De Brabantsche Brief
van Dré
Amerika wil weer
Zeppelins bouwen
Hondentrouw
Een
mysterieuze vorstentelg
uit Berberland
Abonneert U op
dit blad
Zijn amusement
Of is hij slechts een
aartsbedrieger
Ulvenhout, 16 Nov. 1936.
Amico,
Als ik zoo na-
denmiddags, teu
gen den avond
eigenlijk, want de
dagen zijn veul
kort, in den akker
bezig ben en de
koperen winter
zon plekt rossen
gloei aan de rim
pels op de Mark,
het zwarte riet
pluimpt heen-en-
weer in gesmolten
goud, dan huivert
over den stillen,
ruimen buiten 't gevezei van heimelijk wind-
gerucht in 't kale hout.
Dan hijgt er deur den verlaten buiten den
asem van onzichtbare wèzens, die 'k ieverans
vermoed, maar nieverans zie. Dan krie-
welt daar zooiets deur den zwarten eerde, da
'k geenen naam geven kan!
Dan is er iets dat de locht kapto-brokkelt
in duuzenden klpurschervels' en ik kan nie
zeggen wat er is. Maar daar waart 'n won
dere Macht deur den buiten, die 'k vlakbij
voel en ver-af speur, sjuust of ik ben in 'n
groote, donkere kamer, met iemand die 'k nie
zien kan.
Dan suizelt den nacht naar omlaag. Lijk
fijn poeier. Dan stijgt daar achter 't bosch
vandaan, de bleeke maneschijf. En zinkt
aan den Westender den bloedrooien zonne
bal, deur 'nen poel van gloeiende kleuren,
achter d' eerde.
'k Zie dan de wonderbare Schepping in
beweging, gedreven deur 'nen Goddelijken
Wil, waaraan alles onderhevig is en waar
van hier alles fluistert dan!
Den Novemberavond is van beklemmen
de schoonheid!
Half vier, en 'nen barnsteenen gloei flak
kert uit de kerkramen. Peerlmoeren glan-
zings schichten langs de lochten. Roerloos
ligt de rust op den donkeren akker, waar
't avondpoeier wemelt in muggendans.
Kwart veur vier en 'nen peersen tule
omhult de weareld. De lochten dooven de
glanzins. De kerkramen staren lijk lichtlooze
oogen over de duistere velden. Èn heimwee
kruipt over oewen kouwen rug. Heimwee
naar den korten dag die daar sjuust, lijk
'n uitgebloeide roos, z'n blomblaren verloor,
aan gindschen westerkim waar ze liggen te
vergaan in steeds donkerder pracht.
Vier uur, en alles is veurbij.
Kleurloozen duister schemert en doezelt
in den vagen buiten. Koud valt den donker
op eerde, 'n Dunne vuurstreep gloeit nog uit,
boven de torens van de stad En feller en
witter glanst 't maantje boven de dropzwar-
te bosschen.
Ja, deus avonden van d' Adventmaand,
ze zijn van heimelijke, van beklemmende
schoonheid. Van 'n stemming, die zwaar
weegt op oew eenzaam zielement, daar op
den verlaten akker, waar nog geen veugeltje
te zien is!
Maar 'k heb m'nen tijd verdaan! 'k Mot
nog groenten afdoen en de gaten bijschoffe
len. En dan in den duister, in die fluweelen
stilte, kniel ik in den zachten grond en rooi
er rap m'n spullen.
Zilveren schemer waast over de velden.
Beeft op den akker. En wit plekken m'n han
den in dat witte waas teugen den donke
ren grond.
't Maantje rijst hooger en hooger boven
Ulvenhout, 't drijft achter inktzwarte kolken-
klodders, die roerloos in de ruimte staan,
't Siert die zwarte klodders mee zilveren
fontuur en nieuwe pracht, de schoonheid
van den Winternacht, glanst 'van den hoo-
gen hemel.
'Nen klokkeslag van ons kerktorentje botst
op deuze zwart-zilveren stilte.
Den slag vibreert in stervend gerucht
naar d'eerde en valt stil in den zachten ak
kergrond. Ik hoor den grond klonteren on
der m'n knieën, 'k hoor 't wintergewas veze
len, ja, 't avondwindeke hóór ik strijken
over den vollen sloot, waarop meteen de zil
veren loovers glanzen van 't manelicht.
Dan d'n dag was zoo schoon, ik licht
even m'n petje en privé. Maar t' is, of heel
den buiten efkens weegt op m'nengebogen
rug, daar tusschen den kool....!
En nou rap op huis aan.
De stilte is in m'n harsens gekropen. Is
in m'n zielement gedwerreld, als 't avond
poeier in den eerde, 't Zwartsel van den
nacht hangt aan m'n oogharen, 'k Voel 't
vernolle in m'n kleeren.
En geren neem ik den kruiwagel bij de
burrie's en rij 'm naar 't akkerpaaike, 'n zil
ver manestreepke nou, in den -zwarten
gloed weerszijen.
Zwakken bruinen gloed wuift daar wijd
weg, boven de avondlijke stad.
'n Ulvenhoutsch lichtje hier en daar, prikt
'n berst in den avond.
En rap sproei ik me den steenweg op
want ik snak naar menschen.
Daar is nog 'n teug leut te drinken, ten
avond!
Vergadering!
Want we zijn den vorigen keer nie gereed
gekomen, mee onze plannen!
De plannen veur 't Sinterklaasfeest. Dat
we elk jaar weer in malkaar zetten veur
d'arme Ülvenhouterkes!
We zitten te mieren mee Sinterklaas ei
gens!
Andere jaren was daarover geen enkele
moeilijkheid! Want 'nen indrukwekkender
Sinterklaas dan den Fielp van drie honderd
pond is wel nie te prakizeeren.
Veul verecnigingen die 'm ons zouwen
benijen! (D'n Schimmel buiten beschou
wing gelaten dan!)
Maar den Fielp, ge weet, amico! 't Is
mee z'n spraak altijd nog maar zoozoo. En
den Blaauwe zee ook: „hij kaaiert prach
tig genog veur den Gemeenteraad, Dré.
maar veur Sinterklaas trekt 't op niks!"
We zaten er dus 'n bietje mee, want
den Fielp weet nie beter, 't is ons eigen
schuld, of hij spreekt lijk 'nen pater
Borromeus. En om 'm nou pardoes duide
lijk te maken dat ie stottert lijk 'nen ver
stopten gootsteenallez, we zaten er 'n
bietje mee!
Maar den Fielp loste 't geval gelukkig
eigens op, deur te verklaren, dat ie na z'n
ziekte „z'n heigen nog nie koepabel hachtte,
huren haan 'n stuk, mee deus kwaaje weer
bovenop 'n peerd te zitten." Waarop Nol-
leke Gommers, ge kent m, dat kleine man
neke mee 't groote hoofd, onmiddellijk _'t
woord nam en beweerde dat ie „daar in
kon komen en dus geren z'n eigen aanpre-
senteerde om in den Fielp z'n plek veur
Sinterklaas te fungeeren".
Wat weer nie kon, om dat den Nol 'nen
meter onder de maat is!
„Neeë, Nolleke," zee den Blaauwe: „mee
alle respect veur oew goeie bedoelings, maar
jong Ulvenhout, dat is gaan gelooven aan
'nen zwaargewicht Sinterklaas van drie
honderd pond, kunnen we nou nie 'n ve-
dergewicht-Sinterklaaske veur d'r snot-
neuskes zetten! Waar nog bijkomt," zee
den Blaauwe: „dat den Fielp z'n spullen
oe nooit passen. Gij zou over den Fielp
z'n grijzen baard struikelen en zoo!"
Toen, amico, toen... toen keken ze ineens
alemaal naar mij!
Den Fielp, onzen veurzitter, knikte al
goedkeurend, maar toen ben 'k efkens op
gestaan en kwansuis naar den erf gegaan,
achter de „Gouwe Koei", sjuust of ge ver;
staat en 'k heb daar 'ns raad gezocht bij
de sterren!
Zekers, ge mot veur de goeie zaak iets
over hebben, da's een!
En als ik eigens nie den Dré was geweest,
dan had ik ook op den Dré m'nen keus la
ten vallen! Da's twee! Want ik kan op 'n
peerd zitten, den Fielp z'nen tabaard zou
me wel passen en ik stotter nie, maar...
neeë, daar was iets, wat me teugenhield.
Ik had 't gevoel, daar op dieën maanbe-
schenen erf: 't ontbrak me aan de „weer-
digheid", die den politieker als 'nen Fielp,
aangeboren is! Want burgemeesters en zoo,
ze worden geboren en nie gemaakt!
Daar is en ik bedoel daar geen strooike
kwaad mee daar is veur 't ambt van
regent 'n soortement van aangeboren Sin-
terklazige weerdigheid noodig. En ik heb
die nie. Ik lach te gemakkelijk, 'k Heb er
onder dienst zeifs 'nen douw veur gekre
gen! Ik kan daar niks aan doen, amico.
Zoo gauw de menschen seerjeus gaan doen,
vind ik ze altij 'n bietje belachelijk.
Onzenlievenheer heeft me zoo gemaakt
en zonder nou dat maakseltje af te wil
len keuren van dat kleine „foutje" heb
ik veul last, maar ook veul plazier gehad!
Dat ging me, daar op dieën stillen donke
ren erf, allemaal deur mijnen kop en 't
idee, da 'k den Dré heel geschikt zou vin
den veur Sinterklaas als ik eigens den Dré
nie was, dat idee haakte vaster in m'n
harsenpan en de smoes om van 't baantje
af te geraken, wilde maar nie in m'n kop
schieten!
Afijn, ik ben verom de herberg binnen
gegaan enwas al mee algemeene stem
men gekozen tot Sinterklaas 1936 van Ul
venhout!
'k Heb de zaak in bedenking gehouwen,
want ik wil probeeren den Blaauwe er
mee op te knappen. Maar die heeft gisteren
onder 't kaartspul al beweerd dat ie 't 'n
leuk idee" vind, mij als Sinterklaas te
zien. „Ik word dan oewen zwarten knecht",
heeft ie gezeed: „en dan mot 't gek loo
pen, Dré als we 'r geen lollig dagske aan
beleven
Vanavond mot ik dus beslissen en ik ben
bang dat er weinig keus veur me zal over
blijven.
Maar ge hoort er nader van.
Veul groeten van Trui en als altij geen
haarke minder van oewen
t.a.v.
Dré.
N.B. Den brief was nog nie dicht. Ik bén
gekozen tot Sinterklaas en 't is 'n leu
tige vergadering geweest. Tot de naaste
week. D.
de duitsche successen over
winnen het wantrouwen te
gen luchtschepen. een re
gelmatige transatlantische
dienst?
Washington, November 1936.
De vele succesrijke Amerika-vluchten
van den „Graf Zeppelin" en den „Hinden
burg" hebben er in den laatsten tijd buiten
gewoon veel toe bijgedragen, het wantrou
wen, dat men in de Vereenigde Staten sinds
het verongelukken van de luchtschepen
„Akron" en „Macon" tegen de Zeppelins
koesterde, te overwinnen. De Amerikaan
meent dat met het oog op het succes, dat
de Duitschers met het z.g. stijve type heb
ben kunnen boeken, het ook Oom Sam bin
nenkort mogelijk moet zijn dergelijke resul
taten te bereiken; en de autoriteiten loopen
reeds met het plan rond, een wet in het
leven te roepen, die het den Vereenigden
Staten mogelijk zal maken, Duitschland de
hand te reiken en hun deel aan de ontwik
keling van het intercontinentale luchtvaart-
verkeer bij te brengen.
Het Departement van Handel heeft reeds
een desbetreffend voorstel uitgewerkt, dat
in het komende jaar aan het nieuwe con
gres zal worden voorgelegd. Volgens dit
voorstel moet het een Amerikaansche
maatschappij, naar alle waarschijnlijkheid
de International Zeppelin Transport Corpo
ration, door staatshulp mogelijk gemaakt
worden, met luchtschepen verkeerslijnen te
gaan bevliegen. En de vaders van het plan
meenen reeds op het oogenblik te kunnen
voorspellen, dat de International Zeppelin
Transport Corporation binnenkort in nauwe
samenwerking met de Duitsche Zeppelin
Reederij den dienst tusschen Amerika en
Europa zal gaan onderhouden. Zij ver
wachten, dat het congres de Amerikaansche
Zeppelin-maatschappij op dezelfde wijze zal
behandelen als de groote scheepvaartmaat
schappijen ,d.w.z. dat bij den bouw van
luchtschepen de staat financieelen steun
zal verleenen en dat aan de maatschappij
vaste inkomsten door middel van postver
dragen zullen worden gegarandeerd.
Wie zal de luchtschepen bouwen?
Dit plan heeft des te meer kans op suc
ces, wijl ook de federale commissie voor
de luchtvaart in een speciaal rapport onge
veer dezelfde maatregelen heeft voorgesteld.
De commissie gaat zelfs nog verder en raadt
de federale regeering aan, onmiddellijk met
den bouw van Zeppelins voor den verkeers
dienst en de marine te beginnen en verder
om. zoodra een desbetreffende wet zal zijn
aangenomen, een luchtschip-haven aan het
eindpunt van het transatlantische verkeer
aan te leggen en een luchtschip te bouwen,
dat in het transatlantische verkeer met een
buitenlandsch luchtschip zou kunnen af
wisselen.
Staat het congres aan de Zeppelinmaat
schappij nu dezelfde behandeling toe als aan
de scheepvaartlijnen, dan zou deze van de
federale regeering financieelen steun zoowel
voor den bouw als voor het bedrijf harer
luchtschepen ontvangen. Waarschijnlijk
zou de bouw van de Amerikaansche Zeppe
lins echter weer geschieden door de
Goodyear Tire Rubber Company te Akron.
Ohio, die indertijd ook de „Macon" en de
„Akron" construeerde en op grond van een
overeenkomst met de Duitsche Zeppelin
maatschappij alle patenten en constructie-
methoden van de laatste onderneming mag
gebruiken. Bovendien beschikt de maat
schappij over talrijke in Duitschland of
door Duitsche ingenieurs opgeleide experts.
De Goodyear Zeppelin Company zou dan
de door haar gebouwde luchtschepen aan
de International Zeppelin Transport Cor
poration verkoopen of verpachten.
Andere plannen.
Men spreekt er echter ook over, dat de
United States Line van plan zou zijn, een
of twee Zeppelins van Duitschland te pach
ten en met deze een transatlantisch ver
keer te onderhouden totdat er Amerikaan
sche luchtschepen beschikbaar zijn. In dit
geval kan, zoo meent men, de International
Zeppelin Corporation de LZ 30, zoodra deze
gereed gekomen is, overnemen en dan teza
men met een luchtschip van de Zeppelin
Reederij een permanenten Europeesch-
Amerikaanschen dienst instellen. In tus
schen schijnt dit plan op zekere moeilijk
heden te stuiten. Naar verluidt, zou de
Duitsche Zeppelin Reederij het nieuwe
luchtschip noodig hebben ter vervanging
van den „Graf Zeppelin", die buiten dienst
gesteld zou worden.
Of nu in Januari aan 't congres een Zep-
pelin-bill zal worden voorgelegd hangt op
het oogenblik af van de verplichtingen, die
de International Zeppelin Transport Corpo
ration op zich wil nemen en of zij er in
slaagt een doelmatige eindhaven voor de
eventueele transatlantische lijn te vinden.
De drie plaatsen, die op het oogenblik voor
een dergelijke Zeppelinhaven in aanmerking
komen, zijn Morristown, niet ver van New
York gelegen, Baltimore en Alexandria, in
de nabijheid van Washington. De keuze zal
naar alle waarschijnlijkheid vallen op de
plaats, die de meest gunstige voorwaarden
in den vorm van staats- en gemeente-sub
sidies bij den aanleg van de haven biedt.
(V. P. B.)
Men tast in Italië volkomen in het
duister omtrent de ware identiteit
van Mustafa Moley, die zoo juist
wegens bedriegerijen op groote
schaal tot anderhalf jaar kerker
straf werd veroordeeld.
(Van een bijzonderen medewerker.)
Dezer dagen werd door de crimineele recht
bank te Rome een zekere Mustafa Moley tot
anderhalf jaar kerkerstraf veroordeeld, op
grond van bedrog op groote schaal.
Wie is Mustafa Moley Dat is ook de vraag
waarover de Italiaansche autoriteiten zich
het hoofd breken. Is deze man met het inte
ressante exotische gezicht, de dwepende
oogen en de manieren van een volmaakt man
van de wereld in werkelijkheid slechts een
aartszwendelaar, een prins zonder stamboom?
Of heeft zijn wieg inderdaad, zooals hg be
weert, in een Oostenrijks vorstelijk paleis
gestaan
Vast staat in ieder geval, dat de heer Mus
tafa Moley reeds jarenlang het leven heeft
geleid van een rijken, verwenden man en dat
er weinig streken zijn, welke hij niet per luxe
auto of slaapwagen is gepasseerd. Het is
reeds langen tijd geleden, dat hij voor het
eerst opdook. Dat was in de dagen dat de
aanvoerder van de Riff-Kabylen, Abd el
Krim, door de Fransche overheid in balling
schap werd gezonden naar het eiland Réunion.
Kort daarop verscheen de jonge Oosterling in
een Europeesche hoofdstad en liet zich overal
in de beste kringen introduceeren, voorgevende
dat hij een neef was van Abd el Krim. Zooals
het meer gaat, trok hij alom de aandacht en
werd hij door vele lieden, die een zwak hebben
voor Oostersche vorsten en die daarvoor door
gaan, met geestdrift ontvangen. Men vond
hem interesasnt en aantrekkelijk. Ook in de
kringen der dames won hij aller harten, het
geen niet het minst een gevolg was van zijn
zoogenaamde afstamming en zijn romantisch
verleden, maar ook zijn heldendaden in het
Atlasgebergte droegen er niet weinig toe bij
hem tot den held van den dag te maken. In de
Engelsche hoofdstad en luxe steden van Zwit
serland maakte hij kennis met tal van Indische
vorsten, die hem eveneens zeer sympathiek
bejegenden en van wie velen hem zelfs voor
een langdurig verblijf aan hun hof uitnoodig-
den.
Al deze kennismakingen kwamen den vermeen
den vorstentelg natuurlijk zeer van pas en hij
liet niet na daar behoorlijk voordeel van te
trekken. Hij stapte slechts af in de voornaam
ste hotels, hield er steeds een grooten luxen
automobiel op na en trok door zijn royale
levenswijze de aandacht. Toen hij twee jaar
geleden opnieuw uit Venetië in Egypte arri
veerde zag men hem opnieuw in zijn prach-
tigen luxen wagen door de straten rijden. En
toen hij zich ging inschepen voor een reis
naar Indië werd hij tot aan de haven door
een geüniformeerd eere-escorte vergezeld. Bij
aankomst in Bombay werd hij verwelkomd
door een afgezant van een beroemden Maha-
radja, die het zich tot een eer rekende den
edelen, dapperen vrijheidsheld als gast aan
zijn hof te oegroeten. Eenigen geleden arri
veerde de geheimzinnige prins aan boord van
het s.s. „Conté Rosso" uit China in Venetië,
en vandaar reisde hij verder naar Rome,'
waar hij in een van de weelderigste hotels
zgn intrek nam. Ook hier leefde weer op
grooten voet en om vertrouwen te wekken
placht hij aan de portier^ van het hotel ver
halen op te disschen omtrent een enorme geld
zending, die hij uit Marokko te wachten was.
Het kwam zelf zoo ver, dat de portiers het
zich tot een eer rekenden den sympathieken
geldbedragen te helpen,
vorst met kleine
wanneer hij soms in geldverlegenheid ver
keerde.
Tenslotte liep het spaak. De hotelrekening
steeg al meer en meer en de verschillende
leveranciers begonnen onrustig te worden.
De voorname gast huurde toen een auto met
chauffeur en begaf zich naar Florence. Van
daar uit zond hij den chauffeur naar Rome
terug. Hij betaalde den man niet, doch gaf
hem in plaats van geld een met het vorstelijk
wapen getooiden brief mee. In den brief stond
te lezen dat zijn secretaris, die intusschen
met geld uit Afrika was gearriveerd, de noo-
dige betalingen zou verrichten. De secretaris
moet intusschen nog komen. Want ook deze
bestond slechts in de vindingrijke fantasie
van den prins. Deze had echter buiten den
waard gerekend. De gedupeerde chauffeur
nam met al deze beloften geen genoegen en
aangezien de zaak eenmaal ruchtbaar was
geworden, diende evenals de chauffeur thans
ook de Directie van het hotel een aanklacht
in. De politie vond in dit alles aanleiding
Mustafa Moley in Florence te arresteeren,
nog juist bijtijds om nieuwe vorstelijke schel
menstreken te voorkomen. Voor alle zeker
heid nam men vingerafdrukken van hem en
toen bleek dat deze edelman zich reeds in
verscheidene andere Europeesche landen aan
bedriegerijen had schuldig gemaakt en des
wege reeds herhaaldelijk in de gevangenis
had gezeten. Intusschen schijnt de prins we!
de kunst te hebben verstaan zijn slachtoffers
enorme bedragen af te zetten, want hij heeft
JÏÏr* 6611 Uit6rSt k0Stbare ^venswijze
De poUtle heeft een grondig onderzoek in
gesteld naar s prinsen werkelijke identiteit
maar ondanks dit alles is deze nog J
komen ontsluierd. Het schijnt zelfs nog niet
M"eveLeettenZt)'n T W6rkelijk
Moley heet. De verdachte betoonde niet de
minste medewerking en hield bij de behan-
evo»Ü ïF,e
TOM was een kleine foxterrier en toen
Gert hem cadeau kreeg zag er zoo
onschuldig uit, dat men zou denken,
dat er geen enkele hond zoo vriendelijk en
zachtaardig bestond als Tom. Maar al spoe
dig bleek dat de kleine hond een doordrij
vende deugniet was.
Op een mooien dag was Gert met Tom
naar buiten gegaan en had in de omge
ving een heldere rivier ontdekt, waar het
in de bocht nogal rustig was. Een paar
honderd meter verder waren de watersport
liefhebbers aan het oefenen, maar hier was
alles rustig misschien, omdat er op een
groot wit bord „verboden zwemmen" stond.
Gert trok zich van dit bord niets aan en
ging zwemmen, terwijl Tom zich in het
zonnetje ging koesteren, vlak bij de klee
ren van zijn baas, zoo kon hij deze bewaken
en tegelijkertijd uitrusten van de treinreis,
die hij zoo pas voor het eerst van zijn le
ven had gemaakt. Hij lag rustig, hij had
den tijd en een tamelijk rustig geweten;
bovendien was het tamelijk warm
Opeens had Tom het gevoel, dat er iets
niet in orde was. Hij hief zijn kop op, werd
steeds onrustiger en liep langzaam naar het
water toe. Dan Tom's kleine hondenhart
stond een oogenblik stil en begon toen als
een razende te kloppen zag hij iets
ontzettends: twee zwanen vlogen zijn baasje
aan, zij hadden hem reeds de terugtocht
naar den kant afgesneden en probeerden
hem met hun vleugels te slaan. Gert lag
op zijn rug in het water en sloeg met zijn
beenen Daardoor hield hij de dieren wel van
zich af doch dat kon niet lang duren, en
het zag er leelijk voor hem uit.
Een kleine foxterrier schoot door het
zand, holde naar het gedeelte waar de an
dere menschen aan het zwemmen waren,
menschen, die zijn baasje misschien konden
helpen.
Een kleine foxterrier blafte en kefte daar
heen, waar de meeste stemmen klonken en
viel als 'n bom tusschen hen in. Het hielp
niet veel en hij klom de kant weer op, waar
hij door een pas gedekte picnicplaats rende,
waar een massa krentebollen en broodjes
lagen. Met zijn rechter voorpoot in de bo
ter staande, keek hij woedend om zich heen
en blafte zoo hard hij kon. Daarna liep hij
een eindje terug, tot de menschen eindelijk
begrepen dat er iets met het dier aan de
hand was. Twee jonge mannen liep enTom
achterna, die hen nu naar den bocht bracht
Een oogenblik stonden zij daar verslagen
toen liepen zij, zoo hard zij konden, terug,
gevolgd door Tom, wiens hondenhartje er
niets van begreep.
Vlug sprongen zij in de motorboot, die
daar vlak bij hen lag, toen schoot het
vaartuig los en draaide om den landtong
de stille bocht in, op de zwanen toe, die met
den man vochten, wiens bewegingen reeds
merkbaar zwakker werden.
De boot stopte, de schroef sloeg achter
waarts en uitloopend kwam de boot tus
schen de twee zwanen en hun slachtoffer.
Hulpvaardige handen strekten zich naar
Gert uit, en Tom was op het voordek ge
klauterd en jankte van blijdschap.
Doch een van de zwanen, die om den
boeg van de boot heengezwominen was,
vloog nog eenmaal sissend op Gert los. De
woede van Tom kende geen grenzen meer.
Woedend sprong hij in het water en beet
naar den hals van den grooten vogel. Deze
week te mg. Tom sloeg tegen het water,
dook onder, kwam weer boven en °B
dat oogenblik trof hem de vreeselijke slag
van een zwanenvleugel.
Hij zag de heele wereld om zich heen op
eens in een roode sluier, die dichter en dich
ter werd. En door deze sluier zag Tom nog,
hoe men zijn baasje heelemaal in de mo
torboot tilde, heel ver weg hoorde hij n°£'
hoe zijn baasje „Tommy, Tommy!" r'eP'
toen was alles rood en zonk hij in
diepte.