De Brabantsche Briet
van
De Vereenigde Staten
en de vrede
Bergen waren hooger dan
Hughes dacht!
Wij, Chineesche vrouwen,*
Egyptische premier
te Londen
De ordelievende N.S.B,
22
communisten in Polen
gearresteerd
Vlucht rond de wereld
op de minuut
Van minister tot wapen
fabrikant
Ulvenhout, 14 Juli 1938.
De lochten flierden
5en Godsganschelijken
flag laag over de
weareld.
Den Westerwaai
bolde scheutig over
de velden en nou en
dan klasten vette bui
en neer, mee veul ge-
rausch op 't overdadig
ïomerloof.
Soms puilde de
sterke Julizon toch
nog efkes deur de
watervolle lochten en
'nen breejen kleurenboog koepelde dan van
ender tot ender over heel den Ulvenhoutschen
buiten, die zulverig blonk van 't veule water,
dat peerlde aan 't gewas.
Schoon was 't genogt!
Als heel den buiten te glanzen ligt in de
tintels van den daauw, in de matte blinkings
van eenen grooten trossel groene druiven; als
blanke peerls uit de boomen schieten deur den
zuiveren dag; 't driftige rivierke daar zwart
deur de wuivende velden kronkelt; den don
keren boschmuur lijk 'n dikke, zwarte streep
den duisteren hemel onderlijnt en de verten
verwazen achter 'nen tuul van waterdamp; als
dan heel dit malsche landschap, dieën beregen
den „druiventros", gesierd wordt mee 't kleu
rige lint van den bonten regenboog allee,
dan is den buiten 'n schoonheid als alleen den
Schepper ons kan geven.
Ge vergit dan efkens oewen natten, zwaren
kiel, die klef op oew schouwers weegt. Ge voelt
gin kiepevel dat op oew beenen pukkelt, ge
vergit oew eigen. En leunend op de spaai,
staat daar 'nen ver-ermoeiden, verregenden
boer mee 'nen flaauwen glimlach Onzenlieven-
heer op Zijn handen te kijken, Die 'nen kwaai
en Zomerdag omtoovert in eenen brok pracht
in de simpele kleuren van 'nen bonk kristal.
Maar groot geluk duurt altij maar kort.
Vliegt over oewen kop als 'nen sierlijken
veugel.
Ge kunt 'm nie pakken, deuzen witten
veugel, die als op engelen-wieken langs den
hemel scheert. En kost ge 't zoudt ge 't
wel doen
De herinnering aan dieën witfluweeligen
veugel is genogt veur oew geluk, lijk de werme
uitstraling van 't vuur oew heel wat deugd
zamer is, dan 't vatten van dat vuur
Den regenboog verdween. De kier, waar
langs ik efkens in den hemel had getuurd,
trok dicht. Den koperen zonneglans trok van
de velden en niks bleef, dan den killen regen
dag mee 't schoon gedacht. En ik verlangde
naar den Avond, naar den rust in den veiligen
huis en ik wist nou al, da 'k vroeg de blinden
veur zou doen!
Dré III zat in den akker naast-aan, mee den
Eeker naast 'm, eerpel te steken.
'k Gong 'ns efkens naar die twee mannen
toe. De kieltjes zaten aan d'r vel geplakt, maar
kou
Zweetpeerls stonden op de neuzen en Dré
III zee: „veur we naar huis gaan, neem ik nog
efkens 'nen duik in de Mark. Ik heur ze heel
den dag al zoo lekker klotsen langs den gras
kant, ze mot me hebben, Opa!"
Den Eeker zee niks. Mee Dré III is ie .altij
even druk, maar teugen groote menschen
sprikt ie gin woord. (Hij hee-t-er me veul goed
van ervaren amico).
„Gij gin kou, Eeker?"
„Oem", zee-t-ie. En hij stak z'n dunne arm-
kes tot de schouwers in den zwarten, laauwen
eerde en wroette er naar de petatten.
'n Bruikbaar keareltje, mee 't karakter van
'nen trekhond.
Maar m'nen Blek Is vrindelijker!
„Zeg Dré, doe-d-ook nog 'n paar bennen
beezies af en idem zooveul kruisdoorns, veur
m'nen wagel van mergen."
Toen zag ik den snellen schaduw van 'nen
glimlach over den Eeker z'nen snoet vluch-
tigen. Die bennen waren dus al volgeplukt.
„Hee den Eeker al gedaan, Opa. Waar staan
die bennen, Eeker?"
„Stalleke", zee-t-ie.
Weer kledderde 'n bui van den hemel en ge
heurde de dikke droppen zwaar in den eerde
patsen.
Weer trok zo 'nen lachschaduw over den
muizensnoet van den Eeker, want den mal-
schen regen kietelde z'n bloot' armkes, die
blank wierden onder den wegspoelenden eerde.
En den Dré zee toen; „wa 'nen schoonen
regenboog daarstraks ee, ©pa!"
Sodemearel, wat had ik veul stil plazier in
deus twee jong, die allebei den malschen dag
kwaaiweer ondergingen mee 't gemak van
gezonde dieren. Den een docht aan gin regen
maar aan den schoonen regenboog van daar
straks; den ander z'nen lever krulde omdat 't
water zoo lekker langs z'n armen spoelde.
Kost tóch wel 'nen boer in zitten misschien?
En ik gong weer naar m'nen eigen arbeid.
Den peeënakker lag den overdadigen, den
malschen regenval te slurpen, tot zwellens-toe.
En altij, altij rauschen de buien in schuimend
en bruisend gerucht deur de schepping die
roerloos te schemeren stond achter 't water.
De zuiveren „veeren" van 't buigend wilgen
hof, daar langs den sloot, hongen zwaar van
't nat en gestaag peerlden de droppen uit 't
puntig geblaart in den zachten eerde.
M'nen vos, m'n nuuwe werkpeerd, stond
bewegingsloos te schransen uit de sappige wei
nou en dan 'nen stap doend in deuzen mal
schen overdaad. Z'n vel was donker van den
regen. Rust genoot ie, nou gin vliegen, nou
gin wespen zaten te steken op z'n vel, onder
zijnen groeligen buik, ja in de randen van
z'n groote, melankolieke oogen.
En teerder verwaasde de stad aan den
Noorder-ender. Dunner wierd den regen, die
lijk zuiveren naaldekens dwars over de velden
sloeg.
Egaler trok den hemel over de weareld en
de stad leek steeds wijer weg te drijven in
deuze Schepping van louter water.
Gebogen hong 't oevergewas over de Mark
te slieren onder den bollen Westerwaai, die
den regen kapot sloeg tot wolken, die over 't
water krulden en over de velden rolden.
De taaie wilgen veegden over den sloot, 't
Bosch loeide, de natuur regeerde, sloeg den
buiten tot striemens.
Efkens trokken de lage lochten op.
Den sturmden wind maakt ruimte en sloeg
hemel en eerde van malkaar.
Sloeg striemen over de plassen.
Sloeg de boomkruinen krakens neer en 'nen
vloed van water rauschte uit die zware blAren-
kroonen, die d'r eigen droogschudden lijk 'nen
natten hond.
Dan kwam den buiten weer efkens tot rust.
Den sturm vergong.
De velden waren leeg van volk. En de bees
ten lagen verscholen op windvrije plekken.
Den sturm was over de boomen gevlogen.
Alleen den regen bleef.
Kledderend sloeg ie de Mark. Veegde-n-ie
deur den akker, vezelde-n-ie in 't geboomt.
De velden verkleurden. Over de rieten daken
vaagde 'nen groenen waas van groeiend mos.
Den regen is eindelijk gekomen. Ziggelt over
't gewas, over 't struische loof.
De blommen regenden leeg. 't Kleurig blom
blad dreef over den natten eerde weg naar
den mestkuil......
Ten avond, als ik overal gesloten had, m'n
zware, natte werkbroek verwisseld had veur
m'n „tusschenbije", dan hong in den huis den
zachten gloei van de smeulende plattebuis.
,,'k Heb ze na den eten nog maar efkens
aangehouwen," zee Trui: „hè, wa 'nen zomer."
En ze schurkte d'r eigen gezellig binnen d'r
jak. „Rimmeltiekweer," zee ze toen: ,,'k gaai
'n steuvig bakske zetten." Koffie is nou een
maal Trui d'ren middelcijn, waarmee ze alle
ziektes veurkomt en geneest! Ze haalde 't
petroleummachien uit 't achterhuis, plaatste
't op de tafel en leutig gloorde de lichtfiguur-
kes deur den duisteren huis.
,,'t Is krek winteravond, ee," zee Trui, die
'n echt-huiselijke bui had.
„Ja, Toeteloeris. Ik ben daar in den peeën-
akker koud geworden tot in m'n gebeent; 't is
hier lekker." En ik stopte langzaam de meer
schuimen pijp van Hanneke Zonneveld. Trui
had de pijp in etui al klaargeleed uit de mooie
kast. Want Trui doet sjuust of 't heur pijp is
in ieder geval is 't „onze" pijp, want m'n
pronte wijf past er op en ik rook er uit.
Amico,
Stillekes zaten we te zwijgen en te rusten
bij 't rosse schijnsel van 't oliestel en de stilte
van den donkeren regenavond kroop van den
erf deur de kieren naar binnen.
Uit den stal naastaan, bromden de stem
men van Dré III en den Eeker, die naar ge
woonte den avon deurbrochten bij Bles, Dré
z'n peerd. Eiken avond poetsen ze 't tuig,
roskammen 't peerd en vertelt den Dré, denk
ik, weer opnuuw van z'nen race, gewonnen
den eersten Mei op 't concours hippique.
Denk ik!
Want waar die jonge mannen 't zoo druk
over hebben, weet ik nie. Wel zit ik dan stil
lekes te lachen over dieën Eeker, die teugen
mij of Trui nog nooit éénen volzin gesproken
hee, maar die mee Dré III uren aan 'n stuk
klasjeneeren kan, over... ik weet 't niet. 't
Zijn dikke kammoraads, al is den een patroon
en den ander dienstknecht. Van dat verschil
hebben ze gin van beiën last, maar wel veul
gemak.
Trui schonk den koffie op. Den lekkeren
geur brocht 't water in m'nen mond, m'n pijp
smaakte ineen nog beter. Sodemaerel, amico,
die Amerikaansche pijp van Hannekes is toch
zo'n prachtstuk!
„Ge hebt toch fijne spullen," zee Trui telkens
die gewoonweg trotsch is op die pijp! En als
den Fielp 'ns binnenloopt in den avond, dan
kijkt ie jaloersch naar dat blanke meerschuim
en dan zee-t-ië: „jaja!"
Ineens begost den notenleer weer te rauschen
Z'nen zwaargeregenden kroon slierde en veeg
de mee veul lawijt over 't dak.
't Vlammeke van 't oliestel wapperde op
den tocht die deur 't glas van de raam woei.
„Witte wa ge doen moest, Dré? De blinden
veurdoen."
Wij boerenmenschen, amico, die leven mee
de zon, wij kunnen toch zoo slecht gewoon-
raken aan die lange dagen. Wij hebben zoo
geren 'n stukske avond aap den dag! Ook al
omdat we niet geren mee daglicht naar bed
gaan.
Nou ik stond rap op en sloot de blinden.
Toen riep Trui de kleine mannen, om 'n
bakske koffie te komen halen en als we dan
mee z'n vierkes zaten te slurpen, stond den
Dré weer op ging naar z'n opkamerke,
want hij had nog wat administratie te doen,
zee-t-ie. Den Eeker kreeg nog de opdracht
om veur 't slapengaan Bles af te voederen, en
lijk 'nen jongen grootgrondbezitter, de leer-
zen aan, stapte Dré III de trapkes op.
Efkens later was ie verom Mee den Eeker
z'n rentekaart in de hand.
„Zeg, Opa, 't is Vandaag toch den elfden?"
Meteen keek ie naar den kalender.
„Zekers."
Hij zweeg. Keek van de kaart naar den
kalender naar den Eeker, die diep in z'n groote
koffiekom gedoken zat, van den Eeker naar
den kop, den datum op de krant, dan naar
Trui en mij. Toen schudde Dré ill z'nen kop.
„Zeg, Eeker, den hoeveulsten is 't vandaag?"
„Oem," zee den Eeker. Hij vond dat den
Dré nou wel weten kost dat 't den elfden was.
„Eeker?"
Den Eeker zette z'n kom op tafel, er zat
ginnen drup meer in, en hij antwoordde:
„oem?"
,,'t Is Vandaag toch 'nen bezondersten dag
veur jou?" zee den Dré verwonderd.
„Oem," zee den Eeker.
„Of witte dat niet?"
„Oem."
„Witte 't, of witte 't nie?"
„Kweetnie."
„Ge zrjt vandaag toch... jarig!"
„Oem," zee den Eeker, die 't veul vervelend
vond, dat ie zooveul „praten" moest in den
huis.
„Is dè. waar?" riep Trui en ze pakte
naar de rentekaart en d'ren bril tegelijk.
Den Dré gaf den Eeker 'n hand, feliciteerde
'm en dee bij z'n felicitatie 'nen gulden veur
sigretjes.
Dat vond den Eeker lollig. Hij lachte weren-
dig! Stak toen den gulden -ap weg.
Trui feliciteerde 'm ook en zee toen: „wiste
gij da nie manneke?"
„Jawel," zee den Eeker onverschillig.
Trui bekeek 'm, of ze 'm veur 't eerst zag.
„Wat zoude ger^n hebben van me?" vroeg
Trui 'n bietje geroerd.
Den Eeker verzon. Toen zee-t-ie: ,,'nen
borstel".
,,'Nen... borstel? Wa motte daar mee doen?"
„Voor Bles," vulde-n-ie aan en hij keek
daarbij den Dré aan, of ie zeggen woud: „ge
wit wel!"
„DU zal Dré wel koopen als ie noodig is.
Ge mot iets veur oew eigen verzinnen," zee
Trui.
Den Eeker wist 't. Z'n oogen blonken!
,,'Nen horloge!" zee-t-ie geestdriftig.
Ge kost zien: dat was 'nen wensch van
jaren! 'Nen wensch, die zóó schoon was, dat
ie toch wel nooit uit zou komen...!
„Die krijgde gij," zee Trui. „Ge gaat mergen
mee den baas naar de stad, kunt ge den wagel
meteen douwen, en dan zoekte gij daar 'nen
sterken horloge uit, horre!"
„Dankoewel," fluisterde den Eeker heesch
van zenuwen.
„En wat wilde van mij hebben, Eeker?
vroeg ik.
„Eh... eh..." Hij begreep 't nie. Alweer 'nen
wensch mocht ie doen.
„Nou? Allee? Zeg op, jonk?"
,,'n Vestje, baas, asteblieft?"
,,'n... Vest"
„Ja veur den horloge!" En hij mokte 'n be
weging naar z'nen buik of ie keek hoe laat 't
was.
Trui kreeg 'n traan in d'r oogen, om deuzen
kleinen ermen prul, die veur zijnen verjaardag
'n vestje vroeg om z'n horloge in te kunnen
dragen.
„Gij krijgt 'n vestje, Eeker. Dat zoeken we
mergen meteen uit: 'n vestje, 'n broek en 'n
colberke; ge krijgt 'n Zondagsch pak van me."
Toen liep den Eeker hard weg. Naar den stal,
Trui arrangeerde rap 'n „feest" en als den
Dré den jubilaris ging halen, dan was den
Eeker kwaad!
„Dieën gulden," zee-t-ie: „da's goed. Veul
bedankt. Maar waarom moeten zullie (dat
waren Trui en ik) me nou zoo belazeren?"
vroeg ie.
,,'t Is meenens, Eeker!"
„Je malle zus! 'n Horloge en 'n eigen nieuw
pak...? Waarom gin peerd ok!"
We hebben 'm binnengehaald en 'm tot jubi
laris verklèèrd. En veur ie naar bed gong mot
ie teugen Dré III gezeed hebben: „nou geloof
ik tóch...!"
Zoo, amico, vierden we onverwachts 'n ver
jaarsfeest. Den verjaardag var den Eeker, op
11 Juli. Bij den kachel.
Kom ik mot er gaan afscheien. M'n pam-
pier is vol.
Veu groeten van Trui, Dré III en als altij
gin horke minder van c wen t.a.v.
DRÊ.
Nooit is een ojficieele isolatie-
politiek gevoerd.
Op uitnoodiging van het Ned. Comité der
Internationale Vredes Campagne heeft prof.
Pitman B. Potter in het Vredeshuis, te Den
Haag een rede gehouden over „de wil tot
internationale samenwerking in de Ver.
Staten'.
Allereerst bestreed prof. Pitman de alge
meen. gangbare opvatting alsof de Ver.
Staten angstvallig aan een strikte isolatie-
politiek wensehen vast te houden. Deze
meening is foutief. Het is slechts een kleine
minderheid doch fel en machtig die
isolatie voorstaat. Nooit heeft deze groep
directen invloed op de buitenlandschepoli-
tiek kunnen uitoefenen.
Geen president of staatsman der
Ver. Staten heeft ooit een officieele
isolatie-politiek gevoerd. De traditie
van Washington, Franklin, Wïlson,
e.a. bewijst het tegendeel.
Handel met Japan en China niet
stilgezet.
Vervolgens besprak de professor de neu-
traliteitswetten van Augustus 1935 en
April 1937, waarbij do handel met oorlog
voerende landen wordt beperkt, c.q. ver
boden.
Het Japansch-Chineesche conflict
heeft president Roosevelt geweigerd
als „oorlog" te beschouwen, zoodat
de betreffende wetten niet in wer
king zijn getreden. Het meercn-
deel van het Amerikaansche volk
billijkt dit standpunt.
Ten opzichte van het vraagstuk of de Ver.
Staten aan eenig systeem van collectieve
veiligheid zou kunnen deelnemen, hcerscht
bij het publiek geen uitgesproken meening.
Volgens spr. zou de president, indien hij
dit wenschte de publieke opinie stellig voor
collectieve veiligheid kunnen winnen.
Te Bialystock (Polen) zijn 22 leden van
de communistische partij in Witrusland ge
arresteerd. De rechtbank te Wilna heeft"
twee vrouwelijke communisten veroordeeld
tot gevangenisstraffen van 10 en 5 jaar.
Nieuwe recordpoging van Duit-
schen piloot.
In den nacht van Donderdag op
Vrijdag te half één is de bekende
Duitsclie vlieger Hans Bertram
van het vliegveld Tempelhof ver
trokken met een gewoon toestel van
de Lufthansa om een tocht rond de
wereld te maken langs de bestaan
de routen. Het motto van den tocht
is; „Vlucht rond de wereld op de
minuut".
Bertram is hiermede een tocht van meer
dan 39.350 K.M. begonnen, welke hij denkt
af te leggen in 19 dagen, 22 uur en 35
minuten. Tot Bagdad wil hij gebruik ma
ken van de Lufthansa. Van Bagdad naar
Bangkok van de Air France, van Bangkok
naar Hongkong van de Imperial Airways.
Van Hongkong denkt hij met de United
Airline en de Pan American Airways via
Manilla, Guam, Wake Island, Midway
Islarid, Honoloeloe en San Francisco naar
New York te vliegen en van hier via Lissa
bon naar Berlijn zal wederom gebruik wor
den gemaakt van de Deutsche Lufthansa.
De vlieger wordt 3 Augustus a.s. te Berlijn
terugverwacht.
„Guido Schmidt heelt zijn beloo
ning geïnd".
De „Daily Herald" meldt, dat de
oud-minisler van buitenlandsche za
ken van Oostenrijk, Guido Schmidt,
door Hitier benoemd is tot directeur
VOGELS IN HANGENDE NESTEN. Natuurwonder uit het Zuid-Amerikaan-
sche woud.
GUIDO SCHMIDT.
v. d. Hintenberger Patronen Fabrik
de voornaamste munitiefabriek in
Oostenrijk, welke vroeger gecontro
leerd werd door Fritz Mandl, wiens
inkomen 40.000 pond sterling per
jaar bedroeg.
Het, blad voegt hieraan toe, dat waarschijn
lijk liet salaris van den nieuwen directeur
niet geringer zal zijn, en besluit: „Guido
Schmidt, die verantwoordelijk is voor de
„noodlottige" reis van Schuschnigg naar
Berchtesgaden, heeft zijn belooning ge-
ind."
HIJ WILDE ROOSEVELT DE HAND
DRUKKEN.
Doch werd gearresteerd.
Gisternacht kort voor het vertrek van den
specialen trein, die Roosevelt naar Yose-
mitepark zou brengen, werd de aandacht
der politie getrokken door de vreemde hou
ding van een zekeren Lacoste, die schreeu
wend en gebaren makend heen en weer
liep hij het rijtuig, waarin de president
reeds had plaats genomen. Lacoste werd
gearresteerd. Hij verklaarde, dat hij den
president de hand had willen drukken,
Vlieger aan groot gevaar
snapt.
ont*
Alvorens zich, na zijn glorievolle
aankomst te New York terug te
trekken, heeft Hughes medegedeeld,
dat hij aan 'n gorto gevaar is ont
snapt, waarin hij werd gebracht
door foutieve kaarten.
Volgens zijn kaarten waren de Si
berische bergen op het traject voor
bij Jakoetsk niet hooger dan 6500
voet, doch volgens zijn eigen me
ting is hij bergen van 9700 voet hoog
te gepasseerd. Hij voegde hieraan
toe, dat het goed is geweest, dat hij
niet heeft gepoogd Jakoetsk bij nacht
te verlaten.
„Wel te rusten!1'
Nadat Hughes in een taxi aan de groote!
menigte op het vliegveld was ontsnapt, wan*
delde hij ongeschoren en met twee truienl
over zijn schouders, de Park Avenue af,
waar de voetgangers hem niet herkenden,
Hij stapte een hotel binnen en begaf ziclij
terstond naar zijn kamer. Tot iemand dia
hem wilde opzoeken zeide hij, op zijn lako*
nicke manier, niet meer dan: „Ik ben vree-i
selijk moe, wel te rusten".
Toch heeft de thans beroemde wereld*
vlieger nog eenige mededeelingen van zijni
tocht verstrekt, welke hierop neerkwamen?
Verscheidene malen ontstond er ijsafzet*
ting op de vleugels. Het ergste traject was
dat van Parijs naar Moskou, toen wij in
zeer slecht weer vlogen en ik voortdurend
den automatischen piloot gebruikte. Wij
hebben voedsel in blik gegeten en melk met
water gedronken. Koffie hebben wij niet
gebruikt, ook geen sterken drank. De inzit*
tenden van het toestel hebben zich vrijwel)
geen oogenblik aan hun taak onttrokken Zijl
sliepen niet, zongen niet en spraken zelfaj
nauwelijks met elkaar.
„Wij moeten een nieuwe roernit
volle bladzijde in onze qeschie
denis schrijven."
Mevrouw Tsjang Kai Sjek heeft een op*
roep gericht tot de vrouwen van China oral
zich te scharen bij de mannen, teneinda
China's oorlog van zelfverdediging tegem
Japan en het programma van nationale
wederopbouw tot een dubbel succes te ma*
ken. Sinds den oorlog begon, aldus de op*
roep, hebben vele vrouwen haar werk*
kring verlaten, en zich verdienstelijk ge*
maakt aan het front en daarachter.
Wij vrouwen, moeten ons vereeni
gen en ordelijk optrekken teneinde
de kracht der natie te verhoogen.
Wij moeten een nieuwe roemvolle blad*
zijde in onze geschiedenis schrijven, waar*
in reeds talrijke gevallen staan opgetee*
kend van vrouwen, die groote daden voon
het land hebben verricht.
Besprekingen met regeeringsaUt
toriteiten.
De „Times" meldt, dat de Egyptische pre*
mier, Mohammed Pasja ongeveer een week:
tot tien dagen zal doorbrengen in Londen,
waar hij besprekingen zal voeren met da,
regeering en hooge ambtenaren van het
ministerie van buitenlandsche zaken, dat
van oorlog en andere departementen. Da
gedachtenwisselingon zullen betrekking heli
ben op talrijke problemen, o.m. de rechten!
op katoen en zekere militaire aspecten van
het Britsch-Egyptische verdrag. De „Times''
meent te weten, dat een der aangesneden
technische problemen zal zijn het vraag*
stuk van den bouw van kazernes voor del
Britsche troepen, die de veiligheid in dei
Suezkanaalzöne moeten verzekei-en.
Tucht en oi-de voei-t de N.S.B. in haaf
„leidend beginsel". Dat is theoi-ie, de schoonej
leus, aldus „De Vrijheid'^
De practijk is anders.
Toen de vorige week twee vooraanstaan*
de N.S.B.'ci-s naar Ned.-Indië zouden ver*
trekken, heeft een groot aantal partijgenoo*
ten in den Haag het noodig geoordeeld dei
stad daarvoor op stelten te zetten. Er kwam
veel politie aan te pas, die de handen vol
had om schoon baan tc maken en de orde,
te handhaven. Rake klappen werden uit*
gedeeld en twee N.S.B.'crs werden licht ge*
wond.
Over 'de bende in Rotterdam, waar dei
trein naar Parijs 3 minuten stopt, vertelt
een inzender in de N. B. Ct„ dat naar schat*
ting 1000 N.S.B.'ei's op het perron waren en:
dat deze tucht- en ordelievenden bij aan*
komst van den trein als een losgelaten ben*
de daarop losstonnden en, stompen uitdee*
lende, de reizigers, die in den trein moesten
zijn, over de geheelc breedte van het perron,
onder den voet liepen, waardoor men slechts
mot moeile op tijd in dien trein kon komen.
En al die tuchteloosheid en wanorde,
omdat de hecren Van Geelkerken en De
Marchant et d' Ansembourg een partijreis-
'e naar Indië maken
Toen de liberalen Knottenbelt en Droog*
locver Fortuyn, de anti-revolutionnair Van
Dijk, de christelijk-historicus De Savornin
Lobman of de katholieken Teulings en Van
Poll naar Indië vertrokken, bleef dei-gelijk
komediespel volkomen achtei'wege. Ta*
recht aldus het blad.
