Klink kampioen van N H.
op den langen afstand
Het douanetoezicht
verscherpt
Wordt men nu
nooit wijzer?
Radioprogramma
Twee nichten
en twee neven
1
edgar r1ce
burroughs
WJdtkmneri
De burgemeester nam
hem te grazen
De Sultan van Deli naar
ons land
Lamme Consul gaat niet
in hooger beroep
Ernstig auto-ongeval
Massavergiftiging in het
Roode Leger?
Egypte krijgt geen
oorlogsvloot
No. 10.
Bij de gedachte aan zijn zoon kwam Tarzan
weer tot de werkelijkheid terug. Hg haalde
zijn brede schouders op, toen hg de aap ant
woordde: „Neen, Akoet, het kan niet! Jg kunt
hier niet gelukkig zijn ik mag daar niet
meer gelukkig zijn!" De dierentemmer was
naar voren gestapt. De aap liet brommend
zijn tanden zien. „Ga naar hem toe, Akoet",
zei Tarzan van de Apen, „ik zal morgen
terugkomen om je te zien". Gehoorzaam liep
het dier naar zijn trainer terug. Laatstge
noemde vertelde waar ze hem konden vinden
en Tarzan wendde zich tot zijn zoon. „Kom",
zei hij koel, en zonder verder een woord te
spreken, verlieten beiden het theater en had
den bijna half Londen doorkruist, eer een van
hen sprak. Het was de jongen, die het stil
zwijgen verbrak. „De aap kende U, vader",
zei hij, „en U sprak in de apentaal. Hoe kende
de aap U en U zijn taal?" En toen in het kort
en voor het eerst, vertelde Tarzan van de
Apen zijn zoon van zijn vroeger leven van
zijn geboorte in de jungle, van de dood van
zijn ouders en hoe Kala, de grote apin, voor
hem had gezorgd en hem had opgevoed van
kind af tot hij volwassen was. Hij vertelde
ook van de gevaren van de jungle; van de
grote beesten, die bij dag en andere die
's nachts rondslopen; van de perioden van
droogte en van vreselijke regens, van koude,
van ontzettende hitte. Toen sprak hij van de
angst en het lijden, van alle dingen, die zo erg
schijnen voor de mensen der beschaving, in de
hoop, dat de kennis van al deze dingen het
overgeërfde verlangen van den jongen naar de
jungle zouden doen. Juist deze dingen maakten
de herinnering aan de jungle bij hem zelf weer
wakker en onbewust vertelde hg met zoveel
gevoel, dat hg de zucht naar avontuur bij zgn
zoon aanwakkerde.
KLINK.
Vanwege de Federatie van wielerclubs
boven het IJ werden op de Alkmaarsche
Wielerbaan twee titels verreden, t.w. die
over 50 KM. voor amateurs en onafhanke-
lijken en die voor de sprint der nieuwelin
gen. Aan den eersten wedstrijd werd door
onzen plaatsgenoot Klink deelgenomen en
met succes: na een harden strijd, vooral met
Bakker, Eevers en Duineveld, is 't Dethmer
gelukt het kampioenschap in de wacht te
sleepen. Ja, harde strijd heeft hij moeten
leveren, want de Wieringer renner begreep
maar al te goed, dat hij een ronde voor
sprong moest nemen, wilde hij een serieuze
kans maken. En zoo zagen wij hem telkens
weer uitlooppogingen ondernemen, maar
zijn groote concurrenten zaten hem gewel
dig op het wiel en we zagen al gauw, dat
het niet gemakkelijk zou zijn, hen los te
rijden.
Maar toch is het tenslotte gelukt! Toen
Bakker een val maakte, maakte Klink di
rect van de gelegenheid gebruik om fel te
demarreeren. Wel werd de achtervolging
nog ingezet, maar steeds grooter werd de
afstand tusschen den vluchteling en het hem
achterna jagende peleton. Het was duide
lijk: Klink ging zijn ronde nemen. Even
later had hij reeds aansluiting. In de eind
sprint nu van weinig beteekenis meer
sloeg Eevers, Duineveld en Kuilboer.
De sprint voor amateurs werd gewonnen
door Bos^Alkmaar, voor Reek en van Beek.
In een 5 K.M. wedstrijd voor amateurs en
onafh. bewees Klink nog eens zijn superio
riteit. Hij won met één ronde voorsprong
op 2, Boerkool en 3 Duineveld.
Weer eens te meer heeft onze renner be
wezen in een prachtigen vorm te zijn. Wij
mogen nog veel van hem verwachten!
Maar zooiets mag niet in de
krant!
Er was een meneer in Harderwijk en die
was boos op den burgemeester van dit vis-
schersplaatsje aan de Zuiderzee, want deze
had den meneer, zooals hij meende op de
ergerlijkste wijze te grazen genomen. Nu
zullen we in het midden laten of het nooit
voorkomt, dat een burgemeester iemand te
grazen neemt, maar dat mag men zoomaar
niet zeggen en niet schrijven ook, zelfs
niet in een blad als „De Harderwijker",
zooals de meneer per ingezonden stuk had
gedaan. Overigens had hij het met zijn
vollen naam onderteckend en daarmee de
eerste prijs als eerlijk tegenstander, dunkt
ons, verdiend. De premie kwam later, in
den vorm van een boete van vijftig gul
den, waartoe het Gerechtshof te Arnhem
den meneer, een 61-jarigen industrieel, die
hooger beroep had aangeteekend tegen een
vonnis van f 25.boete, veroordeelde.
Denkt om uw pas!
Het douane-toezicht op personen, die uit
het buitenland naar Nederland komen, is in
den laatsten tijd verscherpt, en deze perso
nen zullen in het hezit moeten zijn van een
officieel bewijsstuk met foto, aan de hand
waarvan de nationaliteit van den houder
kan worden vastgesteld.
Tot voor kort werd door de Nederlandsche
douane, wanneer het inzittenden van een
Nederlandsche touringcar 'betrof, genoegen
genomen met een eenvoudig bewijs, dik
wijls zonder foto, zooals belastingbiljet,
trouwboekje enz., terwijl in vele gevallen
zelfs volstaan kon worden met b.v. een aan
den betrokkene geadresseerden brief.
Teneinde de Nederlandsche douane vol
ledig in de gelegenheid te stellen, onge-
wenschte vreemdelingen te weren, kon een
dergelijke soepele toepassing van de desbe
treffende bepalingen niet worden gehand
haafd, en zal de douane in het algemeen
van eiken passagier overlegging kunnen
verlangen van een paspoort (desnoods ver
vallen) of bewijs van Nederlanderschap.
Oude wisseltruc, die nog steeds
succes heeft.
De Leidsche recherche heeft Zaterdag
avond een goede vangst gedaan door de aan
houding van een 52-jarige Fran<;aise,
laatstelijk wonende te Antwerpen. De vrouw
werd reeds geruimen tijd gezocht in ver
band met oplichtingen, waarvan verschei
dene Leidsche winkeliers het slachtoffer zijn
geworden. Zij maakte er een gewoonte van,
onbelangrijke aankoopen van slechts en
kele centen te betalen met een bankbiljet
van vijf en twintig gulden en daarna, tege
lijk met het wisselgeld, ook het bankbiljet
op te strijken. Minstens vier winkeliers zijn
het slachtoffer geworden. Bij het verhoor
is voorts gebleken, dat zij dezelfde truc ook
in Amsterdam met succes heeft toegepast.
De vrouw vertoefde in gezelschap van een
Franschman, den 52-jarigen A. F., eveneens
uit Antwerpen, die ook is aangehouden. Hij
ontkende, iets met deze oplichtingen uit
staande te hebben.
Beiden zijn ter beschikking van den offi
cier van justitie gesteld.
Veel belangstelling bij zijn vertrek
Onder enorme belangstelling is de Sultan
van Deli, Zaterdag, met zijn beide zoons
Tengkoe Otteman en Tengkoe Amiroedin,
met de „Johan de Witt" naar Nederland
vertrokken.
Alle zelfbestuurders van Sumatra's oost
kust, met het bijna volledige corps binnen-
landsch bestuur, waren aanwezig. Toen de
boot vertrok zongen tientallen Hadjis luid
keels gebeden, zegt de N.R.Crt.
Hij zal dus drie jaar moeten
zitten.
Naar wij vernemen, heeft A. de V., bijge
naamd de „lamme consul", die door de
rechtbank wegens vervalsching van post
wissels op grooten schaal eenige maanden
geleden is veroordeeld tot drie jaar gevan
genisstraf met aftrek van voorarrest, zijn
hooger beroep ingetrokken.
De man, tegen wien de officier van justi
tie vijf jaar gevangenisstraf had geëischt,
bevindt zich reeds geruimen tijd in het
huis van bewaring. Hij is nog steeds ziek.
Directeur van Meteorologisch In
stituut zwaar gewond.
De nieuwe directeur van het Koninklijk
Nederlandsch Meteorologisch instituut, De
Bilt, Dr. H. G. Cannegieter, is, toen hij per
rijwiel den Soestdijkerstraatweg in de ge
meente De Bilt, ter hoogte van de oude tol
overstak, door een personenauto, bestuurd
door een geneesheer uit Utrecht, aangere
den en ernstig gewond.
De autobestuurder bemerkte de nieuwe
oversteekplaats voor rijwielen te laat. Voor
automobilisten van Bilthoven naar de Bilt
maakt de weg ter plaatse een S.-bocht, waar
door pas op het allerlaatste oogenblik de
oversteekplaats opgemerkt kan worden. Dr.
Cannegieter liep een ernstige hoofdwonde
od en werd ter plaatse behandeld door den
Utrechtschen geneesheer en de gemeente
geneesheer van de Bilt. Vervolgens werd
hij per ziekenauto overgebracht naar de
Rijksklinieken te Utrecht.
Besmet water en gemalen glas.
Volgens Krasnava Zvezda (de roode ster)
het orgaan van het Roode Leger, zijn in den
afgeloopen winter in eenige garnizoenen
in Wit Rusland vergiftigingsverschijnselen
voorgekomen, die veroorzaakt moeten zijn
door Trotzkisten en Boekarinisten, die deel
hebben uitgemaakt van den geneeskundigen
dienst en de intendance. Het bewuste per
soneel van de intendance moet levensmid
delen hebben verzorgd, die in schadelijk
blik geconserveerd waren.
Bij een regiment in de Oekraïne kregen
de officieren gerechten voorgezet, welke
kleine stukjes metaal en gemalen glas be
vatten, terwijl besmet water voor de soep
moet zijn gebruikt.
Ook elders was de voedselvoorziening niet
in orde.
Onjuiste buitenlandsche geruch
ten.
Het ministerie van oorlog heeft medege
deeld, dat de in het buitenland verbreide
geruchten over het scheppen van een Egyp-
tischen oorlogsvloot onjuist zijn. Het vraag
stuk is nog in studie en voorloopig zal de
kustverdediging voor Alexandrie worden
uitgeoefend door twee, in Engeland gekochte
mijnen leggers.
WOENSDAG 22 JUNI.
Hilversum I, 1875 en 415,5 m.
NCRV-Uitzending. 6.30—7.00 Onderwijs
fonds voor de Scheepvaart,
8.00 Schriftlezing, meditatie.
8.15 Berichten. Gramofoonmuziek.
9.30 Gelukwenschen.
9.45 Gramofoonmuziek.
10.30 Morgendienst.
11.00 Gramofoonmuziek.
11.15 Ensemble Van der Horst.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
12.30 Vervolg concert. In de pauze: Gramo
foonmuziek.
2.45 Reportage.
4.15 Gramofoonmuziek.
4.45 Felicitaties.
5.00 Voor de kinderen.
5.45 Gramofoonmuziek.
6.30 Taalles en Causerie over het Binnenaan-
varingsreglement.
7.00 Berichten.
7.15 Land- en tuinbouwhalfuur.
7.458.00 Reportage, eventueel Gramofoon
muziek.
8.05 Berichten ANP. Herhaling SOS-Berich-
ten.
8.15 Orgelconcert.
9.00 Causerie „Wat de Bgbel zelf zegt".
9.30 NCRV-orkest en solist.
9.55 Berichten ANP.
10.00 Voor amateur-fotografen.
10.16 NCRV-orkest en soliste.
10.45 Gymnastiekles.
11.00 Vervolg concert.
11.30 Gramofoonmuziek.
11.5012.00 Schriftlezing.
Hilversum IT, 801,5 m.
VARA-Uitzending. 10.00—10.20 v.m, VPRO
6.30—7.00 RVU, 7.30—8.00 VPRO.
8.00 Gramofoonmuziek.
8.16 Berichten.
9.30 Keukenpraatje.
10.00 Morgenwijding.
10.20 Voor Arbeiders in de Continubedrijven.
12.00 Gramofoonmuziek.
12.15 Berichten.
12.451.45 Orgelspel en gramofoonmuziek.
2.00 Kniples.
2.30 De Ramblers.
3.00 Voor de kinderen.
5.30 Gramofoonmuziek.
6.00 Orgel en zang.
6.30 Causerie „Van New York naar New Or-
leans".
7.00 Gramofoonmuziek.
7.06 Vocaal concert.
7.30 Causerie „Franciscus van Assisi".
8.05 Herhaling SOS-Berichten. - Berichten
ANP. VARA-Varia.
8.15 VARA-orkest en soliste.
10.30 Berichten ANP.
10.35 Fantasia.
11.00 Schaaknieuws.
11.05 De Ramblers.
11.3012.00 Gramofoonmuziek.
F E U I L LETON.
Naar het Engelsch
21.
„Wat hij voor mij voelde, had niets uit te
staan met Charlie. Hij hield van hem om der
wille van het kind zelve. O, maar, Minnie, dat
weet je toch ook wel? Je hebt ze immers
samen gezien! En je begrijpt toch ook wel,
dat mr. Rorke onmogelijk dat teere gevoelige
kind leed kon aandoen? Dat moet je hun aan
het verstand brengenZal je het doen
O, dat zal je toch doen?"
Smeekend hield ze het meisje bij den arm
terug en Minnie, die van nature goedhaitig
was, beloofde te doen, wat ze kon.
Janie werd alleen gelaten, terwijl het ver
hoor plaats had. Misschien was het maar goed,
dat niemand zag, hoe hoog haar P
steeg- door de opgewondenheid, waarin zg ver
keerde Het leek wel, of de tijd kroo^zöö lang
duurde het haar, tot Minnie terugkwam
Zoodra ze haar hoorde, Kin£ hitferende
zitten in bed en met van koorts
oogen nam ze de uitdrukking waar op
sprekende gezichtje van het waren
Minnie zag bleek en haar oogleden varen
gezwollen, maar toch leek zij doorge-
naam beroerd, door hetgeen zg
"zonder-acht te slaan op de taUooze vragen
waarmee Janie op haar
geheel op haar eigen manier vers D
brengen:
„Verschikkelijk was het!" begon l ze.
heb nog nooit zoo iets meegemaakt, ze£
niet hier in huis...! Je dadelgk, waar
dokter Peil heen wilde. De manier, waarop
hij getuigenis aflegde, was haast regelrecht
een beschuldiging van mr. Rorke. En ze
wisten alles af van het testament. Nu, de
getuigenis van Selina maakte het niet beter
voor hem. Haar werd gevraagd, of mrs.
George weer niet zoo ruw kon zijn geweest
met het kind, dat door zgn worsteling met
haar de wond opnieuw kon zijn opengegaan.
Seline zwoer, dat mrs. George in het geheel
niet uit de kamer was geweest, want dat zij
al dien tijd op haar gelet had.
Ik heb zoo goed mogelijk gesproken voor
mr. Rorke, zooals ik het u immers beloofd
had, en zei, hoe hij dien eersten avond de
wond had dichtgehouden en later met de
verpleging had geholpen en hoe kleine Char
lie op hem gesteld was en dat alles. Maai
ze hadden de geschiedenis van den dokter ge
hoord en die had het zóó doen voorkomen,
dat u alles hadt gedaan en dat mr. Rorke
enkel daar was geweest, om en bij u te
zijn.
Toen gingen ze over u vragen: waarom
u er niet was en waarom u dan niet een
schriftelijke getuigenis had opgesteld. Dok
ter Carpmail sprak voor u. Maar je zag dui
delijk, dat ze hoe langer hoe meer tegen mr
Rorke gekant waren en dat het niet veel gaf.
wat er vóór hem gezegd werd.
Ludlow fluisterde mij in, dat het er slecht
uitzag voor den jongen heer en ik vroeg,
waar hg dacht, dat het op zou uit.oopen. Hij
antwoordde: „Ik denk niet, dat er bewijzen
zijn, om hem te hangen, maar hij zal zijn
leven lang wel onder verdenking blijven
Want, weet u, het is zooveel erger voor rem
geworden, omdat die geschiedenis met mas-
ter Alfred er aan voorafgegaan is.
En toen hoorden we een hecle opschud
ding aan den ingang van de zaal. Iedereen
keek en stond op en daar kwam mrs. George
binnen."
Ademloos hield Minnie even op.
„Wat zag ze er uit!" ging ze voort. „Ze
had een stofmantel over haar ochtend
japon en het haar viel half los. Ze schreeuw
de, dat het alles de schuld was van Selina
en dat ze die voor moord moesten hangen.
Het was gemeen, om 't op haar te schuiven,
want ze wist niet, wat ze deed. Als ze hóór
naar de gevangenis brachten, dan zou dit een
schande zijn: ze had haar kleinen Charlie
immers nooit eenig leed willen aandoen.
Toen barstte ze in een alleronstuimigst
snikken uit en iedereen zat als verstomd.
Ineens begon mrs. George weer luide te
spreken en zoo druk en opgewonden, dat er
geen speld tusschen te krijgen was. Ze zei,
dat Selina maar steeds door huis had geloo-
peh, in de hoop, iets te doen of uit te vinden
betreffende het testament; of er hóór ook
iets in werd nagelaten. Daarom was mrs
George haar achterna gegaan. Ze had licht
zien branden in de kamer van Charlie en
had niet eens gekeken of ze niets voor hem
kon doen. Ze wist niet, wat ze deed, maar
in ieder geval ,was ze niet van plan geweest,
hem leed toe te brengen. Het was alles de
schuld van Selina: als die bij haar op de
kamer was gebleven, dan zou het niet ge
beurd zgn.
En toen ging ze maar voort met razen en
tieren als een bezetene! Ze scheen te denken,
dat ze regelrecht naar de gevangenis werd
gestuurd, als ze niet de schuld wist te wer
pen op Selina. En die zat er bij met een ge
zicht, wit als papier.
De rechter vroeg haar, of het waar was,
dat ze bg mrs. Gilchrist uit de kamer was
weggegaan, terwijl ze toch gezworen had,
dat dit niet zoo was; en ik heb van m'n
leven nog noq!t iemand zoo nederig en onder
danig gezien. Wel trachtte ze nog het een
of ander uitvluchtje te verzinnen, maar de
rechter snapte haar dadelijk, en zoo moest
ze eindelijk wel alles vertellen, wat ze wist.
Ze zei, dat ze op den avond had gehoord,
dat de oude heer erger was en dat ze eens
was gaan kijken, of ze niets voor hem kon
doen; toen ze door de andere kamer ging,
had ze juist het klad van het testament zien
liggen en had dit even ingekeken, toen ze
iemand hoorde komen en zich ijlings achter
het gordijn verborgen had. Hoe ze daaraan
toe kwam, wist ze niet en hoe lang ze daar
had gestaan, evenmin. Toen ze terugging
naar de kamer van mrs. George, vond ze
haar zóó opgewonden, dat ze bang was, hoe
ze in moeilijkheden zou raken, doordat ze haar
zoo lang alleen gelaten had en toen de dok
ter haar dien volgenden ochtend vroeg, of
zij of mrs. Gilchrist uit het vertrek waren
geweest, zei ze „neen"; en n^der.iand durfde
ze niet meer met de waarheid te voorschijn
komen.
O, het was verschrikkelijk! 't Leek wel een
tooneelstuk!... Maar het ergste komt nog:
Ze wilde mrs. Gilchrist weg krijgen, maar,
toen mr. Rorke naai haar toekwam, vloog
ze hem aan als een wilde kat en riep, dat
alles zijn schuld was en dat ze hem vloeken
zou met haar laatsten ademtocht. Toen kreeg
het het op haar zenuwen en droegen ze haar
weg.
Ludlow zegt, dat ze In een gesticht opge
sloten zal worden. Er was dan ook niets
met haar te beginnen, (k trilde over al mijn
leden en hij zei, dat dit geen gezicht voor
mij vas en bracht mg naar huis. Onderweg
vertelde hij mij, dat de oude heer Andrew
nooit dat testament geteekend had, waar nu
zoo'n drukte over was en dat mr. Rorke dus
tóch de erfgenaam zal wezen. Doktei Carp-
mael had gezegd, dat kleine Charlie niet had
kunnen blijven leven en zoo is het allemaal
dus een storm in een gla.- water geweest,
zooaLs ze dat wel eens noemen!"
Janie luisterde niet verder. Zij was totaal
op. Rorke was althans niet beschuldigd, maar
van alle kanten hingen de beschuldigingen
hem nog boven het hoofd.
Zij keerde het gezichtje naar den muur
en gelukkig duurde het niet lang. of de don
kere wateren der vergetelheid sloten zich
over haar.
HOOFDSTUK XVTI.
Er lag een diepere schaduw dan ooit over
„The Grange". De oude heer Andrew Gil-
chirst was ter ruste gelegd, maar in huis
keerde alles niet zoo gauw tot het normale
weer.
Janie hield nog haar kamer. De eigenlijke
ziekte was voorbij, maar, al was zij ook
jong, door de gedrukte stemming, die er
overal heerschte, kwamen haar krachten niet
zoo gauw bij.
Mrs. George was op haar eigen kamer on
der strenge bewaking van een gediplomeerd
zuster; Selina was weg; Minnie wijdde steeds
uit over de verschrikkingen van het verhoor
tegenover de vrouw uit het dorp, die in de
zen drukken tijd als noodhulp dienst deed.
De dagen vielen Janie wanhopig lang. Ze
zag, of merkte, of hoorde niets van Rorke.
Vooi zoover zij wist, vroeg hg niet eens naar
haar, maar ze voelde zich te ellendig, om zich
dit verzuim al te sterk aan te trekken.
Rorke was eveneens gedrukt. En, of er
toch altijd nog lichamelijk een band had be
staan tusschen de tweelingbroers, dreigde de
levensdraad van George Gilchrist nu ook af
te knappen. Rorke had al een dag en een
nacht bij hem gewaakt, maar op den ochtend
leefde hij nog. De jonge man had zich toen
even op zijn kamer teruggetrokken en van
vermoeidheid was hij met het hoofd voor
over op tafel in slaap gevallen.
Terwijl hij daar zoo zat, hield er een taxi
stil voor het huis en de noodhulp, die open
had gedaan, liet drie bezoekers bg Rorke op
de kamer.
Hij sprong overeind en staarde naar een
oudere dame, een jongen man, wat ouder
dan hjj, een een heel mooi, jong meisje.
Niets kon hem minder welkom zgn ge
weest dan bezoek op dit uur en dat, terwijl
hij er zoo op z'n ongunstigst uitzag, met
wanordelijk haar en een slaperig, nog onge
schoren gezicht, waarop duidelijk de sporen
vielen waar te nemen van den „aanval" van
zgn stiefmoeder. (}Vordt vervolgd.)
