XoS (tO-O-it!
OUDERS
Met de torpedo-flottielje
op manoeuvre
't HOEKJE
De jacht op de torpedo
Het leven aan boord van een
torpedojager
Vliegtuigloodsen onder
vulkanen
De tegenstrijdigheden
van het karakter
VOOR DE
Het kind
Het schieten met torpedo's is een kunst,
die geleerd moet worden en die veel oefe
ning vereischt. De sterk ontwikkelde wa
pentechniek van den tegenwoordigen tijd
eischt van elk der bedienende manschappen
de grootste toewijding voor zijn speciale
taak, wil het torpedoschot doel treffen.
De torpedo-officieren, de torpedo-voor
mannen en de mechaniciens moeten een
zeer grondige scholing meemaken, eer zij
aan boord torpedoschietoefeningen kunnen
houden, waarbij het, voor zoover dit slechts
mogelijk is, toegaat alsof het ernst was.
Terwijl de torpedo-officieren voor hun
gezamenlijke wapens aan boord verant
woordelijk zijn, bedienen de torpedisten de
lanceerinrichtingen en maken de mechani
ciens de torpedo's klaar.
Hoe worden dergelijke manoeuvres nu
gehouden? Het grootste verschil tusschen
oefening en werkelijke gevechten is wel,
dat elke torpedo na het afschieten weer
opgevangen moet worden en dat de tor
pedo's niet werkelijk het doelschip treffen,
maar de treffers uit bepaalde onderzoekin
gen van de torpedo's, die onder het doel
schip doorloopen, berekend worden.
Wij zullen hieronder eens een dergelijke
schietoefening bespreken, zooals deze bij de
manoeuvres gehouden worden.
Voordat tot schietoefeningen aan boord
van de torpedobooten wordt overgegaan,
heeft aan land een zeer grondig theore-
tisch-practisch onderricht plaats. Alle werk
tuigen, die aan boord gebruikt worden, zijn
ook aan land voorhanden, zoodat iedere
soldaat de handgrepen voor de bediening
rustig kan leeren. Van groot gewicht is
hierbij de opleiding van den torpedo-me-
chanicien, wien de grootst mogelijke nauw
gezetheid moet worden bijgebracht, want
een bij het gereedmaken van de torpedo
vergeten schroef kan het verlies van de
torpedo tengevolge hebben.
Aan boord is het in orde brengen van
zelfsprekend moeilijker. Weinig ruimte,
door olie en petroleum glad dek, zeegang,
wind en koude vergen van de torpedisten
veel zelfoverwinning, als de torpedo precies
even zorgvuldig gereed gemaakt moet wor
den, als in de schoollokalen aan land.
Bijzonder moeilijk is het 's nachts als de
vele handgrepen in het donker moeten
worden uitgevoerd. Maar zooals overal:
waar veel geëischt wordt, wordt ook veel
gepresteerd.
Iedere handgreep wordt in eindelooze
herhaling geoefend, zoodat de mechanicien
de torpedo, die voor den leek een wonder
ding is, als zijn vestzak kent.
Is de torpedo nu klaargemaakt, en in de
lanceerbuis geladen, dan komen de torpe
do-officieren en de torpedisten in actie. Nu
moet de tegenstander gevonden worden,
wat bij een donkeren nacht zeer veel oefe
ning en goede oogen vereischt.
De geheele bemanning op de brug ver-
eenigd, houdt zich met dit zoeken bezig en
ieder is trotsch, als hij als eerste den ge-
blindeerden tegenstander als een donkere
schaduw ergens aan den horizon ontdekt
heeft.
De torpedoo-officier stelt nu de verschil
lende invloeden vast, zooals weerstand van
het water enz., volgens welke de schoots-
hoek voor het in de richting houden van de
torpedo bepaald moet worden. Die hoek
wordt door een torpedo-richter met behulp
van bepaalde richtmiddelen gegeven. Nu
kan de torpedo afgeschoten worden. Hij
verlaat met een tamelijke snelheid de lan
ceerbuis, loopt op eigen kfacht door het
water en wordt naar ieder hoopt een
treffer. Om bij sommige verliezen de plaats
van afschieten weer te vinden, worden de
ze door een kleine boei aangeduid, die op
de plaats van afschieten wordt uitgewor
pen. De boot loopt met groote snelheid de
torpedo na, die aan het eind van zijn baan
„opkomt", dat wil zeggen aan de opper
vlakte komt drijven, doordat de zinkinrich-
ting, die in een werkelijken strijd de afge
sloten torpedo naar den bodem van den
oceaan doet verdwijnen, bij schietoefenin
gen buiten werking is gesteld.
Aan den kop van de torpedo is een hou
der met calcium aangebracht, die overdag
een ver zichtbare rookpluim en 's nachts
een helle vlam geeft.
De torpedoboot-commandant brengt de
boot aan de loefzijde van de torpedo tót
staan, zoodat de reeds gereedstaande be
manning de torpedo weer aan boord kan
hijschen. 's Nachts wordt de torpedo door
een schijnwerper hel verlicht. Met behulp
van een lange stang, wordt een lijn om den
neus van de torpedo gelegd, zoodat de
bijschring over de torpedo getrokken kan
worden. Bij weinig zeegang is dit niet zoo'n
lastige manoeuvre, doch bij veel wind en
hooge zee vereischt 't groote zeemanskunst
en goede samenwerking van de beman
ning.
Als de boot hevig slingert, moeten de
Bij het gereedmaken van de torpedo mag
geen handgreep vergeten worden.
manschappen goed oppassen, dat de
gloeiende torpedo, die een gewicht van
rond duizend kilogram heeft, ook niet be
gint te slingeren. Is dat echter toch eens
het geval, dan zijn de optredende krachten
zóó sterk, dat de torpedo voor alle zeker
heid weer gevierd en de manoeuvre her
haald moet worden. Ligt de torpedo weer
veilig aan dek, dan begint het werk van
de mechaniciens; de calciumhouder wordt
verwijderd, daar de rook het werken aan
dek zou belemmeren en de torpedo wordt
Aandachtig slaat de torpedist het doel voor
den verrekijker gade.
nu, evenals de vorige maal, weer schiet-
klaar gemaakt. Intusschen is van het doel
schip de boodschap binnen gekomen, of de
torpedo getroffen heeft of niet en nu be
gint het spel van voren af aan en het
wordt zoolang voortgezet, tot de torpedis
ten zoodanig geoefend zijn, dat zij de lan-
ceerinrichting van hun torpedoboot, torpe
dojager of duikboot zelfstandig kunnen be
dienen.
Amerika's reuzenproject rond
Hawaii.
Op Hawaii zijn de laatste theoretische
voorbereidingen voor den bouw van reus
achtige vliegtuigloodsen en steunpunten op
verschillende eilanden in den Grooten Oce
aan beëindigd. Onder de eilanden, welke
hiervoor in aanmerking komen, is de meest
belangrijke het eiland Oahoe. Bij een diep
gaande studie betreffende dit eiland is na
melijk gebleken, dat op Oahoe, dat in ze
keren zin het Gibraltar van den Grooten
Oceaan kan worden genoemd, diepe schach
ten verborgen zijn, waardoor dit eiland, dat
vulkanisch is, zich schitterend zou leenen
voor den bouw van vliegtuigloodsen onder
den grond. Op die manier zouden de hallen
onder den vulkanischen bodem komen te
liggen.
Met behulp van het eiland Oahoe zou
Hawaii op die manier een zoo sterke ves
ting kunnen worden, dat het praktisch on
mogelijk zou zijn, een aanval op de eilan
dengroep te ondernemen,om dat succes bij
voorbaat is uitgesloten. De bouw van der
gelijke onderaardsche vliegtuighallen zou
evenwel een som van pl.m. 20 millioen dol
lars kosten. De hallen onder den aardbo
dem wil Amerika zoo grootsch en modern
aanleggen, dat het eiland als het ware een
groot wespennest wordt, dat door niemand
kan worden aangeraakt zonder te worden
gestoken!
Toch schijnt het enthousiasme der Ame
rikanen in de laatste dagen eenigszins te
zijn geluwd door de sombere voorspellingen
van eenige Amerikaansche deskundigen op
maritiem terrein. Zij beweren nl., dat de
onderaardsche vliegtuigloodsen lang niet
zoo safe zullen blijken, als de Amerikaan
sche regeering wel gelooft, omdat, volgens
deskundig onderzoek, de vulkanen op het
eiland Oahoe lang niet zoo rustig zijn ge
bleken, als ze wel doen aanzien. Herhaal
delijk heeft men nl korte aardbevingen ge
constateerd, die tot heden toe wel geen
schade hebben aangebracht, doch die de
ondervulkanische loodsen in minder dan
geen tijd kunnen ruineeren, wanneer de
aardschokken heftiger worden.
In elk geval wil Amerika zijn plannen
hieromtrent niet laten varen en als het
vulkanisch eiland Oahoe niet geschikt blijkt
voor een dergeli, experiment, dan zal men
de vliegtuigsteunpunten over de geheele
eilandengroep verspreiden. Het zal echter
nog eenigen tijd duren, alvorens de Ameri
kaansche regeering tot den aanleg van der
gelijke kostbare vliegtuig-steunpunten zal
kunnen overgaan.
Wie dit bord
voor zich ziet
moet éxtra
voo rz i c h t i g
zijn, want hij
nadert 'n voor-
rangsweg (óók
het verkeer
van links laten
vóórgaan!)
Vier schepen hebben een schot op het
gemeenschappelijke doelschip gelost. Daar
bij werden twee torpedo's tegelijkertijd af
geschoten. De eene torpedo van de voorste
boot is reeds in het water, terwijl de an
dere juist de lanceerbuis verlaten heeft.
Hetzelfde kan men bij de tweede boot zien.
Tweespalt in onze motieven,
tweespalt overal!
„Het spijt mij" zei de eene, „ik had dat
niet moeten doen, ik wilde dat ik het anders
had gedaan. „Waarom?" vroeg de andere.
„Omdat je voelt dat de daad op zichzelf ver
keerd was, of om al de moeilijkheden, die
er voor jou uit zijn voortgekomen?"
De eerste spreker keek verrast op.
„Merkwaardige dingen zeg jij toch altijd,
om je de waarheid te zeggen, geloof ik, dat
mijn spijt meer gold de last, de herrie en de
onaangenaamheden, die uit mijn verkeerden
stap zijn voortgevloeid, dan dien stap zelf.
Ten onrechte natuurlijk."
„Ja," want dat doen wij menschen zoo
dikwijls, we staren ons blind op onze ccmse-
quenties en gebruiken onze energie om die
consequenties uitvoerig te verwenschen,
maar wij zien de oorzaak voorbij, en da
oorzaak is heel dikwijls een fout van onszelf.
Zoodoende begaan wij een herhaling van
dezelfde fout, en lokken dezelfde consequen
ties uit menschelijke kortzichtigheid!
Inderdaad! Kortzichtig staan wij nog
tegenover onszelf, tegenover anderen, veelal
omdat wjj de tegenstrijdigheden in onszelf
niet onderkennen. In de beste mensch im
mers zijn tegenstrijdigheden. Veelal is er een
trek een eigenschap in ons die ergens „ja"
op zegt, terwijl een andere trek in ons op
hetzelfde „neen" zegt. Dan staan wij besluit
loos, innerlijk gedrongen naar „ja", zoowel
als naar „neen", en hangt het dikwijls van
een kleinigheid af, wat wij besluiten. Door
de tweespalt in ons geven wij ook dikwijls
eenzelfden naam aan verschillende gevoe
lens. Daar is b.v. medelijden. Daar is het
medelijden, dat een verzachte editie is van
minachting, zooiets als: „arme sukkel, je
moogt het dan jezelf op den hals gehaald
hebben maar toch heb ik met je te doen".
En er is een medelijden dat ons vervult van
een zoo groote en warme ontroering dat het
bijna liefde wordt. De Engelschen hebben 'n
gezegde: „Pity is very much akin to love"
(Het medelijden staat zeer dicht bij de liefde,
leidt licht tot liefde.
Wij voor ons zouden de volgorde liever om
gekeerd nemen, wij gelooven dat menigeen
uit medelijden zwijgt, verdraagt en voort gaat
naast een ander, hoewel de eigenlijke liefde
die den eersten band legde er niet meer is.
Het is moeilijk in het leven, zeer moeilijk,
met al 's menschen tegenstrijdige impulsies,
eigenschappen en eigenaardigheden. Daar is
b.v. een impulsie. Wat is een impulsie? Een
ingeving van het oogenblik. Juist. Maar wat
U ter goeder trouw aanziet voor een inge
ving van het oogenblik, kan de reactie zijn
op een ondervinding van jaren geleden, die
al die jaren in het onderbewustzijn geslui
merd heeft en die afreageert zoodra zich een
gelegenheid daartoe voordoet. Neemt U maar
aan, dat bij al die gelegenheden waarbij U
plotseling geheel anders handelde of rea
geerde dan U gewoonlijk doet, dat dit in
werkelijkheid niet „plotseling" en evenmin
onbegrijpelijk was, maar dat U gedreven
werd door een in Uw onderbewustzijn reeds
lang bestaanden drang om iets recht te
zetten, hetzij een ongev/roken onrecht of een
onvergelde weldaad. Er schuilt gevaar in de
aanwezigheid van onafgedane *eacties in
het onderbewustzijn, n.1. de kans dat de ver-
eischte reactie ons bij verrassing en te on
gelegener tijd overvalt. Men kan zooveel
mogelijk voorkomen, door zoo bewust moge
lijk te leven en zichzelf niets wijs te maken.
Dr. JOS DE COCK.
Fröbel, de bekende opvoeder (17821852)
laat den kinderleeftijd aanvangen, als de
zinnen en het lichaam en de ledematen zoo
ver ontwikkeld zijn, dat zij zich vrij kunnen
bewegen en als het kind begint, zijn inner
lijk leven door zelfwerkzaamheid uit te beel
den. Met het begin der spraak begint ook
de uitting en uitbeelding van het innerlijk
leven van den mensch. Op dezen trap be
gint de eigenlijke opvoeding van den mensch
door wel is waar verminderde zorg voor hot
lichaam, maar verhoogde zorg voor en be
hoeding van het geestelijk leven.
Maar de opvoeding van den
mensch is op dezen trap nog
geheel en al de taak van de moe
der, van den vader, van het ge
zin, waarmee hij door de natuur
en van de natuur een onverbro-
ken, onverdeeld geheel vormt.
Fröbel acht deze trap een zeer belang
rijke, omdat hij de ontwikkeling bevat van
de eerste verbinding met de omgeving en
de buitenwereld, het begin van de verkla
ring en het begrip ervan, het begin van het
vatten van het innerlijke in de omringende
wereld. Het is dan ook van het grootste be
lang, dat het kind op dezen trap van ont
wikkeling de dingen goed en juist be
schouwt, duidelijk en bepaald benoemt.
Evenzeer van belang is het of de buiten
wereld hem (het kind) als iets edels of on
edels, als iets minderwaaridgs, slechts
als een zaak om te gebruiken, te
verteren, te vernietigen of tot genot voor
anderen, öf als doel in zichzelf, als verheven,
als levend, als geestelijk bezield en Godde
lijk voorkomt, als zuiver of troebel, als ver
edelend en verheffend of als vernederend en
verdrukkend; of hij haar in haar ware, of
in scheeve, verdraaide verhouding leere zien
en kennen.
Tegen al deze dingen nu wordt herhaal
delijk bij de opvoeding van het jonge kind
gezondigd. Het kind moet de dingen goed
leeren zien, goed leeren benoemen met den
juisten naam, elk woord op zichzelf klaar
en helder uitspreken volgens zijn bestand-
deelen, toon, klank en uitgang uitspreken.
Maar wat gebeurt maar al te vaak?
Tegen het jonge kind wordt naief gespro
ken, och, het is zoo leuk zijn kromme bab
beltaaltje aan te hooren. Vader en moeder
spreken hem na, gebruiken gemakshalve
zijn taaltje tegenover hem, benoemen de
dingen met de woorden, welke hij er aan r
gaf. Maar door dit alles leert het kind de j
dingen slecht zien en benoemen en juist het
zuiver benoemen, het goede uitspreken moet
het kind leeren!
Het is natuurlijk heel wat moeilijker het
kind goed te leeren spreken. Maar opvoeden
wil nu eenmaal de moeilijke dingen over
winnen.
Op blezen trap van ontwikkeling spreekt
het kind veel, vooral tijdens zijn spel. Het
denkt, dat elk ding spreken, hooren en voe
len kan. Het spreekt tegen de poppen, het
kruiwagentje, het treintje, het slaat de on
deugende, pop en zegt lieve woordjes tegen
het zoete popje. Het spreekt met alle din
gen, hetzij dood of levend. Voor het kind
zijn woord en zaak, naam en voorwerp,
lichaam en geest een. Bijzonder veel
waarde hecht Fröbel aan het spel van
het kind.
„Spelen is de hoogste trap der kinderlijke
ontwikkeling, der menschelijke ontwikke
ling in dezen tijd, want het is de vrije werk
zame uitbeelding van het innerlijke, de uit
beelding van het innerlijke leven uit inner-
lijken aandrang en noodzaak. Het is het
reinste, geestelijke voortbrengsel van den
mensch op dezen trap en is tegelijk het
voorbeeld en het beeld van het geheele men-
schenleven, van het innerlijke, geheime na
tuurleven in den mensch en in alle dingen,
Het geeft daarom vreugde, vrijheid, tevre
denheid en rust, vrede met de wereld. De
bronnen van al het goede liggen erin, stroo
men eruit. Een kind, dat flink, zelfwerk
zaam, stil, met volharding, volhardend tot
aan lichamelijke vermoeidheid toe speelt,
wordt zeker ook een flink, volhardend, met
zelfopoffering het welzijn van anderen en
van zichzelf dienend mensch.
Het spel in dezen tijd is geen spelerij,
het is hooge ernst en heeft een diepe be-
teekenis; verzorg, voed het, moeder, be
schut, behoed het vader! Voor den rustigen,
doordringenden blik van den echten men-
schenkenner ligt in het vrij gekozen spel
van het kind in dit tijdperk het toekom
stige innerlijke leven van het kind geheel
open!
Wanneer men weet, dat Fröbel zeer jong
zijn moeder verloor, opgevoed werd door een
tweede moeder, die hem bij de andere kin
deren achter stelde en de jonge knaap alt(jd
maar weer nadacht over de reden van deze
achteruitzetting zelfs bij zijn spel, dat hij
reeds jong op zichzelf was aangewezen, dan
begrijpt men, wat het spel in het leven van
dezen mensch geweest is en hoe het komt,
dat hij aan het kinderspel zoo ontzaglijke
beteekenis toekende. Wonderlijk! de som
bere jeugd van dezen mensch is later een
zegen geworden voor duizenden en duizen
den.
OVÉEKA,
