Jenny Kattegat wordt Jenny Oostzee Prijsverhooging tarwe- en roggemeel en -bloem RIJWIELPLAATJE HET HALSSNOER Niet zooveel, maar zóóveel Koortsachtig versterkt Duitschland zijn grenzen Zij kent geen vermoeidheid! Een nieuw zwemrecord Arme kleine Op vrachtauto gebotst Jenny Kammersgat, het 19-jarige Deensche zwemstertje, dat verleden jaar 90 KM. over het Kattegat zwom en daardoor haar eerenaam Jenny Kattegat verwierf, is Jenny Oostzee geworden. In 41 uur legde zij den afstand Gjedser-Warnemünde, rond 50 Kilometer af. Een peule schilletje. Wij zijn gewend aan ongelooflijke presta ties van onze Nederlandsche zwemmeisjes, althans wij waren het Maar de inter nationale bewondering voor vrouwelijke prestaties op zwemgebied gaat in den laat- sten tijd niet tninder veelvuldig uit naar een land, waarmee het onze op velerlei ge bied vriendschappelijke betrekkingen onder houdt: Denemarken. Daar is in de eerste plaats de bekende Ragnhild Hveger, die reeds heel wat afstanden, die tot de Hol- landsche suprematie behoorden, bedwong en daar is dan sinds een jaar, wat de lange afstand betreft, de l!)-jarige Jenny Kam- mersgaard, die, tot twee maanden voor haar beroemd worden, in alle stilte op 'een tricotagefabriek haar werk deed. Na haar Kattegatprestatie zorgt zij voor nieuwe sensatie. Natuurlijk bereidde een groote menschenmenigte haar bij de finish een meer dan hartelijke ontvangst. Haar trainer Christcnscn kon het niet meer uit houden. Gekleed en al sprong hij te water om „den Dccnschen waterrat" de eerste bloemen te overhandigen. Op onze foto ziet men hoe Jennv, oogenschijnlijk zoo frisch als een (water)hoc0tje glunderend de bouquet in ontvangst neemt. Trouwens moeheid kent Jenny niet, als wij willen gclooven wat de journalist Andersen over haar Kattegattocht schrijft. Ze komt uit een heel klein Deensch plaatsje, een dorp eigenlijk, vertelt hij en ze bezorgde haar ouders vroeger heel wat zorg, want herhaalde malen was ze ziek. Vier maal leed ze aan een zware longont steking en het doktersadvies luidde: „Jen ny, je mag niet baden! Het koude water is sieciit voor je gezondheid." Maar Jenny was, in dit geval tenminste, een stout meisje en ging toch baden. In het water voelde zij zich eerst op haar gemak en ze zwom dan uren achtereen. Vooral als het koud was, verlangde ze naar het water en wanneer buiten de sneeuwvlokken neer dwarrelden, pakte Jenny haar badpak en verdween in het water... Jenny Kammersgaard heeft zich gezond gezwommen. Sedert jaren is het woord 'Ziekte int haar woordenboek verdwenen. Zij ziet er sterk en gezond uit, ook al maakt zij niet direct den indruk van het tegen woordige sportmeisje. Wie haar zoo ziet, zou in dit bescheiden meisje geenszins de kampioen-zwemster zien. Maar van zwemmen houdt Jenny en zoo kon het dan gebeuren, dat twee jaar gele den een klein meisje zich aanmeldde, bij het instituut voor gymnastiek- en zwemon derwijs te Kopenhagen, dat geleidt wordt door mevrouw Poul-Petcrsen. Dit is geen gewone school, doch veeleer een opleidings instituut voor zwemkampioenen; reeds hadden ecnige andere bekende Deensche zwemsterren, zooals Ranghild Hveger, EIsc Jacobsen en Lilli Andersen hier hun oplei ding ontvangen. Ilier komen dus slechts de meest begaafden voor een opleiding in aan merking en het behoeft ons dus niet te ver wonderen, dat Jenny Kammersgaard er niet toegelaten werd. Ze mocht eerst over een ajar terugkomen maar zoo lang kon ze niet wachten. Het geluk was mèt haar. Een sportieve hotel houder van het eiland Langcland stelde een prijs beschikbaar voor degene, die van Fünen naar Langeland zwom. Lilli Ander sen was het meisje dat daarvoor het meest in aanmerking kwam. maar haar poging mislukte en het was Jenny Kammersgaard, die den prijs verwierf. Hiermee begon haai carrière In snel tempo volgden nu de lange-af- stand-wedstrijden op elkaar. Over de Sont, de Groolc Belt. en tenslotte over het Katte gat, welke laatste tocht haar een geweldi ge populariteit, alsmede een flinke som gclds bezorgde. Andersen, de journalist, die haar verge zeld had, was nogal hcesch... „Neemt u me niet kwalijk", zoo verontschuldigde hij zich, maar ik heb twee nachten en een dag lang voor Jenny gezongen, die in dien tijd 90 K.M. in het water aflegde, om haar af te leiden en op te beuren. En ik heb het graag gedaan, want ze heeft werkelijk moeten vechten. Toen zij zwom was het stormachtig weer en de menschen in de boot, die haar begeleidde, zijn zwaar zee ziek geworden, wat Jenny natuurlijk erg speet. Bijna was deze tweede poging om het Kattegat te bedwingen, mislukt. Jennv kwam in een strooming terecht, die haar 20 K.M. ver afdreef. Mij wilden haar al in de boot trekken, maar lieten haar doorgaan, op haar dringend verzoek. Vlug werd er dan maar weer een nieuwe gramofoonplaat opgezet, ik begon maar weer te zingen en de zwemtocht ging verder. Het lieve kind heeft het tenslotte toch volbracht en werkelijk hecren, het is een reuze-prestatie! Een wonder van uithoudingsvermogen, want na deze topprestatie kon de begelei dende arts geen spoortje vermoeidheid con- statecrcn, terwijl de zeelui van vermoeid heid in slaap gevallen waren."' De commissie-Gerbrandy, bedoeld in de algcmecne verkoopvoorwaarden voor tar webloem en taiwemeel, c.q. roggebloem en roggemeel, van de fabrikanten van deze producten, is gisteren bijeengekomen naar aanleiding van de afkondiging van regee- ringswegc van de verhooging met ingang van 31 Juli j.1. van de monopolieprijsvcr- schillcn van tarwe met 50 cen.t per 100 kg., van rogge met 1.50 gulden per 100 kg. en van de restitutiebedragen van tarwe- en roggeafvallen met 50 cent per 100 kg. Op grond van deze verhooging heeft de commissie beslist, dat de prijzen van alle tarwebloem en tarwemeel c.q. roggebloem en roggemeel, welke na 31 Juli 1938 nog te leveren is op grond van voorverkoopcon tracten, afgesloten voor dezen datum, ver hoogd worden: a. Voor zoover betreft tarwebloem a. in clusief Zeeuwsche bloem a., met 27 cent per 100 kg. b. Voor zoover betreft tarwebloem b, in clusief Zeeuwsche bloem b, met 50 cent per 100 kg. c. voor zoover betreft tarwemeel a. met 32V2 Pcr 100 kg. d. Voor zoover betreft tarwemeel d. met 50 cen.t per 100 kg. e. Voor zoover betreft roggebloem met 2 gulden per 100 kg. f. Voor zoover betreft roggemeel met 1.50 gulden per 100 kg. De commissie voegt hieraan toe, dat be oordeeling van den invloed welke op de prijzen der loopende voorverkoopcontractcn voor tarwebloem b. wordt uitgeoeefend dooi de wijziging van de heffing op tarwebloem b, bedoeld in artikel 3 sub a van de crisis- tarwebeschikking 1930 2, buiten haar com petentie valt. Daar haar evenwel van regeeringswege is medegedeeld, dat deze heffing met ingang van 31 Juli 1938 verlaagd wordt van 2.77 gulden tot 2.51 gulden dus met 23 cent, per 100 kg., merkt zij ter voorkoming van misverstanden op dat de verhooging van den prijs van tarwebloem b, nog te leveren op voor 31 Juli 1938 afgesloten voorver koopcontracten, als gevolg hiervan uitein delijk zal bedragen 27 cent, per 100 kg. Prijzen rogge- en tarweafvallen. Van de Nederlandsche maalindustrie ver nemen wij, dat de prijzen van tarwe- en roggeafvallen, welke na 31 Juli 1938 in 't binnenland nog te leveren zijn op grond van contracten, afgesloten voor dezen da tum, tengevolge van de verhooging met 50 cent, per 100 kg. van Het monopolieprijs verschil op tarwe- en roggeafvallen, even eens verhoogd zullen worden met 50 cent per 100 kg. Nederlandsch-Indische zwem mers in actie. De Bataviasche zwemvereeniging Triton heeft het Nederlandsche record op vijfmaal 50 nieter estafette borstcrawl voor lieeren, dat met een tijd van 2 min. 17 sec. op haar naam stond, (hoewel het nog niet erkend was als zoodanig), verbeterd tot 2 min. en 14.5 sec. (Wij teckenen hierbij aan, dat het erken de Nederlandsche record op deze afstand ook op naam van Triton staat, met een tijd van 2 min. 17.8 sec. gevestigd op 25 Aug. 1935 te Batavia, met de zwemmers Salomons, Kode, Haasman, Pley en van der Groen). Ook heeft dezelfde vereeniging het Ned.- Indische record over tienmaal 100 meter borstcrawl, dat met U min. 16 sec. op haar naam stond, tot 11 min. 7.8 sec. terugge bracht. CONGRES LICHAMELIJKE OPVOEDING UITGESTELD. In verband met den korten tijd beschik baar voor de voorbereiding, en het gedeel telijk samenvallen van het Nederlandsche congres voor lichamelijke opvoeding met de feesten ter gelegenheid van het regee- ringsjubileum van H. M. de Koningin, heeft het congresbestuur moeten besluiten, het tijdstip voor het bijeenroepen van het con gres nader vast te stellen in de week, aan sluitende op de Paaschdagen 1939. l'A jarig kind verdrinkt in koelbak Het anderhalfjarig zoontje van de familie Windhouwer uit Oostzaan, dat op bezoek was bij zijn grootouders te den lip, is in een onbewaakt oogenblik in een koelbak ach ter het huis verdronken. Ernstig ongeval te Muiden. Gistermiddag is een automobilist uit Zeist, die op den rijksweg tusschen Muiden en Naarden een auto wilde snijden, bij het uitwijken in botsing gekomen met een stil staande vrachtauto. De personenauto werd nagenoeg in elkaar gedrukt, de bestuurder en twee inzittende dames kregen ernstige hoofdwonden. Een vierde inzittende, een circa zestigjarige heer, kreeg lichtere hoofd wonden. Na voorloopig door een passee- renden dokter verbonden te zijn, zijn de slachtoffers naar de Majella-stichting te Bussurn vervoerd. LIEFDE OP HET EERSTE GEZICHT. De Daily Express vertelt een verhaal van de twee en dertigjarige Dorothy Gwendoline Garsed, een gouvernante uit Holywell Green, nabij Halifax in Yorks, die van Liverpool naar Canada reisde, 0111 daar een man te trouwen, dien zij slechts drie weken gekend had. Haar toekomstige echtgenoot zal Alan Towler zijn. Zij ontmoette hem toen hij een vacantiereis naar Engeland maakte. Hij is ingenieur en werkt aan de ontwikkeling van een verbinding in de Rocky Mountains Daar zullen de twee hun wittebroodsweken doorbrengen. Gaat dat bij u ook zoo prettig? Be kleine Evelijn kon het kunstje al, to*n ze zes jaar was! Geachte burgers van ons land, Van eiken rang en eiken stand, Houdt Uw rijksdaalder bij de hand Voor 't vrije rijwiel-paadje, Dat men U niet den weg versperr', U weet het reeds van jaren hèr, Ach; ja, het is alweer zoover Het nieuwe rijwielplaatje*! Een rijwieljaar is snel voorbij, De fiscus komt ons opzij, En zegt: „Ik laat U zóó niet vrij," 't Is stoppen of betalen! En dus betalen we maar weer, We tellen onzen losprijs neer, Dat doen we voor de rijwiel-eer Al reeds verscheiden jaren! Want wie het zorg'loos opgeruimd, Of met een loos gebaar verzuimd, Is even later slecht geluimd, Hij liep toch in de gaten! Dan staat hij met een rood gelaat Wat kleintjes in een stille straat, De ambt'naar schrijft, de fietser praat, Maar kan dit nog wat baten? Want hij, die zegt: „U is abuis, „Wat U daar schrijft is lang niet pluis", „Ik heb mijn rijwielplaatje thuis!" Doet zwakjes en onhandig! Hij draait zich in een slappe bocht, Maar slipt toch op zijn gladde tocht, Hij heeft zijn eerlijkheid verkocht, En dat is nooit verstandig! Geachte burgers van ons land, De fiscus vraagt opnieuw een pand, Wees opgeruimd en bij de hand, Al is het lang geen pretje, Al hebt ge thans nog even tijd. Aanvaardt Uw lot maar met beleid, En koop de koop'ren lieflijkheid Bijtijds aan het loketje!! KROES. Julic 1938. (Nadruk verboden) Oni fcaïl v-eAhaaZ Oorspronkelijke vertelling van Jac Roelofs Oorspronkelijke vertelling van Jac. Roelofs. Nog omsluierd door de ragfijne nevels van den jongen dag, lag het eilandje Ponape recht voor den boeg van de „Arnhem", die er volle kracht op aan stoomde. Wim Verboven stond op de brug van het schip en richtte zijr. kijker op het kleine plekje land, midden in de wijde Stille Zuid zee. Een prachtreis was het, moest hij onwille keurig denken, terwijl hij het landstipje. daar ver vooruit, in het veld van den kijker hield. Over twee maanden zouden ze weer in Am sterdam zijn cn dan had zijn eerste reis als stuurmansleerling hem om den geheelen JENNY KAMMERSGAARD. aardbol gevoerd. Wel een bof. Zij zou den in Holland staan te kijken van al de souvenirs, die hij meebracht. In alle havens had hij karakteristieke curio's gekocht een koffer vol had hij er nu al en er zouden er nog meer bij komen. Nu was Ponape aan de beurt en aan hem zou het niet liggen, wanneer hij er niet de een of andere rariteit buit maakte. Na aankomst werd het schip overstroomd door inlanders. Verboven moest zijn dienst waarnemen op het voorschip, maar straks zou hij zich wel een uurtje vrij kunnen ma ken, om eens in de midscheeps rond te neu zen, waar de kooplieden hun waren hadden uitgestald. Zoo slenterde hij dan eenigen tijd later tusschen de hurkende handelaren, die in alle toonaarden artikelen aanprezen en hem. met een breeden grijns, alle mogelijke en onmoge lijke aanlokkelijkheden onder den neus duw den. Maar Verboven vond niet wat hij zocht. Die prullen waren wel aardig misschien voor toeristen, maar hij moest iets bijzonders hebben, iets aparts, waar de inlanders zelf waarde aan hechtten. Geen gewone ge bruiksvoorwerpen of sieraden neen. hij wilde iets mystieks iets. dat een zekere geheimzinnigheid uitstraalde iets, dat met godsdienst of tooverkracht te maken had. Misschien moest je daarvoor wel aan den wal zijn daarmee zouden ze een schip niet overstroomen. Hij zocht en zocht tot hij eindelijk, in een hoek van het dek, een klein, oud man netje zag zitten, dat op een gekleurden doek. voor zich op het dek gespreid, allerhande voorwerpen had liggen. Daar kon mischien wel iets bij zijn. schoot het den stuurmansleerling door het hoofd, terwijl hij op den kleinen, halfnaakten inlander toetrad. Ja, dat zag er in ieder geval, heel bijzonder uit. had hij in een oog opslag door. Heel iets anders, dan die andere uitstallingen. Hier geen overlading slechts een paar voorwerpen, kennelijk antiquiteiten, lagen op den doek. Verboven had wel zooveel van de interna tionale handelsknepen geleerd, dat hij maar een zeer matige belangstelling toonde, voor hetgeen het oude kereltje te koop had. Maar de oude man scheen zich van zijn waardig heid bewust te zijn bleef onbewegehjk aan dek zitten. Nonchalant nam Verboven een klein pop petje in de hand. „Wat is dit voor iets? vroeg hij eindelijk. De inlander was opgestaan. Nam het voorwerp af en zette het weer voorzichtig neer. Met blijkbaren tegenzin antwoordde hij in gebroken Engelsch: „Dit is een amulet van onzen laatsten koning Paumare de Zesde zij is niet te koop. Het mannetje ging weer zitten scheen den Europeaan vergeten te zijn. Hemel, dacht Verboven dat zou nu juist iets voor mij zijn. Was dat misschien een truc? Niet te koop. Maar nee, daar zag deze koopman in het geheel niet naar uit Dan nam hij een halssnoer op, dat iets ter zijde lag. „Wat is dat voor een snoer?" infor meerde hij, terwijl belangstelling in zijn stem lag. „Dat is een gelukssnoer. De vrouwen van onze stamhoofden dragen zoo'n halsketting bij hooge feestelijke gelegenheden. Hij be schermt haar tegen ziekten en schenkt haar gezonde kinderen." Zoo'n ketting zou Mien wel a»—**' vin den, vond hij, aan z'n verloofde denkend. „Hoeveel moet zoo'n kettinkje kosten?" De oude inlander stak vijfmaal alle tien zijn vingers in de lucht. „Dollar", voegde hij er verduidelijkend aan toe. Verboven liet de ketting op het dek vallen, alsof hij er zich aan had gebrand. Maakte een beweging van weggaan. De koopman vouwde zijn armen over de borst bleef onbeweglijk aan dek zitten. De stuurmansleerling voelde, dat de inlander hem kalm zou laten gaan. kwam weer terug. „Vijf dollars", riep hij zich voorover buigend. Hield den man de uitgespreide vin gers van zijn rechterhand voor. Een geringschattend lachje was het ant woord. Het halssnoer werd weer voorzichtig op zijn plaats gelegd. De Europeaan scheen lucht te zijn geworden. „Tien", schreeuwde Verboven wuifde met z'n tien vingers in de lucht. Doch hjj scheen nog steeds lucht te zijn voor den ouden, wijzen koopman. „Toch te gek, mopperde de stuurmans leerling in zich zelf „een kwart maand gage voor zoo'n kettinkje te bieden en liep weg. Maar dat halssnoer bleef hem op de ziel branden. Daar straalde nou pas 'n kracht van uit. Miep zou het heerlijk vinden zoo iets. Dat van- die gezonde kinderen zou hij haar later wel eens vertellen ze was zoo gevoelig. Ja. hij moest dat snoer hebben. Maar meer dan twintig dollar kon hij niet missen. Weer ging hij terug. De stoïcynsche oude zat nog steeds in dezelfde houding. ..Twaalf dollars", Verboven snauwde het bijna. Weer dat medelijdend lachje. Het was om razend te worden. „Vijftien", schreeuwde de leerling begon nu werkeiyk kwaad te worden. Het leek De vorige Russische volksteL ling was onjuist. Hoewel het pas twee jaren geleden is, dat in Rusland een volkstelling werd gehouden, zal deze in 1939 weer plaats vinden. Volgens de Sov jetautoriteiten hebben vijanden des volks in 1937 heele volksgroepen overgeslagen om het eindcijfer on gunstig te beinvloeden. O.m. was den tellers opgedragen slecht4 diegenen tot de aanwezige bevolking te re kenen, die op den datum van de volkstel ling den nacht op een bepaalde plaats door brachten; daardoor werden de leden van nachtploegen e.d. uitgeschakeld, maar bo vendien was het een maas, waardoor diege nen konden ontglippen, die niet bij de tel ling wenschten te worden opgemerkt. De sowjetregeering heeft zich ook niet kunnen vereenigen met de manier, waarop den inwoners van de Sowjetunie naar hua geloof gevraagd werd. Ten aanzien van den godsdienst wordt thans consequent vastgehou den aan het standpunt, dat de gods dienstige overtuiging een particulie re aangelegenheid van de sowjet- burgers is; de staat interesseert er zich alleen nog maar voor hoeveel geestelijken er zijn. Hongersnoot Nog op een andere manier komt het de regeering van pas, dat de volkstelling twee jaar vertraagd is. Het schijnt, aldus de N. lt.Ct., dat de vorige directie van het bureau van de statistiek bij haar jaarlijksche ben cijferingen van den loop der bevolking geen rekening gehouden heeft met de groote ver liezen, welke zij in de met hongersnood ge paard gaande eerste jaren na de collecti visatie van den landbouw geleden heeft. Daardoor moest het in 1937 werkelijk ge telde cijfer een ongunstigen indruk maken. Intusschen is «chter de wet inzake den op» zettelijken abortus in werking getreden, waardoor sinds een jaar het aantal geboor ten zoo sterk gestegen is, dat het resultaat van de telling van 1939 er aanmerkelijk door zal worden gebaat. De democratische landen zullen: aanvallen, denkt men. De correspondent van de „Times" te Ber lijn bericht aan zijn blad dat ten aanzien van de versterkingen in liet Rijnland in Berlijn het gerucht gaat dat 2Ó0.000 man hieraan te werk zijn gesteld. Men zegt, dat het werk in het bouwbedrijf geheel is gestaakt, om dat de ondernemers geen werklui kunnen krijgen. Tegelijk met het werk aan de fortificaties aan de Westgrens is het werk in de muni tiefabrieken versneld. De propaganda wijst er verder op, dat de democratische landen een preventieven oorlog tegen Duitsch land willen beginnen. De propaganda voor de herbewapening, welke koortsachtig doorwerkt, geeft het Duitsche publiek den indruk, dat men niet te veel vertrouwen moet hebben in een vreedzame regeling van de Sudctenkwestie, wel een stuk hout, die oude. Waarom kon hij niet behoorlijk antwoord geven? Al had je nu een amulet van koning Paumure de Zesde bij je, daarom hoefde je toch nog niet als een bezemsteel bij je waren te zitten. Even keek Verboven den handelaar onder zoekend aan en toen er geen geluid van diens lippen kwam, liep hij weg. Nou kon die oude met zijn halssnoer naar de maan loopen Nee, Ponape zou aan hem geen curio's kwijt worden. Wat verbeeldde die kerel zich wel. De stoomfluit had juist het sein van een half uur voor vertrek gegeven en Verboven stond op het punt de trap naar de brug op te gaan, toen eensklaps, als uit den grond gerezen, de kleine koopman voor hem stond het tooverkrachtig halssnoer in de hand houdend. „Vijf en dertig", beduidde hij in gebaren taal. „Vijftien en geen cent meer", riep Verbo ven en maakte aanstalten de trap op te gaan De oude inlander greep hem bij zijn jas en trok hem naar beneden. „Nou in 's hemelsnaam", jammerde hij in bijna onverstaanbaar Engelsch. „Maar ik verlies erop. Ik verlies erop." Verboven voelde zich bijna schuldig, toen hij het stuk van den man aannam. Maar zaken waren zaken. Miep was blij met alle cadeaux, die Wirrt mee bracht; maar het halssnoer uit Ponape -daar was ze gewoonweg dol op. En aan ieder, die er naar vroeg, vertelde zij de ge schiedenis van het kleine eilandje, daar ergens in de Stille Zuidzee en de kracht die van het sieraad uitging. En Miep genoot van de half angstige blikken, die haar vriendin nen op den halsketting wierpen. Was zelf eigenlijk ook wel een beetje bang voor het ding. Maar zou dat voor geen geld hebben toegegeven. Twee weken duurde haar triomf toen stond ze op zekeren dag met twee vriendin nen voor een oosterschen winkel in de Hoofd straat, de etalages overladen met Japan- sche en Chineesche snuisterijen. „Gut Miep, kijk 'ns, riep ineens een deï vriendinnen. Miep keek in de aangeduide richting. Daar hing een heele bos halskettingen, alle van hetzelfde maaksel en zij geleken als twee druppels Water op haar eigen snoer. Made in Japan stond er op het kaartje, dat er bij hing. Miep heeft het niet aan Wim geschreven, maar het tooverkrachtige snoer heeft ze niet meer gedragen.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1938 | | pagina 8