TARZAN
Gevaar dreigt uit de lucht
DE LAMP
VERBODEN I
II Bi j
De Koningin eert
den Soesoehoenan
Radioprogramma
in de Woestijn
EDGAR RICE
IBURROUGHS
Brief uit Londen
Loopgraven en gasmaskers overal
Onze Landsvrouwe naar
Zwitserland
Douglas D. C. 5 vliegt proef
Foto's van Prinses Beatrix
werden graag gekocht
Voogdijkind ontvoerd
Twee recordhouders
in het stelen
door Ethel M. Dell
DOOR
106.
Toen de zes vijandelijke galeien om de
Thobotaansche bark heen manoeuvreerden,
besefte Tarzan, dat de dood heel nabij was.
Voor zichzelf had hij geer. angst, maar wel
voor de levens van Helen en Herkoef, die
zich onder zijn bescherming hadden gesteld.
Het was dan ook tot hen, dat hij zijn orders
gaf. Onmiddellijk trokken zij hun waterpak-
ken aan, terwijl Tarzan hetzelfde deed. Daar
na vatte hij Helen bij de hand en sprong met
haar overboord, terwijl Herkoef volgde. Ter
wijl zij in het donkere water van het heilige
meer zonken, schoot de verlichte galei van
Thetan naar voren om te trachten tussen
de vijandelijke vaartuigen door te ontsnappen.
Tarzan en Helen kwamen op de bodem van
het meer terecht, doch door de hen omrin
gende duisternis was het hun niet mogelijk
Herkoef te vinden. Bij het aanbreken van de
dag werden zij echter weer vereend en op
nieuw zetten z(j hun gevaarlijke tocht voort.
Het plan van Tarzan stond hem duidelijk voor
ogen, maar de uitvoering ervan was heel ge
vaarlijk. Hij wilde Helen ergens in de wildernis
onder water verbergen. Hij en Herkoef zouden
don trachten Brian en Lavac uit hun Kooien te
bevrijden, die nog steeds in de tempel van
Erulor zaten, bewaakt door de ptomen...!
ENGELAND'S VERDEDIGING WORDT
SNEL OPGEBOUWD.
(Van een specialen verslaggever.)
Een echt Hollandsch spreekwoord
zegt, dat wie verre reizen doet, veel
verhalen kan. De reis naar Londen
is echter kort en toch valt in de „Ci
ty" veel te beleven.
Zouden dus toch diegenen gelijk
hebben onder onze landgenooten
voor wie het reisje over den haring
vijver een lange reis is? Wie weet.
In ieder geval draagt het wereldcen
trum dat Londen heet, een zeer bij
zonder stempel.
Loopgraven en gasmaskers.
Zoo nuchter als de Engelschman is, zoo
doortastend is hij, als het er om gaat zijn
land tijdig te beveiligen en vooral zijn
hoofdstad.
Niettegenstaande het feit, dat gedurende
den geheelen wereldoorlog niet meer dan
ca. 350 menschen in Londen als slachtoffer
van luchtaanvallen vielen (destijds met
Zeppelins), heeft men uitgebreide bescher
mingsmaatregelen genomen.
In alle parken zijn diepe schuil loopgraven
gegraven en in elk Engelsch gezin toont de
huisvrouw u met trots de gasmaskers die
voor de heele familie gereed liggen.
Mannen en vrouwen van alle rangen en
standen stellen er een eer in zonder daar
over „op te snijden", wat niet in het Engel-
Sche karakter ligt in een Of andere
functie bij de luchtverdediging en bij de
nooddiensten betrokken te zijn. Hier geen
dwang en geen dikke woorden, alleen
de spontane daad van een volk dat z'n eeu
wenoude vrijheid vóór alles lief heeft.
Wij kennen een volk dat minstens zoo
vrijheidlievend is De lezer kent dat
volk ook Veel willen wij er niet van
zeggen.
Zullen ook wij onze huid, onze vrijheid
duur verkoopen of zullen we met Jan Salie
zeggen, dat het „toch niks geeft"?
Niet strijdlustig.
De Engelschman is evenmin als de Hol
lander strijdlustig. Brittannië is een land
voor werkers, kooplui en zeevaarders
als het land aan de boorden van Rijn en
Schelde.
Maar. hoe staat het met ónze gasmaskers
en ónze luchtafweer en ónze hulpdiensten?
Wij willen niet onbillijk zijn. Er wordt
aan gewerkt; hier en daar zelfs hard. Maar
zijn wij Nederlanders als volk doordrongen
van het gevaar en van de noodzaak, om
man voor man en vrouw voor vrouw te doen
wat in ons vermogen ligt, opdat wij gereed
zijn.
Als het gevaar losbreekt.
Ja, als het gevaar losbreekt dan is het te
laat, zooals het in de September-dagen te
laat geweest zou zijn als ja, als „het"
was losgebroken.
Wij voor ons gelooven dat wij te veel al
les aan de regeering overlaten. En wanneer
men in Den Haag niet vlug genoeg opschiet,
zijn wij er als de kippen bij 0111 op de over
heidsmaatregelen af te geven.
Londen in rep en roer.
Vandaag is Londen in rep en roer, want
heel een vloot van honderden bommenwer
pers doet zoo juist een grootscheepsche
schijnaanval op Londen en wordt bestreden
door snelle jagers. De kranten brengen te
voren beschouwingen alles in sobere
woorden, in overeenstemming niet den ernst
van de oefening over resultaten. Kan
men de City werkelijk tegen een indringer
beveiligen?
Krantengebouw getroffen.
Eén bom zelfs, kan groote schade aan
richten. Zoo werd in den oorlogstijd het ge
bouw van de groote drukkersfirma Odhams
Press, thans de drukkers van de Daily He
rald het arbeidersblad met meer dan
twee millioen oplaag getroffen.
Signalen klonken De vele honderden
grafische arbeiders vluchtten in de kelders.
Het gebouw werd getroffen en raakte in
brand. De machines stortten door de vloe
ren en circa 150 menschen vonden den dood
tengevolge van die ééne bom één van
de zwaarste treffers in die dagen.
En wat zou ons nu te wachten staan?
Als ja als!
Van officieele zijde meldt men ons, dat
H.M. de Koningin voornemens is om Zich
Zaterdag in den loop van den dag naar
Zwitserland te begeven, voor een verblijf
van een twee- of drietal weken.
Gebeden en bloemen vergezellen
den overleden zelfbestuurder
naar zijn laatste rustplaats.
Het vervoer van het stoffelijk over
schot van Soerakarta's zelfbestuur
der is tot een aangrijpende plechtig
heid geworden. Overal waar de
rouwstoet langs trok, zat de bevol
king eerbiedig gehurkt en was in
gebeden verzonken.
Ook langs de spoorlijn van Solo naar
Djocja, bevonden zich duizenden inheem-
schen, al gebeden prevelend en een eer
biedigen groet makend, waar de begrafenis-
trein langs trok.
In Solo hingen van tal van huizen en
openbare gebouwen de vlaggen halfstok;
alle scholen en kantoren waren gesloten.
Meer dan 500 kransen werden den kraton
binnengedragen, waaronder een fraaie
krans van 11. M. de Koningin.
De lengte van don stoet waarin al deze
bloemstukken werden meegevoerd, bedroeg
alleen reeds 150 meter.
De nolilie te Solo moest uitgebreide voor
zorgsmaatregelen nemen in verband met de
enorme menigte, welke zich ook daar ver
zameld had.
Onderweg werden verschillende eerbe
wijzen gebracht, o.m. door militairen en
door desahoofden, die in ambtsgewaad eer
biedig wachtten tot de praalwagen, waarin
hun overleden vorst rustte, naderde. Bloe
men daalden uit het staatsierijtuig op den
weg neer
Te half twee liep de rouwtrein te Djocja
binnen, terwijl salvo's en treurmuziek
weerklonken en weer nieuwe kransen wer
den aangedragen
Défilé.
Dinsdag is, eerst aan inheemschen van
rang en daarna aan de bevolking gelegen
heid gegeven om langs de baar in den
kraton ie defileeren. Ongeveer 10.000 perso
nen werden, naar de N. R. Crt. meldt, hier
voor toegelaten.
veel overeenkomst met de D.C. 2. Ongeveer
22 passagiers zullen met dit. vliegtuig kun
nen worden vervoerd. Het is vooral be
stemd voor dienst op korten afstand, zoo
dat het, mocht de K.L.M. tot aankoop over
gaan, voor het binnenlandsch luchtverkeer
zeker in aanmerking zou komen:
In de Douglasfabrieken werd reeds een
aanvang gemaakt met de fabricatie van
een eerste serie van tien vliegtuigen.
K.L.M. heefl nog geen beslissing
genomen.
De D.C. 5, het nieuwste product van de
Douglasfabrieken in Californië, heeft voor
de eerste maal gevlogen. Het werd een
geslaagde proefvlucht, waarvoor van tech
nische zijde veel belangstelling bestond.
Zooals reeds eerder werd medegedeeld,
overwegt K.L.M. den aankoop van een
viertal vliegtuigen van dit type. Een be
slissing hieromtrent werd evenwel nog niet
genomen.
De D.C. 5 is een twecmotorige hoogdek
ker en vertoont, wat de afmetingen betreft.
Ingevolge de beschikking van het Prinse
lijk Paar heeft de firma van Nijgh en van
Ditmar te Rotterdam een zeer belangrijke
bijdrage aan het Prinses Beatrix fonds over
gemaakt, als deel der opbrengst van de
door Zijne Koninklijke Hoogheid Prins
Bernhard gemaakte opnamen en door ge
noemde firma verkochte foto's van Prin
ses Beatrix.
Moeder en zuster gearresteerd.
De politie te Bloemendaal kreeg Dinsdag
aangifte van een ontvoering uit een obser
vatiehuis aldaar van een daar verpleegd
16-jarig meisje, een voogdijkind. Des avonds
kreeg de Haagsche politie van de Bloemen-
daalsehe het verzoek, de 52-jarïge moeder,
die in de Kranestraat in de Residentie woon
achtig is, aan te houden.
Dit geschiedde en tevens werden aange
houden een in hetzelfde perceel vertoevende
26-jarige koopman en een 22-jarige zuster
van de ontvoerde. Alle drie personen wor
den verdacht de hand in deze ontvoering
te hebben.
Gisternacht is het drietal door de Bloemen
daalsche politie afgehaald en naar Bloe
mendaal geleid. Volgens mededeeling van
de gearresteerde familieleden bevindt hei
meisje zich bij kennissen te Amsterdam.
6 jaar gevangenisstraf geëischt.
Voor de rechtbank 'te Leeuwarden stonden
terecht de 28-jarige D. K. en de 21-jarige
.1. K., beiden te Franeker, verdacht van vele
diefstallen met braak en inklimming in het
Noorden en Westen van Friesland. Van den
eersten verdachte kwam vast te staan dat
hij vijfentwintig en van den tweede, dat
hij dertig inbraken op zijn kerfstok had. De
heeren zagen soms kans op écn avond vijf
woningen of boerderijen een bezoek te
brengen. Een drietal inbraken werd hun
ten laste gelegd, waarbij geld en gouden
horloges enz. waren ontvreemd.
In zijn requisitoir wees de officier van
justitie erop dat zij reeds in 1932 wegens
diefstal, in 1935 wegens valsche munterij
en in 1937 wegens rijwieldiefstallen met de
justitie in aanraking kwamen. Hij vorderde
tegen beiden zes jaar gevangenisstraf.
VRIJDAG 24 FEBRUARI 1939.
Hilversum I, 1875 en 301,5 m.
8.00 VARA. 10.00 VPRO. 10.20 VARA. 12.00
AVRO. 4.00 VARA. 7.30 VPO. 9.00 VARA,
10.40 VPRO. 11.00—12.00 VARA.
8.00 Gramofoonmuziek. (Om 8.16 Berichten).
10.00 Morgenwijding.
10.20 Declamatie.
10.40 Esmeralda.
11.10 Vervolg declamatie.
11.30 Orgelspel.
12.00 AVRO-Amusementsorkest. (Om 12.15
Berichten).
12.45 Gramofoonmuziek.
2.404.00 De Palladians en zang.
4.05 Gramofoonmuziek.
5.00 Voor de kinderen.
5.30 Orgelspel.
6.00 Esmeralda.
6.28 Berichten.
6.30 Literaire causerie.
6.50 Gramofoonmuziek.
7.00 VARA-Kalender.
7.05 Causerie „Wat kan de provincie doen op
het gebied van de gezondheidszorg".
7.23 Berichten ANP.
7.30 Berichten.
7.35 Causerie „Levenswaarden van het verle
den"
8.00 Zang en piano.
8.30 Reportage.
9.00 De Ramblers.
9.30 Gramofoonmuziek.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Avondwijding.
11.00 Zang en piano.
11.30 Jazzmuziek.
11.55—12.00 Gramofoonmuziek.
Hilveijsum II, 415.5 m.
Algemeen Programma, verzorgd door de
NCRV.
8.00 Schriftlezing, meditatie.
8.15 Berichten, gramofoonmuziek.
(9.309.45 Gelukwenschen)-.
10.30 Morgendienst.
11.00 Gramofoonmuziek.
11.15 „Quintolia" en gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
12.30 Orgelspel.
I.30 Vervolg kwintetconcert en gramofoon
muziek.
2.40 Christelijke Lectuur.
3.00 Zang en piano.
4.00 Gramofoonmuziek.
5.00 Het All Round Sextet en gramofoonmuz.
6.30 Berichten, hierna voor tuinliefhebbers.
7.00 Berichten.
7.15 Literaire causerie.
7.45 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, herhaling SOS-Bericht.
8.15 Nederlandsche Bach-vereeniging, het
Utrechtsch Stedelijk Orkest en solisten (op-
n.). en gramofoonmuziek.
9.30 Actueele uitzending.
10.00 Berichten ANP.
10.05 Causerie „Gezins- en huwelijksmoeilijk
heden".
10.35 Berichten.
II.15 Gramofoonmuziek.
11.5012.00 Schriftlezing.
Feuilleton
61.
„Dat weet ik! Dat weet ik. Ik heb al lang
geweten, dat het Rustam Karin was, die
Ralph heeft gedood." Stella's stem trilde. „Hij
mag dan Everard's beste vriend zijn, eenmaal
zal hij zich ook tegen hem keeren! Bernard!
en plotseling kreeg haar stem een smeekende
uitdrukking. „Bernard, je weet alles. Ik heb
je over dezen man gesproken. En je zult me
zeker helpen. Ik vergis me niet. Peter kan
bevestigen wat ik zeg. Vraag maar aan
Peter."
Bij het hooren van zijn naam deed Peter
moeite om op te staan, maar Tommy hield
hem tegen.
„Blijf zitten. Peter. Je bent veel te zwak
om te loopen. Drink eerst dat glas leeg.
Peter ging weer zitten, maar in zijn oogen
stond een stomme bede te lezen. Zijn gewon e
arm was over de borst gebonden, maar mei
zijn vrije hand maakte hij een teeken van on
derdanigheid tegen zijn meesteres.
..Mem-Sahib," zei hij zacht maar dringend.
„Hij is een goede man, een heilig man.
hem in vrede gaan."
De man in kwestie had zich inmiddels in
schaduw teruggetrokken. Hij trachtte in
duisternis ongemerkt uit te wijken naar
hoek van de bungalow en zou daarin ongetwij
fcld zijn geslaagd, als niet Bernard, bewogen
door de smeekbede die in Stella's oogen s onc
Ie lezen, plotseling vooruit was gestapt
hem b(j zijn kleed had vastgehouden.
,,'t Kan in elk geval geen kwaad," zei hij,
„om eenige vragen te stellen. Maak niet zoo'n
haast, vriendlief, we zullen je geen kwaad
doen en verzoeken je alleen ons eenige in
lichtingen omtrent je persoon te verschaf
fen. Wanneer je althans geen kwaad in den
zin hebt."
Hij bracht zonder veel complimenten den
ouden inlander weer in het volle licht. De
man stribbelde tegen maar was niet tegen
Bernard opgewassen. Hinkend en bevend
kwam hij mopperend terug.
„Mem-Sahib", zei Peter weer met een stem,
zoo ontroerd alsof hij het noodlot zelf wilde
vermurwen en wist dat het te vergeefs was.
„Hij is melaatsch! Mem-Sahib, kijk niet
naar hem. Laat hem gaan."
Misschien zouden die woorden eenigen
invloed op Stella hebben uitgeoefend, want
zij wendde zich huiverend af en de krachten
begonnen haar blijkbaar te begeven, maar
op dat oogenblik uitte Bernard een kreet
van verbazing en van woede en pakte den
baard beet, die den afgeleefden grijsaard
over de holle borst hing.
„Maar dat is toch wat al te erg!" riep
hij opgewonden uit. „Dat is toch wat al te
erg. Man, doe die vermomming weg en
verklaar je nader!"
Verontwaardigd trok hij den baard weg.
De eigenaar rekte zich toen? met een ver
achtelijk gebaar, uit tot op gewone mans
lengte. De Chuddah gleed hem van het
hoofd.
„Ik zal me verder geen moeite meer ge
ven," zei hij.
Stella gaf een gil en Peter, die zijn eigen
leed en pijn geheel vergat, snelde als een
trouwe hond naar haar toe om haar bij te
staan.
Het glas viel uit Tommy's hand en Tom
my zelf ging van schrik een paar pas ach
teruit alsof hii een slag in 't gezicht had
gekregen.
En tusschen hen in stond Everard Monck.
tegenover de vrouw, die Lem verraden had.
Hij sprak geen woord en sloeg de oogen
niet voor haar neer. Hij keek niet boos,
maar was blijkbaar kalm en ondoorgronde
lijk. Achter die kalmte huisde echter iets
vreeselijks. 't Was alsof hij haar de bloote
borst voorhield en haar tartte toe te stoo-
ten. En Stella, Stella keek hem aan, onge-
loovig, angstig, evenals Tessa even te voren
naar de slang had gekeken.
In die vreeselijke stilte, waarin de atmos
feer vergiftigd scheen, kwam er een klein
iets naar hem toegeslopen en vertoonde zich
een ondeugend klein kopje met roode door
dringende oogen tusschen de spijlen der ba
lustrade van de veranda.
't Volgende oogenblik liep hij met kleine
zig-zag beweginkjes over de mat, zoekend
naar een nieuwen prooi.
Toen zei Stella met een stem, die niet
meer deed dan fluisteren:
„Rustam Karin!"
En ernstig antwoordde Èverard: „Rustam
Karin werd, lang voordat je in Indië kwam,
naar een lepra-kolonie gebracht."
„Liev. hemel!" riep Tommy uit.
Niemand sprak, totdat Stella langzaam als
een oude, gebroken vrouw heenging. Maar
steeds als in zichzelf sprekend, herhalend:
„Ik moet denken... ik moet denken!"
Niemand trachtte haar terug te houden,
't Was of er tusschen haar en de anderen,
behalve Peter, een muur was opgericht. Hij
volgde haar op den voet, zijn eigen pijn ver
getend, aan niets denkend dan aan haar ver
driet.
Zwijgend ging hij haar achterna en weldra
waren zjj uit het licht der lampions verdwe
nen.
Ook de drie mannen zeiden de eerste oogen-
blikken geen woord en verroerden zich niet.
Eindelijk maakte Bernard een wanhopig ge
baar, keerde zich om en ging zonder een
woord te spreken de kamer weer in, waar
hij Tessa had achtergelaten en deed het
raam achter zich dicht. De baard bleef op
de mat liggen, tot Scooter dien in de gaten
kreeg en er aan ging snuffelen, waarna
Everard bukte en hem opraapte.
„Ziezoo, die vertooning is afgeloopen," zei
hij droogjes. „Misschien kan ik nu verder
ongestoord met mijn zaken verder gaan."
Tommy schrikte op, trapte met den hiel
enkele glasscherven fijn. Hij keek naar Eve
rard met iets uitdagends in zijn blik.
„Als je 't mij vraagt, geloof ik dat je hier
meer noodig bent dan in de toko."
Everard heek hem vragend aan en Tom-
my ging voort: „Ik zou wel eens met je
willen praten. Zal ik in je kamer komen?
De oudere man zweeg een oogenblik en
antwoordde toen:
„Ben je er zeker van, dat dit het verstan
digste is, wat je kan doen!" zei hij.
„Volkomen!" antwoordde Tommy.
„Goed." Everard pakte Scooter op en deed
hem in t' kistje, waarin hij den geneelen avond
had doorgebracht. En zonder een woord te
spreken liep hij de veranda over naar zijn
eigen kamer.
Tommy 'volgde hem. Hij beefde, maar zijn
ontroering scheen aan zijn vastberadenheid
geen afbreuk te doen.
Toen hij achter Everard de kamer was
binnengegaan en het raam gesloten had,
aanvaardde hij vol moed de moeilijkste taak
die hem ooit te vervullen was gegeven.
„Luister eens," zeide hij. „Je begrijpt toch
zelf wel, dat het hierbij niet blijven kan."
Evarard wierp het kleed af dat hem hin
derde en keek zjjn jongen schoonbroer ernstig
aan.
„Ja, dat begrijp ik," zei hij. „Ik schijn het
vertrouwen van iedereen te hebben verbeurd,
't Is heel vriendelijk van je Tommy, dat je
zoo lang geduld hebt gehad. En wat wil je
nu weten?"
Tommy keek hem star aan.
„Ik wil de waarheid weten, -meer niet." zei
hij. ..Kun je die geheimzinnigheid niet laten
varen en oprecht tegen mij zijn?"
Zijn toon was koud, zijn houding vijandig.
En toch lag er iets in zijn manier van doen,
iets smeekends.
Everard, die hem voortdurend nauwlettend
gadesloeg, glimlachte, een flauw ernstig
glimlachje was het, als van een worstelaar,
die de gevoelige plek bij zijn tegenstander
heeft ontdekt.
„Ik vrees van niet," zei hij, „want, ik wil
heelemaal niet onaangenaam zijn, Tommy,
maar zie je, 't zijn eigenlijk jou zaken niet"
Tommy deinsde even terug, maar hield
toch. voet bij stuk.
„Ik geloof," zei hij, „dat je vergeet dat
Stella mijn zuster is en dat op mij de plicht
rust haar te beschermen."
„Tegen mij?" Everard's woorden klonken
vlijmscherp.
Tommy verbleekte, maar zei daarna met
eenige waardigheid: „Als dat noodig mocht
zijn, ja!"
Diepe stilte volgde op die woorden. Ze ke
ken elkaar recht in de oogen en 't was zoo
stil, dat ze Scooter buiten tegen de wanden
van het kistje konden "ooren krabbelen,
trachtende vrij te komen.
't Was Tommy of er geen eind aan kwam.
Hij hiel zich goed, maar gevoelde zich ellen
dig, alsof hij een stomp in den rug had
gehad.
Toen Everard eindelijk begon te spreken,
klemde hij de handen krampachtig ineen. Hjj
had half en half een daad van geweld ver
wacht, maar bij den ouderen man was geen
sprake van boosheid. Hij had zichzelf vol
komen in bedwang. Zijn gelaat was ijzig kalm
en zijn mond stond onverbiddelijk streng.
„Ik dank je voor de waarschuwing," zei
koeltjes. „Mas dat alles wat je me te ze°*gen
had?" 06
Dat was zoo duidelijk gezegd, dat hij
wenschte aan het gesprek een eind te maken,
alsof hjj hem uit de kamer iad gezet. En
toch was er in den toon van zijn stem geen
boosheid te bekennen.
(Wordt vervolgd.)
