1EM
TARZ
De nieuwe spoordienst
regeling een succes
Zware branden
in ons land
O#**
Radioprogramma
EDGAR RICE
BURROUGHS
R.K* arbeiders en het
socialisme
ETHEL Mt DELL
OOOR
No. 65.
Na de helse machine weer verborgen te
hebben, deed Paulvitch de lamp uit en ging
de hut uit. Hij liep naar zijn vroegere slaap
plaats en zocht de paar dingen, die van hem
waren, haastig bij elkaar, liep het dek over
en kwam zonder enig geluid te maken weer
in zijn kano. Eenkele minuten later paddelde
hij naar de kust, beschermd door de duister
nis van de nacht in het Oerwoud, terwijl hij
zichzelf gelukwenste met het welslagen van
zijn onderneming. Als hij slechts even gewe
ten had, wat hem in de lange jaren, die voor
hem lagen, voor vreselijks te wachten stond
in de jungle, waar hij zijn verder leven zou
moeten slijten, dan zou hij een zekere dood
op de open zee verkozen hebben boven dit
gruwelijke leven. Doch op dit ogenblik wa
ren zijn gedachten bezig met zijn ongeloof
lijke triomf en met zijn vroeger leven in Oud-
Rusland, waar hij in de gevangenis had ge
zeten, omdat hij helse machines had gecon
strueerd, als die, waarmede hij de „Kinsaid
wilde vernietigen. Jaren geleden, onder het
bewind van den Czaar, in zijn vaderland, was
Paulvitch een vooraanstaand lid geweest van
de gevreesde Nihilistenbende. In het oude St.
Petersburg had hij geleerd en ook in de prac-
tijk gebracht, hoe deze dodelijke machines ge
maakt werden, die zo dikwijls naar leden van
de gehate hogere klassen werden geworpen.
Om uit Siberië te ontsnappen had hij zich
tenslotte bij de bende van Rökoff aangeslo
ten, die van plan was het kind van Tarzan
te ontvoeren, waarvoor hem goud zou worden
betaald. Gedurende de lange reis langs de
kust van Afrika had hij in zijn vrije tijd een
helse machine gemaakt, die binnen enkele
seconden iedere vijand aan boord van de
„Kinsaid" kon vernietigen. Paulvitch grens
de bij het vooruitzicht hoe het schip de lucht
in zou vliegen.
(Nieuwe spelling.):
EEN KRANS VOOR DEN
SAMENSTELLER.
Toekomstdroom: Op het geheele
Europeesche net een snelheid
van 100 K.M. per uur!
Gisternacht bij het ingaan van
den zomertijd, brak voor de Neder-
landsche spoorwegen een belang
rijk oogenblik aan.
De omwenteling is thans een feit
geworden en heeft op den eersten
dag, getoetst aan de harde practijk,
bewezen aan de verwachtingen te
beantwoorden.
Met meer belangstelling dan ooit
tevoren werd afgewacht hoe de ge
heele dienst zou reageeren op de
nieuwe regeling, welke alle perso
nen in dienst van de Nederlandsche
spoorwegen grootere verantwoording
oplegde dan onder de gebruikelijke
omstandigheden.
Zoo was het dan ook gemakkelijk te be
grijpen, dat op alle centrale posten, de lei
dende functionarissen aanwezig waren om
persoonlijk getuige te zijn van den gang
van zaken en eventueel gereed te staan om
voor het geval zich onverwachte moeilijk
heden zouden voordoen, terstond in te kun
nen grijpen. Behoudens een enkele uitzon
dering waarbij de schuld geheel buiten het
personeel van de spoorwegen is gelegen, is
van ingrijpen geen sprake geweest.
Waardeering voor den
steller.
samen-
Wij troffen gistermorgen op het iureau
van den Utrechtschen stationschef den heer
Admiraal, den chef van de dienstregeling,
hoofd-inspecteur G. F. H. Giesberger met
zijn rechterhand en assistent, inspecteur J.
A. Alma, alsmede een groep journalisten.
Met waardeering sprekend over het groo-
te werk van den heer Giesberger'en zijn bui
tengewoon welwillende houding tegenover
de vertegenwoordigers van de pers prijzend,
overhandigde de heer W. A. Pohl namens
de journalisten, die regelmatig in contact
waren gekomen met den chef van de dienst
regeling een fraaie krans, welke deze met
groote dankbaarheid aanvaardde. De plech
tigheid duurt slechts kort, doch was niette
min zeer hartelijk. Eenige oogenblikkcn la
ter vergde evenwel de dienst wederom de
volledige aandacht van den lieer Giesber
ger.
Gebruik makend van het eigen telefoon
net inspecteerde de chef van de dienstrege
ling bij de belangrijke knooppunten van het
regelmatige systeem hoe de nieuwe regeling
functionneerde.
In tal van plaatsen werd de verantwoor
delijke dienstleider door zijn chef opgeroe
pen om zijn bevindingen mede te deelen.
„Hier, Giesberger de chef van de dienst
regeling, zoo klonk het dan door de tele
foon, vertelt u mij eens, hoe staan bij u de
zaken?" Van alle kanten kwam dan hetzelf
de bevredigende antwoord.
Nationaal gaat voor internationaal!
De dienstleider te Hengelo, nog te veel
doordrongen van het sinds de invoering
van de nieuwe dienstregeling verouderde
begrip voorrang aan de internationale
treinen had gistermorgen in strijd met
de nieuwe voorschriften de nationale die
seltrein. nr. 304 laten wachten op de Duit-
sche trein D. 174, die om 7.21 in Hengelo
had moeten arrivecren om 1 minuut later
wederom te vertrekken, de nationale die
sel moest volgens de nieuwe dienstregeling
dan 9 minuten later vertrekken in dezelfde
richting. De Duitsche trein was evenwel
door de douane te Oldenzaal 12 minuten te
lang opgehouden. De douane heeft voor de
visitatie een half uur toegewezen gekre
gen, Hoewel, het hier een normaal bezette
trein gold, bleek, dat de douane aan een
half uur niet voldoende had.
In afwijking van de thans geldende
voorschriften had de dienstleider in Hengelo
aan den internationalen trein de voorrang
verleend. Dit had tot gevolg, dat de diesel
nr. 104 uit het Noorden komend, aanslui
ting gevend op het vervoer naar Utrecht,
Den Haag en Rotterdam, thans volgens
voorschriften móest wachten op de aankomst
van de te laat vertrokken diesel nr. 304 uit
Hengelo. Diesel nr. 304 kwam ook te
Utrecht met vertraging binnen.
Dit was wel een duidelijk voorbeeld, dat
aantoonde, dat de leider van den dienst
een zeer juist standpunt heeft ingenomen,
door onder de huidige omstandigheden
aan het nationale vervoer de voorrang te
-geven.
Nog meer perspectief.
Ik zie in de toekomst nog grootere moge
lijkheden dan wij tot nu toe bereikt hebben
aldus verklaarde ten slotte de heer Gies
berger. Het behoort volgens mij geenszins
tot de onmogelijkheden, dat op het geheele
Europeesche net, zooals thans reeds op ver
schillende gedeelten met een rcisnelheid
zal worden gereden van 100 k.m. per uur.
Wanneer dat zal zijn bereikt, zal het mo
gelijk zijn binnen 12 uur van Amsterdam
naar Weenen en op één dag van Amster
dam naarBudapest of naar Genua te reizen.
Het zou een ideale toestand zijn, wanneer
wij het zouden kunnen bereiken, dat in al
le Europeesche landen de regelmatige dienst
zou worden ingevoerd, waarbij wij dan even
tueel zouden kunnen krijgen uurdiensten op
Brussel en Parijs.
Tot het rijk der onmogelijkheden behoort
deze ideale toestand niet!
Het werk van den Ned. R.K.
Volksbond.
De Nederlandsche R.K. Volksbond ïri Het
bisdom Haarlem vierde gisteren zijn gou
den jubileum.
Tot de feestredenaars behoorde o.m. de
bisschop van Haarlem, mgr. J. P. Huibers.
Spr. zeide, dat het werk van den Bond de
katholieken van het socialisme heeft afge
houden. Door den Bond hebben de R.K. ar
beiders zich altijd trouw getoond aan de
bisschoppelijke leiding, beter zelfs dan an
dere standen, hoewel toch voor hen de
strijd het zwaarst was.
Nu men, aldus de bisschop, van de
werkloosheid gebruik wil maken om
de R.K. arbeiders hun geloof te ont
nemen, vinden zij in den Bond een
sterken steun daartegen en daarom
is de Bond zoo noodzakelijk. Als
men hem nu moest oprichten, zou
het te laat zijn.
Protest tegen anti papisme-
De voorzitter van het R.K. Werklieden
verbond, de hr A. C. de Bruin herinnerde in
een toespraak er aan, dat mede door den
Ned. R.K. Volksbond het R.K. Werklieden
verbond is opgericht. „Wij vormen een on
neembare burcht", aldus de heer de Bruin,
„en het zou weinig moeite kosten binnen
enkele dagen onze 200-000 leden bijeen te
brengen om te protesteëren tegen het anti
papisme van dezen tijd.'. Langdurig ap
plaus).
Groote oliefabriek te Amersfoort
verwoest. Enorme veenbranden
in Drente. Woonhuizieni en boer
derijen verbrand.
Het wordt langzamerhand een trieste tra
ditie, dat wij in ons Maandagochtendblad 'n
lange reeks branden hebben te vermelden.
Ook 't afgeloopen weekend heeft de brand
weer in diverse plaatsen druk werk be
zorgd. Een zeer zware brand heeft Zaterdag
te Amersfoort gewoed in de stoomoliefabriek
van Vollenhoven N.V. te Amersfoort, een
brand, welke een der grootste is, die
Amersfoort ooit heeft gekend. Om twee uur
vermoedelijk was de oorzaak broei in een
partij rijstevoenmeel begon het te bran
den en om half vijf woedde het vuur nog
met angstaanjagende hevigheid. De vlam
men vonden gretig voedsel in de Wegvloei
ende olie, die het terrein spekglad maakte,
waardoor het blusschingswerk zeer bemoei
lijkt werd. Een oogenlblik dreigde gevaar
dat een olietank zou springen. Tengevolge
van de enorme rookontwikkeling bleek het
zeer moeilijk de vuurhaard te bereiken.
Met man en macht ook de Utrechtsche
brandweer was aanwezig, en men gaf totaal
met veertien stralen water, slaagde men er
in de belendende houtopslagplaatsen te be
houden. Tegen zes uur was men den brand
meester. De fabriek was tot een ruïne ge
worden. De schade, die eenige tonnen be
draagt, wordt door verzekering gedekt.
Veen- eni heidebranden
kwamen! ook weer in verschiiende deelen
van ons land voor. In Z.O. Drente is gis
terochtend op diverse plaatsen veenbrand
geconstateerd, n.1. bij Nieuw-Weerdinge,
Amsterdamscheveld en Bargercompascuum.
In het Weerdingerveen is 70.000 stuks
persturf, 8000 M3. bolsterturf en 600 M3. fa-
brieksturf verloren gegaan. Met groote
moeite wist men twee boerderijen te behou
den. Gisteravond werd bericht, dat als de
wind niet gaat liggen, de omvang der bran
den, die nog steeds niet gebluscht zijn, niet
te overzien is. De brandweer heeft vannacht
op volle kracht doorgewerkt.
Bij Amersfoort heeft een heidebrand ge
woed, die een groot gedeelte van het fraaie
Birkhovensche Bosch bedreigde. Op het nip
pertje wist men dit natuurschoon te behou
den.
In Noordbrabant, te Oorschot, staat 175
bunder heide in brand. Veel dennenaanplan-
ting is reeds verloren gegaan,
Woonhuizen en villa's.
Te Bargeroosterveld is een boerderij, be
woond door twee gezinnen, afgebrand. Eén
gezin was niet verzekerd.
Te Borculo verbrandde door onbekende
oorzaak een dubbel woonhuis. Door een ex
plosie in een gasgeyser ontstond te Sant
poort brand in een dubbele villa, tengevolge
waarvan de bovenverdiepingen geheel zijn
uitgebrand. De bewoner van een der villa
helften, de componist Badings, heeft veel
schade door het bluschwater, waardoor ve
le composities verloren zijn gegaan.
Gevaar in een Dieseltrein.
Door onbekende oorzaak ontstond brand in
het onderstel van een Dieseltrein, even voor
dat deze het station Deventer binnenliep. De
vlammen vlogen naar alle kanten uit, zon
der het te weten zaten de passagiers boven
op een vuurhaard. De door een voorpost ge
waarschuwde stationschef te Deventer, stond
met man en macht klaar het vuur te blus-
schen, zoodra de trein tot stilstand zou zijn
gebracht. Hun werk met schuimblusschers
had echter geen resultaat, eerst toen de De
venter brandweer was gealarmeerd, kon het
vuur bedwongen worden. De trein heeft met
25 minuten vertraging de reis naar Den Haag
voortgezet. De D-trein uit Berlijn, clie zich
achter den Dieseltrein bevond, had even
eens 25 minuten vertraging.
DINSDAG 17 MEI 1988.
Hilversum I, 1875 en 415,5 m.
KRO-Uitzending. 4.005.10 HIRO.
8.00—9.15 Gramofoonmuziek, (Om 8.15 Be.
richten).
10.00 Gramofoonmuziek.
11,30 Godsdienstig halfuur
12.00 Berichten.
12.15 De KRO-Melodisten, solist en gramofoon
muziek.
2.00 Voor de vrouw,
3.00 Kniples.
4.00 Berichten, Gramofoonmuziek.
4.05 Causerie „De taal der dieren".
4.30 Gramofoonmuziek,
4.35 HIRO-Post.
4.40 Gramofoonmuziek.
4.45 „Theosophy and spiritual life", lezing.
4.55 Vertaling van de voorgaande lezing in
het Hollandsch.
5.10 Zang en piano.
5.20 Gramofoonplaten,
5.35 Vervólg concert,
5.45 Gelukwenschen.
6.05 KRO-Melodisten en solist.
7.00 Berichten.
7.15 Causerie over de Pygmeeën van West.
Afrika.
7.35 Sportpraatje.
8.00 Berichten ANP, Mededeelingen,
8.30 Utrechtsch Stedelijk Orkest.
R. K. Oratoriumvereeniging Haarlem en
solisten.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.05 Causerie „18 Mei Volkenbondsdag",
9.15 Maastrichtsch Stedelijk Orkest,
10.30 KRO-Orkest.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Bandi Balogh en zijn Hongaarsch orkest,
11.0512.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum II, 301,5 m.
AVRO-Uitzending. 11.0011.80 V.m. en
6.30—7.00 RVU.
8.00 Gramofoonmuziek. (Om 8.15 Berichten),
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gramofoonmuziek.
10.30 Aeolian-orkest (gr.opm.).
11.00 Causerie „Nieuwe banen ln het ge
schiedenisonderwijs",
11.30 Lyra-trio.
12.15 Orgel en viool. (Om 12.15 Berichten),
1.00 Bartho Deckers's ensemble.
I.45 Gramofoonmuziek.
2.00 Omroeporkest.
2.45 Kniples.
3.45 Pianovoordracht.
4.30 Kinderkoorzang.
5.00 Voor de kinderen.
5.30 Gramofoonmuziek.
6.30 Causerie „Humanisme als Ideeënstelsel".
7.00 Voor de kinderen.
7.05 Zepparoni-strijkkwartet,
7.30 Gramofoonmuziek.
7.45 Causerie „De Volkenbondsgedachte".
8.00 Berichten ANP, Mededeelingen.
8.15 Bonte Dinsdagavondtrein. (Om 9.15—
9.45 Gramofoonmuziek).
10.30 Disco-nieuws.
II.00 Berichten ANP. Hierna: het AVRO-
Dansorkest.
11-4012.00 Gramofoonmuziek,
FEUILLETON.
DOOR
61.
HOOFDSTUK IX.
De vergeten liefde.
Yvonne lag op een rustbank voor het open
raam van haar slaapkamer. Er waren zomer
dagen geweest, waarop ze op Claire's ernstig
aandringen in den tuin was geweest,
waar ze op een zonnig plekje in den boom
gaard had gelegen, maar dat was nooit op
haar eigen verlangen geschied, en nu dat de
zomer voorbij was was het voor haar een
opluchting om haar dagen in vrede door te
brengen zonder dergelijke krachtsinspannin
gen. De schrikbeelden die haar vroeger onop
houdelijk vervolgden, waren den laatsten tijd
aanmerkelijk verminderd.. Misschien had de
rust van Silverhayes daartoe meegeholpen.
Haar leven was een volkomen stilstand ge
worden. Zij zag bleek en was zeer vermagerd,
maar behalve die vreemde afkeer van elk
soort van inspanning was zjj niet ziek. Haar
oogen stonden flauw en zij sprak weinig,
maar omringd als zij was door de onbegrensde
teederheid van Claire's liefde en zelfopoffering,
scheen zij tevreden en slechts zelden uitte zij
cenigen wensch.
Een boek lag steeds naast haar, en soms
las zij, maar meestal lag zij stil, zooals zij op
dien Octobermorgen lag met droomerige
oogen half gesloten en de lustelooze handen
gevouwen, onverschillig, misschien wel onbe
wust van alles wat om haar hdén gebeurde.
Zij was nog steeds bijzonder mooi ,maar het
was een geheel andere schoonheid, dan waar
mede zij het geheele station Bhanapore stor
menderhand veroverd had. Al haar bekoorlijke
vitaliteit het sprankelend vuur was uit
gedoofd. Zij had nu de schoonheid van een
wondermooi standbeeld. Haar bloeiende jeugd
was verdwenen, maar in plaats daarvan was
iets tijdeloos en onvergetelijke gekomen, dat
niet voorbij zou gaan, al leefde zij nog vijftig
jaar. Claire, die haar dikwijls met een wan
hopig hart gade sloeg, vond in haar dikwijls
iets van de rustige majesteit, die slechts de
dood op een gelaat kan neerleggen. En het
leek onnoodig wreed om haar uit die rust op
te wekken, want dat was synoniem met
herinneringen en lijden.
Het was voor Claire een drukkende last
geweest dien geheelen zomer door en
zij had dien alleen moeten dragen, met als
eenige hulp Ghulam, dien zij nooit ten volle
vertrouwd had. Eenige malen had zij op het
punt gestaan een dokter te roepen, maar er
woonde geen geschikte dokter in de buurt en
Yvonne had haar altijd gesmeekt het niet te
doen.
„Ik wil alleen maar rust," zei ze dan en
Claire had het hart niet, tegen haar wensch
te handelen.
De ontdekking, die zij aan Chris had mede
gedeeld was een schok voor haar geweest,
maar was bijna gelijktijdig gekomen met het
oogenblik, waarop zij zich verzekerd wist, dat
Yvonne nog altijd van Chris hield, en het
scheen haar, alsof het geneesmiddel haar te
gelijkertijd aan de hand werd gedaan. Vreemd
genoeg, was het Ghulam geweest, die haar op
de hoogte gebracht had.
„De mem-sahib verlangt naar Markham-
sahib," had hij plotseling op een dag opge
merkt, en de groote waarschijnlijkheid hier
van had Claire er toe gebracht om, voorzich
tig tastend, Yvonne's gevoelens te toetsen.
Eerst had zij niets aan Yvonne gemerkt,
maar op dien benauwden avond voor den
storm, was zij wakker geworden en riep onop
houdelijk om Chris, en toen had Claire zeker
heid. Zij had niet langer gewacht, maar haar
brief aan Chris onmiddellijk verzonden.
Zij had geen woord ervan aan Pax verteld,
omdat zij, bij intuïtie, bij hem niets dan tegen
werking verwachtte. Zijn gebrek aan belang
stelling voor Yvonne had zij nooit kunnen
verklaren. Dieper in haar hart wist ze, dat
Pax een man was, die nooit handelde zonder
een geldige reden. Zij had zichzelf overtuigd,
dat die reden te vinden was in zijn oude en
steeds blijvende afkeuring van de verhouding,
die in Bhanapore tusschen Yvonne en Chris
bestaan had en daarom had zij zonder zijn me
deweten gehandeld.
Maar toen zij dien morgen de trap opging
naar Yvonne's kamer wenschtt zij, dat zij dien
brief aan Chris nooit geschreven had. En toch,
toen ze de kamer binnentrad en de stille ge
stalte daar zag liggen, kwam een flauwe
straal van hoop haar wanhoop verlichten. Mis
schien zou de komst var Chris haar nieuwe
krachten geven. Als Pax maar overtuigd kon
worden om in te zien, dat een huwelijk tus
schen die beiden het beste voor hen beiden zou
zijn! Het was de laatste kans en die mocht
Yvonne niet onthouden worden.
Zij trad op de rustbank toe en bleef naast
Yvonne staan. In haar hand had zij een oon-
kerroodc, sterk geurende roos Zacht legde
zij de bloem tegen Yvonne's wang.
„Ben je wakker, lieveling?"
Yvonne bewoog zich, drukte haar gezicht
tegen de roos, zonder de oogen te openen en
glimlachte flauw. „Wat heerlijk!" fluisterde
zij droomerig.
„Ja, de late rozen zijn altjjd het mooiste,"
zei Claire. „Ik zal de roos in een vaasje naast
je zetten, dan kan je ervan genieten."
„Dank je, lieve," fluisterde Yvonne.
Claire boog zich een weinig over haar heen
„Ben je vandaag erg moe?" vroeg -ze.
..Heel, heel moe," zei Yvonne.
Claire streek het kussen glad. „Zou het te
veel voor je zijn om een ouden vriend terug
te zien?" vroeg ze zacht. Yvonne's zware
oogleden openden zich langzaam, tot de
prachtige oogen Claire verwonderd aankeken
„Een vriend?" vroeg ze. „Wie wie?"
Claire streelde met liefkoozende vingers
Yvonne's donkere lokken .„Het is iemand,
dien je in Indië gekend hebt, iemand aan
wien je dikwijls denkt."
„Iemand uit Indië!" zei Yvonne met iets
van angst in haar oogen.
Claire boog zich dieper over haar heen en
kuste haar op het voorhoofd. „Zou je liet heel
prettig vinden," fluisterde ze, „te hooren, dat
Chris Markham met verlof is en hier is om
je een bezoek te brengen?"
„Chris Markham," stamelde Yvonne. „Is
hij hier?"
„Hij wacht beneden," zei Claire. „Zal ik
hem hier brengen?"
„O, neen, wacht!" antwoordde Yvonne zenuw
achtig. Een donkere blos bedekte haar bleeke
wangen. „Waarom zou hij mij bezoeken?"
zei ze. „Toen heeft ook hij mij verlaten."
„Liefste," zei Claire kalmeerend, „hij gaat
weer weg, als je hem liever niet ziet. Zal ik
hem zeggen, dat je hem liever niet ontvangt?"
„Neen, dat is niet noodig," zei Yvonne, nu
weer rustig, onverschillig bijna. „Hij mag,
wat mij betreft, komen. Het kan nu toch niets
meer veranderen."
Terwijl Claire Chris ging roepen mompelde
Yvonne: „Waarom zou hij gekomen zijn?"
Chris trad de kamer binnen. Met één blik
nam hij alles in zich op het zonnige vertrek
de rustbank bij het raam met de beweging-
Iooze gestalte.
Voor Claire het vertrek verliet, fluisterde
zij hem toe: „Zorg er voor, dat je haar niet
verdrietig maakt. Blijf niet te lang!"
Chris knikte en liep zachtjes naar de rust
bank.
„Yvonne!" zei hy en knielde naast haar
neer.
Een rilling ging door Yvonne. zjj hief lang
zaam haar oogen tot hem op. „Wei Chris!"
zei ze met een flauwen glimlach.
Hij nam haar hand en drukte er een kus
op. „Waarom ben je nog ziek?" vroeg hij.
„Ik weet het niet. Ben ik ziek?" zei
Yvonne.
Hij drukte haar hand tegen zijn gezicht.
„Nu wordt je ln elk geval gauw beter," ver
klaarde hij.
„Denk je?" zei Yvonne. Zij keek hem met
een vreemde verwondering aan. „Je bent niets
veranderd," zei ze.
„Natuurlijk niet," zei Chris luchtig, „of
schoon ik een tijd van geweldige hitte achter
den rug heb, sinds ik je het laatst gezien
heb."
Weer overviel haar een heftige rilling'.
„Sinds je mij het laatst gezien hebt!" her
haalde zij. „Dat was eeuwen en eeuwen
geleden."
Chris voelde zich warm worden, was hij op
gevaarlijk terrein? Nu dat hjj bij haar was
en de verandering zag, die het lijden in haar
i i .ewee£ gebracht, was zijn eenige ge
dachte, om haar elke pijnlijke herinnering te
besparen.
„Ja," gaf hij toe. „Lang geleden dat is
voorbij en vergeten. Het eenige mooie wat er
van het verleden overblijft is ,dat wij elkaar
kennen."
Yvo^0lmen elkaar werkelijk?" vroeg
lachte haar vol vertrouwen toe. „J0
t toc)l nict vergeten, hoe wij samen dans-
en dansen oversloegen?" zei hij.
Haar zware oogleden sloten zich. „En toen
scheidden wij en zagen elkaar nooit weer,"
zei ze.
..Wij zien elkaar nu," drong Chris aan.
„Ja, voor een kort oogenblik,' zei ze met
een zucht.
Hij drukte haar handje vaster in de zijne,
ïv voe^e koud en als levensloos aan.
"Waarom niet voor altijd?" zei hij dapper,
„Alles ig nu anders geworden."
„Heel heel anders," zei Yvonne.
(Wordt vervolgdj
