Avontuur van Heldersche
jongen in de Alpen
ii? GIWIINI PI 1D©SC©PIIN1?
Zaterdag 30 Juli 1938
Derde Blad
Voor liefhebbers van
wild-west
Kinderzanguitvoering
Huisduinen
500 gulden voor Centraal
Oranje Comité
Nogmaals de Engelsche
politiek
„Vorstelijke Emigranten"
JuwtL-JAealeJï:
Madame X
Burgerlijke Stand van Den Helder
Gevaren van een gletschertocht
„DROGE" CATAPULT-TRAINING VAN ENGELSCHE LEERLINGEN-VLIEGER.
Op het vliegveld van een Engelsche vliegschool kunnen de piloten nu voor hun verdere
ontwikkeling gebruik maken van deze land-catapult-inrichting
Hiermede leeren de vliegerswelke stuurbewegingen zij bij een catapultstart moeten
uitvoeren, om zooveel mogelijk te projiieeren van de kracht, waarmede het vliegtuig wordt
weggeschoten
U/itte BioAxw&p
Wederom brengt de „Witte" een program
ma, dat voor een deel gewijd is aan het vol-
schoone wild-west genre. Een genre, dat het,
gezien de productiviteit der Amerikaansche
studio's, nog steeds opperbest blijkt te doen.
Het betreft hier de film „Cassidy's Razende
Rit," uitgebracht door Paramount en waarin
men weer zoo'n gepeperd verhaal te zien krijgt
van vechtende cowboys, laaghartige overval
len, veediefstallen en alles wat daar verder
aan annex is.
Het is een lieve lust deze film te zien. Te
zien hoe Cassidy, dien men in Amerika den
naam „Napoleon der Prairie" gegeven heeft,
de avonturen aan elkaar rijgt, hoe hij vecht
tegen farmers en cowboys en natuurlijk de uit
eindelijke overwinning iut het vuur weer te
halen.
In de Casisdy-serie is dit onderdeel lang niet
het slechtste en er is geen twijfel aan, of tal
van bezoekers zullen ook aan deze wild-west
terdege hun hart ophalen.
In het overige programma draait voorts de
film „Het Kind van de Rekening".
De heer Krijgsman,,, die met zijn zanguit
voering Donderdagavond ha-de muziektent in
het Julianapark een groot succes heeft ge-
Oogst, zal Donderdagavond 8.15 üur op het
terras van het Zeebad Huisduinen een uitvoe
ring geven, waarbij eveneens medewerking-
van de zangclub der Speeltuinver. „Centrum"
en van Mevr. MoreeDol, piano, verleend zal
worden.
Zeer zeker zal de zang- en operettevereeni-
ging van den heer Krijgsman ook Donderdag
avond veler belangstelling trekken. In langen
tijd was er in het Julianapark niet een zoo
groote belangstelling voor een concert geweest
en was er een zoo onverdeelde aandacht voor
den zang van de kinderen.
Het was voor onzen dirigent een groote vol
doening.
Mooi resultaat van den filmavond.
Deelden wij in ons nummer van giste
ren mede, dat het bezoek aan Tivoli en
Rialto uitstekend was te noemen, thans
vernamen wij de opbrengst. Er waren
1673 plaatsbewijzen verkocht, waarvoor
ontvangen werd 528.05. Hiervan gaat
af aan gemeentelijke vermakelijkheids
belasting de somma van 92.88, doch er
bij komt weer 48.60 van de besproken
plaatsen. Voor het Centraal Oranje Co
mité bleef dus in totaal over een bedrag
van 483.77.
Men zal het met ons eens zijn, dat dit een
prachtig eindresultaat is. Een resultaat
waarover iedereen, die er zijn krachten aan
gegeven heeft, zich verblijden kan.
Zooals men zich zal herinneren had de heer
Van Twisk beloofd, dat diegenen, die het
grootste aantal kaarten verkochten voor een
prijs in aanmerking zouden komen.
Het blijkt thans, dat de meeste kaar
ten verkocht werden door Piet Spruit van
den Kanaalweg, een jongeman, van wiens
diensten men nog wel eens meer gebruik
hoopt te maken. Hij mag dus 3 maanden
gratis naar de bioscoop.
De heer Slager, van de Speeltuinvereeniging
volgde. Ook door hem werd een zeer groot
aantal plaatsbewijzen aan den man gebracht
en zijn prestatie werd beloond met 2 maan
den gratis bioscoop. Nummero drie werd de
jongeman Franken, die 1 maand zonder be
taling films kan gaan zien.
r PORT PET VrtLlfP
r J\cm. r f,r n"
Ongetwijfeld zullen onze lezers zich nog
herinneren, hoe enkele jaren geleden in Ca
sino als abonnementstooneelvoorstelling ge
geven werd de comedie „Vorstelijke Emigran
ten", en welke comedie een buitengewoon suc
ces werd.
Jacques Deval, de auteur van het tooneel-
steuk, heeft hierin het leven geteekend van
een tweetal Russische aristocraten, levende
en werkende in Parijs, doch die, evenals zoo
velen van hun landgenooten, ternauwernood
ana de kost kunnen komen.
In de Russische kolonie in Parijs schuilt
ontzaglijk veel tragiek. Hier toch is samen
gekomen de bloem der vooroorlogsche intel
ligentsia, de vertegenwoordigers der eerste
Russische families, doch die, teneinde in hun
levensonderhoud te voorzien, verplicht zijn
zich te verhuren als taxi-chauffeur, als bor-
denwasschers, als straatvegers.
In dit milieu van gevalen grootheden speelt,
zich de film „Tovaritsj" af. Het vervaardi
gen van een dergelijke dramatische comédie
is even moeilijk als het produceeren van een
groot geschiedkundig filmwerk, zoaols bijv.
„Het leven van Emile Zola". Het verschil be
staat hierin, dat men geen geschiedkundige
feiten behoeft na te vorschen, terwijl de zorg
voor een uitgelezen „cast" scenario en re-
quisiten eender blijft. En, al klinkt het wel
licht ongeloofwaardig, men moet bij een der
gelijke verfilmde comedie mesetal nog meer
zorg aan iedere scène besteden, dan dit bij
een drama het geval is. Iedere scène van een
comedie staat immers geheel op zichzelf.
Deze film werd op bijzonder knappe wijze
door een keur van eerste artisten vervaar
digd. Casey Robinson, waarschijnlijk War-
ner's voornaasmte scenarioschrijver (hij
componeerde o.a. dat van „Captain Blood"
en „Als vrouwen verilefd zijn") werd uitge-
noodigd om dat van Tovaritsj te schrijven.
Hij combineerde voor deez vervaardiging de
origineele Fransche versie van Deval. Dat wil
dus zeggen, dat men de origineele geschie
denis te zien krijgt van twee arme Russen,
aristocraten, die door armoede gedwongen,
een betrekikng als butler en keukenmeid
aanvaarden, als een geestige comedie, dit in
tegenstelling tot Sherwood, die het gegeven
dramatiseerde.
Zooals gezegd: dit is een voorname film.
Met taly van fijne trekjes. De humor heeft
geen gering aandeel in dit alles, doch werd
er nergens dik opgelegd. En hierdoor ademt
deze film zulk een geest van voornaamheid
en goeden smaak.
De rollen zijn in de hand van Warner's
beste stars. In de eerste linie ziet men een
waarlijk voortreffelijk samenspel tpsschen de
zeer charmante Claudette Colbert en Charles
Boyer. Men heeft zich op deze plaatsen waar
lijk geen betere vertolkers kunnen wenschen.
Een film, waarvan men genieten kan en
die in geen enkel opzicht consessies deed aan
publieken smaak, sentiment en grove effect-
jagerjj.
In dit programma draait voorts de film
„Misdadigers der Lucht", een boeiend verhaal
haal van moderne smokkelaars, die zich be
dienen van gevechtsvliegtuigen. Een film van
actie en spannig, waarin misdadigers zich
bedienen van de modernste middelen en met'
eigen wapens bestreden worden. In de hoofd-
rolen spelen Charles Quigley en Rosalind
Keith.
Een aangrijpende tragedie.
Het is Metro Goldwayn Mayer, die verleden
jaar het plan opvatte een film terug te bren
gen, een melodrama, dat een historischen
achtergrond in het leven der Fransche „crimes
passionals" heeft en bekend staat als „de
tragedie van Madame X, de onbekende vrouw".
Het betreft hier het leven van een hoogge
plaatste vrouw, die om één misstap de wreede
wereld van Noord- en Zuid-Amerika werd in
gedreven en tenslotte, beschuldigd van moord,
die zij volvoerde om diegenen, die haar ver-
stooten hadden, van den ondergang te redden,
den ondergang vindt.
De titel „Madame X" is bekend gebleven als
de simpele tragedie van een onbekende vrouw.
Zij werd gedramatiseerd in 1910 en vond haar
hoogtepunt in een tweetal groote films van
15 jaar geleden, waarin deze groote rol ver
tolkt werd door de bekende tragédiennes Pau-
line Frederick en Ruth Chatterton.
We hebben deze week eenige malen de aan
dacht gevestigd op de Britsche politiek, ten
eerste naar aanleiding van de zending van
Runciman naar Tsjecho-slowakije, ten tweede
door de groote redevoering van Chamberlain in
het Engelsche Lagerhuis, waarbij hq de Brit
sche buitenlandsche politiek heeft uiteengezet
en tenslotte vragen we vandaag nog eens be
langstelling voor de Britsche politiek, naar aan
leiding van een redevoering van den minister
van buitenlandsche zaken, lord Halifax.
De politiek van Engeland van de laatste
jaren is er steeds op gericht geweest, ten
koste van alles, den vrede in Europa te be
waren. Meermalen heeft Engeland dingen door
de vingers moeten zien, die in andere tijden
zeker aanleiding tot een oorlog geweest zou
den zijn. We denken aan de vele bomaanvallen
op Britsche schepen in de Spaansche wateren.
We denken, om verder in de geschiedenis terug
te gaan aan de daad van Duitschland tegenover
Oostenrijk, aan die van Italië tegenover Abes-
sinië gn zooveel andere, die oorzaak hadden
kunnen zijn, dat Engeland naar de wapens ge
grepen zou hebben. Dat Brittannië het niet ge
daan heeft, was niet alleen het feit omdat het
militair niet klaar was en er aan zijn bewape
ning nog veel ontbrak, maar ook de oorzaak,
dat de toestand in het Verre Oosten Engeland
groote zorg baarde, was daar voor een reden.
Engeland kon zich in Europa niet binden en
daardoor de handen van Japan geheel vrij
maken. Japan toch vormt een dreigend gevaar
in het Oosten en als de toestand in Europa
minder verontrustend was geweest, was het
optreden van Engeland tegenover het gele ge
vaar waarschijnlijk wel heel anders geweest.
Nu het in Europa begint te luwen, blijkt
dat Engeland ook een andere houding gaat
aannemen tegenover Japan. Beide Britsche
ministers, zoowel Chamberlain als Halifax
hebben duidelijk te kennen gegeven, dat
als Japan in China zijn gang bleef gaan
en zou trachten Noord-China op gelijke
wijze te monopoliseeren als het Mants-
joekwo gedaan heeft, Engeland dat niet
voor kennisgeving zou aannemen.
Zoowel in Moskou als in Tokio is deze ver
anderde houding opgemerkt en Tokio is begon
nen met het uiten van beschuldigingen aan het
Fransche adres. En daarbij is het niet geble
ven, want Tokio heeft zelfs Engeland aange
pakt en beschuldigd van schending van het
negenmogendhedenverdrag, omdat het in on
derhandeling zou zijn met China over aankoop
van bepaalde Chineesche spoorweggedeelten.
Dit alles is een bewijs van onrust en laat ons
hopen, dat het niet bij deze onaangename
uitingen blijft, maar dat Tokio zichzelf zal
remmen om geen grootere ongelukken te ver
oorzaken.
Nu Europa kalmeert, wordt de volle aandacht
weer gericht op het Verre Oosten.
van 29 Juli 1938.
OVERLEDEN: A. M. Verburgt—Kinder
mans, 73 jaar; wed. H. Rison, geb. C. W,
Glasenap, 70 jaar.
Een geluk bjj een ongeluk.
Zooals reeds bleek, was de jongen neer
gekomen op een rotsblok, dat op een diep
te van twaalf meter in de spleet bekneld
hing. Als de vader hem was nagesprongen,
zou de steen het wellicht niet gehouden
hebben en waren beiden verder de diepte
ingegleden.
Met een bergkoord daalt onze leider door een
minder diepe plaats in de spleet af, met zijn
piolet (ijshouweel) treden in den ijswand hak
kend. Een oogenblik staan jongen en redder
beiden aan groot gevaar bloot, want ieder
oogenblik rollen groote steenen van den glet-
scherrand naar beneden. Als dit gebeurt, ter
wijl zij in de spleet vertoeven, worden ze ver
pletterd.
We nemen waar hoe de jongen, ofschoon
wezenloos rondziend, zich nochtans verroert.
Hij weet niet meer, wat er om hem gebeurt.
Na iedere trede, die onze leider in het ijs
heeft gehakt, geeft hij aan het touw een korte
ruk, ten teeken, dat wij het moeten laten vieren.
De vader is over den eersten schrik heen en
helpt ook mee om het koord te houden.
Gered,.Tr?
Eerst wordt nu de jongen omhoog getrokken
en daarna de redder. Dit alles speelt zich in
enkele minuten af. Bij een oppervlakkig onder
zoek blijkt, dat de jongen armen noch beenen
gebroken heeft. Zjjn neus en ooren zqn open
gescheurd, zijn polsaders zijn beschadigd en
wat het ergste is, hij heeft een behoorlijke
hersenschudding opgeloopen.
De vader is buiten zichzelf van vreugde, dat
zijn jongen er het leven heeft afgebracht en
bedankt onzen leider honderd maal.
De jongen wordt naar het hotel terugge
bracht om op een dokter en dragers te wachten.
Waarschuwing.
Zoo zien wé weer, dat onoplettendheid de
ergste gevolgen kan hebben. En voor ons past
hier heel goed het spreekwoord: Een schip op
strand, een baken in zee.
Het nieuwe bergkoord, dat we daags te
voren kochten, heeft reeds heden zijn groote
waarde bewezen. Ieder jaar eischen de glet-
schers in het Mont Blancgebied, een dertigtal,
gemiddeld een tiental slachtoffers.
Langs honderden meters hooge bergwanden
en onder enkele watervallen door, bereiken we
om half acht het dal, waar de avond al begint
te vallen. Het bergvee wordt door koejongens
naar stal gebracht en ook wij zoeken onze
kamers op, om een welverdiende rust te genie
ten.
CLAUDETTE COLBERT en
CHARLES BOYER in de
Warner Bros-film „Towaritsj"
(Vorstelijke Emigranten")
welke deze week in het Rialto-
theater draait.
Chamonix: Mer de Glacé,
Gevaren van een gletschertocht.
Een jeugdig stadgenoot, Wim Kok, schrijft
ons vanuit Chamonix een reisbrief, waarvoor
wij gaarne een plaatsje afstaan:
Was verleden jaar het Mont-Blancgebied
slechts het einddoel van onze vacantiereis, dit
jaar zijn we hier onze heele vacantie, om dit
gedeelte van Frankrijk (Haute Savoië) goed
te leeren kennen.
Meer sneeuw dan vorig jaar.
Er ligt belangrijk meer sneeuw op de top
pen dan verleden jaar, door het aanhoudende
slechte weer in dit voorjaar. Als de zon fel
schijnt, komen er op 2500 meter hoogte nog
veel groote sneeuwlawines met steenval voor.
Door een onweer, gepaard gaand met een
hevige wolkbreuk, zijn enkele dagen voor onze
komst duizenden tonnen granietblokken naar
beneden gekomen, enkele bruggen over bosch
beken en stukken boschweg wegslaand.
De eerste tocht.
Mijn eerste tocht is weer vol avonturen.
Eerst laat in den morgen gaan we op pad naar
een der grootste gletschers van het Mont-
BlancmassiefMer de Glacé. Dwars door het
bosch gaan we steil omhoog, soms onder een
hoek van 6070 graden. We willen onze
schade inhalen en daarom volgen we kleine
koepaadjes, die soms plotseling ophouden en
ons voor allerlei moeilijkheden plaatsen.
We passeeren ook het tandradbaantje, dat
naar hotel Montanvers, gelegen op een hoogte
van ongeveer 2000 meter, gaat.
Langs steile wanden naar boven.
Het mooie voor ons ligt juist in den voet
tocht langs steile overhangende rotswanden en
dwars door de bergwouden met hun overwel
digend rijke, varieërende plantengroei en
groote insectenwereld.
Langs de zijmorene komen we op den glet-
ditmaal het toeristenpaadje, dat de diepe sple
ten en gevaarlijke steilten vermijdt. Drie Fran-
schen, een heer en twee dames, verzochten,
ons te mogen volgen.
Er dreigt gevaar... Toerist stort in
gietscherspleet.
Honderd meter verder achter ons volgt nóg
een klein groepje; ze wijken van dit paadje af
en komen op heel gevaarlijk terrein, vlak bij
een diepe kloof, die voor hen echter niet zicht
baar is. We schreeuwen hen toe terug te kee-
ren, maar ze schijnen ons niet te hooren. Een
Parijsche jongen, op eenigen afstand gevolgd
door een dame, loopt voorop en komt op den
top van een ijsheuvel, aan den rand van de
spleet. We schreeuwen zoo hard als we kunnen
dat er gevaar dreigt, maar vergeefs.
Plotseling hooren we een doordringenden
kreet, we zien enkele steenen onder de
voeten van den jongen wegglijden, hij
probeert zich nog naar alle kanten vast
te grijpen, maar tevergeefs.
Hij glijdt de bijna loodrechte helling af,
de spleet in; als een doodskreet klinkt het
angstgeroep van den knaap.
We hooren een plof, daarna niets meer. De
dame, die den jongen volgde, laat zich uit
vrees op het ijs vallen en bevindt zich even
eens in een gevaarlijke positie. De vader en
de moeder, die zich nog achter de ijsheuvel be
vinden, roepen verschrikt om hun jongen.
Deze wanhopige uitingen en het zien van den
val grijpen ons diep aan.
de Metro geen lichte taak een
actrice te vinden, die zjj dit weliswaar uiter
mate boeiende, doch daartegenover eveneens
moeilijk speelbare drame zou toe vertrouwen.
Na lang zoeken en speuren kwam men tot de
overtuiging, dat Gladys George de eenige was,
die deze rol in dezen tijd kon spelen.
De toeschouwer van deze film lette eens op,
wat hier van de vrouwelijke hoofdrol gevergd
wordt. Hoezeer zij zich moet inleven in den
geest van de historische „Madame X", om
deze film niet te doen worden tot een sentimen
teel en onwaarachtig verzinsel. Hier wordt
door een in Holland vrijwel onbekende artiste
buitengewoon werk verricht, werk, dat in
iedere meter demonstreert welk een ras-
artiste bezig is. Zij geeft hier weer, en dit is
geen frase, de .vrijwel geheele scala der men-
schelijke ontroeringen en doet dit onverbeter
lijk. Daarbij werd ze in deze film ondersteund
door geroutineerde acteurs, die hun bescheiden
rollen tegenover haar voortreffelijk hebben be
grepen.
Warren William als de echtgenoote, John
Beal, de newcomer onder de Metro jeune
premiers als de zoon en de fameuze karakter
spelers Reginald Owen en Henry Daniell.
Ongetwijfeld zal er belangstelling voor deze
vernieuwde „Madame X" bestaan en afgezien
van het feit, dat men een oud verhaal in mo
derne omlijsting zal kunnen bewonderen, is het
leerzaam te ontdekken hoe volkomen gewijzigd
de normen zijn voor het uitbeelden van een
groote tragedie. Dat alles, wat men nog geen
twee decennia geleden als artistiek verant
woord en technisch knap beschouwde, is thans
verdwenen. Zoo gezien is dit een nieuwe film,
die echter belangrijk levender, eerlijker en
aannemelijker geworden is.
Voornamelijk dank zij het feit, dat Metro
Goldwayn Mayer hier men^chen zette óp de
plaatsen waar menschen moeten staan en
geen marionetten, van wie wij de schoonge-
sproken zinnen niet aanvaarden en om wier
pogingen om het wereldpubliek te ontroeren,
wij moeten lachen.
Een goede film, niet opwekkend, maar die
ons een blik doet slaan in een tragedie, die eens
in vele landen het onderwerp van gesprek uit
maakte.
Als tweede hoofdnummer wordt gegeven de
film „Op Vrije Voeten",
scher. Ter plaatse waar wij hem zullen over
steken, is hij technisch niet moeilijk, maar uit
kijken is altijd de boodschap. Eerst zooveel
mogelijk je rekenschap geven, wat te doen en
geen gevaar gering te schatten. De eerste helft
is al heel gemakkelijk en spoedig hebben we
die dan ook achter den rug. De tweede helft
is heel wat moeilijker. Het ijs is bijna onzicht
baar door groote graniet- en kalkblokken,
waartusschen veel steengruis ligt. We volgen
Onze leider schiet te hulp.
Terwjjl onze leider zoo vlug als maar eenigs-
zins mogelijk is over de steenblokken naar de
plaats rent, waar de jongen verdween, binden
wij ons koord los en volg ik hem met het touw.
Slechts wij konden van onze standplaats zien,
hoe de val van den jongen gebroken werd door
een slag tegen den overkant van de spleet,
waarna hij verder terugviel, om juist op een
groot blok graniet, dat in de kloof bekneld zat,
te blijven liggen. We stellen, het beste hopend,
de anderen, die niets zien konden gerust. De
moeder, door onze verzekeringen eenigszins
gekalmeerd, wordt weggeleid. Terwijl de vader
echter tot radeloosheid gedreven, op het punt
zijn zoon na te springen, door onzen leider op
gebiedende toon wordt gezegd te blijven staan.
De man weifelt en vraagt onzen leider of hij
een gids is. Om den vader gerust te stellen,
antwoordt deze hierop bevestigend. Was hij
zijn zoon nagesprongen, dan waren beiden
wellicht onherroepelijk verloren gegaan.