Jack
Oakie
Een vergeten Vrouw
Fotografen foto-
graveeren foto's
Gregory la Cava
en zijn
Clarinei
Wat van het toonccl verdwijnt
Vijfling is „te oud"
geworden
DANSEXTASE IN EEN
MACHINEKAMER
Encyclopaedie der typen
Sinds het gebruik van vergroote fotogra
fieën als décor meer en meer toepassing
vindt bi] de film, is foto's fotografeeren een
belangrijk onderdeel geworden van het
werk der camera-men te Hollywood. Dit
bespaart veel tijd, vele moeilijkheden en
lange reizen, die vroeger noodzakelijk wa
ren, ten einde een zoo getrouwe mogelijke
weergave te verkrijgen van kleuren en at
mosfeer van de omgeving, die het filmver
haal tot achtergrond heeft.
Tijdens de productie van „Ever Since
Eve", een Cosmospolitan film door Warner
Bross, uit te brengen, legt Lloyd Bacoü, de
regisseur, zijn technici een soortgelijk pro
bleem ter oplossing voor. Daarin kwam nl.
een opname van San-Francisco voor. Ba
con had niet zijn staf, stars en hoofdrol
spelers inbegrepen, op de trein naar San-
Francisco kunnen stappen, om daar de
noodzakelijke opnamen te verrichten.
Zoo'n trip neemt ten eerste minstens een
week in beslag; ten tweede verhoogt zij de
productie-kosten, ten derde is de mogelijk
heid niet uitgesloten, dat de film door
weersomstandigheden niet op tijd klaar
komt.
Binnen 48 uur stond er in de hal, waar
„Ever since Evewerd opgenomen, een
vergrooting van San-Francisco, de grootste
vergrooting ooit voor een practisch doel
vervaardigt. Het was een panorama-foto
van San Francisco. waar letterlijk alles op
voorkwam.
De afmetingen van deze reusachtige foto
bedragen: lengte 42 M„ breedte 6.75 M.
De \ergrooting was verdeeld in zeven ge
deelten, ieder van 6 M. breedte en 6.'0 hoog
te. En dan te weten, dat de origineele lo
tos 20 c.M. bij 25 c.M. waren en dus 800
maal vergroot moesten worden, teneinde de
juiste grootte voor den gevraagden achter
grond te verkrijgen, üp de film is niet te
zien, dat het een reproductie is.
Filmregie
In mijn oogen is filmregie een van
de mooiste vakken die er bestaan.
Met haar is een nieuwe opzich aelf
staande kunst ontstaan, die volko
men in het kader van dezen tijd
past. Zij verbindt fantasie met lo
gica en staat met haar twee bee-
nen in de werkelijkheid.
De regie is daarom zoo schoon omdat zij
een groote toe
komst heeft en
omdat zij van den
regisseur eischt
dat hij zich in de
nienschen ver
diept niet alleen,
doch dat hij de
conflicten in de
nienschelijke ziel
moet ontwarren en de barrières weg moet
nemen die met name zijn acteurs en actri
ces belemmeren zich zelf te zijn. Want daar
komt het mijns inziens in een film opaan,
dat men persoonlijkheden observeert in den
toestand waarin het scenario of het draai
boek ze plaatst.
Bij de RKO Radio film „Stage Door" re-
mensmelting van routine en geest boterde
niet erg, er ontstond tweeslachtigheid.
Frissche krachten.
Regisseurs begonnen in te zien, dat de
geest eigen wegen bewandelde en het kwam
tot een nauw contact tusschen den geeste
lijken vader van het scenario en de regis
seur. Zoo kwam de tijd dat jonge frissche
krachten voor de film gingen schrijven en
er ontstond een
eenheid van in
houd en vorm.
Het scenario be
gon vruchten af
te werpen.
Het werden le
vende gegevens
S die men ging ver
filmen. Regis
seurs zoowel als spelers werden geïnspi
reerd tot het zoo consequent mogelijk ver
wezenlijken ervan en er ontstonden film
producten in harmonische samenwerking.
Het publiek kreeg iets te verwerken. Het
goedkoope amusement werd nu een waar
devolle ontspanning die het boeide en
waardoor de geest kon groeien. Men begon
naar de nieuwe „voe
ding" die hen ver
kwikte te vragen.
Oude heksen, mannen zonder
tanden. Hollywood levert zei
Maar geen acteerende vierling!
In 'n stevig gesloten la van Fred Schuess-
lers bureau ligt een van de kostbaarste
boeken van Hollywood. Schuessler, tus
schen haakjes, is „casting director" van
Paramount en het kostbare boek bevat dui
zenden gegevens over zijn „materiaal".
Het boek bevat verbluffend eerlijke ana
lyses van om en bij zevenduizend acteurs
en actrices, die allen in groepen onderge
bracht zijn. En welke vrouw zou het pret
tig vinden, haar naam bij de afdeeling
„oude heksen" genoemd te zien? Welke
man zou zich graag als „oplichter" of
„dronkaard" gequalificeerd zien?
Schuesslers boek vertelt b.v., dat er in
heel Hollywood geen enkele vierling, zelfs
geen drieling te vinden is, die voor een film
rol geschikt is. Er zijn alleen maar een
paar tweelingen, die er voor in aanmerking
komen.
Regisseur Robert Florey had een tijdje
geleden 75 kale mannen noodig voor
zijn film „Mountain Music". Schuessler
zocht in de rubriek „Kaalhoo'fdigen" in zijn
boek en Florey kreeg zijn wandelende bil
jartballen.
Het boek heeft rubrieken voor lange
mannen, magere mannen, dikke mannen,
mannen zonder tanden. Kortom van aller
lei.
In de
R.K.O-Radio film.
„Th at Girl from
Paris" speelt Oakie
een rol als lid van
een dansband. Het
bleek bij de opna
men, dat Jack lang
niet slecht klarinet
speelde. Hij oefende
dan ook geregeld
thuis met zijn vrouw
Venila Varden. Zie
hier Oakie aan het
werk. Kennelijk
heeft hij moeite met
een hooge noot.
De vijf jongste filmactrices ter wereld zul
len voorloopig van het witte doek verdwij
nen.
De vijflingen zijn nu juist drie jaar oud
en dat wil zeggen dat zij „te oud" zijn ge
worden om voor het publiek als schattige
kleine babies op te treden, die voor de ca
mera net zoo onbewust rondkrabbelen als in
het dagelijksche leven. Aan den anderen
kant echter zijn ze weer te jong om al te
zingen en te dansen, zooals wij dat b.v. van
Shirlev Temple kennen.
De eerste betoovering van deze wereldsen
satie is voorbij. Terwijl de eerste Dionne-
vijfling-film een uitbundig en onovertroffen
succes was, werd de tweede al met bedui
dend minder belangstelling ontvangen en de
derde. „Mama weet dat het beste", werd zelfs
zeer beslist een mislukking.
Dus blijft er niet anders over dan de klei
ne meisje op te voeden als filmartisten, hen
dansen en zingen en alle knepen van het
vak te leeren, zooals zooveel kleintjes die in
de bekende Amerikaansche kinderfilms op
treden. Eerst dan zien de film-producenten
kans om weer zaken met ze te doen.
Of zij daar zelf erg veel spijt van hebben,
is op zijn minst genomen twijfelachtig; zij
zullen er tot nog toe weinig van gemerkt
hebben dat een heele staf van technisch per
soneel in de weer was op oogenblikken dat
zij, gewapend met een rammelaar over den
grond of in de kinderbox rondkropen
gisseerde ik vijftien jonge meisjes die ont
zaggelijk nerveus waren als zij in hun rol
in de nabijheid van Hepburn of Rogers wa
ren. Maar zij zijn nu allen vrij van debuut
koorts, omdat ik in Hepbupn en in Ginger
Rogers personen gevonden heb die beiden
mijn gedachtengang huldigen en zoodoen
de zelf er aan medewerkten om de debu
tanten over hun moeilijkheden heen te hel
pen. De film moet het medium zijn van de
gedachte die den scenarioschrijver bezield
heeft. De regisseur is de herschepper van
deze gedachte.
In dit opzicht durf ik te verklaren
dat de Russen het eerst de film be
grepen en zuiver toegepast hebben.
Zij hebben dit geweldige medium van de
ze eeuw in dienst gesteld van een idéé en
afgezien van het feit of deze idéé juist
of verkeerd is de film gebruikt om deze
gedachte te verbreiden. Zij waren bezield
en hebben daarom in mijn oogen de schoon
ste uitingen van zuivere filmkunst onder
hun talrijke filmische openbaringen.
Amerika op den goeden weg.
In Amerika is men nu ook op den goeden
tt'eg.
De interesse voor problemen is
gaan domineeren boven de zucht
om het publiek een prikkel voor
zijn sensatiehonger te geven. Men
dacht met dit laatste de film tot een
zichzelf in het leven houdend orga
nisme op te kweeken, maar men
heeft er niet op gerekend dat hon
ger gestild moet worden en daar
toe was het heele filmproductie
apparaat niet toereikend. Er kwam
onbevredigdheid, die zich uitte in
de publieke meening.
Het eerste waaraan de producenten de re
actie wijtten was het uiterlijk effect. Nieu
we sterren werden ontdekt, nieuwe trucs
toegepast, nieuwe technische vindingen
werden gedaan. Millioenen meer werden
er uitgegeven voor de decors, maar 't was
alles mis. De honger werd grooter en groo-
ter. Het was één gapend gat waarin de
proilucenten hun dollars zagen verdwijnen.
Holle vaten.
Ze kregen er hoogtevrees van en grepen
zich vast aan wat het dichtst in hun buurt
Was: aan hun scenarioschrijvers.
Maar die konden niet helpen,
die hadden alleen nog maar rou
tine; zij hadden hun zielen al die
jaren verkocht aan de dollar en
konden die voor al het geld in de
wereld niet terugkrijgen. Zij werden
gestraft met onthouding van de in
geving.
Als nuchtere Amerikanen realiseerden
de productieleiders zich wat zij wel hadden:
routine en wat zij moesten hebben: geest.
Boeken werden voor verfilming gekocht,
groote sommen werden er betaald voor de
rechten .van tooneelstukken en met de
routine van de scenario-afdeeling werd er
film van gemaakt. Hier was het houvast
waar nieuwe perspectieven in zaten. De sa
duwe de deur. Van studio tot studio ging
deze dertigjarige vrouw en niemand had be
langstelling voor haar. En zoo dook Jean Va-
lentino Acker onder in het enorme leger
der Hollyvvoodsche figuranten. Tot op he
den kreeg zij niet eenmaal een rolletje. Zij
werkte als gewone figurante, sedert jaren
vecht zij voor het dagelijksch brood en
slechts het feit dat zij niet lang geleden een
poging tot zelfmoord deed, was oorzaak dat
men weer op haar bestaan opmerkzaam werd
gemaakt.
Laat ons deze droeve geschiedenis in de
van pracht en praal stralende filmwereld be
sluiten met de opmerking dat de tallooze
kranzen en bloemstukken die telkenjare
weer aan het graf van Valentino worden
neergelegd, een waarde van 20.000dollar ver
tegenwoordigen.
En nu de vraag, de
wil om iets moois te
zien er is is er
een weg. En dezen
weg bewandelt de
Amerikaansche film
industrie op 't oogen
blik. Hot peil van de
film stijgt meer en
meer en daarmee do
kansen voor den re
gisseur. In „Stage
Door" heb ik trou
wens reeds gelegen
heid nieuwe wegen te
bewandelen. Ik heb
de heele film met al
le prominenten in
cluis laten repetee-
ren in de volgorde
van handeling, zoo
dat een ieder van
den hoofdrolvertol
ker tot den figurant
toe zich een beeld
van de film kan vor
men en straks bij de volgens het opna
meplan geordende scènes geheel geori
ënteerd is omtrent de sfeer waarin de
scène zich afspeelt.
HIERBOVEN*
Twe« tegenstellingen: Katherine
Hepbnrn (links) en Ginger Rogers
in de door Gregory la Cava gere
gisseerde film „Stage Door".
Groot is het aantal
film-artisten, wier na
men in koeien van let
ters op de aanplakbiljet
teil prijken en die wij
gewend zijn als de ster
ren van Hollywood aan
te duiden, maar veel en
veel grooter is het leger
der onbekenden, de fi
guranten en „extra's",
die dagen en weken van
regisseur naar regisseur
loopen, voor zij een
kansje krijgen om „en
masse" een paar dollar
te verdienen.
Tot dat uitgestrekte
leger der onbekenden,
dat zich met heel veel
moeite tracht staande
te houden, behoort ook een vrouw, die een
twaalftal jaren geleden tot de meest benij
de vrouwen ter wereld werd gerekend! Dat
is Jean Acker, de vrouw van Rudolph Va-
lentsno, die in 1926 stierf.
Berg op, berg af.
Jean Acker was een eenvoudig dansmeisje,
een „girl", toen zii het hart van den af
god van het witte doek vond. De heele we
reld sprak over het romantische huwelijk
van deze beide jonge nienschen. Jean Acker
gaf, toen zij mevrouw Valentino werd, haar
artistieke loopbaan op en de roem van haar
Het film-lot kan grillig zijn,
dat werd genoegzaam bewezen.
De weduwe van Rudolph Valen
tino, wiens naam en roem nog
niet is vergeten, vindt als figu
rante nauwelijks een bestaan...
De „Dionne-vijfling" is...... te
oud geworden en verdwijnt
voorloopig van het witte doek-
echtgenoot straalde ook
op haar af, want ten
slotte was zij het, die
door den man die door
millioenen vrouwen
aangebeden werd, was
uitverkoren om met
hem in den echt te wor
den verbonden.
En opnieuw is weer
eens bewezen hoe dicht
het „vergeten worden"
vooral in de filmwereld,
hij het „beroemd-zijn"
ligt. Nog heden ten dage
wordt het graf van Ru
dolph Valentino ver
fraaid, nog tegenwoor
dig zijn er „fan-clubs"
P die een ware cultus
gens dezen overleden
filmheld bedrijven; jonge meisjes en vrou
wen gaan op zijn sterfdag in het zwart ge
kleed en dicht gesluierd door de straten van
Hollywood Maar niemand denkt meer
aan de vrouw die van Valentino 300.000 dol
lar erfde, maar die haar heele vermogen
bij de noodlottige Amerikaansche beurskrach
verloren zag gaan.
In het leger der figuranten.
Zoo werd Jean Acker weer tot werken ge
noopt. Maar de film-maatschappij die mil
lioenen verdiend had met de films van Ru
dolph Valentino, wees diens noodlijdende we-
Hieronder Fred Astaire „in drievoud'. In zijn
nieuwe RKO-film „Shall we dance", zal mf"
weer een geheel nieuwe, fantastische dans van
hem zien. Geïnspireerd door het rhythme van
stampende, zoemende en sissende machines
„tapt" Fred Astaire de stalen platen die de
vloer van de machinekamer van een grooten
oceaanstoomer bedekken als xylophoon ge
bruikend.
Gaccompagneerd door de poetsers, de stokers
en de machinisten komt Fred, die in de machine-
kanier vertoeft, langzamerhand in extase en cre
ëert zijn „machinedans" op de syncopische har
monieën van Gershwins' „Slap that Bass".
Links de laatste actiefoto van George Gershwin,
die. gelijk bekend, eenige weken geleden over
leed. Fred Astaire zit hier bij hem voor de piano
en Iaat zich de muziek voor zijn nieuwe dans
uitleggen.
S
