De Brabantsche Briet
van
Lekker eten
RADOX
Rose en
appelgroen
VETPUISTJES
Het mantelpak beschermt ons tegen Maartsche buien!
Zaterdag 26 Februari 1938
Vierde blad
Oostersche grillen en Hollandsche vrouwen
Amico,
Ulvenhout, 24 Februari 1938.
Meer en meer
gaat den Blaau
we z'n eigen, op
z'nen ouwen dag,
ontpoppen als
'nen eersten klas
zakenman. Op ,,z'
tien ouwen dag,"
da's bij manier
van spreken!
Want al twintig
jaren staat ie stil
in^ z'nen „groei."
't Is of den tijd
Fin erg in hum
heeft. Hij blijft even mager, peezeng, van
gelijke haarkleur als altij. Nooit is ie éénen
dag mankerend, 'k heb 'm zelfs nooit, ver-
kouwen gezien. En z'n Antje dat vijftien ja
ren jonger is dan hij ge weet, hij is
heuren tweeden man z'n Antje is weer
i,zoo'. Om 't jaar wordt ie opa en pap-
Pa, soms valt 't samen en 't strijkt alleman!
|angs z'nen jas, als den wind deur z'n rose
naarstekels.
Deur de tijdsomsfandighedens en 't steeds
gedijen van z'n huishouwen, moest ie wel
zn inkomen gaan opvoeren. Want, ochérm
z'n gedoeike is nie groot èn da's 't veur-
Paamste: hij is in' z'n hart ginnen boer!
Veur dieën stiel is ie te teromantiek.
Zal 'k er maar van maken! 't Mot hij hum
allemaal rap gaan en mee n bietje fantasie
Heeft ieoverg'onwen uit de jaren dat ie
huisde op z'n „kasteel" mee zijnen Kuster.
z pen jachthond, waarmee ie op strooptocht
Uittrok. Uit de jaren dat Rijksveldwachters
Maréchaussees en den Jaan op 'm jaagden
jn onze bosschen, op den eigensten oogen-
hhk dat den Rlaanwe aan 't stroopen was
onder den Bels! Uit de iaren, dat bii den
Officier van Justitie op éénen mergen bin-
Penkwamen rapporten van de Rijksnolitie
over den Blaauwe, meldende ziin stroope
Uien mee den lichtbak onder Ulvenhout. m
den avond van den zeuventienden December
tusschen 21 en 23 uur én... 'n verbaal van
den gendarm onder Strijbeek. weugens
loopen over verbojen grond (die vol mee
Mrikken stond!) on ...den eigensten 17den
December om22 uur!
Mee 't gevolg, dat den Officier eerst 'ns
*n z n haren krabde en dan heel z'n politie
Placht, bij 'm liet komen om ze zwart te
*°heldenl
1 En toch dat kan ik oe nóu wel zeggen:
tódh had de politie nie geslapen. Maar
den Blaauwe was veul beter wakker
Hij jaagde toen impersant op 't weduw-
vrouwtje Antje Bogers wier hypotheek
rente hij betaalde mee z'nen jachtbuit en
zoo kwam hij aan 'n goei wefke en de po
litie aan 'nen das!
Den Jaan is ondertusschen mee pensioen
gegaan en den Blaauwe beloofde z'n Antje
om niemeer te stroopen.
Maarde tijen wierden altij slechter
en nog altij liep "t geld over den grond in
den vorm van hazen en konijnen...!
En zoo is er dan overnuuw oorlog uitge
broken tusschen den Blaauwe en den veld
wachter, den opvolger van den Jaan!
Wij wisten van niks.
Maar Zondagmiddag, als we in de Gou
wen Koei zaten, veur 'n potje prop, dan
kwam den aap uit den mouw.
't Wou maar nie vlotten mee 't kaart-
spul! Den Blaauwe en den Jaan waren veul
Iaat. Nou was den Joost uit Oosferhout wel
afgekomen, ge kent 'm wel, dat weduw-
manneke, ongeslagen weareldkamnioen on
de... (oneeë, dat zeg ik er nooit bij!), rei
ziger, op de fiets, in worsterijen. Maar toen
waren we nog pas mee z'n drieën!^ En prop
pen mee drieën is veur den Fielp 'n citroen
tje zonder suiker. Daar begint is nie aan.
Eindelijk kwamen ze af, de twee opa's.
Den Blaauwe droeg 'n groot vierkant ding
,,'Ncn goeienmiddag samen", groetten ze
en ze zetten 't weerdevolle ding samen veur
zichtig in den hoek, achter de plaats van
den Blaauwe.
„Ik zei, kunnen guillie nog nie n bietje la
ter" komen?" vroeg ie weer, z'n oogen op
't pakket gericht.
„We hebben oe wel verstaan," zee den
Blaauwe: „maar we meugen dit toch zekers
wel efkes wegzetten, edelachtbare."
,,'t Is van meer belang dan jouwen stok
kaarten," bromde den Jaan, die z'n eigen
sinds z'n familieschap mee den Blaauwe
veul sterker voelt fengenover den Fielp.
„Wat zit er toch in, in dat pakket?" -
vroeg den Joost.
Toen ging den Blaauwe zitten, den^ Jaan,
als 'nen particulier-secretaris naast 'm en
eindelijk sprak den Blaauwe: „daar zit 'n
weerde in,, veur tien, twintig duuzcnd gul-
den."
„Is 't 'nen nuuwen handel, Blaauwe?
vroeg ik.
„Sjuust bekeken, Dré. Naast m'n verkens
fokkerij, braandstoffen, limonades, schiet
bogen en auto's, doe 'k teugenwoordig ook
in kunst en antiek."
„Hautoows?" vroeg den Fielp, in rose ver
wondering,
„Hauto's," zee den Blaauwe zelfverzekerd
,,'k heb er van de week nog een verkocht,"
„Oeveulpersoonswagel?" vroeg den Fielp.
„Dat zou 'k nog 'ns na motten tellen,"
zee den Blaauwe: „maar 'k schat wel als
gij er in zit, Fielp, dat ie rijkelijk vol is."
„'Is 't 'n toesieterke?" vroeg den Joost.
,,'n Toeschieterke? Neeë" zee den
Blaauwe: ,,'t is gin zuiver ras. In z'n soort
is 't 'nen rioolterrier, 'n kruising tusschen
Ford en Schudden-Beeker."
„Maar Blaauwe," zee ik: „gij hebt toch
gin rijbewijs?!"
„Jawel, Dré! Dat zat er in. In 'nen zak
naast 't roer."
„Dat telt nie, man! Dat mot op oewen
eigen naam staan. Daar mot g'eerst 'n rij
examen veur afleggen.
„Sjisses Dré, ik staai van jou te kijken",
zee den Blaauwe verwonderd: „tuurlijk, als
dat ding op mijnen eigen naam stond,
't was veul makkelijker, maar jagen mee
'n iachtakte is gin kunst!"
„Dus ge gaat er zóó mee rijen?
„Neeë, ik koop 'n auto om er nóAst te
loopen, is 't nou goed?"
„Wat hebt ge'r veur betaald zonder
nuuwsgierig te zijn?" vroeg den Joost.
„Drie rijksdaalders," zee den Blaauwe.
„Loopt ie op benzine?" vroeg ik la
chend.
„Neeë", gaf ie ten antwoord: „hij loopt on
turf en anthraciet. Ge stookt m' sjuust als
de plattebuis."
„Hallee," zee den Fielp op 't end, als we
klaar waren mee lachen: „hallee, laten we
nou maar gaan proppen, 't is heenen bonk
leugens wat ie vertelt!"
„Om den hier-en-gunderwijd nie". zee den
Blaauwe gepikeerd! „Ga naar mijnen erf,
daar staat ie, meelbobberd! En nou zal ik
jullie maar efkens uit den droom helpen:
ik had dat machten gekocht om 't af te tui
gen, de onderdeelen veur 'n tientje van d'
hand te doei en op 't onderstel 'nen bak te
houwen, om er pulp en mest mee te rijen.
Zooiets had ik noodig. Maar toen 't stoom-
macbien eenmaal op onzen erf stond, had
Antje er zo'n plazier in, da'k er hier en
daar nuuwe ramen ingezet heb, de ergste
butsen weggeklopt en 'm 'n streek groenen
verf heb gegeven. Aantie hee 't zeegras van
de kussels weer naar binnen gestopt en de
scheuren dichtgenaaid en nou zal ik pro-
beeren om 'm aan 't rijen te brengen ook.
„En daarin" ik wees naar 't geheim
zinnige pakket: „wat zit daar toch in,
Blaauwe?"
Terwijl ik dat vroeg, kwa.m er iemand
binnen in de Gouwen Koei en de snelle
eekers-oogen van den Blaauwe schoten ef
kens rap over mijnen schouwer. Toen keek
ie mij veulheteekenend aan en zee: „nou,
deelt de kaarten 'ns, Fielp!'
Ik keek 'ns om..., den veldwachter!
Straf keek den Blaauwe in de kaarten,
die ie prentjes stak. „Oem, nou," zee-t-
ie: „ik heb 't al gezien!"
„Piek," zee den Fielp! Natuurlijk!
„Goedenmiddag, Heeren," groette den (nog
altij) nuuwen veldwachter.
„Gij zoo... op oewen kuier?" vroeg den
Blaauwe. Hij bedoelde: „gij in de Gouwen
Koei?" Want deuzen model dienenden Hol
landschen diender hadden we nog nooit
hier in onze „soos" gezien.
„Ja. ik," zee-t-ie: „ik moet jou even spre-„
ken, Bastiaansen." Toen, beteekenisvol: „dat
kan zeker wel, he?"
„Neeë". zee den Blaauwe: „da kan nie.
Als wij proppen willen we gin van allen
gestoord worden, Janssen-mee-twee-essen.
Ja, amico. den nuuwe heeft ooit zoo zij
nen naam opgegeven, dus dat blijft zoo!
„Zoo is 't," zee den Fielp, mee edelacht-
baarste houding: „komde gij nog maar 'ns
terug, Janssen, als de loopers huitgelegen
zijn."
„Ja, maer 't is foor dienst, meheer Bee-
ckers", zee Janssen salueerond.
„Dienst??" vroeg den Fielp mee "n
schrikkelijk vies gezicht: „dienst?? Op Zon
dagmiddag?? Nooit ge-oord van den Dag
des Eeren? Janssen?"
„Jewèl, meheer Beeckers, maer polietsie
zaeken zijn polietsiezaeken, nietwaar?"
zee-t-ie zoo beleefd meugelijk.
„Ten heerste," sprak den Fielp in al z'n
weerdigheid: „ten heerste zijn 't gin poliet-
siezaken, maar pliesiezaken, man leer toch
fatsoenlijk Hulvenoutsch! En ten tweede:
ouw ik niet van nen grooten mond van m'n
hondergeschikten. Ik ben nog haltij den lo
co, verstaan? Janssen?"
„Allee," zee den auto-coureur: wat ge
me te vragen hebt, Janssen kunt ge nou wel
efkes doen. Veur m'n kameraads heb ik
gin geheimen, man."
„Ik heb vanmiddag honderdzevenendertig
strikken geteld en weggenomen", zee den
Nuuwe.
Ik zag aan den Blaauwe z'n gezicht (ge
mot 'm lang en goed kennen om iets aan
z'n gezicht te zien) dat ie inwendig kookte
over deus arbeidsvernieling. En... dat er
nog veul meer striken uitstonden...!
„Wat heb ik daar mee te schaften?"
vroeg den Blaauwe.
„Men zegt, ze zijn van jouw...
„IT," dikkerteerde den bakker!
„nerdon. van uw m»iksel." zee Janssen.
„Jongens," zee den Blaauwe (hij scheen
veul belangstelling te hebben veur de nie-
ontdekte strikken) „jongens, ik mot da 1 ijk
gaan kijken mee hum, om... eh... om den-
gene die da gezegd hee efkens in tweeën te
schuppen. Gade mee, Janssen? Over 'n half
uurke ben 'k verom? Jaan past goed op
't schilderij!"
„Da's dus," zee den .Toost: „verkens, schiet
bogen, turf, sloffen, anthraciet limonade,
auto's, schilderijen, antiek en wild; 'k mot
zeggen, den Blaauwe hee uitgebreide af
faires!"
„Als ge ook zo'n groot huishouwen hebt,"
excuseerde den Jaan. i
„Dus gij weet er meer van, Janus?"
vroeg ik.
„Tweehonderdzeuventig staan er uit," zee
den Jaan zachtjes.
Op leven en dood had ie vroeger den
blaauwen strooper nagezeten bij nacht en
ontij. Nou nou geloof ik vast, dat ie, na
z'n pensioen en z'n „medeplichtig" groot
vaderschap, ook meedoet in den Blaauwe
z'n vermurwde strooperijen!
„Zeg Jaan", vroeg ie: „wat zit 'r toch
in dat pakket?"
,,'Nen echten Vincent van Gooi", zee den
Jaan fluisterend.
„Van Goch?" vroeg ik.
„Kan wel", zee Janus.
„Hoe witte dat ie echt is, Jaan?"
Toen trok ie 'n gezicht van mottemijheb-
ben en zee: „omdat 't er mee groote letters
onder staat, wat dochte dan?"
„En hoe komen jullie aan dat ding?"
„Vraag oe den Blaauwe aan alles komt!
Zooals 'nen smous aan luizen" zee Ja
nus: „maar écht is ie!"
„Wie?"
„Dieën van Gool-of-hoe-hiet-ie."
„Hebt ge 'r 'n certificaat bij, Jaan?"
„Van den dokter? Dn Vincent is nie
ziek man!"
„Neeë, dat weet ik. Hij is al lang dood,
den sukkelèèr!"
„Oem", zee Janus: „oem! Da's beroerd!
Dus we kunnen 't 'm eigens nie meer vra
gen!"
„Wat hee den Blaauwe-n-er veur be
taald?"
„Gin cent! Hij is tusschenpersoon. Con
dities: alles wat ie er van maakt boven de
duuzepd guldens, is veur den Blaauwe!"
„En op hoeveul schatten jullie 't ding?"
,,'t Mot tien, twintigduuzend gulden
weerd zijn, maar den Blaauwe zee: veur
vijfduuzend gaat ie er ook uit!"
Den Fielp wierd peers van 't lachen.
„Dan is 't ook tijd, dat den Blaauwe 'nen
rolls royce haangeschaft hee," brulde den
bakker.
Toen kwam den Blaauwe verom. En mee
'n knipoog naar den Jaan, zee-t-ie: „den
strop valt nog mee
Den nuuwe zat er dus al „in", amico!
„Dieën Blaauwe? 't Is 'nen gèève! Maar
als zijnen wagel ooit tot rijen komt, of
wanneer ie veur zijnen echten „van Gooi"
ooit 'n slachtoffer vindt, dan hoort ge 'r nog
wel iets van, amico!
't Is 'nen tiep. Veul last van voetenve-
gen heeft ie nie. Maar als ie 't 'ns doet, dan
doet ie 't op nen stapel wetten. En secuur!
Kom. ik schei er af.
Ge had in langen nie van den Blaauwe
gehoord, maar ge kunt gerust zijn, hij
is nog altij op Ulvenhout te zien, „in volle
werking"
Veul groeten van Trui, Dré III en als altij
gin horke minder van oewen
t. v.
DRé.
(door ome Kook- en
Huishoudspecialiste.)
Broodomelette en vruchtenbroodjes. J
Van broodresten kan men verschillen
de smakelijke gerechten maken.
Vooreerst broodomelete.
Hiervoor heeft men alleen het kruim van
het brood noodig, doch de korst zou men
dan tot paneermeel kunnen verwerken,
door deze in den oven even bruin en droog
te laten worden en daarna door de vleesch-
molen te malen.
Van pl.m. 7 sneedjes brood maakt men
het kruim fijn en vermengt dit met 2 dL.
warme melk, een paar lepels suiker, een
theelepeltje kaneel, wat geraspte citroen
schil en de dooiers van drie eieren. Het wit
van deze eieren klopt men zeer stijf, waarna
men het eerstgenoemde mengsel op het ei
wit legt, en alles luchtig met een vork door-
eenvouwt. Daarna bakt men de koek
in de koekepan aan beide zijden bruin. Het
keeren kan het gemakkelijkst gebeuren,
door de koek uit de pan op een deksel te
laten glijden, het nog aanwezige vet uit
de pan op de koek te laten druipen, daar
na de pan er over heen te leggen en alles
samen te keeren.
De omelette kan met suiker, jam of ge
stoofde vruchten gegeven worden, of men.
kan er twee dunnere koeken van bakken,
die men opdient met wat jam of gestoofde
vruchten er tusschen.
Een andere smakelijke verwerking van
oud brood zijn vruchtenbroodjes. Hiervoor
neemt men dunne sneedjes brood, die men
van de korstjes ontdoet, en in nette stukjes
b.v. vierkanten of driehoeken snijdt. Be
smeer den eenen kant van het sneedje met
boter en de andere zijde met appelmoes of
een ander dikke vruchtenmoes. Bak ze
daarna met den beboterden kant naar bene
den in de koekepan knappend en bruin. In-
plaats van met vruchtenmoes kan men de
stukjes brood ook bestrijken met een meng
sel van tot room geroerde boter en gerasp
te oude kaas en ze daarna in den oven
bruin laten worden, zoodat men ze als voor
gerechtje kan serveeren.
Stekelvarkens.
Verloren brood of wentelteefjes zult U
waarschijnlijk kennen, maar minder bekend
zijn de „stekelvarkens", die op een derge
lijke manier klaargemaakt worden. Men ge
bruikt hiervoor oude kadetten.
Deze verdeelt men in twee helften, ter
wijl men ze aan den buitenkant geheel vol
prikt met wat gepelde en gehalveerde aman
delen. Daarna weekt men de kadetten in
een mengsel van ei, melk, suiker, en kaneel
Voor één kadet rekent men 1 dL. melk,
1 ei, 1 L. suiker en 1 theelepel kaneel. Is
dit mengsel er goed doorgetrokken, dan
worden de „stekelvarkens" in het frituur
vet, knappend gebakken, (de „inhoud" blijft
natuurlijk week).
Verwijdert U onmiddellijk en afdoende door dezê
te betten met Radox, opgelost in warm water.
Bij apothekers en erkende drogisten a f 0.90
per pak en f 0.15 per klein pakje.
In de eerste, nog wat frissche, len
tedagen, waarin men zich in een
voorjaarsjaponnetje of in blouse-en
rok nog niet goed aan een toch al
tijd ietwat verraderlijk weer durft
blootstellen, is het mantelpak de
redder in den nood. Het mantelpak
is „gekleed", het is niet te zwaar en
niet te licht het is voor Maart en
voor April-de-Grillige het aangewe
zen costuum,
Hoe zal ons mantelpak er !n de komende
J^nte nu uitzien? Wel, alles wijst er op dat
de fantasie-modellen een krachtigen aanval
zullen doen op de hechte stellingen, die het
klassieke mantelpak al zooveel jaren in
neemt. Of dat offensief slagen zal of zelfs
maar kans van slagen heeft, zal ik niet
trachten te voorspellen. Waarschijnlijk ein
digt de strijd in een „draw", in een remise.
De oudere generatie zal het klassieke man
telpak blijven prefereeren, de jongere zal
zich bekoren laten door verschillende nieu
we en aantrekkelijke mogelijkheden. Van
de rokken is weinig nieuws te zeggen; die
blijven wat ze waren, eenvoudig en tame
lijk nauw, soms geplisseerd, soms ook niet.
Het komt me voor dat ze iets korter dan
verleden jaar zijn, maar het verschil in
lengte bedraagt misschien één, hoogstens
twee centimeters.
Nog stééds de bolero-vorm!
Daartegenover staat dat de manteltjes
langer zijn dan we tot dusver gewend wa-
ren; bij vele modellen is er zelfs neiging de
manteltjes van achteren te verlengen en
van voren kort te houden. Zoo krijgt het
geheel een bolerovorm en dat is juist de be
doeling, want de bolero, in alle variaties,
schijnt binnenkort in modeland een belang
rijke rol te zullen spelen.
Het opmerkelijkste van vele fan
tasie-mantelpakjes is evenwel dat ze
k jour-effecten vertoonen. Dat heeft
tot gevolg, dat de blouse niet geheel
en al bedekt wordt, maar hier en
daar van haar tegenwoordigheid
blijk geeft. Voor de draagster brengt
dat een zekere moeilijkheid mee en
wel deze, dat ze de kleur van haar
blouse op die van het mantelpak
fijntjes af te stemmen heeft.
Tweekleurige manteltjes.
Voor kleuren, en zelfs voor vrij gedurfde
combinaties, zijn we intusschen niet bang.
Tweekleurige manteltjes zullen ons in over
vloed gepresenteerd worden en zelfs „ja-
quettes" in twee stoffen. Dat manteltje en
rok van een mantelpak van dezelfde kleur
en dezelfde stof moeten zijn, is een thans
wel voorgoed overwonnen standpunt. In de
komende lente wordt op bijna alle donkere
rokken een licht manteltje gedragen en
daartegen bestaat ook geen enkel redelijk
bezwaar. De kleuren? Vooral mosgroen en
blauwgrijs, maar deze beide tinten dulden
vele andere naast zich: Ze hebben niets ex
clusiefs.
Oostersche invloeden.
De gekleede costuums voor den namiddag,
en straks voor den avond, doen de wenk
brauwen fronsen. Ze hebben niet alleen niets
Hollandsch, maar zelfs weinig Europeesch.
Het Oosten heeft, ik wil niet zeggen alle,
maar dan toch het grootste deel der crea
ties geïnspireerd of, voor 't minst, bein-
vloed. Vooral Egypte draagt ditmaal een
zwaar steentje bij. Is dat het gevolg van
het huwelijk van Koning Faroek, wiens zeer
lieftallige „Zuivere Roos" al haar costuums
in Parijs maken liet? Misschien ten deele.
Maar men kan het feit, dat het Oosten zoo
domineert, toch niet geheel en al op reke
ning van de Kaïrosche trouwplechtigheid
schuiven, want Oostersche tendenzen spelen
al sinds eenige jaren, in de groote Parijsche
cellecties, een niet onbelangrijke rol.
Het spreekt vanzelf dat de oorspronke
lijke' Oostersche drachten niet precies wor
den nagebootst, maar de draperieën en de
klêuren, de sluiers, de pailletten en de
sieraden blijven. Wat zal ik er verder van
zeggen? Voor vrouwen met een Oostersch
type zijn al deze costuums, waarin vele me
ters stof gaan dat maakt ze niet bepaald
goedkooper! bijzonder geschikt, maar
voor een blonde struisehe vrouw uit het
Noorden deugen ze principieel niet.
Ze passen niet bij haar persoon
lijkheid, ze geven haar een exotisch
tintje, dgt haar type mist, ze dwin
gen haar tot onnatuurlijke houdin
gen en gebaren, die met haar aard
in strijd zijn. Voor de Nederlandsche
vrouw in het algemeen zoo goed
als voor de Fransche trouwens
HOED MET SCHOORSTEENI
Zwart strooien uitwas van
onze huidige hoedenmode!
vormen al deze Oostersch-geinspi-
reerde robes niet de ideale dracht.
Wij, blonde Hollandsche vrouwen,
die niet op de soepele gratie van
Hindoeprincessen bogen kunnen,
doen heter ons bij costuums te hou
den, die het „drapé", de sluiers en
de „torsades" zoo goed mogelijk ver
mijden.
Al dat Oostersch gedoe past niet bij on
zen hemel, bij ons groene vlakke land, bij
onzen regen, bij onze gestalte, bij onzen
aard. Hebben ooit Indische kleederdrachten
op de Nederlandsche mode invloed gehad,
ofschoon wij sinds eeuwen in Insulinde heer
en meester zijn? Als er al van invloed ge
sproken worden kan is die toch héél zwak
gebleven. Waarom zouden we dan thans,
via Parijs, ons het Oosten opdringen laten?
Geraffineerde snit.
Het bovenstaande beteekent niet, o neen,
vooral niet, dat ik de nieuwe middag- en
avondjaponnen, die ons weldra officieel ge
toond zullen worden, niet mooi vinden zou.
Ik bewonder ze in hooge mate; ze zijn ver
blindend van kleur, sierlijk en geraffineerd
van lijn, stuk voor stuk getuigen ze van
een verfijnden smaak, van dien feilloozen
smaak, waarvan Parijs nog altijd het ge
heim bezit. Werp één blik op de nieuwe
sieraden en vraag u dan af of u ergens ter
wereld zulk een overweldigende collectie
vondsten in één vitrine saamgetast kunt
zien. De ceintuurgespen en de „clips", die
hoe langer hoe meer onmisbaar worden,
vertoonen de merkwaardigste vormen. Voor
al het dierenrijk komt er ditmaal aan te
pas. Ontelbaar zijn de geluksbiggetjes, de
aapjes, de muizen. Maar ook de bloemen
leveren haar tribuut. Aan de colliers ben
gelt, natuurlijk, een „fétiche", een talisman,
die u wel niet tegen het noodlot beschermen
zal, maar die toch wél invloed op uw lot
hebben kan, als u op deze ongezochte wijze
iets van uw voorkeur verraadt, zoodat „ge
lijkgestemden" op staanden voet eên aan-
knoopingspunt tot hun beschikking hebben.
Kunt u iets anders dan een zacht lieftallig
vrouwtje zijn als aan uw collier een lamme
tje hangt? Ja, misschien lid zijn van de
Orde van het Gulden Vlies, maar dat is nu
niet zoo héél waarschijnlijk. Zoodat alleen
de eerste veronderstelling overblijft.
Parijs. GERTRUDE.
zijn de tinten van
het, op Oostersche
wijze gedrapeerde
avondtoilet, dat de
hier afgebeelde staan
de dame draagt. Het
ie nlt satijn vervaar
digd.
Vete nieters stof
vergt de japon van
de zittende manne
quin. Crêpe de ehl-
ne ln een origineel
streep-dessin was
haar keuze.
