De Brabantsche Brief
Wij lazen
voor II -
van
Prinses Juliana maakt
Joodsche invaliden gelukkig
Oud-minisfer van Schaik
kreeg een klap
Schadevergoeding voor
graanhandelaren gevraagd
Uitbreiding vliegfuigenbouw
in Engeland
Koegras in eer hersteld
Een nieuwe taak voor
maarschalk Bluecher
Uit de Pers van heden
Amico,
Ulvenhout, 8 September 1938.
Ge zijt zekers wel
'n bietje nuuwsgierig
naar dieën ermen
Eeker? Vaneigens:
Nou ik geloof te
meugen zeggen 't
gaat 'nen goeien kant
op. Dagen hee-t-ie
buiten kennis gelegen
en „achteraf is 't nóg
'n wonder", zee ons
dokterke: „dat 't jonk
nie morsdood is ge
slagen teugen dieën
hekpaal, want den val
is bar aangekomen", zoo zee-t-ie. Maar 't van
nature zoo taaie Eekerjonk, lijk 'n wild gewas
opgegroeid onder vertrapping en in ermoei, zal
deuzeen ruk aan de blom, aan 't „kopke" van
den plant, ook weer wel te boven komen. Daar
is nou eenmaal gewas, dat geschapen schijnt
om te groeien onder koeienpooten, peerden-
hoeven en in tij en ontij. Lijk er ook gewas is,
dat den kop laat hangen na één nachtje vorst.
Verklaren kunnen we 't nie, mee gin geloof
zelfs," 't hoort thuis onder de geheimen van
den Schepper.
Den eenen mensch stijgt nou eenmaal lijk 'n
zeepsopballeke op 't minste windeke tot in de
wolken, zonder dat ie er iets aan doen kan;
den andere blijft in den slik liggen, lijk 'nen
looien bal.
En nou kunt ge jaloersch zijn op die „zeep
bel". En nou kunt ge compassie hebben mee
dieën „loojen bal" God schiep lucht en God
schiep lood. En dan weten we daaromtrent
maar één ding zeker: 't zal allebei noodig zijn
veur de voleindiging der Weareld. Weareld,
waarop veul geluk maar „zeepbel" is. Opstij
gend in duuzenderlei kleurenpracht, uit mal
kaar spattend tot Niks.
Oja -tusschen die zeepbel en dieën loojen
bal liggen wearelden van vertwijfeling en
strijd. Van heiligmaking en verdommenis. Van
Hemel tot Hel!
Dat verschil is groot, zoo groot, dat wij 't
nie kunnen becijferen, al kunnen we dan al
rekenen mee millioenen, mee milliarden, mee
lichtjaren zelfs! Maar daar zijn nóg gróó-
tere „cijfers". En die liggen nou „toevallig"
tusschen die zeepbel en dieën loojen bal...!
Den geleerde prakizeert er 'n soortelijke ge
wichtskwestie van.
De politieker prutst er sociale stellingen uit.
Den anderen geleerde fabriekt er 'n wijsbe
geerte op.
En den modernen politieker knutselt er 'n
„nuuw" Heidendom mee.
Maar al dieën huisvlijt vergaat, valt uit mal
kaar. Nuuw knutselwerk wordt gezaagd cn
gelijmd, valt uit malkaar en vergaat.
En de schoone zeepbel stijgt in de wolken
En den loojen ral blijft liggen in den slik.
Maar den Eéker!
'k Ben bij m gewist.
'n Paar dagen gelejen kwam Dré III mee de
boodschap thuis, da'k den Eeker bezoeken
mocht. Dat was veurloopig alleen maar toege
staan aan Dré III eigens en dan nog maar heel
zuinigskesaan. Nou mag ie eiken avond, van
zeuven uren af da's wel gin bezoekuur,
maar den Dré financiert daar den boel, dus
ik zeg, nou mag ie eiken avond 'n uur bij den
Eeker z'n bed zitten. En da's veur die twee
mannekes, die gewend waren heel den avond
samen op te trekken, al 'nen heelen winner,
'k Heb oe dat vroeger al 'ns verteld: waar ze
't allegaar over hebben, weet ik nie, maar die
smoelekes stonden nooit stil! Heele avonden
waren ze doende in den stal, bij Bles natuur
lijk, ze frutselden aan 't peerdetuig, ze tim
merden, ze „bouwden" ommers samen den
Eeker z'n „apartement" op den zolder! ze
hadden 't samen altij even druk en plazierig.
Eindelijk mocht ik dan den Eeker 'ns zien.
Zondagmiddag. Samen, mee Dré III ben 'k
naar 't ziekenhuis gestapt, aan 't ander ende
van den Ulvenhoutschen weg. 'Nen schoonen,
'nen royalen bouw, dat ziekenhuis, dat daar
ligt in 'nen wijen, zonnigen tuin, waarin de
druifblaauwe coniferen in koele schoonheid te
pronk staan op de hier en daar beblomde gras
tapijten.
Als we hadden aangebeld, hoefden we niks
te vragen of te zeggen: Dré III was hier al
goed bekend en wist den weg.
Den rector en de nonnekes ze kennen 'm
allemaal. Want mee den ermen Eeker is veul
compassie enne... iederen braven mensch is in
zo'n geval geren content, wanneer er 'nen „Dré
III" is, die 'nen „ermen Eeker" bijstaat en
vorthelpt. Brave menschen zouwen 't geren
eigens doen maar daar is meestal gin tijd, gin
gelegenheid veur en dan nouja, dan leve
„Dré III", die veul gewetens ontlast...!
Hij is daar dus gezien, m'nen compagnon,
die twijfelloos over de breeje en lange gangen
stapte, hier en daar 'nen „goeiendag" zee en
eindelijk veur één van de honderd deuren, die
'k al gepasseerd was, bleef staan en toen teu
gen me zee: „loop maar achter me aan, Opa,
den Eeker lee-d-in 't hoekske van de zaal."
„Ik docht dat ie alleen lag, Dré?"
„Ja, d'eerste week, toen er nog levensgevaar
was, nou lee-t-ie op zaal, schilt me vijf gulden
per dag, Opa! 'k Mot rekenen mee m'nen
spaarpot
Bezurgd keek ie me aan. ,,'k Mot tot den
lesten dag vort kunnen mee m'n centen, ziede.
En 't is allegaar vooruitbetalen, Opa. Behalve
den dokter. Die hee gezeed da'k gin zurgen
hoef te maken veur Nuuwjaar en da'k dan
nog wel ginnen deurweerder aan m'nen nek
krijg. Goeien vent. Kom nou maar mee."
Amico, wat had ik 'n plazier in deuzen jon
gen patroon! Z'nen kop is stroef geworden
over z'n zorgen mee den Eeker!
Allee hij zal wel tekortkomen, maar 'k
laat 'm zoo geren zoo lang meugelijk deuzen
zurg van naastenliefde, 't Zal 'm gin kwaad
doen, wa gij Naar z'n Moeder, z'n Wieske,
hee-t-ie al geschreven g'ad, dat ie mee de
Amsterdamsche feesten nie thuis kan komen,
omdat ie't te druk hee op den hof.
Wieske schreef me daar over tenminste en
of nou wezenlijk haar jongste nie éénen dag
gemist kost worden, want de verlichting van
Amsterdam was „zóó geweldig" en zoo wijer.
Amico, ik ken die versieringen! 'k Was in
Den Haag, mee zo'n „feeërieke" feestverlich
ting. Liet me des avonds in 'n groote bus en
kele uren rondrijen.
'k Wierd deuzig en moei van al die pracht.
Wit licht, groen licht, rooi licht, slingers van
licht, fonteinen van licht. op 'n moment
stonden er tien millioen lichtjes op de gevoe
lige plaat van m'n zielement en toen kwamen
we in Scheveningen. langs de zee.
't Was 'nen zeldzaam-schoonen avond, wa'k
hier pas merkte, 'k Wierd dus weer mensch.
En op den eigensten oogenblik, man, toen
dreef daar, boven de zee, 'nen rossen maan
hol, zoo groot als 'n wagewiel! 'k Wierd
koud van deusverlichting, 'k Ben uit de
bus gestapt, ben stillekens op 'n bank langs
de zee gaan zitten en heb uren getuurd naar
die nachtelijke zee, die in de diepe kleur van
zwarten kristal over 'nen groen-peerlmoeren
ender kwam gevloeid, tot vlak bij me, in witte
levende schuimstrepen, gefosforiseerd deur
den manebol, die daar dreef over 'nen zomer
avond, die oe bidden dee van schoonheid.
Die zwarte zee spoelde m'n gevoelige plaat
weer proper van de tien millioen lichtjes en
'k ben, lijk 'nen herboren mensch naar m'n
hotelleke gegaan. Gaan slapen, gaan droomen
in 'n bed van manelicht, dat dreef in d'onen-
digheid van 'nen kristalligen nacht, volbloeid
mee honderd millioen witte stermargrieten.
'k Heb Wieske de zaken uit malkaar gezet,
'k heb Dré III verteld van den versierden
Jordaan en Kalverstraat, 'm tien pop laten
zien, maar 't manneke zee enkel: „Opa, 'k zou
geren naar Wieske gaan, ge wit, maar ik kan
m'nen ongelukkigen Eeker niet in den steek
laten om daar feest te gaan vieren." 't Ge
dacht alleen mokte 'm al 'n bietje ongelukkig;
'nen droeven glans floerste over z'n zwarte,
oprechte oogen, zoo schoon als die donkere
zee, besluierd mee manelicht.
Ik schrok efkens bij den Eeker. Z'n muizen-
kopke lag verbonden in 'nen dikken krans van
wit gaas. 'n Merakel zoo ie veranderd was!
Alle rat-achtige schichtigheid was uit 't sproe-
ten-kopke verdwenen. Alleen wijsheid lichtte
uit de vast-geworden oogen. Na een week
pijn en leed was 't manneke volwassen van
geest geworden.
„Hoe is 't er mee Eeker!"
„Dank, baas, dat ge me komt opzoeken",
zee-t-ie zwak. En efkens probeerde-n-ie te
glimlachen, maar dat scheen pijn te doen aan
de gevaarlijke wond aan 'nen kop. Toen keek
ie me maar 'ns diep in m'n oogen en die
spraken alleen maar van dank. En ineens
zag ik 'm weer zitten op den vloer van z'n
„kamer", op onzen zolder, 'n paar weken ge
lejen, daar onder die beregende, glazen dak
pannen. Toen had ook, lijk nou, dieën eigenste
trek van dank gelegen over dat sproeten-
kopke, als ie zee: „ik blijf op den hof, baas,
want Dré III vindt 't goed". En toen ie er
achteraan zee, ziende naar de simmende
dakpannen: „nou niks gedaan buiten".
M'n keel wierd 'n bietje dik. Nog niks dan
slaag, pijn en honger had 't jonk gelejen en
't wijze kopke was schoon van dankbaar
heid
„Vannacht goed geslapen, Eeker?" vroeg
Dré III. Den Eeker dee z'n hand toen op en
neer.
„Beter, dan gisterennacht?"
Dezelfde beweging.
„Dokter gewist, vandaag?"
Nou schudde z'n hand van neeë. Toen be
greep ik 't. Die twee hadden 'nen code; den
Dré vroeg zóó, dat den Eeker altij kost ant
woorden mee „ja" of „neeë" en dat dee ie
mee de handen.
„Vinde 't goed op deuze kamer?"
„Ja", sprak 't handje.
„Of zijde liever alleen?"
„Neeë", sprak 't handje.
„Kan ik op den oogenblik iets veur oe
doen?"
Z'n oogen lachten goeiig, 't handje wees:
„neeë".
„Nog pijn?"
Deoogen wierden efkens kleiner. Maar
dapper zee 't handje: „nee".
Toen wierd 't me bekans te machtig.
Dré III vroeg wijers.
„Krijgt ge al trek in oew eten, Eeker?"
Zwak zee 't handje „ja".
„Kan ik nou onderhand 'ns iets lekkers
veur oe meebrengen? Zo'nen tros druiven?"
't Handje zee „neeë" en „ja".
,,'n Klein troske dus?"
„Ja", zee 't handje.
„Opa, praatte gij nou 'n bietje mee 'm, ge
ziet hoe wij 't doen, ee? Ik gaai dalijk op
druiven uit!"
Maar nadrukkelijk schudde de hand „neeë,
neeë!"
„Dan gaai ik ze halen", zee ik. 't Handje
„zweeg". Z'n oogen lachten.
Amico, 'k was blij, da 'k den weg op kost
gaan.
Ik ben ook brj 't manneke z'n ouwers ge
wist. Jah! Ik vond, 't moest.
Maar pa zee: „zoozoo, is onzen prins van
Weels van z'n ros gevallen?"
En z'n Moeder schrok. Vooral als ze hoorde,
dat Sjaak in 't ziekenhuis lag. „Is er gevaar
bij?" vroeg ze: „al ben 'k maar erm, ik
wil gin van m'n bloeien missen."
„Onkruid vergaat nie", sprak pa wijsgeerig.
„Jouwen jongen is gin onkruid, Hoppen
brouwers", viel ik uit.
„Oneeë? Hij is lest hier gewist! Als 'nen
grooten meneer! Witte wat-ie gegeven hee,
aan maan z'n moeder?
Eénen gulden! D'n schobbert!"
„Hoppenbrouwers, 't manneke had nie
meer!"
„Dan bljjft ie maar weg!"
Ik kookte. Zou ikefkens had ik plan
den schurk den nek om te draaien. M'n
vingers kromden, 't bloed liep uit m'nen
kop toen zee de moeder: „wilde onzen
Sjaak gedag zeggen van me, als ge 'm sprikt.
En zeggen da'k nie komen kan.
Dan begrept ie 't wel
Gin kleeren, docht ik en 'k ging rap naar
m'nen groentenwagel en m'nen Blek. 't Wierd
tijd, m'n peeën waren al gegapt.
Als ik veromkwam mee de druiven, dan
zee ik: „Eeker, da's waar ok, ge mot de
groeten hebben, jonk, van oew Moeder. En
't spet 'r, dat z'oe nie kan komen bezoeken."
Efkens keek ie me aan. Eén oog trilde
efkens. Dan staarde-n-ie naar 't plafond en
't kopke wierd oud van peinzen. Of ie
begréép!
Toen 't lang genogt geduurd had, scheurde
Dré III 'n druif af, hield ze bij den Eeker
z'nen mond.
Maar den mond was onwillig. Dan keek
't manneke mee blijen glans in d'oogen naar
Dré III. Z'n handje schudde neeë en toen
stiet ie uit: „breng asteblieft die druiven bij
Moeder!"
Amico, ik kost me nie goed houwen. Maar
ik heb me veur den Eeker maar nie ge
schaamd. Heb me over 'm henen gebogen en
gezeed: „Eeker, jouw Moeder krijgt mergen
'n volle mand groenten en gij krijgt as ge
weer beter zijt, 'nen dikken winterjas van
veertig gulden omtrent!"
Toen bolden twee groote tranen van geluk
in z'n oogen.
„Maar daar is één voorwaarde, Eeker!"
„Gij eet die druiven op!"
Vijf keer juichte 't handje „ja".
Ja, O.L.H. kan hard mee z'n schepsels om
springen en tóchtoch mot ge liever maar
gin geleerde, gin politieke, gin wijsgeerige en
gin heidensche theorieën knutselen over
„groote afstandscijfers" tusschen de „zeep
bel" en den „loojen bal", waarover ik aan
't begin klasjeneerde.
Wij kunnen mee ons petje daar y.ie bij
komen, amico!
Vol.
Veul groeten van Trui, Dré III en als altij
gin fic»ke minder van oewen
t. a. v.
Dré.
EEN BLINDE PATIëNT GEEFT HAAR
EEN GESCHENK.
„Gezegend, Die daar komt in den.
Naam des Eeuwigen", zong het koor
der Groote Synagoge te Amsterdam
Prinses Juliana toe, toen Hare Ko
ninklijke Hoogheid gisterochtend de
stichting „De Joodsche Invalide"
met een bezoek vereerde.
De opperraibijn van Amsterdam, de wel
eerwaarde heer L. H. Sarlouis, opende ver
volgens de heilige arke, waarop het gebed
voor het Koninklijk Huis werd gezongen.
Bij Haar rondgang door het nieuwe ge
deelte van het gebouw, begaf de Prinsen
zich ongedwongen temidden der patiënten,
liet Zich velen hunner voorstellen en vroeg
belangstellend naar hun omstandigheden.
Namens de verpleegden werd door de oud
ste, de 92-jarige mejuffrouw Kinsbergen,
een tuil bloemen aangeboden, terwijl de
Hooge Bezoekster van een blinden patiënt
een keurig geweven Smyrna-karpet ten ge
schenke ontving. Geroerd dankte de Prin
ses voor deze hulde.
Cadeautje voor Prinses Beatrix.
Een der vrouwelijke verpleegden
bood een geborduurd schilderijtje
aan, bestemd voor de kamer van
Prinses Beatrix; het schilderijtje
stelt een vrouwtje voor onder een
parapluie, dat den regen afwacht.
In een toespraak verzocht de voorzitter
der stichting, dr. Keesing, namens het be
stuur de Prinses eerbiedig, de zaal van 't
nieuwe gebouw, grenzende aan de Juliana-
zaal, den naam van de jonge Prinses Bea
trix te mogen geven. Spr. deed zijn verzoek
vergezeld gaan van een bouquet bloemen
voor de Koninklijke Baby.
Prinses Juliana zeide hierop dat Zij
het buitengewoon aardig vond, dgt
een der belangrijkste zalen in het
nieuwe gebouw naar Haar Dochter
tje wordt genoemd.
Vorstelijke attentie.
Het behoeft nauwelijks gezegd, dat de
paar honderd verpleegden van de stichting
liet bezoek van de Prinses zeer op prijs
stelden en de vreugde straalde van de
gezichten dergenen, die hier hun levens
avond slijten.
Hare Koninklijke Hoogheid had de aardi
ge attentie gehad voor alle zalen fruitman
den te zemelen, die met bloemen waren
georneerd.
Onder de stormachtige toejuichingen van
het voor de „Joodsche Invalide" saamge-
stroomde publiek reden Prinses Juliana
en Haar gevolg van het Paleis terug.
Aanhanger van Zwart-Iront
krijgt zeven weken gevange
nisstraf.
Toen op 11 April van dit jaar de
oud-minister van Justitie, Mr. J. R.
H. van Schaik, thans voorzitter van
de Tweede Kamer des avonds om
streeks zes uur zijn woning aan de
van de Spiegelstraat te Den Haag
verliet, kwam plotseling een man
naar hem toe, die hem een klap in
zijn gezicht gaf, daarbij de woorden
uitroepende: „Dat is voor Arnold
Meyer."
Mr. van Schaik maakte een afwerende
beweging met zijn wandelstok, waarop de
man er vandoor ging. Kort daarna werd hij
evenwel aangehouden en herkend, niet al
leen door Mr. van Schaik, doch ook door
eenige personen, die van het voorval getui
ge zijn geweest.
De aangehoudene, zekere B. H. M. B., leg
de een volledige bekentenis af.
Hij was een aanhanger van „Zwart front"
en was verbolgen over de veroordeelingen,
welke Arnold Meyer, de leider van deze
partij, bij verschillende rechterlijke instan
ties had gekregen, o.a. wegens beleediging
van minister Colijn.
Gister moest B. wegens mishandeling voor
den Haagschcn politierechter terecht staan.
Hij was niet verschenen, en er werd verstek
tegen hem verleend.
In zijn requisitoir vorderde Mr. Blok een
gevangenisstraf van één maand.
De politierechter wees onmiddellijk von
nis en veroordeelde B. tot een gevangenis
straf van zeven weken.
Fabrieken moeien ervaring heb
ben.
De groote scheepsbouwfirma John Brown
Cy., een der voornaamste deelgenooten in
den bouw van de „Queen Mary" en de
„Quecn Elisabeth" heeft besloten een deel
van haar enorme kapitalen te besteden aan
den bouw van vliegtuigen voor rekening
van de Britsche regeering. Zij heeft de
West land Aircraft Company aangekocht.
Men denkt spoedig te zuiien komen tot
een verdubbeling der productie in de West-
landfabrieken, met volledige goedkeuring
van het ministerie van luchtvaart, welks
politiek er naar uitgaat voor het bewape
ningsprogram zoo veel mogelijk gebruik te
maken van firma's die ervaring hebben
van de productie op groote schaal.
De drie scheopsbomvfirma's Vickers, Swan
Hunter en Ifarland Wolf waren John
Brown reeds voorgegaan in de uitvoering
van deze politiek.
Katholieke bond adresseert aan
den minister.
Dezer dagen richtte de Kath. Bond van
Molenaars, Graan- en Meelhandelaren zich
in een adres tot den minister van Econo
mische Zaken.
In dit adres wordt aan den minister ver
zocht maatregelen te nemen, die den land
bouwer den richtprijs niet alleen toezeg
gen, doch ook in werkelijkheid absoluut ga-
randeeren, die de veevoederartikelën tegen
redelijke prijzen beschikbaar stellen aan d»
veehouderij, en tenslotte de groote onzeker,
heid in den graanhandel wegnemen.
Voorgesteld wordt:
De hoogc monopoliercchten aan de grens
te vervangen door een stelsel van lage hef-
fingen, met een aanvullenden steun aan
de graanverbouwers,
maatregelen, die storend werken op de
onderlinge prijsverhouding der verschillen
de graansoorten zoo spoedig mogelijk te
herzien,
voorraadhouders in de gelegenheid te
stellen desgewenscht de zg. „voorraadrege
ling" te annuleeren, en de mogelijkheid van
terugbetaling te overwegen van de ingevol
ge de laatste verhoogingen der monopolie-
rechten door voorraadhouders gestorte gel
den, voorzoover deze verhoogingen niet tot
uiting zijn gekomen in de prijzen der voor-
raadartikelen. i -
Als in vroeger eeuwen zwermeit
weer de bijen op de witte kla
ver
In de 17de eeuw kwamen de imkers uit
Groningen naar het Koegras (het Noordelijk
ste gedeelte van Noordholland) tegen het
einde van Mei, om daar hun bijenvolken!
te brengen. Uit Arum kwam een volgeladen
schuit met bevolkte bijenkorven, die eind
Juli terug werden gehaald. Later kreeg ech
ter de Wieringermeer een groote reputatie
en een imker uit Den Helder bracht daar
ook zijn volken, de laatste jaren met eeiï
slecht resultaat, zoodat hij besloot dit jaar
thuis te blijven en het Koegras als bijenwei
de te bestemmen. Hij had 14 volken, waar
van hij 10 goede volken maakte in Maart.
Deze 10 volken ontwikkelden zich in Maart
zeer goed door het gunstige weder en dö
aanwezigheid van veel wilgen. Begin Juni
had hij, aldus 't Hsb. met de afgek. zwermen
16 sterke volken gekregen, die hem niette
genstaande het niet gunstige weder ruim 30Q
pond honing gaven. De hoofddracht is op
witte klaver, die hier 14 dagen later bloeit
dan midden in ons land. Meer naar Huisdui
nen komt daar in massa voor de bekendq
blauwe zeedistel en de struikheide.
KIND DRONK LYSOL EN STIERF.
Een lM-jarig jongetje, A. S. uit de Ferdi-
nand Bolstraat te 's-Gravenhage was met
zijn moeder op bezoek bij een familie in
de Frans Halsstraat. Het knaapje ging in
kinderlijke nieuwsgierigheid naar de keu
ken, waar in een kastje een flesch lysol
stond. Het kind nam deze flesch in een
onbewaakt oogenblik en dronk er uit.
Het knaapje moest door den G.G.D. naar;
het Juliana Kinderziekenhuis worden over
gebracht, waar het aan de gevolgen is over
leden.
Hij moet Sovjet-troepen reorget*
nis eer en.
Het Russische emigrntenblad SegodnvfC
meldt dat maarschalk Bluecher, die tot
dusver opperbevedhebber was van de Sovjet
Russische strijdkrachten in het Verre Oos
ten thans belast is met de reorganisa
tie van de Sovjet-strijdkrachten aan het
westelijk front. Deze strijdkrachten zijn»
naar men zegt, 800.000 man sterk.
Maarschalk Bluecher, die door zijn eigeiï
staf vergezeld zal zijn, zal op 15 Septembefl
naar de Oekraïne vertrekken en daar mins
tens drie maanden blijven.
„N.S.B." LIJNRECHT TEGENOVER DE
KONINGIN.
Slechts de nationaal-socialistische pers,
zooals wij in onze rubriek van gisteren lie
ten blijken, steekt den draak met de Oran
jeliefde, welke zich thans bij de S.D.A.P.
openbaart, de roodo pers spot niet minder
met de Oranjeliefde der N.S.B.-ers:
De Volkskrant schrijft:
„Het Nationale Dagblad" wilde bij het
jubilé der Koningin niet meejubclen met de
anderen. De anderen zijn de nict-N.S.B.-ers.
Met dezen wit het biad op den feestdag
der Koningin niets gemeen hebben: het keert
zich „van verachting vol", „met weerzin",
zicli „op de lippen bijtend" van hen af. Het
zondert zich af met de gelijkgezinden, in
stamgemeenschap en bodcmgchondenheid",
maar daarnaast de vorstin der Nederlanden
aansprekend, verklaart het: „uw volk zijn
wij".
Toets deze uitspraak aan het woord der
Koningin gisteren in de Nieuwe Kerk.
De leden van de Eerste en Tweede
Kamer sprak de Koningin toe als
vertegenwoordigers van het Neder-
landsche volk". De N.S.B spot met
de volksvertegenwoordiging en een
van haar eerste daden, mocht zij ooit
aan de macht komen, zou zijn die op
te heffen cn den „praathof" te slui
ten.
Met voldoening en waardeering
heeft de Koningin getuigd terug te
zien op de on-onderbroken goede en
ruchtbare samenwerking geduren
de veertig jaren tusschen volksverte
genwoordiging en Kroon, „die een
niet te overschatten beteekenis heeft
gehad voor ons volksbestaan en al
len die 's rijks gebied bewonen." Hier
staat de N.S.B. lijnrecht tegenover
de Koningin; niet nadrukkelijker
dan de Koningin het deed kan men
de voorstelling van de N.S.B. ver
werpen, dat de volksvertegenwoor
diging een onnut cn overtollig li
chaam is cn dat één man alle macht
in handen moet worden gegeven.
De N.S.B. heeft bij den jongstcn verkie
zingsstrijd den heer Mussert geintroduccerd
als „de man zonder wien ons 'olk geen toe
komst heeft", daarmee ook de Kroon uitscha
kelend als een factor van beteekenis voor
de toekomst van ons volk.
Zonder, in opperhoogheid gezeten, te rea-
eceren op de uitdagine ook aan de Kroon in
de verheffing van don leider der N.S.B. ge
legen, heeft de Koningin zirh solidair ver
klaard met hetgeen dc N.S.R. afwijst, be
strijdt cn betastert..
Wat moet de eenvoudige N.S.B.-er, trouw
vaderlander, verknocht aan het vorstenhuis
cn zijn Koningin, hiervan denken?
ER IS NOG IETS TE DUCHTEN
Dc Maasbode (r.k.) schrijft over den om
zwaaider S.D.A.P. het volgende:
Op de bekecringen, ten dezen in de
kringen der S.D.A.P. gemaakt, werd
leeds een en andermaal de aandacht
gevestigd Er is na hetgeen de jong
ste dagen van Oranje-vreugde in dit
opzicht te zien en meer nog te hoo-
ren gaven, wellicht reden te vertrou
wen op de standvastigheid dezer be
keerlingen, al blijft er met het oog
op de recidive sinds 1918 uiteraard
eenige twijfel hangen.
Zolang (misschien dan gedeel
telijk) opportunisme niet geheel voor
beginsel plaats maakt, is van een
nieuwen windstoot uit tegengestelde
richting nog allerlei te duchten.
GEEN HOERA NATIONALISME
Was de aanwezigheid van vijf of zes maal
honderdduizend Nederlanders bij de vloot-
schouw een bewijs van grooter belangstel
ling voor de oorlogsvloot? vraagt de Ilaag-
sclie Post. Het dient nergens toe, het zich
zelf hij de beantwoording van die vraag zoo
gemakkelijk mogelijk te maken en „ja" te
zeggen.
Voor gemeenplaats en „hoera-na-
tionalisme" moeten wij ons hoeden.
Het werkelijke nationalisme, de wer
kelijke belangstelling voor Neder
land en zijn weermacht te land cn
ter zee uit zich niet alleen in juichen
en in massaal-optrekken wanneer de
marine demonstreert. Wie zich ver
heugt in de gedachte, dat plotseling
de onverschilligheid voor alles wat
de weermacht betreft, heeft plaats
gemaakt voor intense belangstelling,
heeft slechts zeer gedeeltelijk gelijk.
De grilligheid van dc massa in haar aan
hankelijkheden had hem, gezien het recente
verleden, heter moeten lecren. Het is nuttip
en allerminst „defaitistisch" de realiteit te
zien: dat er velen hij die honderdduizenden
geweest moeten zijn, die naar Schevenin
gen zijn getrokken om van een hoeipnd
schouwspel te genieten, zonder te bedenken
wat de werkelijke beteekenis van dit schout'
spel was. Daarmede wordt het nut ervan!
niet ontkend. Integendeel. Zulke belang-1
stelling kan leiden tot dóórdenken over de
verantwoordelijke taak, die de marine heeft
te vervullen in een rijk, zoo groot als het
Nederlandsche en dat in en buiten Europai
door de zee wordt bespoeld en begrensd.
KATHOLIEKE MINISTERS NAAR INDI8
In verband met het afvaardigen van dc(
Heeren M. van Poll en Mr. Teulings door da
R. K. Staatspartij naar Indië, schrijft de
Haagsche Post:
De heeren hebben hun litvoerig rapport
nog niet gereed, maar publiceercn in
het
aangehaalde nummer toch alvast „een kort
overzicht .van het werk", waarvoor zij vijl
maanden zijn onderweg geweest.'Uit dit kor-!
te overzicht blijkt, dat de reizigers niet stil
hebben gezeten en hun werk ernstig hebben
opgevat. Zij hebben hun licht opgestoken
bij „wereldlijke en geestelijke autoriteiten.
Ons trof echter, dat van de vijf
bladzijden van hun overzicht er
zeker drie gewijd zijn aan de „gees-
teSijke" autoriteiten „alle kerk
voogden van .Tava en Sumatra, West
Bornen cn Flores" en de leiders der
verschillende katholieke missiën.
„Uitvoerig", zoo schrijven zij. „c'1
uit de beste bron werden daar de
inlichtingen ontvangen, welke voor
het staatkundige werk van het
grootste belang zijn."
Het is begrijpelijk dat de heeren voorna
mclijk hun geloofsgenooten hebben Kera,a'l
nleegd, maar wij hopen toch. aldus n
blad, dat hun te verwachten uitvoerige rap
port daardoor geen al te eenzijdig ^arf rt
ter zal krijgen. Het zou daardoor veel ^aa
zijn waaide verliezen.
