Jenny Kattegat
wordt Jenny Oostzee
Prijsverhooging tarwe- en
roggemeel en -bloem
RIJWIELPLAATJE
HET HALSSNOER
Niet zooveel, maar zóóveel
Koortsachtig versterkt
Duitschland zijn grenzen
Zij kent geen vermoeidheid!
Een nieuw zwemrecord
Arme kleine
Op vrachtauto gebotst
Jenny Kammersgat, het 19-jarige
Deensche zwemstertje, dat verleden
jaar 90 KM. over het Kattegat
zwom en daardoor haar eerenaam
Jenny Kattegat verwierf, is Jenny
Oostzee geworden. In 41 uur legde
zij den afstand Gjedser-Warnemünde,
rond 50 Kilometer af. Een peule
schilletje.
Wij zijn gewend aan ongelooflijke presta
ties van onze Nederlandsche zwemmeisjes,
althans wij waren het Maar de inter
nationale bewondering voor vrouwelijke
prestaties op zwemgebied gaat in den laat-
sten tijd niet tninder veelvuldig uit naar
een land, waarmee het onze op velerlei ge
bied vriendschappelijke betrekkingen onder
houdt: Denemarken. Daar is in de eerste
plaats de bekende Ragnhild Hveger, die
reeds heel wat afstanden, die tot de Hol-
landsche suprematie behoorden, bedwong
en daar is dan sinds een jaar, wat de lange
afstand betreft, de l!)-jarige Jenny Kam-
mersgaard, die, tot twee maanden voor
haar beroemd worden, in alle stilte op 'een
tricotagefabriek haar werk deed.
Na haar Kattegatprestatie zorgt zij voor
nieuwe sensatie. Natuurlijk bereidde een
groote menschenmenigte haar bij de finish
een meer dan hartelijke ontvangst. Haar
trainer Christcnscn kon het niet meer uit
houden. Gekleed en al sprong hij te water
om „den Dccnschen waterrat" de eerste
bloemen te overhandigen. Op onze foto ziet
men hoe Jennv, oogenschijnlijk zoo frisch
als een (water)hoc0tje glunderend de
bouquet in ontvangst neemt. Trouwens
moeheid kent Jenny niet,
als wij willen gclooven wat de journalist
Andersen over haar Kattegattocht schrijft.
Ze komt uit een heel klein Deensch
plaatsje, een dorp eigenlijk, vertelt hij en
ze bezorgde haar ouders vroeger heel wat
zorg, want herhaalde malen was ze ziek.
Vier maal leed ze aan een zware longont
steking en het doktersadvies luidde: „Jen
ny, je mag niet baden! Het koude water is
sieciit voor je gezondheid." Maar Jenny
was, in dit geval tenminste, een stout
meisje en ging toch baden. In het water
voelde zij zich eerst op haar gemak en ze
zwom dan uren achtereen. Vooral als het
koud was, verlangde ze naar het water en
wanneer buiten de sneeuwvlokken neer
dwarrelden, pakte Jenny haar badpak en
verdween in het water...
Jenny Kammersgaard heeft zich gezond
gezwommen. Sedert jaren is het woord
'Ziekte int haar woordenboek verdwenen.
Zij ziet er sterk en gezond uit, ook al maakt
zij niet direct den indruk van het tegen
woordige sportmeisje. Wie haar zoo ziet,
zou in dit bescheiden meisje geenszins de
kampioen-zwemster zien.
Maar van zwemmen houdt Jenny en zoo
kon het dan gebeuren, dat twee jaar gele
den een klein meisje zich aanmeldde, bij
het instituut voor gymnastiek- en zwemon
derwijs te Kopenhagen, dat geleidt wordt
door mevrouw Poul-Petcrsen. Dit is geen
gewone school, doch veeleer een opleidings
instituut voor zwemkampioenen; reeds
hadden ecnige andere bekende Deensche
zwemsterren, zooals Ranghild Hveger, EIsc
Jacobsen en Lilli Andersen hier hun oplei
ding ontvangen. Ilier komen dus slechts de
meest begaafden voor een opleiding in aan
merking en het behoeft ons dus niet te ver
wonderen, dat Jenny Kammersgaard er niet
toegelaten werd. Ze mocht eerst
over een ajar terugkomen
maar zoo lang kon ze niet wachten. Het
geluk was mèt haar. Een sportieve hotel
houder van het eiland Langcland stelde
een prijs beschikbaar voor degene, die van
Fünen naar Langeland zwom. Lilli Ander
sen was het meisje dat daarvoor het meest
in aanmerking kwam. maar haar poging
mislukte en het was Jenny Kammersgaard,
die den prijs verwierf. Hiermee begon haai
carrière
In snel tempo volgden nu de lange-af-
stand-wedstrijden op elkaar. Over de Sont,
de Groolc Belt. en tenslotte over het Katte
gat, welke laatste tocht haar een geweldi
ge populariteit, alsmede een flinke som
gclds bezorgde.
Andersen, de journalist, die haar verge
zeld had, was nogal hcesch... „Neemt u
me niet kwalijk", zoo verontschuldigde hij
zich, maar ik heb twee nachten en een
dag lang voor Jenny gezongen, die in dien
tijd 90 K.M. in het water aflegde, om haar
af te leiden en op te beuren. En ik heb het
graag gedaan, want ze heeft werkelijk
moeten vechten. Toen zij zwom was het
stormachtig weer en de menschen in de
boot, die haar begeleidde, zijn zwaar zee
ziek geworden, wat Jenny natuurlijk erg
speet. Bijna was deze tweede poging om
het Kattegat te bedwingen, mislukt. Jennv
kwam in een strooming terecht, die haar 20
K.M. ver afdreef. Mij wilden haar al in
de boot trekken, maar lieten haar doorgaan,
op haar dringend verzoek. Vlug werd er
dan maar weer een nieuwe gramofoonplaat
opgezet, ik begon maar weer te zingen en
de zwemtocht ging verder. Het lieve
kind heeft het tenslotte toch volbracht en
werkelijk hecren, het is een reuze-prestatie!
Een wonder van uithoudingsvermogen,
want na deze topprestatie kon de begelei
dende arts geen spoortje vermoeidheid con-
statecrcn, terwijl de zeelui van vermoeid
heid in slaap gevallen waren."'
De commissie-Gerbrandy, bedoeld in de
algcmecne verkoopvoorwaarden voor tar
webloem en taiwemeel, c.q. roggebloem en
roggemeel, van de fabrikanten van deze
producten, is gisteren bijeengekomen naar
aanleiding van de afkondiging van regee-
ringswegc van de verhooging met ingang
van 31 Juli j.1. van de monopolieprijsvcr-
schillcn van tarwe met 50 cen.t per 100 kg.,
van rogge met 1.50 gulden per 100 kg. en
van de restitutiebedragen van tarwe- en
roggeafvallen met 50 cent per 100 kg.
Op grond van deze verhooging heeft de
commissie beslist, dat de prijzen van alle
tarwebloem en tarwemeel c.q. roggebloem
en roggemeel, welke na 31 Juli 1938 nog te
leveren is op grond van voorverkoopcon
tracten, afgesloten voor dezen datum, ver
hoogd worden:
a. Voor zoover betreft tarwebloem a. in
clusief Zeeuwsche bloem a., met 27 cent
per 100 kg.
b. Voor zoover betreft tarwebloem b, in
clusief Zeeuwsche bloem b, met 50 cent per
100 kg.
c. voor zoover betreft tarwemeel a. met
32V2 Pcr 100 kg.
d. Voor zoover betreft tarwemeel d. met
50 cen.t per 100 kg.
e. Voor zoover betreft roggebloem met
2 gulden per 100 kg.
f. Voor zoover betreft roggemeel met
1.50 gulden per 100 kg.
De commissie voegt hieraan toe, dat be
oordeeling van den invloed welke op de
prijzen der loopende voorverkoopcontractcn
voor tarwebloem b. wordt uitgeoeefend dooi
de wijziging van de heffing op tarwebloem
b, bedoeld in artikel 3 sub a van de crisis-
tarwebeschikking 1930 2, buiten haar com
petentie valt.
Daar haar evenwel van regeeringswege is
medegedeeld, dat deze heffing met ingang
van 31 Juli 1938 verlaagd wordt van 2.77
gulden tot 2.51 gulden dus met 23 cent,
per 100 kg., merkt zij ter voorkoming van
misverstanden op dat de verhooging van
den prijs van tarwebloem b, nog te leveren
op voor 31 Juli 1938 afgesloten voorver
koopcontracten, als gevolg hiervan uitein
delijk zal bedragen 27 cent, per 100 kg.
Prijzen rogge- en tarweafvallen.
Van de Nederlandsche maalindustrie ver
nemen wij, dat de prijzen van tarwe- en
roggeafvallen, welke na 31 Juli 1938 in 't
binnenland nog te leveren zijn op grond
van contracten, afgesloten voor dezen da
tum, tengevolge van de verhooging met 50
cent, per 100 kg. van Het monopolieprijs
verschil op tarwe- en roggeafvallen, even
eens verhoogd zullen worden met 50 cent
per 100 kg.
Nederlandsch-Indische zwem
mers in actie.
De Bataviasche zwemvereeniging Triton
heeft het Nederlandsche record op vijfmaal
50 nieter estafette borstcrawl voor lieeren,
dat met een tijd van 2 min. 17 sec. op haar
naam stond, (hoewel het nog niet erkend
was als zoodanig), verbeterd tot 2 min. en
14.5 sec.
(Wij teckenen hierbij aan, dat het erken
de Nederlandsche record op deze afstand
ook op naam van Triton staat, met een tijd
van 2 min. 17.8 sec. gevestigd op 25 Aug.
1935 te Batavia, met de zwemmers Salomons,
Kode, Haasman, Pley en van der Groen).
Ook heeft dezelfde vereeniging het Ned.-
Indische record over tienmaal 100 meter
borstcrawl, dat met U min. 16 sec. op haar
naam stond, tot 11 min. 7.8 sec. terugge
bracht.
CONGRES LICHAMELIJKE OPVOEDING
UITGESTELD.
In verband met den korten tijd beschik
baar voor de voorbereiding, en het gedeel
telijk samenvallen van het Nederlandsche
congres voor lichamelijke opvoeding met
de feesten ter gelegenheid van het regee-
ringsjubileum van H. M. de Koningin, heeft
het congresbestuur moeten besluiten, het
tijdstip voor het bijeenroepen van het con
gres nader vast te stellen in de week, aan
sluitende op de Paaschdagen 1939.
l'A jarig kind verdrinkt in koelbak
Het anderhalfjarig zoontje van de familie
Windhouwer uit Oostzaan, dat op bezoek
was bij zijn grootouders te den lip, is in een
onbewaakt oogenblik in een koelbak ach
ter het huis verdronken.
Ernstig ongeval te Muiden.
Gistermiddag is een automobilist uit Zeist,
die op den rijksweg tusschen Muiden en
Naarden een auto wilde snijden, bij het
uitwijken in botsing gekomen met een stil
staande vrachtauto. De personenauto werd
nagenoeg in elkaar gedrukt, de bestuurder
en twee inzittende dames kregen ernstige
hoofdwonden. Een vierde inzittende, een
circa zestigjarige heer, kreeg lichtere hoofd
wonden. Na voorloopig door een passee-
renden dokter verbonden te zijn, zijn de
slachtoffers naar de Majella-stichting te
Bussurn vervoerd.
LIEFDE OP HET EERSTE GEZICHT.
De Daily Express vertelt een verhaal van
de twee en dertigjarige Dorothy Gwendoline
Garsed, een gouvernante uit Holywell Green,
nabij Halifax in Yorks, die van Liverpool
naar Canada reisde, 0111 daar een man te
trouwen, dien zij slechts drie weken gekend
had.
Haar toekomstige echtgenoot zal Alan
Towler zijn. Zij ontmoette hem toen hij een
vacantiereis naar Engeland maakte. Hij is
ingenieur en werkt aan de ontwikkeling
van een verbinding in de Rocky Mountains
Daar zullen de twee hun wittebroodsweken
doorbrengen.
Gaat dat bij u ook zoo prettig? Be kleine
Evelijn kon het kunstje al, to*n ze zes
jaar was!
Geachte burgers van ons land,
Van eiken rang en eiken stand,
Houdt Uw rijksdaalder bij de hand
Voor 't vrije rijwiel-paadje,
Dat men U niet den weg versperr',
U weet het reeds van jaren hèr,
Ach; ja, het is alweer zoover
Het nieuwe rijwielplaatje*!
Een rijwieljaar is snel voorbij,
De fiscus komt ons opzij,
En zegt: „Ik laat U zóó niet vrij,"
't Is stoppen of betalen!
En dus betalen we maar weer,
We tellen onzen losprijs neer,
Dat doen we voor de rijwiel-eer
Al reeds verscheiden jaren!
Want wie het zorg'loos opgeruimd,
Of met een loos gebaar verzuimd,
Is even later slecht geluimd,
Hij liep toch in de gaten!
Dan staat hij met een rood gelaat
Wat kleintjes in een stille straat,
De ambt'naar schrijft, de fietser praat,
Maar kan dit nog wat baten?
Want hij, die zegt: „U is abuis,
„Wat U daar schrijft is lang niet pluis",
„Ik heb mijn rijwielplaatje thuis!"
Doet zwakjes en onhandig!
Hij draait zich in een slappe bocht,
Maar slipt toch op zijn gladde tocht,
Hij heeft zijn eerlijkheid verkocht,
En dat is nooit verstandig!
Geachte burgers van ons land,
De fiscus vraagt opnieuw een pand,
Wees opgeruimd en bij de hand,
Al is het lang geen pretje,
Al hebt ge thans nog even tijd.
Aanvaardt Uw lot maar met beleid,
En koop de koop'ren lieflijkheid
Bijtijds aan het loketje!!
KROES.
Julic 1938. (Nadruk verboden)
Oni fcaïl v-eAhaaZ
Oorspronkelijke vertelling
van Jac Roelofs
Oorspronkelijke vertelling van Jac. Roelofs.
Nog omsluierd door de ragfijne nevels van
den jongen dag, lag het eilandje Ponape
recht voor den boeg van de „Arnhem", die
er volle kracht op aan stoomde.
Wim Verboven stond op de brug van het
schip en richtte zijr. kijker op het kleine
plekje land, midden in de wijde Stille Zuid
zee.
Een prachtreis was het, moest hij onwille
keurig denken, terwijl hij het landstipje. daar
ver vooruit, in het veld van den kijker hield.
Over twee maanden zouden ze weer in Am
sterdam zijn cn dan had zijn eerste reis als
stuurmansleerling hem om den geheelen
JENNY KAMMERSGAARD.
aardbol gevoerd. Wel een bof. Zij zou
den in Holland staan te kijken van al de
souvenirs, die hij meebracht. In alle havens
had hij karakteristieke curio's gekocht
een koffer vol had hij er nu al en er zouden
er nog meer bij komen.
Nu was Ponape aan de beurt en aan hem
zou het niet liggen, wanneer hij er niet de
een of andere rariteit buit maakte.
Na aankomst werd het schip overstroomd
door inlanders. Verboven moest zijn dienst
waarnemen op het voorschip, maar straks
zou hij zich wel een uurtje vrij kunnen ma
ken, om eens in de midscheeps rond te neu
zen, waar de kooplieden hun waren hadden
uitgestald.
Zoo slenterde hij dan eenigen tijd later
tusschen de hurkende handelaren, die in alle
toonaarden artikelen aanprezen en hem. met
een breeden grijns, alle mogelijke en onmoge
lijke aanlokkelijkheden onder den neus duw
den. Maar Verboven vond niet wat hij zocht.
Die prullen waren wel aardig misschien
voor toeristen, maar hij moest iets bijzonders
hebben, iets aparts, waar de inlanders zelf
waarde aan hechtten. Geen gewone ge
bruiksvoorwerpen of sieraden neen. hij
wilde iets mystieks iets. dat een zekere
geheimzinnigheid uitstraalde iets, dat met
godsdienst of tooverkracht te maken had.
Misschien moest je daarvoor wel aan den wal
zijn daarmee zouden ze een schip niet
overstroomen.
Hij zocht en zocht tot hij eindelijk, in
een hoek van het dek, een klein, oud man
netje zag zitten, dat op een gekleurden doek.
voor zich op het dek gespreid, allerhande
voorwerpen had liggen.
Daar kon mischien wel iets bij zijn.
schoot het den stuurmansleerling door het
hoofd, terwijl hij op den kleinen, halfnaakten
inlander toetrad. Ja, dat zag er in ieder
geval, heel bijzonder uit. had hij in een oog
opslag door. Heel iets anders, dan die
andere uitstallingen. Hier geen overlading
slechts een paar voorwerpen, kennelijk
antiquiteiten, lagen op den doek.
Verboven had wel zooveel van de interna
tionale handelsknepen geleerd, dat hij maar
een zeer matige belangstelling toonde, voor
hetgeen het oude kereltje te koop had. Maar
de oude man scheen zich van zijn waardig
heid bewust te zijn bleef onbewegehjk aan
dek zitten.
Nonchalant nam Verboven een klein pop
petje in de hand.
„Wat is dit voor iets? vroeg hij
eindelijk.
De inlander was opgestaan. Nam het
voorwerp af en zette het weer voorzichtig
neer. Met blijkbaren tegenzin antwoordde hij
in gebroken Engelsch:
„Dit is een amulet van onzen laatsten
koning Paumare de Zesde zij is niet
te koop. Het mannetje ging weer zitten
scheen den Europeaan vergeten te zijn.
Hemel, dacht Verboven dat zou nu
juist iets voor mij zijn. Was dat misschien
een truc? Niet te koop. Maar nee, daar
zag deze koopman in het geheel niet naar uit
Dan nam hij een halssnoer op, dat iets ter
zijde lag.
„Wat is dat voor een snoer?" infor
meerde hij, terwijl belangstelling in zijn stem
lag.
„Dat is een gelukssnoer. De vrouwen van
onze stamhoofden dragen zoo'n halsketting
bij hooge feestelijke gelegenheden. Hij be
schermt haar tegen ziekten en schenkt haar
gezonde kinderen."
Zoo'n ketting zou Mien wel a»—**' vin
den, vond hij, aan z'n verloofde denkend.
„Hoeveel moet zoo'n kettinkje kosten?"
De oude inlander stak vijfmaal alle tien
zijn vingers in de lucht. „Dollar", voegde
hij er verduidelijkend aan toe.
Verboven liet de ketting op het dek vallen,
alsof hij er zich aan had gebrand. Maakte
een beweging van weggaan.
De koopman vouwde zijn armen over de
borst bleef onbeweglijk aan dek zitten.
De stuurmansleerling voelde, dat de inlander
hem kalm zou laten gaan. kwam weer
terug.
„Vijf dollars", riep hij zich voorover
buigend. Hield den man de uitgespreide vin
gers van zijn rechterhand voor.
Een geringschattend lachje was het ant
woord. Het halssnoer werd weer voorzichtig
op zijn plaats gelegd. De Europeaan scheen
lucht te zijn geworden.
„Tien", schreeuwde Verboven wuifde
met z'n tien vingers in de lucht. Doch hjj
scheen nog steeds lucht te zijn voor den
ouden, wijzen koopman.
„Toch te gek, mopperde de stuurmans
leerling in zich zelf „een kwart maand
gage voor zoo'n kettinkje te bieden en
liep weg.
Maar dat halssnoer bleef hem op de ziel
branden. Daar straalde nou pas 'n kracht
van uit. Miep zou het heerlijk vinden zoo
iets. Dat van- die gezonde kinderen zou hij
haar later wel eens vertellen ze was zoo
gevoelig. Ja. hij moest dat snoer hebben.
Maar meer dan twintig dollar kon hij niet
missen.
Weer ging hij terug.
De stoïcynsche oude zat nog steeds in
dezelfde houding.
..Twaalf dollars", Verboven snauwde het
bijna.
Weer dat medelijdend lachje. Het was om
razend te worden.
„Vijftien", schreeuwde de leerling begon
nu werkeiyk kwaad te worden. Het leek
De vorige Russische volksteL
ling was onjuist.
Hoewel het pas twee jaren geleden
is, dat in Rusland een volkstelling
werd gehouden, zal deze in 1939
weer plaats vinden. Volgens de Sov
jetautoriteiten hebben vijanden des
volks in 1937 heele volksgroepen
overgeslagen om het eindcijfer on
gunstig te beinvloeden.
O.m. was den tellers opgedragen slecht4
diegenen tot de aanwezige bevolking te re
kenen, die op den datum van de volkstel
ling den nacht op een bepaalde plaats door
brachten; daardoor werden de leden van
nachtploegen e.d. uitgeschakeld, maar bo
vendien was het een maas, waardoor diege
nen konden ontglippen, die niet bij de tel
ling wenschten te worden opgemerkt.
De sowjetregeering heeft zich ook niet
kunnen vereenigen met de manier, waarop
den inwoners van de Sowjetunie naar hua
geloof gevraagd werd.
Ten aanzien van den godsdienst
wordt thans consequent vastgehou
den aan het standpunt, dat de gods
dienstige overtuiging een particulie
re aangelegenheid van de sowjet-
burgers is; de staat interesseert er
zich alleen nog maar voor hoeveel
geestelijken er zijn.
Hongersnoot
Nog op een andere manier komt het de
regeering van pas, dat de volkstelling twee
jaar vertraagd is. Het schijnt, aldus de N.
lt.Ct., dat de vorige directie van het bureau
van de statistiek bij haar jaarlijksche ben
cijferingen van den loop der bevolking geen
rekening gehouden heeft met de groote ver
liezen, welke zij in de met hongersnood ge
paard gaande eerste jaren na de collecti
visatie van den landbouw geleden heeft.
Daardoor moest het in 1937 werkelijk ge
telde cijfer een ongunstigen indruk maken.
Intusschen is «chter de wet inzake den op»
zettelijken abortus in werking getreden,
waardoor sinds een jaar het aantal geboor
ten zoo sterk gestegen is, dat het resultaat
van de telling van 1939 er aanmerkelijk door
zal worden gebaat.
De democratische landen zullen:
aanvallen, denkt men.
De correspondent van de „Times" te Ber
lijn bericht aan zijn blad dat ten aanzien
van de versterkingen in liet Rijnland in
Berlijn het gerucht gaat dat 2Ó0.000 man
hieraan te werk zijn gesteld.
Men zegt, dat het werk in het
bouwbedrijf geheel is gestaakt, om
dat de ondernemers geen werklui
kunnen krijgen. Tegelijk met het
werk aan de fortificaties aan de
Westgrens is het werk in de muni
tiefabrieken versneld.
De propaganda wijst er verder op,
dat de democratische landen een
preventieven oorlog tegen Duitsch
land willen beginnen.
De propaganda voor de herbewapening,
welke koortsachtig doorwerkt, geeft het
Duitsche publiek den indruk, dat men niet
te veel vertrouwen moet hebben in een
vreedzame regeling van de Sudctenkwestie,
wel een stuk hout, die oude. Waarom kon
hij niet behoorlijk antwoord geven? Al had
je nu een amulet van koning Paumure de
Zesde bij je, daarom hoefde je toch nog niet
als een bezemsteel bij je waren te zitten.
Even keek Verboven den handelaar onder
zoekend aan en toen er geen geluid van diens
lippen kwam, liep hij weg. Nou kon die
oude met zijn halssnoer naar de maan loopen
Nee, Ponape zou aan hem geen curio's
kwijt worden. Wat verbeeldde die kerel zich
wel.
De stoomfluit had juist het sein van een
half uur voor vertrek gegeven en Verboven
stond op het punt de trap naar de brug op
te gaan, toen eensklaps, als uit den grond
gerezen, de kleine koopman voor hem stond
het tooverkrachtig halssnoer in de hand
houdend.
„Vijf en dertig", beduidde hij in gebaren
taal.
„Vijftien en geen cent meer", riep Verbo
ven en maakte aanstalten de trap op te gaan
De oude inlander greep hem bij zijn jas en
trok hem naar beneden.
„Nou in 's hemelsnaam", jammerde hij in
bijna onverstaanbaar Engelsch. „Maar ik
verlies erop. Ik verlies erop."
Verboven voelde zich bijna schuldig, toen
hij het stuk van den man aannam. Maar
zaken waren zaken.
Miep was blij met alle cadeaux, die Wirrt
mee bracht; maar het halssnoer uit Ponape
-daar was ze gewoonweg dol op. En aan
ieder, die er naar vroeg, vertelde zij de ge
schiedenis van het kleine eilandje, daar
ergens in de Stille Zuidzee en de kracht die
van het sieraad uitging. En Miep genoot van
de half angstige blikken, die haar vriendin
nen op den halsketting wierpen. Was zelf
eigenlijk ook wel een beetje bang voor het
ding. Maar zou dat voor geen geld hebben
toegegeven.
Twee weken duurde haar triomf toen
stond ze op zekeren dag met twee vriendin
nen voor een oosterschen winkel in de Hoofd
straat, de etalages overladen met Japan-
sche en Chineesche snuisterijen.
„Gut Miep, kijk 'ns, riep ineens een deï
vriendinnen.
Miep keek in de aangeduide richting.
Daar hing een heele bos halskettingen,
alle van hetzelfde maaksel en zij geleken als
twee druppels Water op haar eigen snoer.
Made in Japan stond er op het kaartje,
dat er bij hing.
Miep heeft het niet aan Wim geschreven,
maar het tooverkrachtige snoer heeft ze niet
meer gedragen.