De Brabantsche Brief van Dré Amerika wil weer Zeppelins bouwen Hondentrouw Een mysterieuze vorstentelg uit Berberland Abonneert U op dit blad Zijn amusement Of is hij slechts een aartsbedrieger Ulvenhout, 16 Nov. 1936. Amico, Als ik zoo na- denmiddags, teu gen den avond eigenlijk, want de dagen zijn veul kort, in den akker bezig ben en de koperen winter zon plekt rossen gloei aan de rim pels op de Mark, het zwarte riet pluimpt heen-en- weer in gesmolten goud, dan huivert over den stillen, ruimen buiten 't gevezei van heimelijk wind- gerucht in 't kale hout. Dan hijgt er deur den verlaten buiten den asem van onzichtbare wèzens, die 'k ieverans vermoed, maar nieverans zie. Dan krie- welt daar zooiets deur den zwarten eerde, da 'k geenen naam geven kan! Dan is er iets dat de locht kapto-brokkelt in duuzenden klpurschervels' en ik kan nie zeggen wat er is. Maar daar waart 'n won dere Macht deur den buiten, die 'k vlakbij voel en ver-af speur, sjuust of ik ben in 'n groote, donkere kamer, met iemand die 'k nie zien kan. Dan suizelt den nacht naar omlaag. Lijk fijn poeier. Dan stijgt daar achter 't bosch vandaan, de bleeke maneschijf. En zinkt aan den Westender den bloedrooien zonne bal, deur 'nen poel van gloeiende kleuren, achter d' eerde. 'k Zie dan de wonderbare Schepping in beweging, gedreven deur 'nen Goddelijken Wil, waaraan alles onderhevig is en waar van hier alles fluistert dan! Den Novemberavond is van beklemmen de schoonheid! Half vier, en 'nen barnsteenen gloei flak kert uit de kerkramen. Peerlmoeren glan- zings schichten langs de lochten. Roerloos ligt de rust op den donkeren akker, waar 't avondpoeier wemelt in muggendans. Kwart veur vier en 'nen peersen tule omhult de weareld. De lochten dooven de glanzins. De kerkramen staren lijk lichtlooze oogen over de duistere velden. Èn heimwee kruipt over oewen kouwen rug. Heimwee naar den korten dag die daar sjuust, lijk 'n uitgebloeide roos, z'n blomblaren verloor, aan gindschen westerkim waar ze liggen te vergaan in steeds donkerder pracht. Vier uur, en alles is veurbij. Kleurloozen duister schemert en doezelt in den vagen buiten. Koud valt den donker op eerde, 'n Dunne vuurstreep gloeit nog uit, boven de torens van de stad En feller en witter glanst 't maantje boven de dropzwar- te bosschen. Ja, deus avonden van d' Adventmaand, ze zijn van heimelijke, van beklemmende schoonheid. Van 'n stemming, die zwaar weegt op oew eenzaam zielement, daar op den verlaten akker, waar nog geen veugeltje te zien is! Maar 'k heb m'nen tijd verdaan! 'k Mot nog groenten afdoen en de gaten bijschoffe len. En dan in den duister, in die fluweelen stilte, kniel ik in den zachten grond en rooi er rap m'n spullen. Zilveren schemer waast over de velden. Beeft op den akker. En wit plekken m'n han den in dat witte waas teugen den donke ren grond. 't Maantje rijst hooger en hooger boven Ulvenhout, 't drijft achter inktzwarte kolken- klodders, die roerloos in de ruimte staan, 't Siert die zwarte klodders mee zilveren fontuur en nieuwe pracht, de schoonheid van den Winternacht, glanst 'van den hoo- gen hemel. 'Nen klokkeslag van ons kerktorentje botst op deuze zwart-zilveren stilte. Den slag vibreert in stervend gerucht naar d'eerde en valt stil in den zachten ak kergrond. Ik hoor den grond klonteren on der m'n knieën, 'k hoor 't wintergewas veze len, ja, 't avondwindeke hóór ik strijken over den vollen sloot, waarop meteen de zil veren loovers glanzen van 't manelicht. Dan d'n dag was zoo schoon, ik licht even m'n petje en privé. Maar t' is, of heel den buiten efkens weegt op m'nengebogen rug, daar tusschen den kool....! En nou rap op huis aan. De stilte is in m'n harsens gekropen. Is in m'n zielement gedwerreld, als 't avond poeier in den eerde, 't Zwartsel van den nacht hangt aan m'n oogharen, 'k Voel 't vernolle in m'n kleeren. En geren neem ik den kruiwagel bij de burrie's en rij 'm naar 't akkerpaaike, 'n zil ver manestreepke nou, in den -zwarten gloed weerszijen. Zwakken bruinen gloed wuift daar wijd weg, boven de avondlijke stad. 'n Ulvenhoutsch lichtje hier en daar, prikt 'n berst in den avond. En rap sproei ik me den steenweg op want ik snak naar menschen. Daar is nog 'n teug leut te drinken, ten avond! Vergadering! Want we zijn den vorigen keer nie gereed gekomen, mee onze plannen! De plannen veur 't Sinterklaasfeest. Dat we elk jaar weer in malkaar zetten veur d'arme Ülvenhouterkes! We zitten te mieren mee Sinterklaas ei gens! Andere jaren was daarover geen enkele moeilijkheid! Want 'nen indrukwekkender Sinterklaas dan den Fielp van drie honderd pond is wel nie te prakizeeren. Veul verecnigingen die 'm ons zouwen benijen! (D'n Schimmel buiten beschou wing gelaten dan!) Maar den Fielp, ge weet, amico! 't Is mee z'n spraak altijd nog maar zoozoo. En den Blaauwe zee ook: „hij kaaiert prach tig genog veur den Gemeenteraad, Dré. maar veur Sinterklaas trekt 't op niks!" We zaten er dus 'n bietje mee, want den Fielp weet nie beter, 't is ons eigen schuld, of hij spreekt lijk 'nen pater Borromeus. En om 'm nou pardoes duide lijk te maken dat ie stottert lijk 'nen ver stopten gootsteenallez, we zaten er 'n bietje mee! Maar den Fielp loste 't geval gelukkig eigens op, deur te verklaren, dat ie na z'n ziekte „z'n heigen nog nie koepabel hachtte, huren haan 'n stuk, mee deus kwaaje weer bovenop 'n peerd te zitten." Waarop Nol- leke Gommers, ge kent m, dat kleine man neke mee 't groote hoofd, onmiddellijk _'t woord nam en beweerde dat ie „daar in kon komen en dus geren z'n eigen aanpre- senteerde om in den Fielp z'n plek veur Sinterklaas te fungeeren". Wat weer nie kon, om dat den Nol 'nen meter onder de maat is! „Neeë, Nolleke," zee den Blaauwe: „mee alle respect veur oew goeie bedoelings, maar jong Ulvenhout, dat is gaan gelooven aan 'nen zwaargewicht Sinterklaas van drie honderd pond, kunnen we nou nie 'n ve- dergewicht-Sinterklaaske veur d'r snot- neuskes zetten! Waar nog bijkomt," zee den Blaauwe: „dat den Fielp z'n spullen oe nooit passen. Gij zou over den Fielp z'n grijzen baard struikelen en zoo!" Toen, amico, toen... toen keken ze ineens alemaal naar mij! Den Fielp, onzen veurzitter, knikte al goedkeurend, maar toen ben 'k efkens op gestaan en kwansuis naar den erf gegaan, achter de „Gouwe Koei", sjuust of ge ver; staat en 'k heb daar 'ns raad gezocht bij de sterren! Zekers, ge mot veur de goeie zaak iets over hebben, da's een! En als ik eigens nie den Dré was geweest, dan had ik ook op den Dré m'nen keus la ten vallen! Da's twee! Want ik kan op 'n peerd zitten, den Fielp z'nen tabaard zou me wel passen en ik stotter nie, maar... neeë, daar was iets, wat me teugenhield. Ik had 't gevoel, daar op dieën maanbe- schenen erf: 't ontbrak me aan de „weer- digheid", die den politieker als 'nen Fielp, aangeboren is! Want burgemeesters en zoo, ze worden geboren en nie gemaakt! Daar is en ik bedoel daar geen strooike kwaad mee daar is veur 't ambt van regent 'n soortement van aangeboren Sin- terklazige weerdigheid noodig. En ik heb die nie. Ik lach te gemakkelijk, 'k Heb er onder dienst zeifs 'nen douw veur gekre gen! Ik kan daar niks aan doen, amico. Zoo gauw de menschen seerjeus gaan doen, vind ik ze altij 'n bietje belachelijk. Onzenlievenheer heeft me zoo gemaakt en zonder nou dat maakseltje af te wil len keuren van dat kleine „foutje" heb ik veul last, maar ook veul plazier gehad! Dat ging me, daar op dieën stillen donke ren erf, allemaal deur mijnen kop en 't idee, da 'k den Dré heel geschikt zou vin den veur Sinterklaas als ik eigens den Dré nie was, dat idee haakte vaster in m'n harsenpan en de smoes om van 't baantje af te geraken, wilde maar nie in m'n kop schieten! Afijn, ik ben verom de herberg binnen gegaan enwas al mee algemeene stem men gekozen tot Sinterklaas 1936 van Ul venhout! 'k Heb de zaak in bedenking gehouwen, want ik wil probeeren den Blaauwe er mee op te knappen. Maar die heeft gisteren onder 't kaartspul al beweerd dat ie 't 'n leuk idee" vind, mij als Sinterklaas te zien. „Ik word dan oewen zwarten knecht", heeft ie gezeed: „en dan mot 't gek loo pen, Dré als we 'r geen lollig dagske aan beleven Vanavond mot ik dus beslissen en ik ben bang dat er weinig keus veur me zal over blijven. Maar ge hoort er nader van. Veul groeten van Trui en als altij geen haarke minder van oewen t.a.v. Dré. N.B. Den brief was nog nie dicht. Ik bén gekozen tot Sinterklaas en 't is 'n leu tige vergadering geweest. Tot de naaste week. D. de duitsche successen over winnen het wantrouwen te gen luchtschepen. een re gelmatige transatlantische dienst? Washington, November 1936. De vele succesrijke Amerika-vluchten van den „Graf Zeppelin" en den „Hinden burg" hebben er in den laatsten tijd buiten gewoon veel toe bijgedragen, het wantrou wen, dat men in de Vereenigde Staten sinds het verongelukken van de luchtschepen „Akron" en „Macon" tegen de Zeppelins koesterde, te overwinnen. De Amerikaan meent dat met het oog op het succes, dat de Duitschers met het z.g. stijve type heb ben kunnen boeken, het ook Oom Sam bin nenkort mogelijk moet zijn dergelijke resul taten te bereiken; en de autoriteiten loopen reeds met het plan rond, een wet in het leven te roepen, die het den Vereenigden Staten mogelijk zal maken, Duitschland de hand te reiken en hun deel aan de ontwik keling van het intercontinentale luchtvaart- verkeer bij te brengen. Het Departement van Handel heeft reeds een desbetreffend voorstel uitgewerkt, dat in het komende jaar aan het nieuwe con gres zal worden voorgelegd. Volgens dit voorstel moet het een Amerikaansche maatschappij, naar alle waarschijnlijkheid de International Zeppelin Transport Corpo ration, door staatshulp mogelijk gemaakt worden, met luchtschepen verkeerslijnen te gaan bevliegen. En de vaders van het plan meenen reeds op het oogenblik te kunnen voorspellen, dat de International Zeppelin Transport Corporation binnenkort in nauwe samenwerking met de Duitsche Zeppelin Reederij den dienst tusschen Amerika en Europa zal gaan onderhouden. Zij ver wachten, dat het congres de Amerikaansche Zeppelin-maatschappij op dezelfde wijze zal behandelen als de groote scheepvaartmaat schappijen ,d.w.z. dat bij den bouw van luchtschepen de staat financieelen steun zal verleenen en dat aan de maatschappij vaste inkomsten door middel van postver dragen zullen worden gegarandeerd. Wie zal de luchtschepen bouwen? Dit plan heeft des te meer kans op suc ces, wijl ook de federale commissie voor de luchtvaart in een speciaal rapport onge veer dezelfde maatregelen heeft voorgesteld. De commissie gaat zelfs nog verder en raadt de federale regeering aan, onmiddellijk met den bouw van Zeppelins voor den verkeers dienst en de marine te beginnen en verder om. zoodra een desbetreffende wet zal zijn aangenomen, een luchtschip-haven aan het eindpunt van het transatlantische verkeer aan te leggen en een luchtschip te bouwen, dat in het transatlantische verkeer met een buitenlandsch luchtschip zou kunnen af wisselen. Staat het congres aan de Zeppelinmaat schappij nu dezelfde behandeling toe als aan de scheepvaartlijnen, dan zou deze van de federale regeering financieelen steun zoowel voor den bouw als voor het bedrijf harer luchtschepen ontvangen. Waarschijnlijk zou de bouw van de Amerikaansche Zeppe lins echter weer geschieden door de Goodyear Tire Rubber Company te Akron. Ohio, die indertijd ook de „Macon" en de „Akron" construeerde en op grond van een overeenkomst met de Duitsche Zeppelin maatschappij alle patenten en constructie- methoden van de laatste onderneming mag gebruiken. Bovendien beschikt de maat schappij over talrijke in Duitschland of door Duitsche ingenieurs opgeleide experts. De Goodyear Zeppelin Company zou dan de door haar gebouwde luchtschepen aan de International Zeppelin Transport Cor poration verkoopen of verpachten. Andere plannen. Men spreekt er echter ook over, dat de United States Line van plan zou zijn, een of twee Zeppelins van Duitschland te pach ten en met deze een transatlantisch ver keer te onderhouden totdat er Amerikaan sche luchtschepen beschikbaar zijn. In dit geval kan, zoo meent men, de International Zeppelin Corporation de LZ 30, zoodra deze gereed gekomen is, overnemen en dan teza men met een luchtschip van de Zeppelin Reederij een permanenten Europeesch- Amerikaanschen dienst instellen. In tus schen schijnt dit plan op zekere moeilijk heden te stuiten. Naar verluidt, zou de Duitsche Zeppelin Reederij het nieuwe luchtschip noodig hebben ter vervanging van den „Graf Zeppelin", die buiten dienst gesteld zou worden. Of nu in Januari aan 't congres een Zep- pelin-bill zal worden voorgelegd hangt op het oogenblik af van de verplichtingen, die de International Zeppelin Transport Corpo ration op zich wil nemen en of zij er in slaagt een doelmatige eindhaven voor de eventueele transatlantische lijn te vinden. De drie plaatsen, die op het oogenblik voor een dergelijke Zeppelinhaven in aanmerking komen, zijn Morristown, niet ver van New York gelegen, Baltimore en Alexandria, in de nabijheid van Washington. De keuze zal naar alle waarschijnlijkheid vallen op de plaats, die de meest gunstige voorwaarden in den vorm van staats- en gemeente-sub sidies bij den aanleg van de haven biedt. (V. P. B.) Men tast in Italië volkomen in het duister omtrent de ware identiteit van Mustafa Moley, die zoo juist wegens bedriegerijen op groote schaal tot anderhalf jaar kerker straf werd veroordeeld. (Van een bijzonderen medewerker.) Dezer dagen werd door de crimineele recht bank te Rome een zekere Mustafa Moley tot anderhalf jaar kerkerstraf veroordeeld, op grond van bedrog op groote schaal. Wie is Mustafa Moley Dat is ook de vraag waarover de Italiaansche autoriteiten zich het hoofd breken. Is deze man met het inte ressante exotische gezicht, de dwepende oogen en de manieren van een volmaakt man van de wereld in werkelijkheid slechts een aartszwendelaar, een prins zonder stamboom? Of heeft zijn wieg inderdaad, zooals hg be weert, in een Oostenrijks vorstelijk paleis gestaan Vast staat in ieder geval, dat de heer Mus tafa Moley reeds jarenlang het leven heeft geleid van een rijken, verwenden man en dat er weinig streken zijn, welke hij niet per luxe auto of slaapwagen is gepasseerd. Het is reeds langen tijd geleden, dat hij voor het eerst opdook. Dat was in de dagen dat de aanvoerder van de Riff-Kabylen, Abd el Krim, door de Fransche overheid in balling schap werd gezonden naar het eiland Réunion. Kort daarop verscheen de jonge Oosterling in een Europeesche hoofdstad en liet zich overal in de beste kringen introduceeren, voorgevende dat hij een neef was van Abd el Krim. Zooals het meer gaat, trok hij alom de aandacht en werd hij door vele lieden, die een zwak hebben voor Oostersche vorsten en die daarvoor door gaan, met geestdrift ontvangen. Men vond hem interesasnt en aantrekkelijk. Ook in de kringen der dames won hij aller harten, het geen niet het minst een gevolg was van zijn zoogenaamde afstamming en zijn romantisch verleden, maar ook zijn heldendaden in het Atlasgebergte droegen er niet weinig toe bij hem tot den held van den dag te maken. In de Engelsche hoofdstad en luxe steden van Zwit serland maakte hij kennis met tal van Indische vorsten, die hem eveneens zeer sympathiek bejegenden en van wie velen hem zelfs voor een langdurig verblijf aan hun hof uitnoodig- den. Al deze kennismakingen kwamen den vermeen den vorstentelg natuurlijk zeer van pas en hij liet niet na daar behoorlijk voordeel van te trekken. Hij stapte slechts af in de voornaam ste hotels, hield er steeds een grooten luxen automobiel op na en trok door zijn royale levenswijze de aandacht. Toen hij twee jaar geleden opnieuw uit Venetië in Egypte arri veerde zag men hem opnieuw in zijn prach- tigen luxen wagen door de straten rijden. En toen hij zich ging inschepen voor een reis naar Indië werd hij tot aan de haven door een geüniformeerd eere-escorte vergezeld. Bij aankomst in Bombay werd hij verwelkomd door een afgezant van een beroemden Maha- radja, die het zich tot een eer rekende den edelen, dapperen vrijheidsheld als gast aan zijn hof te oegroeten. Eenigen geleden arri veerde de geheimzinnige prins aan boord van het s.s. „Conté Rosso" uit China in Venetië, en vandaar reisde hij verder naar Rome,' waar hij in een van de weelderigste hotels zgn intrek nam. Ook hier leefde weer op grooten voet en om vertrouwen te wekken placht hij aan de portier^ van het hotel ver halen op te disschen omtrent een enorme geld zending, die hij uit Marokko te wachten was. Het kwam zelf zoo ver, dat de portiers het zich tot een eer rekenden den sympathieken geldbedragen te helpen, vorst met kleine wanneer hij soms in geldverlegenheid ver keerde. Tenslotte liep het spaak. De hotelrekening steeg al meer en meer en de verschillende leveranciers begonnen onrustig te worden. De voorname gast huurde toen een auto met chauffeur en begaf zich naar Florence. Van daar uit zond hij den chauffeur naar Rome terug. Hij betaalde den man niet, doch gaf hem in plaats van geld een met het vorstelijk wapen getooiden brief mee. In den brief stond te lezen dat zijn secretaris, die intusschen met geld uit Afrika was gearriveerd, de noo- dige betalingen zou verrichten. De secretaris moet intusschen nog komen. Want ook deze bestond slechts in de vindingrijke fantasie van den prins. Deze had echter buiten den waard gerekend. De gedupeerde chauffeur nam met al deze beloften geen genoegen en aangezien de zaak eenmaal ruchtbaar was geworden, diende evenals de chauffeur thans ook de Directie van het hotel een aanklacht in. De politie vond in dit alles aanleiding Mustafa Moley in Florence te arresteeren, nog juist bijtijds om nieuwe vorstelijke schel menstreken te voorkomen. Voor alle zeker heid nam men vingerafdrukken van hem en toen bleek dat deze edelman zich reeds in verscheidene andere Europeesche landen aan bedriegerijen had schuldig gemaakt en des wege reeds herhaaldelijk in de gevangenis had gezeten. Intusschen schijnt de prins we! de kunst te hebben verstaan zijn slachtoffers enorme bedragen af te zetten, want hij heeft JÏÏr* 6611 Uit6rSt k0Stbare ^venswijze De poUtle heeft een grondig onderzoek in gesteld naar s prinsen werkelijke identiteit maar ondanks dit alles is deze nog J komen ontsluierd. Het schijnt zelfs nog niet M"eveLeettenZt)'n T W6rkelijk Moley heet. De verdachte betoonde niet de minste medewerking en hield bij de behan- evo»Ü ïF,e TOM was een kleine foxterrier en toen Gert hem cadeau kreeg zag er zoo onschuldig uit, dat men zou denken, dat er geen enkele hond zoo vriendelijk en zachtaardig bestond als Tom. Maar al spoe dig bleek dat de kleine hond een doordrij vende deugniet was. Op een mooien dag was Gert met Tom naar buiten gegaan en had in de omge ving een heldere rivier ontdekt, waar het in de bocht nogal rustig was. Een paar honderd meter verder waren de watersport liefhebbers aan het oefenen, maar hier was alles rustig misschien, omdat er op een groot wit bord „verboden zwemmen" stond. Gert trok zich van dit bord niets aan en ging zwemmen, terwijl Tom zich in het zonnetje ging koesteren, vlak bij de klee ren van zijn baas, zoo kon hij deze bewaken en tegelijkertijd uitrusten van de treinreis, die hij zoo pas voor het eerst van zijn le ven had gemaakt. Hij lag rustig, hij had den tijd en een tamelijk rustig geweten; bovendien was het tamelijk warm Opeens had Tom het gevoel, dat er iets niet in orde was. Hij hief zijn kop op, werd steeds onrustiger en liep langzaam naar het water toe. Dan Tom's kleine hondenhart stond een oogenblik stil en begon toen als een razende te kloppen zag hij iets ontzettends: twee zwanen vlogen zijn baasje aan, zij hadden hem reeds de terugtocht naar den kant afgesneden en probeerden hem met hun vleugels te slaan. Gert lag op zijn rug in het water en sloeg met zijn beenen Daardoor hield hij de dieren wel van zich af doch dat kon niet lang duren, en het zag er leelijk voor hem uit. Een kleine foxterrier schoot door het zand, holde naar het gedeelte waar de an dere menschen aan het zwemmen waren, menschen, die zijn baasje misschien konden helpen. Een kleine foxterrier blafte en kefte daar heen, waar de meeste stemmen klonken en viel als 'n bom tusschen hen in. Het hielp niet veel en hij klom de kant weer op, waar hij door een pas gedekte picnicplaats rende, waar een massa krentebollen en broodjes lagen. Met zijn rechter voorpoot in de bo ter staande, keek hij woedend om zich heen en blafte zoo hard hij kon. Daarna liep hij een eindje terug, tot de menschen eindelijk begrepen dat er iets met het dier aan de hand was. Twee jonge mannen liep enTom achterna, die hen nu naar den bocht bracht Een oogenblik stonden zij daar verslagen toen liepen zij, zoo hard zij konden, terug, gevolgd door Tom, wiens hondenhartje er niets van begreep. Vlug sprongen zij in de motorboot, die daar vlak bij hen lag, toen schoot het vaartuig los en draaide om den landtong de stille bocht in, op de zwanen toe, die met den man vochten, wiens bewegingen reeds merkbaar zwakker werden. De boot stopte, de schroef sloeg achter waarts en uitloopend kwam de boot tus schen de twee zwanen en hun slachtoffer. Hulpvaardige handen strekten zich naar Gert uit, en Tom was op het voordek ge klauterd en jankte van blijdschap. Doch een van de zwanen, die om den boeg van de boot heengezwominen was, vloog nog eenmaal sissend op Gert los. De woede van Tom kende geen grenzen meer. Woedend sprong hij in het water en beet naar den hals van den grooten vogel. Deze week te mg. Tom sloeg tegen het water, dook onder, kwam weer boven en °B dat oogenblik trof hem de vreeselijke slag van een zwanenvleugel. Hij zag de heele wereld om zich heen op eens in een roode sluier, die dichter en dich ter werd. En door deze sluier zag Tom nog, hoe men zijn baasje heelemaal in de mo torboot tilde, heel ver weg hoorde hij n°£' hoe zijn baasje „Tommy, Tommy!" r'eP' toen was alles rood en zonk hij in diepte.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1936 | | pagina 20