Tribun©-
liet buis met duizend
KIE»
Arbeiders
stellen ultimatum
Radioprogramma
de don juan
EDGAR RICE
BURROUGHS
beroemde parijsche vrouwen
gevangenis gaat weg.
waar eens mata-hari ver
toefde.
Rubberfabrieken verbrand
Zeven Fransche
voetballers gewond
Uit de bagno ontsnapt
Bruno Mussolini voor
recordpoging opgestegen
«•MiiititttftfiMttiititii,
DOOR
No. 45.
Met een hels kabaal vestigde de apin de
aandacht van de anderen op de indringer.
Verschillende grote apen gingen rechtop
staan om een beter gezicht te hebben. Met
diepe, grimmige keelgeluiden, de tanden ont
bloot, de hals naar voren, kwamen zij lang
zaam op Tarzan toe.
„Karnath, ik ben Tarzan van de Apen",
zei de aapman in de taal van de troep. „Her
ken je me niet meer? „We hebben samen
Numa aangevallen, toen wij nog kinderen
waren". De grote aap, waartegen hij sprak,
stond stil met een blik van stomme verba
zing. „En Major", vervolgde Tarzan, „her
ken je je vroegere koning niet meer, hij, die
de machtige Kerchak versloeg? Kijk naar
me. Ben ik niet dezelfde Tarzan machtig
jager onoverwinnelijk vechter die jullie
reeds vele jaren kennen?" De apen kwamen
dichterbij in verwondering, terwijl ze ónder
elkaar praatten. „Wat wil je nu onder ons?"
vroeg Karnath. „Alleen vrede," antwoordde de
aapman. Weer spraken de apen met elkaar.
Tenslotte zei Karnath: „Kom dan in vrede,
Tarzan van de Apen". En Tarzan sprong
licht midden tussen de leden van deze trotse,
vreselijke horde. Er hadden geen begroetingen
plaats, zoals bij de mensen gebruikelijk is na,
een afwezigheid van twee jaar. De apen gin?
gen weer aan hun bezigheden. Zij besteedden
niet meer aandacht aan Tarzan dan als wa?
hij niet bij de troep weggeweest. Zelfs de jon?
gere apen, die eerst nog wat nieuwsgierig
waren, lieten hem spoedig met rust!
(Nieuwe spelling.)
Iedere groote wereldstad bezit wel
eenige gebouwen, die een geschie
denis achter den rug hebben. Zoo
bezit Parijs de beroemde, 800 jaar
oude vrouwengevangenis, Saint-
Lazare. die thans evenwel van den
aardbodem verdwijnen zal, daar het
gebouw niet meer aan de moderne
eischen voldoet. Wisselvallig is de
historie van dit oude gebouw, waar
over in onderstaand artikel eenige
aardige bijzonderheden volgen.
Met het afbreken van de oude vrouwen
gevangenis zal een merkwaardig stukje Pa
rijs voor goed van de aardbodem verdwij
nen. Talrijke tragedies en geheimen hebben
zich hier afgespeeld, die nu ook voortaan
geheel tot het verleden zullen behooren.
Het gebouw van Saint-Lazare heeft een
woelige en interessante geschiedenis achter
den rug. Niet altijd is het een gevangenis
en dan nog wel een vrouwengevangenis
geweest. Oorspronkelijk was het een zie
kenhuis, terwijl het vervolgens aan een
geestelijke Orde onderdak verschafte. Eerst
daarna werd het voor gevangenis inge
richt. Het verleden van het gebouw vormt
een stuk wereldgeschiedenis. Tusscben de
muren van Saint-Lazare heeft zich het nood
lot van tallooze menschenlevens voltrok
ken. Door de sombere en donkere gangen
zijn honderden veroordeelden naar de ka
mer geloopen, waar de executie plaats
vond, in de cellen hebben honderden onge-
lukkigen een groot deel van hun of haar
leven gesleten, talooze menschenlevens, die
eens in het brandpunt der algemeene be
langstelling stonden, zijn er in vergetelheid
geraakt.
De kroniekschrijver van Saint-
Lazare.
Er is een man, die zich gedurende zijn
geheele leven bezig gehouden heeft met het
beschrijven van het tragisch-romantische
noodlot van het oude gebouw. Dr. Brizard
is thans meer dan dertig jaar werkzaam
te Saint-Lazare als gevangenis-geneesheer.
Hij heeft alle prominente vrouwelijke ge
vangenen persoonlijk gekend en ze zelfs
ten deele op haar laatsten gang vergezeld.
De muren verbergen voor hem geen gehei
men meer. Hij schrijft thans een boek over
de geschiedenis van de oer-oude gevangenis,
zoodat de herinnering er aan bewaard zal
blijven, ook al is het gebouw afgebroken.
Vooral, wat dr. Brizard over den tijd van
de Fransche revolutie vertelt, is zeer in
teressant. In dien tijd klaagden er 1400 po
litieke gevangenen binnen de muren van
het gebouw. Meer dan de helft van deze
ongelukkigen is het slachtoffer van de
guillotine geworden. Slechts enkelen van
hen vermoedden, welk lot hen te wachten
stond. De gevangenen van Saint-Lazare
werden betrekkelijk goed behandeld en zelfs
mochten zij tot tijdverdrijf op het binnenhof
van het gebouw muziek maken of een bal
spel spelen. Men liet hen in het geloof, dat
zij binnen korten tijd weer vrij gelaten
zouden worden. Degenen evenwel, die uit
de gevangenis gehaald werden, werden niet
in vrijheid gesteld, maar naar het schavot
gebracht.
De vrouw, die allen bekoorde.
Naderhand, toen de heldinnen van twee
zeer sensationeele processen, Madame Stein
heil en Madame Ilumbert, op treurige wijze
beroemd geworden waren, kwam ook Saint-
Lazare weer in het brandpunt der belang
stelling te staan. Gedurende vele maanden
vertoefde „De mooie Meg", zooals madame
Steinheil genoemd werd, binnen de muren
van het sombere gebouw, terwijl zij de po
litie, de rechters en de jury steeds door
nieuwe mededeelingen tot wanhoop bracht.
Zij werd er van beschuldigd, haar man en
haar moeder gedood te hebben. Ook waren
er overtuigende bewijzen tegen haar, maar
de knappe vrouw wist met een duivelsche
handigheid een zoodanige verwarring te
weeg te brengen in het onderzoek, dat men
er tenslotte maar toe overging haar vrij te
spreken. Zij had zoo'n invloed op haar
omgeving, dat het publiek haar luide toe
juichte, toen de vrijspraak bekend gemaakt
werd. Van alle kanten ontving zij huwe
lijksaanzoeken en eenigen tijd later werd
zij de vrouw van een rijken, Engelschen
Lord.
Madame Humibert, de vrouw, die gedu
rende tientallen jaren een vorstelijk leven
leidde, moest haar luxueuze woning eeni
gen tijd met de gevangenis verwisselen.
Niet ten onrechte noemde men haar de
grootste oplichtster ter wereld. Het bedrag,
dat zij in den loop der jaren bij elkaar
gekregen had op allerlei duistere manie
ren, bedroeg ruim honderd millioen franc.
Weer ruim dertig jaar later betrok een
andere „geldgenie", madame Hanau, presi
dente van een bank, een cel in de gevan
genis van Saint-Lazare. Zij had de licht-
geloovige spaarders van hun francjes be
roofd.
De laatste dans.
De naam Mata Hari alleen zegt reeds
voldoende, om aller belangstelling te wek
ken. Daarom spreekt het ook van zelf, dat
het deel van de gevangenis, waar deze
vrouw vertoefd heeft, een groote aantrek
kingskracht op de bezoekers uitoefent. Dit
gedeelte heet in den volksmond „Menage
rie". De cellen bevinden zich hier aan beide
kanten van een gang en zijn slechts door
een tralie-hek afgesloten, terwijl zij door
dunne wanden van elkaar afgescheiden
zijn. Men krijgt den indruk, dat men door
een soort dierentuin wandelt, wanneer men
die tralies ziet. Alleen zitten er geen die
ren achter verborgen, maar vroeger men-
schen. In dit ongezellige deel van de ge
vangenis werden tijdens den oorlog de spi
onnen gevangen gezet, daar zij zoodoende
voortdurend bewaakt konden worden. De
beroemdste gevangene, die de gevangenis
ooit vehad heeft, Mata Hari, werd ook in
dit gedeelte ondergebracht, alleen kreeg zij
een wat grootere en prettiger cel. Gedurende
de negen maanden, welke zij in het gebouw
doorbracht, toonde zij een ongelooflijke
moed en gedroeg zij zich bewonderenswaar
dig. Groot was haar dapperheid, toen dr.
Brizard haar in gezelschap van majoor
Julien moest meedeelen, dat zij over eenige
uren terechtgesteld zou worden.
Juist op dat moment danste zij haar be
roemde lievelingsdans. Door de vreeselijke
tijding hield zij natuurlijk op en verzocht,
of er een dienst voor haar gehouden mocht
worden. Vlak voor de executie kleedde zij
zich feestelijk aan alsof zij naar een feest
ging. Bij het verlaten van de cel zei zij:
„Nu beginnen wij den laatsten dans!"
Men kan zich wel voorstellen, dat dr.
Blizard door zooveel moed diep getroffen
was, terwij! ook de executie zelf, waarbij
hij natuurlijk aanwezig was, grooten in
druk op hem maakte. Mata Hari wenschte
niet geboeid te worden, Eigenlijk betoonde
zij ook meer moed, dan de 12 soldaten, die
op haar vuren moesten. Deze waren zoo van
streek, dat slechts twee schoten troffen.
Zonder één kreet zakte Mata Hari in el
kaar. Hiermee was een dramatisch hoofd
stuk int de geschiedenis van Saint-Lazare
beëindigd
Thans zal de gevangenis afgebroken wor
den om voor een modern gebouw plaats te
maken. Maar gelukkig heeft de oude ge
neesheer zijn boek over het historische
gebouw bijna voltooid, zoodat toch in ieder
geval de herinnering er aan niet verloren
gaan zal.
Twee fabrieksarbeiders in New
Jersey omgekomen.
De fabrieken voor de vervaardiging van
synthetische rubber te Deepwater in New
Jersey (V.S.) zijn door een reeks zware
ontploffingen bijna volkomen vernield. Kort
daarop sprangen bovendien nog verscheide
ne cylinders met aoethyleen uiteen. De oor
zaak der ontploffingen is nog niet bekend.
Twee fabrieksoppassers hebben hierbij den
dood gevonden.
Vrachtauto verongelukt.
Nabij Epinal (Frankrijk) is Zondag een
militaire vrachtauto met een militair voet
balelftal in een greppel gereden.
Zeven soldaten moesten met deels ernsti
ge verwondingen' in een ziekenhuis worden
opgenomen.
Conflict bij metaalwarenfabriek
te Amsterdam.
De Christelijke Metaalbewerkers Bond, de
R.K. Metaalbewerkers Bond, de Syndicalis
tische Federatie van Metaalbewerkers en
de Nederlandsche Vereeniging van Fabrieks
arbeiders hebben een ultimatum gesteld
aan de directie van de N.V. Emaille- en
Metaalwarenfabriek „Gelria" te Amsterdam,
afloopende 31 Januari a.s.
De arbeiders hadden verzoeken ingediend,
er in hoofdzaak op neerkomende, de loo-
nen der volwassenen met vijf tot tien pro
cent te verhoogen, benevens invoering van
een loonregeling naar leeftijd voor de jonge
ren, invoering van een vacantie van zes da
gen en nog enkele verbeteringen Van meer
ondergeschikten aard.
De directie was alleen bereid over te
gaan tot eenige verbeteringen voor de jon
geren, doch de door haar voorgestelde loon
regeling werd onbevredigend geacht.
Vijf vluchtelingen van het Fransche ver
banningsoord op Duivelseiland (Amerika),
die tijdelijk hun vrijheid hebben herkregen,
en in een open bootje de' Caraibische Zee
waren overgestoken naar Cuba, over welken
tocht zij een maand hadden gedaan, zullen
naar de Cubaansche immigratieambtenaren
mededeelden, aan Frankrijk worden uitge
leverd, tenzij zij over voldoende middelen
beschikken om Cuba op eigen kosten te ver
laten.
Bruno Mussolini, de zoon van den Duce,
en de oceaanvliegers Biseo en Moscatelli zijn
gistermorgen met drie vliegtuigen opgeste
gen naar Rio de Janeiro. Zij zullen vliegen
over Dakar en Natal. Het is de bedoeling,
dat zij het snelheidsrecord voor het traject
over het zuidelijk deel van den Atlantischen
Oceaan verbeteren.
WOENSDAG 26 JANUARI 1938.
Hilversum I. 1875 en 415,5 m.
VARA-uitzending. 10.0010.20 v.m. e»
7.308.00 VPRO.
8.00 Gramofoonmuziek.
9.00 Keukenwenken..
10.00 Morgenwijding.
10.20 Uitzending voor Arbeiders in de Con
tinubedrijven.
11.30 „Verschillende vormen van werkloos?
heid", causerie.
12.00 Gramofoonmuziek.
12.30 VARA-Orkest.
I.151.45 Gramofoonmuziek.
2.00 Kniples.
2.30 Voor de vrouw.
3.05 Voor de kinderen.
5.30 VARA-Orkest.
6.15 Gramofoonmuziek.
6.30 Amateurs-uitzending.
7.00 Zang.
7.30 Cyclus: „Ons werk en ons geloof".
8.00 Herhaling SOS-Berichten.
8.03 Berichten ANP. VARA-Varia.
8.15 Radiotooneel.
9.30 VARA-Orkest, m.m.v. solist.
10.00 Berichten ANP.
10.05 Zang.
10.30 Gramofoonmuziek.
10.45 Orgelspel en zang.
II.15 „The Ramblers",
11.1512.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum n, 301,5 m.
NCRV-uitzending. 6.307.00 Onderwijs?
fonds voor de Scheepvaart.
8.00 Schriftlezing, meditatie gewijde muziek
(Gr.pl.).
8.30 Gramofoonmuziek.
9.30 Gelukwenschen.
9.45 Gramofoonmuziek.
10.30 Morgendienst.
11.00 Gramofoonmuziek.
11.15 Cello en piano.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
I.00 De Gooilanders.
3.00 Zang en piano.
3.40 Gramofoonmuziek.
3.50 Christelijk liederenuurtje,t
4.50 Felicitaties.
5.00 Voor de jeugd.
5.45 Gramofoonmuziek.
6.00 Land- en tuinbouwhalfuur.
6.30 Taalles en causerie over het binnenaan.-
varingsreglement.
7.00 Berichten.
7.15 Boekbepreking.
7.45 Reportage.
8.00 Berichten ANP. Herhaling SOS-Ber.
8.15 Bijeenkomst van de Oranje-Garde
9.45 Gramofoonmuziek.
10.00 Berichten ANP.
10.05 Dampraatje.
10.20 Gramofoonmuziek.
10.45 Gymnastiekles.
II.0012.00 Gramofoonmuz. Hierna Schrift
lezing.
FEUILLETON.
I
roman door
e. phillips-
f oppenheim
„Hoor eens," kwam Lena tusschenbeide,
>,'t is goed en wel om nijdig op Pa te zijn,
maar er behoeven geen leugens verkocht te
worden. Bij mijn weten, zag hij er nog nooit
zoo gezond uit als nu. Ik heb klanten bij do
zijnen, die heel wat zouden geven voor zoo'n
mooi gebruind vel als het zijne."
„Hij kon wel wat fatsoenlijker kleeren aan
trekken," meende George.
„Als je leeft zooals ik, heb je geen kleeren
ïloodig," wees zijn vader hem terecht. „De
eene helft van den tijd zwem ik in zee, en de
andere helft zeil ik."
„Wie was dat juffie?" vroeg zijn vrouw.
„Die dame, die vanmiddag in mijn gezel
schap was," luidde het koele antwoord, „is
de zuster van den vicaris en schilderes."
„En ze gaat zeker iederen dag met jou
hit, watte?"
„Vandaag toevallig voor den eersten keer,
maar ik hoop vurig, dat het niet de laatste
Zal zijn. Geef de room eens aan je moeder,
George, en laat de suiker rondgaan. Ik kan
jullie alleen brood en boter en jam aanbie
den, maar die zjjn er volop. Ik wist niet
vooruit welk een genoegen mij te wachten
stond."
„Daar word-ie hatelijk!" schimpte zijn vijf
tig procent.
„Als ik niet te vrijpostig ben, sir," merkte
Mr. Bloxom nu op. Ik ben geen theedrinker.
Een dropje whisky en soda zou mij juist nu
best smaken."
Peter Cradd stond op, en kreeg een flesch
whisky, een syphon, en verscheidene glazen
uit de kast. Het was opmerkelijk, dat George
en Hanry het voorbeeld van den ouderen gast
volgden. De gastheer plaatste ook een kistje
sigaren en sigaretten op de tafel, en zette
zijn schouders vierkant. Hij nam zijn horloge
uit zijn zak en legde het voor zich neer.
„En nu," zei hij, „zitten wij allen hier, en
zullen gauw uitgepraat zijn. Wij woonden in
dat hok in Ealing, in Park Avenue jij.
Harriet, en ik, en de kinderen, nadat zij ge
boren werden jarenlang. Ik geloof niet,
t ik ooit veel geklaagd heb. Ik werkte
acht, negen, soms tien uren per dag, om
jullie mond open te houden. Ik gunde mij
nooit eenige ontspanning. Het is jullie be
kend, dat ik nooit zelfs een penny voor me-
zeiven uitgaf. Ieder van jullie zocht zijn eigen
vermaken. Jullie zorgden wel, dat ieder het
zijne kreeg. Je ging naar de bioscoop, of naar
het tennisveld. George en Henry gingen met
een meisje uit; Lena liet zich door jonge
mannen op de bioscoop of de commedie trak-
teeren. Ik heb er nooit een woord van ge
zegd. Iedere penny, die ik bezat, klopten
jullie mrj uit den zak. Jullie moeder begon
twintig jaar geleden al te mopperen, dat ik
onbekwaam was een grooter inkomen te ver
dienen. Ze is er mee voortgegaan tot op den
dag, waarop ik Park Avenue den rug toe
keerde. Ik zeg jullie, dat ik binnen een jaar
of twee van zuivere ellende dood gegaan zou
zijn. Jullie, mijn vrouw en mijn kinderen, die
mij alleen beschouwden als een soort auto
maat, waaruit geld keknepen kon worden,
verloren geheel uit het oog, dat ik zelf
vreugdeloos, hongerig en dorstig door het
leven ging, met op mijn schouders een last.
waaronder ik langzamerhand bezweek. Prent
je dat alles eens goed in. Jullie hebben er nu
den tijd voor, net als ik, om tot het inzicht
te komen, welk een ergerlijk egoistische troep
jullie waren... Iemand iets te zeggen?"
„Ik weet niet wat voor pleizier ik aan mijn
leven gehad heb," merkte Mrs. Cradd op,
„behalve nu en dan met Mrs. Benjamin naar
de film, of een theevisite, of een middagje in
Kew of Richmond. Ik had werk genoeg om
het huishouden gaande te houden."
„Juist," stemde haar man in, „maar waar
om kon je niet probeeren om het met een
vriendelijk woord nu en dan gaande te houden,
of met een vriendelijke gedachte voor den ar
men sloof, die zich de pooten uit 't lijf werkte?
De jongens waren er getuige van, dat ik het
rooken afschafte, en jullie weten wat dat mij
moet kosten. Het had geen invloed op jullie
sigaretten, wel? Jullie wisten waarom ik het
naliet. Ik herinner mij niet, dat jullie mij
ooit je koker gepresenteerd hebben. Maar
zwijgen wij daarover. Ik heb jullie mijn ge
zichtpunt voorgelegd. Ik had nooit verwacht,
dat ik het zou kunnen doen, maar nu weet
je het. Zoo was het verleden. Dat is nu afge
handeld, maar als jullie je één oogenblik ver
beelden, dat ik voortaan, als rijk man, het
leven opnieuw beginnen zal met jullie, die mij
naakt uitgeschud hebben, die mij zelfs mijn
sigaret, mijn glas bier, mijn ochtendblad niet
gunden, dan hebben jullie het leelijk mis.
Ziedaar."
Er heerschte een drukkend, verbitterd stil
zwijgen. Misschien dat het geweten luide zijn
stem verhief.
„Wat ben je dan met ons van plan?" vroeg
Mrs. Cradd, de tranen nabij.
„Mijn zaakwaarnemer zegt, dat de nalaten
schap ongeveer driehonderdduizend pond zal
bedragen," antwoordde haar man, op de pa
pieren tikkende. „Ik zal ongeveer de helft
tusschen jullie verdeelen. Mijn notaris zal dat
regelen. Zoolang jullie blijven samenwonen,
zal het grootste deel op naam van jullie moe
der staan, met een ruime toelage voor ieder,
en een kapitaal voor George en Henry, voor
het geval zij een zaak mochten willen begin
nen, en voor Lena, als ze mocht trouwen..
Voor mijn part mogen jullie allen te zaam
naar Mr. Spearmain gaan, en hij zal alles
duidelijk maken. Het overige van het geld
houd ik voor mij, en begrijp vooral dit dui
delijk, ik verkies alleen en mijn eigen leven
te leven, 't Is nu" met een blik op zijn
horloge „half zes. Het zal mij aangenaam
zijn jullie om twintig minuten voor zessen
het tuinpad te zien afmarcheeren, jullie in
dien protserigen auto te zien stappen, jullie
te zien wegrijden, en hoe onmenschelijk het
ook moge klinken, hoop ik vurig, nooit een
van jullie terug te zien."
„Heb je ooit!" riep Mr. Bloxom uit.
„Pa!" gilde Lena.
Mrs. Cradd schommelde haar zakdoek op
en bette haar oogen. Zij was zeer rood in het
gezicht, maar de tranen wilden niet komen.
Toen wischte ze maar het zweet van haar
voorhoofd af. George maakte een berekening
op zijn manchet.
„Honderdvijftigduizend pond," maakte hij
met een diep ontzag bekend, „geven een rente
van vijfenzeventig honderd pond 's jaars. Vijf
enzeventig honderd pond maar eventjes!"
De schenker van hun vermogen werd totaal
door hen vergeten. Zij keken elkaar beurte
lings aan. In ieders oogen stond dezelfde uit
drukking hebzucht, begeerte en blijdschap
over een gemakkelijk leventje.
„Zevenduizend vijfhonderd pond per jaar!"
mompelde George nogeens. „Wie zal de bom
verdeelen, vader?"
„Mijn raadsman zal ieder zijn behoorlijke
portie toekennen", antwoordde Peter Cradd
ijskcud. „Je moeder zal natuurlijk de voor
naamste stem in het kapittel hebben. Kunnen
jullie het onderling niet eens worden, dan kan
mijn advocaat zich in laatste instantie op mij
beroepen. Blijven jullie samenwonen, dan is
de zaak natuurlijk eenvoudig. Gaan jullie uit
elkaar, dan zal Mr. Spearmain alles regelen."
„De vraag is maar,"b racht Mrs. Cradd te
berde, met haar ellebogen op de tafel leunen
de, „of het ons verlangen is, in 't zelfde huis
te wonen. Daar heb je George, met zijn eigen
eerste viool in een klein huis, dat de laatste
eerste viool in een klein huis, dan de laatst
in een paleis. Vat je wat ik bedoel, Sam?"
richtte ze zich tot Mr. Bloxom. „Als wij, bij
voorbeeld, Avenu House eens kochten. Stel je
eens voor! Na jaren in de Avenue gewo</id
te hebben, met de menschen laag op je neer
ziende. Zou dat niet prachtig zijn!"
„Wie wil er nu in Erlang wonen?" smaal
de Lena. „Ik tenminste, zal er niet lang blij
ven. Waarom niet naar Kensington verhui
zen?"
,,'t Is overal beter dan in Ealing," merkte
George op, „maar als mijn toelage hoog ge
noeg is, ga ik op eigen kamers wonen en
een autozaak beginnen."
„Ik zou geen bezwaar hebben voorloopig
thuis te blijven wonen," zei Henry. „Maar ik
ben het met Lena eens. Ik heb mijn buik
vol van Ealing."
,,,Ik had kunnen weten, dat mijn kinderen
tegen mij zouden samenspannen," jammerde
Mrs. Cradd, met een opnieuw voor den dag
halen van haar neusdoek. „Je hebt hen hoo-
ren praten, Sam. 't Is al dien tijd zoo ge
weest, van toen het geld kwam af. Ieder wil
wat anders doen en op zijn eigen manier."
„Als je mijn tusschenkomst niet kwalijk
neemt," liet Peter Cradd, dien zij volkomen
genegeerd hadden, zich hooren, „zal ik je
zeggen hoe dat komt. Het komt, omdat jullie
vieren de grootste egoïsten zijn, die op den
aardbodem rondloopen. Ik heb jullie vele
jaren lang gadegeslagen, hoewel ik nooit een
woord van verwijt geuit heb. Ik had geen
tijd voor woorden, geen fut misschien. Maar
het zal jullie goed doen af en toe de waar
heid te hooren. Je kunt nu van je leven ma
ken wat je zelf wilt Jullie hebben het geld,
waarnaar je altijd gesnakt hebt. Alles ligt
voor je open. Ga heen en volg je zin, maar
tot je de les geleerd hebt, dat nu en dan de
wenschen yan anderen in aanmerking ge
nomen moeten worden, zullen jullie ontevre
den zijn en kibbelen, precies als toen jullie
nog arm waren."
(Wordt vervolgd.)
