De Brabantsche Brief
van
Dré
Strijd tusschen
walvischvloten.
Prestaties van Russische
Zweefvliegers
Catastrophe op spoor
wegovergang
Ulvenhout, 27 Mei 1937.
Amico,
Veul, heel veul
heb ik oe te schrij
ven. Té veul veur
éénen brief en
daarom, ik mot
van te veuren 'n
besluit nemen,
zal 'k deuzen brief
bepalen tot de
feesten van den
Fielp en z'n Kee.
Ik bedoel te zeg
gen: 'k laat 't lek
kerste 't langste
op m'n bord lig
gen!
Daar zal wel 'n kruimke van meegepikt
worden ondertusschen, maarallee, laat
ik er nie omhenen draaien: m'n Paaschbe-
lofte is mee den Pinkster in volle vervul
ling gegaan...! Lijk 't hoort!
Ja ik heb er oe nog niks van geschre
ven g'adden Fielp kwam er tusschen
mee z'n bruiloft, Hein Koezijn, Hein den
Leugenèèr kwam er tusschen mee z'nen
dikken kop, maarDré III-is-veurgoed-
op-den-hofü
Veertien jaren heb ik er op gewacht!
Precies! Want op 'nen schoonen dag van
Mei, 1923, is ie geboren, daar op 't witte
slaapkamerke in Amsterdam, lijk ik 't heb
opgeschreven staan, in m'n boekske „Dré
III".
Ja, 'k heb 't er op nageslagen g'ad!
Blad 88! Hij was 'n jaar of vier: „Wegge
jaagd" bij Nonnekes. En dan lees ik: „maar
ik had dan toch eindelijk mijnen zin. Mijn
baaske was op den hof! Wat tierde dat
jonk!
's Morgens ging ie mee, met den groen-
tenwagel. Als ie moei wier, zette-'n-ik 'm
in den blomkool.
De klanten hielden allemaal veul van
bn. Hij gaf de groenten-bennekes aan, zee
beleefd: „Astebwieft, juffrouw, van Opa"
en dikwijls ging ie mee me terug, mee 'nen
vollen broekzak snoepgoed, dat de wijfkens
'm toegestopt hadden.
's Mdidags zat ie uren in den akker.
Leerde wieën, peerdrijen, mennen van
alles, wat 'nen aanstaanden boer kennen
mot! Dat was m'n stille, stiekume hoop.
Dat er 'nen fikschen boer uit groeien
mocht. Heele uren zat ie te peerd, als Bles
aan 't grazen was. Op 't lest heb ik er zelfs
'n stokske veur motten steken.
Hij zou werendig kromme beentjes ge
kregen hebben.
Nie, dat zo'n mankement 'm in den weg
gestaan zou hebben veur den boerenstiel!
Maar 't manneke was zoo welgevormd en
fier van postuur, 't zou zonde gewist
zijn, als er wat aan gekomen was.
Hij begost al Ulvenhoutsch te praten ook!
„As ik groot ben en soldaat mot worden,
gaai ik bij de Veld", zee-t-ie op 'nen keer.
't Was den eersten keer, dat ie blijken
liet, al over de toekomst te denken.
„En as ge dan van dienst komt dan komde
gij bij Opa op de boerderij", zee ik er ach
teraan.
'k Wou dat ge 'm gezien had, hoe toen
z'n oogskes blonken! Lijk sterren! Sterre-
oogskes heeft den brak. Gouwen piekskes
spatten er somtijen uit, die stuk veur stuk
m'n zielernent inpieken.
Hij heeft dan ook de oogen van Trui en
eh die oogen van heur, die hebben 't
indertijd bij me „gedaan"!
Letterlijk, amico, kunt ge dit lezen in
„Dré III", Uitg. Broese en Peereboom N.V.
Breda. Ge ziet: ik noem man en peerd.
Maar ge ziet méér! M'n stiekume hoop is
prontekes uitgekomen. En ik heb 't meugen
beleven!
Wat van 't jaar mee Paschen me beloofd
wierd,t toen de klokskes van de consecratie
diep 't Paaschbosch indrongen, tot in 't
klokhuis van m'n zielernent, da's nou, mee
den Pinkster de wezenlijke waarheid ge
worden!
Ik héb m'nen compagnon! Ik hèb m'nen
opvolger!
Dré III staat pal naast Dré 1, aan 't stuur
Van den hof
God zij veul gedankt!
En zoo pikte-n-ik al 'nen gèèven kruimel
mee van 't smakelijke brokske, da'k aan
éénen kant van m'n bord geschoven heb.
Volgende week 't kompleete verhaal van
den intree van Dré III als lid in de leiding
van onz' hofstee. Want ge verstaat zeker
zóó wel, dat daar nog al iets bij kwam
luien.
Nou den Fielp!
Z'n veertigjarige bruiloft ten minste.
Lijk ik oe al geschreven had: den offici-
eëlen dag viel op Maandag 24 Mei. Want
hij was getrouwd Dinsdag 24 Mei 1S97, dus
reken maar uit. (Ja amico, ik ben daar zoo
sjecuur mee, omdat ze me verlejen jaar, bij
de felicitatie's mee ons veertig-jarig feest
prontjes veurrekenden, da'k m;n eigen in
den dag van mijnen trouwdatum vergist
had! Jaha! Ze lézen nie alleen, die abon
neezen van jou, ze pellen 't allegaar nog
sjecuur uit ook, om te zien wat er binnen
inzit
Zooals den Fielp gezeed had: drie dagen
feest! Zaterdag is ie begonnen en Dinsdag
morgen, als de hanen begosten te kraaien,
zette-n-ie er mee spijt 'n streep onder. Hij
had geren deurgefuifd tot de gouwen brui
loft toe, geloof ik, want hij begost al aardig
te wennen, daar aan z'n vijftig meters feest
tafel, maar z n Kee begost 'tzoetekensaan af
te pikken. Wij kwamen er niet van af:
Trui en ik, we moesten Zaterdagavond al
vast 'n klein fondamcntje komen leggen en
breng Dré III maar mee, zee don Fielp:
„dieën kleinen kluut oeft ok nie op 'n outie
te bijten.
En zoo kwamen de Zaterdagavond mee
z'n drieën in de versierde bakkerij, waar 'n
feesttaart op de witte tafel torende van
tien verdiepingen. Dré III had 'n half uur
noodig om aan dat ding gewoon te worden.
Zooiets schoonsneeë, dat had ie toch
nooit gedocht op Ulvenhout te vinden. Twee
meterhooge lekkere frèterij, taarten als ta-
felblajen, allee, 't was 'n monument, opge
richt ter eere van de overlajen maag en den
Fielp z'n feest, 'k Ad er nog over gedocht",
zee den Fielp, om 'n dubbel zoo oog te ma
ken, maar dan ak m5n bakkerij motten ver
bouwen en daarveur wier den tijd veul kort!
„Fielp, wel gefeli
„Niks", zee-t-ie! „Daar wordt me gefeli
citeerd veur Maandag; ditte zijn hallegaar
veurhoefeningen veur 't heugelijke feest.
„Kan die taart nie omdonderen, FielpY
Neeë' Honder hons, Dré, de honderste is
van gips. Tien kilo gips. De versiering is
heiwit. En de rest staat daar hopgeimetseld
mee vier stoelpooten, witgelakt."
„Nou zuur zullen die stoelpooten en
dieën gips nie worden", zee ik.
„Gij wordt heerder zuur, Dré, dan die
taart! Daar is hop gerekend, man! Schoon
stuk werk. ee?"
,,'n Pracht! En die blommen? Daarboven?
Is "dat ook suikergoed?"
„Hallegaar!"
„Kan ze teugen de wermte?
„Ik oop van ja. De sjekade... jé, da's 't
zwakke punt, Dré! Maar haffijn. laten we
'r 't beste open, 'n borreltje otn te beginnen
of 'n pilske? Wijn en zukken flaauwen kul
is er ok, maar.hons kent ons, ee? Da
zuurballen aftreksel is veur de deftigheid
„De deftigheid? Komt die ok?"
„Ik verwacht den Burgemeester, meneer
pastoor vaneigens, d'n baron en nog n paar
deftige klanten en zoo."
„Dus, Fielp, als ik 't goed snap, die
taart.... die taart is jouw uithangbord, veur
de reclame!"
Goed gerajen, man. D'n baron staat veur
de zuiveren, dus'...!" En hij knipte mee zn
„horder al
op
oogskes, amico, of ie de
stond te schrijven.
„Verwerkte gij in die baronne-taart ok
stoelpooten, Fielp?"
„Zijde bela. .aitafeld. Dré. Daar mot. Ie me
vier flesschen champagne veur geven!"
,,'n Drinkbare taart dus?"
Oewie!"
','nou, schenkt dan maar 'ns in en gin
zuurbailenwater!"
Toen, amico. zijn we 't fondament,ie gaan
leggen veur Zondag en Maandag.
Zaterdag hebben we gefuifd „onder ons
zooveul als de propclub, maar mee 't vrouw
volk erbij, tot half twaalf in den nacht.
Zondag zijn we begonnen na den eten en
is er gefuifd tot elf uren en als den Fielp
mee z'n Kee in de bedstee lag, dan is den
Blaauwe Zondag-op-Maandagnacht de
eerepoort veur den Fielp z'nen winkel gaan
opbouwen.
Hoe ie 't veur malkaar geprakizeerd had,
weet ik nie, maar temidden, in de hoogte,
had ie 'nen grooten „bril" van 't huiske ge
knutseld, den deksel hing aan 'nen gier-
lande temidden van de eerepoort eronder en
uit den „ibril" klonk harde radiomuziek. De
draden waren omwikkeld mee mastegroen, de
constructie zat in de dakgoot dus van
den „rommel' was niks te zien.
Over den boog van d'eerepoort stond den
Fielp z'n lijfspreuk, in cadetjes: „Hulven
out mot hexelsior".
„D'n stommen ond eet twee fouten ge
speld", zee den Fielp: ,,'t is niet Hulvenout
mot hexelsior! 't Huivenhout mot Hexel
sior! Zonder die a's!
Verder wierd er op de eerepoort vermeld
in twee vergulden biertonri.ngen de jaartal
len 1897—1937, terwijl links 't portret van
Kee en rechts 't portret van den Fielp
stond. Ze leken wel nie, maar wie konden
't anders zijn?
Bovendien stond er uit den Fielp z'nen
mond geschilderd, het woord „Piek!" Dus!
En in den boog „Hulvenout mot hexelsi
or", had den Blaauwe 'nen verkenskop ge
plaatst, mee 'n heel klein hoog-hoeike tus
schen de ooren. Mee gouwen krulletters
stond erbij vermeld:
„Ziehier 't beeld des mans in officieel
gewaad,
Lijk h!J vertegenwoordigt ons In den
gemeenteraad!
Begaafd met scherpen geest, zeer dapper
en gewichtig
(300 ponden weegt het beest!) beleidvol
en voozichtig,
Hij, edelachtbaar bakker, en man
der kloeke daad,
Bakt hij zijn zoete brooikes, veur ons
daar in den Raad!"
Nou, amico. zou ik oe kunnen gaan be
schrijven de komst van B. en W. onder de
schoone klanken van de Radiopolitieberich
ten. 't bezwijken van de taart, (toen den
Baron weg was en de order opgenomen!) de
spiets van den Fielp. de serenade van de
Hermonie ('t was toen, dat de bovenste ver
diepingen van de taart in den grooten bas
hoorn kwakten), ik zou dat allegaar kun
nen gaan opschrijven, maar aan 't verhaal
zou gin end komen!
Ditte kan 'k oe vertellen: de bakkerij
dreef in licht en pils, de muziek daverde
dat muren te beven stonden, den^ Fielp
blonk van vet en feestelijkheid en 't heele
durp is gemoeid gewist mee deuze gebeur
tenis!
En op 't end, Dinsdagmergen, toen den
Fielp van de wenmte alles uitgedaan had
wat ie ©enigszins missen kon, behalve z'n
zwarte broek en zijn hoogen hoed, toen
kreeg ie 'n politieke bevlieging en hee-t-ie
ons uitgeleed hoe we den anderen dag
moesten... stemmen!
Van alle reclamepampieren die we (nie)
gelezen hadden en alle redevoeringen die
hij bijgewoond had van alle partijen, had
ie de schoonste woorden onthouwen, als
'nen kundigen bakker smeet ie alles in één
pan. smolt 't op, tooverde ons' 'n splinter
nieuw politiek gebak veur en zoo toen dat
we daarom nie handers konnen, mochten,
zouwen doen. dan stemmen op lijst 1. Hij
sloot mee 't Wilhelmus, sloeg de maat mee
'nen stoelpoot uit de taart en deelde toen
mee: ik waarschouw jullie, ik zit i.n 't stem-
bro en ik zal er scherp op letten of ier ok
slagers zijn, die d'ren eigen worst nie freten
in 't stem-okske! Die is nog nie goed haf."
En seerjeus dreigde-n-ie mee den stoel
poot.
En nou. amico, schei ik er af, want Dré
III begint telkens „per ongeluk" teugen de
tafel aan te loopen.
Dus: veul groeten van Trut, Dré III en
als altij, gin horke minder van oewen
t. a .v.
DRé.
DUITSCHE INDUSTRIEELEN TEGEN HET
VIERJARENPLAN.
Boodschap aan Schacht.
De correspondent van het Fransche blad
„Journal" meldt uit Berlijn, dat liberale in-
dustrieelen minister Schacht eenige weken
geleden een lijvig memorandum hebben
doen toekomen, waarin het vierjarige plan
veroordeeld wordt en een volledige hervor
ming van het economische leven wordt ver
langd. Volgens geruchten zou het memoran
dum: zoozeer de woede der partijleiders heb
ben opgewekt, dat Ivrupp een waar ver
hoor heeft moeten ondergaan.
STIJGEND GEBRUIK VAN ESPERANTO
OP JAARBEURS
De jaarbeurs te Lyon, die reeds eenige
jaren ook door middel van Esperanto recla
me maakt, deelt thans mede, dat het aan
tal in deze taal ontvangen brieven steeg
van 337 in 1934 tot 265 in 1935 en tot 401 in
1936. Ook dit jaar gaf deze jaarbeurs een
groote reclame-affiche uit met Esperanto-
tekst.
Plankenkoorts - aak bij filmspelers!
COGNAC OF CHAMPAGNE
ALS AFWEERMIDDELEN!
Zoowel bij tooneel- als bij film-
spelers is de meest gevreesde vijand
de plankenkoorts. Met duizenden
middeltjes wordt hij bestreden,
maar steeds' weer opnieuw treedt
hij op. Wanneer de gewone zenuw-
stillende middelen, zooals valeriaan
niet meer helpen, nemen zii hun
toevlucht tot cognac en champagne;
helpt dit nog niet, dan komen er
oude ceremoniën en gebruiken aan
te pas.
Een scène, die men bij de opname in het
filmatelier steeds opnieuw weer beleven
kan: de filmspeelster heeft herhaalde ma
len geoefend, de regisseur is eindelijk te
vreden, de klankregisseur ook; nu nog een
paar streekjes met de poederkwast, een
blik in de spiegel; dan weerklinkt het
signaal, het wordt doodstil in het film
atelier. de filmspeelster kijkt naar de lens
van de camera en wil beginnen op dat
oogenblik wordt zij bleek, haar mond kan
de woorden niet uiten, zij maakt een afwe
rende beweging en verdwijnt plotseling zon
der eenige verklaring af te leggen uit het
atelier in haar kleedkamer. De regisseur
haalt zijn schouders op en volgt haar: plan
kenkoorts.
Wat grijnst den tooneelspeler uit
de donkere toeschouwersruimte
toe?
Men vergist zich zeer. wanneer men meent,
dat plankenkoorts alleen een hindernis
voor de beginnelingen is. Zeer zeker, wan
neer die onzekerheid er bij komt, die het
noodzakelijke gevolg is van gebrek aan
practijk en ervaring, dan treden de gevol
gen zeer duidelijk op den voorgrond. Wan
neer de ongelukkige op het tooneel plotse
ling niet meer staan of gaan kan, wanneer
hij het gevoel krijgt, dat hij opeens zijn
evenwicht verliest, dat dood en verderf uit
de donkere toeschouwersruimte komen,
ARBEID IN DEN ROZENTUIN.
Bestaande wereldrecords gebro
ken.
Donderdag heeft de Russische
zweegvlieger Iltcbenko in een
zweefvliegtuig met ©en passagier
aan boord een afstand afgelegd van
ruim 400 K.M. en de bestuurder
Rastorgef in een ander zweefvlieg
tuig een afstand van bijna 650 K.M.
Beide resultaten overtreffen de be
staande wereldrecords.
AUTOBUS MET 31 PASSAGIERS
IN ROEMENIë VERONGELUKT.
Op een spoorwegovergang bj{ Bra-
siau (in Roemenië) is een trein op
een geheel met passagiers bezette
autobus ingereden. Geen der 31 in
zittenden bleef ongedeerd. Zes pas
sagiers werden gedood, zeven lig
gen op sterven, en 18 werden ern
stig gewond.
dan bemerkt ook de leek wel, dat het
spook van de plankenkoorts een slachtoffer
gevonden heeft.
Maar ook de geroutineerde tooneelspeler
kent en vreest deze zenuwachtigheid, die
zoowel het leven op het tooneel als in de
ateliers tot een hel maakt, omdat alle wils
kracht en energie door een vreeselijkc
angst weggenomen wordt, welke bijna niet
meer te overwinnen is. Het is zeer vaak in
het geheel geen voorkeur voor sterke dran
ken. wanneer de kunstenaars in hun kleed
kamers een flesch cognac hebben staan:
een slok alcohol overwint vaak de hinder
palen, waar vele looneelspelers last van
hebben.
Alles begint te draaien.
Vraagt men, wat er eigenlijk gebeurd is,
dan krijgt men verwarde antwoorden. „Ik
werd plotseling onwel", zegt de tooneel-
speelster, „Alles begon rondom mij te
draaien. De lens zag er zoo dreigend uit,
dat ik niet meer gaan of spreken kon. Ik
werd heelemaal duizelig". In de filmateliers
is dit nu nog wel te overwinnen; men
wacht doodeenvoudig met de opname, tot
dat de filmspeler weer wat bedaard is.
Maar op het tooneel kan zoo iets natuur
lijk tot een catastrophe aanleiding geven,
want wie een keer voor het voetlicht
staat, moet spelen, wat er ook gebeurt!
Het is maar een geluk, dat het publiek
veel dingen niet merkt of hoort, anders
zonden die kleine catastrophen nog veel
vaker voorkomen, dat een tooneelspeler
doodeenvoudig van het tooneel afloopt, om
dat hij niet weet, wat hij verder zeggen
moet.
De dokter kan hier in het geheel niet
helpen. De moderne psychotherapie pro
beert door suggestie wel een beetje hulp te
verschaffen, en af en toe helpt het ook. Ook
de gebruikelijke zenuwstillende middeltjes,
zooals valeriaan en dergelijke, zijn natuur
lijk zeer nuttig, minder door hun onmiddol
lijke uitwerking, dan wel door het feit,
dat zij den tooneelspeler een zekere, in
nerlijke zekerheid geven, dat hij tegen plan
kenkoorts gevrijwaard is.
Maar wanneer het stilte-signaal
weerklinkt, waaneer de camera
man wil beginnen te draaien en de
oogen van den regisseur vol aan-
dacht op den filmspeler rusten, dan
vallen al deze middeltjes gemakke
lijk in het niet, en de oude, gevrees
de plankenkoorts sluit den mond
en bindt als het ware de armen
en becnen vast.
De vriendelijke collega's.
Het crgsle voor de slachtoffers is echter
nog, dat de plankenkoorts tot een soort
ziekte behoort, welke niemand ernstig opvat
Het is eigenlijk een zeer komische toe
stand tenminste voor de anderen. Een
toestand, waarnaar iedereen met een verge
noegd lachen kijkt, ook al staat het slacht
offer duizend angsten uit. Wanneer de be
minnelijke collega's ontdekt hebben, dat ie
mand gemakkelijk plankenkoorts krijgt, dan
is er steeds wel iemand te vinden, die nog
.luist vlak voor de opname een of andere
vreeselijke geschiedenis over de treurige
gevolgen weet te vertellen, die eens voor
gekomen zijn, toen iemand anders ook
plankenkoorts had. Gewoonlijk is de onge
lukkige tooneelspeler dan al verloren, en
op het oogenblik, dat hij voor de lens van
de caméra staat, kan hij er geen woord uit
brengen, en staan de zweetdruppels' hem
op het voorhoofd.
Het verwekken van zekerheids-
illusies.
Veteranen in de tooneelspelerskunst heb
ben hun eigen huis- tuin- en keukenmiddel-
tjes. Gewoonlijk is het een slok cognac, ©en
massa zweren bij champagne, maar dat is
al meer voor de sterren. Weer andere -vol
gen merkwaardige ceremonieën en gebrui
ken, die ontleend zijn aan het bijgeloof der
tooneelspelers. Men kan daarbij de leukste
gevallen beleven, maar ook moeilijke taken
krijgen om op te lossen: bijvoorbeeld, in
twintig stappen naar het atelier gaan, of,
tegen geen een wand stooten, of een be
paalden arbeider tegen komen, en zoo
voorts. Het klinkt zeer belachelijk, maar in
derdaad helpt het vaak een beetje, omdat
men daardoor een soort zekerheids-illusie
krijgt, dat het lot gunstig tenopzichte van
iemand gestemd is. Dit bijgeloof is oer-oud
en zal juist uit het leven der kunstenaars
niet zoo gemakkelijk te verbannen zijn.
Het is eigenlijk ook niet van zoo veel
belang met wat voor soort middelen men
zich kalmeert. Hoofdzaak is, dat men mees-
er _°yer zich zelf is, wanneer de opname
egint. En omdat de plankenkoorts een ge
heimzinnige, ondoorgrondelijke zaak is,
mag men haar ook met duistere middelen
bestrijden.
Een nieuw onderwerp voor een
wereldconferentie.
Door hgt feit, dat de walvischvloten van
jaar tot jaar beter ontwikkeld en grooter
worden, is de walvisch tenslotte het slacht
offer van een massaslachting geworden. Het
gevaar van uitsterven is dan ook in het ge
heel niet uitgesloten. Reeds in het 1930
1931 werden er 40.000 walvisschen gedood,
wat natuurlijk een overproductie tot gevolg,
had. Terwijl de behoefte aan traan 450.000
ton bedraagt, werd er 600.000 ton gewonnen
Thans is deze kwestie het middelpunt van
een internationale conferentie te Londen,
waaraan elf naties deelnemen.
De conferentie streeft derhalve naar een
overeenkomst tusschen de vertegenwoordig
de naties over een beperking van de wal-
vischvangst. Verder wenscht men aan de
walvischindustrie een meer economische
basis te verleenen.
Vooral Noorwegen en Engeland, die nog
slechts weinige jaren geleden met hun ge
weldige expedities van 14, resp. 12 vloten de
arctis zoowel als de ant-arctis beheerschten,
hebben de bovengeschetste ontwikkeling
met bezorgdheid gadegeslagen. Want in den
laatsten tijd hebben twee andere groote mo
gendheden van het principe van de vrijheid
der zeeën gebruik gemaakt en eveneens
enorme walvischvloten uitgerust. Terwijl
intusschen Duitschland de uitnoodiging tot
deelname aan deze conferentie heeft aange
nomen, is Japan thuis gebleven met de ver
klaring, dat het eerst dan een overeenkomst
tot beperking van de walvischvangst wil
sluiten, wanneer het een even groote wal-
vischvloot als Noorwegen of Engeland be
zit. Ook Amerika, dat hooge invoerrechten
op den import van walvischtraan heft, wil
zijn behoefte in de toekomst zoo veel moge
lijk zelf dekken.
Deskundigen zijn intusschen Van meening,
dat, ook al zou er een overeenkomst tus
schen de hier vertegenwoordigde naties be
reikt worden, het lot van de walvisch bin
nen afzienbaren tijd bezegeld zal zijn, in
dien niet de buiten de conferentie staande
landen er toe besluiten, hun concurrentie
strijd te staken. Slechts een algemeen®
overeenkomst zou de walvisch voor het
uitsterven kunnen behoeden.
De landen bakkeleien,
Per leger en per vloot,
Zij schieten en zij snij en
Eikaars bewoners dood.
Doch d' aandacht der regeerders
Wordt even afgeleid,
Door koene Pool-beheerders,
Met hun specialen strijd.
Het zijn hier geen kolonies.
Waarom men zwaarden wet,
Doch slechts de walvischtronies,
Mooi glimmend van het vet!
Noorweeg' en Eng'land vingen
Er nog het meeste van,
Doch zien zich nu verdringen,
Door Duitschland en Japan!
En zóóveel visschen sneven,
In 't nat van Noord en Zuid.
Dat straks slechts wordt gekeven*
Om een verdwenen buit!
Men zal ter conferentie,
In Londen zich verstaan,
De walvisch pleit clementie,
En laateen levertraan!
LIS
