KING -T' PEPERMUNT Hu ALS DE LENTE KOMT HARJER'S MODERNE MEUBILEER-INRICHTING Bioscoopnieuws Waar gaan we heen? Feuilleton Aan het edele na tuurproduct ontleent King de weergaloos verkwikkende eigen schappen. De heer lijke smaak en geur zijn het bewijs van de originele samen stelling. De natuur is niet te verbeteren, Een natuurlijke verkwikking Rialto-Theater Goedkoop stoken Fa. H. BOOY ZOON Tivoli-Theater Een Amerikaansche Journalist- Globetrotter doet onze stad aan De plaatselijke Nachtveiligheidsdienst Konijnenfokkersclub opgericht. Met hooi beladen auto voor kantelen bewaard „Blanke Ballast'' Majo Marco's afscheidsbal STREEFT ALLES NAAR VERNIEUWING VITRAGES, VOILES EN MARQUISETTES, AFGEPASTE GLASGORDIJNEN EN MARQUISETTE-STORES Op- en ondergang van Zon en tijd van hoog- en laag water Licht op voor alle voertuigen Apachenbal in Casino Een „Nederland" zaak in Den Helder Burgerlijke Stand van Den Helder IS HET RAADSEL VAN HET ONBEWOONBARE THEA BLOEMERS TONNtMA CIC. FABR. VAN KING PEPERMUNT SNEEK Voor den aanvang van het officieele pro gramma draait in het Rialto-theater deze week een reclamefilm van de Firma van Hou ten, de bekende cacaofabrikant. De film als reclame-object is niet nieuw meer, maar juist het bijzondere van dit product, dat door den bekenden cineast Oskar Fischinger werd ver vaardigd, is het vermelden waard. Reeds meerdere malen is door diverse regisseurs ge poogd het absolute in de film te brengen. We zien dit vooral in revuefilms en wel in be paalde standen door de danseuses uitgevoerd. Fischinger nu is er heel aardig in geslaagd „muziek te illustreeren", uit te beelden door middel van cirkels, die naar gelang het weg sterven en aanzwellen der muziek vervagen of duidelijk naar voren treden. Op suggestieve wijze werd aldus het filmproduct als reclame object benut. Het Hoofdprogramma. Als eerste der beide hoofdfilms draait ver volgens de Paramount film „Elke avond acht uur". Een film van muziek en zang en rijk voorzien van humor. Liefst een viertal sterren van naam vertolken hier de hoofdrollen en wel George Raft, Alice Faye, Francis Lang ford en Patsy Kelly. Het heeft Paramount heel wat moeite en tijd gekost om een vrou welijk trio samen te stellen, dat niet onder zou doen voor de Boswell of Pickens Sisters, maar men is er wat de drie in dit filmwerk optredende sterren betreft, dus danig in ge slaagd, dak de Columbia Broadcasting Com- pany, één van de groote radio-omroep-ver- eenigingen van Amerika dit trio een contract voor liefst vijf jaren aanbood. Natuurlijk moest ook dit trio voor zusters doorgaan en men heeft het dan ook den naam van de Swanee Sisters" gegeven. doet men met onze ANTHRACIET ad f 1.80 per H L., franco thuis NEEMT NOG HEDEN EEN PROEF Gratis Juliana-spelen verkrijgbaar Tel. 235 en 479 MOLENSTRAAT 134 Wat het muzikale gedeelte betreft dus een uitstekend verzorgd product, maar ook het spel is goed. Vooral George Raft, de man die naam ge maakt heeft in filmen als „Bolero, „Rumba" en „Nachten ln Chinatown", laat zich in deze Paramount weer kennen als een speler van professie, één die niet alleen een vlotte rol speelt, maar ook iets van zijn rol weet te maken. Als tweede film volgt dan „Ramona", even eens een Amerikaansch product. Bovendien is deze film gekleurd. De laatste jaren zijn eenige van deze gekleurde films vervaardigd en natuurlijk met de noodige kritiek ontvan gen. Een feit is het, dat de meeste producten niet natuurlijk waren. Deze film is echter van een heel wat beter genre en de opnamen komen dan ook tot hun recht. Lorette Young vertolkt de hoofdrol van Ramona, terwijl zij als tegenspeler Don Ameche heeft. En dit kleurrijk geheel van een eenigszins tragischen inhoud is zeker een alleszins boeiende rol prent. Vooral het koor dat een paar maal op treedt, zingt vol gevoel. De geschiedenis van Ramona speelt zich af ten tijde van het in bezit nemen van het land der Indianen door de Americanos. En deze romantische tijden met zijn vele tragische bijzonderheden is door den regisseur op geniale wijze uitgebuit. Een machtig volk, eens de bezitter van het Ame- rikaansche land, wordt stelselmatig verdron gen door de pioniers, die zich land en eigen dommen op z.g.n. wettelijke gronden toe eigenen. Lorette Young als vrouw, als moeder, laat zien, dat zij als tragédienne haar rol meester is. We kunnen deze film dan ook als een uitstekend product betitelen. Uitersten, die elkaar niet raken. Het programma, dat deze week in Tivoli gegeven wordt, is in meer dan één opzicht buitengewoon: voor de pauze draait namelijk een film, waarvan het overgroote deel aan de tragiek in het menschenleven gewijd is, terwijl men erna een rolprent opgediend krijgt, waarin de rollen vervuld worden door de heeren Stan Laurel en Oliver Hardy. „De Zwarte Engel" („Dark Angel") is een product van de zich steeds meer in de voor ste linie schuivende United Artists, hetgeen vervaardigd werd onder de knappe handen van regisseur Sidney Franklin, van wien wy reeds vroeger zeer knap werk mochten aan schouwen Deze film, die ongetwijfeld tot een supe rieure klasse behoort, bood aan niet minder dan 3 sterren de gelegenheid uit te blinken, een gelegenheid, waarvan het trio gebruik ge maakt heeft: het zijn Fredric March, Merle Oberon en Herbert Marshall en zij demon- streeren hier spel, zoo gaaf, zoo knap, dat het te begrijpen is, dat deze film in Amerika een z.g. „box-office"-succes werd (een kas-stuk). Het is het verhaal van twee menschen, die elkander liefhebben op een wijze, die tot de schoonste hier op aarde behoort: een zuivere, prachtige liefde, het klassieke ideaal. Het lot wil echter, dat deze twee menschen leven ten tijde van den wereldoorlog, de meest bloedige worsteling, die de wereld ooit heeft moeten aanschouwen. De man trekt ten strijde en wordt blind, iets wat voor hem een reden is, niet terug te keeren tot haar, die voor hem meer beteekent dan zijn leven. Zoo verteld zou men meenen, dat dit ver haal niet te ontkomen zou zijn, althans fil misch niet, aan een sterken inslag van senti ment, doch hoewel daar inderdaad passages zijn, die hier niet geheel en al van vrij te plei ten zijn, over het geheel genomen werd dit een uitermate sterk stuk film, dat ons op zeldzame wijze den strijd van een menschen- ziel toont. En dat eerlijk, .zonder humbug, en zonder gebruik van tranen-bandjirs. Het lijkt ons betér over de story niet te schrijven; dit zou wellicht iets wegnemen van de spanning en de groote bekoring, die dit verhaal, van 3 menschen, die elkander zoo lief hadden, bezit. Maar zij, die goede film kunnen appreciee- ren en iets begrijpen van de tragiek van den Wereldbrand van '14, voor hen zal deze „Dark Angel" zeker geen teleurstelling zijn. Als de meest volkomen tegenhanger van dit werk krijgt men, zooals wij schreven, Stan Laurel en Oliver Hardy. De wijze, waarop zij een wereldpubliek amuseeren, is bekend, even als het succes, dat beide Hal Roach-come- disten sedert een respectabele rij van jaren weten te boeken. Ook thans zal een groot publiek van hun grappen genieten, en ten slotte lachend de Tivoli verlaten. Hjj komt spreken voor de Esperan tisten. Joseph R. Scherer, een Zwitser van ge boorte, is een veelbereisd man. Hy bezocht in de jaren 1930'32 vier werelddeelen, waar bij zijn reizen zich uitstrekten tot Japan, Kambodsja, Bali, Java, Engelsch-Indië, Egypte, de Vereenigde Staten, terwijl hij Cen traal Europa pas „gedaan" heeft en zich momenteel in het Westen van ons werelddeel bevindt. In Maart a.s. hoopt hij in Nederland aan te komen, terwijl op den 9en van die maand onze stad door hem zal worden aan gedaan. Hij zal hier voor de Federatie van Arbeiders Esperantisten en voor de Neutrale Esperanto Vereeniging een lezing komen houden over „Japan". Deze lezing zal waar schijnlijk plaats hebben in café „Centraal", aan den Kanaalweg, alhier. In 48 verschillende landen hield deze Globe trotter, die* 6 talen vloeiend spreekt, waar onder Esperanto, ongeveer 1100 lezingen, zoo dat hier wel van „eenige" routine kan worden gesproken. We twijfelen er niet aan, of voor dezen journalist-globetrotter alsmede voor zijn lezing zal te zijner tijde groote belang stelling bestaan In oude tijden was het de gewoonte, dat door de steden en dorpen de nachtwaker ging, een personage van gewicht, voor wien in de letterlijke beteekenis van het woord „alle deuren openstonden". Dat was vroeger, en met veel goede dingen verdween ook de nachtwaker uit het nachtelijk stadsbeeld om te worden vervangen door de nachtdienst-hebbende politieagenten. Evenwel, men zegt wel eens dat de geschie denis zich herhaalt en zonder uit den aard der zaak eenig kwaad te zeggen van de politie in het algemeen en die van Den Helder in het bijzonder, lijkt ons het bezit van een nacht-veiligheidsdienst voor een stad geen luxe. Vooral niet, wanneer genoemde dienst wordt waargenomen door een alleszins betrouwbaar persoon. En dit nu is het juist, wat wij hier ter stede bezitten, n.1. den heer Muller, dien men laat op den avond en voorts den geheelen nacht door de duisternis der stad ziet gaan, ter meerdere beveliging van de roerende en on roerende goederen van zijn medemenschen. Deze gecontroleerde particuliere nachtvei ligheidsdienst mocht zich reeds in zeer korten tijd het vertrouwen van een groot aantal belangrijke zaken in onze stad verwerven, voor welke cliënten hij tot volle tevredenheid werkt. Thans is het perceel van den heer Muller (Kanaalweg 183) telefonisch aangesloten onder nummer 596, hetgeen het functionneeren van den dienst natuurlijk in niet onbelangrijke mate ten goede zal komen. „Streven naar Beter". Hier ter stede is dezer dagen opgericht de Konijnenfokkersclub „Streven naar Beter welker leden zich speciaal zullen toeleggen op het fokken van raskonijnen. De oprichtings vergadering had 23 Februari 1.1. plaats, waar- bö zich een 16-tal leden opgaven. Het bestuur werd gevormd door de heeren: A. P. de Wit, voorzitter, D. J. Kortman, Brak- keveldweg 176, secretaris en L. A. Stoops, Penningmeester. Begunstigers en andere liefhebbers van deze sport kunnen alle inlichtingen bekomen bij 't bestuur. Voor werkloozen, die lid willen worden, is een aparte regeling getroffen. Gistermiddag reed op den Ruyghweg, in de richting Parallelweg, een auto, hoog opgela den met hooi, hetgeen niets bijzonders zou zyn, indien dit hooi niet was gaan werken. Een politieagent, die toevallig voorbijfietste, merkte dat de lading op gevaarlijke wijze overhelde en waarschuwde den chauffeur. Een andere vrachtauto werd gecharterd en met man en macht ving men aan de helft der lading op het gerequireerde vehikel over te brengen. Een en ander uit den aard der zaak onder groote belangstelling van de jeugd. Morgen zal in Casino de opvoering plaats hebben van het aangekondigde Tropen-drama „Blanke Ballast", het boeiende stuk van Leon Gordon, dat tot op hedenavond te Amsterdam wordt opgevoerd in de Plantage Schouwburg, en morgen door ditzelfde gezelschap hier in Den Helder. Dit stuk, dat reeds eenige malen alhier een groot succes ondervond, geeft een beeld van het moeilijk bestaan van die mannen, die ver plicht zijn steeds met elkaar in één en dezelf de omgeving te leven, in de binenlanden van Afrika onder een moordend klimaat, afge sloten van de bewoonde wereld. Een uiterst boeiend spel. De Casino-directie verbindt aan deze voorstelling nog een bijzondere attractie n.1.: na afloop een gezellig bal, waarbij de gevierde Band van Majo Marco de dans muziek verzorgt. Voor entréeprijzen en plaatsbespr. verwijzen we naar de adver tentie. Dit in Den Helder populair geworden dans- orkest, dat vanaf a.s. Maandag voor langen tijd in het Tuschinsky Theater te Amsterdam is geëngageerd, geeft morgenmiddag in Casino haar laatste matinée en 's avonds, na afloop der voorstelling „Blanke Ballast" te 11 uur een groot afscheidsbal. Men zie de adver tentie. Doet U ook aldus en begint met Uw ramen Ziet onze speciale étalage van de nieuwste (De laatste ter vervanging van Bagdad-stores) LAAT ZE MAKEN EN PLAATSEN DOOR Ongetwijfeld „eerste klasse" op dit gebied Natuurhistorisch Museum. Elke week: eiken Woensdagmiddag van 3—6 uur, eiken Zaterdagavond van 710 uur, den eersten Woensdag van elke maand van 810 uur, den eersten Zondag van elke maand vaii 35 u. Zaterdag «7 Februari. Musis Sacrum, 8 u. Feestavond Wandel. sportvereeniging „De Jutter". Casino, 8 u. Concert „Morgenrood". Na de pauze: „Goudmuiltje", kinderoperette in 2 bedrijven. Zondag 28 Februari. Casino, 8 u. Tooneelvoorstelling „Blanke Ballast". Maandag 1 Maart. Musis Sacrum, 8 u. Propaganda-feestavond Vrijz. Dem. Vrouwenbond. Woensdag S Maart. Casino, 8 u. Concert. Sted. Muziekcorps. Wintertijd. Zon Febr. op: ond.: Hoogwater Laagwater Z 28 6.50 17.36 9.15 21.10 3.20 15.05 Mrt. M 1 6.48 17.38 9.35 21.35 3.45 15.35 D 2 6.46 17.40 10.05 22.00 4.10 16.05 W 3 6.44 17.42 10.25 22.30 4.30 16.30 D 4 6.42 17.44 10.55 23.05 4.55 17.00 V 5 6.40 17.46 11.20 23.50 5.15 17.35 Z 6 6.37 17.48 12.15 5.50 18.20 Zaterdag 27 Febr18.04 uur Zondag 28 18.06 uur Zondag 7 Maart organiseert het Dans instituut „Mouton" Hoofdgracht 12 een Apachenbal in Casino, dat voor deze gelegen heid IS. Montmartre wordt ingericht. Twee orkesten zullen geheel in stijl op dit Apachenfeest, waar natuurlijk ook de typische Apachendans niet zal ontbreken, de stem- ming verzorgen. Er zullen prijzen beschikbaar worden ge- steld voor de meest origineele costumes. Voorts zal alles in het werk worden gesteld om dit feest, onder leiding van bovengenoemd Dansinstituut, zoo gezellig mogelijk te doen slagen. Voor toegangsbepalingen verwijzen we naar de advertentie in dit blad. De Bijenkorf, Spoorstraat, hoek Koning- straat, berichtte ons, dat deze zaak zich heeft aangesloten bij de Inkoop-Combinatie „Ne derland". Deze combinatie, waar ruim 125 zaken in verschillende plaatsen bij zijn aangesloten, maakt het mogelijk, door het gezamenlijk in- koopen, tegen lagere prijzen te verkoopen Tevens brengt deze combinatie enkele merk-artikelen in den handel, wleke men in de „Bijenkorf" kan zien. van 26 Februari 1937. GETROUWD: Th. J. Schekkerman en C. A. Landman. BEVALLEN: J. Siersma—Vondrejs, d. P. van 't HertLugtenburg, d. OVERLEDEN: J, van AmsterdamHovin- ga, 59 jaar. Naar hel Engelsch bewerkt door 29) „Kan een mensch niet eens behoefte hebben aan een hartelijk woord van zijn eigen familie?" vroeg hy. „Van u veronderstel ik dat niet", antwoordde ze. „Dus spreekt u maar op." „Zullen we eindje terugloopen?" stelde Molloy voor. „Dan kan ik je 't een en ander vertellen, zonder dat je te ver uit de richting raakt. Wy menschen, zyn alemaal arme stak kers, Jane, er zyn tijden, dat we elkaar de helpende hand moeten reiken." „Dat klinkt heel mooi", meende Jane „Wou u iemand helpen? De politie?" Er glimlachte bewondering in Molloy's blauwe oogen. „Je hebt den spyker op den kop geslagen", beaamde hy. „Dat dacht ik wel. En wat zou u er voor terug hebben?" „Niets dan dat ze me in vrede laten ster ven", was het sombere bescheid. Jane keek hem aan met een vreemd glim lachje. „Alles" zei ze, „laten we zakelyk zyn. Het komt hierop neer, dat u iets te verkoopen hebt, en u wilt, dat ik het aan myn man zeg, en dat hij dan den chef weer polst of ze u schotvrij willen laten, nietwaar?" „Precies". „Kom er dan maar mee voor den dag ik zal het tegen Henry zeggen. Of die het aan den chef overbrengt, en of de chef er van hooren wil, hangt natuurlijk niet van mij af." „Ze zullen blij genoeg zijn met de infor matie", verklaarde Molloy kalm. „Dacht je, dat ik het risico nam, als ik niet wist hoe dat stuivertje rollen zal?" „U praat veel en u zegt weinig", vond Jane. „Ik moet over twee minuten op een drafje naar huis, dus zegt u nu maar kort en bondig, wat ik aan Henry vertellen moet." Molloy kwam dichterbij en fluisterde: „Het gaat over die Fransche bankbiljetten." „Houd me alsjeblieft niet voor den gek", waarschuwde Jane. Toen keerde ze zich naar hem toe en vroeg met ingehouden adem: „De valsche biljetten? Meent u het heusch?" „Inderdaad! Maar alles moet voorzichtig en keurig in zijn werk gaan. Als gentleman wil ik alleen met fatsoenlijke menschen te doen hebben. En ik ga ook niet naar de Yard, al vroegen zij het mij op hun bloote knieën. Ik moet om mijn reputatie denken", besloot hij hooghartig. Jane stampvoette. „Jawel, u bedoelt dat de vrienden niet mogen merken, dat u ze verkocht hebt, nietwaar? Maar het is vier uur, en als ik Henry mis loop... Weet u wat? Ik zal u mijn telefoon nummer geven, bel dan om acht uur op. Mis schien wilden ze u vanavond spreken. Goed?" „Als ik een vrijgeleide krijg. De chef moet zyn eerewoord geven, dat ik ongehinderd kan komen en gaan, of we tot zaken komen of niet." „Hm, dat kan ik u vertellen als u opbelt", besloot Jane. „Tot ziens". HOOFDSTUK XXVII. Dien avond om kwart over acht waren er drie menschen in den salon van Jane bijeen. Jane zelf stond voor den schoorsteenmantel, in een jongensachtige houding, met de handen op den rug. Kapitein Henry March zat aan het bureautje aan den anderen kant van het vertrek. Hij had zijn stoef scheef gezet, en zat met een elleboog op het bureau en zijn knieën over elkaar. In den grootsten fauteuil had Sir Charles Le Mesurier plaats genomen. Zijn forsche gestalte vulde den stoel geheel. Een blocnote lag op zijn knie; zijn groote vingers speelden met zijn vulpen. Henry keek naar de deur. „Hij had er al moeten zijn", vond hij. Sir Charles zat een poos op zijn blocnote te teekenen. De woorden waren nauwelijks over kapitein March's lippen of er werd gebeld. Jane ging opendoen; omdat de conferentie in alle geheimzinnigheid moest plaats hebben, was het dienstmeisje uitgestuurd. De beide mannen in de kamer hoorden Jane's stem, een antwoord op diepen toon, daarna haar stem weer. De deur ging open en Jane kwam terug, achter haar de rijzige figuur van Cor- nelius Molloy. Hij bleef op den drempel staan en boog groetend het hoofd. „Goeden avond heeren", begon hij. „Ik heb tegen mijn nicht'.', hij wees op Jane, en Henry March trok de wenkbrouwen samen „gezegd, dat ik graag had, dat ze bjj het onderhoud bleef." „Malligheid", meende Henry March, Jane keek hem aan en Molloy sprak met zyn hoog hartige stem: „Ik kan ook weggaan, als de heeren dat liever hebben. Maar als ik blijf, loop ik de kans, dat mijn motieven verdacht en mjjn karakter miskend worden om den dienst, dien ik het algemeen belang wil bewijzen. Daarom wil ik alleen spreken in tegenwoordigheid van een familielid." Sir Charles keek Jane aan en knikte. „Als mijnheer Molloy een getuige wensche- lyk acht om zijn karakter op de juiste waarde te doen schatten, blijft u dan maar", zei hij, een tikje ironisch. Jane deed de deur dicht en ging weer naar den schoorsteenmantel. „Ga zitten, Molloy", verzocht Sir Charles. „En laten we nu maar direct tot de zaak ko men. U wilde een mededeeling doen over die valsche Fransche bankbiljetten?" „Ik houd er niet van gehaast te worden," weerde Molloy af. „Ik wilde den heeren eerst even mededeelen, dat ik genoeg heb van de politiek en de politiek heeft genoeg van mij. Ik denk, dat ik teveel heer ben voor dat spel. Er doet zich een gelegenheid voor tot eenheid voor tot een geschikt en prettig hu welijk, begrijpt u in de branche familie hotel en nu zou ik de zekerheid, dat ik mijn verdere leven in rust zou mogen slyten, hoogelyk op prys stellen." De heldere oogen van Sir Charles keken hem snel aan. „Als je mededeelingen van belang zijn en je verder geen malligheden uithaalt, zullen we je met vrede laten", beloofde hij. „Nu die na maak ben je er zelf in betrokken?" „Ik niet," was het antwoord. „Ik heb aan politiek gedaan, ben misschien wel eens in conflict gekomen met de wet, maar dat is nog heel wat anders dan valsche-muntery. Ik weet niet goed hoe ik moet aanvangen Henry March zat met de pen gereed, Sir Charles teekende jonge katjes. Eindelijk zuchtte Molloy en begon te spreken. Ik had verleden jaar zaken in Barcelona, en ik moest hals over kop terug wegens een verschil van meening met een paar kame raden daar. Ik overnachtte in een klein plaatsje, de naam doet er niet toe, aan de Fransche grens, in Spanje nog. Ik was er meer geweest, en ik kende menschen, dus toen ze me een veel minder goede kamer gaven dan anders, vroeg ik waarom dat was. Ze vertelden, dat er kort vóór mij twee heerén gekomen waren, die de mooiste kamer in be slag hadden genomen. Dat maakte me nieuws gierig en toen ik op mijn kamer was en naast me stemmen hoorde, kon ik niet na laten myn oor tegen den wand te leggen, om uit te vinden wat het voor heeren waren." Hier keek Jane March ongeloovig. Molloy zag het. „Ik had wel eenig idee", ging hy haastig voort, „dat ik iets te hooren kon krijgen, dat me interesseeren zou. Ik had Fransch hooren spreken, maar niet door een Franschman. Het was een Engelschman, die aan het woord was en hy zei letterlijk: „Ik ben wat laat, maar het wordt steeds gevaarlijker." De andere was wèl een Franschman. Hij antwoordde: begon al ongerust te worden. Hoe heb je het gemaakt dezen keer? Je pikt het heel handig in, met die stalen en prenten en weet-ik-wat. Waar heb je het dezen keer mee gedaan? De Engelschman lachte even. „Dezen keer met schetsboeken. Ik heb al van een stuk of tien scholen orders; ze zjjn opgetogen over de kwaliteit van het papier." Ze lachten allebei, en toen vroeg de Fransch man: „Hoe gaat het met mademoiselle Anals?" (Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1937 | | pagina 6