'WUS/ROGI
Ayenda,
Swift
KOPPEN
WIT GiVIEM
Benauwd?
DE
EIMELIJKE
STRIJD
Wttte Ï3ic^ico-op:
iC©IP
27 Mei komt „Rembrandt"
in Den Helder
Emaille Keuken-Uitrustingen
Helders Warenhuis
RiattoSAeateA,:
XLu-aÜ-TAeateA
Een komische film.
Theeserviezen 12-pers. 2.98
Helders Warenhuis
HONIG'S BOUILLONBLOKJES thans 6 voor 8 ct. en 25% zwaarder dan de meeste andere.
Hoest- Oriep-Bronchitis -Asthma
rVerhoog*
Nederland
aan den Arbeid
Eetserviezen 24-deelig 7.90
Helders Warenhuis
Apotheken
Op- en ondergang van Zon
en tijd van hoog- en laag water
Licht op voor alle voertuigen
Kookt op Gascomforen
Helders Warenhuis
Pygmalion
Vrijdag in Rialto
ALLE
ZOMER NIEUWTJES
van
bij
door Michael Corvin
DE LAATSTE DAGEN VAN POMPEJI.
Het is reeds een tweetal eeuwen geleden,
dat een aanvang werd gemaakt met de opgra
vingen van een stad, die 79 jaar ns Christus,
door een van de grootste erruptes van de
Ve3uvius, die de geschiedenis kent, onder de
lava werd bedolven.
En naar gel-ng deze opgravingen vorderen,
werd meer en meer bekend van zeden en ge
woonten ut een tijdperk, grenzende aan het
begin van onze Christelijke jaartelling. Pom-
peji herrees, hoewel als ruïne uit asch en
lava.
Sir Edward Bulwer Lytton schreef zijn ro
man „De laatste dagen van Pompeji" en de
bekende regisseur Merian C. Cooper haalde
uit dezen roman zijn gegevens voor het tech
nisch uitstekende product, dat deze week in
de Witte draait. Waar het Chronologische
volgorde van de gegevens betreft is het ver
haal er nog al eens naast, zoo vindt n.1. de
verwoesting van Pompeji plaats in 79 na
Christus, terwijl de hoofdpersonen reeds ver
scheidene jaren voor Christus hun plaats in
het verhaal innemen. Maar dit doet geen
afbreuk aan het geheel.
Het is Preston Foster, de met zijn mach
tige figuur als hoofdrolvertolker een eerste
plaats in dt filmwerk inneemt. Die zijn veel
zijdige rol speelt op een meestelijke wijze.
Eerstens als gladiator.
De kampioen van de arena. Op een buiten
gewone wijze heeft Cooper deze sensationeele
gevechten, die voor het veeleischende Romein-
sche publiek werden gehouden, op een gevoe
lige band vastgelegd. Ten tweede als slaven
handelaar. En ten laatste, als meest over-
heerschende, zijn rol van pleegvader. Zijn
opofferende liefde voor zijn aangenomen zoon.
Niet sentimenteel, niet overdreven, maar van
geweldige realiteit.
Vooral de periode, de afspeelt ten tijde van
Christus' omwandeling op aarde is treffend en
wars van alles wat naar profaniteit zweemt.
De persoon van Christus werd niet verfilmd,
niet afgebeeld, maar zijn gedachte „Hebt Uw
naasten lief" leeft, ook in het hart van dezen
ruwen Romein.
De arena is vol. De slaven, waaronder de
zoon van Marcus (Preston Foster) vechten,
voor het vermaak van het duizendkoppige pu
bliek, om hun leven.
Op den achtergrond rookt de Vesuvius. Plot
seling beeft de grond, de muren scheuren. Een
paniek ontstaat. Nu vechten niet alleen de
slaven om hun leven.
In stroomen komt de lava omlaag. De laat
ste dagen van Pompeji zjjn ten einde. De
opnamen van dit gedeelte van den film, zijn
indrukwekkend en van technische volmaakt
heid. Marcus redt ten koste van zijn eigen
leven zijn zoon. Pompeji een stad van ver
maak ligt begraven om tenslotte na eeuwen
haar geschiedenis te vertellen, om ons sensa
tiebeluste menschen te verzadigen door een
uitstekende verfilming van haar geschiedenis.
Rest ons nog te vertellen, dat het voor
programma uit een viertal komische shorties
bestaat, die het programma van deze week
tot een uniek geheel maken.
Naar wij dezer dagen vernamen, zal in de
week, te beginnen met 27 Mei a.s., alhier
draaien de film „Rembrandt", vervaardigd in
de Engelsche studio's onder regie van Alexan-
der Korda en waarin Charles Laughton de
titelrol vervult.
Dit is een film van de topklasse geworden,
waarin Laughton een fenomenale prestatie
levert, een prestatie, waarover de Rembrandt-
kenners het weliswaar niet allemaal volkomen
eens zijn, doch waarover in filmcentra slechts
één roep uitging.
Charles Laughton, dezelfde, die zulk
een merkwaardige hoogte bereikte in
„Ruggles of red Cap" en „Mutiny on the
Bounty" heeft wederom bewezen, dat hij
tot de grootste sterren van het hedendaag-
sche witte doek behoort.
24-deelig vanaf 8,95
Keizerstraat 75 - Firma ZOETELIEF
Gigli zingt.
„Jjj bent mijn leven", is de veelbelovende
naam van de hoofdfilm, die deze week in
Rialto, draait, en waarin Benjamino Gigli,
momenteel 's-werelds vermaardste represen
tant van het vermaarde bel canto, optreedt,
niet zoo zeer als jeune premier, doch als zan
ger van schoone liederen en en passant als
uitbeelder van goed mensch.
Er is reeds veel geschreven over het genre
film, dat men kan aanduiden als „zang-film",
misschien reeds t e veel; er zijn eindelooze
kolommen druks verspild aan het feit, of Jan
Kiepura wel evengoed spelen kan als zingen.
Evenveel is er verhandeld over Jozef Schmidt
om hetzelfde feit en tenslotte is daar Gigli,
waarover men het in avant-gardistische
kunstkringen ook lang niet eens is.
En om de waarheid niet te kort te doen,
Gigli i s geen filmer van groot formaat. In
tegendeel, hij slaat af en toe zelfs de plank
mis, doch tenslotte is het een even groote
waarheid, dat men niet naar de bioscoop gaat
om Benjamino te zien spelen, doch alleen
maar om zich verloren te laten gaan aan dat
wonderlijke geluidsorgaan van dezen Italiaan.
Enzingen kan hij.
Zingen, als een Caruso. Zingen op een wijze,
die iedereen direct grijpt en hem niet meer
loslaat, vóór de laatste klanken van dit won
dere orgaan verstild zijn.
Men krijgt in deze film hèt volle pond: van
Manon Lescaut tot een brillante Aida-vertol-
king. Daar tusschen door enkele specimina
van heel oude Napolitaansche volksliedjes,
zooals La Paloma en „Jjj bent mijn leven".
Kortom, een keur van het beste wat het rijke
Italiaansche program te bieden heeft.
Het verhaal is simpel. Zoo simpel, dat het
ons overbodig lijkt het hier weer te geven.
Doch ook d a t is tenslotte bijzaak. Waar wij
w e 1 de aandacht op willen vestigen, dat zijn
de détails, waarin de regisseur blijk gegeven
heeft van een merkwaardig juiste kijk op dat
gene, wat men het filmisch inzicht zou willen
noemen.
En om een voorbeeld te noemen: daar,
waar Gigli zingt en het volk op dat typische
Zuid-Duitsche binnenplaatsje samendromt en
zich overgeeft aan den schoonen zang van
den onbekenden Italiaan. Men ziet het wasch-
goed aan de lijnen zwieren, men ziet de ramen
geopend worden en de koppen der verbaasden
naar buiten steken. En let op de gelaats
expressies, op al die ontelbare kleine détails,
die de regisseur hier met een opmerkelijke
visie gevolgd heeft.
Op deze hoogte is de film niet overal, maar
die gedeelten maken zeer veel goed.
Zooveel, dat men er de minder geslaagde
passage's, en het verminkte Duitsch van
Gigli, gaarne om vergeet en zich eenige uren
laaft aan een zang-film, die U al de warmte,
al de poëzie en al de zonnigheid van een
romantisch Italië voortoovert.
En wie zou zich hieraan niet eens te
buiten willen gaan?
Wat het overige program betreft, dit is
samengesteld uit een serie shorts, waarbij
men o.a. weer eens ziet optreden de, lang
zamerhand tot de onsterfelijken gaan behoo-
rende, Telma Todd en Patsy Kelley. En uit
den aard der zaak in een genre, dat sprankelt
van dwaasheid en waarin men een verwoede'
poging kan ondernemen om de logica te zoe
ken, doch deze poging met geen succes be
kroond zal zien. Voorts is daar een geniale
techni-colour, met een sortiment originalitei-
ten, die alleen maar in een Amerikaansch
brein kunnen ontspruiten en voorts nog een
talky uit het land der mogelijke onmogelijk
heden, die met name op marinemenschen
indruk zal maken.
Een programma alzoo, dat er wezen mag
en waaraan men vreugde kan beleven.
De 3 gebroeders Marx in de Opera.
Op het gebied van komieken, welke in en-
semblevorm furore op het wereldtooneel ge
maakt hebben, kennen we de Grocks, de Fra-
tellini's en ...de Marx-brothers! Deze laatsten
zijn het, die de eersten naar den kroon steken,
beter gezegd naar den kroon gestoken heb
ben, want zij zijn op hetzelfde peil als de ge
noemden gekomen. Hoe we aan deze uitspraak
komen? Wel, omdat we hen gisteravond op
het witte projectiescherm van de Tivoli-bios-
coop in actie gezien hebben en wel zoodanig,
dat we thans bij de herinnering aan al de
manipulaties, die zich voor onze oogen afge
speeld hebben, nog in een lach dreigen te
schieten. Was het dan zoo geestig? Ja, dat
was het. Al van het begin af als één van de
Marx-broeders, in een oergeestige scène, een
contract voor een tenor afsluit. De impres-
sario kan lezen noch schrijven, de contractant
evenmin... Maar het contract wórdt getee-
kend, zij het, dat alleen de slot-clausule over
gebleven is, de rest van het contract zijnde
verscheurd als zijnde van nul en geenerlei
waarde! Dit is één van de geestige tooneel-
tjes en naarmate de rolprent vordert, volgen
er meer. Zelfs met een zekere climax. We
herinneren ons de gebeurtenissen in de één
persoons hut, welke bijkans gevuld werd door
den koffer van één der Marx-broeders alléén
al. En dan te zien, dat uit de koffer de rest
van de familie te voorschijn treedt!
Is dit tooneel al „adembenemend", hoe moet
de atmosfeer in de cabine wel geweest zijn...
Maar dat is niet het ergste, er komen steeds
meer menschen bij, van de boord-manicure af
tot den scheepstimmerman toe en het wordt
zoo een hoogstvermakelijk geval van krui
pende, dringende, duwende, stompende men
schen, die voor- noch achteruit kunnen. De
top wordt echter bereikt „in de opera". Stel
U voor een modelopvoering van de „Trou
badour". De ouverture weerklinkt door de
eivolle zaal, musici en auditorium komen juist
in de stemming, zonder dewelke men geen
opera beluisteren en bezien kan. Dan plotse
ling zetten de violen een lustige wals van
Lanner in... de partijen voor de violen blijken
door elkaar gegooid te zijn! Volgend tafereel:
De held van Verdi zingt zijn Dulcinea harts
tochtelijk toe. Juist zal hij voor haar op de
knieën zinken, als een neervallend coulisse,
waarop in helle kleuren een haringkarretje is
geschilderd, hem van haar scheidt. En zoo
zijn daar tal van die zotte invallen, waarom
men lachen moet of men wil of niet. Dit mag
als een verdienste van deze film aangemerkt
worden, maar daar blijft het niet bij. Zoo tus
schen al die gekheid door krijgt men toch
ook enkele brokstukken van kunstgenot.
Daarvoor zorgen Elsie Carlisle en Allan Jones,
die, nadat zij in het begin van de film het
oude, maar melodieuze „Alone" hebben ge
zongen, fragmenten doen hooren uit de ,,Ri-
goletto" en de „Troubadour", beide, zooals
men weet, meesterwerken van den grooten
Italiaan Guiseppe Verdi. Van de Marx-bro
thers zelf kan men o.m. ook nog bewonderen
een geestige piano-solo, waarbij de vinger
techniek wonderen' doet en een fraaie harp-
solo. Zooals men ziet, een film met diverse
mogelijkheden, die men niet au serieux moet
nemen, doch die men moet gaan zien, omdat
men eens een verzetje wil hebben. Als zoo
danig is zij van uitstekende hoedanigheid.
De tweede film geeft weer eens een kijkje
in een Amerikaansch redactiebureau, waar de
redacteur alsmaar om een boy roept, en zich
middelerwijze ook lustig staat te scheren.
Spannend is deze rolprent overigens ook, want
twee journalisten, een mannelijke en een vrou
welijke (Claire Trevor), van concurreerende
bladen natuurlijk, houden jacht op een ge
heimzinnig man, die er zijn werk van maakt
menschen in verboden land binnen te smok
kelen. Het spreekt vanzelf, dat de snoodaard
ontmaskerd en het tweetal een paar wordt.
Keizerstraat 75 Firma Zoetelief
Als Gij 's nachts niet slapen kunt
door de benauwdheid op Uw borst.
Als Uw ademhaling moeilijker en pijn
lijker wordt door de verstopping van
Uw luchtpijptakken, neem dan Akker s
Abdijsiroop. Gij zult Uw benauwdheid
overmeesteren, want de slijm zal zon
der moeite loskomen. Vanaf den
eersten lepel begint de verlichting.
Dat opgeblazen, benauwde gevoel
zal verdwijnen en na korten tijd zult
Gij geen spoo'r meer van die borst-
benauwdheid bemerken. Neem dus bij
?V-
Wprlaaqdepnjze^
wértónQ 75cen+
De documentaire film betreffende de
werkloosheid en haar bestrijding, tot
stand gebracht onder de auspiciën van
het Ministerie van Sociale Zaken en de
Nederlandsche Vereeniging voor Cultu-
reeie film, vervaardigd door N.V. Film
fabriek „Profilti", te 's-Gravenhage, zal
van 21 Mei af, gedurende 6 dagen in
Rialto draaien.
De film „Nederland aan den arbeid" is een
aanvulling van het boek, getiteld „Het wer
kende Land", dat in November van het vorig
jaar verscheen. Evenals bij het boek, is ook
bij deze film het doel, dat het Nederlandsche
Volk ingelicht wordt omtrent den omvang van
de werken, zooals deze door of vanwege de
Nederlandsche Overheid tot stand zijn ge
bracht.
De film is vervaardigd, met steun van de
Regeering, door de N.V. Filmfabriek „Profilti"
en onder de auspiciën van de Nederlandsche
Vereeniging voor Cultureele Films.
HERMAN NIJPELS'
KLEDINGMAGAZIJNEN DEN HELDER
Heren-modeartikelen, overhemden,
handschoenen etc. Zeer grote keuze,
opvallend lage prijzen.
De Regeering achtte het plicht, deze film te
doen verschijnen, omdat zij de ervaring heeft
opgedaan, dat enkelen tegen beter weten in,
velen door ononwetendheid, van meening zijn
en deze meening tot uiting brengen, dat bui
ten de landsgrenzen zooveel, in ons land daar
entegen zoo weinig wordt gedaan aan werk
verruiming, aan bestrijding van de werkloos
heid door het totstandbrengen van groote
openbare werken.
De film geeft, gelijk zich laat begrijpen,
geen volledig beeld van de werkverschaffing,
noch van de openbare werken. Volstaan moest
worden met beelden en flitsen daar.
De Regeering hoopt, dat mede door deze
film, het Nederlandsche volk zal gaan be
seffen voor zoover dit nog noodig mocht
zijn dat in zware tijden de Overheid van
stad en land niet heeft stilgezeten en dat zij
nog dagelijks doet, wat op dit gebied gedaan
moet worden.
Keizerstraat 75 Firma Zoetelief
Natuurhistorisch Museum. Elke week-
eiken Woensdagmiddag van 3—5 uur, eiken
Zaterdagavond van 7—10 uur, den eersten
Woens'dag van elke maand van 8—io uu
den eersten Zondag van elke maand van
35 u.
Zondag 9 Mei.
Casino8.15 u. A.B.C.-cabaret. „Menschen
kijken U aan".
Musis Sacrum, van 3.305.30 en 8 uur.
Pop. attractiemiddag en -avond.
Woensdag 12 Mei.
Casino, 8 u. Concert Ramblers V.A.R.a.
R. K. Volksbond8 u. R.K. Gemengd Koor,
xrrxuuiliianu,
Van Maandag 10 Mei tot 17 Mei wordt
avond- en Zondagsdienst waargenomen door
W. H. Kingma, Kanaalweg.
Wintertijd.
Zon
Mei
op:
ond.:
Hoogwater
Laagwater
Z
9
4.15
19.39
6.15
18.20
12.00
M
10
4.14
19.40
7.06
19.10
0.40
13.05
D
11
4.12
19.41
7.50
20.05
1.35
13.55
W
12
4.10
19.43
8.35
20.55
2.20
14.50
D
13
4.08
19.45
9.15
21.45
3.05
15.40
V
14
4.06
19.47
9.55
22.30
3.45
16.25
Z
15
4.05
19.48
10.30
23.20
4.20
16.50
Zaterdag 8 Mei20.07 uur
Zondag 9 20-09 »ur
Zeer voordeellg, van af f I 45, ALLE kleuren
Keizerstraat 75 - Firma ZOETELIEF
A.s. Vrijdag zal voor het eerst in Rialto
gedraaid worden de film „Pygmalion",
die voor Cinetone geproduceerd werd door
den Duitschen regisseur Ludwig Berger,
en waarin onze Hollandsche actrice
Wiesje Bouwmeester opmerkelijke triom
fen viert.
We hadden het genoegen reeds enkele
maanden geleden deze film in Rotterdam af
te zien draaien en vestigen er de aandacht
op, dat de vaderlandsche industrie hier iets
bereikt heeft wat zeker bp een bijzonder hoog
peil staat. Trouwens, zooals men weet is de
internationale aandacht (Hollywood) inmid
dels op dit Bouwmeestertje gevallen en zal
zal zij te zijner tijd wel de groote oversteek
ondernemen.
Wij komen op deze film nog nader terug.
(3)
Men was wantrouwend gestemd jegens politi-
seerende vrouwen, ondanks het toch reeds
lang bestaande vrouwenkiesrecht en vele
andere later verworven vrouwenrechten.
Maar vooral moeilijk was het zich als couran
tenverslaggeefster een weg te banen, wan
neer men een jonge dame was.
Het ondernemen van zulke experimenten
behoorde niet tot de gewoonte der redactie,
maar Burg had er Dr. Mersheim van over
tuigd, of hem althans de belofte afgeperst,
dat hij het eens met juffrouw Raleigh moest
probeeren. De hoofdredacteur had tót nu toe
in den loop van vier weken zijn nieuwe mede
redactrice niet meer dan een keer of twee,
drie voor een kort oogenblik te zien gekregen.
Maar hij merkte sneller dan Burg de lichame
lijke voortreffelijkheden eener vrouw op en
Esther mocht hij gaarne ontmoeten. Ook
moest hij na het eerste zakelijke ondernoud,
dat op haar interview gevolgd was, toegeven,
dat zij naar 't zich liet aanzien, werkelijk be
langstelling en aanleg voor haar nieuwe werk
zaamheden scheen te bezitten. Dezen morgen
was hij door zijn vriend, den referendaris bij
het ministerie van Buitenlandsche Zaken, op
gebeld, die hem verzocht hem eens te komen
opzoeken. Hij had in een klein restaurant in
de Wilhelmstrasse met hem gedejeuneerd en
was juist op zijn bureau teruggekomen, waar
hij dadelijk juffrouw Raleigh liet ontbieden.
Reeds een uur lang was Esther in haar
kamer bezig met telefoneeren en het lezen
van couranten. Op een blocnote had zij korte
aanteekeningen gemaakt voor onderzoekingen,
die zij wilde gaan doen en er onder het den
ken hier en daar poppetjes bij geteekend, een
gewoonte, die haar nog uit haar schooldagen
bijgebleven was. Zij was juist bezig een bericht
in de Vossische Zeitung, dat haar^nteresseerde,
met een poppetje te vereeren, toen het toestel
van de huistelefoon bromde. Aan het andere
einde van den draad sprak Dr. Mersheim, die
haar verzocht dadelijk bij hem te komen. Esther
sprong op, liep de weinige schreden door de
gang de kamer van den hoofdredacteur
bevond zich op dezelfde verdieping en
klopte aan. Op Mersheim's roep opende zij de
deur en stond toen in het groote, kale vertrek,
waar de heerscher over het blad verblijf hield.
Hij zat achter zijn bureau-ministre, waaraan
hij nooit werkte. Want voor het schrijven van
zijn hoofdartikelen had hij een ouderwetschen
lessenaar, waar men 'voor moest staan, en die
dicht bij een raam tegen den muur geplaatst
was, een meubelstuk zonder de minste sierlijk
heid, en waarvan het schuine schrijfvlak met
een stuk groen vloeicarton bedekt was. Het
fraaie bureau-ministre diende slechts uitslui
tend voor representatieve doeleinden en achter
dit moderne gevaarte en in zijn grooten
gebeeldhouwden en met leder bekleeden arm
stoel geleek Dr. Mersheim nog kleiner en sier
lijker, dan hij in werkelijkheid was.
Hjj verzocht juffrouw Raleigh tegenover
hem in een fauteuil van een gewild gemakke-
lijl model plaats te nemen, zoodat haar gezicht
naar het volle licht gekeerd was, al was dit
op dezen somberen regendag dan ook niet al
te sterk.
Mersheim poetste lang en zorgvuldig zijn
brilleglazen op voor hij begon:
„Beste juffrouw Raleigh," en Esther keek
eenigszins verwonderd op, want de chef was
niet zoozeer om zijn vriendelijkheid, als wel
om een zekere bijtende kortheid van stof be
kend. Wat mocht dus dit zachtmoedige begin
wel te beduiden hebben? Intusschen maakte
Mersheim, alsof hij haar tijd wilde laten om
haar gedachten te concentreeren, een korte
pauze, voor hij voortging: „Het gaat om een
niet onbelangrijke opdracht, die ik u zou willen
geven. Zooals mijnheer Burg mij zeide, spreekt
u even gemakkelijk Engelsch als uw moeder
taal, wat voor deze onderneming niet zonder
belang is. Ik heb berichten ontvangen, die erop
wijzen, dat men van zekere zijde in Engeland
probeert invloed te verkrijgen op een sterke
groep van de Duitsche industrie."
Esther luisterde met schitterende oogen. Zij
had er nog geen vermoeden van wat zij zou
moeten doen, maar zij voelde, dat het iets
anders moest zijn dan het werk, dat zij tot nu
toe verrichtte. Hier de menschen uit te vragen
en af en toe eens een interview, pah, dat was
toch maar niet veel bijzonders, waarbij in het
gunst.gste geval slechts af en toe eens een
grappige indiscretie kon voorkomen. Maar
dit? - Voor laar geestesoog deed zich het
visioen voor, dat zij, Esther Raleigh, in de
echte, groote politiek binnendrong en er een
middelpunt vormde.
Mersheim's stem ontrukte haar aan haar
droomerij. „U hebt tijdens uw verblijf bij ons
reeds gelegenheid gehad de Duitsche toestan
den in de industrie nader te leeren kennen.
Nu, de Engelschen willen met de Chemische
Trust van ons land zekere plannen van hem
zelf tot stand zien te brengen, die ik voor
hoogst gevaarlijk houd en tegen welker ver
wezenlijking ik met alle kracht wil optreden.
In Engeland bestaat een groep van mijnbouw-
industrieelen. De mijneigenaars van deze
technisch bij haar tijd achtergebleven industrie
willen nu met één sprong voorwaarts komen
en door rationeele verwerking van hun neven
producten in Engeland met de vastgekoppelde
voorloopig vastverbonden industrie
scheppen, met welke zij zich tegen de Ameri-
kaansche concurrentie kunnen, weren, maar
tevens de Duitsche uitschakelen en zich dan
rustig- op een groote campagne voor de toe
komst voorbereiden. Begrijpt u het?"
Esther knikte. Zij geloofde begrepen te heb
ben, wat Mersheim bedoelde. De Engelschen
wilden door een handigen zet op het schaak
bord van de voordeelen profiteeren, die in het
hier bedoelde geval door een Duitsch-Engelsch
industrieverbond aangeboden zou worden.
Waren zij eenmaal zoover, dan kon er gemak
kelijk genoeg een constellatie geschapen wor
den, die wijzigingen ook van politieken
aard noodzakelijk maakte. En de gevolgen
Zij luisterde weer naar Mersheim.
„Ik zal u nog een tip geven. Ik heb den
indruk, dat dit alles op een bepaald doel ge
richt is. De Engelsche regeering schijnt de
plannen van haar industrieelen niet ongaarne
te zien, die er na den oorlog doelbewust aan
werken om zich in Duitschland operatie
basissen te verschaffen. Maar dat is weer een
andere zaak. Mij interesseert het volgende en
daarvoor zou ik naar Londen kunnen gaan:
hoe ver hebben de dingen in de Engelsche
steenkool-industrie zich reeds ontwikkeld, dat
wil zeggen, bestaan er reeds voldongen over
eenkomsten tusschen de Engelsche kolenba-
ronnen over hun plannen in dit opzicht. En
voorts: kan het bewezen worden, dat de En
gelsche regeering dit streven steunt en komt
deze zaak eventueel in het Parlement? En
ten slotte: leest u nauwkeurig de Engelsche
bladen. U zult bij onzen vertegenwoordiger in
Londen, Dr. Linden, vernemen, welke persoon
lijkheden de verschillende bladen beheerschen.
In algemeenen zin trouwens zal Dr. Linden u
van zeer veel dienst kunnen zijn. Het voor
naamste is echter, dat u niet als politiek ver
slaggeefster naar Londen moet gaan. U wordt
door ons uitgezonden om artikelen te leveren
uit de society. Ik laat u voldoende financieele
vrijheid om goed voor den dag te komen en
uw Engelsche naam zal u ook bepaalde voor
deelen verschaffen, waarvan u gebruik zult
moeten weten te maken."
Dr. Mersheim stond op en Esther volgde
zijn voorbeeld.
„De taak, die ik u hier opgaf, is niet «nbe-
langrjjk, juffrouw Raleigh. Niet wij of ik
alleen hebben belang bij het ontdekken der
door mij aangeduide overeenkomsten. U werkt
niet slechts gewoon voor een courant ik
hoop, dat u dit ook zonder nadere verklarin
gen wel verder zult begrijpen. En nu nog dit:
vertrekt u morgenmiddag met een vliegma
chine. U kunt in Amsterdam overnachten en
dan den volgenden morgen vex-der vliegen. Uw
berichten zendt u voorloopig als brief per
luchtpost rechtstreeks aan mij. Laat u mij
dadelijk na uw aankomst uw adres in Londen
weten. Mijnheer Burg is reeds op de hoogte.
Ga hem nog maar even goedendag zeggen,
Hij beval u voor deze taak aan."
Esther herhaalde haar dank, Mersheim
reikte haar de hand en zij stond weder op de
gang, om met een van trots luid kloppend
hart eerst naar Burg te gaan, dien zij in het
geheim als haar vertrouweling in dit huis
aanzag. Zij dacht aan haar moeder en haar
broer. Zouden zij zich niet gelukkig voelen
om het vertrouwen, dat men hier in haar
stelde, door zulk een gewichtig werk aan
haar op te dragen? Haar gezicht betrok een
weinig-, want zij wist maar al te goed hoe
die beiden over haar en over haar nieuwe be
roep dachten. Toen zij na den dood van haar
vader met veel smeeken gedaan gekregen had,
dat zij tenminste nog een jaar de hoogeschool
mocht blijven bezoeken voor zij op de een of
andere manier haar eigen brood zou gaan
verdienen, had zij dit slechts, kunnen bereiken
door haar moeder te doen begrijpen, dat haar
kansen om iets te kunnen worden er door
zouden stijgen. Haar broeder, twee jaar ouder
dan zij, en die even sterk naar haar moeder
aardde als zij, Esther, het bloed van haar
vader in de aderen voelde, had zich niet erg
liefderijk betoond. Toen zij een week of vier
geleden thuis haar voornemen te kennen gaf
om in de journalistiek te gaan, hadden haar
huisgenooten slechts spot over haar ver
waandheid aan den dag gelegd. Zij hoorde
thuis op een kantoor. Als secretaresse kón zij
op een weliswaar bescheiden, maar betrekke
lijk zeker inkomen rekenen.
(Wordt vervolgd)
