UNICUM
KING
PEPERMUNT
Heldersche
vrouwen
wachten
King houdt U
fris en monter!
Waar gaan we heen
Rialto-Theater
Eennatuurlijke verkwikking/
Verloven met
Tivoli-Theater
Stadgenooten, die naar Spanje's
veld-van-eertrokken.
Geen berichten meer»
Ongewenschte activiteit van
zekere richting.
HERMAN NYPELS' Kledingmagazijnen
lijken^T vT cTpIsporteer^
s*ei£^
„Zoek de zon op"
Tegen verstopping
Op- en ondergang van Zon
en tijd van hoog- en laag water
Licht op voor alle voertuigen
Oranje Harmoniekapel
Burgelijke Stand van Den Helder
Steunvergoeding
Erwten en Veldboonen
Feuilleton
door
Annie de HoogNoojr
2 OBLIGATIES
„Zelfs j machtige, kunt niet
alles bezitten, wat je begeert".
't Is altijd een prettig ding als men zich over
een bioscoop-programma vrijwel uitsluitend
in gunstige termen kan uiten. Vandaar, dat we
ook met genoegen in deze weinige regelen de
aandacht vestigen op het Rialto-programma
van deze week, dat er inderdaad best kan zijn.
De eerste film is „Shanghai", waarin Charles
Boyer, de talentvolle Fransche acteur, die eens
de eer genoot met een Marlène Dletrich „The
Garden of Allah" te spelen, en de charmante
Lorette Young, ons in een serie spannende
beelden de tragiek laten zien, welke er aan het
veelbesproken ,,half-cast"-probleem vast kan
zitten. Hier is Boyer de zoon van een Chinee-
sche prinses en een Russischen generaal
Lorette Young is de volbloed Europeesche, die
zonder het ware wezen zijner te kennen, een
warme liefde voor den halfbloed gaat opvat
ten. Vele huwelijken, die uit dergelijke verhou
dingen voortkwamen, zijn reeds mislukt. In
„Shanghai" gebeurt dat niet, omdat het ver
stand zegeviert over de ingeving van het
hartEn deze film eindigt dan niet met het
eeuwige „happy ending", maar met de harde
moraal: „Men wordt dikwijls niet beoordeeld
naar zijn capaciteiten, maar naar de omstan
digheden waarin men geboren werd
Achter den titel „Als mannen begeeren
verbergt zich de tweede hoofdflim, een fraai
product van United Artists. We moeten eerlijk
bekennen, dat onze verwachtingen niet hoog
gespannen waren, vooral ook niet, nadat we
kennis genomen hadden van de bezetting.
Maar het bleek, dat we hier te doen hadden met
een verfilming van Edna Ferber's bekenden
roman „Come and get it!" Hoe verkeerden
onze geringe verwachtingen in spanning en
blijdschap over een buitengewoon sterk ge
speeld melodrama, dat op het witte doek ge
bracht werd met een kunstzinnigheid, die den
waren liefhebber doet smullen. Welk een tal
rijke hoogstaande momentén levert dit verhaal
van het ruwe leven van het Amerikaansche
Wisconsin in de laatste decennia van de
vorige eeuw! Toen er nog naar hartelust door
ruwe maar dappere, hardvochtige maar kra
nige kerels, enorme bosschen omgekapt wer
den en millioenen stammen door rivieren en
watervallen vervoerd werden naar de hout-
mills, waar velen, die thans nog multi-millio-
TONNEMA CIE. FABR. VAN ICING PEPERMUNT SNEE*
Pzmscti
Dat was U van plan, maar waar U de ringen zoudt
koopen, dat wist U nog niet.
Ongevraagd een goed^dvies.
ringen heeft gezien, dan zijn wij zeker, dat U bij ons
zult slagen. Prijzen vanaf f 6.50. Graveeren gratis.
JUWELIER BEEMSTERBOER.
nair zijn, hun eerste dollars verdiendenIn
dit milieu leefde de sterkste en de flinkste van
alle houthakkers, de robuste Barney Glasgow,
op eminente wijze vertolkt door den karakter
speler Edward Arnold. Hy was het, die zich
boven de anderen uitwerkte door zijn weerga-
looze werkkracht, door zijn onbluschbare ener
gie enzijn idealisme! Hij slaagde en
werd een gezeten man. Maarhoe machtig
hij ook werd, hij werd niet volmaakt gelukkig,
want hij, die het stoffelijk welzijn nastreeft en
dit eenmaal bereikt, is er daar niet mee! Zoo
leert ook deze knappe film, die op uitstekende
wijze geregisseerd werd door Howard Hawks
en William Wyler, die Glasgow's vrouw de
woorden in den mond leggen: „Zelfs jij, mach
tige, kunt niet alles bezitten, wat je begeert..."
Een film, waar vele menschen iets van kunnen
leeren, niet van een didactiek, die er dik op
ligt, maar van de moraal, die een ieder, die een
film goed kan zien en wil zien, mee naar huis
kan nemen
„De Witte Engel".
Het is merkwaardig, dat tal van films, die
het leven weergeven van bekende weldoeners
der menschheid, bijna steeds tot de meest
succesvolle behooren. Men heeft dit gezien
met het meesterwerk van Paul Muni „Het
leven van Louis Pasteur" en deze week kan
men hetzelfde constateeren met „De Witte
Engel", waarin Kay Francis een vertolking
geeft van de eens wereldvermaarde Florence
Nightingale, de vrouw, die in het midden der
19e eeuw de eigenlijke verpleegster, de dienen
de liefdezuster, schiep.
Florence Nightingale... dochter van aristo
craten in het Engeland van Queen Elisabeth,
die een taak op zich nam, welke aanvankelijk
hopeloos leek, een taak, té zwaar zelfs voor
de schouders van een man. In de hospitalen
was de wijze, waarop de zieken behandeld
werden, volkomen in strijd met ieder principe
van humanisme. Reinheid en liefde waren
zaken, die men hierbij niet kende, en was dit
in de ziekenhuizen reeds ernstig, nog erger
was het gesteld aan de fronten, waar de
oorlog woedde.
En men ziet het prachtige werk van deze
jonge vrouw. Hoe zij met haar helpsters naar
't slagveld van den Krimoorlog gaat en daar het
wonder verricht, het sterftecijfer tot een voor
dien tijd ongelooflijk laag niveau terug te
brengen. Doch dat na een eindelooze dwars
booming der traditie, die zich hier van haar
slechtste zijde doet kennen en na vele teleur
stellingen.
De rol van deze Florence Nightingale wordt
gegeven door Kay Francis, de bekende Ameri
kaansche tragédienne, waarvan wij in den
loop van verscheidene jaren reeds diverse
blijken van groot talent mochten aanschou
wen. Deze rol is haar op het lijf geschreven
en behoort zonder eenigen twijfel tot het beste
werk, wat zij ooit gepresteerd heeft.
Een sterke film, een film, die elk publiek
zal kunnen voldoen en waarmede Warner
Bros wederom bewezen heeft tot groote
dingen in staat te zijn. De regie, die op ver
scheidene plaatsen tot een opvallende hoogte
stijgt, staat ten name van William Dieterle.
De tweede hoofdfilm is de verwerking van
het bekende boek van Jac London Pit Tah, de
grijze wolf. Een film, die ons weer eens het
harde goudzoekersleven in Klondyke brengt
en dat tijdens de goldrush van een 15-tal jaren
geleden. Romantiek, sensatie en alles wat men
verder in deze films verwacht aan te treffen.
Fred Fry.
Vermelden wij verder, dat Mr. Fred Fry
deze week in de Tivoli een speciale korte
Engelsche les geeft. Op origineele wijze toont
hij aan, dat het nut van de Engelsche les
samen kan gaan met het genot van de be
kende Chief Whip sigaret. Een aardig filmpje,
dat zeker haar suggestieve werking op tal
van rookers niet zal missen.
lederen dag krijgt men middels de
kranten z'n portie „Spaansch-nieuws"
thuis. En we lezen, hoe zich daar een volk
aan het afslachten is. Een volkerenslag;
Spanjaarden, Duitschers, Italianen, Rus
sen, Mooren
Rood van bloed is Spanje. Een volk gaat
naar den ondergang, n'importe of de regee-
ringspartij of Franco's heerscharen tenslotte
op de bazuin der victorie zullen kunnen blazen.
Maar als het einde van dien bloedigste aller
Europeesche revoluties daar is, en de rekening
wordt opgemaakt, dèn zal het blijken, dat er
duizenden en nog eens duizenden afgeslacht
zijn, doorzeefd van mitrailleurkogels, ver
scheurd door granaatkartetsen.
En over vele jaren zal er vermoedelijk een
tombe onthuld worden, en er zal opstaan:
„Voor den Onbekenden Soldaat".
En die onbekende soldaat zal ook Hol
lander zijn, want uit alle deelen van ons
land zijn ze vertrokken, jonge kerels,
oudere menschen, sommigen die aan het
leven wanhoopten, anderen, die slechts
het avontuur zochten.
Er zijn ook Heldersche mannen bij..»
Dezer dagen doen vele geruchten de ronde
in Den Helder. Geruchten, die vertellen van
stadgenooten, welke onder het moordend vuur
van Franco's bataljons gevallen zouden zijn.
In dit verband hebben wij eenige vrouwen
opgezocht, wier zoon of man zich in dit hache
lijk avontuur geworpen hebben, doldriest,
zonder te beseffen, wat hen in dien krater
van rassenmoord wachtte.
Een enkele vermoedt dat haar man gestor»-
ven is. Er zijn geen berichten meer gekomen...
men wacht.en wacht. Iedere post. Maar de
officieele doodstijding krijgt men niet. Spanje
is ver... en het is een land van oorlog. Wie
maalt er daar om de gestorvenen... de leven
den moet men hebben.
Naar het „veld van eer".
Eenige maanden geleden vertrokken er
3 mannen uit Den Helder. Zij hadden zich
met het comité in Amsterdam in verbin
ding gesteld via de plaatselijke (naar alle
waarschijnlijkheid communistische) orga
nisatie en op een goeden dag zijn zij ge
haald door een auto. Geen der vrouwen
wist er iets van.
In een armoedig huisje aan de Jonkerstraat
woont een der vrouwen. De man is vroeger
bij de marine geweest, doch vandaar verwij
derd. En de vrouw vertelt het ellendige ver
haal, hoe ze voelde dat er iets gaande was,
maar het niet zeker wist.
DEN HELDER
Yoor Marine-Unifoimen hèt aangewezen adres
Eigen coupeur en ateliers
10 Weken geleden is het toen „e e
verdween, met nog twee anderen een onltsU
gen marinier en 'n werkeloozen
de koopvaarij. Het steungeld namen zij mee
Nog eenige dagen tevoren had de eerste g
zegd dat het leven voor hem geendoelmeer
had, en dat hij wilde vallen op het veld van
C6Uit Parijs kwam een kaart, met er op^ o
gril van het noodlot: „Gelukkig Nieuwjaar
groeten aan de kinderen.
Daarna niets meer. \a
En in de Jonkerstraat wacht een vrouw, is
de man dood, leeft hij nog
Zij heeft twee kinderen......
In de Brouwerstraat woont een moeder. Een
oude vrouw. Haar zoon heeft jaren als ma
troos bij de K.N.S.M. gevaren, doch is nu
reeds geruimen tijd werkloos.
Een stille, oppassende jongen, vertelt het
oude moedertje, bij wie de zorg op het gezicht
geschreven staat. Maar Cor was den laatsten
tijd wel heel erg stil. Toen is hij naar de ver
gadering in Amsterdam geweest, die daar
door de communisten belegd was en een paar
dagen later ging hij weg. Op een morgen.
Toen liep hij de deur uit en ik roep m nog na.
Cor, de koffie staat klaar", maar hij riep
terug: nee Moeder, ik heb geen tijd, en hij
zwaaide met z'n arm endat was het laat
ste wat ik van hem gezien heb"
Hij heeft 3 brieven geschreven, ik heb ze
allemaal beantwoord. Maar die heeft hij niet
ontvangen, daar er met geen woord van in
z ij n brieven gerept wordt. Nu pas heb ik
weer geschreven: Locorro Rojo, Albacete. De
dag daarna vond ik in z'n huisje een brief,
waaraan hij begonnen was. Er stond alleen
op: „Moeder, ik
En in de Brouwerstraat wacht een vader
en een moeder
En zij krijgen geen bericht meer.
In een achterafstraatje van Tuindorp wacht
een jong vrouwtje met een kind van 3 jaar.
De vader, ontslagen marinier, is er met de
beide anderen van door gegaan. 2 Kaarten van
de Fransche grens, een brief, gedateerd 6 Ja
nuari uit Spanje. Dat is alles. Verder niets.
Onzekerheid.
„Ik krijg steun", zegt de vrouw, die eigen
lijk nog maar meisje is, „maar het is een hard
leven zoo."
„Den dag, volgende op dien waarop hij
er vandoor ging kreeg ik bezoek van een
communist, een van het plaatselijk comité,
een man die zelf in de steun loopt. Die be
loofde mij, dat ik iedere week 5 gulden
van 't comité zou krijgen, maar tot op
heden zit ik nog op de eerste cent te
wachten. En ik zou het zoo goed kunnen
gebruiken
Een vrouw wacht op Tuindorpen een
3-jarig jongetje vraagt naar zijn vader
Het bovenstaande hebben wij zoo sober mo
gelijk na-verteld, ontdaan van alle franje, ont
daan van alle sensatie.
Maar de feiten spreken voor zich zelf.
Ook het feit, dat door zekere richting hier
te lande, en ter plaatse een groote mate van
onverantwoordelijkheid aan den dag gelegd
wordt. En een activiteit,, die wij met nadruk
willen signaleeren!
Want wie zorgt voor de vrouwen... en wie
voor de kinderen
De revue is in Engeland „over
genomen"
Heden- en morgenavond gaat in „Casino"
de groote revue van de N.V. „Nationale
Revue „Zoek de Zon op" met den Nederland-
schen komiek Lou Bandy en voorts met tal
van medewerkenden.
De revue bestaat uit een zeer groot aantal
komische scènes en voorts uit niet minder
dan 6 groote finales, zooals „Watersym-
phonie", „Bloeiende Mimosa", „Feest op
Cuba", „Paletten", „Bengaalsche Lanciers" en
„Kostschoolmeisjes". Het orkest staat onder
leiding van Julius Susan, die hier ter stede
geen onbekende is. De décors en costumes zijn
zeer fraai en werden vervaardigd op ateliers
van Max Welyd te Parijs en op eigen ateliers.
Een goed bewijs van de kwaliteit van de
revue is, dat in Engeland deze zelfde revue al
sedert maanden gaat onder den titel van
„Search for the'sun", terwijl Lou Bandy en
de zijnen uitgenoodigd zijn om de volgende
maand een serie gastvoorstellingen te geven
in Zürich en Basel.
Wij verwijzen tenslotte voor prijzen e.d.
naar de advertentie in dit blad.
Natuurhistorisch Museum. Elke week-
eiken Woensdagmiddag van 3—6 uur, eiken
Zaterdagavond van 710 uur, den eersten
Woensdag van elke maand van 8io UUr
den eersten Zondag van elke maand van
3—5 u.
Zaterdag IS Maart.
Musis Sacrum, 8 u. Bal-Masqué. Dansinsti
tuut „Polak".
Casino, 8 u. Revuevoorstelling „Zoek de zon
op
Zondag U Maart.
Casino, 8 u. Revuevoorstelling „Zoek de zon
1»
op
Maandag 15 Maart.
Casino. - Tentoonstelling Wereldbibliotheek.
Dinsdag 16 Maart.
Casino, 8 u. Concert „Oranje-Harmonie,
kapel".
Woensdag 11 Maart.
Casino, 8 u. Uitvoering Heldersche Boks-
club.
zijn Leo-Pillen «en i.cht en zeker werkend
laxeermiddel ui» xuiver plantaardige bestand-
deelen. Ook bij regelmatig gebruik volkomen
onschadelijk. In doosjes vanaf 20 cent.
Wintertijd.
Zon
Maart op: ond.: Hoogwater Laagwater
Z 14 6.18 18.01 8.30 20.30 2.30 14.25
M 15 6.16 18.02 9.05 21.15 3.05 15.10
D 16 6.14 18.04 9.50 21.50 3.45 15.50
W 17 6.12 18.06 10.25 22.35 4.20 16.35
D 18 6.09 18.08 11.05 |B.25 5.00 17.15
V 19 6.07 18.10 11.45 5.35 18.00
Z 20 6.04 18.12 0.20 12.40 6.15 19.00
Zaterdag
Zondag
13 Maart
14
18.30 uur
18.31 uur
Dir.: J. W. Hertsworm.
Op Dinsdag 16 Maart a.s. geeft de O. H. K.
haar tweede Winterconcert in „Casino" voor
donateurs en genoodigden.
Zij die zich voor het concert opgeven als
donateur ontvangen een uitnoodiging.
Men zie hiervoor de advertentie.
van 12 Maart 1937.
GETROUWD: A. Kars en G. van Zandwtjk,
BEVALLEN: E. van den BergTscherner,
z. H. S. MulderSnijder, z.
De Nederlandsche Akkerbouwcentrale maakt
bekend, dat de steunvergoeding voor groene
erwten van de kwaliteitsklasse C, gedena
tureerd in het tijdvak van 8 Maart 1937 tot
en met 13 Maart 1937 1.50 per 100 kg zal
bedragen.
Voor groene erwten van de laagste klasse
en voor andere erwten, in datzelfde tijdvak
gedenatureerd bedraagt de steunvergoeding
1.per 100 kg.
De steunvergoeding voor veldboonen, welke
blijkens de dateering van het dorschbriefje in
genoemd tijdvak zijn gedorscht, is vastge
steld op 1.75 per 100 kg. (Adv.)
2)
Maar dan bedacht ze, hoe gelukkig ze geweest
was, bij het vooruitzicht, haar leven aan het
zijne te kunnen verbinden en hoe ze het als
een uitkomst beschouwd had, eindelijk eens
verlost te zijn van het eentonige leven dat
ze had bij een ziekelijke tante die haar, als
ze 's avonds van het atelier thuiskwam, nog
allerlei huishoudelijke werkjes liet doen en
haar ieder pretje misgunde. En als vanzelf
gingen haar gedachten dan nog wat vérder
terug, en doorleefde zij weer even haar onbe-
zorgden kindertijd. Herinneringen aan haar
ouderlijk huis kwamen weer boven, herinne
ringen, waarvan de zonnige blijheid altijd
weer overschaduwd werd door de gedachte
aan dien vreeselijken spoorwegramp, dien
haar ouders het leven kostte. Ze was nauwe
lijks veertien jaar geweest toen dat gebeurde,
maar toch wist ze nog goed, hoe groot de
overgang toen was van de innige sfeer van
haar ouderlijk huis naar de sombere omgeving
van haar tante. Maar er was geen anderen
uitweg mogelijk geweest en iedereen had ge
zegd, dat ze dankbaar moest zijn, dat de
oude vrouw zich haar lot aantrok. Had ze
liever naar een gesticht gewild? Na het
groote verdriet over het verlies van haar
ouders, had het haar ook nog heel wat
tranen gekost de Mulo-school, waar zij zulke
goede vorderingen maakte, te moeten ver
laten. Haar tante vond al dat leeren maar
onzin.
Zij zelf was er ook zonder dat gekomen,
meisje van dien leeftijd kon d'r tijd
warempel wel beter besteden, vond ze. Het
was maar het beste, dat ze zoo gauw mogelijk
een betrekking zocht, dan verdiende ze ten
minste wat. Spoediger dan ze dacht had ze
een plaatsje op een groot atelier gevonden
en door haar ijver en voortvarendheid had ze
het na eenige jaren van leerling tot aanko
mend chef van de confectie-afdeeling ge
bracht. Doch al dien tijd was haar leven, bui
ten haar werkkring om, in denzelfden tred
molen gegaan. Want ofschoon de dagelijksche
omgang met meisjes van denzelfden leeftijd
haar wel eenige afleiding bezorgde, leidde zij
toch, door het voortdurend samenzijn met de
oude, altijd zeurige tante, een vreugdeloos be
staan. Totdat ze op dien nooit te vergeten
Hemelvaartsdag, door een paar bekenden uit
genoodigd met hen de Varsity bij te wonen,
Paul Beerens ontmoette... Dien dag was er
een groote ommekeer in haar gekomen, het
was of het leven mooier, rijker van inhoud ge
worden was. Het scheen haar toe, dat alles
en iedereen iets met haar geluk te maken
had zij was zelfs haar tante, die mopperend
haar thuiskomst afwachtte en haar met een
stortvloed van verwijten over haar late komst
verwelkomde, om den hals gevallen en had
haar zoo geprakt en gezoend, dat de oude
vrouw van schrik zweeg iets waar ze an
ders, zelfs met de grootste moeite niet toe
te krijgen was. Eerst toen ze de oorzaak van
Diny's uitbundige vreugde gewaar werd, had
ze haar spraakvermogen teruggekregen en
daar een dankbaar gebruik van gemaakt,
haar nichtje op het gevaar wijzend, verliefd
te worden op een jongeman, wiens stand en
familie niet met de hare te vergelijken wa
ren en ze had, diep-gravend in haar jeugd
herinneringen, haar alle mogelijke gevolgen
daarvan voor de oogen gesteld. En ofschoon
het voor Diny niet gemakkelijk was om in de
oude tante, die ze nooit anders dan tanig en
grimmig gekend had, het beeld van een frisch
jong meisje te zien, maakten haar verhalen de
toekomst toch niet direct aanlokkelijk. Maar
met het optimisme van de jeugd had ze al
spoedig die achrik-aanjagende beelden uit haar
geest verbannen en zich geheel en al over
gegeven aan het geluksgevoel, dat Paul's
liefde in haar gewekt had. Zij hield zich steeds
voor, dat mèt de tijden- ook de opvattingen
van de menschen veranderd waren... Totdat
ze na eenige maanden bemerkte dat er in zijn
houding tegenover haar een verandering te
bespeuren viel. Het was of hij stiller, koeler
werd, en toch was zij er zeker van, dat zijn
gevoelens voor haar eerder toegenomen dan
verminderd waren. Toen kwam er een avond,
waarop hij zich tegenover haar uitsprak... en
in die uren begreep Diny, dat hem groote
moeilijkheden te wachten stonden.
Maar Paul had haar onmiddellijk in zijn ge-
dachtensfeer opgenomen en haar zuiver-om-
lij nd plan voorgelegd. Zoo hield hij het niet
langer uit, de verhouding tusschen zijn vader
en hem grensde aan een vijandige. Haar op
geven deed hij niet, zijn wil was zeker even
sterk als die van zijn vader. En toen deze
de bedreiging uitte, niets meer aan hem ten
koste te zullen leggen, besloot hij hem voor een
fait-accompli te stellen door onverwijld met
Diny te trouwen. Hij zou zijn vader toonen,
dat hij van hem niet afhankelijk behoefde te
zijn en aan de hand van zijn verworven ken
nis, wel in staat was, in hun beider onder
houd te kunnen voorzien. Het had haar alles
zoo licht en gemakkelijk toegeschenen, zooals
Paul het voorstelde en het vertrouwen in hem
had bij haar den doorslag gegeven.
Even had ze er nog op aangedrongen te
wachten, mogelijk dat Paul's vader zijn inzich
ten omtrent een en ander nog zou wijzigen.
Maar Paul wilde daar niet van hooren en haar
vrees hem te zullen verliezen had haar doen
toestemmen, toen hij haar vol liefde vroeg:
„Zullen we het maar wagen, Marjoleintje?"
De eerste weken van hun huwelijk waren
in een geluksroes voorbijgegaan. Maar toen
kwamen er dagen, die eerst groeiden tot we
ken en eindelijk tot maanden, dat steeds don-
derder wolken de warmte van hun gelukszon
wegnamen.
Paul's artikelen werden stuk voor stuk ge
weigerd en het ging er op lijken, dat armoede
wel heel gauw voor de deur zou staan. Het
was of alles ineens tegenliep, nu ook een
antwoord op zijn sollicitatie naar de vacature
van amanuensis uitbleef.
Hij wilde er niet van hooren, toen Diny het
plan opperde haar oude plaats op het atelier
weer in te nemen. En toch had ze dat graag
gedaan, liever dan te moeten toezien, hoe
Paul met den dag mistroostiger werd. Ze deed
wat ze kon om hem uit die neerslachtigheid
op te heffen en verzweeg met de grootste
moeite datgene voor hem, wat haar hart en
geest boven alle aardsche dingen verhief...
Ze zou wachten, het Paul eerst dèn zeggen
als er weer een sprankje licht aan hun hori
zon zichtbaar werd. Hij moet het kunnen zien
als een vreugde, niet als een nieuwe zorg.
Nog slechts enkele weken, dan was het de
eerste verjaardag van hun huwelijk, de twee
de... zouden ze met z'n drieën vieren. Met
een gelukkig lachje naaide ze verder aan de
half-afgewerkte baby-kleertjes. Doch toen ze
een poos later, in het kleine spionnetje, Paul
de straat in zag komen, borg zij ze snel in
een lade.
„Nog niet.,., zei ze zacht voor zich heen.
De daarop volgende dag bracht een nieuwe
teleurstelling. Het artikel waarvan Paul zulke
groote verwachtingen gekoesterd had, was
hem door een jongste bediende aan het loket
teruggegeven. Een paar enkele toegevoegde
regels maakten hem duidelijk, dat men mo
menteel voor een artikel over dat vraagstuk
geen interesse had. zijn woede laaide hoog op
Geen interesse... Werd van alle kanten het
onderwerp „Tropische ziekten" niet naar vo
ren gebracht? Maar daar zat het hem niet in
zijn beschouwingen deugden natuurlijk niet'
omdat ze niet aan de praktijk getoetst waren'
Dat was zoo, natuurlijk. Maar woog de liefdé
waarmee hij punt voor punt doordacht en
navorschte daar niet tegenop? Hoeveel stel
lingen nam hij niet die hij uitwerkte en ver
wierp net zoolang totdat bij haarfijn ziin"
conclusies trekken kon? J
Maar wat gaf het dit alles te overdenken
zij moesten het weten en al zou hij het
ze toeschreeuwen, ze zouden het immers toch
niet verstaan... Zijn vader zou ongetwijfeld
gnuiven van genoegdoening, als hij zou weten
hoe zijn zoon door alles en iedereen gehandi
capt werd. Die zag hem in gedachten mis
schien al nederig zijn hoofd buigen als... de
nood aan den man kwam. En hij wist nu, dat,
hoe zwaar het hem ook zou vallen, hij dat
tóch zou doen, terwille van Diny. Met tragen
pas legde hij den langen weg naar huis af.
Wat gaf het of hij al een half uur eerder of
later met de jobstijding thuiskwam...? Hij
had zich wat op den hals gehaald!... Voor
zichzelf kon het hem niet zooveel schelen, hij
sloeg zich er wel doorheen, maar voor Diny,
die al die teleurstellingen maar zonder klagen
droeg, alleen er van dag tot dag bleeker uit
ging zien. Dapper klein vrouwtje! Hij begreep
niet waar ze het steeds vandaan haalde om
altijd maar weer wat op tafel te brengen.
Ze deed weken met een bedrag, dat hij dikwijls
genoeg op één avond uitgegeven had. Neen,
het mocht hem dan al tegenloopen, spijt had
hij geen oogenblik, dat hij haar tot zijn vrouw
genomen had. Maar zij hoe was het met
haar gesteld Had hij het recht gehad haar
de kans te ontnemen op een beter, gemakke
lijker leven, dat een ander haar wellicht had
kunnen bieden? Die kans was zeer groot ge
weest, want Diny was een mooi meisje. Jong
en ongerept was ze tot hem gekomen, rank
en fnsch als een jonge plant. Daarom had hij
haar „Marjoleintje" genoemd, Marjoleintje
een naam die zoo bij haar geheele weren paste,
u, wat hield hij van haar en een weldadig ge-
oe kwam over hem toen ze bij zijn thuis-
zocht a biaar naar opbeurende woorden
de wiJze waarop Paul de trap op
kwam, had Diny bemerkt, dat hij weer slecht
rZT\, meebracht. Hoe vaak had zij daar
uJ conc'usies uit getrokken en maar
n had ze het bij het verkeerde eind gehad.
(Wordt vervolgd.)