De Brabantsche Briet
van
Het verboden
grondgebied
door Dennis Wheatley
Ulvenhout, 2 Sept
1937.
Amico,
Ge mot nog gin
kompleet verslag
verwachten van 't
feest, want we zit
ten er nog temid
den in.
Enkele dingskes
kan 'k oe alvast
wel vertellen in
deuzen brief. En
dan mot ik begin
nen mee oe te zeg
gen, dat den kleinen Dré z'n taart veur z'n
Moeke glorieus verdiend hee!
Ge weet, uit m'n veurige schrijven, hoe den
Fielp, die als Veurzitter van den feestcomiteit
,,'t lint deurknipte" Zaterdagmiddag, mee den
kleinen Dré 'n afspraakske had gemaakt, om
na den Fielp z'nen openingsspiets 'nen roffel
te slaan om koud van te worden!
Sodepetat, wat hee 't jong z'n best gedaan!
Den Fielp trouwens ook. Maar dat leste, dat
wisten we van te veuren!
Als den Fielp eenmaal onder zijnen „oogen
oed" staat, dan is er, als ie spietsen gaat, gin
houwen meer aan!
Hij had 't me veuruit gezeed: „Dré," zee-tie:
„ik ouw 'n haanspraak dat de tranen in d'r
hoogen schieten!"
Hij had z'n eigen er dan ook zurgvuldig op
veurbereid. Want als ik verlejen week Vrijdag
avond nog efkens bij 'm thuis kwam, den
rand van m'nen hoogen hoed was veul kaal ge
worden en den Fielp weet op zulke dingen wel
raad, (hij hee daar 'n zwart smeersel veur,
dat nie afgeeft in den regen; ge mot ieverans
aan denken!) dan zee z'n vrouw, mee 'n smal
lachkuiltje langs d'ren mond: „hij is in de bak
kerij, Dré."
,,'k Hoor 't, Kee. Hee-t-ie ruzie?"
„Ga maar 's kijken."
En als ik in de bakkerij stapte, amico, dan
stond den Fielp in z'n witte bakkerspak, op
den omgekeerden trog, mee den hoogen hoed in
z'n handen tespietsen, teugen den mus-
terdhoop, dat z-veet over z'nen kop liep.
Net als ik -binr.cn kwam, brulde-n-ie: „Hul-
venout mot hekselsior!"
En hij zwaaide toen mee z'nen hoogen hoed,
dat er de pampieren uitdwerlden.
Ik bukte me rap om ze op te rapen, want ik
was toch wel nuuwsgierig naar wat ie in z'nen
hoogen hoed te verbergen had; maar ik kost er
weinig wijs uit worden.
„Da's dus fout," zee den Fielp ineens mee
'n veul andere, kleinere stem.
„Watte, Fielp?"
„Dieën zwaai mee m'nen oogen oed. Ik ben
den hopeningsspiets haan 't ripteeren en deus
vellen pampier zijn losse haanteekeningen, die
'k in den oed stop, snapte?"
„AahSjuust!"
„Ik mot dus bij „Hulvenout mot hekselsior",
'nen anderen geste maken. Wittewa? Ik zal
m'n and mee den oed recht veuruit ouwen en
dan steek ik m'nen handeren knust in
d'hoogte."
Meteen stompte-n-ie 'n gat in de locht, dat
z'n spieren tekort wierden. „Aauw!" kwek-
te-n-ie.
„Nou, luister, Dré. 'k Begin hopnuuw!"
Ik luisterde. Na tien minuten ging 'k 'n
bietje makkerlijker staan. Na weer tien minu
ten ging ik er bij zitten. Toen na 'n kwartier
ben 'k verom naar huis gegaan en heb ik eigens
m'nen hoogen hoed maar 'n streek gegeven.
Mee 'n puntje schoensmeer, in de hoop van
droog weer tijdens de officieele opening.
Maar om dan weer op den kleinen Dré terug
te komen, ge verstaat, wat ie fel was op die
taart! Want den anderen dag zouwen z'n
Vader en z'n Moeder hier komen en nou zou
ie zoo, geren z'n Moeke verwelkomen mee 'n
prachtige reuzetaart, waarop mee sierlijke
krullen gespoten stond, datwel dat Ulven
hout 650 jaren bestaat! Wiedes!
Dus wat dee 't jonk z'n best!
Als den Burgemeester en den Pastoor ge
sproken hadden, de poort van 't Feest al op
'n kier hadden gezet, dan kwam den Fielp naar
veuren, om de poorten wagenwijd open te trap
pen!
Hij stroopte 'n bietje de mouwen van znen
gekleeden jas op, overzag „zijn" troepen mee
'n blakend, welwillend gezicht en begon!
Eerst vergat ie z'nen hoogen hoed af te zetten
eh 'k stond al duuzend angsten uit. Want
niewaar z'n aanteekeningenEindelijk
viel z'n oog op mij, ik wees naar z'nen hoed en
ja! Hij begreep! Rap nam ie 'm af en toen
toen bleef er 'n velleke pampier sjuust op
z'nen kalen kop liggen
Och amico, hoe is dat?
Op 'n officieele bijeenkomst hóórt 'n „onge-
lukske". En dat valt altij déAr, waar op „alles"
gerekend was!
D'n Fielp had te véul geripteerd! Maar 't
liep goed af. De burgemeesters (van de om
liggende stejen en durpen van Ulvenhout!)
kosten deus grapke goed waapdeeren, iedereen
docht dat den Fielp ging goochelen; dat er ook
'n konijntje uit den hoed zou komen! En ter
wijl ze daar allemaal op stonden te wachten,
stak d'n Fielp z'nen spiets af, mee 't pampier-
ke op z'n hoofd.
Op 'n moment, als ie efkens haperde, dan
vulde-n-ie deus hapering aan, mee 'n geest
driftig: „en daarom dames en eeren, ik zeg 't
haltij en zal 't blijven zeggen: Hulvenout mot
hekselsior!"
En toen keek ie efkens rond, of ie zeggen
wou: „Nou?!" Wat moesten we doen...?
Hah! Den kleinen Dré had ginnen twijfel!
N'en prachtigen roffel ratelde deur de stilte!
Den dirigent van de muziek, die veurop stond,
schrok efkens, maar toen den Fielp gelukzalig
knikte hij had op deuzen oogenblik den klei
nen Dré wel kunnen opfrèten begosten wij
allemaal te klappen.
Dré III stond er mee 'n strak en gespannen
gezicht bij. Docht almaar om de taart veur z'n
Moeke! „Jaah!" zoo ging den Fielp deur:
„HuivenhoutEn wij riepen: „mot heksel
sior!!"
Dré III roffelde weer veur z'n taart! Den
dirigent ging naar 'm toe, fluisterde iets aan
z'n oor, maar Dré III tikte mee z'nen trom
melstok teugen z'n veurhoofd en den Fielp,
wien 't nie ontgaan was, beloofde mee z'n
oogen den Dré twéé taarten!
Hij ging verder. Schilderde de honverwinlijke
bezwaren in den haanvang van de veurberei-
dings, maardames en eeren, moeilijkedens
zijn er halieen maar, om hoverwonnen te wor-
ren. En zoo staan we dan nau haan 't begin
van 't feest, waarop ik jullie hallegaar arteljjk
welkom iet!
Dré III vond toen dat ge veur twee taarten
best 'n etra-roffeltje kost geven en verbeten
gif ie 'm van jetje!
Den Fielp wreef mee z'n hand 'n bietje lach
weg, van z'nen gloriënden kop, 't pampic- ke
dwerlde neer, hij ving 't enhad 't niemeer
noodig! Den spiets liep vaneigens!
En als ie nie liep, nou dan waren er „H.
m. H." nog èn den kleinen Dré!
't Wierd één van den Fielp z'n grootste ora
torische successen en hij hee me al gezeed:
„Dré, als ik er in den Raad haltij da keareltje,
jouw kleinzeuntje bij ad, dan aalde-n-ik er halle
suudsibies deur veur honze vereenigingen!"
Dré III kréég twee taarten (een veur z'n
opoe ook) en 'n handvol feestsigaren! En den
Fielp hee 't 'm gezeed, dat 't zondeveurgod zou
zijn als ie de trom in den steek zou laten veur
't clarinet! Maar de muzikale opvoeding van
m'n baaske is van later zurg: nó. de feesten.
Deuze dagen trommelt ie en hij zit sjuust in de
muziekkiosk, of ie nooit anders gewend was!
Z'n ouwers zijn Zondag van d'eene verras
sing in d'andere gevallen. Ze hadden 'm in
langen nie gezien en als ie Zondagmorgen aan
de statie stond, parmantig mee de sjees en
mee Bles (ge weet: ik mocht nie mee van
'm!) dan dan wisten ze nie wat ze zagen,
vertelde Wieske me later. Bruin als 'nen
kastanje, gezond en krachtig als 'n jong
peerd, 'nen halven kop gegroeid weer en in de
lange broek van z'n zwarte, Ulvenhoutsche,
Zondagsche pak, was 't 'nen jongen boer om
van te droomen, vond Wieske.
En als ie z'r Moeke, 't dingske weegt efkens
120 pond, licht als 'n veerke had opgepakt,
gekust en in de sjees gezet, dan had m'nen
zeun Dré III, mee 'nen open mond staan kij
ken naar deuzen jongen reus, die... dan toch
maar zijnen jongen was!
Tien keer hee-t-ie me gevraagd g'ad: „Va
der, wat hebt ge toch mee 'm uitgevoerd?"
en tien keeren, amico, heb ik m'n oogen wijd
opengetrokken, of ik nie wist wat ie bedoelde
en alle tien die keeren heb ik m'nen heimeltj-
ken trota voelen schroeien in m'n borst.
Thuisgekomen spande-n-ie vóór ie binnen
kwam, eerst Bles uit, hing 't tuig in den stal,
ree de sjees mee z'n krachtige ermen op 'r
plek en onderwijle stonden Dré II en Wieske,
deur 't vitragegordijntje maar stillekes te kij
ken naar dieën zelfbewusten, krachtigen, jon
gen boer, die hier gedijd als kool. En toen,
hij klapte mee z'n tong, Bles ging in draf,
Dré III slingerde z'n eigen op den glanzenden,
golvenden peerdenrug en hij brocht 'm, mee
'nen sprong over den sloot, in de velden.
Wieske lachte mee twee groote tranen in
d'r oogen van geluk! D'r mondeke beefde.
„Vader", simde ze: „u had gelijk, hoor! Hij
hoort hier, m'n jongen!" En m'nen zeun kneep
de velden in. Toen sloeg ie me op m'nen schou-
z'n lippen dicht en keek straf in gedachten
wer! Hij „nam" z'n verlies, op deuzen oogen
blik. 't Verlies, dat zijnen oudsten zeun, veur-
bestemd de trots van de familie te worden,
(tafik van veul oudste kinders, ocherm), dat
zijnen oudste nie als minister, minstens als
doctor, allerminst als advocaat zou schitteren,
allerminst als chef-de-bureau met of zonder
uniform, maat dat ie, op z'n vijftiende jaar
al, uitblonk als boer! Als... kearel! Die 't in
vastberadenheid en kracht, fier kost opnemen
teugen tien stadsche melkmuilen mee uile-
brillen, gefriseerde krullekes, bevende, witte
handjes en 'n altij vager wordend „minister
schap".
Trui had sjuust den koffie geschonken, als
den kleinen Dré weer binnenkwam, trotsch
nou! mee z'n kolossale taart! „Asteblief,
Moeke, veur jou!"
Hij spreekt bekans al zuiver Brabantsch,
amico, en Wieske luistert daarnaar mee 'r.
weemoedgi lachske. Och ja heuren jnogen
is gelukkig, is gezond, kortom: is op z'n plek,
maar hij groeit zoo erg wijd van z'n Moeder
af...! 't Veugeltje is uit den nest... en brave
Moederkens wennen daar nooit aan, al wordt
den zeun vijftig jaren!
„Zeg, Opa, ik heb daarsjuust maar teugen
den Blaauwe gezeed, dat wij nie komen schie
ten, van den mergen."
Wieske: „Is die groote taart voor mij,
Dréke? Kom hier, da'k je 'r eens ferm voor
zoen. Die zullen we 'ns fijn opsmullen bij
Opoe's lekkere koffie!"
Trui: „Neeë, Wieske, z'n bedoeling is, da
ge'm mee naar huis nimt, meske. Ik heb er
ók zoo een van 'm gekregen!"
Dré II „En is ie al lid van jouw schut
terij, vader?"
Ik: „Vaneigens, ee, vaneigens! Mee 'n ge
middelde van 46 punten in énen heul!"
Wieske „Je moet niet zooveul geld uit
geven, Dréke! Zulke reuzetaarten...!"
Dré III: ,,'k Heb ze verdiend!"
Wieske: „Waarmee?"
Trui: „Mee de muziek!"
Dré II „Muziek Hij kent gin noot, zoo
groot as 'n koei!"
Ik: „Zou oe meevallen, manneke! Hij is
wérkend lid van d' Hermonie!"
Dré II „Hèèè
Ik: „Tweede clarinet en tamboer!"
Trui: „Nou, santjes, kinders! Guilie laat
oewen koffie koud worden, ben 'k bang."
M'nen zeun slurpte van z'n koffie en keek
over 't randje van z'n kom aandachtig naar
z'nen jongen, die dicht bij z'n Moeke zat en
heur over 't blonde kopke streek. „Moeke",
zee Dré III: „wat hedde toch schoon haar!
As ik 'n meske zoek, mot ze op jou lijken!"
Wieske kreeg 'n kleur. Dré II knipperde
mee z'n oogen, ik schoot in den lach en Trui...
wel, die vond 't fijn!
Amico, ik kan natuurlijk niet heel dieën dag
gaan opschrijven, hoe geren ik 't doen zou!
Maar 's avonds, als we naar 't feest gingen
mee z'n allen, Trui en ik mee Wieske en den
Dré 'n gezellig tafeltje hadden, mee den Fielp,
meneer pastoor en boer Broks, een van onze
raadslejen, dan dan keek Wieske heur
oogen uit, als den eersten feestmarsch in den
kiosk wierd ingezet mee 'nen steuvigen, straf
fen roffel van m'n baapke!
En onder de tafel pakte ze m'n hand en
kneep er 'ns in.
Wieske was veul content mee heuren oud
ste, waar ze... 'n bietje trotsch, mè,ar veural:
veul gelukkig mee was!
'n Jongen, om op te bouwen, vader", vezelde
zij gelukkig!
Wat, amico, kan 'n Moeder méér zeggen en
méér wenschen van heuren eigen jongen...?
Allee, 'k mot èr afscheien. Den eersten dag
was 'n schoon feest!
Veul groeten van Trui, Dré III en als altij,
gin horke minder van oewen
t.h.v
DRffi.
ZONDAG 5 SEPTEMBER 1937.
Hilversum L
8.55 VARA. 12.00 AVRO. 5.00 VARA. 6.30
VPRO. 8.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Postduivenberichten.
9.05 Tuinbouwpraatje.
9.30 Orgelspel.
10.00 Uitzending, gewijd aan de gevluchte
Spaansche kinderen.
10.15 Gramofoonmuziek.
10.45 Declmatie.
11.00 Arbeiders-Muziekvereeaiging „Voor
waarts".
11.20 De Stem des Volks, Rotterdam.
11.40 Vervolg orkestconcert.
12.00 Orgelconcert.
12.10 Omroeporkest en gramofoonmuziek,
1.30 Causerie „Wat de Volksraad thans bezig
houdt" (Uit Indië).
I.50 Het Omroeporkest.
2.00 Boekbespreking.
2.30 Orgelspel.
3.00 Residentie-orkest en soliste.
4.30 Sportreportage.
5.00 Arbeiders-Zangvereeniging „Morgenrood"
en gramofoonmuziek.
5.30 Gramofoonmuziek.
6.00 Sportuitzenidng.
6.15 Spotrnieuws ANP.
6.20 Gramofoonmuizek.
6.30 ,,De Bijbel vertaald", reportage.
7.00 Protestantsche Kerkdienst.
8.00 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.15 Concertgebouw-orkest en solist,
9.15 Radiojournaal.
9.30 Musette-Ensemble en solist.
10.00 Declamatie.
10.2C Kovacs Lajos' orkest en soliste.
II.00 Berichten ANP. Hierna tot 12.00 AVRO-
Dansorkest.
Hilversum II.
8.30 NCRV. 9.30 KRO. 5.05 NCRV. 7.4k_
11.30 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gramofoonmuziek.
10.00 Hoogmis.
12.00 Gramofoonmuziek.
12.15 KRO-orkest (Om 100 Boekbespreking),
2 00 Vragenhalfuur.
2^30 Stedelijk orkest Maastricht (Om 3.15
Causerie over de Auto-Zegening te Amster.
dam).
4.00 Ziekenlof.
4.55—5.00 Gramofoonmuziek.
5.05 Gewijde muziek (Gr.pl.)
5.50 Nederl. Hervormde Kerkdienst. Hierna:
Gewijde muziek (Gr.pl.).
7.45 Gramofoonmuziek.
7.50 Causerie „Rondom een Jubileum".
8.10 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.25 Gramofoonmuziek.
8.30 KRO-orkest en solisten (Om 9.15 „Jube.
lend Ulvenhout").
10.15 Gramofoonmuziek.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
11.0011.30 Esperantolezing.
MAANDAG 6 SEPTEMBER 1937.
Hilversum I.
Algemeen programma, verzorgd door de
AVRO.
8.00 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gewijde muziek (gr.pl.),
10.30 Gramofoonmuziek.
11.15 Declamatie.
11.45 Gramofoonmuziek.
12.15 Orgelspel en gramofoonmuziek.
I.30 Kovacs Lajos' orkest.
2.00 Zang en piano.
3.00 Declamatie.
3.30 Het Omroeporkest.
4.30 Muzikale causerie.
5.30 Kovacs Lajos' orkest en soliste.
6.30 Gramofoonmuziek.
7.00 AVRO-Dansorkest.
7.40 „De 37ste Nederlandsche Jaarbeurs", cau«
serie.
8.00 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.10 Het Omroeporkest en solisten.
9.30 Vacantie-interviews.
9.50 De Palladians en orgelspel.
II.00 Berichten ANP. Hierna: AVRO-Dans.
orkest.
11.4012.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum n.
N CRV-uitzending,
8.00 Schriftlezing, meditatie, gewijde muziek
(gr.pl.).
8.30 Gramofoonmuziek.
9.30 Gelukwenschen.
9.45 Gramofoonmuziek.
10.30 Morgendienst.
11.00 Christ. lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
12.30 Sticfits Salonorkest.
2.00 Voor de scholen.
2.35 Gramofoonmuziek.
3.00 Onthulling Koningin Emma-Gedenktee-
ken, Middelburg, door H.M. de Koningin.
3.45 Bijbellezing.
6.30 Vragenuur.
7.00 Berichten.
7.15 Vragenuur.
7.45 Reportage.
8.00 Berichten ANP. Herhaling SOS-Berichten.
8.15 Arnhemsche Orkestvereeniging.
9.00 „Di Afrikaanse Bijbelvertaling", causerie,
9.30 Vervolg concert. (Om 10.10 Ber. ANP).
10.45 Gymnastiekles.
11.00—12.00 Gramofoonmuz. Hierna: Schrift
lezing.
Feuilleton
Vertaling Eva Raedt de Canter
HOOFDSTUK I.
De hertog De Reichleau en mr. Simon Aron
waren om acht uur gaan dineeren, maar het
was na tienen voor de koffie geserveerd werd.
Aron had matig gegeten en voor iemand die
op dergelijke dingen gesteld was, zouden de
wijnen een groote bekoring gehad hebben.
Sinds hun wederzijdsche vriend Richard Eaton
hen had samengebracht, had hij reeds dikwijls
op de flat van de Reichleau gedineerd.
Een oppervlakkige toeschouwer zou dit
waarschijnlijk een vreemde vriendschap gevon
den hebben, maar ondanks het verschil in leef
tijd en ras, uiterlijk en afstamming, hadden de
twee vele gemeenschappelijke eigenschappen.
Zoowel de jonge Engelsche jood als de oudere
Fransche balling hadden bewondering voor
schoonheid in vele vormen en konden aandach
tig een gesneden jade figuurtje of een bladzijde
proza genieten. Ook hadden zjj een vriend
schappelijke rivaliteit ontwikkeld om voor
elkaar de beste wijnen, het zorgvukUgst ge
kozen voedsel en de fijnste sigaren op te
speuren.
Aron nam een lange Hoyo de Monterrey uit
de cederhouten doos die de bediende van den
hertog hem aanbood en met glinsterende oogen
keek hij naar zijn gastheer.
Gedurende het diner had hjj den indruk ge
kregen dat er een speciale reden was waarom
de hertog hem gevraagd had te komen dinee
ren. Zijn intuïtie had hem niet bedrogen. De
Reichleau blies een fijn wolkje rook van zijn
sigaar uit en haarde uit zijn zak een verfrom
meld stuk papier dat hij op de tafel wierp,
„Kijk eens", zei hij, terwijl hij zijn wenkbrau
wen een beetje optrok en er een flauwe cyni
sche glimlach om zijn dunne lippen verscheen.
„Ik zou graag willen weten wat je van dit
merkwaardige document denkt?"
Simon Aron vouwde het stukje papier open.
Het was lichtblauw gelinieerd en was bedekt
met potloodschrift; het had een bladzijde kun
nen zijn uit een schoolschrift. Simon's mond
verbreedde zich tot een glimlach en hij lachte
even nerveus, terwijl hij zijn vogelachtig gezicht
met dé geprononceerde Semitische neus steunde
met de hand waarin hij zijn lange sigaar had.
„Ik moet je zeggen, dat ik niet erg sterk ben
in het oplossen van raadseltjes", zei hij. „Ik
heb nog nooit in mijn leven een cross-word
puzzle opgelost, maar ik wil wel probeeren wat
ik ervan terecht breng".
Terwijl hij sprak haalde hij een schildpadden
bril uit zijn zak en begon het gekreukelde
papiertje te bestudeeren en langzaam voor te
lezen.
„Waarde kameraad,
„Sinds ik New-York heb verlaten heb ik de
mogelijkheden van de minerale rijkdom van dit
land onderzocht.
„Er is een mijn die veel waarde heeft, maar
die sinds jaren is gesloten en ik hoopte, dat ik
er interesse voor kon opwekken. Maar voordat
dit mjj gelukte, werd ik naar de plaats gezon
den waar kameraad Eatonoff kort geleden was.
„Het werken in Londen staat nu ook bijna
stil door de tegenwoordige reactionnaire regee
ring die de macht heeft, en als mijn overplaat
sing van hier geregeld zou kunnen worden, dan
zou ik goede assistentie voor de mijn noodig
hebben; als je dus over kunt komen, dan zou
je hulp zeer welkom zijn.
„Ik had je graag in Moskou ontmoet, maar
dat zal nu onmogelijk zijn. Je kunt al de in
lichtingen betreffende de mijn bij Jack Straw
krijgen. Als Simonoff nog bij je is, dan zouden
jullie misschien beiden kunnen komen.
„Ik heb in mijn tegenwoordige positie beslist
dringende hulp noodig het is voor mij alleen
te veel.
„Je oude kameraad en medewerker
„Tsarderynski".
Simon Aron schudde even zijn hoofd en
haalde zijn smalle schouders op. „Hoe kom
je hier aan?" vroeg hij.
De hertog gaf hem een enveloppe waarmee
hij had zitten spelen. „Zoo, op die manier", zei
hij. „Je ziet dat er een Finsche postzegel opzit
en dat de brief in Helsingfors is gepost."
Simon bestudeerde het schrift op de envelop
pe. Het was dun en regelmatig geheel ver
schillend van het potloodgekrabbel in den
brief, en het adres luidde:
Monsieur Ricillou
No. 1 Maison Arrol
Londres.
Gr. Bretagne.
„Is dat geen vergissing?" veronderstelde
Simon nadenkend. „Ik meen was het wel voor
jou bedoeld?"
De hertog streek met zijn vingertoppen over
zijn glad geschoren, knap gezicht. „In het eerst
was ik geneigd te veronderstellen, dat het ver
keerd bezorgd was, maar nu ben ik er van
overtuigd, dat het voor rtijj bestemd is."
„Ik vraag me af hoe het hier is gekomen
met zoo'n adres."
„Ja, de naam is verkeerd gespeld ook
Errol House, er staat niet bij Curzonstreet, of
Mayfair of het cijfer van het district. Maar zeg
eens, wat denk jij er van?"
„Tsarderynski", mompelde Simon, „ik weet
het niet, nooit van hem gehoord. Het lijkt een
brief van een bolsjewistische agent naar een
andere."
„Probeer eens of je den naam kunt ver
talen." De grijze oogen die het gezicht van de
Reichleau zooveel karakter gaven, glinsterden.
„Tsar" beteekent Ceasar koning", begon
Simon Aron. „De" van, of vanaf „rijn"
ha! wacht eens even, dat is interessant, heel
interessant." Hij zat plotseling voorover ge
bogen en knikte voortdurend met zijn hoofd.
„Natuurlijk dat is van onzen ouden vriend
Rex van Rijn!"
Zijn gastheer glimlachte goedkeurend.
Simon las den brief nog eens over. „En Rex
zit in moeilijkheden werkelijk groote moei
lijkheden," voegde hij er aan toe.
„Ik ben tot dezelfde conclusie gekomen", gaf
de Reichleau toe. „Wat maak je uit de rest
van den brief op?"
Het duurde eenigen tijd voordat Simon ant
woordde. In zijn lihkerhand hield hij het glas
waarin de bijzonder oude whisky geschonken
was, in zijn rechter hield hij de lange, bran
dende sigaar. Een oogenblik hadden zijn ge
dachten de mooie kamer met de prachtige oude
betimmering, de vier beroemde schilderijen van
groote meesters en het zware karpet dat elk
geluid smoorde, verlaten.
Hij dacht aan Rex van Rijn de groote
plompe Amerikaan met het leelijke gezicht en
z'jn geweldig gevoel voor humor. Hij zag Rex
nu in de kleine zitkamer van het huis in Trevor
Square dat hij altijd huurde als hij naar Lon
den kwam. Hij hoorde hem spreken over de
manier van drinken - „Geef iemand nooit een
groote cocktail, maar vele kleine. Maak ze
sterk en drink ze vlug vooruit, jongens
wij hebben een vierde noodig om eetlust te
krijgen," en nu deze vreemde brief uit Rus
land. Wat voor een zonderlinge escapade kon
Rex daarheen hebben gebracht? In wat voor
soort moeilijkheden verkeerde hjj? Want Simon
twijfelde er niet aan of hij was in moeilijk
heden en Simon maakte zich daar zorgen over
hij hield veel van Rex.
De Reichleau zat ondertusschen zwijgend aan
het hoofd van de tafel, een opvallende en on
gewone figuur. Hij was een slank, delicaat uit
ziend man van meer dan middelbaren leeftijd
met gevoelige, fijne handen en grijzend haar;
maar in zijn fijn, beschaafd gezicht was geen
spoor van zwakheid te bekennen. Zijn rechte
neus, breed voorhoofd en de scherp geteekende
wenkbrauwen hadden van den Cavalier op de
Van Dijck die van den muur op hen neerkeek,
kunnen zijn. Inplaats van het conventioneels
zwart droeg hij een donker rood avondcostuum
met zijden revers. Deze kleur verhoogde zijn
gelijkenis met het portret. Hjj keek met een
flauwen glimlach om zijn ernstigen mond naar
Simon. Hij kende den voorzichtigen, subtielen
geest van zijn gast te goed om te snel met zijn
meening voor den dag te komen.
"Laten wij het eens zorgvuldig beschouwen",
zei Simon eindelijk. „Wat beteekent die ge
schiedenis met die mijn? Ik wist niet dat Rex
ais mijningenieur was opgeleid."
„Ik ook niet," gaf de hertog toe. „Wat maak
J'J op uit die passage over Eatonoff?"
Simon's donkere oogen schitterden.
at is jUist de g-rootgte moeilfjkhei(j
Eatonoff is natuurlijk Richard Eaton - en de
Gehard is naar Brixton gegaan. Rex zit
c e gevangenis zoo komt het mii tenmin
ste voor."
o 'mZ°"der tw«fel" knikte de Reichleau. Die
nier 1 '"u °Vei" Eaton was een handige ma-
nier om het mede te dee,cn kon
du, *^Pen' ,maar h'J wist dat hij voor ons
nood, rv, Z.U Z'jn' A'S men verdere bevestiging
Plaat dan beh<>eft men slechts zijn over-
™ng Voor te bellen. En dat „het onmo-
om V Z0U Zijn °m nu naar Moskou te komen
Ruslan /P ""tmoeten'- zit ergens in Sovjet
Rusland, maar hij is niet vrij."
(Wordt vervolgd
