Dl
TEN
De Brabantsche Briet
O
vm
TAR
van
D G A R R I C
U R R O U G H
E
S
ETHEL M. DELL
■•«•■■iinntimM»
DOOR
55.
Tarzan rustte een paar minuten in de boom
uit, waarin hij zich in veiligheid had gebracht
Zijn ogen dwaalden over de rivier, maar er was
geen spoor meer van de Rus of zijn kano te
ontdekken. Toen hij weer wat bijgekomen was,
verbond hij zijn gewond been en begon de kano
te vervolgen. Tweemaal op zijn weg naar de
kust renden oorlogszuchtige wilden uit hun
dorp naar hem toe om hem te verhinderen zijn
tocht voort te zetten, doch keerden spoedig
weer terug en vluchtten het bos in. Toen de
vreselijke kreet van de menschapen tot hun
verschrikte oren doordrong en de grote blanke
reus hen scheen te volgen was dit meer dan zij
konden verdragen, maar in werkelijkheid
kwam hij zo snel vooruit, dat hij de oceaan in
zicht kreeg, juist toen de duisternis viel, op
dezelfde dag, dat Jane en de Rus hun tocht
door het binnenland eindigden. De nacht
legde zich zwaar over de zwarte rivier en de
omringende jungle. Tarzan kon niet dromen,
dat de Kinsaid slechts honderd meter van hem
verwijderd voor anker'lag, want er was geen
licht aan boord van het stoomschip. Toen hij
in een boom klom om daar de nacht door te
brengen, hoorde hij een zacht geluid van roei
spanen op korte afstand van de kust. Als een
stenen beeld stond hij te luisteren. Daar her
haalde het geluid zich. Uit de duisternis kwam
over het water het plotselinge en onverwachte,
scherp staccato van een schot. Daarna de
kreet van een vrouw. Gewond als hij was, aar
zelde Tarzan geen seconde bij het horen van
deze angstige kreet door de stille lucht. Met
een sprong liet hij zich op de grond zakken en
liep naar het water, dat daar vlak bij hem
was en met krachtige slagen zwom hij door
de tropische rivier in de richting van de nauw
bedwongen kreet.
Amico,
Ulvenhout, 28 April 1938.
Misschien vindt
ge 't wel 'n bietje
voorbarig van me,
maar ik vlas op 'n
schoone Meimaand,
man! Ik hoor 't
van de veugels! In
gin tijen was 't zoo
tierig in de luchten.
En ge mot die veu-
gelen in den sche
mer van den val
lenden dag, zien
zwermen. Lijk 'nen
lochten wolk van
asch, gedragen op
den avondwind, zwiert zo'nen zwerm over 't
dorp, in machtige kringen. Wel 'n uur lang
houwen ze 't vol, die duuzenden en nog 'ns duu-
zenden veugeltjes, dol van trouwlust.
Allee, 't is zo'n schoon zich zo'nen levendi-
gen wolk van veugels te zien zwalken en zwer
men in d'hooge zuiveren ruimten, waaraan
hier en daar nog 'nen rossen gloei smeult van
de weggezonken zon.
Ik kom er soms, 'n bietje vertind van de kou,
'n uur later voor thuis, uit 't land.
'n Dag of veertien gelejen zijn ze begonnen
mee dat avondlijk gezwerm. 'k Zat in den ak
ker, alleen, postelein afdoen voor den anderen
dag; de stilte stond om me henen, leek te rijzen
uit den zwarten eerde, als ik plotselings, heel
wijd weg, docht me, 't ritselend gerucht speur
de van 't windeke deur dicht kreupelhout.
Maareop den akker i s gin kort hout
en 't gerucht kwam nader. Dan keek ik om
hoog en 'nen kolossalen wolk van duuzenden
en duuzenden veugels dreef hoog over m'nen
kop. „Goed, da'k m'n Zondagsche pet nie op
heb", lachte 't bij me van binnen, maar ze
hielden d'r eigen netjes! Den wolk dreef naar
de bosschen, zakte even weg, wijd achter den
toren, dreef daarna mee 'nen grooten bocht
noordelijk verom, richting stad, en cirkelde zoo,
lijk 'n machtig natuurwonder rond en rond
langs den duisterenden avondhemel. En om de
tien minuten ritselde 't ,,wind"-gerucht weer
in m'n ooren, als die duuzenden veugeltjes hoog
over m'n postelein-bed wiekten.
't Is schoon. Al ruim veertien dagen kunt ge
iederen zonsondergang dieën veugelenzwerm
waarnemen,aan 'nen onzichtbaren trots
draden langs den hemel getrokken.
Let op -'t wordt 'nen schoonen Mei!
De veugeltjes voelen 't en ze zingen 't uit.
Nog zijn d'avonden koud, maar 't nieuwe
groen is door al 't geboomte gedaauwd. Het
sprankelt door de bosschen, door de dreven,
langs de wegels en in de velden, of de zon-
eigens zit vastgeklonterd aan de takken!
Den heester blossemt in vlokkigen, schuimen
den bloei. Of de takken door den vetsten, peer-
lendsten zeepsop getrokken zijn, zoo dik en
zoo kleurig zitten ze onder de blom.
Den gouwen regen druipt in trossels uit 't
donkere loof. Tulpenboomen staan in bloei of
de kelken gereed zijn gezet voor 'n royaal feest.
En 'n vroeg kapelleke fladdert al om de blom
men, alsof 't eigens losgegaan is van 'nen blom-
mesteel.
En over al dieën bloei tintelt 'nen dag, die
éenen wemel is van gouwen zonneglanzings!
De velden! 't Malsche gras golft op 't win
deke in duuzenderlei lichtgeflits van den
klèèren dag. Wit staan ze van madelievekes,
die lijk 'nen eerdschen melkweg van sterrekes
over de groene velden staan gevaagd.
En als den avond vallen gaat, 't zonneke
rossig gloren boven de bosschen, zijgende tus
schen 't roestbruine hout van den mast, dan
lijken de ranke boomzuilen, beslagen mee
gouwen ciselee, den avondhemel te torsen als
den kleurigen koepel van 'nen machtigen
tempel. Den tempel van Meimaand.
Over de smeulende weareld zingen dan de
mearels, ze fluiten uit 't avondpurper van de
dennenkroonen, hier en daar gesierd mee den
gouwen, passementen franje uit de zinkende
zon.
Als de zon dan eindelijk, steeds rapper,
achter de waereld wegbuigt in gloeiender
kleuren, op 't lest door den bonten ender
smelt, dan valt de avond koel op oew vel.
Dan verlangt ge naar huis. Nog efkens galmt
Bles dan zijnen hinnik over 't verlaten land,
dat zoetekensaan verdrinkt in den violet van
den avond, wegdrijvend in den koelen nacht.
Dan wacht er 'n lekker uurke van goeien
rust, in den makkelijken, rieten „zorg" bij de
platte buis, waarin 't leste vuur nog zachte-
kens ligt na te dooven. En dan praten we
over Dré III zijnen cours, die ie Zondag, 1 Mei,
rijen zal op ons peerdenfeest, ons Nationaal
Concours Hippique van Ulvenhout! Of 't 'nen
schoonen Mei wordt, amico. 't Heb onzen Dré
en z'n Wieske al uitgenoodigd; ze komen!
Want ik heb volle zekerheid nou, dat Dré
III 'n behoorlijk figuur zal maken in zijnen
cours. Alle meuglijke hindernissen, van elke
hoogte en breedte neemt ie mee 't gemak van
den geoefendsten ruiter. Ons peerd glanst van
OP ELKE BUS EEN BON
.VOOR GESCHENKEN
V05-0311a
conditie, Dré's costumeke is gereed en staat
'm geschilderd, allee, ik kan mee 'm voor
den dag komen!
Hah, of 't 'nen schoonen Mei wordt!
Maand van Onslievrouwke!
Als ge deuzen ontvangt, dan „zweeft" ze op
'nen wolk van blommendons, overschenen mee
tintelend gesprenkel van gouwen keersenlicht.
Den bloei van Mei is dan gekropen over de
trejen van d'altaren, naar den zoom van
heuren blaauwen mantel.
'Nen schuim van rhododendrum en horten
sia's, armen vol violen, blossemende Meitak
ken, rein als den dag eigens hebben we
gebrocht aan Heur voetekens. En door heel
deuzen fleurigen kleurenboekee slingeren de
sprankels van wel duuzend rozenhoeikens,
alles gegroeid en gebloeid in den eerde en in
de harten van Ulvenhout.
Neeë, ge mot nie peinzen, dat hier de Mei
maand nie bloeit, al staat den winter nog altij
mee een been in 't voorjaar.
En eiken mensch, die 't schoonste uit deuze
Bloeimaand plukte en brocht aan de voetekens
van de Koningin der Meimaand, hij friemelde
stiekum tusschen zijn blommen z'n zorgskens,
z'nen snap naar 'n bietje geluk, dat op ging
gloeien bij 't ontsteken van z'n keerseke...!!
Ja, 't wordt 'n schoone Meimaand.
Heel 't Brabantsche Land staat in den knop
van plazierige verwachtings. Want als 't Voor
jaar komen gaat, zooals ge verwachten meugt
dat de Zondagen 's mergens zullen open-
bloeien als 'n klaproos, dat 'h stralende zon
den dag sieren gaat mee Witten glinster, dat
gouwen zonneconfetti dwerlen en wemelen zal
over stad en land, in dreven en op bloeiende
buitenwegels, op de kristallen vennen en
wateren, die stile plassen van louter licht in
d'onendige Brabantsche bosschen. dan
springt door heel ons Brabantsche land los;
dén bloei van Zomerfeesten, van festivals, van
concoursen, van muziek, van Eeuwenfeesten!
Want den Zuiderling zag in 't begin van
't jaar al deus zonnevisioenen schemeren in
den duisteren hoek van z'n woning, waarin
pas de keersekes uitgloeiden bij z'n Kerst-
stalleke.
't Was toen, dat al de plannen groeiden in
zijnen kop, plannen van feesten en muziek.
Muziek vooral! Want hij is altij werkend
lid van d'Harmonie, van de schutterij, van
't een of ander gild en dat is éllegaar
muziek! Muziek! Klankenfeest!
Eén feest is eiken zomer 't voornaamste
feest, 't Zij dat z'n schutterij twee, drie of
meer eeuwen bestaat wij doen 't hier nooit
minder 't zij dat z'n dorp, z'n stedeke zes
zeuven of meer eeuwen bestaat, 't zij, dat
den Patroon of Patrones van de parochie
'n machtig eeuwenfeest gewijd mot worden.
Zomerfeesten, muziekfeesten, gildefeesten
van de schutterijen, harmoniën, eeuwenfeesten,
patroonsfeesten, openluchtspel, processies,
allee, 't is Mei!
Brabant staat in vollen knop.
't Mansvolk blaast z'n kakementen uit
malkaifr, maandenlang, op de repetities van
d'Harmonie, want de schoonste ouvertures, de
plechtigste, gewijde muziekgedichten, de
vlammendste fanfares motten straks gloed
vol, smetteloos en kordaat uit 't zonne-
blinkend koper geblazen worden.
Onze huisnaaisterkes komen vingers te
kort, om van huis tot huis den witten tuul
te knippen en te stikken voor de honderden
maagdekens, die straks, in éénen witten, blos-
semenden guirlande ter processie zullen trek
ken door 't zielsgelukkige durp of stedeke naar
den troon, den Gouwen Tabernakel, die daar
straalt in éénen gloed van keersenlicht, onder
'nen „bronzen" koepel van klokkengalm.
De feesten ze groeien van dag tot dag,
van week tot week, maand na maand gelijk op,
mee de zonneblom, hoog, hoog boven allen
bloei uit, om eindelijk in 'nen stralenkrans van
bloei los te spruiten en heur blommehart te
wenden naar den azuren hemel, waar heur
Koningin 'nen tintelenden gloei van gouwen
licht afstraalt over 't bloeiende, gelukkige
dorp.
Hah! Of 't 'nen schoonen Mei wordt!
Heel Brabant staat in knop!
Van den Vic 'nen brief ontvangen.
Van Hanneke trouwens ook, 'nen heel groo
ten brief zelfs!
Den Vic schreef:
„Beste Vriend Dré!!
Je zult, veronderstel ik, wel nieuwsgierig
zijn, naar mijn laatste ervaringen!
Hoe zal ik je dat alles schrijven? Ik ben
geen schrijver, m'n waarde. Maar als ik op het
oogenblik in de gelegenheid was om te schil
deren, dan spande ik 'n doek van 'n vierkanten
meter! en ik schilderde daarop 'n smalle strook
der wereld! Daarboven echter 'n geweldigen
hemel met daverende wolkenpartijen. Ik liet
't donderen! en bliksemen! uit dien kolossalen
hemel, over dat verlaten stukje aarde daar be
neden, waar niks anders op stond dan 'n ar
metierig berkenboompje, zwiepend onder de
stormen! Dat doek zou kunnen heeten: „Victor
Zonneveld"!
Maar nu weet je toch eigenlijk nog niks!
Over de reis en zoo schrijf ik je maar niets,
je hebt zelf de schuit gezien en je kunt je wel
voorstellen,' dat die reis nogal vlot verloopen
is. Alleen wist ik al dien tijd niet, of 't te vlug
of te langzaam ging! Ik verlangde erg naar
Hanneke en ik zag erg op tegen al 't andere.
Jij kunt dat niet begrijpen (gelukkig!!) doch
neem maar van me aan, dat het zoo was!
Ik woon in het hotel, waarvan 't adres hier
aan 't hoofd van dit papier staat! Als je dus
aanvechtingen krijgt mij te schrijven, dan weet
je waar ik woon! Ik ben erg nieuwsgierig naar
Herman!! En of Janus behoorlijk waakt over
m'n boschhuis! Jij houdt toch 'n oogje in 't
zeil
Hanneke was verrukt, toen ze mij daar on
verwachts in de spreekkamer van 't hospitaal
aantrof, 't Kind snotterde van geluk. Afijn, je
weet zelf wel, hoe vrouwen kunnen zijn! Maar
ik schrok van m'n meiskeü Ze zag er wezenlijk
slecht uit! Ik heb me dus direct tot taak ge
steld eens duchtig te gaan vaderen over mijn
doctoranda! En tot m'n groot genoegen! Ik
kan je melden, dat ze met den dag, neen, met
het uur! opfleurt!!
Ik ga eiken dag met haar kuieren, bezorg
haar zooveel mogelijk afleiding, sleep ze bij
alle koekenbakkers binnen, in 't kort: ik
was, wat Hanneke betreft, net op tijd docht
me!
Mijn vrouw heb ik aangetroffen als 'n oud,
vergrijsd en zwak menschke, waarmee ik, on
danks alles wat er gebeurd is, slechts diep
medelijden kon hebben. Van één kant was
dat goed: ik hoefde geen vriendelijkheid te
huichelen! Maar 't is 'n vreeselijke gewaar
wording, Dré, als je na zooveel jaren zoo
iemand op zóó'n manier terugziet.
Als ik op haar ziekenkamer kwam dan
was m'n allereerste reflex: ik ben hier ver
keerd! Maar meteen voelde ik Hannekes arm
onder den mijne, dus dus ik moest tegen
mezelf zeggen: Vic, dit is je vrouw! Da's iets
geks, Dré! Ik kon even niet voortkomen op
m'n beenen. En lammeling als ik ben!! ik, die
ging om m'n Hanneke te steunen, ik werd
gesteund door m'n meiske!
Dat voelde ik te laat! Afijn, 't is gebeurd! Ik
snoot, om tijd te winnen, maar eens m'n
kokkerd, schudde Hanneke van me af en
toen stapte ik naar 't bed en dee toen weer
iets stoms! Ik zei: „hoe maakt je 't Lien?"
Ik geneerde me voor mezelf! Was toch
maar in Ulvenhout gebleven, dacht ik, want
je doet hier alleen maar stommiteiten. En als
ik dan haar magere, zwakke hand vast had
na vijftien jaren weer, Dré!! en 'k
voelde, hoe zij met al haar zwakte toch nog
in m'n hand kneep, met het andere kouwe
handje, m'n pols vatte en snikkend om ver
geving vroeg, dan liepen de tranen over m'n
smoel! En 't zweet brak me uit, aan alle
kanten! Ik voelde 't over m'n rug!! En ik
mocht blij zijn, dat er 'n stoel naast bed
stond, want ik kreeg in m'n beenen 'n gevoel
of ik lang ziek geweest was!!
Toen kwam Hanneke, pakte mij vast en
haar moeder en toen begon me dat goeie
kind te huilen en te smeeken om van nu af
toch bij elkaar te blijven!
Nou, je begrijpt! Je weet allang, Dré, ik
heb 'n heel groote smoel, maar ik ben geen
tik voor m'n neus waard!! Dusdus, om
maar kort te zijn: jij hebt je zin, makker!
Zoo gauw als moeder reizen kan, komen
we naar Ulvenhout.
Ze is erg, erg zwak. 't Hart is niet veel
meer waard zeggen de dokters, dus we moe-
ten voorzichtig, heel voorzichtig aandoen.
Hanneke is in den zevenden hemel!!
En ze heeft 'n pijp voor jou gekocht. Dré!
nog mooier dan ik laatst van haar gekregen
heb!
't Is 'n schat van 'n meid!!
Kom ik ga eindigen. Schrijf eens gauw iets
over m'n boschhuis. Geef Herman 'n poot voor
me en 'n pond biefstuk. Reken ik straks wel
met je af. Zorg ervoor, dat Janus 't niet
opvreet, daar ziet ie me best naar uit!!
Hartelijke groeten aan Trui en aan Dré III.
Groet ook den Blauwe van me!!
Groeten van Hanneke hoef ik er niet bij te
doen, die schrijft zelf wel, denk ik! Ze heeft
me tenminste gezegd, dat ze aan 'n brief voor
jou bezig was. Het wordt er dus een in hoofd
stukken, vrees ik.
Dré, makker, goeie vriend, ik hoop je
spoedig, spoedig wéér te zien!!
Poot, VIC.
Nou, den brief van Hanneke, veul vollediger
dan den Vic z'nen brief, is ook binnen, amico.
'Nen volgenden keer zal 'k 'm 'ns over
schrijven, horre! Hij is de moeite weerd.
Maar wat heb ik oe gezeed?
't Wordt 'nen schoonen Mei, jonk!
Allee, ik mot er af gaan scheien. Dré III
heeft me noodig bij de training.
Veul groeten van Trui, onzen Jockey en gin
horke minder van oewen
t.a.v.
DRé.
FEUILLETON.
50
„Je hebt er toch op gerekend, dat ik ook
op het nieuwe plan zal voorkomen," begon hij.
„Ik bedoel, wat betreft de accomodatie op
Silverhayes. Als jij er gaat wonen dan
woon ik er natuurlijk ook."
O!" zei Claire, en die uitroep ontsnapte
haar 'geheel tegen haar wil. Het was duidelijk,
dat dit idee in het geheel niet met haar bere
keningen klopte. „Ik vrees, dat ik daar met
aan gedacht heb," zei ze na een oogenblik. „Je
hebt het hier nu zoo druk dat ik het van-
"3CS£yi5r»«r zei Pjx met zijn
kalme stem. „Natuurlijk kom ik bij julliewo
nen en wil gaarne ons beider aandeel bijdra
gen' in de onkosten. Maar ik ben met bereid
om je toe te staan, daar zonder mij tewonen.
Claire zweeg. Zij wist misschien met wat zij
hierop antwoorden moest.
„Het spijt mij, als ik je plannen in de war
stuur zei Pax. „maar dit is van het beDin
af aan mijn plak'geweest.
dringen, dat weet je maar ik wil zijn, waar
Een'trilling ging door Claire^alsof^z^in
aanraking was gekomen met e
batterij. Zij stond op en keek hem aan met een
vastheid in haar blik, die niet voor de zijne
onderdeed. „Wil je mij de reden daarvoor ve
tellen?" vroeg zij.
DOOR
Een seconde aarzelde Pax. „Zeker", zei hij
toen. „Omdat je mijn vrouw bent, en omdat
ik voor je wil zorgen."
„Dus je denkt, dat ik niet in staat ben voor
mij zelf te zorgen?" zei ze met een flauwen
glimlach.
„Ik denk, dat ik je met alles helpen wil,
welken last je ook op je wilt nemen."
„Bedoel je Yvonne?" vroeg ze.
Weer scheen Pax te aarzelen. „Ben je zoo
angstig voor mijn aanwezigheid?" vroeg hij.
Zij wendde haar oogen af en tikte met
bevende vingers de asch van haar sigaret.
„Dat is geen antwoord," zei ze.
„Neen. Het is een vraag," zei Pax.
„En wil je werkelijk dat ik die beantwoord?"
vroeg ze snel, maar haar oogen bleven de zijne
ontwijken.
„Als je wilt," zei hij.
„Dan" ging zij voort, „moet ik zeggen, dat
ik geloof dat het veel beter is, dat je dat idee
van je voorloopig opgeeft."
„Beter voor jezelf?" vroeg Pax.
„Beter voor iedereen," zei ze nu beslist. „En
ik spreek voor mijzelf ook. Ik wil mij onver
deeld aan Yvonne wijden, omdat ik voel, dat
daar veel van afhangt."
Na een lang zwijgen dat het meisje onbe
wust in een bevende spanning bracht, ant
woordde Pax. „Neen, Claire," zei hij rustig,
„dat gaat niet. Ik kan er niet in toestemmen,
óp deze manier ter zijde te worden geschoven
ter wille van Yvonne, al wil je er mij ook van
overtuigen, dat het voor je eigen bestwil' is.
Je bent op het oogenblik niet in staat te be-
oordeelen, wat het beste voor je is, dus het is
nutteloos om de kwestie nader te bespreken.
Claire stond op met een beweging, alsof zij
aan het eind van haar krachten was gekomen.
Ze zei alleen: „Dat is dus het eind van onze
bespreking," en wendde zich om, voor hij den
tijd had gehad om op te staan en haar goeden
nacht te wenschen.
Terwijl zij het lange vertrek doorliep werd
haar gestalte opgenomen in de duisternis, die
in de eetzaal heerschte, en toen een oogenblik
later een windvlaag door het open raam de
flikkerende kaarsvlammen op de eenzame tafel
deed dansen, blies Pax ze een voor een uit.
Maar hij bleef nog lang aan de verlaten tafel
zitten, in de hoorbare stilte en de aangroeiende
donkerte.
VIERDE DEEL.
HOOFDSTUK I.
De nieuwe Beheerder.
In de oogen van Peters was de kleine kamer
met het schuine dak in Silverhayes, waarheen
hij de bezittingen van zijn meester moest over
brengen nauwelijks te prefereeren boven een
kamptent, maar hij wachtte zich wel deze
meening tegenover Pax te uiten. De eenige
gevoelsuiting die hij zich in presentie van zijn
kapitein veroorloofde, was nu en dan een min
achtend gesnuif. Hij had werkelijk al zijn vin
dingrijkheid noodig, om voor de geenszins uit
gebreide garderobe van zijn meester een be-
hoorlijke plaats te vinden, en hij hamerde zoo
veel mogelijk spijkers in de muren als bewijs
van zijn groote afkeuring.
„Het zal er ellendig koud zijn in den win
ter," vertelde hij aan zijn eenige vertrouweling
Charlotte.'
„Och, loop rond! Wacht tot het winter is,"
was het practische antwoord.
„En nu zal het ondraaglijk warm zijn," ant
woordde hij, want geen vrouw zelfs niet
Charlotte had het met haar tong ooit van
hem kunnen winnen.
En Charlotte antwoordde met de gemoede
lijke levenswijsheid van een dorpsbewoonster:
„Als ik jou was, zou ik maar het beste hopen."
„Dat doe ik altijd," zei Peters, terwijl hij
zijn arm om haar middel sloeg.
Zij keek hem lachend aan en maakte zich
kalm uit zijn omarming los. „Kom, maak je
nuttig," zei ze. „Daar is de theedoek, op de
leuning van den stoel."
Peters kwam onmiddellijk in actie, hg
maakte zich graag verdienstelijk bij Charlotte.
Zij waren beiden vol belangstelling voor de
herstellingen aan het Wychmere-Hotel onder
Pax' leiding. Het feit, dat hij te Silverhayes
sliep, bracht geen verandering in den voort
gang van het werk. Hij wilde gereed zijn voor
de zomer-vacantie, en daar hield hij zich aan
vast. Cartridge sloeg de werkzaamheden vol
verbazing en ook met volle goedkeuring gade.
Soms deed hij het een of andere voorstel, maar
de nieuwe beheerder had de situatie zoo geheel
in handen en werkte met een dergelijke stuw
kracht en energie, dat hij, Cartridge, „wel
naar huis kon gaan", zooals hg het noemde.
Hij had nog nooit iemand gezien met zulk een
werkkracht niet alleen, maar met een derge
lijk vermogen om van anderen werk gedaan
te krijgen.
En toch was Pax nooit zenuwachtig of van
zijn stuk gebracht. Dag na dag, week na week,
ging hij kalm en beslist zijn gang, kwam alle
hinderpalen te boven, stoorde zich niet aan
tegenvallers, en concentreerde als het ware de
geheele kracht van zijn persoonlijkheid op het
bereiken van zijn doel.
De menschen werkten voor hem met een
ijver, die henzelf verbaasde. Zijn rustige tegen
woordigheid was op zichzelf reeds een prikkel
om hen aan te zetten. Als er zich een moeilijk
heid voordeed, was hij steeds bg de hand om
die te helpen oplossen.
En Peters, zijn getrouwe volgeling, hielp
hem, waar hij maar kon, en was steeds present
waar het moeilijkste en hardste werk gedaan
moest worden. Niemand had ooit onaange
naamheden met Peters; als een aal glipte hij
tusschen alles door en zijn radde tong en stra
lend humeur maakte hem een ieders kame
raad. Zelfs wanneer hij schold, was hij grap
pig, want hij deed het nooit voor zich zelf,
maar altijd in het belang van zijn aangebeden
meester.
De gedaanteverwisseling van het Wych
mere-Hotel werd weldra het onderwerp van
verbazing voor de geheele omgeving. Het was
zoo lang beschouwd geworden als een ruïne,
dat de vernieuwingen, die Pax er deed aan
brengen, bijna met ontzag beschouwd werden,
en toen het herstellingswerk van binnen ge
reed was, kwamen de belangstellenden van
mplen in het rond.
Eerst was Peters verontwaardigd over deze
indringers, zooals hij ze noemde, maar op Pax'
voorbeeld, begon hij ze op de hem eigen manier
aan te moedigen.
„Komt maar mee, ik zal U rondleiden," be
groette hij de nieuwsgierigen. „Vrij entrée!
Misschien komt U dan later logeeren!"
Het resultaat van deze begroetingen was
meestal een door hem persoonlijk geleiden
rondgang, die altijd eindigde met het verdwij
nen van een geldstuk in Peters' nonchalant
uitgestoken hand.
Maar het was pas veel later, dat Pax ont
dekte, dat deze gaven met angstvallige nauw
gezetheid haar weg vonden naar zijn eigen
vestzak.
„Waar komt deze halve kroon vandaan?"
vroeg hij Peters op een ochtend. „Gisteren
avond zocht ik er naar en kon er geen vinden."
„Als U er mij om gevraagd had," zei Peters,
„zou ik U het geld onmiddellijk overhandigd
hebben. Een volgenden keer zal ik het doen,
mijnheer."
„Mg overhandigen? Wat bedoel je?" vroeg
Pax.
„Het was die oude kerel, gisteren, die zei,
dat hij van Staple was komen wandelen, mijn
heer," zei Peters zonder een spier te vertrek
ken. „Die heeft hem mij gegeven. Ik heb hem
alles laten zien, zelfs de stallen en de garage,
en hij offerde zijn halve kroon als een echte
heer, toen hij wegging."
„Ja, maar allemachtig, Peters!" Ditmaal
kon Pax zoo gauw geen woorden vinden. „Dat
was voor jou bedoeld, niet voor mij. Hier! Pak
aan! Ik wil jouw fooien niet."
(Wordt vervolgd.)