mRIMM
Directeur P.T.T. jubileert
Het verboden
grondgebied
Mishandeling van
gevangenbewaarder
Radioprogramma
EDGAR RICE
BURROUGHS
Binnen 5 a 6 jaar de telefoon in
heel Nederland geautomatiseerd
Autodief had pech
door Dennis Wheatley
Vertaling Eva Raedt de Canter
DOOR
1.
No. 6.
Spoedig werd Tarzan bij het Franse
garnizoen te Sidi-bel-Abbes een zeer
geziene figuur. Onder de officieren,
die hij ontmoette, was ook de man,
die hij moest bewaken. Gedurende een
maand gebeurde er niets. Toen kwam
er een bevel binnen om naar een
woestijn ver in het Zuiden te vertrek
ken. Met het vooruitzicht weer eens
op de leeuwenjacht te gaan, sloot
Tarzan zich bij de expeditie aan. Ter
wijl Tarzan zijn paard besteeg, ving
hij een glimp op van een eigenaardige,
bekende figuur, die hem vanuit een
naburig huls gadesloeg. Later zag hij
de man in een op fluisterende toon ge
voerd gesprek met de verdachte lui
tenant. Hier was dus iets waar hij
zijn aandacht aan moest besteden. De
tocht naar de woestijn begon, en hij
zag gedurende twee dagen niets van
hen beiden. In Sidi Aissa was het
marktdag en verschillende karavanen
met kamelen kwamen uit de woestijn.
Geboeid door al het nieuwe dat hij
zag, bleef hij een dag langer dan de
soldaten in het plaatsje vertoeven.
Voor het bezoeken van de bazars
huurde hij een jonge Arabier als tolk
en bediende. Tegen het vallen van de
avond, trok Abdoel Tarzan aan zijn
mouw en fluisterde: „Kijk, meester!"
„Achter ons", Abdoel wees naar een
figuur die in de schaduwen verdween.
„Hij heeft ons al de hele middag ge
volgd". Tarzan ving een glimp op
van een Arabier in een blauwe bur-
noes en witte tulband. Hij verbergt
zijn gezicht. Dat doet een eerlijk
Arabier niet. Hij is slecht!" zei Abdoel
verachtelijk.
{Nieuwe spelling.)
„EEN MODEL-WERKGEVER TE
ZIJN, DAT IS ONS STREVEN",
ZEGT IR. DAMME.
Heden herdacht de heer ir. M. H.
Darome den dag, dat hij vóór 12
jaar het directeurschap aanvaardde
van het Staatslbedrijf der Posterijen.
Telegrafie en Telefonie.
Wij hadden het genoegen den heer Dam.
mie te interviewen over den arbeid door
hem in de thans afgesloten periode ver
richt en zijn indrukken te vernemen over
den toestand van de P.T.T.
Na een vijf en twintigjarig verblijf in de
tropen, waar de heer Damirne als werktuig
kundig ingenieur aan de Staatsspoorwegen
op Java, de Indische Regeering belangrijke
diensten bewees, kreeg hij pensioen.
Het werk in Nederland.
„Gij hebt Uw rust niet lang genoten",
merkte wij op.
„Gelukkig niet", luidde het antwoord, dat
van dezen energieken en werkzamm man
niet onverwacht kwam.
„Ik wilde nog wel wat te doen hebben
en toen ik mij als gepensionneerd ambte
naar bij den minister van Koloniën meldde,
zeide deze mij, dat zijn ambtgenoot van
waterstaat dat was toen prof van Swaay
wel iets voor mij had."
Het „iets" bleek te zijn het directeur-ge
neraalschap van de Posterijen, Telegrafie,
en Telefonie, een betrekking die de oud-In
dischman onmiddellijk aanvaardde. Hij was
nu niet meer „vleugellam," zooals hij het
zelf uitdrukte.
Spijt heeft de heer Da,mime van dit be
sluit, in 1925 genomen, nooit gehad. Inte
gendeel: „Deze 12% jaar hebben mij heel
veel voldoening geschonken. Ik heb het
gevoel, dat ik, dank zij den steun van mijn
medewerkers, van het geheele personeel,
bereikt heb, dat het groote publiek de nut
tige rol die dit staatsbedrijf vervult, is
gaan waardeeren. Met groote dankbaarheid
denk ik terug aan de huldiging, welke mij
ter gelegenheid van mijn 10-jarig jubileum
ten deel viel. Dat is pas 2% jaar geleden
en daarom heb ik gewenscht, dat er he
den niets gebeurt. Te veel jubileeren dienit
nergens voor."
Saneering en uitbreiding van het
postverkeer.
Toen de heer Danimo zijn nieuwe functie
aanvaardde, ging het al iets beter met het
bedrijf. De tijd was rijp voor zijn hervor
mingsplannen.
Verschillende Jbedrij fsonderdeelen, in de
oorlogsjaren min of meer verstard, dienden
grondig aangepast te worden aan nieuwe
behoeften. Het aantal bestellingen, om een
voorbeeld te noemen, was bovenmatig op
gevoerd en stond in het geheel niet in goede
verhouding tot de behoeften van het groote
bedrijfsleven. De heer Damme begreep, dat
een groote zaak geen baat vindt bij vele
bestellingen, maar wel bij één vroege en zoo
groot mogelijke bestelling, opdat de geheele
post bij het begin van de dagtaak ter hand
kan worden genomen.
Bij grooteren omvang van het verkeer
paste een verlaging der tarieven. In den
loop van deze periode van het bewind van
den heer Damme werden de tarieven niet
één, maar verschillende malen verlaagd.
Het vliegtuig maakte het mogelijk de
snelheid van het postverkeer hoog op te
voeren.
„In het algemeen kan gezegd worden, dat
wij de behoeften van het bedrijfsleven niet
uit het oog hebben verloren, sterker: dat
wij ons van deze behoeften een duidelijk
en gedetailleerd beeld hebben gevormd, met
het doel, den gebruiker, onzen klant, zooveel
mogelijk ter wille te zijn.
Het parool was en is: als het
kan, moet het gebeuren. Mijn hoofd
oogmerk was: het personeel op te
voeden in dezen zin, dat het overal
en altijd bereid zij tot de grootste
medewerking.
Laat mij u een voorbeeld geven: iemand
ontving eens een telegram, dat hem door
de telefoon werd voorgelezen. Uit den in
houd bleek, dat geadresseerde op reis moest
en wel onmiddellijk. Had ik maar een spoor
boekje, om een trein op te zoeken, ver
zuchtte hij door de telefoon. Aan den an
deren kant van de draad werd geantwoord,
dat er een spoorboekje was en de postman
zocht een trein voor den aspirant-reiziger
op."
„Dat is een aardig geval van hoe het
moet," voegde de heer Damme er aan toe,
„den klant helpen, als het kan."
Radiotelefonlsch en radiotelegra-
fisch verkeer.
Een paar cijfers kunnen de ontwikkeling
van het radiotelegraafverkeer duidelijker
ioonen dan woorden.
In 1924 werden 34.000 radiotelegrammen
naar Indië gezonden en in 1936 63.000. De
overeenkomstige cijfers voor het radiotele-
grafisch verkeer naar Noord-Amerika be
dragen 32.000 en 149.000.
De telefoonverbinding met Indië was niet
onmiddellijk zoo goed als thans. Het gebeur
de wel in het begin, dat amateurs meeluis
terden. De technische dienst nam toen maat
regelen en maakte er een einde aan.
De tarieven konden, dank zij geperfectio
neerde techniek en goede organisatie op een
lager peil worden gebracht dan waar ook
ter wereld voor een dergelijken afstand
wordt geheven.
De telefoon in het binnenland.
Sprekende over de ontwikkeling
van het binnenlandsch telefoonver
keer, deelde de heer Damme mede,
dat over 5 a 6 jaar de automnati-
seering in het geheele land, ook
voor interlocale gesprekken, een
feit zal zijn. Dat beteekent, dat
mijnheer A. uit Maastricht, zonder
tusschenkomst van telefonisten,
maar door eenvoudig het gewensoh-
te nummer te draaien, een gesprek
kan voeren met mijnheer B. uit
Groningen.
De tariefsverlaging van telefoongesprek
ken blijkt uit de volgende cijfers: beneden
15 kilometer kostte een gesprek in 1924
f 0,35 en boven de 15 kilometer f 0.50. Sinds
1 Februari van dit jaar varieert het ge
sprekken tarief beneden de 15 kilometer tus-
sohen f 0.04 en f 0.10 en dat van een ge
sprek over langeren afstand tusschen f 0.20
en f 0.40.
De positie van het personeel.
De positie van het personeel is een onder
werp, dat de volle aandacht van den direc
teur-generaal heeft. Een onderwerp, dat hij
gaarne aanroert en dat ook in de Kamer
aanleiding tot verschillende opmerkingen
was.
De heer Damme gelooft, dat de in zijn be
drijf betaalde salarissen het meerendeel
zijner ondergeschikten, gegeven bet alge
meen rijkssalarispeil, tevreden stemt. Hij
wees erop, dat een verhooging niet zal zijn
in te voeren zonder het bezoldigingsbesluit
aan te tasten, krachtens hetwelk deze sala
rissen zijn geregeld.
Op verschillende wijzen maakt de direc
tie het werk in dit bedrijf aantrekkelijk. De
gebouwen zijn eenvoudig, maar doeltreffend
gemeubileerd. De kamers en zalen in de
vele vernieuwde kantoren doen prettig aan.
Er is zorg voor lijders aan tuberculose, een
fonds voor kinderen, een personeel fonds, dat
in bepaalde gevallen voorschotten op sala
rissen geeft, een reclasseermgscommissie
met preventieve en repressieve functie en
verder steunt de leiding de lichamelijke
(sport) en geestelijke muziek) ontspanning
van haar ondergeschikten zooveel mogelijk.
„Een model-werkgever te zijn, dat is ons
streven." Met deze woorden besloot ir. Dam
me dit gesprek.
De senaat der Technische Hoogeschool
te Delft, heeft gisteren benoemd tot doctor
honoris causa in de technische weten
schappen ir. M. H. Damme, directeur-
generaal der P.T.T.
Op verzoek van den commissaris van po
litie der tweede sectie te Amsterdam is gis
terochtend nabij Heelsum aangehouden de
achttienjarige H. B. uit Amsterdam, wiens
aanhouding wegens diefstal van een auto
Maandagavond per politie-radio-omroep was
verzocht B. had deze auto gisteren uit een
garagei te Amsterdam ontvreemd en was
er mee naar Gelderland gereden. Tusschen
Rhenen en Wageningen bleek die benzine
voorraad uitgeput. B. heeft toen den wagen
aan den kant van den weg laten staan en
is te voet in de richting Arnhem gegaan.
Tusschen Heelsum en Oosterbeek ontmoet
ten twee mareschaussees hem gisterochtend,
waarop zijn aanhouding volgde. De auto is
inmiddels in beslag genomen.
Zes maanden tegen gedetineer
de geëischt.
In Februari j.1. deden twee arrestanten
een poging om uit het Huis van Bewaring
te Haarlem te vluchten. Een poging, die na
een begin van uitvoering, mislukte. De
twee gedetineerden bevonden zich op een
gemeenschappelijke zaal.
Op een gegeven oogenblik wierpen
zij den bewaarder hun kroes, gevuld
met een oplossing van water, zout
en creoline naar het hoofd. Het
bijtende goedje verblindde den be
waker een oogenblik en de beide
mannen wisten zich van de sleutels
meester te maken.
Beneden werden zij echter gegrepen en
weer veilig opgesloten.
Een der twee ontkende.
Het tweetal had zioh te verantwoorden
wegens mishandeling van den bewaker,
die daar de oplossing sterk verdund was
geen nadeelige gevolgen van den overval
heeft ondervonden.
De beide mannen werden tot vier maan
den gevangenisstraf veroordeeld.
Eén van hen berustte in het vonnis. De
tweede echter stond gisteren in hooger be
roep terecht voor het gerechtshof te Am
sterdam. De man ontkende de beker in
het gezicht van den bewaarder te hebben
geworpen.
Requisitoir.
De procureur-generaal mr. J. Versteeg
achtte de feiten hoogst ernstig. Deze ver
dachte heeit den gevangenbewaarder mis
handeld, door hem een beker in het gezioht
te werpen en te trachten te ontvluchten.
De mede-verdachte is tot vier
maanden veroordeeld en hij heeft
in zijn vonnis berust, dit is echter
DONDERDAG 2 DECEMBER 1937.
Hilversum I.
8.009,15 KRO. 10.00 NCRV. 11.00 KRQ.
2.00—12.00 NCRV.
8.009.15 en. 10.00 Gramofoonmuziek.
10.15 Morgendienst.
10.45 Gramofoonmuziek.
11.30 Godsdienstig halfuur.
12.00 Berichten.
12.15 KRO-Orkest en gramofoonmuziek.
2.00 Handwerkuurtje.
3.00 Voor de vrouw.
3.30 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
4.45 Handenarbeid voor de jeugd.
5.15 Haagsch Pianokwartet.
6.45 Enkrateia-kwartiertje.
7.00 Berichten.
7.15 Journalistiek weekoverzicht,
7.45 Reportage.
8.00 Berichten ANP. Herhaling SOS-Berichten.
8.15 NCRV-Propaganda-Avond m.m.v. spre,
kers en gramofoonmuziek.
9.55 Berichten ANP.
10.00 Waleson-kwartet.
11.2012.00 Gramofoonmuz. Hierna: Schrift»
lezing.
Hilversum H.
AVRO-uitzending.
8.00 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gewijde muziek (Gr.pl.).
10.30 Omroeporkest en soliste. In de pauze;
Gramofoonmuziek.
12.00 Gramofoonmuziek.
12.30 Orgelspel en zang.
1.00 Gramofoonplaten.
1.15 Omroeporkest.
2.00 Voor de vrouw.
2.30 Omroeporkest.
3.00 Kniples.
3.45 Gramofoonmuziek,
4.00 Ziekenhalfuur.
4.30 Gramofoonmuziek.
4.50 Voor de kinderen.
7.05 Het AVRO-Dansorkest.
7.30 Engelsche les.
8.00 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.15 Concertgebouw-orkest en solist. In de
pauze: Zang en piano.
10.3012.00 Schaak- en sportreportage en
AVRO-Dansorkest. Om 11.00 Berichten
ANP.
geen reden om ook dezen verdachte
te veroordeelen tot dezelfde straf.
Spr. vorderde tegen verdachte een
gevangenisstraf van zes maanden.
De verdediger, mr. L. Framkenhuis, zeide
in zijn pleidooi, dat niet de bedoeling was
om te mishandelen, doch om verwarring te
stichten en zich dan van de sleutels mees
ter te maken om te ontvluchten. Deze man
verkeert thans in een ongunstiger positie
dan zijn vroegere medeverdachte, terwijl die
de hoofdrol heeft gespeeld.
Pi. drong aan op clementie.
Arrest 14 December.
Feuilleton
76.
„Dat onderzoek zal niet plaats hebben om
dat u geen officieel bestaan hebt. Noch u,
noch de Amerikaan. Uw bestaan hield op
zoodra u buiten het gebied kwam, dat ver
boden is voor touristen die in Sovjet Rusland
reizen."
„Dan wensch iK bijstand van een priester
van mijn eigen godsdienst," antwoordde de
hertog. „Ik vraag uitstel van executie tot na
Zondag, teneinde mij op den dood voor te be
reiden."
„Tijd? Zoo," antwoordde Leshkin met een
grijnslach. „Tijd voor den kleinen jood om
jullie te helpen ontvluchten, dat is wat je
eigenlijk wilt, nietwaar? Laat mij je dan wat
vertellen. Dacht je nu dat ik, Leshkin, hem,
nadat hij gedaan heeft wat hij deed, in vrede
zou laten Stalin kende de ware toedracht der
zaak niet toen hij luisterde naar madame
Karkoff. Hij wist ook niet dat er acht man
van de Ogpu door jullie gedood zijn. Ik moest
naar Moskou om het een en ander in orde te
brengen. Ware dit niet het geval geweest dan
zouden jullie reeds verleeden week ter dood
gebracht zijn. De beslissing aangaande mr.
Aron is nu ook genomen... Hij zal vanavond
opnieuw gearresteerd worden en hij zal tege
lijk met jullie, als morgenochtend het oogen
blik daarvoor gekomen is..." Hij haalde zijn
schouders op. „En dan zal ik in hetzelfde bed
in dat hotel slapen..."
De commissaris sprak met zulk een rustige
overtuiging, dat noch Rex de hertog aan de
waarheid van zijn woorden twijfelde. Het was
iets vreeselijks voor hen te moeten hooren, dat
hun laatste hoop op hulp verdwenen was en
dat Simon, dien zjj toch buiten gevaar geacht
hadden, opnieuw zou worden gearresteerd.
Niettegenstaande dit alles hield de hertog vast
aan het oude spreekwoord dat zegt: waar
leven is, is nog hoop.
„Ik ben niet bereid te sterven geef mij
tijd."
„Zoo, dacht je dan dat nu menschen je niet
helpen kunnen, God je zou redden?" spotte
Leshkin. „Ik sta werkelijk verbaasd erover
dat een man zooals u nog gelooft aan een
dergelijk afgezaagd, versleten bakerpraatje.
Wat beteekent dood tenslotte? Niets dan een
ophouden van activiteit." Hij leunde verveeld
in zijn stoel achterover en drukte op een
schelknopje.
„Breng de gevangenen weg," beval hij toen
de bewaker binnen kwam. En tot den officier
zei hij zacht: „De bevelen voor morgenochtend
volgen."
Zij werden weer langs de breede trap naar
beneden gebracht, maar dezen keer gingen zij
niet naar hun cellen terug en werden onderge
bracht in een andere afdeeüng van de gevan
genis. Zij werden in een grootere cel opgesloten
dan die zij tot nu toe gehad hadd
„Ik denk," zei Rex terwijl hij om zich heen
keek en niets dan naakte, kale wanden ont
waarde, „dat dit het doodenhuis is, een soort
gevloekte cel."
„Waarschijnlijk, stemde de hertog toe. „Ik
vrees, dat er nu weinig hoop meer voor ons
bestaat. Ik had toch wel gewild, dat je dat
voorstel inzake die juweelen had aangeno
men."
„Och," zei Rex geirriteerd, „ik had toch
niets aan te bieden. Ik weet immers zelf niet
waar die verdomde dingen uithangen."
„Als jij erop aangedrongen had dat zij je
naar Romanovsk teruggebracht hadden, zou
dat zeker tien dagen leven beteekend hebbenen.
En onderweg zou zich wel een gelegenheid tot
ontvluchten hebben voorgedaan."
„Dat moet je niet gelooven. Zij kennen ons
nu veel te goed om niet te begrijpen, dat wij
iedere kans, hoe klein ook, zouden benutten.
Zij zouden mij zeker een bom aan iedere
broekspijp gehangen hebben. Maar dacht je
dat hij de waardheid sprak over Simon?"
De hertog knikte. „Ik zie geen enkele reden
om het niet te gelooven. Om je de waarheid
te zeggen, was ik er blij over dat hij in vrijheid
gesteld was, maar terzelfdertijd was ik hevig
verwonderd. Na dien nacht in Romanovsk ge
voelde ik dat trots alle pogingen die Ma
dame Karkoff zou aanwenden, wij bij een
eventueele gevangenneming zeer zeker op den
dood zouden kunnen rekenen. Wat mij betreft
ben ik blij dat wij gespaard blijven van een
bespottelijk zoogenaamd onderzoek."
„Wjj zijn betrekkelijk goed uit Romanovsk
wegekomen," zei Rex, „maar ik vind het
ellendig voor dien kleinen Simon."
„Maak je over hem niet te veel zorgen. Hij
is een filosoof en hij is voor het eerst van
zijn leven werkelijk verliefd. De laatste week
van zijn leven heeft hij met de vrouw zijner
droomen doorgebracht. Hij zal vanavond ge
arresteerd en morgen, hij het krieken van den
dag, doodgeschoten worden... Hij zal van het
toppunt van zijn geluk afdalen in het duister
en hij zal geen desillusie beleven. Als je er
gens aan denken moet vannacht, denk dan
vooral aan de aangename dingen, die je be
leefd hebt. En morgenochtend denk je aan
niets anders dan aan de meest prettige epi
sode uit je leven."
Om acht uur werd de avondinspectie ge
houden en/Yakovkin kwam in dienst. Zij wa
ren verheugd hem te zien, omdat zij hang
waren, dat hij in het andere gedeelte van ue
gevangenis zou blijven. Hij bracht hen het
zeer karige avondmaal bestaande uit een
kommetje vettige soep en een stuk brood.
Daarna bracht hij hen, voor eigen rekening,
een paar handenvol gedroogde pruimen. Zij
aten zonder een woord te zeggen, en nadat
hun maaltijd afgeloopen was, spraken zij lan
gen tijd met elkaar in hun donkere gevange
nis. Zij keken beiden verwonderd op, toen zij
het licht van Yakovkin's lantaarn bij de deur
van hun verblijf ontwaarden.
„Vlug," fluisterde de cipier, „ik heb jullie
veel te vertellen."
Rex en de hertog stonden onmiddelllijk op
en Yakovkin sprak met een heesch stemge
luid. „Er zijn vrienden, die aan jullie ontsnap
ping werken, Shubin heeft mij er wat van
verteld. Eerst wilde ik hem niet gelooven, ik
dacht dat het een grap was. Maar nu heb ik
met de beide personen zelf gesproken, het
waren een man en een vrouw. Neem dit..."
Hij stopte een marlpriem in de Reichlau's
hand. „Shubin heeft ervoor gezorgd, dat
jullie in deze cel terecht kwamen. Breek de
tegels in den linker hoek van de cel uit den
vloer, daaronder zullen jullie een tunnel vin
den, die leidt naar de heilige grafkelders.
Werk vlug, ik kom staks terug."
Hij verliet de twee gevangenen zoo stil als
hij gekomen was.
„Geef mij dien tandenstoker," zei Rex, die
plotseling geanimeerd was.
„Goddank!" zei de hertog met een zuchf.
„Een vrouw en een man?Valeria Pe-
trovna en Simon."
Rex zat reeds op zijn knieën en was bezig
met de zware tegels uit den vloer te breken.
Inderdaad, onder den vloer bevond zich wer
kelijk een onderaardschen tunnel. Tien minu
ten van razend werken, en de opening was
groot genoeg.
Yakovkin kwam weer terug. Hij gaf den
hertog een groote rol touw en een electrl-
schen zaklantaarn. „Neem dit ook," zei hij
schor. „De graven strekken zich vele wersten
uit. In alle mogelijke kronkelingen volgen zij
elkander op. Als u den weg kwijt raakt, zal
dat den dood beteekenen. U zoudt sterven
zonder een enkele kans om er weer uit te
komen."
„Welken kant moeten wij uit?" vroeg de
hertog.
(Wordt vervolgd.)
