Dl TEN De Brabantsche Briet O vm TAR van D G A R R I C U R R O U G H E S ETHEL M. DELL ■•«•■■iinntimM» DOOR 55. Tarzan rustte een paar minuten in de boom uit, waarin hij zich in veiligheid had gebracht Zijn ogen dwaalden over de rivier, maar er was geen spoor meer van de Rus of zijn kano te ontdekken. Toen hij weer wat bijgekomen was, verbond hij zijn gewond been en begon de kano te vervolgen. Tweemaal op zijn weg naar de kust renden oorlogszuchtige wilden uit hun dorp naar hem toe om hem te verhinderen zijn tocht voort te zetten, doch keerden spoedig weer terug en vluchtten het bos in. Toen de vreselijke kreet van de menschapen tot hun verschrikte oren doordrong en de grote blanke reus hen scheen te volgen was dit meer dan zij konden verdragen, maar in werkelijkheid kwam hij zo snel vooruit, dat hij de oceaan in zicht kreeg, juist toen de duisternis viel, op dezelfde dag, dat Jane en de Rus hun tocht door het binnenland eindigden. De nacht legde zich zwaar over de zwarte rivier en de omringende jungle. Tarzan kon niet dromen, dat de Kinsaid slechts honderd meter van hem verwijderd voor anker'lag, want er was geen licht aan boord van het stoomschip. Toen hij in een boom klom om daar de nacht door te brengen, hoorde hij een zacht geluid van roei spanen op korte afstand van de kust. Als een stenen beeld stond hij te luisteren. Daar her haalde het geluid zich. Uit de duisternis kwam over het water het plotselinge en onverwachte, scherp staccato van een schot. Daarna de kreet van een vrouw. Gewond als hij was, aar zelde Tarzan geen seconde bij het horen van deze angstige kreet door de stille lucht. Met een sprong liet hij zich op de grond zakken en liep naar het water, dat daar vlak bij hem was en met krachtige slagen zwom hij door de tropische rivier in de richting van de nauw bedwongen kreet. Amico, Ulvenhout, 28 April 1938. Misschien vindt ge 't wel 'n bietje voorbarig van me, maar ik vlas op 'n schoone Meimaand, man! Ik hoor 't van de veugels! In gin tijen was 't zoo tierig in de luchten. En ge mot die veu- gelen in den sche mer van den val lenden dag, zien zwermen. Lijk 'nen lochten wolk van asch, gedragen op den avondwind, zwiert zo'nen zwerm over 't dorp, in machtige kringen. Wel 'n uur lang houwen ze 't vol, die duuzenden en nog 'ns duu- zenden veugeltjes, dol van trouwlust. Allee, 't is zo'n schoon zich zo'nen levendi- gen wolk van veugels te zien zwalken en zwer men in d'hooge zuiveren ruimten, waaraan hier en daar nog 'nen rossen gloei smeult van de weggezonken zon. Ik kom er soms, 'n bietje vertind van de kou, 'n uur later voor thuis, uit 't land. 'n Dag of veertien gelejen zijn ze begonnen mee dat avondlijk gezwerm. 'k Zat in den ak ker, alleen, postelein afdoen voor den anderen dag; de stilte stond om me henen, leek te rijzen uit den zwarten eerde, als ik plotselings, heel wijd weg, docht me, 't ritselend gerucht speur de van 't windeke deur dicht kreupelhout. Maareop den akker i s gin kort hout en 't gerucht kwam nader. Dan keek ik om hoog en 'nen kolossalen wolk van duuzenden en duuzenden veugels dreef hoog over m'nen kop. „Goed, da'k m'n Zondagsche pet nie op heb", lachte 't bij me van binnen, maar ze hielden d'r eigen netjes! Den wolk dreef naar de bosschen, zakte even weg, wijd achter den toren, dreef daarna mee 'nen grooten bocht noordelijk verom, richting stad, en cirkelde zoo, lijk 'n machtig natuurwonder rond en rond langs den duisterenden avondhemel. En om de tien minuten ritselde 't ,,wind"-gerucht weer in m'n ooren, als die duuzenden veugeltjes hoog over m'n postelein-bed wiekten. 't Is schoon. Al ruim veertien dagen kunt ge iederen zonsondergang dieën veugelenzwerm waarnemen,aan 'nen onzichtbaren trots draden langs den hemel getrokken. Let op -'t wordt 'nen schoonen Mei! De veugeltjes voelen 't en ze zingen 't uit. Nog zijn d'avonden koud, maar 't nieuwe groen is door al 't geboomte gedaauwd. Het sprankelt door de bosschen, door de dreven, langs de wegels en in de velden, of de zon- eigens zit vastgeklonterd aan de takken! Den heester blossemt in vlokkigen, schuimen den bloei. Of de takken door den vetsten, peer- lendsten zeepsop getrokken zijn, zoo dik en zoo kleurig zitten ze onder de blom. Den gouwen regen druipt in trossels uit 't donkere loof. Tulpenboomen staan in bloei of de kelken gereed zijn gezet voor 'n royaal feest. En 'n vroeg kapelleke fladdert al om de blom men, alsof 't eigens losgegaan is van 'nen blom- mesteel. En over al dieën bloei tintelt 'nen dag, die éenen wemel is van gouwen zonneglanzings! De velden! 't Malsche gras golft op 't win deke in duuzenderlei lichtgeflits van den klèèren dag. Wit staan ze van madelievekes, die lijk 'nen eerdschen melkweg van sterrekes over de groene velden staan gevaagd. En als den avond vallen gaat, 't zonneke rossig gloren boven de bosschen, zijgende tus schen 't roestbruine hout van den mast, dan lijken de ranke boomzuilen, beslagen mee gouwen ciselee, den avondhemel te torsen als den kleurigen koepel van 'nen machtigen tempel. Den tempel van Meimaand. Over de smeulende weareld zingen dan de mearels, ze fluiten uit 't avondpurper van de dennenkroonen, hier en daar gesierd mee den gouwen, passementen franje uit de zinkende zon. Als de zon dan eindelijk, steeds rapper, achter de waereld wegbuigt in gloeiender kleuren, op 't lest door den bonten ender smelt, dan valt de avond koel op oew vel. Dan verlangt ge naar huis. Nog efkens galmt Bles dan zijnen hinnik over 't verlaten land, dat zoetekensaan verdrinkt in den violet van den avond, wegdrijvend in den koelen nacht. Dan wacht er 'n lekker uurke van goeien rust, in den makkelijken, rieten „zorg" bij de platte buis, waarin 't leste vuur nog zachte- kens ligt na te dooven. En dan praten we over Dré III zijnen cours, die ie Zondag, 1 Mei, rijen zal op ons peerdenfeest, ons Nationaal Concours Hippique van Ulvenhout! Of 't 'nen schoonen Mei wordt, amico. 't Heb onzen Dré en z'n Wieske al uitgenoodigd; ze komen! Want ik heb volle zekerheid nou, dat Dré III 'n behoorlijk figuur zal maken in zijnen cours. Alle meuglijke hindernissen, van elke hoogte en breedte neemt ie mee 't gemak van den geoefendsten ruiter. Ons peerd glanst van OP ELKE BUS EEN BON .VOOR GESCHENKEN V05-0311a conditie, Dré's costumeke is gereed en staat 'm geschilderd, allee, ik kan mee 'm voor den dag komen! Hah, of 't 'nen schoonen Mei wordt! Maand van Onslievrouwke! Als ge deuzen ontvangt, dan „zweeft" ze op 'nen wolk van blommendons, overschenen mee tintelend gesprenkel van gouwen keersenlicht. Den bloei van Mei is dan gekropen over de trejen van d'altaren, naar den zoom van heuren blaauwen mantel. 'Nen schuim van rhododendrum en horten sia's, armen vol violen, blossemende Meitak ken, rein als den dag eigens hebben we gebrocht aan Heur voetekens. En door heel deuzen fleurigen kleurenboekee slingeren de sprankels van wel duuzend rozenhoeikens, alles gegroeid en gebloeid in den eerde en in de harten van Ulvenhout. Neeë, ge mot nie peinzen, dat hier de Mei maand nie bloeit, al staat den winter nog altij mee een been in 't voorjaar. En eiken mensch, die 't schoonste uit deuze Bloeimaand plukte en brocht aan de voetekens van de Koningin der Meimaand, hij friemelde stiekum tusschen zijn blommen z'n zorgskens, z'nen snap naar 'n bietje geluk, dat op ging gloeien bij 't ontsteken van z'n keerseke...!! Ja, 't wordt 'n schoone Meimaand. Heel 't Brabantsche Land staat in den knop van plazierige verwachtings. Want als 't Voor jaar komen gaat, zooals ge verwachten meugt dat de Zondagen 's mergens zullen open- bloeien als 'n klaproos, dat 'h stralende zon den dag sieren gaat mee Witten glinster, dat gouwen zonneconfetti dwerlen en wemelen zal over stad en land, in dreven en op bloeiende buitenwegels, op de kristallen vennen en wateren, die stile plassen van louter licht in d'onendige Brabantsche bosschen. dan springt door heel ons Brabantsche land los; dén bloei van Zomerfeesten, van festivals, van concoursen, van muziek, van Eeuwenfeesten! Want den Zuiderling zag in 't begin van 't jaar al deus zonnevisioenen schemeren in den duisteren hoek van z'n woning, waarin pas de keersekes uitgloeiden bij z'n Kerst- stalleke. 't Was toen, dat al de plannen groeiden in zijnen kop, plannen van feesten en muziek. Muziek vooral! Want hij is altij werkend lid van d'Harmonie, van de schutterij, van 't een of ander gild en dat is éllegaar muziek! Muziek! Klankenfeest! Eén feest is eiken zomer 't voornaamste feest, 't Zij dat z'n schutterij twee, drie of meer eeuwen bestaat wij doen 't hier nooit minder 't zij dat z'n dorp, z'n stedeke zes zeuven of meer eeuwen bestaat, 't zij, dat den Patroon of Patrones van de parochie 'n machtig eeuwenfeest gewijd mot worden. Zomerfeesten, muziekfeesten, gildefeesten van de schutterijen, harmoniën, eeuwenfeesten, patroonsfeesten, openluchtspel, processies, allee, 't is Mei! Brabant staat in vollen knop. 't Mansvolk blaast z'n kakementen uit malkaifr, maandenlang, op de repetities van d'Harmonie, want de schoonste ouvertures, de plechtigste, gewijde muziekgedichten, de vlammendste fanfares motten straks gloed vol, smetteloos en kordaat uit 't zonne- blinkend koper geblazen worden. Onze huisnaaisterkes komen vingers te kort, om van huis tot huis den witten tuul te knippen en te stikken voor de honderden maagdekens, die straks, in éénen witten, blos- semenden guirlande ter processie zullen trek ken door 't zielsgelukkige durp of stedeke naar den troon, den Gouwen Tabernakel, die daar straalt in éénen gloed van keersenlicht, onder 'nen „bronzen" koepel van klokkengalm. De feesten ze groeien van dag tot dag, van week tot week, maand na maand gelijk op, mee de zonneblom, hoog, hoog boven allen bloei uit, om eindelijk in 'nen stralenkrans van bloei los te spruiten en heur blommehart te wenden naar den azuren hemel, waar heur Koningin 'nen tintelenden gloei van gouwen licht afstraalt over 't bloeiende, gelukkige dorp. Hah! Of 't 'nen schoonen Mei wordt! Heel Brabant staat in knop! Van den Vic 'nen brief ontvangen. Van Hanneke trouwens ook, 'nen heel groo ten brief zelfs! Den Vic schreef: „Beste Vriend Dré!! Je zult, veronderstel ik, wel nieuwsgierig zijn, naar mijn laatste ervaringen! Hoe zal ik je dat alles schrijven? Ik ben geen schrijver, m'n waarde. Maar als ik op het oogenblik in de gelegenheid was om te schil deren, dan spande ik 'n doek van 'n vierkanten meter! en ik schilderde daarop 'n smalle strook der wereld! Daarboven echter 'n geweldigen hemel met daverende wolkenpartijen. Ik liet 't donderen! en bliksemen! uit dien kolossalen hemel, over dat verlaten stukje aarde daar be neden, waar niks anders op stond dan 'n ar metierig berkenboompje, zwiepend onder de stormen! Dat doek zou kunnen heeten: „Victor Zonneveld"! Maar nu weet je toch eigenlijk nog niks! Over de reis en zoo schrijf ik je maar niets, je hebt zelf de schuit gezien en je kunt je wel voorstellen,' dat die reis nogal vlot verloopen is. Alleen wist ik al dien tijd niet, of 't te vlug of te langzaam ging! Ik verlangde erg naar Hanneke en ik zag erg op tegen al 't andere. Jij kunt dat niet begrijpen (gelukkig!!) doch neem maar van me aan, dat het zoo was! Ik woon in het hotel, waarvan 't adres hier aan 't hoofd van dit papier staat! Als je dus aanvechtingen krijgt mij te schrijven, dan weet je waar ik woon! Ik ben erg nieuwsgierig naar Herman!! En of Janus behoorlijk waakt over m'n boschhuis! Jij houdt toch 'n oogje in 't zeil Hanneke was verrukt, toen ze mij daar on verwachts in de spreekkamer van 't hospitaal aantrof, 't Kind snotterde van geluk. Afijn, je weet zelf wel, hoe vrouwen kunnen zijn! Maar ik schrok van m'n meiskeü Ze zag er wezenlijk slecht uit! Ik heb me dus direct tot taak ge steld eens duchtig te gaan vaderen over mijn doctoranda! En tot m'n groot genoegen! Ik kan je melden, dat ze met den dag, neen, met het uur! opfleurt!! Ik ga eiken dag met haar kuieren, bezorg haar zooveel mogelijk afleiding, sleep ze bij alle koekenbakkers binnen, in 't kort: ik was, wat Hanneke betreft, net op tijd docht me! Mijn vrouw heb ik aangetroffen als 'n oud, vergrijsd en zwak menschke, waarmee ik, on danks alles wat er gebeurd is, slechts diep medelijden kon hebben. Van één kant was dat goed: ik hoefde geen vriendelijkheid te huichelen! Maar 't is 'n vreeselijke gewaar wording, Dré, als je na zooveel jaren zoo iemand op zóó'n manier terugziet. Als ik op haar ziekenkamer kwam dan was m'n allereerste reflex: ik ben hier ver keerd! Maar meteen voelde ik Hannekes arm onder den mijne, dus dus ik moest tegen mezelf zeggen: Vic, dit is je vrouw! Da's iets geks, Dré! Ik kon even niet voortkomen op m'n beenen. En lammeling als ik ben!! ik, die ging om m'n Hanneke te steunen, ik werd gesteund door m'n meiske! Dat voelde ik te laat! Afijn, 't is gebeurd! Ik snoot, om tijd te winnen, maar eens m'n kokkerd, schudde Hanneke van me af en toen stapte ik naar 't bed en dee toen weer iets stoms! Ik zei: „hoe maakt je 't Lien?" Ik geneerde me voor mezelf! Was toch maar in Ulvenhout gebleven, dacht ik, want je doet hier alleen maar stommiteiten. En als ik dan haar magere, zwakke hand vast had na vijftien jaren weer, Dré!! en 'k voelde, hoe zij met al haar zwakte toch nog in m'n hand kneep, met het andere kouwe handje, m'n pols vatte en snikkend om ver geving vroeg, dan liepen de tranen over m'n smoel! En 't zweet brak me uit, aan alle kanten! Ik voelde 't over m'n rug!! En ik mocht blij zijn, dat er 'n stoel naast bed stond, want ik kreeg in m'n beenen 'n gevoel of ik lang ziek geweest was!! Toen kwam Hanneke, pakte mij vast en haar moeder en toen begon me dat goeie kind te huilen en te smeeken om van nu af toch bij elkaar te blijven! Nou, je begrijpt! Je weet allang, Dré, ik heb 'n heel groote smoel, maar ik ben geen tik voor m'n neus waard!! Dusdus, om maar kort te zijn: jij hebt je zin, makker! Zoo gauw als moeder reizen kan, komen we naar Ulvenhout. Ze is erg, erg zwak. 't Hart is niet veel meer waard zeggen de dokters, dus we moe- ten voorzichtig, heel voorzichtig aandoen. Hanneke is in den zevenden hemel!! En ze heeft 'n pijp voor jou gekocht. Dré! nog mooier dan ik laatst van haar gekregen heb! 't Is 'n schat van 'n meid!! Kom ik ga eindigen. Schrijf eens gauw iets over m'n boschhuis. Geef Herman 'n poot voor me en 'n pond biefstuk. Reken ik straks wel met je af. Zorg ervoor, dat Janus 't niet opvreet, daar ziet ie me best naar uit!! Hartelijke groeten aan Trui en aan Dré III. Groet ook den Blauwe van me!! Groeten van Hanneke hoef ik er niet bij te doen, die schrijft zelf wel, denk ik! Ze heeft me tenminste gezegd, dat ze aan 'n brief voor jou bezig was. Het wordt er dus een in hoofd stukken, vrees ik. Dré, makker, goeie vriend, ik hoop je spoedig, spoedig wéér te zien!! Poot, VIC. Nou, den brief van Hanneke, veul vollediger dan den Vic z'nen brief, is ook binnen, amico. 'Nen volgenden keer zal 'k 'm 'ns over schrijven, horre! Hij is de moeite weerd. Maar wat heb ik oe gezeed? 't Wordt 'nen schoonen Mei, jonk! Allee, ik mot er af gaan scheien. Dré III heeft me noodig bij de training. Veul groeten van Trui, onzen Jockey en gin horke minder van oewen t.a.v. DRé. FEUILLETON. 50 „Je hebt er toch op gerekend, dat ik ook op het nieuwe plan zal voorkomen," begon hij. „Ik bedoel, wat betreft de accomodatie op Silverhayes. Als jij er gaat wonen dan woon ik er natuurlijk ook." O!" zei Claire, en die uitroep ontsnapte haar 'geheel tegen haar wil. Het was duidelijk, dat dit idee in het geheel niet met haar bere keningen klopte. „Ik vrees, dat ik daar met aan gedacht heb," zei ze na een oogenblik. „Je hebt het hier nu zoo druk dat ik het van- "3CS£yi5r»«r zei Pjx met zijn kalme stem. „Natuurlijk kom ik bij julliewo nen en wil gaarne ons beider aandeel bijdra gen' in de onkosten. Maar ik ben met bereid om je toe te staan, daar zonder mij tewonen. Claire zweeg. Zij wist misschien met wat zij hierop antwoorden moest. „Het spijt mij, als ik je plannen in de war stuur zei Pax. „maar dit is van het beDin af aan mijn plak'geweest. dringen, dat weet je maar ik wil zijn, waar Een'trilling ging door Claire^alsof^z^in aanraking was gekomen met e batterij. Zij stond op en keek hem aan met een vastheid in haar blik, die niet voor de zijne onderdeed. „Wil je mij de reden daarvoor ve tellen?" vroeg zij. DOOR Een seconde aarzelde Pax. „Zeker", zei hij toen. „Omdat je mijn vrouw bent, en omdat ik voor je wil zorgen." „Dus je denkt, dat ik niet in staat ben voor mij zelf te zorgen?" zei ze met een flauwen glimlach. „Ik denk, dat ik je met alles helpen wil, welken last je ook op je wilt nemen." „Bedoel je Yvonne?" vroeg ze. Weer scheen Pax te aarzelen. „Ben je zoo angstig voor mijn aanwezigheid?" vroeg hij. Zij wendde haar oogen af en tikte met bevende vingers de asch van haar sigaret. „Dat is geen antwoord," zei ze. „Neen. Het is een vraag," zei Pax. „En wil je werkelijk dat ik die beantwoord?" vroeg ze snel, maar haar oogen bleven de zijne ontwijken. „Als je wilt," zei hij. „Dan" ging zij voort, „moet ik zeggen, dat ik geloof dat het veel beter is, dat je dat idee van je voorloopig opgeeft." „Beter voor jezelf?" vroeg Pax. „Beter voor iedereen," zei ze nu beslist. „En ik spreek voor mijzelf ook. Ik wil mij onver deeld aan Yvonne wijden, omdat ik voel, dat daar veel van afhangt." Na een lang zwijgen dat het meisje onbe wust in een bevende spanning bracht, ant woordde Pax. „Neen, Claire," zei hij rustig, „dat gaat niet. Ik kan er niet in toestemmen, óp deze manier ter zijde te worden geschoven ter wille van Yvonne, al wil je er mij ook van overtuigen, dat het voor je eigen bestwil' is. Je bent op het oogenblik niet in staat te be- oordeelen, wat het beste voor je is, dus het is nutteloos om de kwestie nader te bespreken. Claire stond op met een beweging, alsof zij aan het eind van haar krachten was gekomen. Ze zei alleen: „Dat is dus het eind van onze bespreking," en wendde zich om, voor hij den tijd had gehad om op te staan en haar goeden nacht te wenschen. Terwijl zij het lange vertrek doorliep werd haar gestalte opgenomen in de duisternis, die in de eetzaal heerschte, en toen een oogenblik later een windvlaag door het open raam de flikkerende kaarsvlammen op de eenzame tafel deed dansen, blies Pax ze een voor een uit. Maar hij bleef nog lang aan de verlaten tafel zitten, in de hoorbare stilte en de aangroeiende donkerte. VIERDE DEEL. HOOFDSTUK I. De nieuwe Beheerder. In de oogen van Peters was de kleine kamer met het schuine dak in Silverhayes, waarheen hij de bezittingen van zijn meester moest over brengen nauwelijks te prefereeren boven een kamptent, maar hij wachtte zich wel deze meening tegenover Pax te uiten. De eenige gevoelsuiting die hij zich in presentie van zijn kapitein veroorloofde, was nu en dan een min achtend gesnuif. Hij had werkelijk al zijn vin dingrijkheid noodig, om voor de geenszins uit gebreide garderobe van zijn meester een be- hoorlijke plaats te vinden, en hij hamerde zoo veel mogelijk spijkers in de muren als bewijs van zijn groote afkeuring. „Het zal er ellendig koud zijn in den win ter," vertelde hij aan zijn eenige vertrouweling Charlotte.' „Och, loop rond! Wacht tot het winter is," was het practische antwoord. „En nu zal het ondraaglijk warm zijn," ant woordde hij, want geen vrouw zelfs niet Charlotte had het met haar tong ooit van hem kunnen winnen. En Charlotte antwoordde met de gemoede lijke levenswijsheid van een dorpsbewoonster: „Als ik jou was, zou ik maar het beste hopen." „Dat doe ik altijd," zei Peters, terwijl hij zijn arm om haar middel sloeg. Zij keek hem lachend aan en maakte zich kalm uit zijn omarming los. „Kom, maak je nuttig," zei ze. „Daar is de theedoek, op de leuning van den stoel." Peters kwam onmiddellijk in actie, hg maakte zich graag verdienstelijk bij Charlotte. Zij waren beiden vol belangstelling voor de herstellingen aan het Wychmere-Hotel onder Pax' leiding. Het feit, dat hij te Silverhayes sliep, bracht geen verandering in den voort gang van het werk. Hij wilde gereed zijn voor de zomer-vacantie, en daar hield hij zich aan vast. Cartridge sloeg de werkzaamheden vol verbazing en ook met volle goedkeuring gade. Soms deed hij het een of andere voorstel, maar de nieuwe beheerder had de situatie zoo geheel in handen en werkte met een dergelijke stuw kracht en energie, dat hij, Cartridge, „wel naar huis kon gaan", zooals hg het noemde. Hij had nog nooit iemand gezien met zulk een werkkracht niet alleen, maar met een derge lijk vermogen om van anderen werk gedaan te krijgen. En toch was Pax nooit zenuwachtig of van zijn stuk gebracht. Dag na dag, week na week, ging hij kalm en beslist zijn gang, kwam alle hinderpalen te boven, stoorde zich niet aan tegenvallers, en concentreerde als het ware de geheele kracht van zijn persoonlijkheid op het bereiken van zijn doel. De menschen werkten voor hem met een ijver, die henzelf verbaasde. Zijn rustige tegen woordigheid was op zichzelf reeds een prikkel om hen aan te zetten. Als er zich een moeilijk heid voordeed, was hij steeds bg de hand om die te helpen oplossen. En Peters, zijn getrouwe volgeling, hielp hem, waar hij maar kon, en was steeds present waar het moeilijkste en hardste werk gedaan moest worden. Niemand had ooit onaange naamheden met Peters; als een aal glipte hij tusschen alles door en zijn radde tong en stra lend humeur maakte hem een ieders kame raad. Zelfs wanneer hij schold, was hij grap pig, want hij deed het nooit voor zich zelf, maar altijd in het belang van zijn aangebeden meester. De gedaanteverwisseling van het Wych mere-Hotel werd weldra het onderwerp van verbazing voor de geheele omgeving. Het was zoo lang beschouwd geworden als een ruïne, dat de vernieuwingen, die Pax er deed aan brengen, bijna met ontzag beschouwd werden, en toen het herstellingswerk van binnen ge reed was, kwamen de belangstellenden van mplen in het rond. Eerst was Peters verontwaardigd over deze indringers, zooals hij ze noemde, maar op Pax' voorbeeld, begon hij ze op de hem eigen manier aan te moedigen. „Komt maar mee, ik zal U rondleiden," be groette hij de nieuwsgierigen. „Vrij entrée! Misschien komt U dan later logeeren!" Het resultaat van deze begroetingen was meestal een door hem persoonlijk geleiden rondgang, die altijd eindigde met het verdwij nen van een geldstuk in Peters' nonchalant uitgestoken hand. Maar het was pas veel later, dat Pax ont dekte, dat deze gaven met angstvallige nauw gezetheid haar weg vonden naar zijn eigen vestzak. „Waar komt deze halve kroon vandaan?" vroeg hij Peters op een ochtend. „Gisteren avond zocht ik er naar en kon er geen vinden." „Als U er mij om gevraagd had," zei Peters, „zou ik U het geld onmiddellijk overhandigd hebben. Een volgenden keer zal ik het doen, mijnheer." „Mg overhandigen? Wat bedoel je?" vroeg Pax. „Het was die oude kerel, gisteren, die zei, dat hij van Staple was komen wandelen, mijn heer," zei Peters zonder een spier te vertrek ken. „Die heeft hem mij gegeven. Ik heb hem alles laten zien, zelfs de stallen en de garage, en hij offerde zijn halve kroon als een echte heer, toen hij wegging." „Ja, maar allemachtig, Peters!" Ditmaal kon Pax zoo gauw geen woorden vinden. „Dat was voor jou bedoeld, niet voor mij. Hier! Pak aan! Ik wil jouw fooien niet." (Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1938 | | pagina 7