De Brabantsche Brief
RADIO
van Dré
PROGRAMMA
Ulvenhout, 25 Augustus 1938.
Amico,
Hij, den Freek, staat
aan de meet, om te
gaan starten" zeggen
ze teugeswoordig)
over de motschappe-
lijke loopbaan. De
„vereischte diploma's
zijn deuzen zomer
binnengehaald, den
Freek zou dus geren
den ren aanvangen.
Of ik 'm daarom
goeien raad wil ge
ven. Want hij zou
willen gaanboeren? Neeë den Freek
wil gaan schrijven.
Of ie bij mij wel aan 't sjuuste kantoor
Is...?
Ik weet 't eigens nie!
Eén ding weet ik wèl: ik kan 'm gin adres
noemen.
,'t Adres van 'nen schrijverOem. Ge
mot in 't algemeen oewen worst wel bij den
slager halen, da's waar; maar ge mot dieën
slager toch liever maar nie om 't recept van
den worst vragen?
Duuzend slagers duuzend worstgehei
men!
Den een z'n geheim zit in de kruiën, den
ander z'n geheim in de vleeschverhoudings,
'nen derde z'n geheim zit in 't koken; en ze
maken allemaal, mee veul geheimzinnige ge
heimen, smakelijken en kwajen worst.
Ge zult zeggen, amico: „Dré, slagers mi-
ken gin worst meer; ze betrekken 'm uit de
fabrieken."
Weet ik wel, amico! Of gevaandaag 'n auto
koopt, 'n costumeke, 'n huis of 'nen worst
't is allegaar confectie van den loopenden
band. De slagers stempelen en de ingenieurs
in de fabriekt* maken den worst. Maar die
hebben óók huilie geheimen, die worst-inge
nieurs! En op 't „geheim" komt 't dan, veur
den Freek, ziede.
Of ik 't 'm geven kan?
'k Wil 't probeeren.
Maar 't is nie mee twee woorden of één
formuleke goedgemokt.
Want wat den Freek vraagt is veul inge
wikkelder dan 'n confectie-geheim.
Ochèrm, ja ik kan er m'n eigen afmaken
mee te zeggen: „kunsteneers worden niet ge
mokt, doch geboren." En dan is daar gin woord
leugen bij. Maar ik ben toch ook nie van zins
om 'nen kleine Freek in 't water te gooien en
dan wijers maar toe* te kijken of ie zwemmen
gaat ofverzuipen. Sinds den Spartaan-
schen tijd is toch de naastenliefde uitgevon
den èn twintig eeuwen gepredikt, al is daar
nie veul van te merken
En daar zijn veul „Freeken", die deuzen
zomer volleerd en mee 'n feestmuts op zijn
thuisgekomen.
Besten Freek,
Ge hebt zoo nogal iets vertrouwen in 'nen
mensch, dien ge nooit gezien hebt, om mii da-
d-allegaar te vragen. D.w.z. als 't oew n
is, om van alles wa'k oe zeggen gaai, 'n klein
bietje te onthouwen.
VertrouwenJa. 't Is daarmee 'n gek
ding. Ge bent jonk. Gin ernstige kwaal,
Freek, want ze wordt iederen dag 'n bietje
beter. Maar ik wil zeggen: #iuust omdat ge
nog zo'nen jongen kearel bent, wil ik oe de
zaken nie te zwart veurstellen èn... mag ik
z'oe ook nie te licht toonen.
Vertrouwen. Oem.
't Is iets schoons. Schoon van alle twee de
kanten, Freek. Vertrouwen geven, vertrouwen
ontvangen 't is van goud. Enn... goud lee
nie gestrooid. Ge kunt er nie zuinig genogt mee
zijn. Madr..„ mok veur mijn part daarin liever
duuzend keeren 'n fout, dan dat ge de deur van
oew zielement dichtklatst. Dan dat ge koud en
wantrouwend lijk 'nen vrek 't leven deurgaat,
oew eigen en anderen den glans van wat goud
nie gunnend.
Maar daar is meer!
Als gij de wezenlijke roeping hebt om kun-
stenèèr van oewen stiel te worden, dan zult ge
mee goud motten morsen.
Mee 't goud van oew alderschoonste gedach
ten, mee 't beste van oew zielement, óók... als
ge ervaren zult, dat ge „peerls veur de zwijnen
strooit."
Dat i3 triestigheid, m'nen jongen, maar daar
is eenen grooten troost: hoe wijer ge de deuren
van oew zielement opengooit en hoe meer goud
ge wegstrooit, hoe meer ge te verstrooien
krijgt.
Want oewen arbeid is priesterlijk. Priesterlijk
in den hoogsten zin, wil ik daarmee zeggen.
Want oewen stiel in de kunst is altij 'nen sLiel
in den dienst van Onzenlievenheer. Die nie al
leen 't goud van Zijn gedachten vermorste over
de weareld, maar zelfs Zijnen allerlesten drup
pel bloed.
Zekers ik weet 't óók wel: daar zijn teu-
genswoordig verschillende kunsten. Daar wordt
gesproken van socialistische kunst, van volks
kunst, van moderne kunst, van kunst met en
zonder hoofdletter, van humoristische, da-d-is
plazierige, van neger-kunst, da-d-is verdrietige
kunst, van allee, daar zijn duuzend kunsten
zoude zoo denken, maar 't is gin waar, Freek.
Daar is er maar ééne. Lijk er maar één Goud
is. Al 't andere is klater-, kermisgoud. Daar is
maar ééne kunst en 't is die, welke de menschen
dichter bjj Onzenlievenheer brengt
We hebben dan ook veul seerjeuze kun-
stenèèrs nóódig!
Want nooit stond de weareld zoo wijd van
God af. (En nooit waren er zooveul kunst-en).
Seerjeuze kunstenèèrs, die meer mee 't wijze
hart, dan mee 't geleerd verstand werken,
't Hart, m'nen kearel, wit zoo onendig veul
meer, dan 't verstand. Want 't hart wit alles!
't Verstand alleen datte, wat 't geleerd hee. En
één verstand kan zoo weinig maar leeren, van
't veule wat er te weten valt.
Daar is in deuze weareld zoo weinig „hart".
Alleen maar verstand, wat den techniek brocht.
En daarmee: den eeuwigen angst veur oorlog.
Ik hoop nie, Freek, dat ge nou efkens denkt:
den Dré sprikt allegaar over de weareld, over
de samenlevende menschen en nie over mijn
belangen!
Freek, den kunstenèèr werkt alleen maar in
't belang van zi'jn evennaasten. Die vraagt nie:
„wat verdien ik er aan."
Zijnen arbeid is weggeven. Nie ontvangen.
Zijnen arbeid is priesterlijk, in den hoogsten
zin tenminste!
Ge hebt groote voorbeelden, Freek.
Vondel, die mee zijnen geest alleen maar
leven kost in de gouwen ruimten van de
Hemelen, leefde en ploeterde als lommerdbaas;
leefde en schiep z'n geniale verzen in 'n duf,
duister Amsterdamsch kamerke, achter 'n sok
ken winkeltje.
Rembrandt, 'nen anderen vorst onder de kun
stenèèrs, die alleen maar denken en werken
kost in gouwen weelde van licht en sier en
statie, Rembrandt failleerde, leefde wijers in
graauwen zurg en ermoei.
Beethoven, veur wien 't leven éénen klanken-
weelde was en die onsterfelijke muziek schreef
veur alle eeuwen, Beethoven schonk dieën
weelde, schreef dieën muziek mee..., doove
ooren
Van Goch, die de kunst verstond de kleuren
van z'n schilderijen te doen laaien lijk zonne
vlammen, viel van bitteren ermoei in den don
ker van krankzinnigheid.
Vraag nie Freek, wat er veur oe te verdienen
valt; als ge 't héél wijd brengt, dan... niks!
Want 't is nooit anders gewist: Onzenlieven-
her zoekt z'n Apostels onder de armoeizaaiers.
Nen Guide Gezelle, altij zal zijnen naam
voortleven, hee jaren de schoenen gepoetst van
zijn vergeten... oversten. Deuzen priester-vleu
gel zong zijn schoonste liekes achter de tralies.
Ge hebt groote veurbeelden, Freek van illustre
ermoedzaaiers, wier monumenten zijn onthuld
deur weareldlijke en kerkelijke vorsten.
Ja groote veurbeelden hebt ge, van be
roemdste ermoedzaaiers, die altij gaven, altij
schonken, altij zongen, altij baden in hunnen
arbeid, veur anderen, die huilie miskenden, ver
guisden, veroordeelden soms. Groote veurbeel
den van wegschenkers van goud, goud, altij
goud; erflaters van 's wearelds rijkste bezittin
gen nou!
Vraag nie: „wat kan 'k er aan verdienen."
Alleen maar... ermoei. Want alles wordt oe
afgenomen, dikkels eer en goeien naam. En wat
oe overbleef daarvan neemt nog dikkels
O. L. H.
Want den Gezelle-vleugel hij moest zingen in
'n kooi.
Want den zonnekoning van Goch, wierd ge
worpen in den diepsten donker.
Want den grootsten musicus moest afgeven
z'n gehoor.
Toch ook de apostelen stierven allemaal 'nen
marteldood!
En Christus eigens...?
Neeë, jonk, te verdienen valt er niks hier!
Ik weet nie of ge nog lust hebt om oewen
stiel in de kunst te zoeken
Maar als 't oew roeping is, zult ge mótten.
En dan wil ik oe toch geren nog 't een en
ander vertellen, wat ge wel vergeten zult en
oew eigen later, te laat, weer herinneren.
Volg oew hart! Maar reken er op: daar veur
is veul dapperheid noodig!
Maar zonder hart, kunt ge gin lévend werk
scheppen. Alleen maar zooiets als jazz, refrein,
potpourri, arrangement en d.g. radio-rommel,
die ge mot 't weten, wèl betaald, geëerd
en bewonderd wordt. Maar denk nie dat 't
iets mee kunst te maken hee! 'Nen bekwa
men meubelmaker is meer kunstenèèr, dan 'nen
beroemden „kreuner" of zoo iets.
Ge zult, als ge schrijven gaat, veul, heel veul
motten schrijven. Maaroneindig veul meer
motten zwijgen. Ge zult riemen papier volschrij
ven, om d i e gedachten te geven, die ge
nie zeggen meugt.
Als oe dit te ingewikkeld is, Freek, gij
hebt pas op oew examens sjuust zoo veul willen
vertellen als ge mee oewen geestelijken hand
veger aan „kennis" maar bij malkaar kost
schuieren veur oew meesters, dat ge van die
eigenaardige zwijgerij hierboven, nie veul ver
staat, gin nood, den tijd komt mee de weten
schap, want O.L.H. nimt nie alleen veul af. Hij
geeft ook zoo kolossaal rijk!
Ja, veul zult ge motten zwijgen. Waant altij
zult ge dieper deurdringen in 't leven. En 't is
daarmee, lijk 't deurdringen in den eerde, Ge
zult mijnen graven in 't leven en sjuust lijk in
de mijnen onder d'eerde, zult ge komen tot
diepste duisternissen en interessante ervarings.
Sturmen kan 't in die mijngangen, dat ge am
per teugen den wind op kunt! Gevaarlijk is 't er
ook. Ge ziet, vijf zeuven torens diep, de eerde
gedragen op brokken tee-ijzer, die perrons en
treinen torsen, maar hier, onder de eerde, deur-
buigen lijk breinaalden! Ge ziet 't gevaar, ge
heurt 't gevaar in den voortdurenden steen
regen, in 't fluiten van den sturm die 't bloed
in oew lichaam stollen doet enge wilt altij
dieper, dieper, dieper in dat schoone gevaar,
in dat graf zoo groot als Amsterdam, maar dan
zeuven van die stejen op malkaar
Dandan zwijgt ge wel van eigens, m'nen
jongen, maar oew gedachten, ze wriemelen deur
oewen kop, lijk 'nen pot pieren.
Zoo zult ge deurdringen in de mijngangen
van 't leven en denken en zwijgen tegelijk. En
één percent van oew rustelooze gedachten op
schrijven.
Lijkt 't oe te zwaar, Freek
Ge kunt ook achter 'n schrijfmachien gaan
zitten. Als ge dat dan 'n veertig onbezurgde
jaren volhoudt, krijgt oew weduwe pensioen.
Ge kunt dan zelfs onbezurgd dood gaan.
Maar één ding: lot-oew eigen nooit op oewen
schouwer kloppen: „hij is braaf". Ge bent gin-
nen hond.
En wacht oe veur de Farizeeërs. Er zijn
er veul. 't Is 'n sterk, menigvuldig ras.
Ik kan ze oe nie aanwijzen, maar één ding
kan 'k oe wel zeggen: ze hebben altij 'n zekere
macht
En ze zijn bar vriendelijk. Ik gebruikte 't
woord „ras". Nie toevallig, Freek! Want ze
lijken op malkaar, 't Zijn „keurige" menschen,
loopen nooit mee 'nen baard van twee dagen
en om d'r neus teekent altij 'nen trek als bij
'n kat. Maar 'n kat kan mee dieën trek nie
lachen, den Farizeeër wel! Let daar op.
Op elke duuzend ontmoet ge één goed
mensch. Da's genogt. Maar bedenk: dieën
eenen goeie kan niks veur oe doen!
Gelooft toch nie aan „kruiwagels", jonk.
Ik heb er ook 'n paar, maar die mot ik
•eigens douwen. Zoo is 't mee alle kruiwagels.
Dat zijn gin voituurkes, Freek.
En nou, veur 't end van deuzen brief, er
moet nou eenmaal 'n end aankomen, nog 't
volgende:
Als ge nou toch nog blijft bij oew plan (en
dat zal wel, als oew roeping echt is) leer dan
rap begrijpen, dat ge in den beginne meer lof
krijgt, dan oew toekomt. En dab als den
lof oe wézenlijk toekomt, men hem zoo lang
meugelijk oe onthouden zal. Zoo gauw ge dat
voelt, snap dan, dat ge iets beteekent.
Ge mót dat snappen, man, anders gade
kapot onder den twijfel, waar 't om te doen is!
En kunde 't zóó wijd brengen, dat „edelen"
en „veurnamen" d'r eigen deur de smerigste
riolen vroeten om jou te ondermijnen, dan
gefeliciteerd mee 't behalen vanden een
zamen top!
Ja eenzamen top. Want dan, Freek, dan
hoort ge tot gin groep, tot gin kudde, die
blatend vorttrekt achter den belhamel.
Dikkels zult ge dan hunkeren, snikkend ver
langen naar 'n bietje gemeenschap, maar
vaker nog zult ge zielsgelukkig zijn mee oew
eenzaamheid, daar op dieën verlaten top, waar
ge nou en dan Onzenlievenheer ontmoet!
Deuze momenten, m'nen jongen, zijn mee
jaren leed niet te duur betaald.
KOMKOMMERTIJD!
6.45 Sportnieuws ANP, hierna: tot 6.55 Gra.-
mofoonmuziek.
7.00 Gramofoonmuziek.
7.30 Noviteiten-orkest en solisten.
8.00 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.15 Residentie-orkest m.m.v. solist.
9.00 Radiojournaal.
9.20 Gramofoonmuziek.
10.00 Renova-kwintet en Tango-orkest.
10.45 Sportreportage.
11.00 Berichten ANP, Gramofoonmuziek.
11.15 Nina Dolce's Zigeunerorkest gr.opn.
11.40—12.00 Orgelspel (gr.opn.)
Hilversum H, 301,5 en 415,5 m.
8.30 KRO. 9.30 NCRV. 12.15 KRO. 5.0Q
NCRV. 7.4511.30 KRO.
8.30 H. Mis.
9.30 Gewijde muziek (gr.pl.)
9.50 Gereformeerde Kerkdienst. Na afloop:
Gewijde muziek (gr.pl.),
12.15 KRO-orkest.
1.00 Boekbespreking.
I.20 KRO-Melodisten en solist.
2.00 Vragenbeantwoording.
2.45 Gramofoonmuziek.
3.00 Stafmuziek van het 6e R.I. (3.303.45
Gramofoonmuziek)
4.15 Gramofoonmuziek.
4.30 Ziekenhalfuurtje.
4.55—5.00 Gramofoonmuziek.
5.05 Gewijde muziek (gr.pl.).
5.50 Vrije Evangelische kerkdienst. Na afloop
tot 7.45 Gewijde muziek (gr.pl.).
7.50 Missiepraatje.
8.10 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.25 Gramofoonmuziek.
8.30 KRO-orkest.
9.30 KRO-Melodisten en solist.
10.00 Gramofoonmuziek.
10.40 Epiloog.
II.0011.30 Esperantolezing.
Deuzen brief, Freek, zult ge vergeten. Want
ge hebt er zoo weinig aan.
Daar staat gin adres in van 'nen „baas"
waar ge oe melden kunt als leerjongen. Maar
over jaren, als ge eenzaam op 'n bank zit van
'n park in 'n heel groote stad, de een
zaamste plek ter wereld, dan komen deus
gedachten weer wel terug in oewen moeien
kop.
Ge zult dan denken misschien: waar heb ik
dat meer gehoord?
Schiet ik oe dan te binnen, Freek, dan is 't
misschien troost te weten, dat den Dré ook
wel 'ns op zo'n bank hee gezeten. Dat ie nou
misschien wel naast oe zit, al ziet ge 'm nie.
Want onze taak loopt mee veertig, zestig
jaren arbeid nie af, dunkt me.
En tot slot ,,'t geheim".
De kruiën van dieën geheimzinnigen slager.
Werken, Freek!
Werken. Altij werken, al is 't mee pijn in
oew hart en in oew donder.
Altij werken!
Daarmee overwint ge oew eigen en anderen.
Alles en allen!
Werken lijk 'nen daglooner in den dienst
van God en oew evennaasten. Eiken dag. Van
's morgens tot 's avonds.
Lee den eenen akker braak, ge ploegt den
andere!
Werken, werken, werken, dat zijn de drie
geheimen om te bereiken den stillen top, waar
ge soms God ziet. Waar ge 'nen vrijen, 'nen
vrijgevochten mensch bent.
De ennigste plek waar ge 'nen kruimel ge
luk vindt.
Vol.
Veul groeten, amico van Trui, Dré III en als
altij gin horke minder van oewen
t.a.v.
Dré.
ZONDAG 28 AUGUSTUS 1938.
Hilversum I, 1875 m.
8.55 VARA. 10.00 VPRO. 12.00 AVRO. 5.00
VARA. 8.00—12.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwpraatje.
9.30 Gramofoonmuziek.
9.59 Berichten.
10.00 Declamatie.
10.30 Remonstrantsche Kerkdienst.
12.00 Het woord van de week.
12.05 Filmpraatje.
12.30 Kinderkoor „Zanglust", m.m.v. het Om
roeporkest.
1.05 Aeolian-orkest (gr.opn.).
2.00 Boekbespreking.
2.30 Vioolvoordracht met pianobegeleiding.
3.00 Omroeporkest m.m.v. solist, en gramo
foonmuziek.
4.30 Sportreportage.
5.00 Esmeralda-septet m.m.v. vroolijk duo.
5.45 Gramofoonmuziek.
6.00 De Ramblers (gr.opn.),
6.30 Sportoverzicht.
MAANDAG 29 AUGUSTUS 1938.
Hilversum I, 1875 m.
Algemeen programma, verzorgd door
VARA. 10.00—10.20 v.m. VPRO.
8.00 Gramofoonmuziek. (Om 8.16 Berichten)^
10.00 Morgenwijding.
10.20 Declamatie.
10.40 Gramofoonmuziek.
11.10 Vervolg declamatie.
11.30 Orgelspel.
12.00 Gramofoonmuziek. (Om 12.15 Ber.).
12.30 VARA-Orkest.
I.151.45 Esmeralda-Septet.
2.00 Gramofoonmuziek.
3.00 Declamatie.
3.30 Orgelspel.
4.00' Gramofoonmuziek.
4.30 Voor de kinderen.
5.00 „Fantasia".
5.30 Gramofoonmuziek.
6.307.00 Muzikale causerie en gramofoon*
muziek.
7.05 Reportage (Gr.pl.)'.
7.30 Zang, piano en gramofoonmuziek.
8.00 Herhaling SOS-Berichten.
8.03 Berichten ANP.
8.15 VARA-Orkest.
9.00 Declamatie.
9.20 Orgelspel.
9.45 Gramofoonmuziek.
10.00 Berichten ANP.
10.05 The Four Blue Stars.
10.20 Gramofoonmuziek.
10.30 Fragmenten operette „Das kleine Café"
II.0012.00 .Gramofoonmuziek.
Hilversum II, 301,5 en 415,5 m,
NCRV-Uitzending,
8.00 Schriftlezing, meditatie.
8.15 Berichten, gramofoonmuziek.
(9.309.45 Gelukwenschen),
10.30 Morgendienst.
11.00 Christelijke Lectuur.
11.30 Christelijk Kinderkoor „De Kleine Lof*
stem". In de pauze's: Gramofoonmuziek.
(12.00—12.15 Berichten).
12.45 Amsterdams Salonorkest en gramofoon»
muziek.
2.00 Reportage.
3.15 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
5.15 Kinderuurtje.
6.15 „Heidepark-Band", en gramofoonmuziek,
7.00 Berichten.
7.15 Causerie over John Bunyan.
7.45 Reportage, eventueel gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, herhaling SOS-Berichten,
8.15 Herdenkingsavond van de Bond van
Christelijke Oranjevereenigingen in Neder-
land.
9.45 Sonora-kwintet.
10.00 Berichten ANP.
10.05 Reportage (Gr.pl.).
10.35 Vervolg van 9.45.
10.45 Gymnastiekles.
11.00 Vervolg van 10.35
11.30 Gramofoonmuziek.
Circa 11.5012.00 Schriftlezing.
FEUILLETON
28.
Ferrars keek recht in de openhartige,
blauwe oogen. „Zou je dat zoo graag willen
Tommy?"
Rollo greep enthousiast zijn arm. „En of!"
riep hij uit.
En eindelijk, voor de eerste maal, zag
Rollo den man glimlachen. „In orde, mijn jon
gen," zei hij en zijn stem klonk heel ern
stig. „Ik maak met jou een afspraak, maar
denk er aan, het is een geheime afspraak,
hoor! Ik zal het probeeren en er heel hard
voor werken. En jij zult ook heel hard moe
ten werken. En als ik ooit succes mocht heb
ben, dan beloof ik je dat ik je zal helpen.
Begrepen?"
„Oh, dat is fijn!" riep de jongen uit. „Ik zal
gaan werken als een paard. Meent U het
heusch?"
„Ja, ik meen het. We zullen misschien geen
van beiden iets bereiken, maar we zullen het
eerlijk probeeren. ieder op ons eigen houtje.
Maar je kunt nu beter teruggaan, beste jon
gen. Anders worden ze nog ongerust. Denk er
goed aan dat dit een geheim is. Kun je goed
een geheim bewaren?"
„Daar kunt U van opaan, sir," zei Rollo
vol overtuiging.
„Goed dan. Adieu, Tommy!"
„Ik wou dat U met me mee kon gaan," zei
Rollo impulsief.
„Dat gaat werkelijk niet. Maar ik zal je
niet vergeten. En nu, goedendag, mijn jon
gen! Wees niet weer ondeugend, want je doet
er Molly verdriet mee."
„Mag ik het haar ook niet vertellen?"
vroeg de jongen, nqg steeds dralend.
„Neen, ook aan Molly niet," zei Ferrars
met nadruk. „Het kan mij mislukken jou
ook. „Ik heb al zoo vaak gefaald."
„Is dat werkelijk zoo?" vroeg de jongen.
„Maar ik weet zeker, dat dit U zal geluk
ken. En mij zal het ook gelukken, ik zal het
tenminste probeeren."
„Kom, ik moet nu weg," zei Ferrars. Maar
toch bleef ook hij dralen, alsof het hem
moeite kostte afscheid van den jongen te ne
men. „Je moet nu naar huis teruggaan en
je in het vervolg goed gedragen." Plotseling
legde hij zijn beide handen op zijn schouders.
..Zorg er voor, dat het niet meer noodig is,
dat je een pak slaag krijgt," zei hij ernstig.
„Zonder dat zul je je al vaak genoeg pijn
doen aan het leven. Hou je taai en wees een
man!"
Beiden zwegen ze nu, de man en het kind.
En plotseling klonk vanuit de verte een stem.
„Rollo Rollo! Kom terug, Rollo! Waar ben
je toch?" Het klonk angstig.
Ze keken elkaar aan met iets als schuld
besef in hun oogen.
„Ga gauw terug naar haar!" De toon,
waarop Graven Ferrar dit zei klonk kort, be
velend, maar er was een eigenaardige
heesche klank in zijn stem. „Ga nu terug,
zeg ik je. Ik ga den tegenovergestelden kant
uit."
Na deze woorden draaide hij zich om en
plotseling klonk zjjn schrille, jonge stem:
„Goedendag, sir! Goedendag. En veel geluk!"
Neg even wendde Ferrars het hoofd om en
hij wuifde met zijn hand naar den jongen.
Toen trok hij zijn hoed diep over de oogen en
liep snel voort.
Rollo begon nu den heuvel af te rennen,
naar Molly toe. Hij was zich bewust van een
vreemde pijn in zijn kinderhart alsof hij
pas iets heel moois had gevonden en het
direct weer had verloren.
HOOFDSTUK XXIV.
Zyn Vader's Zoon.
Boem! Een hooge golf sloeg te pletter
tegen de Mammoet Rots. De zee kookte en
bruischte en het lawaai van de beukende gol
ven werd weerkaatst door de naakte, donkere
rotswanden. Maar hier, in de nauwe kreek, be
schut door de machtige Mammoet Rots, was
het betrekkelijk rustig en men merkte er niet
zooveel van den storm, die daar buiten woedde.
Meeuwen fladderden in en uit, want door de be
schutting, die zij bood, was de Mammoet Rots
een geliefde nestplaats.
Zoo smal was de spleet tusschen de rotsen
hier, dat zelfs in het midden van den zomer de
zonnestralen er nauwelijks in door konden drin
gen. De hooge, granieten wanden helden over
en de enkelen, die hier wel eens kwamen, wer
den vervuld van ontzag.
Wanneer het eb was, was het de moeite
waard dit plekje een bezoek te brengen. Het
was van een grootsche eenzaamheid; slechts
enkele varens groeiden er. Ze schenen te trach
ten de barre strengheid der naakte rotsen wat
vriendelijker te doen schijnen. Maar de kreek
en de Mammoet Rots waren geen veel bezochte
plaatsen; er was te weinig, wat den gewonen
tourist kon aantrekken. Er waren geen grotten
en het was er te kil voor een picnic. Boven
dien lag het buiten de gewone route en eigen
lijk was dit maar goed ook, want veel van de
schoonheid en de rust zou anders verloren ge
gaan zijn.
Niet ver van de Mammoet Rots waren enkele
zomerhuizen gebouwd, van waaruit men deze
eenzame plek gemakkelijk kon bereiken. Deze
huizen stonden op vooruitstekende rotsen, aan
welker voet het strand en de onmetelijke zee
zich uitstrekten. Iets verderop lag een klein
dorp, dat daar al lang was voor de huizen op
de rotsen.
Deze huizen waren er langzamerhand ge
komen. Telkens waren er stukken land ver
kocht aan welgestelde particulieren, die hier
hun zomerhuizen hadden laten zetten en zoo
was deze kleine kolonie ontstaan.
Het nieuwste en meest artistieke was een
laag huis met een rieten dak, dat den naam
„Aubreys" droeg. Er was een kleine, schaduw
rijke tuin bij, die toegang gaf tot het strand.
Dit huis had Lord Aubreystone laten bouwen
voor de vacanties van zijn vrouw en zijn kin
deren. Het was misschien voor de laatsten meer
bedoeld dan vóór de eerste, maar Lady Aubrey
stone had het gemaakt tot haar eigen tehuis.
Molly hield veel meer van dit huis dan van
het veel grootschere Aubreystone Castle en ze
zou hier graag het heele jaar gewoond hebben,
maar daarvoor had ze onmogelijk tijd. Zelfs nu
de kinderen allemaal grooter waren, gebeurde
het niet vaak dat ze hier langer kon blijven dan
enkele dagen. Maar wanneer ook de gelegen
heid zich voordeed, greep ze die aan.
Eens of tweemaal was ze er met Rollo alleen
geweest voor zijn herstel na een kinderziekte.
Deze dagen leefden als iets heel kostbaars in
beider herinnering, want met de jaren was de
band tusschen moeder en zoon zoo mogelijk nog
hechter geworden.
Rollo was nu negentien jaar al haast een
volwassen man. Hij was een knappe, levendige
jonge man geworden en hij was de trots en de
vreugde van Molly's bestaan. Zijzelf was in die
jaren uiterlijk weinig veranderd. Ze had nog
altijd hetzelfde jonge zicht met de zachte kleur,
de kleine, slanke gestalte. Het vriendelijke,
zachte van haar wezen had zich misschien nog
iets meer ontwikkeld, hoewel dit nooit tot
weekheid werd. Ze had geleerd zonder struike
len voort te gaan langs het moeilijke levenspad.
Alleen waar het Rollo betrof was ze soms wel
eens een beetje te toegeeflijk. Maar ze begreep
hem zooveel beter dan de anderen; hij was zoo
heelemaal van haarzelf. Ze had jaren geleden
het recht opgeëischt hem volgens haar eigen
inzichten te mogen opvoeden en aan dit recht
was sindsdien niet meer getornd. Maar soms
vroeg ze zich angstig af of die inzichten wel
altijd juist waren. En dan wenschte ze dat er
iemand was, die haar zou kunnen adviseeren,
iemand, die meer ervaring had dan zij en die
beter den weg wist in deze nieuwe, moeilijke
en verwarrende wereld, die opgerezen was uit
de ruïnes na den oorlog. Ivor durfde ze niet
om raad vragen. Hij voelde slechts zeer ma
tige belangstelling voor den jongen en de
eenige conditie, die hij stelde, was dat zjjn
stiefzoon de voordeelen, hem door zijn opvoe
ding ten deel gevallen, zou benutten.
En juist hieromtrent maakte Molly zich
ongerust. Ze verlangde er vurig naar dat
Rollo langzamerhand een bepaalde richting
zou kiezen, maar tot nu toe was nog uit niets
gebleken, dat hij een bepaald levensdoel voor
oogen had.
Hij was zijn schooljaren gemakkelijk door
gekomen, ofschoon Molly het ten zeerste be
twijfelde of hij er veel uit had overgehouden,
behalve misschien groote populariteit. Hij in
teresseerde zich voor veel maar naar het
scheen was deze belangstelling nooit zoo heel
diep. Misschien ging alles hem een beetje te
gemakkelijk af en zou het beter geweest zijn
als de dingen hem meer moeite gekost had
den.
Hij was altijd voor alles te vinden en daar
om was hij dan ook door zijn kameraden zeer
gezocht. Hij organiseerde feestjes en concer
ten en speelde niet onverdienstelijk voetbal en
cricket. Hij interesseerde zich voor practisch
alles, wat op zijn weg kwam en het leek wel
dat deze veelzijdigheid hem eerder een strui
kelblok zou worden dan dat zij hem tot voor
deel zou zijn. Op school was hij tenminste
nooit boven de middelmaat uitgekomen en nu,
na een jaar Cambridge, begon Molly. zich af
te vragen of het daar weer hetzelfde zou zijn.
Het was einde Augustus en Rollo was juist
teruggekeerd van een soort studiereis naar
Zwitserland. Maar, naar de beschrijvingen,
die hij er van gaf, was Molly van oordeel, dat
hij het meer als een vacantie beschouwd had
en zich van het meer serieuze gedeelte weinig
had aangetrokken. Het scheen tenminste dat
hij het grootste deel van zijn tijd had door
gebracht mét bergen beklimmen en hij was
dan ook niet weinig trotsch op zijn prestaties
op dat gebied.
(Wordt vervolgd.)
