zoo
was nu George.
Met die gedachte zette Ralph zijn hoofd
tegen den wind in, en zooals alle dikke men
schen plegen te loopen, sjouwde hij zoowat op
een drafje de laan in. Halfweg moest hg
stilhouden om op adem te komen. Daar
wachtte hem een verrassing, waar hij aller
minst op voorbereid was. Zij nam den vorm
aan van een tikje op zijn arm, en Ralph
sprong terug, alsof hg aangeschoten werd,
terwijl hg instinctief naar zijn revolver greep.
Gelukkig begon Jan te spreken, of hij zou
óók zoo gesprongen hebben, maar dan met
een ernstiger reden.
(Wordt vervolgd.)
