Blanke
Slavinnen
4^'
Criminalisten op congres
Radioprogramma
EDGAR RICE
BURROUGHS
Er moest nog een
tientje bij
Negentig jaar later
Koene zeevaarders
DOOR
.-.i
No. 47.
Korak begreep, dat er iets ernstigs was.
Hy riep, maar Meriem antwoordde niet. In
de verte werd het gejammer van de apen
zwakker. Korak slingerde zich vlug in hun
richting en haalde al spoedig de achterhoede
in. Bij het zien van Korak begonnen zij op
nieuw te schreeuwen en wezen naar beneden.
Even later zag hij wat hun woede vervulde.
Zijn hart stond stil, toen hij het slappe lichaam
van het meisje over de schouders van de aap
zag hangen. Hij twijfelde er niet aan dat ze
dood was! Toen kwam er iets in hem boven,
dat hij niet kon onderdrukken; maar zijn hele
wereld scheen zich te concentrererf in dat
tengere, gracieuze lichaam, dat daar zo deer
niswekkend en hulpeloos over de geweldige
schouders van de aap hing. Toen wist hij, dat
Meriem zijn zon was, zijn maan en z(jn sterren,
met haar heengaan was al het licht verdwenen,
de warmte en het geluk. Een kreet ontsnapte
aan zijn lippen, daarna een reeks van vreselijke
geluiden. Hij schoot als een schietlood naar
beneden vlak voor de vluchtende aap. De aap
draaide zich bij het eerste geluid van deze
nieuwe bedreiging om en toen Korak zijn lelijke
snuit zag, vlamde zijn woede opnieuvy op. Want
het monster, dat voor hem stond, was niemand
anders dan de aap-koning, die maanden ge
leden de doder had verdreven uit de troep der
grote mensapen, met wie hij vriendschap had
willen sluiten. En op hetzelfde ogenblik her
kende de koning Korak. Nadat hij Zijn prooi
op de grond gelegd had, liep hij met zijn kop
vooruit naar de onbehaarde jonge aap toe, die
hem vroeg, welk recht hij op zijn slachtoffer
had. En zij vochten het uit. Korak vergat zelfs
zijn mes. Hij was zo razend, dat hij alleen
maar voldoening voelde bij het bijten in het
vlees van zijn tegenstander. Hij vocht voor
een vrouw van zijn eigen soort. En opeens
opende Meriem haar ogen. „Korak", riep ze,
„mijn Korak".
Eindelijk is de menschonteerende
handel in blanke slavinnen door de
Argentijnsche regeering den kop in
gedrukt.
ZONDER OPHOUDEN VLOEIDE DE GOUD
STROOM IN DE KAS DER MISDADIGERS-
BENDE.
Gelijk dezer dagen de Amerikaan-
sche bladen meldden, is de be
ruchtste handelaar in blanke slavin
nen Simon Rubenstein, bij de uit-
oeiening van zijn schandelijk beroep
in arrest gesteld. Rubenstein en
zijn collega Cbaim Zusmann, die
thans te Barcelona verblijft, hadden
een vijftal jaren geleden een orga
nisatie voor den meisjeshandel
„Zwy Midgal" geheteen. Door cor
ruptie heeft de Argentijnsche over
heid deze schandalige organisatie
geruimen tijd oogluikend toegestaan
haar werk te doen.
In een elegante gelegenheid van Buenos
Aires wordt Carnaval gevierd. Plotseling
stormt een man, ongemaskerd de zaal
binnen, begeeft zich naar een beeldschoone,
jonge vrouw en deelt haar mede, dat haar
echtgenoot door dolksteken gedood is ge
vonden. Deze man was Simon Rubenstein,
de kassier van den vermoorde. Reeds den
volgenden dag kan men het in alle Argen
tijnsche ochtendbladen lezen: een der rijk
ste mannen van het land is onder moorde
naarshanden gevallen. Dit geschiedde in
Februari van het jaar 1920, cn precies een
jaar later maakt de politie bekend, dat zij
de onderzoekingen heeft gestaakt, omdat
het onmogelijk schijnt den moordenaar te
vinden. Wel heeft men gedacht aan Simon
Rubenstein, die immers met de weduwe van
den vermoorden man een verhouding onder
hield.
Maar de zoon van den schoenmaker Sa-
lomon Rubenstein uit Lemberg, is in staat
een prachtig alibi op te geven. Niets blijkt
in staat de schuld van dezen man te bewij
zen, zelfs niet het verdachte feit, dat deze
minnaar van de rijke vrouw uit Buenos
Aires van haar geld een groot bordeel opent,
dat de kroon zal spannen boven de andere
dertig huizen van ontucht, die men daar aan
treft. Aan het hoofd daarvan staat de eerst
volgende tien jaren de heer Simon Ruben
stein. In 1924 is hij president van de .„Zwy
Midgal" geworden, de beruchte meisjeshan
delarenorganisatie, die oogluikend toegestaan
haar schandelijk bedrijf kan uitoefenen.
Corruptie
Er zijn in Buenos Aires politiebeambten
die er zich over verbaasd hebben, waarom
een dergelijk iemand niet op staanden voet
gearresteerd werd door de politie.
Waren zij tegenwoordig geweest
op de schitterende feesten in liet pa
leis van de Callo Coddoba, welke
door de „Zwy Midgal" op touw wer
den gezet, dan zouden zij daar tal
van corrupte politici cn staatsbeamb
ten hebben aangetroffen. Met al deze
hooggeplaatste persoonlijkheden zit
ten Simon Rubenstein, de president,
Cbaim Zusmann en de thesaurier dor
vereeniging, Moritz Caro lachend en
pratend aan een tafel. Deze men-
schen worden met de handelaren in
blanke slavinnen verbonden door de
onophoudelijk vloeienden goud
stroom in de kas der misdadigers
bende. Het inkomen der hooge hee-
ren neemt zelfs elke maand nog toe
met een paar duizend pesos.
De Poolsche consul-generaal bombardeert
de politieautoriteiten gewoon weg met pro
testen tegen de onbeschaamde daden van de
bendeleden. Zijn op papier gestelde klach
ten verdwijnen met een glimlach aan snip
pers in den prullenmand, zijn telefonische
klachten worden onveranderlijk met een
vriendelijk bedankje voor de goede tip in
ontvangst genomen, maar de ergerlijke toe
stand blijft dezelfde. Rubenstein vertoont
zich regelmatig in het openbaar met den
president der Radicale Partij, terwijl Mö-
ritz Caro, nakomeling van een schoenlapper
uit Lodz, van den toenmaligen president
der republiek een hooge onderscheiding ont
vangt.... waarvoor! dat blijft iedereen een
naadsel.
In den herfst van 1931 staan de zaken
voor „Zwy Midgal' Uitstekend, maar dan
komt de val. In den nacht van 23 op 24 Oc-
tober worden niet minder dan
225 meisjeshandelaren van hun
bed gelicht
en naar de gevangenis overgebracht. Si
mon Rubenstein is niet onder hen. Hij houdt
zich verborgen en tracht op elke mogelijke
wijze zijn kornuiten uit de gevangenis tc
redden.
En zie: reeds in November wor
den Chaim Zusmann,Moritz Caro en
enkele anderen tegen een hoogen los
prijs vrijgelaten. Tegen het einde van
het jaar staan alle bende leden weer
op vrije voeten. In triomf worden de
schurken door Rubenstein uit de ge
vangenis afgehaald. De gevluchte
bendeleden keeren terug en het spel
begint opnieuw, nog driester. De po
liticbeambte, die de arrestatie heeft
doen verrichtöD worden zelfs uit den
dienst ontslagen.
Dit schandaal, dat Argentinië geheel on
dermijnt duurt voort tot voorjaar 1933. Dan
wordt de oude regeering vervangen door een
nieuwe cn deze heeft van stonde af aan er
FEUILLETON
ETHEL M. DELL
Maar Ivor vond, dat ook hij recht had op
Molly en na een oogenblik zei hij:
„Laat hem buiten brengen in den tuin, het
is heerlijk weer. Kom, wij moeten nu terug
gaan en ons bij de anderen voegen."
„Kan ik hem niet meenemen?" vroeg Molly.
„Niet onvriendelijk, maar heel beslist ant
woordde Ivor: „Neen, lieve, dat gaat nu niet.
Wat later misschien. We moeten met Moeder
rekening houden en we mogen haar geen last
bezorgen."
Dus streelde Molly haar baby teeder en
zette hem toen zachtjes neer. Hij trachtte
haar achterna te gaan en zette een keel op,
toen Rose hem tegenhield.
Molly bleef aarzelend staan, maar Ivor nam
haar bij een arm en trok haar mee.
„Je moet het kind niet verwennen," zei hij.
„Later kan je hem weer zien."
Hij leidde Molly weg en nog lang konden
ze Rollo's luide kreten van protest hooren.
Molly verzette zich niet. Het was voor haar
kind, dat ze dezen stap gedaan had en terug-
keeren was niet mogelijk.
Ze voegden zich bij Lady Aubreystone en
Caroline, die zich met enkele gasten onder
hielden, die de huwelijksinzegening hadden bij
gewoond. Van alle kanten werden ze geluk
gewenscht en Ivor was degeen, die hen te
woord stond.
Neen, ze zouden geen huwelijksreis maken.
Daarvoor had hij in dien korten tijd geen ver
lof kunnen krijgen. Hij hoopte misschien later
maar plicht ging voor! Molly zei niet veel;
ze luisterde gespannen, meenende in de verte
Rollo's kreten te hooren.
Haar schoonmoeder behandelde haar met
een vormelijke vriendelijkheid, wat haar een
gevoel van eenzaamheid gaf. En Carolina zag
haar nauwelijks. Een krankzinnig verlangen
maakte zich van haar meester met haar kind
weg te vluchten, ver hier vandaan, maar een
groot gevoel van onmacht verlamde haar. Ze
voelde zich als een gevangene en langzaam
begon het tot haar door te dringen, dat ze
nooit meer haar eigen meesteres zou zijn.
De receptie, die haar eindeloos scheen, was
nu bijna afgeloopen. De thee werd binnen ge
bracht en rond gediend en de gasten namen
een voor een afscheid
Molly keek zenuwachtig rond; nu zou ze
toch wel even naar Rollo kunnen gaan!
Ongemerkt liep ze naar de deur toe, maar
juist toen ze het vertrek wilde verlaten, nam
Ivor haar bij een arm en zei:
„Eindelijk hebben we nu een oogenblikje
voor ons zelf. Arm. kind! Kijk niet zoo ang
stig! Ze zijn niet zoo geducht als ze er uit zien
en ze meenen het goed. Heb je genoeg thee
gehad Kom dan mee, dan kunnen we in de
bibliotheek samen wat praten."
„Zou ik niet een oogenblikje naar Rollo kun
nen gaan?" smeekte ze. „Je weet dat hij nog
nooit'van mij is weg geweest en ik ben er
zeker van dat hij zich erg van streek maakt."
Hij glimlachte tegen haar, maar het was de
glimlach, dien ze had leeren kennen en vree
zen. „Je kunt hem later zien," zei hij op een
toon, die geen tegenspraak duldde. ..Rose zal
hem naar bed brengen. Ze heeft opdracht bij
hem te blijven zitten totdat hij slaapt. Ik ge
loof dat je nog niet eens je nieuwe kamer hebt
gezien."
Dat had ze niet en ze had er ook niet de
minste belangstelling voor. In haar verbeel-
allcs op gezet deze actie den kop in te
drukken.
Vele bordeelen werden gesloten, de zwaar
ste straffen werden gezet op den meisjeshan
del. Vele misdadigers die met dezen handel
annex waren, hébben naar het buitenland
de wijk genomen. Zoo ook Simon Rubenstein
die naar Brazilië vluchtte en daar thans on
der arrest is gesteld, om onschadelijk ge
maakt te worden.
Verduistering door een bemidde
lingsbureau.
Een bemiddelingsbureau, voor Duitsche
dienstmeisjes te Rotterdam heeft het al
heel raar versierd. De Duitsche dienst
meisjes mogen met Pinksteren geld tot een
bedrag van 200 mark naar haar familieleden
in Duitschland sturen. Zij doen dat gewoon
lijk via een bemiddelingsbureua. Zoo had
ook een dienstbode te Rotterdam een bèdrag
van f 30.aan zoo een instelling gegeven
om dit bedrag naar Duitschland te zenden.
Zij kreeg evenwel van haar verwanten be
richt, dat men daar niets ontvangen had.
Het meisje wendde zich toen tot
het bemiddelingsbureau, dat haar
mededeelde, dat het bedrag van f 30
nogal ongelukkig uitkwam, maar
dat, als zij er nog tien gulden bij-
deed, het bureau onmiddellijk voor
verzending zou zorg dragen. Het
meisje stortte nog f 10.doch
weer kreeg .zij bericht, dat men in
Duitschland niets had ontvangen.
Ten tweede male wendde hot meisje zich
tot het bureau, waar zij te hooren kreeg,
dat 't bureau op het oogenblik in moeilijk
heden zat, maar dat de zaak in orde kwam.
Ze moest de politie er maar niet in men
gen. Dat deed het meisje echter wel en
de politie stelt thans een onderzoek in.
To-t nu toe heeft zij geen andere klachten
over dergelijke bureaux gehad.
Skeletten gevonden.
Uit Adelaide wordt gemeld, dat gisteren
in het parlement van Zuid Australië is me
degedeeld, dat in de Simpsonwoestijn, ten
Noordwesten van M punt Dare station de
skeletten van acht blanken zijn gevonden.
Men veronderstelt, dat dit het stoffelijk
overschot is van de leden van de expeditie
Leichhardt, welke ongeveer negentig jaar
geleden is verdwenen. In Maart 1846 is de
Duitsche ontdekkingsreiziger Leichhardt
vertrokken voor een tocht van Qucensland,
dwars door Australië naar Perth .doch de
expeditie is spoorloos verdwenen. Men ver
onderstelde, dat do leden door inboorlin
gen waren vermoord.
ding zag ze hoe Rollo in den morgen wakker
zou worden, tevergeefs zoekende naar zijn
moeder. Het was natuurlijk bespottelijk van
haar zich zoo op te winden; hij zou er spoe
dig aan wennen, want hij was nog zoo klein.
Maar haar hart bloedde bij de gedachte.
„Och laat me naar hem toe gaan, even
maar!" smeekte ze.
Maar vastbesloten weerde hij af. „Later,
mijn liefste, later! Ik weet precies wat er zou
gebeuren. Je zou bij hem willen blijven, hem
zelf willen baden en ik zou je niet te zien
krijgen voor het tijd was voor het diner. Als
je het prettig vindt, zal ik iemand zenden
om naar hem te informeeren."
Hij was niet te vermurwen. Ze begreep dat
men Rollo en haar zooveel mogelijk wilde
'scheiden, opdat ze zouden leeren het zonder
elkaar te stellen. En met een diepen zucht leg
de ze zich er brj neer. Ivor had nu het recht
verkregen haar toewijding voor zich op te
eischen.
Ze gingen dus naar de bibliotheek, maar
nauwelijks zaten ze daar, of Bridges, de but
ler, kwam onderdanig vertellen, dat zijn heer
aan de telefoon verlangd werd.
Voor hij het vertrek verliet, wendde Ivor
zich tot Molly en zei:
„Blijf jjj zoolang hier, liefste en amuseer
'jezelf. Er zijn hier boeken genoeg. Ik zal
niet lang wegblijven."
Alleen gelaten werd Molly's verlangen naar
Rollo nog heviger. Wat zou hij nu doen Huil
de hij om haar of wende hij er al aan dat ze
niet bij hem was? Haar oogen schoten vol
tranen, maar ze veegde ze spoedig weer weg.
Dit was haar kans, nu of nooit!
Behoedzaam sloop ze naar de deur, maar
nog voor ze deze bereikt had, ging ze open
en op den drempel verscheen Caroline, die
naar haar keek met oogen vol leedvermaak-.
Verschrikt week Molly achteruit; bijna was
ze tegen haar aangebotst.
Carolina kwam binnen en sloot de deur
achter zich.
AmerikaNederland in een zeilboot.
De Nederlandsche zeiler kapt. Kuyt, is
gisteren uit Montauk Point vertrokken om
met zijn tien meter lange zeilboot dien oce
aan over te steken en Nederland te berei
ken. Behalve kapt. Kuyt bevinden zich
nog twee man aan boord.
Te Montauk Point heeft, naar men zich
herinnert, Anthony Fokker zijn nieuw ge
stroomlijnd jacht laten bouwen, dat zoo
veel opzien heeft gebaard.
Een onderhoud met den heer
van Ledden Hulsebosch.
De heer J. van Ledden Hulse
bosch, de wetenschappelijk advi
seur bij den opsporingsdienst der
hoofdstedelijke politie, is dezer da
gen teruggekeerd van het crimina
listencongres, dat ie Lausanne is
gehouden en waar 17 landen verte
genwoordigd waren.
Het initiatief tot dit en d,e vorige gehou
den congressen is genomen door den Ifeer
van Ledden Hulsebosch, die in zijn jaren
lange practijk de noodzakelijkheid voelde
om contact te houden met de criminalisten
in andere landen om den strijd tegen mis
daad en misdadigers met succes te kunnen
voeren.
Reeds als student en in het prille begin
van mijn loopbaan, zoo vertelde de heer
van Ledden Hulsebosch, ons, stolde ik
mijn vacantiereiz.cn voor een belangrijk
deel in dienst van mijn werk. Ik bezocht
buitenlandsche criminalisten en wij wissel
den van gedachten over onze wetenschap
pelijke methoden.
In 1927 en '28 bezocht ik o.a.
prof. Türkel te Weencn en ook hij
was van mecning dat een internatio
nalo vereeniging, die geregeld in
congressen bijeenkwam nuttig werk
zou kunnen doen. Korten tijd later
konden wij do Academie Internati
onale Criminalistische stichten waar
van ik tot en met dit congres,
voorzitter ben geweest.
Dit jaar hielden wij ons derde congres,
dat we aanvankelijk in Nederland bijeen
wilden laten komen, doch de noodigc fond
sen werden door de overheid niet be
schikbaar gesteld, 't Zwitsersche canton Le
Vaud en de stad Lausanne maakten ons
mogelijk in Zwitserland bijeen te komen.
De referaten waren natuurlijk zuiver
wetenschappelijk, bijv. over onderzoek van
den ouderdom van inkten in sohrifuren,
wat van belang is bij het opsporen van
vervalschingen. Voorts werd uitvoerig ge
sproken over documentenonderzoek, leer van
de. kogelbaan, fototechnische onderzoekin
gen. Mr. Bondam sprak over „schriftonder-
„Nu wil ik wel eens met je praten." begon
ze. „Ik heb daartoe nog niet veel gelegenheid
gehad. Ivor is door het Departement van Oor
log opgebeld, naar ik hoor?"
Molly beefde; ze voelde zich ijskoud wor
den.
„Ik weet niet door wien hij werd opgebeld,"
zei ze met haperende stem. „Hij heeft het
mij niét gezegd."
„Ja, het was het Departement van Oorlog,"
zei Caroline met iets sarrends in haar stem.
„Ik hoop niet, dat het noodig is, dat hij van
avond naar Londén terugkeert. In dat ge
val zul je wel mee moeten gaan."
„Oh nee!" riep Molly uit. „Dat zou ik nooit
kunnen!"
Caroline trok haar wenkbrauwen omhoog.
„Maar mijn beste kind! Je kunt toch onmo
gelijk anders doen? Onder gewone omstan
digheden zou je nu al weg zijn op de huwe
lijksreis."
Zenuwachtig klemde Molly haar handen in
elkaar. De tijd ging maar voorbij en zoo
meteen was Ivor terug nog voor ze kans had
gezien naar boven te gaan. Ze wierp een hul-
peloozen blik op de onbewegelijke gestalte,
die haar den weg versperde. „Ik zou toch niet
van Rollo weg kunnen," zei ze met gesmoor
de stem.
„Is het werkelijk!" smaalde Caroline. „Dus
dat kind van je gaat voor je echt
genoot!"
„Mijn echtgenoot!" Het woord gaf Molly
een schok.
7,Ja zeker, je echtgenoot!" herhaalde Caro
line. „Ik geloof dat het nog altijd niet goed
tot je is doorgedrongen, dat Ivor nu je echt
genoot is en dat hij het recht heeft al je han
delingen te controieeren. Het wordt tijd, dat
je dat beseft."
Molly zei niets. Ze was nog verder terug
geweken en zocht nu steun tegen den rug
van een fauteuil.
De sarrende stem klonk verder en Molly
voelde zich als met lamheid geslagen, niet in
VRIJDAG 5 AUGUSTUS 1938.
Hilversum I, 1875 en 415,5 m.
u.00 VARA. 10.00 VPRO. 10.20 VARA. 12.00
AVRO. 4.00 VARA. 7.30 VPRO. 9.00 VARA,
10.40 VPRO. 11.00—12.00 VARA.
8.00 Gramofoonmuziek (Om ca. 8.16 Ber.).
10.00 Morgenwijding.
10.20 Gramofoonmuziek.
11.00 Declamatie.
11,20 Orgel- en gramofoonmuziek.
12.00 Het Kovacs Lajos-orkfest. (Om 12.15
Ber.)
12.45 Gramofoonmuziek.
I.10 Vervolg orkestconcert.
2.00 Sportreportage.
3.00 Variété-programma.
4.00 Gramofoonmuziek.
5.00 Voor de kinderen.
5.30 VARA-orkest.
6.15 Gramofoonmuziek.
6.30 Politiek radiojournaal
6.50 Gramofoonmuziek.
7.20 Berichten ANP.
7.30 Berichten V. G. P.
7.35 Lezing.
8.00 Zang en piano.
8.30 Reportage
9.00 VARA-orkest.
9.40 Zang, piano en gramofoonmuziek.
10.00 Esmeralda-septet.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Avondwijding.
II.00 Gramofoonmuziek.
11.30 Jazzmuziek (gr.pl.).
11.5512.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum II, 301,5 m.
Algemeen Programma, verzorgd door den
KRO.
8.009.15 Gramofoonmuziek. (Om ca. 8.15
Berichten).
10.00 Gramofoonmuziek.
11.30 Bijbelsche causerie.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
2.00 Orgelconcert en gramofoonmuziek.
3.00 KRO-orkest. (3.454.00 Gramofoonmuz.)
4.45 Gramofoonmuziek.
5.15 KRO-Melodisten en solist.
6.00 Land- en tuinbouwcauserie.
6.20 Vervolg concert.
7.00 Berichten.
7.15 Causerie „Vakopleiding en leerlingen
wezen".
7.35 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP.
8.15 Gevarieerd programma.
10.30 Berichten ANP.
10.40 KRO-Boys en solist.
11.1012.00 Gramofoonmuziek.
zoek en rechter," ik heb over „interessante
gevallen van documentenonderzoek" ge
sproken.
Wanneer ik de balans opmaak, aldus de
heer van Ledden Hulsebosch, kom ik tot
de slotsom, dat het congres uiterst nuttig
is voor het aanknoopen van nieuwe banden
tusschen de criminalisten die in hun on
derlinge besprekingen gelegenheid krijgen
betere inzichten te krijgen in eikaars metho
den.
staat een woord uit te brengen.
„Er is nog iets, dat ik op het hart heb."
klonk het onverbiddelijk. „Door je kind te
adopteeren heeft Ivor je groote edelmoedig
heid betoond. Je bent daarom verplicht
beste beentje voor te zetten en je naar al
zijn wenschen te voegen. Wanneer je dat niet
doet, kan dat je kind en jezelf slechts schade
berokkenen."
Caroline hield op en wachtte op antwoord.
„En?" vroeg ze na een poos, hebben mijn
woorden eenigen indruk gemaakt?"
„Molly hield haar adem in. Indruk! En dat,
terwijl ze bijna bezweek onder een ondrage
lijk lijden! Maar plotseling bedacht ze, dat
deze koude, harde zuster van Ivor onmogelijk
iets van dit alles kon begrijpen. Ze was er
zeker van dat Caroline de beteekenis van
liefde niet kende, noch wist wat lijden was.
Het was moeilijk aan te nemen, dat ze voor
deze dingen geschapen was.
En Caroline wachtte, haar rug tegen de
deur, waardoor Molly zoo hevig verlangde
te ontsnappen. Indien haar schoonzuster in
tranen was uitgebarsten, zou ze misschien
een zeker medelijden met haar gevoeld heb
ben, maar dat intens bleeke gezicht en dit
strakke zwijgen brachten haar van de wijs.
Ze hoopte maar dat Ivor niet met een zwak
zinnige getrouwd was.
„En?" vroeg ze weer en aan haar stem
kon men hooren, dat haar geduld was uitge
put. „Kan dit alles je zoo weinig schelen, dat
je er niets over hebt te zeggen?"
Molly maakte een beweging alsof ze iets
wilde grijpen en met half verstikte stem zei
ze: „Och,, ik voel me zoo vreemd laat me
alsjeblieft gaan!"
Ze wankelde, trachtte zich ergens aan vast
te grijpen, doch kon niets vinden. En bewus
teloos zonk ze neer aan Caroline's voeten.
(Wordt vervolgd.)
