President
Roosevelt
Zes getrouwen
Posttarieven op vooiooilogscli peil
Eén groote familie op het
Witte Huis
Drie gouden sleutels
PETIAN
en zijn
De Zwaarste Werker
van Amerika
Roosevelt schrijft graag brie
ven.. Gezellig thee-uurtje na
afloop van de dagtaak.
Men noemt Roosevelt te Washington „den
zwaarsten werker van de natie''. Een be
zoek aan zijn privé-bureau versterkt de
meening, dat deze uitspraak niet ongegrond
is. Wij meenen geen afbreuk te doen aan
de grootte van Roosevelt's arbeidsprestatie
als wij eraan toevoegen: deze ontzaglijke
massa werk kan Roosevelt slechts verzetten
omdat: hij bijgestaan wordt door zes getrou
wen, die reeds vele jaren lang ten nauwste
.verbonden zijn met zijn werk en ook met
zijn particuliere leven.
De dame, die dagelijks 5000 brie
ven leest.
Roosevelt is waarschijnlijk wel de man
met de grootste particuliere corresponden
tie 5000 persoonlijke brieven worden da
gelijks in doorsnede aan zijn bureau be
zorgd. De vrouw, die door Roosevelt werd
uitverkoren, in dezen onoverkomelijk lijken-
den stortvloed van correspondentie orde te
scheppen, is Miss Le Hand en voor zoo
ver het de post betreft, is zij dan ook in
den waren zin van het woord de rechter
hand van den President.
In de kanselarij worden de brieven alvast
vluchtig doorgekeken en gesorteerd, maai
dan brengt een bode den heele berg corres
pondentie naar Miss Le Ilar^d en zij is het
die beslist, welke brieven den President per
soonlijk zullen worden voorgelegd en welke
door de afdeelingen zullen worden beant
woord.
Roosevelt is altijd een groot brief
schrijver geweest en nooit is een
brief van zijn hand „cliché", inte
gendeel, een brief die zijn handtee-
koning draagt, is ook werkelijk al
tijd door hem persoonlijk gesteld en
doordacht. Lang voordat hij* presi
dent was, onderhield Roosevelt reeds
een drukke briefwisseling met hon
derden menschen en het is zeker
niet in de laatste plaats hieraan te
danken, dat hij altijd zoo goed als
geen ander op de hoogte is van de
ware stemming in het land.
Hij acht deze briefwisseling van zoo groo
te beteekenis, dat hij zijn Zaterdagavond in
den regel geheel vrij houdt voor het afdoen
van zijn particuliere correspondentie.
Pat McKenna chef van ontvangst.
Zooals Miss Le Hand de brieven .beoor
deelt, beoordeelt Pat McKenna de bezoekers.
Zijn taak is het, den stroom van bezoekers
die dagelijks den President „dringend en
beslist persoonlijk" wenschen te spreken, tot
kalmte te brengen, en deze menschen te
vreden te stellen. Voorzeker geen lichte
taak! Uit alle staten van Amerika, uit alle
lagen der samenleving stroomen zij hier bij
een, ieder meent evenveel recht te hebben
en ieder houdt zijn aangelegenheid voor de
meest belangrijke.
Mr. McKenna moet aan eiken bezoeker
zijn volle aandacht schenken en toch mag
hij nooit het „uurplan" van den President
in de war sturen. Het ergst is het natuur
lijk, als de President, zooals dat op „groote
dagendikwijls het geval is, in 24 of soms
ook wel 48 uur geen enkel bezoek ontvangt.
Maar ook op gewone dagen is er evenvee)
beslistheid als handigheid en beminneP/k-
heid voor noodig, om een groot aanfctf be
zoekers te verwijzen naar de insta.-ities, die
met de afdoening van de betreffende aange
legenheid belast zijn.
„Kalmeeringspil" voor journa
listen.
Maar wat zijn „gewone stervelingen" nog,
vergeleken bij de raaiheid en weetgierigheid
van een schaar Amerikaansche reporters!
Mr. Early is rfe man, die dag aan dag aan
den stormloop van de pers bloot staat. El-
ken morgen ontvangt hij de persvertegen
woordigers in het Witte Huis om hen mede
te deelcn, wat de President dien dag denkt
te doen en eventueel ook om bepaalde re-
gecriagsmaatregelen meer uitvoerig te be
spreken Bij dit werk dat hij zelf als „trouble
shóoter" aanduidt een woord, dat men
niet zooiets als „kalmeeringspil" zou kun
nen vertalen komt het Mr. Stephen Early
'natuurlijk uitmuntend te stade, dat hij zeil
jaren lang een journalist van is geweest.
De „genera] instruction" van de pers
heeft Roosevelt zich echter zelf voorbehou
den; gewoonlijk ontvangt hij Dinsdags en
Vrijdags de journalisten, die in het Witte
Huis „bivakkeerenom de loopende kwes
ties met hen te bespreken en zijn wenschen
uiteen te zetten.
De man aan de telefoon.
Rudolph Forster is de man, die den ge-
heelen technischen en huishoudelijken
dienst van het Witte Huis beheert. Hij is
de baas over de 162 secretarissen, boden en
stenografen van het Huis en tegelijk is hij
de officieele „schakel" met de andere re-
geeringsinstanties. Naast de hier genoemde
vormen nog twee mannen den laatsten hin
derpaal, dien de bezoeker voor een onder
houd onder vier oogen met den President
heeft te overwinnen. Het zijn Marvin Mc
Intyre, de „man aan de telefoon", die alle
voor den President bestemde gesprekken
eerst aanneemt en pas daarna, als hij het
noodig oordeelt, doorverbindt ook spreekt
hij met de wachtenden in de anti-chambre,
geeft den anderen „privé-secretarissen" wen
schen en opdrachten van den President
door, is dus in één wöord een van de velen,
die ervoor zorgen, dat in de omgeving van
den President alles „op rolletjes" gaat,
en verder sinds eenigen tijd ook de jonge
James Roosevelt, de zoon van den Presi
dent, die de werkkracht en de charme van
zijn vader geëerfd heeft. Hij licht zijn vader
in over alles wat deze wenscht te weten, hij
wint „privé" informaties in, knoopt „parti
culiere" betrekkingen aan, maar juist om
dat hij niet als officieel persoon optreedt, is
zijn werk voor den President dikwijls juist
van zoo groote beteekenis.
DE DRIE MUSKETIERS
285. DE REIS VAN DEN KONING.
Eerst toen leerde d'Artagnan den dienst
op waarde schatten, dien de kardinaal hem
opgedragen had toen hij hem bij de muske
tiers plaatste.
Aramis had hem immers door zijn ken
nissen in Tours de toestemming der ko
ningin verschaft mevr. Bonacieux uit het
klooster te Bethune te laten verwijderen.
Maar deze toestemming had niet veel te
beteekenen, zoolang hij in het leger van
La Roebelle lag. De kennis, welke Aramis
aan een onbeduidende linnenverkoopster
had, die de koningin zelfs haar zuster noem
de, was natuurlijk de bron van veel vroolijk
heid. Toen Aramis echter verklaarde, dat
hij zijn nicht niet meer met bemiddelings
opdrachten zou belasten, als men niet met
deze domme grappen ophield, spraken de
musketiers niet meer over Marie Michon.
De kardinaal begeleidde den koning tij
dens den rit, doch nam reeds in Mauze af
scheid van hem.
Toen het gezelschap in Parijs was aan
gekomen, bracht de koning De Treville zijn
dank over en gelastte hij hem de muske
tiers vier dagen verlof te geven.
285. D'ARTAGNAN'S BOOZE GEEST.
De vier vrienden behoorden bij de eersten
die verlof kregen en begaven zich zonder
verwijl naar Bethune. 's Avonds stegen ze
voor de herberg in Arras af en waren
juist van plan een glas wijn te drinken,
toen een ruiter het plein voor het post
kantoor verliet, waar hij van paard gewis
seld had. OfscfTöon het in Augustus was,
was de man in een groote cape gehuld,
Toen de wind onder dqn mantel blies èn
op den koop toe den hoed van den ruiter
nog had doen afwaaien, verbleekte d'Ar
tagnan en liet het glas uit zijn hand val
len.
Het volgende oogenblik was hij al naar
buiten gestormd op het trappenbalcon,
Maar zijn vrienden trokken hem weer naar
binnen.
„Voor den drommel, waarom heb je
zoo'n haast?" riep Athos.
„Dat was die kerel" riep d'Artagnan,
bleek van toorn, terwijl hem van opwinding
het zweet op het voorhoofd parelde.
„Wat voor een kerel"? vroeg Athos.
Mr. Roosevelts schemeruurtje.
Deze zes en hun „chef" zijn echter veel
meer dan een van de grootste en best funó-
tionneerende ambtelijke machinerieën der
wereld zij zijn in den loop der jaren tot
één groote familie samengegroeid. Hun sa
menwerking dateert van het jaar 1920, toen
Miss Le Hand secretaresse bij „een zekere
mr. Roosevelt" werd en evenals zij, zijn ook
de mannen Rooseveltsmedewerkers, ge
weest, lang voordat liij zijn tegenwoordige
hooge ambt bekleedde.
En deze vriendschapsbanden, die er tus-
schen den President en zijn staf van mede
werkers, zoowel als tusschen deze laatsten
onderling,, bestaat, zijn eerder nog hechter
geworden, sinds Roosevelt zijn intrek in het
Witte Huis nam. Als het werk het toelaat,
verzamelt Roosevelt 's middags om 5 uur
zijn kring van medewerkers om zich heen
en onder het genot van een kop thee bren
gen zij dan gezamenlijk het schemeruurtje
door. Daar zijn ze allen present: „Missy"
tMiss Le Hand) en „Mac", en „Steve" en
„James"-.cmmeestal ontbreekt ook de ware
meesteres van het Witte Huis niet de
echtgenoote van den President, die niet al
leen de onafscheidelijke medewerkster van
den President, maar van diens heelen staf
is geworden.
De nieuwe tarieven.
Zooals wij Zaterdag reeds meldden zullen
met ingang van 1 September a.s. de post-
tarieven worden verlaagd. Het porto voor
brieven zal dan 5 cent dat voor briefkaar
ten 4 cent bedragen.
Over dit belangrijke besluit der P.T.T.
vernemen wij nader:
Bij de aankondiging der tariefsverlagin
gen in Februari van dit jaar voor binnen-
landsche telegrammen en interlocale ge
sprekken over korte afstanden is er reeds
op gewezen dat de bedrijfsleiding van P.T.
T. er naar streefde om, zoodra de omstan
digheden daarvoor gunstig zouden zijn,
ook het binnenlandsche briefport te verla
gen.
Be P.T.T.-dienst zal hiermede de
binnenlandsche tarieven voor post,
teler/raaf en telefoon weder op voor-
oorlogschen grondslag hebben ge
steld, t.w.:
Een binnenlandsch telegram (10
woorden): een kwartje.
Een telefoongesprek tot 15 km.):
een dubbeltje.
Een brief (tot en met 20 gram):
een stuiver.
Hieronder volgt een overzicht der nieu
we tarieven:
A. BINNENLAND.
Brieven tot en met 20 gram 5 cent, bo
ven 20 t./m. 200 gram 10 cent, boven 200
t./m. 500 gram 15 cent, boven 500 t./m. 1000
gram 20 cent, boven 1000 t./m. 1500 gram
25 cent, boven 1500 t../m. 2000 gram 30 cent.
Briefkaarten: 4 cent.
Gedrukte stukken: tot en met 500 gram
VA cent voor elke 50 gram of gedeelte
daarvan, boven 500 t./m. 750 gram 17 A
cent, boven 750 t./m. 1000 gram 20 cent, en
voorts voor elke 500 gram of gedeelte daar
van 5 cent meer.
Voor spoedbehandeling t./m. 50 gram 2
cent, voor drukwerken boven 50 gram ver
valt de mogelijkheid tot spoedbehandeling.
Monsters: 3 cent voor elke 100 gram of
gedeelte daarvan.
B. LOCAAL VERKEER.
Brieven boven 20 t./m. 100 gram 6 eent,
boven 100 gram interlocaal tarief.
C. NEDERLANDSCH-INDIë (Alleen land
mail en zeepost.)
Postbladen 5 cent, briefkaarten 4 cent,
Monsters 3 cent voor elke 100 gram of ge
deelte daarvan.
D. SURINAME EN CURACAO.
Brieven 5 cent voor elke 20 gram of ge
deelte daarvan, postbladen 5 cent, brief
kaarten 4 cent. Monsters 3 cent voor elke
100 gram of gedeelte daarvan.
E. BELGIë EN DUITSCHLAND.
(Grensverkeer).
Brieven 5 cent voor elke 20 gram of ge
deelte daarvan, briefkaarten 4 cent.
FEUILLETON.
DOOR;
Na een paar uren durfden zij' zelfs een poos rust te nemen, om een
stuk van. het keiharde en uitgedroogde brood te eten en een flinke slok
water te* nemen. De maan ging vóór hen onder, en de zon kwam achter
hen we/er op. Plotseling lag het rijke Braziliaansche koffieland in den
ochtendgloed vóór hen.
„Hé, hé", zei Joajo, ,,en strekte zich behaaglijk uit in het zonnetje.
Ik g.eloof, dat we nu een slaapje kunnen doen. Wij zijn nu ver genoeg
uit de.: buurt, om nog te worden achterhaald. Zij hebben anderen te
zoeken dan ons".
En, meteen viel hij in een gerusten slaap. Maar Gongaio bleef liggen,
zonder een oog dicht te doen. Een overweldigend gevoel van geluk
beving hem. om de vrijheid, die hij had herkregen. Kauwend op een
grassprietje keek hi^naar het oneindige land, dat voor hem lag. Hij
gevc/elde zich. als ging hij het veroveren. „Vrij ben ik", juichte het in
hem^ „nooit meer zal ik een slaaf zijn". Langzamerhand vergleden zijn
geddchten, en viel ook hij in een diepen en gezonden slaap.
JÓajo wekte hem, en na een stevig ontbijt van geschimmeld brood
trokjeen zij verder, vroolijk wuivend tegen de arbeiders in de tuinen.
Teg en den avond bereikten zij het stadje Jundialy. „Ziezoo zei Joajo,
„nu gaan wij een hotel zoeken. Ik wil wel weer eens in een behoorlijk
bed slapen".
..■Waar wil je dat bed van betalen?" vroeg Gongaio gemelijk, die
juis.t bij zich zelf had overwogen hoe heerlijk het zou zijn, de leden
weer eens uit te strekken op een zachte matras.
t.Van mijn spaarduitjes" antwoordde de ander opgewekt, „een goed
toerist gaat nooit op weg zonder een behoorlijke reiskas
„We hebben nog al flink verdiend op die ellendige plantage
'„Onze oppasser kreeg een behoorlijk loon. En omdat hij er toch
niets meer aan had, toen ze hem daar voor in de loods hadden neer
gelegd, heb ik zijn beurs maar meegenomen, tegelijk met de pistolen".
Gongaio rilde even om de koelbloedigheid van zijn metgezel.
Het is maar goed, dat hij mijn vriend is, dacht hij, ik geloof niet dat
hij erg veel gewetensbezwaren heeft.
Maar ze stapten dan toch maar den herberg in, bestelden een goed
maal, met rijkelijke wijn. en een behoorlijke kamer. Den volgenden
ochtend gingen zij naar den barbier, die hen ontdeed van hun baarden,
die een fantastische lengte hadden bereikt. Verjongd liepen zij het
stadje door, tot zij kwamen aan den oever van de Tielé, die uitstroomt
in de Parana. Een scheepje lag zeilklaar op stroom.
„Waar ga je heen, schipper?" schreeuwde Joajo.
„Naar Hapura".
„Waar ligt die negorij?"
„Aan de Parana!"
„Hoeveel is de vracht?"
„Veertig milreis tot Hapura".
„Kan je twee passagiers gebruiken?"
„Kom maar aan boord".
En zoo stegen de zwervers aan boord van het goede schip „Dolores".
dat hen zou brengen naar Hapura aan de Parana. Zeven dagen en
zeven nachten voeren zij langs de Tieté, die allengs breeder werd,
naarmate meer zijriviertjes haar water toevoerden. Bij elk plaatsje, bij
elke Indiaansche nederzetting legde het scheepje aan; dan werden
koffie ingeladen, en huiden, en lijnzaad en cacao. De schipper kende
allen, die woonden langs den waterkant, en hij was gul met zijn kwink
slagen. Het was vredig reizen zoo over die gladde rivier, waar het
scheepje traag, maar gestadig afdreef naar de uitmonding in de
vorstelijke Parana.
Zij werden dik, Joajo en Gongaio van de goede soepjes, die de
schipper met eigen hand bereidde, en van de schapebouten, die hij
zoo fijn met uien en knoflook in rijkelijk vet gaar zudderde.
„Wij leven als prinsen", zuchtte Joajo, die achterover lag op het
dek. en met zijn oogen knipperde tegen de zonnestralen, „ik wil
schipper worden op deze plezierige rivier. Hé schipper, heb je geen
compagnon noodig?"
Maar de schipper had het te druk met zijn schapeboutje om te ant
woorden, die knipoogde maar; dat kon alles beteekenen.
Na een week kwamen zij in Hapura, en van hun laatste geld feest
ten zij den schipper in de vele kroegen langs den waterkant, tot zij alle
drie op de straat in slaap rolden, en den volgenden ochtend onder het
geschreeuw van de straatjongens door een deftigen Indiaanschen
diender werden gewekt, en danig uitgefoeterd. Toen namen zij voor
de honderdste maal afscheid, en ieder ging zijns weegs: de schipper
weer naar zijn zaken met de walleklanten, de beide vluchtelingen, die
nu welgedane toeristen leken in hun lompen, op zoek naar een middel
van bestaan.
IV.
Zij vonden gemakkelijk werk in dat gastvrije stadje Hapura in de
binnenlanden van Brazilië. En waren altijd wel schepen te lossen en
te laden, die de majestueuze Parana bevoeren van la Plata tot Minas
Geraes.
Zij namen hun intrek in het kleine kroegje aan de rivier waar het
uithangbord met den gouden eenhoorn uithing en na een paar weken
beschouwden de herbergier Runo en zijn dikke schommel van een
vrouw Luisa hen als hun eigen zoons. Den ganschen dag rolden zij
de tonnen in de kelders en stapelden zij de balen in de pakhuizen, en
's-avonds zaten zij rustig achter hun kruik wijn op de bank voor het
huis aan de rivier. Dat was een ander bestaan dan het slavenleven op
de plantage bij Santos. Gongaio vooral voelde zich hier thuis, alsof
hij in Hapura was geboren. Hij wierp steelsche blikken naar het zes
tienjarige dochtertje van de buren, de slanke Juanita. En op een avond,
toen zij alleen wegtrippelde, en hem over haar schouder toelachte, sloop
hij haar achterna. Waar het stadje eindigde en de Parana zich ver
loor in de avondnevels haalde hij haar in, en kuste haar, en kuste haar.
Zij stribbelde tegen en lachte, maar hij nam haar in zijn armen, en
zoende haar oogen en haar wangen en haar mond.
Gearmd en fluisterend keerden zij langs den verlaten weg terug, en
spraken af voor den volgenden avond.
(Wordt vervolgd.)-
