UNICUM KING PEPERMUNT Heldersche vrouwen wachten King houdt U fris en monter! Waar gaan we heen Rialto-Theater Eennatuurlijke verkwikking/ Verloven met Tivoli-Theater Stadgenooten, die naar Spanje's veld-van-eertrokken. Geen berichten meer» Ongewenschte activiteit van zekere richting. HERMAN NYPELS' Kledingmagazijnen lijken^T vT cTpIsporteer^ s*ei£^ „Zoek de zon op" Tegen verstopping Op- en ondergang van Zon en tijd van hoog- en laag water Licht op voor alle voertuigen Oranje Harmoniekapel Burgelijke Stand van Den Helder Steunvergoeding Erwten en Veldboonen Feuilleton door Annie de HoogNoojr 2 OBLIGATIES „Zelfs j machtige, kunt niet alles bezitten, wat je begeert". 't Is altijd een prettig ding als men zich over een bioscoop-programma vrijwel uitsluitend in gunstige termen kan uiten. Vandaar, dat we ook met genoegen in deze weinige regelen de aandacht vestigen op het Rialto-programma van deze week, dat er inderdaad best kan zijn. De eerste film is „Shanghai", waarin Charles Boyer, de talentvolle Fransche acteur, die eens de eer genoot met een Marlène Dletrich „The Garden of Allah" te spelen, en de charmante Lorette Young, ons in een serie spannende beelden de tragiek laten zien, welke er aan het veelbesproken ,,half-cast"-probleem vast kan zitten. Hier is Boyer de zoon van een Chinee- sche prinses en een Russischen generaal Lorette Young is de volbloed Europeesche, die zonder het ware wezen zijner te kennen, een warme liefde voor den halfbloed gaat opvat ten. Vele huwelijken, die uit dergelijke verhou dingen voortkwamen, zijn reeds mislukt. In „Shanghai" gebeurt dat niet, omdat het ver stand zegeviert over de ingeving van het hartEn deze film eindigt dan niet met het eeuwige „happy ending", maar met de harde moraal: „Men wordt dikwijls niet beoordeeld naar zijn capaciteiten, maar naar de omstan digheden waarin men geboren werd Achter den titel „Als mannen begeeren verbergt zich de tweede hoofdflim, een fraai product van United Artists. We moeten eerlijk bekennen, dat onze verwachtingen niet hoog gespannen waren, vooral ook niet, nadat we kennis genomen hadden van de bezetting. Maar het bleek, dat we hier te doen hadden met een verfilming van Edna Ferber's bekenden roman „Come and get it!" Hoe verkeerden onze geringe verwachtingen in spanning en blijdschap over een buitengewoon sterk ge speeld melodrama, dat op het witte doek ge bracht werd met een kunstzinnigheid, die den waren liefhebber doet smullen. Welk een tal rijke hoogstaande momentén levert dit verhaal van het ruwe leven van het Amerikaansche Wisconsin in de laatste decennia van de vorige eeuw! Toen er nog naar hartelust door ruwe maar dappere, hardvochtige maar kra nige kerels, enorme bosschen omgekapt wer den en millioenen stammen door rivieren en watervallen vervoerd werden naar de hout- mills, waar velen, die thans nog multi-millio- TONNEMA CIE. FABR. VAN ICING PEPERMUNT SNEE* Pzmscti Dat was U van plan, maar waar U de ringen zoudt koopen, dat wist U nog niet. Ongevraagd een goed^dvies. ringen heeft gezien, dan zijn wij zeker, dat U bij ons zult slagen. Prijzen vanaf f 6.50. Graveeren gratis. JUWELIER BEEMSTERBOER. nair zijn, hun eerste dollars verdiendenIn dit milieu leefde de sterkste en de flinkste van alle houthakkers, de robuste Barney Glasgow, op eminente wijze vertolkt door den karakter speler Edward Arnold. Hy was het, die zich boven de anderen uitwerkte door zijn weerga- looze werkkracht, door zijn onbluschbare ener gie enzijn idealisme! Hij slaagde en werd een gezeten man. Maarhoe machtig hij ook werd, hij werd niet volmaakt gelukkig, want hij, die het stoffelijk welzijn nastreeft en dit eenmaal bereikt, is er daar niet mee! Zoo leert ook deze knappe film, die op uitstekende wijze geregisseerd werd door Howard Hawks en William Wyler, die Glasgow's vrouw de woorden in den mond leggen: „Zelfs jij, mach tige, kunt niet alles bezitten, wat je begeert..." Een film, waar vele menschen iets van kunnen leeren, niet van een didactiek, die er dik op ligt, maar van de moraal, die een ieder, die een film goed kan zien en wil zien, mee naar huis kan nemen „De Witte Engel". Het is merkwaardig, dat tal van films, die het leven weergeven van bekende weldoeners der menschheid, bijna steeds tot de meest succesvolle behooren. Men heeft dit gezien met het meesterwerk van Paul Muni „Het leven van Louis Pasteur" en deze week kan men hetzelfde constateeren met „De Witte Engel", waarin Kay Francis een vertolking geeft van de eens wereldvermaarde Florence Nightingale, de vrouw, die in het midden der 19e eeuw de eigenlijke verpleegster, de dienen de liefdezuster, schiep. Florence Nightingale... dochter van aristo craten in het Engeland van Queen Elisabeth, die een taak op zich nam, welke aanvankelijk hopeloos leek, een taak, té zwaar zelfs voor de schouders van een man. In de hospitalen was de wijze, waarop de zieken behandeld werden, volkomen in strijd met ieder principe van humanisme. Reinheid en liefde waren zaken, die men hierbij niet kende, en was dit in de ziekenhuizen reeds ernstig, nog erger was het gesteld aan de fronten, waar de oorlog woedde. En men ziet het prachtige werk van deze jonge vrouw. Hoe zij met haar helpsters naar 't slagveld van den Krimoorlog gaat en daar het wonder verricht, het sterftecijfer tot een voor dien tijd ongelooflijk laag niveau terug te brengen. Doch dat na een eindelooze dwars booming der traditie, die zich hier van haar slechtste zijde doet kennen en na vele teleur stellingen. De rol van deze Florence Nightingale wordt gegeven door Kay Francis, de bekende Ameri kaansche tragédienne, waarvan wij in den loop van verscheidene jaren reeds diverse blijken van groot talent mochten aanschou wen. Deze rol is haar op het lijf geschreven en behoort zonder eenigen twijfel tot het beste werk, wat zij ooit gepresteerd heeft. Een sterke film, een film, die elk publiek zal kunnen voldoen en waarmede Warner Bros wederom bewezen heeft tot groote dingen in staat te zijn. De regie, die op ver scheidene plaatsen tot een opvallende hoogte stijgt, staat ten name van William Dieterle. De tweede hoofdfilm is de verwerking van het bekende boek van Jac London Pit Tah, de grijze wolf. Een film, die ons weer eens het harde goudzoekersleven in Klondyke brengt en dat tijdens de goldrush van een 15-tal jaren geleden. Romantiek, sensatie en alles wat men verder in deze films verwacht aan te treffen. Fred Fry. Vermelden wij verder, dat Mr. Fred Fry deze week in de Tivoli een speciale korte Engelsche les geeft. Op origineele wijze toont hij aan, dat het nut van de Engelsche les samen kan gaan met het genot van de be kende Chief Whip sigaret. Een aardig filmpje, dat zeker haar suggestieve werking op tal van rookers niet zal missen. lederen dag krijgt men middels de kranten z'n portie „Spaansch-nieuws" thuis. En we lezen, hoe zich daar een volk aan het afslachten is. Een volkerenslag; Spanjaarden, Duitschers, Italianen, Rus sen, Mooren Rood van bloed is Spanje. Een volk gaat naar den ondergang, n'importe of de regee- ringspartij of Franco's heerscharen tenslotte op de bazuin der victorie zullen kunnen blazen. Maar als het einde van dien bloedigste aller Europeesche revoluties daar is, en de rekening wordt opgemaakt, dèn zal het blijken, dat er duizenden en nog eens duizenden afgeslacht zijn, doorzeefd van mitrailleurkogels, ver scheurd door granaatkartetsen. En over vele jaren zal er vermoedelijk een tombe onthuld worden, en er zal opstaan: „Voor den Onbekenden Soldaat". En die onbekende soldaat zal ook Hol lander zijn, want uit alle deelen van ons land zijn ze vertrokken, jonge kerels, oudere menschen, sommigen die aan het leven wanhoopten, anderen, die slechts het avontuur zochten. Er zijn ook Heldersche mannen bij..» Dezer dagen doen vele geruchten de ronde in Den Helder. Geruchten, die vertellen van stadgenooten, welke onder het moordend vuur van Franco's bataljons gevallen zouden zijn. In dit verband hebben wij eenige vrouwen opgezocht, wier zoon of man zich in dit hache lijk avontuur geworpen hebben, doldriest, zonder te beseffen, wat hen in dien krater van rassenmoord wachtte. Een enkele vermoedt dat haar man gestor»- ven is. Er zijn geen berichten meer gekomen... men wacht.en wacht. Iedere post. Maar de officieele doodstijding krijgt men niet. Spanje is ver... en het is een land van oorlog. Wie maalt er daar om de gestorvenen... de leven den moet men hebben. Naar het „veld van eer". Eenige maanden geleden vertrokken er 3 mannen uit Den Helder. Zij hadden zich met het comité in Amsterdam in verbin ding gesteld via de plaatselijke (naar alle waarschijnlijkheid communistische) orga nisatie en op een goeden dag zijn zij ge haald door een auto. Geen der vrouwen wist er iets van. In een armoedig huisje aan de Jonkerstraat woont een der vrouwen. De man is vroeger bij de marine geweest, doch vandaar verwij derd. En de vrouw vertelt het ellendige ver haal, hoe ze voelde dat er iets gaande was, maar het niet zeker wist. DEN HELDER Yoor Marine-Unifoimen hèt aangewezen adres Eigen coupeur en ateliers 10 Weken geleden is het toen „e e verdween, met nog twee anderen een onltsU gen marinier en 'n werkeloozen de koopvaarij. Het steungeld namen zij mee Nog eenige dagen tevoren had de eerste g zegd dat het leven voor hem geendoelmeer had, en dat hij wilde vallen op het veld van C6Uit Parijs kwam een kaart, met er op^ o gril van het noodlot: „Gelukkig Nieuwjaar groeten aan de kinderen. Daarna niets meer. \a En in de Jonkerstraat wacht een vrouw, is de man dood, leeft hij nog Zij heeft twee kinderen...... In de Brouwerstraat woont een moeder. Een oude vrouw. Haar zoon heeft jaren als ma troos bij de K.N.S.M. gevaren, doch is nu reeds geruimen tijd werkloos. Een stille, oppassende jongen, vertelt het oude moedertje, bij wie de zorg op het gezicht geschreven staat. Maar Cor was den laatsten tijd wel heel erg stil. Toen is hij naar de ver gadering in Amsterdam geweest, die daar door de communisten belegd was en een paar dagen later ging hij weg. Op een morgen. Toen liep hij de deur uit en ik roep m nog na. Cor, de koffie staat klaar", maar hij riep terug: nee Moeder, ik heb geen tijd, en hij zwaaide met z'n arm endat was het laat ste wat ik van hem gezien heb" Hij heeft 3 brieven geschreven, ik heb ze allemaal beantwoord. Maar die heeft hij niet ontvangen, daar er met geen woord van in z ij n brieven gerept wordt. Nu pas heb ik weer geschreven: Locorro Rojo, Albacete. De dag daarna vond ik in z'n huisje een brief, waaraan hij begonnen was. Er stond alleen op: „Moeder, ik En in de Brouwerstraat wacht een vader en een moeder En zij krijgen geen bericht meer. In een achterafstraatje van Tuindorp wacht een jong vrouwtje met een kind van 3 jaar. De vader, ontslagen marinier, is er met de beide anderen van door gegaan. 2 Kaarten van de Fransche grens, een brief, gedateerd 6 Ja nuari uit Spanje. Dat is alles. Verder niets. Onzekerheid. „Ik krijg steun", zegt de vrouw, die eigen lijk nog maar meisje is, „maar het is een hard leven zoo." „Den dag, volgende op dien waarop hij er vandoor ging kreeg ik bezoek van een communist, een van het plaatselijk comité, een man die zelf in de steun loopt. Die be loofde mij, dat ik iedere week 5 gulden van 't comité zou krijgen, maar tot op heden zit ik nog op de eerste cent te wachten. En ik zou het zoo goed kunnen gebruiken Een vrouw wacht op Tuindorpen een 3-jarig jongetje vraagt naar zijn vader Het bovenstaande hebben wij zoo sober mo gelijk na-verteld, ontdaan van alle franje, ont daan van alle sensatie. Maar de feiten spreken voor zich zelf. Ook het feit, dat door zekere richting hier te lande, en ter plaatse een groote mate van onverantwoordelijkheid aan den dag gelegd wordt. En een activiteit,, die wij met nadruk willen signaleeren! Want wie zorgt voor de vrouwen... en wie voor de kinderen De revue is in Engeland „over genomen" Heden- en morgenavond gaat in „Casino" de groote revue van de N.V. „Nationale Revue „Zoek de Zon op" met den Nederland- schen komiek Lou Bandy en voorts met tal van medewerkenden. De revue bestaat uit een zeer groot aantal komische scènes en voorts uit niet minder dan 6 groote finales, zooals „Watersym- phonie", „Bloeiende Mimosa", „Feest op Cuba", „Paletten", „Bengaalsche Lanciers" en „Kostschoolmeisjes". Het orkest staat onder leiding van Julius Susan, die hier ter stede geen onbekende is. De décors en costumes zijn zeer fraai en werden vervaardigd op ateliers van Max Welyd te Parijs en op eigen ateliers. Een goed bewijs van de kwaliteit van de revue is, dat in Engeland deze zelfde revue al sedert maanden gaat onder den titel van „Search for the'sun", terwijl Lou Bandy en de zijnen uitgenoodigd zijn om de volgende maand een serie gastvoorstellingen te geven in Zürich en Basel. Wij verwijzen tenslotte voor prijzen e.d. naar de advertentie in dit blad. Natuurhistorisch Museum. Elke week- eiken Woensdagmiddag van 3—6 uur, eiken Zaterdagavond van 710 uur, den eersten Woensdag van elke maand van 8io UUr den eersten Zondag van elke maand van 3—5 u. Zaterdag IS Maart. Musis Sacrum, 8 u. Bal-Masqué. Dansinsti tuut „Polak". Casino, 8 u. Revuevoorstelling „Zoek de zon op Zondag U Maart. Casino, 8 u. Revuevoorstelling „Zoek de zon 1» op Maandag 15 Maart. Casino. - Tentoonstelling Wereldbibliotheek. Dinsdag 16 Maart. Casino, 8 u. Concert „Oranje-Harmonie, kapel". Woensdag 11 Maart. Casino, 8 u. Uitvoering Heldersche Boks- club. zijn Leo-Pillen «en i.cht en zeker werkend laxeermiddel ui» xuiver plantaardige bestand- deelen. Ook bij regelmatig gebruik volkomen onschadelijk. In doosjes vanaf 20 cent. Wintertijd. Zon Maart op: ond.: Hoogwater Laagwater Z 14 6.18 18.01 8.30 20.30 2.30 14.25 M 15 6.16 18.02 9.05 21.15 3.05 15.10 D 16 6.14 18.04 9.50 21.50 3.45 15.50 W 17 6.12 18.06 10.25 22.35 4.20 16.35 D 18 6.09 18.08 11.05 |B.25 5.00 17.15 V 19 6.07 18.10 11.45 5.35 18.00 Z 20 6.04 18.12 0.20 12.40 6.15 19.00 Zaterdag Zondag 13 Maart 14 18.30 uur 18.31 uur Dir.: J. W. Hertsworm. Op Dinsdag 16 Maart a.s. geeft de O. H. K. haar tweede Winterconcert in „Casino" voor donateurs en genoodigden. Zij die zich voor het concert opgeven als donateur ontvangen een uitnoodiging. Men zie hiervoor de advertentie. van 12 Maart 1937. GETROUWD: A. Kars en G. van Zandwtjk, BEVALLEN: E. van den BergTscherner, z. H. S. MulderSnijder, z. De Nederlandsche Akkerbouwcentrale maakt bekend, dat de steunvergoeding voor groene erwten van de kwaliteitsklasse C, gedena tureerd in het tijdvak van 8 Maart 1937 tot en met 13 Maart 1937 1.50 per 100 kg zal bedragen. Voor groene erwten van de laagste klasse en voor andere erwten, in datzelfde tijdvak gedenatureerd bedraagt de steunvergoeding 1.per 100 kg. De steunvergoeding voor veldboonen, welke blijkens de dateering van het dorschbriefje in genoemd tijdvak zijn gedorscht, is vastge steld op 1.75 per 100 kg. (Adv.) 2) Maar dan bedacht ze, hoe gelukkig ze geweest was, bij het vooruitzicht, haar leven aan het zijne te kunnen verbinden en hoe ze het als een uitkomst beschouwd had, eindelijk eens verlost te zijn van het eentonige leven dat ze had bij een ziekelijke tante die haar, als ze 's avonds van het atelier thuiskwam, nog allerlei huishoudelijke werkjes liet doen en haar ieder pretje misgunde. En als vanzelf gingen haar gedachten dan nog wat vérder terug, en doorleefde zij weer even haar onbe- zorgden kindertijd. Herinneringen aan haar ouderlijk huis kwamen weer boven, herinne ringen, waarvan de zonnige blijheid altijd weer overschaduwd werd door de gedachte aan dien vreeselijken spoorwegramp, dien haar ouders het leven kostte. Ze was nauwe lijks veertien jaar geweest toen dat gebeurde, maar toch wist ze nog goed, hoe groot de overgang toen was van de innige sfeer van haar ouderlijk huis naar de sombere omgeving van haar tante. Maar er was geen anderen uitweg mogelijk geweest en iedereen had ge zegd, dat ze dankbaar moest zijn, dat de oude vrouw zich haar lot aantrok. Had ze liever naar een gesticht gewild? Na het groote verdriet over het verlies van haar ouders, had het haar ook nog heel wat tranen gekost de Mulo-school, waar zij zulke goede vorderingen maakte, te moeten ver laten. Haar tante vond al dat leeren maar onzin. Zij zelf was er ook zonder dat gekomen, meisje van dien leeftijd kon d'r tijd warempel wel beter besteden, vond ze. Het was maar het beste, dat ze zoo gauw mogelijk een betrekking zocht, dan verdiende ze ten minste wat. Spoediger dan ze dacht had ze een plaatsje op een groot atelier gevonden en door haar ijver en voortvarendheid had ze het na eenige jaren van leerling tot aanko mend chef van de confectie-afdeeling ge bracht. Doch al dien tijd was haar leven, bui ten haar werkkring om, in denzelfden tred molen gegaan. Want ofschoon de dagelijksche omgang met meisjes van denzelfden leeftijd haar wel eenige afleiding bezorgde, leidde zij toch, door het voortdurend samenzijn met de oude, altijd zeurige tante, een vreugdeloos be staan. Totdat ze op dien nooit te vergeten Hemelvaartsdag, door een paar bekenden uit genoodigd met hen de Varsity bij te wonen, Paul Beerens ontmoette... Dien dag was er een groote ommekeer in haar gekomen, het was of het leven mooier, rijker van inhoud ge worden was. Het scheen haar toe, dat alles en iedereen iets met haar geluk te maken had zij was zelfs haar tante, die mopperend haar thuiskomst afwachtte en haar met een stortvloed van verwijten over haar late komst verwelkomde, om den hals gevallen en had haar zoo geprakt en gezoend, dat de oude vrouw van schrik zweeg iets waar ze an ders, zelfs met de grootste moeite niet toe te krijgen was. Eerst toen ze de oorzaak van Diny's uitbundige vreugde gewaar werd, had ze haar spraakvermogen teruggekregen en daar een dankbaar gebruik van gemaakt, haar nichtje op het gevaar wijzend, verliefd te worden op een jongeman, wiens stand en familie niet met de hare te vergelijken wa ren en ze had, diep-gravend in haar jeugd herinneringen, haar alle mogelijke gevolgen daarvan voor de oogen gesteld. En ofschoon het voor Diny niet gemakkelijk was om in de oude tante, die ze nooit anders dan tanig en grimmig gekend had, het beeld van een frisch jong meisje te zien, maakten haar verhalen de toekomst toch niet direct aanlokkelijk. Maar met het optimisme van de jeugd had ze al spoedig die achrik-aanjagende beelden uit haar geest verbannen en zich geheel en al over gegeven aan het geluksgevoel, dat Paul's liefde in haar gewekt had. Zij hield zich steeds voor, dat mèt de tijden- ook de opvattingen van de menschen veranderd waren... Totdat ze na eenige maanden bemerkte dat er in zijn houding tegenover haar een verandering te bespeuren viel. Het was of hij stiller, koeler werd, en toch was zij er zeker van, dat zijn gevoelens voor haar eerder toegenomen dan verminderd waren. Toen kwam er een avond, waarop hij zich tegenover haar uitsprak... en in die uren begreep Diny, dat hem groote moeilijkheden te wachten stonden. Maar Paul had haar onmiddellijk in zijn ge- dachtensfeer opgenomen en haar zuiver-om- lij nd plan voorgelegd. Zoo hield hij het niet langer uit, de verhouding tusschen zijn vader en hem grensde aan een vijandige. Haar op geven deed hij niet, zijn wil was zeker even sterk als die van zijn vader. En toen deze de bedreiging uitte, niets meer aan hem ten koste te zullen leggen, besloot hij hem voor een fait-accompli te stellen door onverwijld met Diny te trouwen. Hij zou zijn vader toonen, dat hij van hem niet afhankelijk behoefde te zijn en aan de hand van zijn verworven ken nis, wel in staat was, in hun beider onder houd te kunnen voorzien. Het had haar alles zoo licht en gemakkelijk toegeschenen, zooals Paul het voorstelde en het vertrouwen in hem had bij haar den doorslag gegeven. Even had ze er nog op aangedrongen te wachten, mogelijk dat Paul's vader zijn inzich ten omtrent een en ander nog zou wijzigen. Maar Paul wilde daar niet van hooren en haar vrees hem te zullen verliezen had haar doen toestemmen, toen hij haar vol liefde vroeg: „Zullen we het maar wagen, Marjoleintje?" De eerste weken van hun huwelijk waren in een geluksroes voorbijgegaan. Maar toen kwamen er dagen, die eerst groeiden tot we ken en eindelijk tot maanden, dat steeds don- derder wolken de warmte van hun gelukszon wegnamen. Paul's artikelen werden stuk voor stuk ge weigerd en het ging er op lijken, dat armoede wel heel gauw voor de deur zou staan. Het was of alles ineens tegenliep, nu ook een antwoord op zijn sollicitatie naar de vacature van amanuensis uitbleef. Hij wilde er niet van hooren, toen Diny het plan opperde haar oude plaats op het atelier weer in te nemen. En toch had ze dat graag gedaan, liever dan te moeten toezien, hoe Paul met den dag mistroostiger werd. Ze deed wat ze kon om hem uit die neerslachtigheid op te heffen en verzweeg met de grootste moeite datgene voor hem, wat haar hart en geest boven alle aardsche dingen verhief... Ze zou wachten, het Paul eerst dèn zeggen als er weer een sprankje licht aan hun hori zon zichtbaar werd. Hij moet het kunnen zien als een vreugde, niet als een nieuwe zorg. Nog slechts enkele weken, dan was het de eerste verjaardag van hun huwelijk, de twee de... zouden ze met z'n drieën vieren. Met een gelukkig lachje naaide ze verder aan de half-afgewerkte baby-kleertjes. Doch toen ze een poos later, in het kleine spionnetje, Paul de straat in zag komen, borg zij ze snel in een lade. „Nog niet.,., zei ze zacht voor zich heen. De daarop volgende dag bracht een nieuwe teleurstelling. Het artikel waarvan Paul zulke groote verwachtingen gekoesterd had, was hem door een jongste bediende aan het loket teruggegeven. Een paar enkele toegevoegde regels maakten hem duidelijk, dat men mo menteel voor een artikel over dat vraagstuk geen interesse had. zijn woede laaide hoog op Geen interesse... Werd van alle kanten het onderwerp „Tropische ziekten" niet naar vo ren gebracht? Maar daar zat het hem niet in zijn beschouwingen deugden natuurlijk niet' omdat ze niet aan de praktijk getoetst waren' Dat was zoo, natuurlijk. Maar woog de liefdé waarmee hij punt voor punt doordacht en navorschte daar niet tegenop? Hoeveel stel lingen nam hij niet die hij uitwerkte en ver wierp net zoolang totdat bij haarfijn ziin" conclusies trekken kon? J Maar wat gaf het dit alles te overdenken zij moesten het weten en al zou hij het ze toeschreeuwen, ze zouden het immers toch niet verstaan... Zijn vader zou ongetwijfeld gnuiven van genoegdoening, als hij zou weten hoe zijn zoon door alles en iedereen gehandi capt werd. Die zag hem in gedachten mis schien al nederig zijn hoofd buigen als... de nood aan den man kwam. En hij wist nu, dat, hoe zwaar het hem ook zou vallen, hij dat tóch zou doen, terwille van Diny. Met tragen pas legde hij den langen weg naar huis af. Wat gaf het of hij al een half uur eerder of later met de jobstijding thuiskwam...? Hij had zich wat op den hals gehaald!... Voor zichzelf kon het hem niet zooveel schelen, hij sloeg zich er wel doorheen, maar voor Diny, die al die teleurstellingen maar zonder klagen droeg, alleen er van dag tot dag bleeker uit ging zien. Dapper klein vrouwtje! Hij begreep niet waar ze het steeds vandaan haalde om altijd maar weer wat op tafel te brengen. Ze deed weken met een bedrag, dat hij dikwijls genoeg op één avond uitgegeven had. Neen, het mocht hem dan al tegenloopen, spijt had hij geen oogenblik, dat hij haar tot zijn vrouw genomen had. Maar zij hoe was het met haar gesteld Had hij het recht gehad haar de kans te ontnemen op een beter, gemakke lijker leven, dat een ander haar wellicht had kunnen bieden? Die kans was zeer groot ge weest, want Diny was een mooi meisje. Jong en ongerept was ze tot hem gekomen, rank en fnsch als een jonge plant. Daarom had hij haar „Marjoleintje" genoemd, Marjoleintje een naam die zoo bij haar geheele weren paste, u, wat hield hij van haar en een weldadig ge- oe kwam over hem toen ze bij zijn thuis- zocht a biaar naar opbeurende woorden de wiJze waarop Paul de trap op kwam, had Diny bemerkt, dat hij weer slecht rZT\, meebracht. Hoe vaak had zij daar uJ conc'usies uit getrokken en maar n had ze het bij het verkeerde eind gehad. (Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1937 | | pagina 6