KING
-T' PEPERMUNT
Hu
ALS DE LENTE KOMT
HARJER'S MODERNE MEUBILEER-INRICHTING
Bioscoopnieuws
Waar gaan we heen?
Feuilleton
Aan het edele na
tuurproduct ontleent
King de weergaloos
verkwikkende eigen
schappen. De heer
lijke smaak en geur
zijn het bewijs van
de originele samen
stelling. De natuur is
niet te verbeteren,
Een natuurlijke verkwikking
Rialto-Theater
Goedkoop stoken
Fa. H. BOOY ZOON
Tivoli-Theater
Een Amerikaansche Journalist-
Globetrotter doet onze stad aan
De plaatselijke
Nachtveiligheidsdienst
Konijnenfokkersclub opgericht.
Met hooi beladen auto voor
kantelen bewaard
„Blanke Ballast''
Majo Marco's afscheidsbal
STREEFT ALLES NAAR VERNIEUWING
VITRAGES, VOILES EN MARQUISETTES,
AFGEPASTE GLASGORDIJNEN EN MARQUISETTE-STORES
Op- en ondergang van Zon
en tijd van hoog- en laag water
Licht op voor alle voertuigen
Apachenbal in Casino
Een „Nederland" zaak
in Den Helder
Burgerlijke Stand van Den Helder
IS
HET RAADSEL
VAN HET
ONBEWOONBARE
THEA BLOEMERS
TONNtMA CIC. FABR. VAN KING PEPERMUNT SNEEK
Voor den aanvang van het officieele pro
gramma draait in het Rialto-theater deze
week een reclamefilm van de Firma van Hou
ten, de bekende cacaofabrikant. De film als
reclame-object is niet nieuw meer, maar juist
het bijzondere van dit product, dat door den
bekenden cineast Oskar Fischinger werd ver
vaardigd, is het vermelden waard. Reeds
meerdere malen is door diverse regisseurs ge
poogd het absolute in de film te brengen. We
zien dit vooral in revuefilms en wel in be
paalde standen door de danseuses uitgevoerd.
Fischinger nu is er heel aardig in geslaagd
„muziek te illustreeren", uit te beelden door
middel van cirkels, die naar gelang het weg
sterven en aanzwellen der muziek vervagen
of duidelijk naar voren treden. Op suggestieve
wijze werd aldus het filmproduct als reclame
object benut.
Het Hoofdprogramma.
Als eerste der beide hoofdfilms draait ver
volgens de Paramount film „Elke avond acht
uur". Een film van muziek en zang en rijk
voorzien van humor. Liefst een viertal sterren
van naam vertolken hier de hoofdrollen en
wel George Raft, Alice Faye, Francis Lang
ford en Patsy Kelly. Het heeft Paramount
heel wat moeite en tijd gekost om een vrou
welijk trio samen te stellen, dat niet onder
zou doen voor de Boswell of Pickens Sisters,
maar men is er wat de drie in dit filmwerk
optredende sterren betreft, dus danig in ge
slaagd, dak de Columbia Broadcasting Com-
pany, één van de groote radio-omroep-ver-
eenigingen van Amerika dit trio een contract
voor liefst vijf jaren aanbood.
Natuurlijk moest ook dit trio voor zusters
doorgaan en men heeft het dan ook den naam
van de Swanee Sisters" gegeven.
doet men met onze ANTHRACIET ad
f 1.80 per H L., franco thuis
NEEMT NOG HEDEN EEN PROEF
Gratis Juliana-spelen verkrijgbaar
Tel. 235 en 479 MOLENSTRAAT 134
Wat het muzikale gedeelte betreft dus een
uitstekend verzorgd product, maar ook het
spel is goed.
Vooral George Raft, de man die naam ge
maakt heeft in filmen als „Bolero, „Rumba"
en „Nachten ln Chinatown", laat zich in deze
Paramount weer kennen als een speler van
professie, één die niet alleen een vlotte rol
speelt, maar ook iets van zijn rol weet te
maken.
Als tweede film volgt dan „Ramona", even
eens een Amerikaansch product. Bovendien is
deze film gekleurd. De laatste jaren zijn
eenige van deze gekleurde films vervaardigd
en natuurlijk met de noodige kritiek ontvan
gen. Een feit is het, dat de meeste producten
niet natuurlijk waren. Deze film is echter van
een heel wat beter genre en de opnamen
komen dan ook tot hun recht. Lorette Young
vertolkt de hoofdrol van Ramona, terwijl zij
als tegenspeler Don Ameche heeft. En dit
kleurrijk geheel van een eenigszins tragischen
inhoud is zeker een alleszins boeiende rol
prent. Vooral het koor dat een paar maal op
treedt, zingt vol gevoel. De geschiedenis van
Ramona speelt zich af ten tijde van het in
bezit nemen van het land der Indianen door
de Americanos. En deze romantische tijden
met zijn vele tragische bijzonderheden is door
den regisseur op geniale wijze uitgebuit. Een
machtig volk, eens de bezitter van het Ame-
rikaansche land, wordt stelselmatig verdron
gen door de pioniers, die zich land en eigen
dommen op z.g.n. wettelijke gronden toe
eigenen. Lorette Young als vrouw, als moeder,
laat zien, dat zij als tragédienne haar rol
meester is. We kunnen deze film dan ook als
een uitstekend product betitelen.
Uitersten, die elkaar niet raken.
Het programma, dat deze week in Tivoli
gegeven wordt, is in meer dan één opzicht
buitengewoon: voor de pauze draait namelijk
een film, waarvan het overgroote deel aan
de tragiek in het menschenleven gewijd is,
terwijl men erna een rolprent opgediend
krijgt, waarin de rollen vervuld worden door
de heeren Stan Laurel en Oliver Hardy.
„De Zwarte Engel" („Dark Angel") is een
product van de zich steeds meer in de voor
ste linie schuivende United Artists, hetgeen
vervaardigd werd onder de knappe handen
van regisseur Sidney Franklin, van wien wy
reeds vroeger zeer knap werk mochten aan
schouwen
Deze film, die ongetwijfeld tot een supe
rieure klasse behoort, bood aan niet minder
dan 3 sterren de gelegenheid uit te blinken,
een gelegenheid, waarvan het trio gebruik ge
maakt heeft: het zijn Fredric March, Merle
Oberon en Herbert Marshall en zij demon-
streeren hier spel, zoo gaaf, zoo knap, dat het
te begrijpen is, dat deze film in Amerika een
z.g. „box-office"-succes werd (een kas-stuk).
Het is het verhaal van twee menschen, die
elkander liefhebben op een wijze, die tot de
schoonste hier op aarde behoort: een zuivere,
prachtige liefde, het klassieke ideaal. Het lot
wil echter, dat deze twee menschen leven ten
tijde van den wereldoorlog, de meest bloedige
worsteling, die de wereld ooit heeft moeten
aanschouwen. De man trekt ten strijde en
wordt blind, iets wat voor hem een reden is,
niet terug te keeren tot haar, die voor hem
meer beteekent dan zijn leven.
Zoo verteld zou men meenen, dat dit ver
haal niet te ontkomen zou zijn, althans fil
misch niet, aan een sterken inslag van senti
ment, doch hoewel daar inderdaad passages
zijn, die hier niet geheel en al van vrij te plei
ten zijn, over het geheel genomen werd dit
een uitermate sterk stuk film, dat ons op
zeldzame wijze den strijd van een menschen-
ziel toont. En dat eerlijk, .zonder humbug, en
zonder gebruik van tranen-bandjirs. Het lijkt
ons betér over de story niet te schrijven; dit
zou wellicht iets wegnemen van de spanning
en de groote bekoring, die dit verhaal, van
3 menschen, die elkander zoo lief hadden,
bezit.
Maar zij, die goede film kunnen appreciee-
ren en iets begrijpen van de tragiek van den
Wereldbrand van '14, voor hen zal deze „Dark
Angel" zeker geen teleurstelling zijn.
Als de meest volkomen tegenhanger van
dit werk krijgt men, zooals wij schreven, Stan
Laurel en Oliver Hardy. De wijze, waarop zij
een wereldpubliek amuseeren, is bekend, even
als het succes, dat beide Hal Roach-come-
disten sedert een respectabele rij van jaren
weten te boeken. Ook thans zal een groot
publiek van hun grappen genieten, en ten
slotte lachend de Tivoli verlaten.
Hjj komt spreken voor de Esperan
tisten.
Joseph R. Scherer, een Zwitser van ge
boorte, is een veelbereisd man. Hy bezocht in
de jaren 1930'32 vier werelddeelen, waar
bij zijn reizen zich uitstrekten tot Japan,
Kambodsja, Bali, Java, Engelsch-Indië,
Egypte, de Vereenigde Staten, terwijl hij Cen
traal Europa pas „gedaan" heeft en zich
momenteel in het Westen van ons werelddeel
bevindt. In Maart a.s. hoopt hij in Nederland
aan te komen, terwijl op den 9en van die
maand onze stad door hem zal worden aan
gedaan. Hij zal hier voor de Federatie van
Arbeiders Esperantisten en voor de Neutrale
Esperanto Vereeniging een lezing komen
houden over „Japan". Deze lezing zal waar
schijnlijk plaats hebben in café „Centraal",
aan den Kanaalweg, alhier.
In 48 verschillende landen hield deze Globe
trotter, die* 6 talen vloeiend spreekt, waar
onder Esperanto, ongeveer 1100 lezingen, zoo
dat hier wel van „eenige" routine kan worden
gesproken. We twijfelen er niet aan, of voor
dezen journalist-globetrotter alsmede voor
zijn lezing zal te zijner tijde groote belang
stelling bestaan
In oude tijden was het de gewoonte, dat
door de steden en dorpen de nachtwaker ging,
een personage van gewicht, voor wien in de
letterlijke beteekenis van het woord „alle
deuren openstonden".
Dat was vroeger, en met veel goede dingen
verdween ook de nachtwaker uit het nachtelijk
stadsbeeld om te worden vervangen door de
nachtdienst-hebbende politieagenten.
Evenwel, men zegt wel eens dat de geschie
denis zich herhaalt en zonder uit den aard
der zaak eenig kwaad te zeggen van de
politie in het algemeen en die van Den Helder
in het bijzonder, lijkt ons het bezit van een
nacht-veiligheidsdienst voor een stad geen
luxe. Vooral niet, wanneer genoemde dienst
wordt waargenomen door een alleszins
betrouwbaar persoon.
En dit nu is het juist, wat wij hier ter stede
bezitten, n.1. den heer Muller, dien men laat
op den avond en voorts den geheelen nacht
door de duisternis der stad ziet gaan, ter
meerdere beveliging van de roerende en on
roerende goederen van zijn medemenschen.
Deze gecontroleerde particuliere nachtvei
ligheidsdienst mocht zich reeds in zeer korten
tijd het vertrouwen van een groot aantal
belangrijke zaken in onze stad verwerven, voor
welke cliënten hij tot volle tevredenheid werkt.
Thans is het perceel van den heer Muller
(Kanaalweg 183) telefonisch aangesloten
onder nummer 596, hetgeen het functionneeren
van den dienst natuurlijk in niet onbelangrijke
mate ten goede zal komen.
„Streven naar Beter".
Hier ter stede is dezer dagen opgericht de
Konijnenfokkersclub „Streven naar Beter
welker leden zich speciaal zullen toeleggen op
het fokken van raskonijnen. De oprichtings
vergadering had 23 Februari 1.1. plaats, waar-
bö zich een 16-tal leden opgaven.
Het bestuur werd gevormd door de heeren:
A. P. de Wit, voorzitter, D. J. Kortman, Brak-
keveldweg 176, secretaris en L. A. Stoops,
Penningmeester.
Begunstigers en andere liefhebbers van deze
sport kunnen alle inlichtingen bekomen bij 't
bestuur. Voor werkloozen, die lid willen
worden, is een aparte regeling getroffen.
Gistermiddag reed op den Ruyghweg, in de
richting Parallelweg, een auto, hoog opgela
den met hooi, hetgeen niets bijzonders zou
zyn, indien dit hooi niet was gaan werken.
Een politieagent, die toevallig voorbijfietste,
merkte dat de lading op gevaarlijke wijze
overhelde en waarschuwde den chauffeur.
Een andere vrachtauto werd gecharterd en
met man en macht ving men aan de helft der
lading op het gerequireerde vehikel over te
brengen.
Een en ander uit den aard der zaak onder
groote belangstelling van de jeugd.
Morgen zal in Casino de opvoering plaats
hebben van het aangekondigde Tropen-drama
„Blanke Ballast", het boeiende stuk van Leon
Gordon, dat tot op hedenavond te Amsterdam
wordt opgevoerd in de Plantage Schouwburg,
en morgen door ditzelfde gezelschap hier in
Den Helder.
Dit stuk, dat reeds eenige malen alhier een
groot succes ondervond, geeft een beeld van
het moeilijk bestaan van die mannen, die ver
plicht zijn steeds met elkaar in één en dezelf
de omgeving te leven, in de binenlanden van
Afrika onder een moordend klimaat, afge
sloten van de bewoonde wereld. Een uiterst
boeiend spel. De Casino-directie verbindt aan
deze voorstelling nog een bijzondere attractie
n.1.: na afloop een gezellig bal, waarbij de
gevierde Band van Majo Marco de dans
muziek verzorgt. Voor entréeprijzen en
plaatsbespr. verwijzen we naar de adver
tentie.
Dit in Den Helder populair geworden dans-
orkest, dat vanaf a.s. Maandag voor langen
tijd in het Tuschinsky Theater te Amsterdam
is geëngageerd, geeft morgenmiddag in Casino
haar laatste matinée en 's avonds, na afloop
der voorstelling „Blanke Ballast" te 11 uur
een groot afscheidsbal. Men zie de adver
tentie.
Doet U ook aldus en begint met Uw ramen
Ziet onze speciale étalage van de nieuwste
(De laatste ter vervanging van Bagdad-stores)
LAAT ZE MAKEN EN PLAATSEN DOOR
Ongetwijfeld „eerste klasse" op dit gebied
Natuurhistorisch Museum. Elke week:
eiken Woensdagmiddag van 3—6 uur, eiken
Zaterdagavond van 710 uur, den eersten
Woensdag van elke maand van 810 uur,
den eersten Zondag van elke maand vaii
35 u.
Zaterdag «7 Februari.
Musis Sacrum, 8 u. Feestavond Wandel.
sportvereeniging „De Jutter".
Casino, 8 u. Concert „Morgenrood". Na de
pauze: „Goudmuiltje", kinderoperette in 2
bedrijven.
Zondag 28 Februari.
Casino, 8 u. Tooneelvoorstelling „Blanke
Ballast".
Maandag 1 Maart.
Musis Sacrum, 8 u. Propaganda-feestavond
Vrijz. Dem. Vrouwenbond.
Woensdag S Maart.
Casino, 8 u. Concert. Sted. Muziekcorps.
Wintertijd.
Zon
Febr.
op:
ond.:
Hoogwater
Laagwater
Z 28
6.50
17.36
9.15
21.10
3.20 15.05
Mrt.
M 1
6.48
17.38
9.35
21.35
3.45 15.35
D 2
6.46
17.40
10.05
22.00
4.10 16.05
W 3
6.44
17.42
10.25
22.30
4.30 16.30
D 4
6.42
17.44
10.55
23.05
4.55 17.00
V 5
6.40
17.46
11.20
23.50
5.15 17.35
Z 6
6.37
17.48
12.15
5.50 18.20
Zaterdag 27 Febr18.04 uur
Zondag 28 18.06 uur
Zondag 7 Maart organiseert het Dans
instituut „Mouton" Hoofdgracht 12 een
Apachenbal in Casino, dat voor deze gelegen
heid IS. Montmartre wordt ingericht. Twee
orkesten zullen geheel in stijl op dit
Apachenfeest, waar natuurlijk ook de typische
Apachendans niet zal ontbreken, de stem-
ming verzorgen.
Er zullen prijzen beschikbaar worden ge-
steld voor de meest origineele costumes.
Voorts zal alles in het werk worden gesteld
om dit feest, onder leiding van bovengenoemd
Dansinstituut, zoo gezellig mogelijk te doen
slagen. Voor toegangsbepalingen verwijzen we
naar de advertentie in dit blad.
De Bijenkorf, Spoorstraat, hoek Koning-
straat, berichtte ons, dat deze zaak zich heeft
aangesloten bij de Inkoop-Combinatie „Ne
derland".
Deze combinatie, waar ruim 125 zaken in
verschillende plaatsen bij zijn aangesloten,
maakt het mogelijk, door het gezamenlijk in-
koopen, tegen lagere prijzen te verkoopen
Tevens brengt deze combinatie enkele
merk-artikelen in den handel, wleke men in
de „Bijenkorf" kan zien.
van 26 Februari 1937.
GETROUWD: Th. J. Schekkerman en C. A.
Landman.
BEVALLEN: J. Siersma—Vondrejs, d. P.
van 't HertLugtenburg, d.
OVERLEDEN: J, van AmsterdamHovin-
ga, 59 jaar.
Naar hel Engelsch bewerkt door
29)
„Kan een mensch niet eens behoefte hebben
aan een hartelijk woord van zijn eigen
familie?" vroeg hy.
„Van u veronderstel ik dat niet", antwoordde
ze. „Dus spreekt u maar op."
„Zullen we eindje terugloopen?" stelde
Molloy voor. „Dan kan ik je 't een en ander
vertellen, zonder dat je te ver uit de richting
raakt. Wy menschen, zyn alemaal arme stak
kers, Jane, er zyn tijden, dat we elkaar de
helpende hand moeten reiken."
„Dat klinkt heel mooi", meende Jane
„Wou u iemand helpen? De politie?"
Er glimlachte bewondering in Molloy's
blauwe oogen.
„Je hebt den spyker op den kop geslagen",
beaamde hy.
„Dat dacht ik wel. En wat zou u er voor
terug hebben?"
„Niets dan dat ze me in vrede laten ster
ven", was het sombere bescheid.
Jane keek hem aan met een vreemd glim
lachje.
„Alles" zei ze, „laten we zakelyk zyn. Het
komt hierop neer, dat u iets te verkoopen
hebt, en u wilt, dat ik het aan myn man zeg,
en dat hij dan den chef weer polst of ze u
schotvrij willen laten, nietwaar?"
„Precies".
„Kom er dan maar mee voor den dag
ik zal het tegen Henry zeggen. Of die het aan
den chef overbrengt, en of de chef er van
hooren wil, hangt natuurlijk niet van mij af."
„Ze zullen blij genoeg zijn met de infor
matie", verklaarde Molloy kalm. „Dacht je,
dat ik het risico nam, als ik niet wist hoe dat
stuivertje rollen zal?"
„U praat veel en u zegt weinig", vond Jane.
„Ik moet over twee minuten op een drafje
naar huis, dus zegt u nu maar kort en bondig,
wat ik aan Henry vertellen moet."
Molloy kwam dichterbij en fluisterde:
„Het gaat over die Fransche bankbiljetten."
„Houd me alsjeblieft niet voor den gek",
waarschuwde Jane. Toen keerde ze zich naar
hem toe en vroeg met ingehouden adem:
„De valsche biljetten? Meent u het heusch?"
„Inderdaad! Maar alles moet voorzichtig en
keurig in zijn werk gaan. Als gentleman wil
ik alleen met fatsoenlijke menschen te doen
hebben. En ik ga ook niet naar de Yard, al
vroegen zij het mij op hun bloote knieën. Ik
moet om mijn reputatie denken", besloot hij
hooghartig.
Jane stampvoette.
„Jawel, u bedoelt dat de vrienden niet mogen
merken, dat u ze verkocht hebt, nietwaar?
Maar het is vier uur, en als ik Henry mis
loop... Weet u wat? Ik zal u mijn telefoon
nummer geven, bel dan om acht uur op. Mis
schien wilden ze u vanavond spreken. Goed?"
„Als ik een vrijgeleide krijg. De chef moet zyn
eerewoord geven, dat ik ongehinderd kan
komen en gaan, of we tot zaken komen of
niet."
„Hm, dat kan ik u vertellen als u opbelt",
besloot Jane. „Tot ziens".
HOOFDSTUK XXVII.
Dien avond om kwart over acht waren er
drie menschen in den salon van Jane bijeen.
Jane zelf stond voor den schoorsteenmantel,
in een jongensachtige houding, met de handen
op den rug. Kapitein Henry March zat aan
het bureautje aan den anderen kant van het
vertrek. Hij had zijn stoef scheef gezet, en zat
met een elleboog op het bureau en zijn
knieën over elkaar. In den grootsten fauteuil
had Sir Charles Le Mesurier plaats genomen.
Zijn forsche gestalte vulde den stoel geheel.
Een blocnote lag op zijn knie; zijn groote
vingers speelden met zijn vulpen.
Henry keek naar de deur.
„Hij had er al moeten zijn", vond hij.
Sir Charles zat een poos op zijn blocnote te
teekenen. De woorden waren nauwelijks over
kapitein March's lippen of er werd gebeld.
Jane ging opendoen; omdat de conferentie in
alle geheimzinnigheid moest plaats hebben,
was het dienstmeisje uitgestuurd. De beide
mannen in de kamer hoorden Jane's stem,
een antwoord op diepen toon, daarna haar
stem weer. De deur ging open en Jane kwam
terug, achter haar de rijzige figuur van Cor-
nelius Molloy.
Hij bleef op den drempel staan en boog
groetend het hoofd.
„Goeden avond heeren", begon hij. „Ik heb
tegen mijn nicht'.', hij wees op Jane, en
Henry March trok de wenkbrouwen samen
„gezegd, dat ik graag had, dat ze bjj het
onderhoud bleef."
„Malligheid", meende Henry March, Jane
keek hem aan en Molloy sprak met zyn hoog
hartige stem:
„Ik kan ook weggaan, als de heeren dat
liever hebben. Maar als ik blijf, loop ik de
kans, dat mijn motieven verdacht en mjjn
karakter miskend worden om den dienst, dien
ik het algemeen belang wil bewijzen. Daarom
wil ik alleen spreken in tegenwoordigheid van
een familielid."
Sir Charles keek Jane aan en knikte.
„Als mijnheer Molloy een getuige wensche-
lyk acht om zijn karakter op de juiste waarde
te doen schatten, blijft u dan maar", zei hij,
een tikje ironisch.
Jane deed de deur dicht en ging weer naar
den schoorsteenmantel.
„Ga zitten, Molloy", verzocht Sir Charles.
„En laten we nu maar direct tot de zaak ko
men. U wilde een mededeeling doen over die
valsche Fransche bankbiljetten?"
„Ik houd er niet van gehaast te worden,"
weerde Molloy af. „Ik wilde den heeren eerst
even mededeelen, dat ik genoeg heb van de
politiek en de politiek heeft genoeg van
mij. Ik denk, dat ik teveel heer ben voor dat
spel. Er doet zich een gelegenheid voor tot
eenheid voor tot een geschikt en prettig hu
welijk, begrijpt u in de branche familie
hotel en nu zou ik de zekerheid, dat ik
mijn verdere leven in rust zou mogen slyten,
hoogelyk op prys stellen."
De heldere oogen van Sir Charles keken
hem snel aan.
„Als je mededeelingen van belang zijn en je
verder geen malligheden uithaalt, zullen we
je met vrede laten", beloofde hij. „Nu die na
maak ben je er zelf in betrokken?"
„Ik niet," was het antwoord. „Ik heb aan
politiek gedaan, ben misschien wel eens in
conflict gekomen met de wet, maar dat is
nog heel wat anders dan valsche-muntery. Ik
weet niet goed hoe ik moet aanvangen
Henry March zat met de pen gereed, Sir
Charles teekende jonge katjes.
Eindelijk zuchtte Molloy en begon te
spreken.
Ik had verleden jaar zaken in Barcelona,
en ik moest hals over kop terug wegens een
verschil van meening met een paar kame
raden daar. Ik overnachtte in een klein
plaatsje, de naam doet er niet toe, aan de
Fransche grens, in Spanje nog. Ik was er
meer geweest, en ik kende menschen, dus
toen ze me een veel minder goede kamer
gaven dan anders, vroeg ik waarom dat was.
Ze vertelden, dat er kort vóór mij twee heerén
gekomen waren, die de mooiste kamer in be
slag hadden genomen. Dat maakte me nieuws
gierig en toen ik op mijn kamer was en
naast me stemmen hoorde, kon ik niet na
laten myn oor tegen den wand te leggen, om
uit te vinden wat het voor heeren waren."
Hier keek Jane March ongeloovig.
Molloy zag het.
„Ik had wel eenig idee", ging hy haastig
voort, „dat ik iets te hooren kon krijgen, dat
me interesseeren zou. Ik had Fransch hooren
spreken, maar niet door een Franschman. Het
was een Engelschman, die aan het woord was
en hy zei letterlijk: „Ik ben wat laat, maar
het wordt steeds gevaarlijker." De andere was
wèl een Franschman. Hij antwoordde:
begon al ongerust te worden. Hoe heb je het
gemaakt dezen keer? Je pikt het heel handig
in, met die stalen en prenten en weet-ik-wat.
Waar heb je het dezen keer mee gedaan? De
Engelschman lachte even.
„Dezen keer met schetsboeken. Ik heb al
van een stuk of tien scholen orders; ze zjjn
opgetogen over de kwaliteit van het papier."
Ze lachten allebei, en toen vroeg de Fransch
man: „Hoe gaat het met mademoiselle
Anals?"
(Wordt vervolgd.)